| 200 | Break The Rules. | Speeltopic #1. - Speeltopics

Felton High, een kostschool voor probleemkinderen.
      Je zou denken dat je na een jaar daar op school toch wel een stuk beter "opgevoed" zou zijn, maar hier hebben vooral ouders een hele grote fout gemaakt. De leraren konden op een bepaald moment de leerlingen niet meer aan. -- Een groot deel van deze leerlingen eindigt dan ook vrijwel elke dag in het nablijf-lokaal, dé plek om je nieuwste grappen of protesten met je vrienden te bespreken binnen de muren van de school.
      Toch had je op saaiere plekken terecht kunnen komen. Onderling is er een soort ranglijst ontstaan tussen de leerlingen en als je pech hebt, eindig je onderaan en kan je dagelijks smurrie in je tas verwachten van de kinderen die zich heel wat beter voelen dan de rest. Toch ontstaan er vriendschappen en andere relatie's, mensen zien in wie hun vijanden zijn en wie ze het beste allemaal kunnen ontlopen. -- Maar ze hebben een ding gemeen, ze zitten hier niet zomaar en sommige zijn vastbesloten de leraren het leven zuur te maken, hoe vaak ze ook na mogen blijven door hun actie's.

Regels.
-. Wees origineel met de reden waarom je personage hier op school zit. Dit kan vanwege zelfmoordneigingen zijn, doordat hij onhandelbaar was, misschien wel heel iets anders. Het word in ieder geval erg gewaardeerd hier een beetje origineel mee te zijn en niet klakkeloos dat van iemand anders te kopiëren. Eigenlijk gaan alle kinderen waar van hun ouders niet meer wisten wat ze met hen aan moesten, hier naar school.
-. Algemene regels, en uiteraard geen perfecte personages.
-. Personages slapen met z'n tweetjes op een kamer, deze tweetallen mogen zelf gemaakt worden.
-. Probeer zo veel mogelijk met iedereen te spelen! Je mag relatie's van tevoren afspreken, maar ga hier door alsjeblieft niet aan die mensen kleven. We spelen met z'n allen en de school is dan misschien groot. -- Aan het einde van het (hopelijk) eerste speeltopic vind ik het toch wel een must dat je met iedereen een keer hebt staan praten.
-. Jongens en meisjes een beetje gelijk a.u.b ^^
-. Minstens 200 woorden per post.
-. Dingen zoals lesroosters, plattegrond van de school en mogelijkheden tot naar het winkelcentrum gaan etc. komen laten nog. (:

Rollen

Meisjes. [list][*]Jacelyn Adelaide Romanoff - Sangster[*]Cassandra Adira Monroe - Falahee[*]Gereserveerd - Ryouta[*]Gereserveerd - Valois[*]Melody Vanessa Argent. - Oneira[/list]

Leraren. [list][*]Christopher 'Chris' Yates - TouchofMystery[*]Florence Secundfield - Vivir[*]Bronwyn Alexandra Deyes - Talkhouse[*]Julian Canoy - MistyRocker[/list]

Jongens. [list][*]Jason Marquez. - Aureolus[*]Tyler Jay Castillo-Montez. - Falahee[*]Charles Lance Simmons - Lensherr[*]Scott James Hale. - Oneira[*]Kai Leon Raimonds - Majikku[/list]

Hun rooster.


Kamerindeling + Begin.

