| 200 | Break The Rules. | Speeltopic #1. - Speeltopics

Felton High, een kostschool voor probleemkinderen.
      Je zou denken dat je na een jaar daar op school toch wel een stuk beter "opgevoed" zou zijn, maar hier hebben vooral ouders een hele grote fout gemaakt. De leraren konden op een bepaald moment de leerlingen niet meer aan. -- Een groot deel van deze leerlingen eindigt dan ook vrijwel elke dag in het nablijf-lokaal, dé plek om je nieuwste grappen of protesten met je vrienden te bespreken binnen de muren van de school.
      Toch had je op saaiere plekken terecht kunnen komen. Onderling is er een soort ranglijst ontstaan tussen de leerlingen en als je pech hebt, eindig je onderaan en kan je dagelijks smurrie in je tas verwachten van de kinderen die zich heel wat beter voelen dan de rest. Toch ontstaan er vriendschappen en andere relatie's, mensen zien in wie hun vijanden zijn en wie ze het beste allemaal kunnen ontlopen. -- Maar ze hebben een ding gemeen, ze zitten hier niet zomaar en sommige zijn vastbesloten de leraren het leven zuur te maken, hoe vaak ze ook na mogen blijven door hun actie's.

Regels.
-. Wees origineel met de reden waarom je personage hier op school zit. Dit kan vanwege zelfmoordneigingen zijn, doordat hij onhandelbaar was, misschien wel heel iets anders. Het word in ieder geval erg gewaardeerd hier een beetje origineel mee te zijn en niet klakkeloos dat van iemand anders te kopiëren. Eigenlijk gaan alle kinderen waar van hun ouders niet meer wisten wat ze met hen aan moesten, hier naar school.
-. Algemene regels, en uiteraard geen perfecte personages.
-. Personages slapen met z'n tweetjes op een kamer, deze tweetallen mogen zelf gemaakt worden.
-. Probeer zo veel mogelijk met iedereen te spelen! Je mag relatie's van tevoren afspreken, maar ga hier door alsjeblieft niet aan die mensen kleven. We spelen met z'n allen en de school is dan misschien groot. -- Aan het einde van het (hopelijk) eerste speeltopic vind ik het toch wel een must dat je met iedereen een keer hebt staan praten.
-. Jongens en meisjes een beetje gelijk a.u.b ^^
-. Minstens 200 woorden per post.
-. Dingen zoals lesroosters, plattegrond van de school en mogelijkheden tot naar het winkelcentrum gaan etc. komen laten nog. (:

Rollen

Meisjes. [list][*]Jacelyn Adelaide Romanoff - Sangster[*]Cassandra Adira Monroe - Falahee[*]Gereserveerd - Ryouta[*]Gereserveerd - Valois[*]Melody Vanessa Argent. - Oneira[/list]

Leraren. [list][*]Christopher 'Chris' Yates - TouchofMystery[*]Florence Secundfield - Vivir[*]Bronwyn Alexandra Deyes - Talkhouse[*]Julian Canoy - MistyRocker[/list]

Jongens. [list][*]Jason Marquez. - Aureolus[*]Tyler Jay Castillo-Montez. - Falahee[*]Charles Lance Simmons - Lensherr[*]Scott James Hale. - Oneira[*]Kai Leon Raimonds - Majikku[/list]

Hun rooster.


Kamerindeling + Begin.

[ bericht aangepast op 4 nov 2014 - 16:45 ]

