[RPG] The Weak Ones - Speeltopic 1 - Speeltopics

De Yagami familie; een bekende familie in Ierland en Engeland. Ze staan bekend om hun krachten: het beheersen van vuur. Ieder lid van deze familie wordt geboren met deze gave. Nou ja, bijna ieder lid. Een klein groepje jong volwassenen bezit deze gave niet. Ze werden zwakkelingen genoemd, en werden door de rest van de familie buitengesloten en er werd wreed met ze omgegaan. Deze groep werd als kind weggestuurd. Nu het hoofd van de familie is overleden, is zijn opvolger vastbesloten om de verstootte kinderen op te zoeken. Maar wat is er van ze geworden? Zijn ze op het rechtte pad gebleven? Of hebben ze een aantal jaar in de gevangenis gezeten? Of is er iets heel anders gebeurt? Twee dingen zijn zeker: Vrijwel ieder verstootte kind heeft een nieuwe spirit gevonden: Een geest die je krachten geeft. Deze krachten zijn vrijwel de elementen; je hebt de spirit van water, de spirit van vuur, de spirit van lucht en de spirit van aarde. Helaas was het niet mogelijk voor de verstootte kinderen om de spirit van vuur te bereiken. Punt twee van dingen die zeker zijn: vrijwel elk kind heeft zijn of haar achternaam veranderd. Ondanks dat lukt het dankzij connecties die de familie heeft om de verstootten kinderen te vinden. Maar zullen ze worden geaccepteerd?

Invullijstje:

Let op! Het kan ook zijn dat je een relatie bij de familie hebt! In dat geval is je achternaam McCoy(van de water spirit), Smith(van de aarde spirit) en Winters (van de wind spirit).

Naam:
Leeftijd:
Uiterlijk:
Innerlijk:
Nieuwe kracht(indien nodig):
Verstoten op welke leeftijd?:
Verleden:
Relaties:
Extra:

Rollen:

De Yagami familie:
- Dale Yagami ~ Trohman ~ Pagina 10
- K illian Ryu Yagami ~ DarkAng3l ~ Pagina 5
- Kiara Lucy Yagami ~ Repelsteeltje ~ Pagina 13
- Gereserveerd ~ Aurora Malia Yagami~ Duvaineth ~ Pagina 13
- Marissa Anna Yagami ~ Mangata
- Alcina Andromache Pyralis Yagami ~ TheseWords ~ Pagina 13

De McCoy familie:
- Nevaeh Arelia McCoy ~ Malarkey ~ Pagina 3
- Selena Ysabeau McCoy ~ DarkAng3l ~ Pagina 3
- Christine Sarah McCoy ~ geleninja ~ Pagina 13
- Gereserveerd ~ Cameron Simon McCoy ~ Lost_Voice ~ Pagina 3
- Tyler William McCoy ~ Mrs_Hemmings ~ Pagina 10

De Smith familie:
- Demitra Hailey Smith~ Djibriel ~ Pagina 4
- Gereserveerd ~ Constellation ~
- Adam Sebastian Smith ~ Ferrars ~ Pagina 10

De Winters familie:
- Gereserveerd ~ Millicent Aurora Winters ~ Amaris ~ Pagina 2
- Gereserveerd ~ Avery Noah Winters ~ Duvaineth ~ Pagina 13
- Ezekiel Stark Michael Cormoran Winters ~ Offspring ~ Pagina 11
- Burton Matthew Winters ~ Perconte ~ Pagina 13

De verstoten kinderen: Vol!
- Rosetta Vera Monatra ~ Aarde ~ Waldeinsamkeit ~ Pagina 8
- Cassandra Rose Santiago. ~ Water ~ Orton ~ Pagina 2
- Gereserveerd ~ Evan Silas Keaton ~ Wind ~ Keynes ~ Pagina 3
- Aedan Quillian Creed ~ Wind ~ Perconte ~ Pagina 6
- Jamie Fynberg ~ Aarde ~geleninja ~ Pagina 4
- Dawn Varaia Abdicare ~Water ~ Sobremesa ~ Pagina 6

De Families

De Yagami familie:
Deze familie kun je simpel beschouwen als ouderwets. Ze staan bekend om hun enorme krachten, het vuur sturen. Ze hebben hun krachten - uiteraard - zo'n driehonderd jaar geleden van de vuurspirit gekregen. Hun kennis over vuur is zeer uitgebreid, ze hebben het op hun kracht toegepast waardoor ze nu zo goed als vuurbestendig zijn. Letterlijk.
Alles in deze familie draait over kracht, en als je dat niet hebt is de enige optie verstoting. Wel geven de ouders van het verstoten kind meestal een groot geldbedrag mee. De verstoten kinderen kunnen ook tegen vuur, al zitten er ook uitzonderingen tussen.