[ bericht aangepast op 4 nov 2014 - 16:45 ]

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

---

---

Mijn blik was nog gevestigd op mijn thee, ik was veel te moe. Het liefst was ik nu nog in mijn warme bed niets te doen. "Ach ja.." Hoorde ik hem zeggen en tilde mijn hoofd op zodat ik hem weer aankeek. "Dat krijg je met een slaapritme dat helemaal naar de klote is. Dan wordt je twee uur te vroeg wakker.'' Ik knikte en nam een slok van mijn thee. Die was nu wel iets kouder geworden. "Jup, dat komt ervan als je op je de hele nacht op je mobiel zit omdat diegene alleen 's avonda kan praten." Zuchtte ik. "Jij ook?" Tyler hield het pakje met sigaretten voor me en met een glimlachje pakte ik er één. "Thanks," Ik pakte de aansteker van hem en stak mijn sigaret op. Het was niet dat ik erg verslaafd was, maar af en toe eentje kon geen kwaad om de druk iets te verlagen. 'Ga jij trouwens naar de lessen straks? Ik bedoel, ik wordt er toch binnen tien minuten uitgestuurd dus waarom zou ik gaan...' Ik haalde mijn schouders op. "Het liefst zou ik nu gewoon thuis zijn en bij mijn vriendin zijn. Alles is beter dan bij de lessen," zei ik waarna ik een trek nam van de sigaret. "Het was te nutteloos om mij op deze school te zetten." Mompelde ik en dronk mijn thee op.

---

I don't want you to die, I want you to suffer.

Tyler Jay Castillo-Montez

Ze haalde haar schouders op. . "Het liefst zou ik nu gewoon thuis zijn en bij mijn vriendin zijn. Alles is beter dan bij de lessen," zei ze en ik knik even. "Het was te nutteloos om mij op deze school te zetten." Mompelde ze vervolgens en ik knik. 'Soms heb ik het gevoel alsof ik de gevangenis had moeten kiezen, ik bedoel maar. Wat is het verschil.' zeg ik met een spottend lachje. Veel mensen wisten niet eens waarom ik hier zat, aangezien ik er amper wat over los liet. Ze wisten alleen dat de politie ervan houd me dwars te zitten, dat zegt eigenlijk al genoeg.
Ik kijk haar weer aan met een kleine grijns. 'Als alles beter is dan lessen, dan skip je toch gewoon. Dan ben ik ook niet zo alleen voor de verandering.' grijns ik met een plagerige knipoog. Jace mocht ik wel, dus een beetje plagen hier en daar was meer dan normaal voor mij. Ik blaas de rook uit en kijk kort weg van Jace zodat het niet in haar gezicht komt. 'Echt.. Wat maken lessen nog uit. Mensen met een strafblad komen toch niet meer aan werk...' mompel ik, meer tegen mezelf dan tegen Jace.

---

El Diablo.

---

---

Hij knikte. 'Soms heb ik het gevoel alsof ik de gevangenis had moeten kiezen, ik bedoel maar. Wat is het verschil.' Zei hij met een spottend lachje. Ik schudde lachend mijn hoofd en nam een trek van de sigaret. "Precies. Het is gewoon een gevangenis met tieners en lessen. Nog steeds nutteloos volgens mijn mening." Zei ik en haalde mijn schouders weer op.
      Tyler keek me aan met een grijns, waarbij ik even mijn wenkbrauwen optrok. "Als alles beter is dan lessen, dan skip je toch gewoon. Dan ben ik ook niet zo alleen voor de verandering.'' Ik grinnikte even en keek hem lachend aan. "Mij best. Alles kan me toch niets meer schelen op het moment om heel eerlijk te zijn." Ik doofde mijn sigaret in mijn kopje en zuchtte. 'Echt.. Wat maken lessen nog uit. Mensen met een strafblad komen toch niet meer aan werk...' Ik keek hem aan en trok mijn wenkbrauwen op. "Ik weet jouw volledige verhaal niet, maar zover ik weet heb ik een strafblad bij mijn tante. De politie heeft me niet echt gepakt. Dus tja." Zei ik en ging beter zitten. "Je weet dat je je hart bij me kan storten, toch?" Ik kon namelijk een hele erge bitch zijn tegen de mensen die ik echt niet mocht, maar bij mijn vriendin was ik nog vrij aardig, hopelijk dan.

[ bericht aangepast op 6 nov 2014 - 16:04 ]

---

I don't want you to die, I want you to suffer.

