[RPG] The Weak Ones - Speeltopic 1 - Speeltopics

De Yagami familie; een bekende familie in Ierland en Engeland. Ze staan bekend om hun krachten: het beheersen van vuur. Ieder lid van deze familie wordt geboren met deze gave. Nou ja, bijna ieder lid. Een klein groepje jong volwassenen bezit deze gave niet. Ze werden zwakkelingen genoemd, en werden door de rest van de familie buitengesloten en er werd wreed met ze omgegaan. Deze groep werd als kind weggestuurd. Nu het hoofd van de familie is overleden, is zijn opvolger vastbesloten om de verstootte kinderen op te zoeken. Maar wat is er van ze geworden? Zijn ze op het rechtte pad gebleven? Of hebben ze een aantal jaar in de gevangenis gezeten? Of is er iets heel anders gebeurt? Twee dingen zijn zeker: Vrijwel ieder verstootte kind heeft een nieuwe spirit gevonden: Een geest die je krachten geeft. Deze krachten zijn vrijwel de elementen; je hebt de spirit van water, de spirit van vuur, de spirit van lucht en de spirit van aarde. Helaas was het niet mogelijk voor de verstootte kinderen om de spirit van vuur te bereiken. Punt twee van dingen die zeker zijn: vrijwel elk kind heeft zijn of haar achternaam veranderd. Ondanks dat lukt het dankzij connecties die de familie heeft om de verstootten kinderen te vinden. Maar zullen ze worden geaccepteerd?

Invullijstje:

Let op! Het kan ook zijn dat je een relatie bij de familie hebt! In dat geval is je achternaam McCoy(van de water spirit), Smith(van de aarde spirit) en Winters (van de wind spirit).

Naam:
Leeftijd:
Uiterlijk:
Innerlijk:
Nieuwe kracht(indien nodig):
Verstoten op welke leeftijd?:
Verleden:
Relaties:
Extra:

Rollen:

De Yagami familie:
- Dale Yagami ~ Trohman ~ Pagina 10
- K illian Ryu Yagami ~ DarkAng3l ~ Pagina 5
- Kiara Lucy Yagami ~ Repelsteeltje ~ Pagina 13
- Gereserveerd ~ Aurora Malia Yagami~ Duvaineth ~ Pagina 13
- Marissa Anna Yagami ~ Mangata
- Alcina Andromache Pyralis Yagami ~ TheseWords ~ Pagina 13

De McCoy familie:
- Nevaeh Arelia McCoy ~ Malarkey ~ Pagina 3
- Selena Ysabeau McCoy ~ DarkAng3l ~ Pagina 3
- Christine Sarah McCoy ~ geleninja ~ Pagina 13
- Gereserveerd ~ Cameron Simon McCoy ~ Lost_Voice ~ Pagina 3
- Tyler William McCoy ~ Mrs_Hemmings ~ Pagina 10

De Smith familie:
- Demitra Hailey Smith~ Djibriel ~ Pagina 4
- Gereserveerd ~ Constellation ~
- Adam Sebastian Smith ~ Ferrars ~ Pagina 10

De Winters familie:
- Gereserveerd ~ Millicent Aurora Winters ~ Amaris ~ Pagina 2
- Gereserveerd ~ Avery Noah Winters ~ Duvaineth ~ Pagina 13
- Ezekiel Stark Michael Cormoran Winters ~ Offspring ~ Pagina 11
- Burton Matthew Winters ~ Perconte ~ Pagina 13

De verstoten kinderen: Vol!
- Rosetta Vera Monatra ~ Aarde ~ Waldeinsamkeit ~ Pagina 8
- Cassandra Rose Santiago. ~ Water ~ Orton ~ Pagina 2
- Gereserveerd ~ Evan Silas Keaton ~ Wind ~ Keynes ~ Pagina 3
- Aedan Quillian Creed ~ Wind ~ Perconte ~ Pagina 6
- Jamie Fynberg ~ Aarde ~geleninja ~ Pagina 4
- Dawn Varaia Abdicare ~Water ~ Sobremesa ~ Pagina 6

