Hoe een personage sterft en de woorden om hem treuren
Voorzichtig gooi ik
bloemen van woorden
op jouw retorische graf
De regen fluistert
bedekt de losse aarde
met eufemismen
Onbekende lezers
gebruiken hyperbolen
om de leegte op te vullen
terwijl de alinea's je proberen
vast te zetten in
de allermooiste metaforen
De bomen murmelen je naam
worden een personificatie
om je te bewenen
Rijen stijlfiguren
dringen zich dansend naar voren
om het stervende personage
te aarde zien gaan
En ik, de schrijver
zie hoe mijn woordbloemen
met hem verdwijnen.
Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, geenszins om liefde, maar om de sublieme momenten en het sentiment daartussen.