De McCoy Familie:
De McCoy familie is de grote tegenpool van de Yagami familie. Ze zijn vaak elkaars grootste rivalen, maar je zou hun relatie ook wel kunnen beschrijven als een bondgenootschap. Al jaren is de spanning tussen de twee families om te snijden, hoewel er ook uitzonderingen zijn tussen mensen; er zitten zelfs relaties tussen die verdergaan dan een vriendschap.
De McCoy familie is de op één na oudste familie, die hun krachten tweehonderdvijftig jaar terug kregen van de waterspirit.

De Winters Familie:
De Winters familie is maar bevriend met de Yagami familie. Ze kunnen samen door één deur, lachen om elkaars grappen en wat andere dingen, maar meer ook echt niet. Deze familie is de op één na jongste - of de op twee na oudste - die zijn krachten van de windspirit heeft gekregen, honderdvijfenzeventig jaar terug.

De familie Smith:
De familie Smith is de jongste familie in het rijtje. Ze hebben hun krachten gekregen van de aardespirit, een kleine honderd jaar terug. Deze familie staat het dichtste bij de Yagami familie. Ze vertrouwen blind op elkaars rug, wat vaak ook zo is. Maar ook in deze band zitten er heus uitzonderingen. Maar over het algemeen is het wel zo.

Regels:
- Alleen ik open nieuwe topics.
- Geen perfecte personage's.
- Ruzies buiten het topic.
- Denk goed na over of je meedoet; ik wil deze RPG graag zo lang mogelijk vol houden.
- Naamsveranderingen doorgeven

De villa van de Yagami familie

---

Het Praattopic
Het Rollentopic

Het begin

Het begint ermee dat iedereen zich klaarmaakt om naar de enorme villa van de Yagami's te gaan. De Yagami villa ligt op een afgelegen plek, zodat niemand wordt lastiggevallen door pottenkijkers bij het oefenen van hun element.

[ bericht aangepast op 18 jan 2015 - 14:52 ]

---

"At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

Aurora Malia Yagami.
Wat moest ik dan? Hem vriendelijk toelachen? Ik kon mijzelf betere dingen indenken dan dat. In geen honderd jaar zou ik hem nog met een vriendelijk woord omschrijven. Dat had hij helemaal aan zichzelf te danken in dit geval. Zoals hij zoveel aan zichzelf te danken had.
‘Ze mag het van mijn part prima doen,’ hoorde ik hem terugkaatsen. ‘Ik begrijp alleen niet dat ze jouw gezicht uitkiest,’
Hierop snoof ik verontwaardigd. ‘Naar mijn gezicht kijken lijkt me gewoonweg een stuk fijner dan naar dat van jou. Laten we dat maar vooropstellen.’ Mompelde ik daar droog op terug. Het kon me niet schelen. Hij kon zijn best maar doen om me te beledigen, maar ik liet me tegenwoordig niet meer zo snel uit het veld slaan. Dat had hij mis.
      Toegegeven, vroeger zou ik helemaal gek zijn geworden, en met vroeger bedoelde ik slechts een handjevol jaren. Mijn temperament was aanwezig. Ja. Maar ik had mezelf aangeleerd om alles met een koele blik te bekijken. Mijn antwoorden waren daardoor meestal bot en kort door de bocht. Niet alle mensen konden dat waarderen.
      Het geeft me op de een of andere manier veel voldoening dat de jongedame ervoor kiest om te blijven staan en niet naar hem te luisteren. Hij was geen baas over haar. Vrouwen behandelen als honden was behoorlijk 20e eeuw. Blijkbaar had hij dat nieuws gemist.
      Uit het niets greep Liz mijn hand vast. Dat riep nogal wat verwarring bij me op. Ik kon hem heus wel aan. Een verkeerde beweging en ik zou hem levend verbranden. Daarna zou ik waarschijnlijk gaan dansen op de as. Zulke sinistere gedachten waren niet geoorloofd hier. Hoewel ik er zeker van was dat meer dan de helft van de mensen elkaars bloed wel kon drinken.
      Zodra Sal omhoog kwam, trok ik mijn wenkbrauwen op. Moest je nu eens kijken, hij deed niet meer alsof ik lucht was. Wonderbaarlijk als je het aan mij vroeg.
’Nee’ zei Sal, terwijl hij langzaam op me af kwam lopen. Die vreselijke blik van hem was compleet op mij gericht. Het irriteerde me zo erg, dat ik er diep van zuchtte. Wat wilde hij hier mee bereiken?
In afwachting bleef ik staan. ‘Jij prefereert liever… ongure types, nietwaar?’
Dat was een lichtelijk mentale klap in mijn gezicht. Gelijk na het voorval had ik mezelf beloofd dat ik er nooit meer aan zou terugdenken. Jammer was dan wel dat hij het op moest noemen.