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Chris(topher) Yates

En toen zat Chris nog maar in zijn eentje aan de tafel. Het had voor hem weinig zin om nu nog te blijven zitten. Hij nam de rest van het broodje dat hij nog bij zich had mee en hees zijn tas over zijn schouder. Zou hij nog even een sigaretje pakken voor hij naar zijn lokaal zou gaan? Beter van niet, besloot hij. Jemig, doe niet zo verstandig Chris! Wat heb je vandaag, eerst jaag je je nieuwe collega bijna de stuipen op het lijf, thank god nam hij het goed op. En nu besluit je tegen je eigen verwachtingen in géén peuk te gaan doen. Halverwege kwam hij een jochie tegen met een brandwond, die er verdacht uitzag als een sigaretten brandwond. Ja hoor, de dag was echt weer begonnen, en meteen goed, blijkbaar. Chris nam het jochie mee naar zijn lokaal, wat in feite gewoon het toneel was, en wist ergens een verbanddoos vandaan te halen. Terwijl het kereltje beslag had gedaan op de strip waar hij in bezig was. Lag het aan hem, of werden de leerlingen steeds brutaler? Hij trok hem de manga uit handen, en deed wat spray op de brandwond, die ervoor zou zorgen dat het zou verkoelen. Daarna gaf hij het joch een pleister, en zorgde dat hij bij het goede lokaal terecht kwam. Goede daad weer gedaan voor vandaag. Chris plofte eindelijk zelf op een van de rode klapstoelen, en pakte zijn strip erbij.

---

I'll stop laughing as soon as it stops being funny

      Hij snikte zacht een naam, die Jason niet goed thuis kon brengen. Hij kende geen Alicia, het zou wel iemand van buitenaf zijn en Jason besloot er dan ook niet naar te vragen. Het zou hem toch niets aan gaan. 'Hé, daar. Oh, het spijt me, sorry. Ik had je niet gezien. Het is vast heel raar om een volwassene te zien huilen.' Jason wilde eigenlijk simpelweg zeggen dat het niet erg was, maar hij besloot zijn mond te houden.
      'Is het ook oké met jou? Ik bedoel, nouja, eumh, gaat alles goed,' Nee, niets gaat goed, het liefst spring ik nu voor de trein. '- Ja, alles is prima.' Een zwakke glimlach zette zijn woorden iets meer kracht bij. 'Met mij in ieder geval.'
      'Mijn naam is Julian. Julian Canoy, maar noem me maar gewoon Julian. Ik ben de nieuwe docent hier.' Jason knikte. Hij had zijn hand uit gestoken die Jason even kort schudde, om die vervolgens los te laten. 'Jason,' stelde hij zich kort voor. Julian had een ongemakkelijke glimlach op zijn gezicht waar door Jason besloot niet verder te vragen en van onderwerp te veranderen. Hij kon wel even blijven staan, hij had nog een paar minuten tijd. 'Engels docent, toch?' Hij had het ergens vaag meegekregen.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

---

---

Ik voelde hoe zijn ogen mijn gezicht scande en vervolgens weer sprak. "Ja, natuurlijk.." Een kleine glimlach kroop op mijn lippen omdat het eindelijk niet een sarcastische opmerking was, wat ik wel van hem gewend was eigenlijk. 'Niet dat je er heel erg van op gaat kijken, waarschijnlijk..' Ik keek hem even aan en zuchtte. "Niets verbaast me tegenwoordig nog. Geloof me nou maar."
      Ik kneep even mijn ogen dicht door de bel en beet op mijn lippen. Heel erg bedankt voor het veroorzaken van een tijdelijke hoofdpijn. "Nou.. Waar gaan we heen?'' Ik humde even en trok hem aan zijn hand naar buiten, het maakte me niet zoveel uit waar we heen gingen op het moment. "Ik haat het dat je lang bent. Nu voel ik me klein," zei ik fronsend en zuchtte. Mijn lengte werkte niet echt bepaald elke keer mee, maar ik moest ermee leven sinds ik nu echt opgezadeld was met deze lengte voor de rest van mijn leven. "Ik stel voor dat we naar.. Het park gaan?" Zei ik terwijl ik verder liep. Ik wilde zover mogelijk van school zijn voor zover dat kon tenminste.

---

I don't want you to die, I want you to suffer.

