| 200 | Break The Rules. | Speeltopic #1. - Speeltopics

Felton High, een kostschool voor probleemkinderen.
      Je zou denken dat je na een jaar daar op school toch wel een stuk beter "opgevoed" zou zijn, maar hier hebben vooral ouders een hele grote fout gemaakt. De leraren konden op een bepaald moment de leerlingen niet meer aan. -- Een groot deel van deze leerlingen eindigt dan ook vrijwel elke dag in het nablijf-lokaal, dé plek om je nieuwste grappen of protesten met je vrienden te bespreken binnen de muren van de school.
      Toch had je op saaiere plekken terecht kunnen komen. Onderling is er een soort ranglijst ontstaan tussen de leerlingen en als je pech hebt, eindig je onderaan en kan je dagelijks smurrie in je tas verwachten van de kinderen die zich heel wat beter voelen dan de rest. Toch ontstaan er vriendschappen en andere relatie's, mensen zien in wie hun vijanden zijn en wie ze het beste allemaal kunnen ontlopen. -- Maar ze hebben een ding gemeen, ze zitten hier niet zomaar en sommige zijn vastbesloten de leraren het leven zuur te maken, hoe vaak ze ook na mogen blijven door hun actie's.

Regels.
-. Wees origineel met de reden waarom je personage hier op school zit. Dit kan vanwege zelfmoordneigingen zijn, doordat hij onhandelbaar was, misschien wel heel iets anders. Het word in ieder geval erg gewaardeerd hier een beetje origineel mee te zijn en niet klakkeloos dat van iemand anders te kopiëren. Eigenlijk gaan alle kinderen waar van hun ouders niet meer wisten wat ze met hen aan moesten, hier naar school.
-. Algemene regels, en uiteraard geen perfecte personages.
-. Personages slapen met z'n tweetjes op een kamer, deze tweetallen mogen zelf gemaakt worden.
-. Probeer zo veel mogelijk met iedereen te spelen! Je mag relatie's van tevoren afspreken, maar ga hier door alsjeblieft niet aan die mensen kleven. We spelen met z'n allen en de school is dan misschien groot. -- Aan het einde van het (hopelijk) eerste speeltopic vind ik het toch wel een must dat je met iedereen een keer hebt staan praten.
-. Jongens en meisjes een beetje gelijk a.u.b ^^
-. Minstens 200 woorden per post.
-. Dingen zoals lesroosters, plattegrond van de school en mogelijkheden tot naar het winkelcentrum gaan etc. komen laten nog. (:

Rollen

Meisjes. [list][*]Jacelyn Adelaide Romanoff - Sangster[*]Cassandra Adira Monroe - Falahee[*]Gereserveerd - Ryouta[*]Gereserveerd - Valois[*]Melody Vanessa Argent. - Oneira[/list]

Leraren. [list][*]Christopher 'Chris' Yates - TouchofMystery[*]Florence Secundfield - Vivir[*]Bronwyn Alexandra Deyes - Talkhouse[*]Julian Canoy - MistyRocker[/list]

Jongens. [list][*]Jason Marquez. - Aureolus[*]Tyler Jay Castillo-Montez. - Falahee[*]Charles Lance Simmons - Lensherr[*]Scott James Hale. - Oneira[*]Kai Leon Raimonds - Majikku[/list]

Hun rooster.


Kamerindeling + Begin.