De rook begon langzaam op te trekken. Ik knipperde verwoed met mijn ogen opdat ik weer zou kunnen zien. Waar ik was beland? Dat was een goede vraag. Ik kon niet verdwaald zijn in het huis, hoewel het hier stikte van de vele gangen. Urgh. Ik had kunnen weten dat met Amalia naar zulke feestjes gaan, zou uitlopen op een drama.
In de verte kon ik de muziek nog horen, wat betekende dat ik niet helemaal was afgedwaald. Als ik niet zoveel cocktails had opgedronken, dan had ik vast kunnen terugkeren zonder me zo nu en dan aan de muur te moeten vasthouden. Wiebelend op mijn veel te hoge pumps waggelde ik terug. Waarom deed mijn hoofd zo vreemd? De gang draaide compleet! Hoe moest ik vooruit komen, als ik het idee had dat ik achteruit ging?
Net op het moment dat ik omviel, hoorde ik een stem. ‘Kom maar, laat mij je maar helpen,’
Een figuur verscheen voor mijn ogen. Achter hem doemden nog meer op. Allen breed lachend. Wachtend op enige reactie op mij.
‘Ik heb geen hulp nodig!” wilde ik overtuigend zeggen. Helaas was het enige wat uit mijn mond kwam, een vaag gebrabbel.
Opnieuw dat vreselijke gelach.
‘In dat geval vind je dit vast niet erg,’ het klonk zover weg. Maar de handen die plotseling over mijn lichaam gleden waren overduidelijk aanwezig.

      Het was maar een fractie van een seconde, het was echter genoeg om me pisnijdig te maken. Uitdagend zette ik een stap naar hem toe, zodat we borst aan borst stonden. Ik boorde mij blik in de zijne – waarbij hij intimiderend probeerde over te komen. ‘Lieve schat, je hoeft niet zo over jezelf te praten. We weten allemaal best dat je er moeite mee hebt om zo…. Te zijn.’ Zei ik met mijn allerliefste stem. Niet dat ik die types prefereerde. Absoluut niet. Hij was echter precies geworden waar hij me van had gered.
      Zo erg in nood voelde ik me niet. Wat ik alleen niet door had, was dat mijn handen langzaam begonnen te roken. Mijn ogen spuwden vuur – bijna letterlijk – en dat was voor hem niet gunstig. ‘Wat is er, Salgie, teleurgesteld dat ik niet onder de indruk ben van je zwakke trucjes?’ vroeg ik hem met een brede, uitdagende grijns.