Sometimes I'm hungry in a verbal sense, that's why I don't speak but write.

---

---

Julian Canoy

Nadat ik vrolijk was begonnen over boeken tegen Bronwyn, mengde de bebaarde man die zich aan me had voorgesteld als Chris, zich in het gesprek.
'Dus, wees niet te verbaasd als ze gaan proberen hoe ver ze bij je kunnen gaan,' zei hij terwijl hij een broodje pakte, en ik slikte. Met een verstikte lach keek ik hem aan. Chris leek een beetje beschaamd dat hij het zo had gebracht, alsof hij me nog meer probeerde op te hitsen voor deze eerste dag, en schoot in een zelfverdediging. 'Niet om je nog nerveuzer te maken, natuurlijk. Bij mij hebben ze het ook gedaan, en soms vergeten ze dat en doen ze het opnieuw.' Hij zweeg en begon te eten. Ik grinnikte.
'Ik was al wel op het ergste voorbereid. De kinderen hier zijn er natuurlijk niet zomaar. En of ik wel een geknipte leraar ben... Dat weet ik niet. Maar we zullen zien,' antwoordde ik beleefd, en in een impuls haalde ik een muffin uit de schaal. Ik had me helemaal opgefrist, deze kon ik nu niet opeten. Ik slikte terwijl ik verdwaasd met de muffin in mijn hand bleef zitten, en ademde diep in. Ik kon hem niet terugleggen. Goed, in mijn tas dan maar, voor later. Ik boog me opzij en ritste mijn rugzak open om de muffin erin te doen. Toen ik weer rechtop zat, bekeek ik de laatste persoon aan de tafel, een vrouw. Ik glimlachte naar, en draaide me weer naar Bronwyn.
'W-wat geven jullie voor vakken, a-als ik vragen mag?' stotterde ik verlegen.

---

I’m restless. I’d like to think I know who I am, but I’m interested in the world at large. - Alex Turner

Florence Secundfield

Vlak na haar kwam ook Chris aanlopen. Ze glimlachte vriendelijk naar hem, waarnaar ze zich weer op haar eten richtte en een hap uit haar appel beet. In haar ooghoeken zag ze nog een vierde persoon richting hun tafel lopen. Zodra ze hem een beetje in het zicht kreeg draaide ze haar hoofd een beetje zodat ze hem beter kon zien. Bruine krullende haren en een beetje rond gezicht waardoor hij al gelijk vriendelijk leek. Het was geen bekend gezicht voor Florence, maar het was hoogstwaarschijnlijk een nieuwe leraar.
'Ah, hallo? I-ik ben Julian.. Julian Canoy. Engels docent,' Kwam er uit zijn mond toen hij eenmaal bij de docenten tafel was aangekomen. Florence voelde niet gelijk de behoefte om iets terug te zeggen, wat Bronwyn wel deed. Ze begonnen een gesprek over boeken. Blijkbaar las die Julian ook graag. Boeken vond Florence een goed onderwerp. Zelf las zij ook ontzettend graag, maar net toen zij ook iets wilde zeggen kwam Chris er tussen. Met een licht teleurgesteld gevoel deed Florence haar mond weer dicht. Zij was eenmaal niet de beste in een gesprek voeren, maar nu wist ze eindelijk eens iets te zeggen.
'Ik was al wel op het ergste voorbereid. De kinderen hier zijn er natuurlijk niet zomaar. En of ik wel een geknipte leraar ben... Dat weet ik niet. Maar we zullen zien,' Antwoordde Julian op Chris, waarna hij een muffin uit de schaal pakte. Even leek het alsof hij niet wist wat hij ermee moest doen, maar uiteindelijk stopte hij hem in zijn tas. Toen hij weer opkeek, richtte hij zijn ogen heel even op Florence en glimlachte.
'Op deze school zitten inderdaad niet de meest gebruikelijke leerlingen, maar ze hebben allemaal heel wat meegemaakt. Diep van binnen zijn ze vast niet zo stoer als sommigen zich voordoen. Daar zou ik ze graag mee helpen, als ze mij hun lieten helpen.' Dat laatste deden ze dan ook zeker niet. Florence wilde graag dat ze meer voor de leerlingen kon doen, maar aan de andere kant maakten ze haar soms zo kwaad dat ze niet eens meer wist waarom ze ook alweer naar Felton High was gekomen.
'W-wat geven jullie voor vakken, a-als ik vragen mag?' Zei Julian toen weer.
'Ik geef Aardrijkskunde. Mijn naam is trouwens Florence Secundfield.' Beantwoorde ze zijn vraag.

