Niet alleen de wezens in het café werd gemeld dat er een mededeling zou worden gedaan. Dat bleek toen er op de deur van Emily's hotelkamer werd geklopt en het kleine, vliegende wezentje haar zei dat ze naar het dorpsplein moest komen voor de veiligheidsmaatregelen die er zouden worden ingevoerd. Meer zei het wezen niet, want het vloog alweer naar de volgende hoteldeur om anderen in te lichten.
Het kon niet anders dan dat ze niet zeker waren van Kato's schuld, dacht Emily, als ze ook nog veiligheidsmaatregelen in wilden voeren. Ze had weinig zin om de menigte in te gaan, maar haar nieuwsgierigheid naar de maatregelen was gewekt. Ze durfde haar kinderen onder geen beding alleen te laten en daarom besloot ze om er een soort uitje van te maken. Ze had de kar nog steeds beneden staan die ze al een hele tijd geleden had gekocht. Ze dacht terug aan de eerste keer dat ze met Baiel en Maerle naar de zee was gegaan om te zwemmen. Baiel had hulpeloos in de kar gezeten, niet in staat om zich zonder te verplaatsen, maar hij had vol trots naar Maerle gekeken en haar vastgehouden en toen ze eenmaal onder water waren geweest, was hij een heel stuk opgeknapt. Misschien dat hij nog geleefd had als ze wél naar het water waren verhuisd...
Of als Emily niet naar Venomis was gegaan. Ze wist nog steeds niet hoe Ariana en de alien in dat plaatje pasten. Ariana wilde er niets over kwijt en de alien kon ze het niet meer vragen - bovendien was zijn antwoord nooit betrouwbaar geweest, want hij had zelfs over zijn identiteit gelogen. Het liefst zocht Emily Venomis nog een keer op, maar ze kon dat risico niet nemen met zoveel wezens om haar heen om wie ze gaf. Ze wilde niet nog een keer haar kinderen in gevaar brengen, of haar vriendinnen, of haar zus. Cordelia had het al zwaar genoeg nu Kato buiten het hek was gezet.
Emily vond het zo verschrikkelijk onrechtvaardig dat Kato zomaar veroordeeld werd zonder bewijs. Cordelia had haar niet helemaal duidelijk kunnen maken wat er gebeurd was omdat ze zo overstuur was, maar het was duidelijk dat ze maar gewoon vermoedden dat Kato de dader was en dat ze hem daarom maar buiten de stadsmuren hadden gezet, omdat ze dan een verdachte minder hadden. Dat was verschrikkelijk, want Kato had twee jonge kinderen en een vrouw voor wie hij moest zorgen. Hoe konden ze hem zomaar dwingen hen achter te laten?
Tegelijk bleef de vraag door Emily's hoofd spoken of Kato de moord misschien toch had gepleegd. Ze wist dat ze het nooit tegen Cordelia kon zeggen, maar Kato was agressief en in staat tot moord. Hij had het eerder gedaan en hij had Wyatt ook vermoord als hij niet had geweten dat Cordelia hem daarvoor eeuwig zou hebben gehaat. Soms had Emily wel eens het gevoel dat Cordelia blind was voor Kato's negatieve kanten en dit waren de momenten waarop dat extra terug kwam. Emily was zelf nooit bang geweest voor haar zwager, maar dat was ook omdat hij niets tegen haar had en omdat hij om haar gaf. Hij had een hekel aan het bestuur en Kato's haat kon hem tot rare dingen drijven.
Toch geloofde Emily tegelijk niet dat hij zijn familie daarvoor in de steek zou laten. De keren dat Emily bij hen thuis was geweest, had ze gezien hoeveel hij om zijn kinderen gaf. Hij kon toch niet in een vlaag van verstandsverbijstering dat op het spel zetten? Het kon geen opzet zijn. Daar zag ze Kato niet voor aan, een moord met voorbedachte rade. Ze had Kato goed leren kennen op het instituut en hij was niet slecht.
Ze sloeg haar ogen ten hemel en probeerde alle moeilijke gedachten uit haar hoofd te bannen. Aan Baiel, aan Kato, aan de gevolgen die alles op haar en op Cordelia's kinderen zou hebben. Ze had geen zin om zich overal druk over te maken en probeerde daarom haar gedachten op nul te zetten toen ze Maerle in de kar zette, naast het ei. Het ei met het kind dat gelukkig nog steeds in leven was, maar waar Emily zich ook nog zorgen over maakte. Dat was ook een gedachte die ze moest proberen uit te zetten.
Ze liep naar het dorpsplein, waar het inmiddels al aardig druk was. Ze zag op het eerste gezicht geen bekenden en besloot maar wat aan de rand te zitten, zodat ze Maerle en het ei niet uit de kar hoefde te halen. Ze ging zelf ook maar in de kar zitten en wachtte ongeduldig tot de nieuwe maatregelen voorgedragen zouden worden.
If you want the rainbow, you gotta put up with the rain