[ bericht aangepast op 4 nov 2014 - 16:45 ]

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

---

Met een plof viel Charles uit bed. Alweer. Kreunend kwam hij overeind, en hij haalde even verward zijn handen door zijn warrige haar. Toen hij eindelijk besefte dat hij in zijn kamer was, stond hij op. Hij sprokkelde wat kleding bij elkaar en sprong onder de douche.
Toen hij klaar was na een korte vijf minuten, kleedde hij zich aan, om vervolgens een subtiele hoeveelheid wax in zijn haar te smeren. Als finishing-touch bond hij een rode bandana om zijn linker pols.
Tevreden liep hij richting de eetzaal. Hij stond nog even te twijfelen of hij zijn vader zou bellen. Niet dat zijn vader op zou nemen. Maar hij kon het toch op z'n minst proberen? Zijn moeder bellen viel af. Zijn moeder en hij hadden nooit goed met elkaar door één deur gekund. Al vanaf zijn geboorte probeerde zijn moeder hem te ontwijken. De ene keer een zakenreis naad een filiaal in Australië, de andere keer naar een oud collega van d'r die in Amerika woonde en bevallen was... Zolang ze maar weg was bij Charles. Niet dat hij dat erg vond. Hij had Eric en zijn vader met wie hij het tenminste wel kon vinden.
Met een zwierig gebaar opende Charles de deuren van de eetzaal, om vervolgens goed gehumeurd "Goedemorgen Felton High!' Te roepen.
Met zijn zelfverzekerde glimlach op zijn gezicht vastgeplakt liet hij zijn blik door de eetzaal glijden, opzoek naar bekende, of in ieder geval iemand die hem interessant genoeg leek voor een gesprek.

---

"At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

Florence Secundfield- Lerares Aardrijkskunde

Haar haren vielen over de linkerkant van haar hoofd. Met een elastiekje zette ze die een beetje losjes vast, waarna ze met een schuin lachje haar spiegelbeeld aankeek. Zuchtend wende ze haar blik af naar haar zwarte bril waarvan de glazen haar vanaf de toillettafel aankeken. Haar vingers vouwden zich om de uiteinde ervan en stak de twee puntjes achter haar oren. Na haar bruine tas om haar schouders te hebben hangen was ze klaar om te gaan. In de gangen was het stil, het was dan ook nog maar rond zevenen dus al te veel herrie zou ze rond die tijd niet echt kunnen verwachten. Dat deel van de dag zou pas op een later tijdstip beginnen, wat al vroeg genoeg was. Nu genoot Florence echter nog van alle stilte, die alleen het tikken van haar hakken verbrak. In de ontbijtzaal zag ze al enkele gezichten. Terwijl ze één voor één de gezichten van de vroege leerlingen bekeek, zocht ze naar een iets ouder gezicht. Of was het nog zo vroeg dat er geen andere leraar aanwezig was? Net na die vraag aan zichzelf te hebben gesteld zag ze Bronwyn aan een tafeltje een boek lezen. Haar glimlach was bedoeld voor haar mede lerares, waar ze naartoe liep en tegenover ging zitten. Haar tas zette ze naast zich neer. Vandaag zou ze het eerste uur al les moeten geven, een goed begin van de week.
'Goedemorgen.' Zei ze tegen Bronwyn. Ze pakte iets te eten en bracht een glas water naar haar lippen. Misschien zou ze na het eten al een beetje wakker, maar nu moest ze toegeven dat ze nog een beetje moe was.

---

She was always looking for more..