Tyler Jay Castillo-Montez

Ze pakte mijn hand en nam me mee naar buiten. Met een kleine glimlach volg ik en al snel lopen we naar de uitgang van het schoolterrein. "Ik haat het dat je lang bent. Nu voel ik me klein," zei ze fronsend waarna een zucht volgde. Ik lach even en schud mijn hoofd. 'Voor een jongen ben ik niet zo lang.. Maar ik snap je punt.. zeg ik. "Ik stel voor dat we naar.. Het park gaan?" Zei ze en ik knik. 'Klinkt goed..' zeg ik en loop snel verder zodat ik weer naast haar loop. Makkelijk til ik haar op en zet haar op mijn schouders. 'Lang genoeg?' grijns ik en loop weer door naar het park. Het was niet heel ver, zo'n tien minuten. Maar ver genoeg van school, ik kwam er soms. Vooral als ik zin had in de rust die je tegenwoordig bijna nergens kan krijgen.
Even later zie ik het park al in zicht komen en snel werp ik een blik op mijn telefoon maar ik zie niks wat echt mijn aandacht trekt. Berichtjes van onbelangrijke mensen, facebookmeldingen die nergens over gaan en ga zo maar door. Ik stop bij een bankje en zet haar weer op de grond. 'Hoe waren de tien minuten langer zijn dan mij.' grijns ik en plof dan nonchalant neer..

[ bericht aangepast op 6 nov 2014 - 23:04 ]

---

El Diablo.

---

---

Hij lachte even en schudde zijn hoofd na mijn opmerking dat ik niet al te lang was. 'Voor een jongen ben ik niet zo lang.. Maar ik snap je punt.." Ik rolde mijn ogen en trok mijn wenkbrauwen op. "Ik ben wel haast twintig centimeter korter dan jij bent." Zei ik en lachte even. Ik begon mijn lengte langzamerhand te accepteren, want tja, als ik eenmaal niet meer kon groeien kon dat niet en ik kon daar niet aan doen. Een korte gil verliet mijn mond toen hij me optilde en me op zijn schouders zette, maar toch kwam er een sukkelige glimlach op mijn lippen. Ik voelde me net weer een kind van vijf die werd opgetild door zijn vader. "Heel erg bedankt. Dit maakt me gelukkig," lachte ik.
      Het park kwam in zicht en ik had zo het gevoel dat hij me zo weer op de grond zou neerzetten. Helaas. Tyler stopte bij een bankje en zette me weer neer op de grond. "Hoe waren de tien minuten langer zijn dan mij." Ik glimlachte even en plofte neer op het bankje naast hem. "Eerlijk? De tien beste minuten sinds ik hier op school heb gezeten." Zei ik met een zucht en voelde mijn telefoon in mijn broekzak trillen wat aangaf dat ik een sms van iemand had gekregen. Andrew had me goedemorgen gesms't en snel verzond ik iets terug.
      "Dus, van een schaal van één tot tien, hoe verschrikkelijk vind je Felton en de mensen die daar zitten?" Vroeg ik met mijn blik gevestigd naar voren.

---

I don't want you to die, I want you to suffer.

Sometimes I'm hungry in a verbal sense, that's why I don't speak but write.

---

---

Julian Canoy

De jongen schudde mijn hand en stelde zichzelf voor als Jason.
'Engels docent, toch?' vroeg hij me. Ik sloeg mijn handen in elkaar en knikte.
'Ja. Engels. Veel leerlingen vinden dat een vreselijk vak, of niet soms?' zei ik droevig. 'Dat is misschien wel de reden waarom ik dit doe. Om ze te leren hoe leuk het kan zijn je te uiten op een verbale manier. Dat is ook één van mijn meest inspirerende quotes,' vertelde ik hem. Deze jongen leek me echt aardig, het vreemde was dat de leerlingen hier allemaal maar een paar jaar jonger waren. Jason zag er vermoeid uit, hij leek me al een behoorlijk volwassen jongen. Ik pakte mijn tas en haalde de bindmap eruit. Ik liet hem de voorkant zien.
Sometimes I'm hungry in a verbal sense. That's why I don't speak but write. stond er met dikke viltstift op geschreven. Ik grijnsde.
'Ik ben een slechte spreker. Ik heb nogal last van stotteren en dichtvallen, als ik zenuwachtig ben,' zei ik. Ik borg de map weer op en keek Jason recht aan.
'Wat vind je van deze school? En van de lessen? Heb je geen hobby's die je veel liever zou beoefenen?' vroeg ik hem nieuwsgierig, terwijl ik aan mijn mouwen pulkte. Ik wist uit herinnering hoe mijn onderarmen eruit zagen. Ik kende elk litteken, elk verhaal erachter. Zou deze jongen ooit snappen hoe dat was? Veel kinderen maakten er een grote grap van, van automutilatie. Maar op de één of andere manier wist ik dat Jason me zou begrijpen als hij het zou weten. Onderzoekend keek ik hem aan.