Avery Noah Winters
Onder het lopen hield ik mijn blik gericht op de grond. Het was een tic van me geworden. Je wist immers maar nooit waar er een oneffenheid zat in de stoep of het wegdek. Naar mijn idee zag het er niet zo smakelijk uit als je uit het niets neer ging.
      "Ik ben altijd al klungelig geweest wat betreft mijn benen. Een van mijn benen schiet zo uit hoor." Grapte hij, al ontging me het niet dat hij het niet helemaal als grap kon opvatten. De situatie was er allicht niet naar.
Na mijn opmerking hoorde ik een hele tijd niets. Ik bleef lopen. Opkijken had geen zin, ik wist bijna zeker dat hij net zo’n peinzende blik op zijn gezicht had als ik. Soms was dat lastig, teveel nadenken was niet altijd even goed.
Natuurlijk wachtte ik op de bom. Hij zou vanzelf komen met het verhaal. Waarschijnlijk dat ik hem niet zou kunnen helpen, dat er geen hulp mogelijk iets of iets anders in die trant. Ik kon mezelf daar niet bepaald in vinden. Voor alles was een weg, je moest alleen de juiste middelen hebben.
      ’Maar hoe? Hoe zou je kunnen helpen?’ voor het appartement staan we stil. Hij liet me los zodat ik wel genoodzaakt was om hem aan te kijken. ‘Avery, kijk, ik snap dat je om me geeft – wat wederzijds is – maar ik denk niet dat je m van het hele PTSS gebeuren kan afhelpen, al is het heel lief bedoeld. Het enige dat me zou kunnen helpen, is een bericht dat Victor verdomme wakker is!’
Bij de grove toon krimp ik enigszins ineen. Veel emotie in een lap tekst. Ik kon daar slecht tegen.
Niet goed wetend wat te doen, friemelde ik aan de mouw van mijn trui. Wat moest ik daar op terug zeggen? Hij wilde het toch niet horen had ik het idee. Maar hem alleen de spoken in zijn hoofd laten verdrijven.. dat vond ik niet kunnen.
      Langzaam opende ik mijn mond. Bij hem wilde ik niet uitvallen of een bitch uithangen,.. dat verdiende hij niet. Wat moest ik dan zeggen? Ik zuchtte diep.
En dat viel hem blijkbaar op.
‘’Het spijt me dat ik net zo tegen je uitviel. Het is gewoon.. ik mis hem zo Ave.’ Aedan liep verder. Iemand missen, ik wist precies wat hij bedoelde.
‘Al goed,’ mompelde ik zacht, voordat ik hem volgde. Mijn humeur werd hier niet beter van, maar omwille van hem zou ik me goed gedragen.
      Nadat ik de bagage in de zijtassen van de motor had gestopt, stapte ik achterop de motor. Dit was het beste gedeelte van de hele dag. ‘Uhu..’ mompelde ik dan ook instemmend bij zijn voorstel. Hoe harder de motor brulde, hoe fijner ik het vond. Dit was precies het moment waarop ik mijn verstand op nul kon zetten en me kon laten meeslepen door het lawaai van het voertuig. In de meeste gevallen droeg ik geen helm. Er was niets fijner dan de wind door je haren voelen waaien alsof er niets anders op de wereld bestond dan jijzelf.
Mijn vader keurde dit soort dingen enorm af. Ik wist het, en daarom wilde ik het juist des te meer doen. Hoe groter het avontuur, hoe meer ik van de partij was.
De rit was goed, de motor geweldig, maar het was het mooist geweest als we niet op een highway to hell hadden gezeten.

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

• Ezekiel Stark Michael Cormoran Winters • Wind • But though they maybe parted there is still a chance that they will see there will be an answer let it be

[ bericht aangepast op 22 jan 2015 - 17:02 ]

---

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Ik wil net wegrijden, als er een Lamborghini langs rijdt. De auto van Ezekiel. Ik steek mijn hand op, naar de man die als een vader voor me is. "Rijdt Ave met jou mee Quillian?" Vraagt hij mij, en ik geef een saluerend tikje tegen mijn voorhoofd. Dan zegt hij iets tegen Avery, maar ik kijk naar de man in de bijrijdersstoel, die ik eigenlijk niet zo goed ken. Ik weet wel dat hij een neef van Ezekiel is, en dat zijn naam Burton is, maar daar houdt het ook op. Het is niet dat ik hem niet mag, maar ik ken hem gewoon niet goed genoeg. Als we elkaar tegen kwamen bij Ezekiel dan gaven we elkaar een respecterend saluerend gebaar, maar daar hield het op. Ook dit keer knik ik respectvol naar de man. Dan kijk ik Ezekiel aan. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht, en ik zeg: "Ja. Tot later Ezekiel." Waarna ik weg rijd.
Enige tijd later stop ik voor het niet zo heel kleine landhuis van de Yagami's. Ik slik en kijk naar het enorme gebouw. "Het is niets veranderd..." mompel ik terwijl ik het overduidelijke lawaai van mijn motor afzet. Ik laat Avery afstappen, waarna ik zelf afstap. Ik pak mijn spullen uit de tas, en ik kijk naar de voordeur. "Dit is het. Dit is het moment, waar ik zowel tegenop als naar uit heb gekeken." Zeg ik, de zenuwen verbergend. Langzaam maar zeker loop ik naar de voordeur, Avery vergetend. Eenmaal bij de deur - die open staat - twijfel ik niet langer, en stap ik mijn ouderlijk huis binnen. "Hallo?" Vraag ik aan een man en vrouw die nauwelijks volwassen lijken in mijn ogen.

