“Don't make the mistake
of thinking I have a heart to steal.”
Zu’Salgan McCoy – Waterspirit
Met een kort gesnuif liet ik lichtelijk arrogant weten dat haar mening mij absoluut niet interesseert.
'Wat is er mis met au naturel?' werp ik terug, met een dergelijke toon die een mix van vermakelijkheid als zowel grimmig combineert. Zo onderhand krijg ik helemaal het heen en weer van haar: we hebben ook amper dezelfde mening ergens over, terwijl ze toch wel beseft dat ik gelijk heb. Ze geeft het niet toe onder het mom van "ik ben verandert" en al die dergelijke onzin, maar ondertussen mag ze me wel. Ik blijf die grijns de gehele tijd houden, zelfs wanneer ze zulke onverwachte acties laat merken probeer ik het alsnog.
'Dat nog niet zozeer, althans, ik mag hopen dat dit pas het begin is,' verteld ze mij alsof het één van de normaalste zaken op aarde is als je met een klootzak als ik in armen staat. Haar verleidelijke blik bewijst enkel meer voor me dat er verborgen gevoelens momenteel vrijkomen aan haar kant, die ze niet eerder heeft laten zien. Hierbij verwerp ik direct de gehele gedachte dat ik zulke nonsens zou kunnen voelen voor een deerne als haar, ook al delen we een specifieke geschiedenis.
'You have no idea what keeps me going,' fluisterde ze, waarbij haar zachte toon een lichte tinteling door mijn lichaam jaagt. Ik negeer het en ga verder met mijn acties. Er zal immers iets moeten zijn wat haar op de stang kan jagen, niet die maar de figuurlijke. 'Bespeur ik opwinding in je stem, Salgie? Is er soms iets wat je graag zou willen hebben?' Er zijn genoeg redenen om deze plagende vragen te negeren. En, hoewel ik mijn uiterste best deed dit wijze advies op te volgen, besef ik dat mijn lichaam steeds meer in een staat van opwinding bevind. Desalniettemin tracht ik de aanlokkelijke hersenspinsels weg te drukken die laten zien hoe je haar behendig van het jurkje kan ontdoen en wel... Nee. Misschien, heel misschien, is ze er zo onderhand achtergekomen wat ik probeer en slaat ze dit terug in mijn gezicht. Toch kan ik niet bepaald zeggen dat ze het veracht, gezien haar been die ze om mijn middel heeft geklemd.
Verdomme, glijd er door mijn gedachtegang heen, als ze niets op het scheurende kledingstuk vermeldt. Het schijnt zelfs alsof het haar geen ruk kan schelen, of speelt ze dat stiekem alleen maar. Mijn hoofd word echter al snel een mistbank van opwindende gedachten en een begeerte die zich in me los scheurt, door meerdere gegevens. Het is niet heel onaangenaam om tegen een mooie vrouw aan te staan en daarbij is het al een enorme tijd geleden dat ik mijn verlangen op iemand heb uitgelaten. Ik probeer niet meer verbaasd te zijn door de dingen die ze zegt of doet, zoals dat ze me plots bij mijn kaak vast grijpt en op net zo'n ruwe wijze terug kust. Langzaam wordt het doel van het spel verandert en transformeert hierbij mijn "emoties", de seksuele welteverstaan. Nog altijd weet ik niet wat nou handig is om te doen, maar na luttele seconden haar lippen beroerd te hebben, realiseer ik me dat ik hiervan moet profiteren. Wanneer komt zo'n dergelijke kans nou voorbij? Ze doet zich voor alsof ze een ontzettende hekel aan me heeft, maar momenteel staat ze wel in mijn greep. Volgens mij weet ze zelf niet eens wat ze wilt, dat is wel duidelijk.
'Aurora, geef het gewoon toe: ik weet allang dat het je verlangen aanwakkert.' Stiekem droomt ze gewoonweg over me en is dit als een droom die uitkomt. Uiteindelijk slaak ik een diepe zucht van opwinding en veeg mijn mond langs haar kaak, waarbij ik tenslotte net onder haar oorlel eindig. Ik neem mijn kans om de gedachten van eerder uit te voeren en hier verschillende onstuimige kussen te plaatsen, om tegelijkertijd haar andere been om mijn middel te plaatsen. Met een charmante grijns ben ik overgestapt naar de zuigzoenen, waar ik er al twee van in haar nek heb gedrukt. Mijn korte nagels drukken in haar benen, waarvan één hand baldadig naar haar binnenbeen dwaalt. Redelijk uitdagend strijk ik bijna geheel naar boven, terwijl mijn andere hand haar jurkje iets omhoog schuift en deze op haar kont wordt geplaatst.
'Geef je het al toe?' Mijn hunkering lijkt wel steeds groter te worden, wat te merken is in de expressie van mijn ogen die ondertussen gevuld zijn met wellust, maar desalniettemin probeer ik haar een lesje te leren. Waarom geeft ze het niet simpelweg toe? Het is toch overduidelijk. 'Anders ben ik genoodzaakt door te gaan tot je zwicht.' Mijn stem is een hese, rauwe fluistering geworden, die warme kussen op haar huid drukt. Momenteel zelfs een weg aan het maken is naar de inkeping van haar jurkje, en hierbij geen enkel stukje lelieblanke huid overlaat. Ik laat mijn hand, die de binnenkant van haar bovenbeen aan het strelen was, nu over haar bovenlichaam dwalen, die enkele malen over haar borst streelt, maar vervolgens naar de rits op haar rug verdwijnt. In de tussentijd hoop ik maar dat ze mijn broek niet strakker voelt worden... want dan ben ik pas daadwerkelijk de pineut.
Quiet the mind, and the soul will speak.
Dubhaile
. Hoe kan ik inspringen?]