De Families

De Yagami familie:
Deze familie kun je simpel beschouwen als ouderwets. Ze staan bekend om hun enorme krachten, het vuur sturen. Ze hebben hun krachten - uiteraard - zo'n driehonderd jaar geleden van de vuurspirit gekregen. Hun kennis over vuur is zeer uitgebreid, ze hebben het op hun kracht toegepast waardoor ze nu zo goed als vuurbestendig zijn. Letterlijk.
Alles in deze familie draait over kracht, en als je dat niet hebt is de enige optie verstoting. Wel geven de ouders van het verstoten kind meestal een groot geldbedrag mee. De verstoten kinderen kunnen ook tegen vuur, al zitten er ook uitzonderingen tussen.

De McCoy Familie:
De McCoy familie is de grote tegenpool van de Yagami familie. Ze zijn vaak elkaars grootste rivalen, maar je zou hun relatie ook wel kunnen beschrijven als een bondgenootschap. Al jaren is de spanning tussen de twee families om te snijden, hoewel er ook uitzonderingen zijn tussen mensen; er zitten zelfs relaties tussen die verdergaan dan een vriendschap.
De McCoy familie is de op één na oudste familie, die hun krachten tweehonderdvijftig jaar terug kregen van de waterspirit.

De Winters Familie:
De Winters familie is maar bevriend met de Yagami familie. Ze kunnen samen door één deur, lachen om elkaars grappen en wat andere dingen, maar meer ook echt niet. Deze familie is de op één na jongste - of de op twee na oudste - die zijn krachten van de windspirit heeft gekregen, honderdvijfenzeventig jaar terug.

De familie Smith:
De familie Smith is de jongste familie in het rijtje. Ze hebben hun krachten gekregen van de aardespirit, een kleine honderd jaar terug. Deze familie staat het dichtste bij de Yagami familie. Ze vertrouwen blind op elkaars rug, wat vaak ook zo is. Maar ook in deze band zitten er heus uitzonderingen. Maar over het algemeen is het wel zo.

Regels:
- Alleen ik open nieuwe topics.
- Geen perfecte personage's.
- Ruzies buiten het topic.
- Denk goed na over of je meedoet; ik wil deze RPG graag zo lang mogelijk vol houden.
- Naamsveranderingen doorgeven

De villa van de Yagami familie

---

Het Praattopic
Het Rollentopic

Het begin

Het begint ermee dat iedereen zich klaarmaakt om naar de enorme villa van de Yagami's te gaan. De Yagami villa ligt op een afgelegen plek, zodat niemand wordt lastiggevallen door pottenkijkers bij het oefenen van hun element.

[ bericht aangepast op 18 jan 2015 - 14:52 ]

---

"At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

Zwijgend keek ik toe hoe de anderen langzaam binnen kwamen sijpelen. Een aantal Yagami's en ook de eerste van de McCoy's. Dit werd groter dan gedacht. Blijkbaar werd hun familiehoofd voorafgegaan door twee van de minder brave leden. De een had duidelijk een zware nacht achter de rug en de ander een niet mis te verstane boodschap op haar shirt. Hun namen schoten me niet te binnen, omdat ik simpelweg de moeite niet gedaan had om ze te leren. Zwakkelingen waren het in mijn ogen. Beetje rondspatteren met water, wat had je daar nu aan?
Even keek ik op toen ik een bekende stem hoorde. "Zozo, we zijn vroeg vandaag." Kalm draaide ik me om waarna Alcina in m'n blikveld verscheen. "Geen kans onbenut laten, nietwaar. Zeker als het op die watjes op hun plek zetten aankomt." Een vage grijns speelde om m'n lippen. "Blijkbaar heb je speelgoed meegebracht." Even knikte ik naar Adam die achter kwam. "Toch geen ongedierte hoop ik?" Ze zou vast wel begrijpen wat ik bedoelde.