---

Burton Matthew Winters x Wind x Song that fits him x Outfit
______________________________________________________________
Wanneer ik een grijns op het gezicht van Zeke zie ontstaan, weet ik al wat hij denkt. "Huh. Leuk geprobeerd Ezekiel. Maar daar heb ik al rekening mee gehouden." Zeg ik, en nu is het mijn beurt om te grijnzen. Triomfantelijk haal ik een CD verpakt in plastic uit mijn jas, en ik begin de CD eruit te halen. "Schale troost voor jou; ik heb onze favoriete nummers erop gebrand. Dus niet alleen Rammstein, Guns'N'Roses, en dat soort muziek. Er zit ook Breaking Benjamin en Simple Plan tussen." Zeg ik, en ik duw de CD er in.
Ineens stoppen we, en ik zie dat Zeke's dochter Avery achterop de motor bij iemand zit. Ik glimlach naar haar, maar vervolg mijn handeling van knopjes indrukken. Als ik klaar ben, kijk ik naar Avery en het figuur bij wie ze achterop zit; Aedan. Hij knikt naar me, en ik knik terug. Dan zegt hij wat, en rijden ze weg. Ik kijk Zeke aan als Had Enough van Breaking Benjamin begint te spelen. "Zoals ik al zei: Leuk geprobeerd."

[ bericht aangepast op 22 jan 2015 - 21:39 ]

---

"At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

Ava Victoria Autumn Smith

---

Met een zucht liet ik me op de versleten bank neerzakken. Ik bukte me voorzichtig om het glas water van het lage tafeltje te nemen en nam er een slok van terwijl ik nadacht over mijn plannen voor vandaag. Over precies zestien minuten zou ik Avery opbellen. In die tijd was ze vast en zeker al aangekomen bij de familie Yagami, juist op tijd voor verlossing dus.
Ze kon het me moeilijk kwalijk gaan nemen dat ik haar redde van een vreselijk saaie bijeenkomst, en eerlijk gezegd vroeg ik me nog steeds af waarom ze er überhaupt heen ging. Ik zou in ieder geval niet komen opdagen. Ik vond het fijn dat het nieuwe familiehoofd van de Yagami's de verstoten familieleden uitnodigde bij hen thuis, maar dat betekende toch niet meteen dat ze er iedereen bij moesten betrekken. Het was ten slotte ons probleem niet dat ze hun eigen kinderen dumpten omdat ze niet dezelfde gave hadden. Ze hadden hen nota bene op staande voet buiten gegooid, ondanks dat het hun eigen bloedverwanten zijn. Bespottelijk. En dat we dan nu zouden moeten komen toe zien hoe ze probeerde het weer koek en ei tussen hun te maken was al helemaal onbenullig.
Ik had in ieder geval mijn dag tot in de puntjes gepland, en Avery moest en zou er deel van uitmaken. Niet dat ik bang was dat ze zou afwijzen om mee te komen. Avery was ten slotte net zoals ik niet iemand die hield van banale dagen. Elke kleine kans die ik kon krijgen om iets anders te doen dan anders zou ik grijpen, en dat gold volgens mij net zo voor Avery.
Ik plaatste mijn water weer neer op de tafel en gluurde naar de klok. Het was tijd. Met moeite duwde ik me, met behulp van mijn armen, recht en rukte mijn vest van de haak om hem vervolgens aan te trekken. In mijn tas, die zich nog steeds op de bank bevond, stak ik een paar metalen voorwerpen en welgeteld honderd zesenvijftig euro en tweeëndertig cent en zwierde hem over mijn schouder.
Wanneer ik de deur opentrok en de koude lucht mijn gezicht bereikte klapte ik het hoesje van mijn mobiel open en toetste Avery's telefoonnummer in, die ik ondertussen al vanbuiten kende. Het ging drie keer over voor ze opnam. Ik gaf haar echter niet de tijd iets te zeggen.
'Het park, tien uur. Trek iets aan dat vuil mag worden.'