---

---

Een straaltje zon nestelde zich op mijn gezicht, waardoor ik nogal geïrriteerd wakker werd. Mijn wekker was niet eens afgegaan, al zag ik dat het al zeven uur was. Ik sloeg mijn benen over mijn bed heen en zuchtte licht. Na een maand hier te hebben gezeten, vond ik het nog steeds vrij nutteloos dat ik hier zat – ik had niemand pijn gedaan. Nou, heel misschien had ik één iemand geschoten met een kogel, maar dat was alles.
      Mijn ogen stonden half dicht toen ik door mijn kleren ging om te kijken wat ik aan ging doen. Ik trok een hemd, een overhemd, een paar skinny jeans en mijn laarzen uit de kast. Het was namelijk niet dat ik moeite ging doen voor mijn outfit vandaag, want ik was verre van enthousiast voor een nieuwe schooldag op deze school. Ik kreeg met een tevreden glimlach naar mijn reflectie in de spiegel en snelde naar de badkamer om mijn tanden te poetsen en mijn haar goed te doen. Het was namelijk niet dat ik een goede haardag had vandaag. Het kon me überhaupt niet echt veel schelen als mijn kamergenote wakker werd van mijn lawaai, want ze moest maar eerder wakker zijn dan mij. Ik opende de deur en sloeg die met veel kracht dicht. Neuriënd ging ik naar de zaal voor mijn ontbijt en keek nog om me heen. Het was echt nutteloos dat mijn tante me hier gewoon had gedumpt, later ook mijn zus. Ze had ook gewoon kunnen zeggen dat ze mij niet meer in huis wilde, dan kon ik net zo goed bij Andrew gaan wonen. Ik was er honderd procent zeker van dat hij het wel zou accepteren.
      Ik pakte een appel en een kopje warme thee. Het was een rare combinatie, maar het kon door van mij. Ik plofte alleen neer bij een tafel en haalde mijn telefoon uit mijn zak om Andrew te sms'en. Het was werkelijk te saai voor me hier. Het was net een gevangenis voor jongeren met lessen.

[ bericht aangepast op 5 nov 2014 - 20:15 ]

---

I don't want you to die, I want you to suffer.

---

---

Julian Canoy

Ik staarde naar mijn spiegelbeeld. Het vertoonde een jongeman, met een kaalgeschoren gezicht, trieste bruine ogen en een waterige glimlach. Met een zucht opende ik het medicijnenkastje en sloeg een kalmeringsmiddel achterover, die ik wegspoelde met wat water uit de kraan. Ik had het idee dat als de schooldirectie zou weten dat ik nog steeds aan de medicatie zit, ze me op staande voet zouden ontslaan. Ik stak mijn tandenborstel onder het water en kneep daarna een bolletje tandpasta uit op het borsteltje; het ontbijt sloeg ik over. Terwijl ik mijn tanden poetste, vroeg ik me steeds meer af wat me te wachten stond vandaag. Het was mijn eerste les, en het was best spannend. Ik had geen flauw idee waarom de oude Engelse leraar weg was gegaan, maar wat ik wel wist was dat de kinderen hier niet de liefste van hun soort waren. Natuurlijk zat ik daar mee, ik was immers geen geboren leraar. Maar ik kon mijn standpunt prima halen, en ik was waarschijnlijk maar een paar jaar ouder dan die blagen hier, dus ik zou niet schrikachtig doen als een tiener op zijn nummer moest worden gezet. Ik hield niet van schelden, maar aan de andere kant was het wel heel interessant om te analyseren. Wat doet schelden met je, en is het een verrijking voor onze taal, of niet? Met een grijns op mijn gezicht spuugde ik de tandpasta uit, spoelde mijn mond en haalde mijn handen door mijn haren. Wellicht een interessant onderwerp om vanmiddag te bespreken. Ik liep terug de studio in. Mijn appartementje was een klein éénkamerappartement, maar ik had toch niet meer nodig. Ik plofte op mijn luie stoel en opende het boek waar ik in bezig was, Het Puttertje van Donna Tartt.

---

I’m restless. I’d like to think I know who I am, but I’m interested in the world at large. - Alex Turner