"Ik denk dat niet iedereen je wat misdaan heeft Christine. Er zitten in elke familie wel een aantal rotte appels, maar daarom zijn ze niet allemaal slecht." Onwillekeurig schoot ik weer ind e rol van bemiddelaar. "Probeer een open geest te hebben en niet te oordelen voor je iemand kent." God, ik vond van mezelf dat ik net als m'n vader ging klinken en die was een stuk ouder geweest. Geen goeie evolutie als je het mij vroeg. Toch niet op deze leeftijd. Over een jaar of 20 misschien.
Even kijk ik op als ik Tyler toe hoor komen. "Ook goeie morgen." Maar de aanblik die hij bied laat me zeer zeker twijfelen of de morgen voor hem wel zo goed is als hij laat uitschijnen. Zachtjes schudde ik m'n hoofd. Soms vroeg ik af of een aantal van ons wel jong volwassenen waren of een stel kleine kinderen wiens handje je dagelijks vast moest houden om te voorkomen dat ze domme dingen deden.
Zwijgend keek ik even toe hoe Christine Tyler hielp. Ze had in ieder geval een beetje een tegenwoordigheid van geest gekweekt, maar of al dat materiaal op een dag als vandaag echt nodig was, was nog maar de vraag. "Wel, eigenlijk wachtte ik tot ze open kwamen doen, maar blijkbaar hebben ze de bel niet gehoord." Reageerde ik op Tylers opmerking over binnen gaan. Uiteindelijk loop ik toch maar met het tweetal mee naar binnen. Blijven buiten staan op je eentje is ook dat weer niet.
Beleefd geef ik Adam een hand als hij naar me toe komt. "Adam Yagami neem ik aan." Even glimlach ik beleeft. "Wel het leek me beter om ze mee te nemen, dan weten ze ook meteen wat er aan de hand is." Dus dit was het nieuwe familiehoofd. Jong, maar hij had in ieder geval al 1 heel goeie beslissing gemaakt. "Sommige mensen moeten iets meer leren met een open blik te kijken. Geef ze de tijd. Ze zijn lang de slechtse niet." Probeerde ik hem gerust te stellen.

---

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Adam Sebastian Smith

Nadat we waren vertrokken stapte ik in de auto en begon te rijden. Ik had geen idee waar ik heen moest, maar Alcina zat naast me, dus zij wees de weg. De weg was niet lang of druk, dus kwamen we al snel aan bij de villa. Ik stapte uit en zag aan Alcina dat ze hier totaal geen zin in had. Ik had niet zoveel met deze mensen, dus wist ik niet wat ik moest vinden. De familie was dan wel een vriend van mijn familie, maar toch had ik amper gesprekken gehad met iedereen hier. Waarschijnlijk wist ik van de helft nog niet eens wat hen naam was. Niet dat ik het erg vond, wat zou ik ermee moeten? Alcina liep al snel naar binnen zonder aan te bellen en liep achter haar aan. "Zo,zo, we zijn vroeg vandaag." Zei Alcina tegen een jongeman, die waarschijnlijk deel uitmaakte van de Yagami familie. Zijn gezicht kwam me na iets langer kijken iets bekender voor in mijn hoofd, maar zijn naam kon ik me niet herinneren. Ach, misschien leek hij alleen bekender doordat ik iets langer naar zijn gezicht had lopen staren. Namen waren nu niet echt bepaald iets waar ik zo goed in was.
Ik lette niet echt goed op wat de antwoorden van de man waren. Het interesseerde me om eerlijk te zijn niet echt. Bij zijn opmerkingen over mij werden mijn oren echter wel iets meer gespitst. "Blijkbaar heb je speelgoed meegebracht." Na het eerste wat ik van deze man gehoord had, besloot ik al dat ik hem niet echt mocht. Speelgoed? Even kwam er geergerdheid in me omhoog, maar dit verdween al snel weer. Ook zijn opmerking over ongedierte kon het niet erger maken. Het interesseerde me niet echt wat hij over me zei. Wanneer mensen zulke dingen over iemand zeiden, zei dat meer over de spreker dan over hetgene waar de spreker over sprak.