---

She was always looking for more..

Sometimes I'm hungry in a verbal sense, that's why I don't speak but write.

---

---

Julian Canoy

De vrouw vertelde dat de kinderen zich soms gewoon stoer voordeden, en ik knikte.
'W-wat geven jullie voor vakken, a-als ik vragen mag?' stotterde ik verlegen.
'Ik geef Aardrijkskunde. Mijn naam is trouwens Florence Secundfield,' zei de vrouw. Florence, wat een mooie naam, dacht ik terwijl ik met mij vingers de bladzijden streelde. Ik voelde me opeens ontzettend ongemakkelijk, en keek de andere leraren dan ook niet meer aan. Van de dames wist ik nu wat ze deden, maar ik wist het nog niet van Chris. Hij had wel iets weg van een kunstzinnig persoon. 'Jij, Chris?' vroeg ik.
Ik sloeg het boek dicht en legde het op mijn schoot. In mijn hoofd maakte ik ondertussen een plan voor de rest van vandaag. Ik zou eerst een kennismakingsrondje doen met mijn klas, wacht, nee, dat was vreselijk kinderachtig. Ik wilde dat ze me leuk vonden. Dus misschien, zou ik ze allemaal een verhaal laten schrijven. En daar mochten ze alles in verwerken, als ze er zelf maar rustiger van werden. Dan zou ik aan het eind van de les alles bekijken en daaruit zou ik vast veel informatie kunnen ophalen over de kinderen. Dan kon ik het later vergelijken met hun gegevens, om te zien of ik gelijk had gehad. Ik daagde mezelf wel vaker uit tot zulke 'spelletjes', ik vond het leuk om te zien of ik een beetje mensenkennis had. Dat was één van de dingen die belangrijk is als leraar zijnde, immers.

---

I’m restless. I’d like to think I know who I am, but I’m interested in the world at large. - Alex Turner

Kai Leon Raimonds

Ik keek naar Jason die gedag terug zei. Toen ik mopperde over vroeg opstaan wist ik eigenlijk wel zeker dat Jason het anders zou bekijken. Ik weet niet waarom, maar ik zie hem ervoor aan.
"Het lijkt me dat die ook eerder op moeten om hier te komen." Hier had je het. Ik zuchtte, zette mijn glas ietwat hard neer waardoor de appelsap eroverheen vloog en blies mijn wangen even op, waarna ik de lucht uitblies.
"Goed. Dat is jouw mening, en tja- daar sluit ik mij niet bij aan. Die docenten gaan er op het laatste moment uit, hoor. Wij moeten meteen naast ons bed staan." Ik knakte mijn vingers even en keek voor me uit. "Maar goed, stuudje," zei ik en pakte mijn appel en nam er een hap van. Het sap schoot alle kanten op en ik veegde mijn mond af met de mouw van mijn hand. "Te braaf zeker om te skippen?" Ik keek hem aan en grijnsde kort. Ik weet zeker dat hij niet zal skippen, hoewel. Misschien wel, maar dat zien we dan wel weer. Ik knipoogde naar hem, stond op en nam nog een hap van mijn appel door ik er vandoor ging. Hopelijk snapte hij de hint dat hij mee moest lopen, en zo niet dan niet.