---

I’m restless. I’d like to think I know who I am, but I’m interested in the world at large. - Alex Turner

      'Ja, Engels. Veel leerlingen vinden dat een vreselijk vak, of niet soms?' Jason had niet de tijd een gepast antwoord te bedenken, want Julian praatte al weer verder. 'Dat is misschien wel de reden waarom ik dit doe. Om ze te leren hoe leuk het kan zijn je te uiten op een verbale manier. Dat is ook één van mijn meest inspirerende quote's.' Hij haalde een bindmap met dezelfde quote erop uit zijn tas en liet de voorkant zien. Jason knikte even. Hij was niet zo van van alles op zijn schriften en boeken plakken en zetten, maar zowel het schrijven als leren was voor hem een grote afleiding. Het voordeel was dat hij er niemand bij lastig kon vallen en docenten waren blij dat hij redelijk goede cijfers haalde, win win, toch?
      'Ik ben een slechte spreker. Ik heb nogal last van stotteren en dichtvallen, als ik zenuwachtig ben,' Jason knikte. Hij stotterde dan niet, maar het dichtvallen was herkenbaar. Soms kwam er bij hem gewoon geen enkel nuttig woord uit. 'Wat vind je van deze school? En van de lessen? Heb je geen hobby's die je veel liever zou beoefenen?' Jason werd een beetje ongemakkelijk bij alle vragen. Normaal werden die nooit gesteld. Hij was lucht voor de meeste, en eigenlijk vond hij dat wel prima. 'Het kan er nogal hard aan toe gaan hier, maar ondanks alles had ik op slechtere plekken terecht kunnen komen.' Antwoordde hij na even na te hebben gedacht. De laatste vraag moest hij nog even over na denken.
      'En niet echt,' Hij had niet echt iets wat hij kon doen naast leren en schrijven. Ja, hij kon aardig wat gitaar en piano spelen, maar dit deed hij niet genoeg om het echt een hobby te kunnen noemen. Misschien tekenen, al waren dat meer de krabbels die hij tijdens de les in zijn schrift zette wanneer hij verveeld of klaar was. Hij stroopte zijn mouwen op tot zijn ellebogen. Een enkel oud litteken was te zien op zijn linkerarm en het verband om zijn andere verhulde de rest. Het was makkelijk hier smoesjes voor te verzinnen en het was echt veel te warm om met én een dikke trui én verband rond te lopen over je onderarmen.

[ bericht aangepast op 7 nov 2014 - 16:59 ]

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Sometimes I'm hungry in a verbal sense, that's why I don't speak but write.

---

---

Julian Canoy

Hij leek even na te moeten denken over mijn vragen. Uiteindelijk beantwoordde hij ze.
      'Het kan er nogal hard aan toegaan hier, maar ondanks alles had ik op slechtere plekken terecht kunnen komen. En niet echt.'
Ik fronste. Als tiener had ik me altijd al gehecht aan het schrijven. Het was mijn hobby, het enige wat me overeind hield. Hoe kon deze jongen nou niks anders doen dan leren. Ik voelde medelijden voor hem, het was een goed kind. Ik had heus wel door dat hij door de meesten vast een sukkel zou worden genoemd, omdat hij toevallig wel het eerste uur leek te volgen. Ik keek even naar de klok, de secondewijzer tikte maar door en over een minuut zou de tweede bel ringen en zou het eerste uur beginnen. Jason stroopte zijn mouwen op, en mijn blik viel op zijn armen. Op zijn linkerarm zag ik een litteken, zijn rechterarm was verpakt in verband. Ik voelde mijn hoofd als een razende kloppen. Dat verbandtrucje kende ik zelf heus wel.
      'Oh. Goh, een ongeluk gehad? Of een blessure opgelopen?' vroeg ik terwijl ik hem strak aankeek. Mijn ogen dwaalden weer af naar het litteken. Het was lichtroze gekleurd, het leek zo goed als genezen te zijn. De huid leek een beetje kartelig. Ik tilde mijn rechterarm op en schoof mijn mouw een heel klein stukje omhoog, zo dat Jason mijn pols niet kon zien. Op mijn pols begonnen de eerste littekens al. Ze leken wel identiek, die van mij en die van hem. Ik schoof mijn mouw weer omlaag en liet mijn arm zakken.
      'Jason, kunnen we na de Engels les even met elkaar praten?' vroeg ik hem met een gemaakte glimlach. Op dat moment ging de bel luid af. Nog voor hij kon antwoorden, knikte ik naar de deur.
'Ja dus. Nu naar je les, jij,' beval ik hem en ik liep naar mijn bureau om mijn boek te lezen.