[Hij is gewoon even haar hondje ^^
Hij zegt niet zoveel. Als je hem wil laten praten moet je hem aanspreken :') ]

[ bericht aangepast op 19 jan 2015 - 21:43 ]

---

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

'Bedankt dat jullie gekomen zijn,' zegt een ongelofelijk cute vuurvreter die naar een blik op mijn shirt direct doorloopt naar Selene. 'Zo te zien is niet iedereen enthousiast.' Ik moet op mijn lip bijten om niet in de lach te schieten en kijk daarom naar Tyler's gehavende gezicht. Vriendelijk zijn Chris, we gaan vriendelijk zijn. Ik vang flarden van een niet zo vriendelijk gesprek op tussen een vrouw en een man die ik direct doop tot Babie vuurvreter (Alcina) en bleekscheet vuurvreter (Killian). Ze hebben het over ongedierte en speelgoed en ik krijg zin om ze allebei heel hard te slaan en besluit ze direct niet te mogen. Mijn blik valt op het "Speelgoed" dat ik direct herken als een Smith. Smith's zijn een soort van oké, niet zo erg als Yagami, erger dan de Winters.
Aan heel zijn blik te zien mag meneer Smith bleekscheet vuurvreter ook niet.
'Hi Christine,' stel ik mezelf dan ook met een grote grijns aan hem voor.

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Rosetta Vera Monatra

"Ja, koffie en donuts in de auto," Geeft Jamie als antwoord. Ik knik even kort. Vandaag had ik nog niet veel gegeten, maar dat was vooral omdat er gewoon geen hap door mijn keel kwam. Ik was gewoon te nerveus, te gespannen. En om eerlijk te zijn heb ik nu nog steeds niet zoveel honger. "Ben je er klaar voor?.. om naar huis te gaan bedoel ik, want ik weet het niet zo zeker meer." Vraagt hij dan. Ik slik even. Ik weet het ook niet zo zeker meer en ik weet ook zeker niet of ik dat mijn huis nog wil noemen. De afgelopen jaren heb ik gedaan van niet, maar waarom heb ik dan dat gevoel er zo graag bij te willen horen? Dat gevoel heb ik tot nu toe niet zo goed thuis kunnen brengen. "Want ik heb niet bepaald zin om oog in oog met mijn vader te komen... hoewel ik niet eens weet of hij nog leeft." Vervolgd hij zichzelf. Ik heb ook geen zin om oog en oog met mijn vader te komen. Naast alle dingen waar ik momenteel onzeker over ben weet ik wel zeker dat ik hem dus nooit meer wil zien. Voor hem maakte het niet uit dat ik nog steeds een mens was, het enige waar hij om gaf was de kracht van dat stomme vuur. "Ik ben blij dat ik niet alleen hoef te gaan," Na die woorden knik ik instemmend. Dat was precies wat ik dacht. "Maar weet dat als ik daar gek word je of misschien vroeg weg moet of een taxi moet bellen" Zegt hij als we bij de auto zijn. Ik stap ik als hij de deur voor me openhoud en wacht totdat hij ook zit tot ik antwoord geef.
"Dat kan net zo goed voor mij gelden. Ik weet niet of ik het daar langer dan vijf minuten uithoud. Het zijn zoveel herinneringen die ik eigenlijk wilde vergeten." Antwoord ik. "Ik weet niet of het moeilijk is om daar weer te zijn."

---

She was always looking for more..