Christopher Yates- leraar Drama en muziek

Pfff, wat een ochtend. Chris stond met een sigaret in zijn handen buiten, en het was nog verdomde koud ook, zo op de vroege ochtend. Hij had een trui aan moeten trekken. Voor de littekens die op zijn armen zichtbaar waren, een herinnering aan zijn verleden, schaamde hij zich echter allang niet meer. De peuk van vandaag had het geluk er een te zijn om zijn gebrek aan nicotine te bevredigen. Met een zwiep sloeg hij de sjaal, die hij goddank wél om had gedaan, wat strakker. Maar ja, bij de volgende hijs moesten zijn neus en mond toch weer tevoorschijn komen. Toe aan een hete bak koffie was hij. Om wakker te worden. Gelukkig had hij pas laat in de ochtend zijn eerste les, maar dat waren wel meteen twee blokken achter elkaar. Zou hij maar naar buiten gaan met de kids vandaag? Eraan liggend hoe ze waren vandaag kon hij de les drama wel in de tuin houden. Chris trapte zijn peuk uit, gooide de rest in de prullenbak en liep naar binnen. In de ontbijtzaal zaten al mensen, een paar vroege leerlingen, en, aha, twee van zijn collega's. Met een warme kop koffie in zijn koude handen liep hij naar Bronwyn en Florence toe, "goedemorgen," glimlachte hij, en nam een slok van zijn koffie.

---

I'll stop laughing as soon as it stops being funny

Sometimes I'm hungry in a verbal sense, that's why I don't speak but write.

---

---

Julian Canoy

Ik besefte met een schok dat de leraren zich 's ochtends gewoon moest laten zien op de school. Ik klapte mijn boek dicht en gooide het samen met mijn bindmap, agenda, etui en macbook in mijn zwarte Eastpak. Die slingerde ik om mijn schouder. Ik griste mijn leren jack van de kapstok en opende de deur. Het appartementencomplex waar ik woonde was om de hoek, wat wel een voordeel was. Ik wandelde door de ijskoude herfstlucht en genoot van de prachtig gekleurde bladeren die rondvlogen. Toen ik naar binnenliep, keek ik snel op mijn horloge, en zo laat was het nog niet. Het was bijna kwart over zeven. Verdwaald in de grote school slofte ik door de gangen, en ging af op het geluid van gepraat, gelach en rammelende borden. Toen ik de kantine/eetzaal had bereikt, bleef ik onwennig staan. Ik kon eerlijk gezegd niet zo bepalen wie en wie geen leerlingen waren. Ik zag een vrouw in een strakke witte blouse, een man met een volgroeide baard en een verlegen dame zitten, en liep er verlegen en ietwat slungelig op af. Ik zou vast overkomen als een jochie, maar dat was op dit moment wel mijn laatste zorg.
'Ah, hallo? I-ik ben Julian.. Julian Canoy. Engels docent,' stotterde ik op het moment dat ik hun tafel bereikte.

[ bericht aangepast op 5 nov 2014 - 20:50 ]

---

I’m restless. I’d like to think I know who I am, but I’m interested in the world at large. - Alex Turner

Tyler Jay Castillo-Montez

Ik kijk verveeld hoe de klok op 7:00 springt en met een zucht sta ik weer op. Ik was al wakker sinds vijf uur, wat logisch is omdat mijn slaapritme helemaal naar de klote is. Niet dat het wat uitmaakt. Je raakt eraan gewend. In die twee uur dat ik al wakker ben heb ik niet alleen op bed gelegen, dat is mij veel te saai. Trainen en een douche, dan vermaak ik me wel. Het zal me ook echt niet boeien of mijn kamergenoot wakker wordt of niet, het is niet mijn probleem mocht hij een lichte slaper zijn. Ik loop naar de spiegel en grijns kort voor ik naar de kast loop en er wat kleding uithaal. Kijk, ik wil best in mijn boxer door de school heen lopen. Geen probleem. Maar sommigen waarderen dat niet. Denk ik.
Snel kleed ik me aan en loop dan maar naar beneden. Ondertussen vis ik een pakje sigaretten uit mijn zak en steek er een aan die ik al snel tussen mijn lip laat bungelen. 'Je mag binnen niet roken.' is het eerste wat ik hoor als ik de ruimte inloop en ik zucht diep voor ik me omdraai. Ik keek neer op het 15-jarige jochie dat me wel vaker dwars zat en ik knik even. 'Goed. Dan doe ik hem wel uit..' grom ik en ik druk de brandende sigaret uit op zijn arm na een laatste trek. Wanneer ik hem kort hoor schreeuwen blaas ik de rook uit in zijn gezicht en loop verder. Met zijn "Je mag niet roken binnen". Alsof dat mij boeit. Ik pak wat koffie en een tosti en loop verder. Ik plof op een van de tafeltjes in het midden en een diepe zucht verlaat mijn mond. Verveeld kijk ik om me heen en neem een slok. Ik zie wel wie er langs komt..