[ bericht aangepast op 7 nov 2014 - 17:13 ]

---

I’m restless. I’d like to think I know who I am, but I’m interested in the world at large. - Alex Turner

      Toen Julian zijn blik zich op Jason zijn armen richtte, werd hij even zenuwachtig. Inmiddels had hij het precies door wanneer iemand hem door had met het snijden en hij wilde Julian er niet direct mee lastigvallen. Het was tenslotte pas zijn eerste dag op Felton.
      'Oh, Goh, een ongeluk gehad? Of een blessure opgelopen?' Misschien iets te snel om nog beheerst over te komen, antwoordde Jason snel, 'Blessure, tijdens gym afgelopen week.' Jason volgde al Julian zijn bewegingen met zijn ogen. Hij trok zijn mouw iets omhoog, maar deed het zo dat Jason niets van zijn pols kon zien. Hij leek iets te vergelijken. -- En het enige wat in Jason op kwam, was dat het de wond op zijn andere arm was die hij vergeleek met eentje die Julian dan op zijn eigen pols moest hebben. Hij schudde zijn hoofd, natuurlijk niet. Hij was een leraar, als hij zelf problemen had was hij hier nooit aangenomen zonder eerst langs een psycholoog te moeten en al die shit die ze Jason ook voor hadden gelegd.
      'Jason, kunnen we na de Engelse les even met elkaar praten?' Julian glimlachte, maar Jason had ook wel door gehad dat de glimlach niet oprecht was geweest. 'Ik moet daarna direct richting Geschiedenis.' Antwoordde hij. Hij had geen zin in gesprekken, het eindigde altijd in docenten die hem naar een psycholoog wilde sturen en het enige wat die konden doen was hem vertellen dat zichzelf snijden hem niet verder ging helpen in het leven.
      'Ja dus. Nu naar je les, jij.' Julian liep terug naar zijn bureau en Jason draaide zich om en liep zo snel mogelijk naar Aardrijkskunde, waar hij de deur achter zich sloot en snel op zijn plek ging zitten.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Tyler Jay Castillo-Montez

"Eerlijk? De tien beste minuten sinds ik hier op school heb gezeten." Zei ze met een zucht en een flauwe glimlach vormt zich op mijn lippen. 'Klinkt als een goed iets.' mompel ik lachend. "Dus, van een schaal van één tot tien, hoe verschrikkelijk vind je Felton en de mensen die daar zitten?" Vroeg ze met een blik gevestigd naar voren en ik kijk haar even aan voor ik mijn schouders ophaal. 'Ik zou zeggen... Een acht. De mensen vind ik verschrikkelijk en de lessen slaan nergens op omdat de helft geeneens een normale baan meer kan krijgen.' begin ik met een zucht en ik kijk voor me uit.
'Maar.. Er zijn een paar leuke mensen, geen zorgen jij valt daar ook onder, en soms ben ik wel blij dat ik er zit.. Als ik eraan denk in wat voor mess ik nu weer zou kunnen zitten.' eindig ik, het laatste als een zacht gemompel. Mijn blik valt kort op de eerste littekens en blauwe plekken die rond mijn handen te vinden zijn. Niet dat ik het direct zelf heb gedaan, zo'n type ben ik niet. Maar het bendeleven is hard, daar hoort dit dus ook bij. Mijn blik schiet al snel weer naar Jace. 'En jij? Een tien?' vraag ik met een klein, plagerige glimlach.

---

El Diablo.