"Dat kan net zo goed voor mij gelden. Ik weet niet of ik het daar langer dan vijf minuten uithoud. Het zijn zoveel herinneringen die ik eigenlijk wilde vergeten." Ik slik en probeer vooral niet te denken aan al de dingen die ik wil vergeten. Aan alles wat me aangedaan was, aan alles waar ik voor weg was gevlucht. "Ik weet niet of het moeilijk is om daar weer te zijn."
'Heel moeilijk waarschijnlijk,' mompel ik terwijl ik de auto start. 'Maar ik denk dat het goed is voor ons om er heen te gaan. Of ze zijn veranderd en we hebben er familie bij of we weten weer heel duidelijk waarom we niets met hen te maken willen hebben en hoeven voor de rest van ons leven niets meer met hen te maken te hebben.' Ik haalde nogmaals diep adem en reed de straat uit. 'Ben ik een heel slecht mens als ik heel erg hoop op het laatste?'

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Alcina Andromache Pyralis Yagami
Bij het horen van Kilians woorden verscheen er automatisch een kleine, lichtelijk gemene, glimlach op mijn gezicht. 'Inderdaad, laat ze maar komen' antwoordde ik. Dit was precies waarom Kilian mijn favoriete neef was, hij maakte dit soort momenten een stuk leuker.
'Dit... is Adam Smith' zei ik met een lichtelijk trotse ondertoon terwijl ik Adam's hand vast pakte. 'Een Smith' herhaalde ik om aan te tonen dat hij dus zeker geen ongediertje was, waarna ik mijn lippen even kort op die van Adam drukte. Ik wist namelijk heel goed dat ik hier niet met een Winters of een McCoy aanmoest komen, maar een Smith was misschien zelfs nog wel beter dan alleen aankomen. Het feit dat Adam daarnaast ook gewoon ongelovelijk sexy was liet ik even links liggen, zoiets zou de familie namelijk helemaal niks uitmaken.
'Hi Christine' hoorde ik een meisje ineens tegen Adam zeggen, waardoor ik verbaasd haar richting op keek. Zodra ik zag dat het een MCoy was, rolde ik geïrriteerd met mijn ogen. Het liefst zou ik haar zeggen dat ze op moest rotten, dat ze zolang ze in mijn huis was Adam met rust moest laten, maar toch besloot ik mijn mons te houden. Zodra mijn ogen op haar shirt vielen, begon ik echter te lachen. 'Mooi shirt' zei ik arrogant.

[ bericht aangepast op 19 jan 2015 - 22:03 ]

---

Keep your head up, keep your heart strong

‘Heel erg bedankt, dat was precies wat ik nodig had. Probeer de anderen een beetje in te houden, zodat alles respectvol blijft.’Ik knikte begrijpend en nam mijn taak meteen serieus.
      ‘Zo Dale. Zie je het nog zitten, of begin je te beseffen dat je toch beter bedankt had voor dat baantje van je?’ spotte Killian die vervolgens met een andere vrouw begon te praten. Ik volgde weinig van het gesprek.
      Ik zuchtte overdreven luid. We mochten trots zijn op een leider als Dale. Ik moest er niet aan denken dat Killian die rol zou hebben. Ik huiverde bij de gedachte. Ik durfde best een grote mond tegen hem te hebben, maar op de een of andere manier maakte hij me ook altijd bang. Het zou een chaos worden met hem aan het hoofd van de Yagami familie. Met grote stappen liep ik naar hem toe. ‘Laat Dale met rust vandaag, wil je? Hij is al nerveus genoeg zonder jouw opmerkingen.’ Snauwde ik.

[ bericht aangepast op 19 jan 2015 - 21:58 ]

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

Adam Sebastian Smith

Voordat de man iets tegen me kon zeggen, kwam er een meisje bij ons staan. Ze voegde zich echter niet in het gesprek van Alcina en de man, maar richtte zich tot mij. "Hi, Christine" Zei ze enkel. Ik nam haar even snel in me op. Er kwam een grijns op mijn gezicht bij het zien van haar shirt. Volgens mij waren er weinig mensen die wel zin hadden in vandaag. "Adam" Antwoordde ik. Kort na mij hoorde ik dat Alcina me voorstelde aan haar gesprekspartner. "Ja, Smith." Herhaalde ik haar en voegde ik het aan mijn voorstelling toe. Snel daarna voelde ik Alcina's lippen op de mijne. Even vroeg ik me af hoe ze wist dat ik zo van haar spontane zoenen genoot, maar vervolgens richtte ik me gauw weer op het meisje dat zich voorgesteld had als Christine. Ik wist niet of het aan mij lag, maar ik was nogal slecht in het familiegedoe met onderscheiden en wie wie nou wel mocht of juist haatte. Ik zag de meesten eigenlijk gewoon als irritante mensen. "En jij bent een?" Vroeg ik Christine dus in de hoop haar achternaam te achterhalen. Ondertussen luisterde ik met een half oor naar Alcina's gesprek.