---

El Diablo.

[Sowieso was Kai al weg :'D ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Het ontbijt is stil, de ochtenduren zijn nooit makkelijk en ik ben te verdiept in mijn boek om een gesprek aan te knopen rond deze tijd. Als Christopher aan de tafel verschijnt glimlach ik kort naar hem en zak daarna weer ver weg in de bladzijdes. Je kunt niet te veel van me verwachten voor negen uur 's ochtends.
''Ah, hallo? I-ik ben Julian.. Julian Canoy. Engels docent.'' De opmerking trekt mijn ogen kort van mijn boek af, en ik kijk in de angstige ogen van de nieuwe Engels docent. Hij ziet er uit als een konijntje dat net in de koplampen van een monstertruck heeft gekeken en het laat me kort grinniken.
Ik herinner me nog hoe nerveus ik was op mijn eerste dag, en hoe ik meteen in huilen uitbarstte na de eerste woedeaanval van een leerling. Het waren onstuimige tijden. Raar hoeveel zoiets kan veranderen in een jaar. Ik gun deze man, die van mijn leeftijd is, een goede eerste dag en hij kan maar het beste beginnen met een vriendelijk gezicht.
"No need to be nervous," glimlach ik en schuif mijn linnen tas van de stoel naast me. "Ze zijn soms wat naar, maar het zijn geweldige kinderen - en wij bijten niet." Ik leg mijn hand kort op de stoel, een teken dat hij mag gaan zitten.
Daarna steek ik mijn hand naar hem uit. "Bronwyn Deyes, docente kunst en kunstgeschiedenis, maar je mag het afkorten naar Bron, hoor."

---

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

Kai Leon Raimonds

Nadat ik wat te eten had gehaald was mijn plek ingenomen door een of ander nerdje. Ik rolde mijn ogen en nam toen plek naast Jason, de jongen van een paar kamers verderop. We spraken niet veel met elkaar en hierdoor wist ik het karakter van de jongen ook niet echt.
"Hé," zei ik mompelend en nam een hap van mijn broodje kaas met jam. Een standaard dat ik als ontbijt at. Ik leunde met mijn ellebogen op tafel wat een vreemd effect gaf als ik een hap nam. Ik moest iets omhoog komen daardoor. "Wat een fucked up ochtend zeg. Ze mogen ons ook wel eens later gaan wekken of zo." Ik bromde even en nam nog een hap van het broodje. "Weet je wat het is, die docenten komen allemaal wel iets later aankakken en dan ons de schuld geven wanneer we niet opletten. Zij zouden eens zo vroeg op moeten staan. Wat denk jij?" Ik kijk Jason aan en kauw rustig op het stuk dat ik nog in mijn mond had. Manieren? Wat is dat, daar heb ik daadwerkelijk nog nooit van gehoord.
Gulzig nam ik een slok van de appelsap. Appels, appelsap, misschien was ik er een beetje verslaafd aan. Ik at op een dag wel drie appels en dronk zo'n zes glazen appelsap. Veel mensen zeggen dat het slecht voor je is. Nou ik ben er nog, leven en wel, dus zo slecht zal het wel niet zijn.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