Kai Leon Raimonds

Ik dwaalde wat door de gangen, geen behoefde om ook maar naar de les te gaan. Ik zag het echt niet zitten, Aardrijkskunde. Ik had mijn handen in mijn zakken gestopt en liep rusting de bijna lege gangen door. Hier en daar liep een jongen of meisje haastig langs mij heen of stond er een stel ergens elkaar bijna op te vreten. Ik kon er wel van kotsen.
"Neem een kamer!" riep ik naar de jongen en het meisje terwijl ik de hoek omsloeg. Ik liep echter tegen iemand op. Meteen begon ik flink te vloeken en snauwe tegen de persoon. Ik liep door het gevloek een verkeerd lokaal in en stond zo plots voor het bureau van een docent. Echter zag ik eerst niet dat hij vast al ouder was dan ik, en waarschijnlijk de rest van de leerlingen. Toen bedacht ik me dat het misschien een docent zou zijn, maar ik had hem nog nooit gezien. "Of een volwassen uiterlijk voor een leerling of een jong gezicht voor een docent. Maar wat het ook is, knap ben je wel." zei ik brommend en haalde mijn handen uit mijn zakken. "Nieuw zeker." Ik stak mijn hand uit. "Kai, Kai Raimonds."

[Hij is dus bij Julian (:]

[ bericht aangepast op 8 nov 2014 - 15:41 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

---

---

'Klinkt als een goed iets.' Mompelde hij lachend waarna ik een klein lachje liet horen. Na mijn vraag zag ik hem uit mijn ooghoeken zijn schouders ophalen en hij keek me even aan. 'Ik zou zeggen... Een acht. De mensen vind ik verschrikkelijk en de lessen slaan nergens op omdat de helft geeneens een normale baan meer kan krijgen.' Een zuchtje verliet mijn lippen en beet op mijn lip, waarna ik mijn benen knuffelde met mijn armen. 'Maar.. Er zijn een paar leuke mensen, geen zorgen jij valt daar ook onder, en soms ben ik wel blij dat ik er zit.. Als ik eraan denk in wat voor mess ik nu weer zou kunnen zitten.' Daar had ik een goed punt. Als ik hier niet was beland, was ik misschien wel verdergegaan dan een kogel in zijn arm. 'En jij? Een tien?' Ik draaide mijn hoofd naar hem toe en lachte even zachtjes.
      "Misschien. Ik ga dan denk ik toch wel voor een negen. In principe had ik niks foutgedaan, sinds ik nog te jong was voor alles in die verdomde maffia. Alleen een kogel door iemand's arm was alles. Oh en misschien een klein beetje drugs, maar mijn tante hoeft niets te weten van wat ik daar heb ik gedaan." Zei ik en rolde mijn ogen. "Aan de andere kant zou ik misschien nog ergere dingen doen als ik daar was, maar ik mis mijn beste vriend en mijn vrienden.. En ik kan daar niet tegen," mompelde ik en keek hem weer aan.

---

I don't want you to die, I want you to suffer.

Sometimes I'm hungry in a verbal sense, that's why I don't speak but write.

---

---

Julian Canoy

Toen ik weer alleen was, voelde ik de tranen opborrelen en ik knipperde driftig om te weg te houden. Ik drukte mijn neus in mijn boek en begon te lezen, dat was het enige wat me een beetje bij de realiteit kon halen. Verderop op de gang hoorde ik de geluiden van leerlingen die zich naar Aardrijkskunde haasten. Opeens klonk er boven de rennende voeten een jongensstem uit, die vloekte. Goed, dat vloeken en schelden was hier op school ook wel een ding. De jongen bij wie de stem hoorde liep binnen. Hij keek wat verward, waarschijnlijk niet het juiste lokaal. Ik legde mijn boek weg en glimlachte naar hem terwijl ik mijn wenkbrauwen fronste.
      'Hallo daar? Dit is niet Aardrijkskunde, hoor,' zei ik.
De jongen keek me een tijdje onderzoekend aan.
      'Of een volwassen uiterlijk voor een leerling of een jong gezicht voor een docent. Maar wat het ook is, knap ben je wel,' bromde de vreemdeling. Ik verschoot, en moest een grinnik onderdrukken. Wát? Ik kneep mijn ogen samen en staarde naar de jongen. Hij zag er niet lelijk uit, hoor, maar hij kwam een beetje agressief over. En hij was daarbij jonger dan ik, dat zag ik meteen.
      'B-bedankt, denk ik,' lachte ik en ik stond op.
      'Nieuw zeker,' merkte hij op en hij stak zijn hand uit, 'Kai, Kai Raimonds,' stelde hij zichzelf voor.
Ik schudde zijn hand kort maar krachtig en haalde daarna een hand door mijn haar. De leerlingen hier bemoeiden zich wel met de leraren. Misschien kwam dat omdat ik zelf ook nog maar een newbie was.
      'I.. Euh, ik ben Julian C-canoy. Het is geen pro, probleem om me bij mijn voornaam te noemen, trouwens. Ik ben jullie nieuwe docent Engels,' vertelde ik, en ik hoorde de vreselijke stotter in mijn stem. Ik hapte naar lucht en haalde mijn schouders op. 'Normaal stotter ik niet zo erg,' verontschuldigde ik me snel.