[Bagger, het spijt me ]

[ bericht aangepast op 6 nov 2014 - 19:01 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Ik neem een laatste slok van mijn koffie terwijl ik luister naar Florence die zich voorstelt.
Zodra de beker leeg is belandt hij met een klap op tafel en schuif ik mijn boek in mijn tas.
"Zo." Ik sta op van de stoel en schuif deze weer naar de tafel toe - ik kan er niet tegen als dingen niet aangeschoven zijn. "Ik ga maar eens schilderen, denk ik."
De les zal zo beginnen en ik heb geen zin om te wachten tot de kantine ineens volledig leegloopt, waardoor het voor mij met mijn 1.57 onmogelijk is om door de mensenmassa heen te komen zonder vertrapt te worden.
Ik leg mijn hand kort op Julian's schouder en glimlach kort, hopend dat ik niet te eng overkom. "Succes met je eerste dag. Als je na wilt praten, mijn lokaal is altijd open en ik zit er nog wel een uur of 8."
Ik neem afscheid van Chris en Florence, die ik allebei succes wens met hun lessen. Chris en ik zijn allebei, in tegenstelling tot de andere twee, praktijkdocenten, en die lessen zijn vaak een stuk intenser omdat ze op creativiteit aankomen. Daarna loop ik de kantine uit, sla een aantal hoeken om en loop mijn lokaal binnen.
Het is donker, maar zodra ik de lichtknop indruk is het lokaal gevuld door het licht van de vele lampen. Aan de muren hangen schilderijen van (oud)-leerlingen, en ik open het hok waar alle materialen liggen. Mijn doek ligt er ook, en ik leg het op een van de tafels in het lokaal waarna ik een tweede pak. Mijn appartement is nog saai, en ik mis de persoonlijkheid, dus heb ik besloten in mijn eigen stijl te gaan schilderen en de dingen op te hangen.
De muziek gaat aan, niet te hard maar licht hoorbaar vanaf de gangen, en de kwast die in de zwarte verf is gedoopt vliegt over het doek.
Mijn witte blouse, die te strak is om in te schilderen, hangt al snel over een stoel en ook de ketting ligt ergens op een tafel, in de tanktop en de rok heb ik meer bewegingsvrijheid en terwijl ik nadenk over de volgende stap deins ik zachtjes mee met de muziek.

---

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

      'Goed. Dat is jouw mening, en tja, daar sluit ik mij niet bij aan. Die docenten gaan er op het laatste moment, uit, hoor. Wij moeten meteen naast ons bed staan.' Jason reageerde even niet, om na te kunnen denken over een passend antwoord, maar Kai was al weer begonnen met praten. 'Maar goed, stuudje.' Hij keek niet raar op, hij kreeg wel vaker aparte dingen naar zijn hoofd geslingerd.
      'Te braaf zeker om te skippen?' Kai keek naar hem en grijnsde kort. Jason wilde wat zeggen, maar kwam niet echt op een goed antwoord. 'Klopt.' Antwoordde hij uiteindelijk maar, terwijl Kai op stond en weg liep. Jason begreep de hint echter niet en bleef dan ook zitten tot de bel ging, waarbij hij zijn tas oppakte en die over zijn schouder slingerde. Goed, Aardrijkskunde dus.
      Op een rustig tempo liep hij door de gangen, ging een trap op en liep het lokaal waar de les was binnen. Even keek hij rond, normaal gesproken zouden de jongens die willen kloten achteraan gaan zitten, dus dat deed hij maar niet. Wanneer hij recht voor de docent zou gaat zitten zou hij waarschijnlijk teveel vragen krijgen, waar hij ook geen zin in had. Uiteindelijk besloot Jason een plek bij het raam te nemen waar normaal gesproken niet teveel mensen zaten. De stoel naast hem bleef toch wel leeg, dus daar zette hij zijn tas neer.

[Lessen beginnen dus! ^^ Of jullie de lessen zonder docent willen skippen, hoor ik graag in het praattopic.]