      Jason werkte zijn cornflakes langzaam naar binnen. Het was het meest smaakloze spul ooit, dus hij was er al weer zeker van dat hij het nooit meer zou nemen. Normaal gesproken at hij altijd afwisselend, maar soms zaten er echt dingen tussen waarvan hij zich af vroeg of het überhaupt legaal was het aan leerlingen te geven. Toch at hij zijn hele kom leeg voor hij deze aan de kant schoof.
      'Hé.' Een jongen kwam naast hem zitten. Direct schoten Jason zijn ogen over de jongen heen, op zoek naar iets wat hij aan hem zou moeten herkennen. Kai, het was Kai. Hij mompelde het terwijl hij een hap nam van zijn broodje. Hij kwam ongeïnteresseerd over, blijkbaar had hij gewoon iemand nodig om zijn frustratie kwijt te kunnen zo in de vroege ochtend en was Jason degene die het dichts in de buurt zat. 'Hallo.' Zei hij uiteindelijk, terwijl hij een slok nam van het glas water dat voor hem stond.
      'Wat een fucked up ochtend zeg. Ze mogen ons ook wel eens later gaan wekken of zo." -- "Weet je wat het is, die docenten komen allemaal wel iets later aankakken en dan ons de schuld geven wanneer we niet opletten. Zij zouden eens zo vroeg op moeten staan. Wat denk jij?' Kai kauwde rustig op zijn appel en keek richting Jason. Als er iets was wat hij niet wilde, was het zijn mening hier over geven. Over het algemeen had Jason toch echt wel respect voor de leraren. 'Het lijkt me dat die ook eerder op moeten om hier te komen.' Sprak hij uiteindelijk voorzichtig, in de hoop Kai er niet kwaad mee te maken. Zijn ogen wendde hij soms even af terwijl hij op zoek ging naar bewegingen die aan konden tonen dat Kai kwaad was.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

---

---

Ik nam een hap van mijn appel terwijl ik de ruimte even kort scande. Er waren niet uveel mensen, op een groepje leraren na dan. De leerlingen hier waren vrij verschillend, de ander had anorexia terwijl de ander een misdaad had gepleegd. Ik wist nou niet zo zeer of ik nou echt een misdaad had gepleegd. Buiten het feit dat ik iemand heb verwond met een kogel. Het was namelijk niet dat ik een seriemoordenaar was.
      Ik gooide de klokhuis van mijn appel weg en liep naar het buffet om wat suiker te pakken voor mijn thee. Thee was een must-have voor mijn ontbijt en ik kon er ook nauwelijks zonder. Ik leunde tegen de tafel van het buffet aan en scande de ruimte opnieuw. Ik zag Tyler zitten in zijn eentje bij een tafel. Een lichte grijns omringde mijn lippen en liep op hem af waarna ik me liet neerploffen op de stoel tegenover hem. "Hey," zei ik terwijl ik door mijn thee roerde. "Jij bent vroeg op," Mijn ogen waren op hem gevestigd terwijl ik voorzichtig een slok van mijn thee nam, wat niet een goed idee was sinds die nog gloeiend heet was en mijn tong verbrandde. Ik zette gênant mijn kopje neer en bewoog mijn tong om te checken of die nog wel heel was.

---

I don't want you to die, I want you to suffer.

Sometimes I'm hungry in a verbal sense, that's why I don't speak but write.

---

---

Julian Canoy

De bruinharige vrouw in de witte blouse keek op van haar boek. Ze grinnikte nadat ik mezelf had voorgesteld, en schonk me een vriendelijk gezicht. Ze leek niet echt veel ouder dan ik, en ik voelde me onmiddellijk al wat beter.
'No need to be nervous,' zei ze met een stralende lach. Ze schoof haar tas van de stoel naast zich, 'Ze zijn soms wat naar, maar het zijn geweldige kinderen - en wij bijten niet,' en klopte erop, als uitnodiging om naast haar te zitten. Ze stak haar hand uit en stelde zichzelf voor. 'Bronwyn Deyes, docente kunst en kunstgeschiedenis, maar je mag het afkorten naar Bron, hoor.' Ik schudde haar hand, terwijl ik haar gezicht bestudeerde. Ze leek vrolijk te zijn, en ze was ook best wel aantrekkelijk. Die gedachte duwde ik weg, ik was hier verdomme voor de kinderen. Ze leek me wel een type om een masker te dragen, wie weet wat voor gebroken vrouw er achter die vrolijke ogen school. Ik ging zitten en zette mijn tas naast me, waar ik snel mijn boek uitviste. Ik zag dat zij ook een boek in handen had, en las de titel. Lolita.
'Wat een mooi boek is dat, hé! Een klassieker,' riep ik opgetogen. Ik liet haar mijn boek zien. 'Ik lees Donna Tartt. Kunstgeschiedenis zei je? Dan zal dit boek je vast wel bevallen. Het is echt een verschrikkelijk mooi verhaal.' Ik merkte dat nu ik iets had gevonden om met haar over te praten, de ongemakkelijkheid van me afgleed. Was dat een goed of slecht teken?