---

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

---

---

Met een geïrriteerde kreun sloeg ik mijn wekker van mijn nachtkastje af en keek nogal slaapdronken om me heen. De zon scheen door mijn gordijnen heen en ik had zo'n vaag gevoel dat vandaag een belangrijke dag was. Net toen ik rechtop ging zitten op mijn bed schoot het me binnen; de Yagami's. Een kreun verliet mijn lippen en liet mezelf weer in bed vallen — ik had geen zin om naar die mensen te gaan. Het was niet bepaald dat ik een hekel aan ze had, maar onze relatie lag niet al te best bij elkaar. Ik drapeerde na vijf minuten piekeren mijn benen over de bedrand heen en sloot mijn ogen voor enkele seconden. Mijn tanden boorden zich lichtjes in mijn lip totdat mijn benen zichzelf in beweging zette, maar met mijn hoofd er niet honderd procent erbij. Nogal afwezig poetste ik mijn tanden en deed mijn normale ochtendroutine — de routine die langzamerhand saai begon te worden voor mijn doen.
      Na mijn gewoonlijke routine, keek ik twijfelend naar de stel jurken die ik in mijn kast had. De meesten waren saai en wel te doen voor een meeting zoals dit, maar mijn geweten zei dat het speciaal moest zijn. Ik zuchtte en pakte een strapless jurkje, bekeek die even snel en gooide die daarna op mijn bed. Alles beter dan niets. Mijn pyjama ruilde ik in voor de jurk in combinatie met mijn hakken — die ik alleen aan deed voor speciale evenementen. Daarna deed ik snel mijn make-up en trok mijn leren jasje uit de kast om die over mijn schouders te draperen. Ik pakte nog een fles water van de keuken en stopte die in mijn zak. Toen ik in de spiegel keek, vond ik dat mijn outfit er te donker uitzag, dus pakte maar een paar gouden armbanden. Ik knikte naar mezelf in de spiegel en beende mijn huis uit naar mijn auto.
      Neuriënd liep ik mijn auto uit naar de villa van de Yagami's. Ik zuchtte even en liep wat sneller, waarna ik zonder pardon even de villa binnenliep. Daar zag ik een paar familieleden van me staan en een opgeluchte zucht verliet mijn lippen.

[Ik heb geen idee of de deur open of niet was, dus sorry :x]

---

I don't want you to die, I want you to suffer.

• Ezekiel Stark Michael Cormoran Winters • Wind • Dust in the wind All we are is dust in the wind

---

Sidera nostra contrahent solem lunamque

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Rosetta Vera Monatra

"Heel moeilijk waarschijnlijk," Antwoord Jamie. Ik slik even kort. Ik heb gewoon geen idee wat me te wachten staat. De afgelopen jaren heb ik geprobeerd mijn jeugd te begraven en mijn wonden te helen. Maar ik ben bang dat die wonden vandaag weer zullen openen. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo nerveus ben geweest. De gehele tijd tik ik met mijn voet tegen de rand van de stoel, niet dat het helpt. "Maar ik denk dat het goed is voor ons om er heen te gaan. Of ze zijn veranderd en we hebben er familie bij of we weten weer heel duidelijk waarom we niets met hen te maken willen hebben en hoeven voor de rest van ons leven niets meer met hen te maken te hebben." De eerste mogelijkheid lijkt me heel raar. Het lijkt me iets wat ik vroeger heb gehoopt, maar wat alleen echt zo was in mijn dromen. Dromen zijn niet waar, het zijn leugens. "Ben ik een heel slecht mens als ik heel erg hoop op het laatste?" Zegt hij dan nog. Ik zucht even kort. Ik weet het gewoon niet meer. Ik weet niet wat ik hoop en wat ik verwacht.
"Ik heb geen idee." Zeg ik, maar daarna kom ik erachter dat we er al zijn. Ik slik even als ik de grote villa zie en eigenlijk wil ik het liefste gelijk weer omkeren naar huis. Aarzelend open ik de deur als we stilstaan. "Ik denk dat het nu zover is." Zeg ik nerveus tegen Jamie voordat ik de auto uitstap.