---

I’m restless. I’d like to think I know who I am, but I’m interested in the world at large. - Alex Turner

Ik zag de persoon achter het bureau wat verschieten.
"B-bedankt, denk ik." Hij stond op. Ik grijnsde kort en trok mijn rechter wenkbrauw iets op en beet op mijn onderlip. Hij nam mijn hand aan en schudde deze kort, maar zeer krachtig. Ik keek even naar onze handen en een kleine grijns bleef op mijn gezicht staan.
"I.. Euh, ik ben Julian C-canoy. Het is geen pro, probleem om me bij mijn voornaam te noemen, trouwens. Ik ben jullie nieuwe docent Engels." Terwijl Julian sprak hoorde ik flink gestotter. Hij moest even naar lucht happen en haalde zijn schouders op. "Normaal stotter ik niet zo erg," zei hij met een verontschuldigende stem. Dit keer haalde ik mijn schouders op en ging half op het bureau zitten en zette mijn hand naast mij neer.
"Shit happens," zei ik met een grijns en keek hem aan. "Je moet uitkijken hoor, veel leerlingen hebben niet zoveel respect voor de leraren. Waaronder ik," zei ik terwijl ik een pen pakte er ermee begon te spelen. Ik klikte de punt in en weer uit en herhaalde dit telkens. Ik hoorde de klok tikken en bleef Julian aankijken. Ik kon hier wel wat trucjes op hoor, wacht maar.
"Engels docent hé. Would you mind if I skip your lessons?" vroeg ik toen en deed mijn hoofd wat schuin, Een onschuldige blik verscheen in mijn ogen, maar het was alles behalve onschuldig.

[ bericht aangepast op 8 nov 2014 - 15:41 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Tyler Jay Castillo-Montez

Ze draaide zich naar mij toe waarna een zachte lach volgde. "Misschien. Ik ga dan denk ik toch wel voor een negen. In principe had ik niks foutgedaan, sinds ik nog te jong was voor alles in die verdomde maffia. Alleen een kogel door iemand's arm was alles. Oh en misschien een klein beetje drugs, maar mijn tante hoeft niets te weten van wat ik daar heb ik gedaan." Zei ze en ik knik kort. De maffia, eh? Dat is niet niks. Ik weet dat mijn bende contacten heeft met de maffia en er soms klusjes moesten worden uitgevoerd.
"Aan de andere kant zou ik misschien nog ergere dingen doen als ik daar was, maar ik mis mijn beste vriend en mijn vrienden.. En ik kan daar niet tegen," mompelde ze vervolgens en haar blik richtte zich weer op mij. 'Je beste vriend.. Natuurlijk.' zeg ik met een glimlach. Ik kijk voor me uit. 'Beste vrienden die mis je altijd..' mompel ik wat zachter. Ik kijk kort naar mijn handen en mijn blik valt kort op de tattoo aan het begin van de sleeve op mijn armen. Het grijze kruis op mijn pols die tevens mijn eerste tattoo was. En dezelfde die mijn beste vriendin ook had laten zetten, drie weken voor dat ongeluk. Ik zucht en kijk Jace weer aan. 'Nou.. Nog ideeën om hier te doen? Of gaan we een paar uur op een bankje zitten?' zeg ik met een kleine grijns om er niet meer aan te denken.

---

El Diablo.