---

I’m restless. I’d like to think I know who I am, but I’m interested in the world at large. - Alex Turner

Christopher Yates

'Ah, hallo? I-ik ben Julian.. Julian Canoy. Engels docent,'
Chris tikte even tegen de zijkant van zijn hoofd ter begroeting, "Christopher, maar zeg alsjeblieft Chris," zei hij vriendelijk. Hij grijnsde een klein beetje toen hij zag wat voor blik hij Bron toewierp. Wie zou hem dat ook kwalijk kunnen nemen? De twee leraressen hier waren nou eenmaal aantrekkelijke dames. Julian besloot een gesprek met Bron aan te gaan over boeken. De enige boeken waar hij echter verstand van had, waren stripboeken, geen hoogstandjes als je het over literatuur moest gaan hebben. Het stripboek dat voor vandaag in Chris' tas zat lonkte naar hem, maar hij weigerde het nu op tafel te leggen. Straks, in het lege lokaal waar hij zou zitten, zou hij in zijn luie stoel gaan zitten, en was het even hij en zijn stripboek. "Dus," zei hij, terwijl hij een broodje kaas pakte, "wees niet te verbaasd als ze gaan proberen hoe ver ze bij je kunnen gaan." Wauw, nee, echt gewéldig advies Chris. Dacht hij bij zichzelf. "Niet om je nog nerveuzer te maken, natuurlijk," voegde hij er snel aan toe, "bij mij hebben ze het ook gedaan, en soms vergeten ze dat en doen ze het opnieuw." Hij nam een hap van zijn broodje en opnieuw een slok van zijn koffie. God, de bemoedigende woorden wilden niet echt werken vandaag, naar zijn idee.

---

I'll stop laughing as soon as it stops being funny

Tyler Jay Castillo-Montez

Mijn blik blijft nog even hangen bij de 15-jarige jongen. Vanaf hier kan ik al zien dat hij loopt te huilen over dat sigarettenwondje bij zijn twee vrienden. Als hij mijn kant op kijkt geef ik hem een harde en dreigende blik en hij houd al snel op. Ik zucht diep en eet het laatstje stukje tosti snel op gevolgd door een grote slok koffie. Het brand even in mijn keel maar ik negeer het. Het is het enige wat me echt overeind houdt in de ochtend, of me überhaupt goed laat functioneren. Als er geen koffie meer is zal je me meestal ook niet zien in de lessen.
"Hey," hoor ik opeens een bekende stem zeggen. "Jij bent vroeg op," vervolgde ze en met een kleine grijns kijk ik op naar Jace. 'Ach ja..' zeg ik en neem nog een slok. Ik kijk haar aan en lach. 'Dat krijg je met een slaapritme dat helemaal naar de klote is. Dan wordt je twee uur te vroeg wakker.' zeg ik. Snel neem ik de laatste paar slokken koffie en steek weer een sigaret op. 'Jij ook?' vraag ik en houd het pakje voor. 'Ga jij trouwens naar de lessen straks? Ik bedoel, ik wordt er toch binnen tien minuten uitgestuurd dus waarom zou ik gaan...' mompel ik.

---

El Diablo.