---

She was always looking for more..

---

Niet veel later rijdt de taxi de oprit van een groot huis op. Even snak ik naar adem; het is nog groter dan ik me herrinner van vroeger. Een aantal auto's staan er al, en ik haal diep adem.
'Bedankt,' zeg ik tegen de taxi chauffeur. Ik geef hem het geld dat Beth me gegeven heeft en stap trillerig de auto uit. De taxi rijdt al weg, en dan sta ik alleen op de oprit. Nog een laatste keer haal ik diep adem. 'Zij zaten fout, jij niet,' vertel ik mezelf. Dan loop ik met opgeheven hoofd richting de deur. Door het raam zie ik een aantal mensen al in de woonkamer staan. Dan bel ik aan en wacht ik totdat iemand de deur open doet.

---

“A queen will always turn pain into power.”

Burton Matthew Winters x Wind x Song that fits him x Outfit
______________________________________________________________
"Als jij het zegt. Maar misschien moeten we maar vertrekken, anders komen we misschien nog te laat." Zegt Zeke terwijl hij zijn sporttas oppakt, en ik knik. Hij houdt sleutels voor mijn neus, maar ik maak geen aanstalten om de sleutels te pakken. Zeke is te gehecht aan zijn auto om mij te laten rijden. Hij is al eens nukkig geworden omdat ik met modderschoenen in zijn auto ben gestapt. "En nee je mag niet rijden." Zegt Zeke dan terwijl hij zich omdraait en wegloopt. Ik grinnik en pak mijn eigen tas op, en ik roep hem nog na: "Wie zegt dat ik wil rijden?"
Dan loop ik hem achterna naar buiten, en nadat ik mijn tas op de achterbank heb gegooid ga ik zitten in zitten op de bijrijdersstoel. Als Zeke ook zit kijk ik opzij, en zeg ik droog: "Dit keer heb ik geen modder aan mijn schoenen. Wees gerust." Glimlachend steek ik mijn hand uit naar de radio. "En aangezien jij rijdt, kies ik de muziek uit."