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Sometimes I'm hungry in a verbal sense, that's why I don't speak but write.

---

---

Julian Canoy

'Zo,' zei Bronwyn en ze zette haar beker neer. 'Ik ga maar eens schilderen, denk ik.'
Ze stond op, en ik verbaasde me erover dat ze zo klein was. Het was best wel schattig.
'Schilderen? Succes dan. Ik weet niet te manoeuvreren met een kwast,' zuchtte ik en ik knikte vriendelijk naar haar.
Haar hand plaatste ze eventjes op mijn schouders, en ik voelde me onmiddellijk bedreigd. Ik hield nog altijd niet van lichamelijk contact, maar ze was mijn collega. Ik zou haar toch moeten kunnen vertrouwen.
'Succes met je eerste dag. Als je na wilt praten, mijn lokaal is altijd open en ik zit er tot een uur of 8,' glimlachte ze.
Ik voelde me stiekem best een beetje gevleid. Het waren echt leuke mensen, ik keek ernaar uit om met hen samen te werken.
'Dankjewel, Bronwyn - pardon, ik bedoel Bron -,' bedankte ik haar. Ze begroette Chris en Florence ook. Terwijl ik van haar naar hen keek, bedacht ik em dat zij en Chris vast een geweldig paar zouden vormen. Ik wou dat die gedachte niet in me was opgekomen, want opeens overspoelde een zee van herinneringen me.
"Je hoeft niet bang te zijn, Jules. Ik ben er toch? Ik hou van je. Ik hou meer van je dan van wie dan ook. Je bent veel bijzonderder dan je zelf ziet. Alsjeblieft, stop jezelf pijn te doen. Je ziet het niet, maar je richt meer schade aan dan je denkt. Telkens als ik een nieuw litteken op je arm ontdek, die er daarvoor nog niet was, brokkelt er een stukje van mijn hart af," snikte Alicia. Ze boog zich naar voren en wreef met haar handen langs mijn borstkas.
"Sorry. Ik kan er niks aan doen," piepte ik terwijl het bloedmooie, halfnaakte meisje haar gezicht in mijn nek verborg. Ik sloot mijn ogen en voelde de tranen langs mijn wangen lopen.
Ik schudde kort mijn hoofd en zag Bronwyn weglopen. Ik excuseerde me tegenover de twee anderen.
'Ik moet ervan door, ik moet mijn lokaal nog wat verkennen,' verzon ik en ik stond op. Ik griste mijn tas van de grond, gooide mijn boek erin en rende weg, dwars door de kantine heen, richting de trappen. Ik sprintte zo omhoog, naar de twee etage waar mijn lokaal zat. Toen ik eenmaal veilig binnen was, sloot ik de deur, smeet mijn tas op de grond en zakte tegen de muur aan. Met mijn gezicht in mijn handen begon ik met lange uithalen te snikken.

[Sorry voor het dramatische gedoe but leave me I'm a dramaqueen ]

---

I’m restless. I’d like to think I know who I am, but I’m interested in the world at large. - Alex Turner