---

"At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

De enorme villa lachte me uit. Het leek te willen zeggen dat ik maar beter rechtsomkeert kon maken, omdat ik toch niet bij het grote gros van de familie hoorde. Welnu, daar kon ik hem geen ongelijk in geven, maar ik liet me niet wegjagen. Niet door de aanblik van het belachelijke huis, maar zeer zeker ook niet door de aanwezigen.
      Aangezien ik mijn tijd nam om uit te stappen, zag ik in mijn achteruitkijkspiegel mensen voorbij lopen. Sommige keken vrolijk, anderen hadden net zo’n gezichtsuitdrukking zoals ik dat had. Het was logisch als je bedacht dat iedereen zijn of haar eigen leven had. En dan werd je daar zomaar uit gerukt omdat je naar een familiebijeenkomst moet. Goed. Toegezegd is toegezegd en daardoor kon ik niet meer terug. Diep van binnen hoopte ik alleen dat het goed zou gaan komen. Een verkeerde beweging en ik was weg.
      Na dat met mezelf te hebben afgesproken, stapte ik uit de auto. De hak van mijn pump zakte weg in het grind. Vervelend maar o zo bekend. Rustig bewoog ik me naar de achterkant van de auto toe. Precies op het moment dat een andere wagen een van de parkeerplekken in beslag nam.
      In eerste instantie besteedde ik weinig aandacht aan de inzittenden. Alleen voelde het vreemd. Alsof ik werd aangestaard.
Geïrriteerd en fronsend keek ik op. Mijn hart maakte een sprongetje bij het zien van het bekende gezicht. In eerste instantie kwam dat voort uit oude herinneringen. Maar dat zette zich al snel om in de verafschuwing die ik voor hem voelde. Bah.
Voor mijn eigen veiligheid pak ik vluchtig de tas uit de kofferbak en steven recht op de voordeur af. Geen tijd voor hatelijke blikken uitwisselen.
      Als hij denkt dat hij me heeft door te doen alsof ik lucht ben, dan heeft hij het mis. Daar trok ik me niets van aan. Integendeel.
      Jammer voor mij is dat Sal sneller loopt dan ik dat doe. Helemaal met die schoenen die ik aan heb. Ik merk wel op dat hij me voorbij wil lopen. Hij zegt niets, natuurlijk. Dat had ik ook niet anders verwacht. In dat opzicht was hij geen steek veranderd.
      Eenmaal ik door de voordeur ben, sla ik gelijk af richting de slaapkamers. Eerst maar eens mijn bagage dumpen, daarna zag ik wel verder. Ergens hoopte ik dat ik hem niet meer hoefde te zien, aan de andere kant wilde ik hem zien. Maar enkel en alleen om te kijken of het wel goed met hem ging…
‘Je bent een watje Aurora, ‘ berispte ik mezelf voor ik mijn kamer binnenging. Ik haatte dat soort gedragingen van mezelf. Eens verpest, altijd verpest. Tweede kansen waren onaanvaardbaar.

Avery Noah Winters.

Soms had ik het idee dat ik als een schim was voor mijn vader. Hij wist dat ik er was, maar daar hield het ook mee op. We hadden nooit ontbijt samen, deden vrij weinig leuke dingen. Toegegeven: voor een groot gedeelte lag dat bij mezelf. Door zijn streven was ik me rebels op gaan stellen. Het avontuur trok me meer aan dan als een huismus bleven leven. Voornamelijk omdat ik dingen wilde zien. Daarbij moest je fouten maken. Zolang de fouten niet al te groot waren, dan kon ik er nog mee leven.
      Al lichtelijk geirriteerd stampte ik op de auto af. Het voorpad van de tuin was nog redelijk lang. Ik kon me er altijd aan ergeren dat ik niet gelijk vanaf de voordeur de auto in kon rollen. Dat maakte zoveel dingen zo makkelijk.
      Na zo op mezelf te hebben gemopperd, keek ik op. Een lichte bries speelde met mijn haren, die ik voor de verandering los had hangen. Kleine dingen kalmeerden me. Een kleine aanraking, een paar woorden, of een briesje. Het was maar net wat er op dat moment van invloed was.
      Een glimlach krulde mijn lippen omhoog bij het zien van een bekend gestalte.
"Ave, mag je van je vader wel zo vroeg op straat zijn?" plaagde Aedan met zijn bekende grijns. Ik rolde mijn ogen en viel zowaar in zijn armen. ‘Misschien is het maar goed dat ik er eens tussenuit ga, anders word ik nog gek ook,’ mopperde ik tegen zijn schouder.
‘Heb je een beetje goed geslapen vannacht?” voorzichtig keek ik naar hem op. Soms wou hij erover praten, soms niet. Dat lag helemaal aan hem. Ik ging niet aandringen. Dat was niets voor mij.
      Kort gluurde ik langs hem heen. Ik wist dat hij ook mee ging naar het huis maar ik wilde toch zekerheid hebben. Het was dan ook een hele geruststelling dat ik zijn spullen zag staan. Mooi. Als we dan naar het ‘hellhouse’ moesten, dan waren we tenminste niet helemaal op onszelf aangewezen.

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.