Tyler Jay Castillo-Montez

"Mij best. Alles kan me toch niets meer schelen op het moment om heel eerlijk te zijn." zei ze waarna ze de sigaret in het kopje doofde.
Na mijn laatste opmerking keek ze me aan met opgetrokken wenkbrauwen. "Ik weet jouw volledige verhaal niet, maar zover ik weet heb ik een strafblad bij mijn tante. De politie heeft me niet echt gepakt. Dus tja." Zei ze. "Je weet dat je je hart bij me kan storten, toch?" zei ze en ik kijk haar weer aan. Ik laat mijn blauwe ogen even haar gezicht scannen en knik vervolgens. 'Ja, natuurlijk..' zeg ik met een kleine glimlach en voor de verandering klonk het niet sarcastisch. Zo was het dan ook niet bedoeld. 'Niet dat je er heel erg van op gaat kijken, waarschijnlijk..' mompel ik. Het is wel zo. Mijn gedrag hier is sterk gemaakt door de bende, dus van mijn verleden opkijken doet ze denk ik niet.
Ik trek snel mijn beanie goed en veeg de zwarte plukjes haar weg van mijn ogen. Ik had geen zin om mijn haar te doen, dus ik had gewoon een beanie op mijn hoofd gezet. Misschien dat ik het later even snel doen, maar dat ben ik nog niet gelijk van plan. Opeens galmt de bel door mijn oren en ik vernauw mijn ogen even. Oké, ik ben ook weer wakker.. Ik sta op en kijk weer naar Jace. 'Nou.. Waar gaan we heen?' vraag ik haar en ik trek mijn wenkbrauw een klein stukje op. Het maakte mij vrij weinig uit. Al neem je me mee naar een beautysalon, zolang ik maar niet hier ben..

---

El Diablo.

Chis(topher) Yates

'Jij, Chris?' drong de stem van Julian tot Chris door. "Hm? Oh, ik geen muziek en drama," zei hij, terwijl hij een stukje van zijn broodje pulkte en dat in zijn mond stak. "In de hoop dat ze met muziek hun vervelende verleden om kunnen draaien naar iets positiefs. Zo ben ik uit de shit gekomen," hij maakte even een vage beweging met zijn arm, die onder de littekens zat. Een herinnering aan zijn vroegere heroïneverslaving. Chris pulkte nog een stukje uit zijn broodje, "en ik wil ze eigenlijk zelf een toneelstuk laten maken, die ze over een paar maanden dan kunnen laten zien, aan ons en eventuele ouders, pleegouders of vrienden." Opnieuw stak hij het kleine stukje brood in zijn mond, "heb jij al een idee wat je v oor ze in petto hebt voor hun eerste les?"
Normaal was Chris de meest slordige leraar die je maar kon vinden, en bereidde hij nooit zijn lessen voor. Dus hij kon het een klein wonder noemen dat hij gisteravond ineens het idee van het toneelstuk had bedacht. Bron verontschuldigde zich, en stond op om te gaan schilderen. Chris glimlachte even naar haar voor ze wegliep. Vergiste hij zich? of voelde Julian zich ineens niet meer op zijn gemak? Hij ging er met een excuus ook snel vandoor. Chris keek even naar Florence, "en toen waren er nog maar twee."

[sorry, ik ben een beetje traag met reageren ]

---

I'll stop laughing as soon as it stops being funny

Florence Secundfield

Florence keek Bronwyn na terwijl ze wegliep. Ook at ze snel de rest van haar eten op en dronk nogal gehaast haar glas leeg. Het was voor haar ook tijd om te gaan, ze had een les om te geven. Nog voor zij kon opstaan deed Julian dat al.
'Ik moet ervan door, ik moet mijn lokaal nog wat verkennen,' Zei hij vlug en hij ging er al net zo snel vandoor. Zo snel dat Florence er raar bij op keek.
"en toen waren er nog maar twee." Zei Chris tegen haar. Zij zuchtte en knikte even, maar volgde het voorbeeld van de anderen en stond ook snel op.
'Of maar eentje. Sorry, maar ik moet zo het eerste al lesgeven. Hoog tijd om mijn lokaal op te zoeken lijkt me.' Met een flauw glimlachje sloeg ze haar tas over haar schouder en liep ze weg. Ze zwaaide Chris nog even na, die nu helemaal alleen aan het tafeltje zat. Normaal gesproken zou ze meestal nog wel even blijven hangen in de kantine, maar ze kon het niet maken om zelf te laat te komen. De leerlingen konden wel een goed voorbeeld gebruiken. Toen de bel door het gebouw heen galmde begon ze nog sneller te lopen, maar eenmaal in de klas gekomen en naar haar horloge te oordelen was ze meer dan optijd. Ook zat er nog maar één enkele leerling in het lokaal wat nog angstvallig stil en leeg was. Ze vroeg zich af hoeveel leerlingen ze vandaag wel niet afwezig kon melden, of "skippen" zoals zij het zelf noemde. In hun monden klonk dat allemaal hartstikke cool, maar Florence was er nogal ongerust over. Dicht bij het raam zat Jason, wie absoluut geen type was die een les over zou slaan.
'Goedemorgen Jason.' Zei Florence terwijl ze naar haar bureau liep waar ze haar tas opzette. Haar boeken tilde ze daaruit en legde ze voor haar neer. Nu was het alleen maar wachten op de rest, als die nog zouden komen.

---

She was always looking for more..

      'Goedemorgen Jason.' Hij had uit het raam gekeken en schrok enigszins op uit zijn gedachten bij de stem van Florence. 'Goedemorgen.' Hij keek even via de deur naar buiten, waar hij een onbekend iemand met tranen in zijn ogen langs zag lopen.
      Hij kende de man niet, al was het waarschijnlijk de nieuwe Engelsdocent waar hij al wat over har gehoord. Ene meneer Canoy, zover Jason het had gehoord. Hij had hem onzeker zien stotteren aan de lerarentafel deze ochtend en het leek hem wel zo vriendelijk te gaan vragen wat er aan de hand was. De les begon tot pas over vijf minuten en zo lang had hij vast niet nodig.
      'Eh, momentje.' Excuseerde hij zich tegenover Florence. Hij sprong op, waarbij hij zich overeind duwde en een pijnscheut door zijn arm ging door de wonden die verborgen werden door een simpel verband. 'Ik kom zo terug.' Verduidelijkte hij, voor hij het lokaal uit liep en richting het lege Engelslokaal begon te lopen. In die helft van de gang was het merkwaardig stil. Er liepen weinig leerlingen en Jason bleef aarzelend in de deuropening staan van het lokaal waar Julian zich bevond. Hij zweeg even, hij had het niet verkeerd gezien dat hij werkelijk aan het huilen was. 'Alles oké?'

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Sometimes I'm hungry in a verbal sense, that's why I don't speak but write.

---

---

Julian Canoy

'Alicia,' snikte ik zachtjes. 'Oh, Alice...' Toen hoorde ik voetstappen. Tergend langzaam keek ik op, en geschrokken zag ik dat er een jongen met een beetje rossig-blond haar in de deuropening stond. Ik slikte en wreef woest in mijn ogen, zodat de tranen verwijdert zouden worden.
'Alles oké?' vroeg hij met een niet onaardige stem. Ik glimlachte, terwijl ik me dood schaamde. Dit was overduidelijk een leerling, shit!
'Hé, daar. Oh, het spijt me, sorry. Ik had je niet gezien. Het is vast heel raar om een volwassene te zien huilen,' verontschuldigde ik me snel. Ik slikte en stond op. De jongen had een ernstige blik in zijn ogen, en ik herinnerde me vaagjes dat ik hem in de kantine had gezien bij een donkerharige jongen, die er nogal agressief uit zag. Nee, deze jongen was niet zo. Ik vermoedde dat hij erg stil was.
'Is het ook oké met jou? Ik bedoel, nouja, euhm, gaat alles goed,' kwam ik stuntelig uit mijn woorden. En ik liep naar hem toe om mijn hand uit te steken. Hij was erg klein, hij kwam tot mijn schouders.
'Mijn naam is Julian. Julian Canoy, maar noem me maar gewoon Julian. Ik ben de nieuwe docent hier.'
Ik kon wel door de grond zakken. Wat moest die jongen wel niet denken van me. Vast dat ik een loser was. Opeens bedacht ik me in paniek dat hij misschien wel had gehoord dat ik Alicia's naam noemde. Oh nee, alsjeblieft. Ik slikte en perste er een koortsachtige glimlach uit.

---

I’m restless. I’d like to think I know who I am, but I’m interested in the world at large. - Alex Turner