---

Ik weet dat het niet heel erg goed geschreven is, echter heb ik maar een deel op de PC kunnen doen, dus mijn excuses. Ik hoop op betere stukjes volgende week.

[ bericht aangepast op 1 feb 2015 - 20:13 ]

---

Geloof niet alles wat je denkt

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

---

'De enige echte,' reageert Dale, met een klein glimlachje op zijn lippen.
'Ik ben Jam... Christopher,' hoor ik achter me. Ik draai me om en meen een andere verstootte te zien staan. Dan komt er nog een meisje aan lopen, die haarzelf voorstelt als Rosetta of Rose.
'Dale. Ik ehm...' zegt hij ongemakkelijk. 'Kan ik julie uitnodigen om naar binnen te komen? Of ehm... Blijven jullie liever nog even buiten?'
'Nee, ik ben hier helemaal gekomen zodat ik buiten op de oprit jullie kan komen bewonderen,' zeg ik, maar een klein -piep klein- glimlachje ligt op mijn lippen.
'Ik weet niet of het dit alles iets beter maakt, maar mijn vader... hij is overleden. Dat is ook de reden waarom jullie hier zijn: hij is weg en dingen gaan veranderen,' gooit hij er dan uit. Ik trek mijn wenkbrauwen op, en ik weet even niet wat ik moet zeggen. Normaal zou ik hem condoleren, maar dat lijkt me niet helemaal gepast. Uiteindelijk geef ik hem maar gewoon een klein glimlachje en stap over de drempel van het huis, mijn nieuwe leven in.

---

“A queen will always turn pain into power.”

''We zijn hier zo weg, maak je geen zorgen. Ze zijn niet zo erg, toch?'' zei Navy met een grijns en ik zucht diep. ''Ik heb een fles water mee, maar ik betwijfel of dat genoeg is.''
'Een fles water?' sis ik naar haar. 'Ik heb liever een oceaan om ze in te verdrinken. Het voelt verkeerd om hier te zijn...' Ik laat mijn zin afsterven als ik zie hoe Tyler barbie vuurvreter mee neemt naar een rustige plaats. 'Ik ben zo terug,' mompel ik naar Navy.
'Ik kan je ook nooit alleen uit laten gaan, hè?' Hoor ik Barbie zeggen als ik bij ze kom.
'Alles goed Ty?' vraag ik aarzelend. Wat was hier in godsnaam gaande en waarom leek het er op dat die twee elkaar heel goed kende. Het leek er zelfs op dat die twee elkaar mochten. Wat moest Tyler met die Barbie? 'Wat is hier aan de hand?'

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

'Ik weet niet of het dit alles iets beter maakt, maar mijn vader... hij is overleden. Dat is ook de reden waarom jullie hier zijn: hij is weg en dingen gaan veranderen.' Ik verstijf even.
'Wel het is een opluchting om te weten dat we hier niet zijn om allemaal vermoord te worden,' zeg ik met een grijns naar Dale die zo nep was dat het pijn deed aan mijn gezicht. 'Ik kan weer rustig ademhalen.' Geen van de spanning die ik al heb sinds ik de uitnodiging heb ontvangen verdwijnt uit mijn lichaam. 'Laten we maar naar binnen gaan.' Ik stap achter Dawn aan het huis binnen en kijk in het rond. Dit zijn gewoon te veel van mijn familie leden bij elkaar onder het zelfde dak. Iets wat me normaal gesproken niet kon schelen, maar ik stond nu ook onder dat dak en er waren hier gewoon te veel mensen die ik eigenlijk nooit meer wil zien. Ik haal diep adem door mijn neus en hoop dat ik geen paniek aanval krijg.
Wat zouden ze er van vinden als ze er achter kwamen dat Rose en ik nu aarde krachten hadden?

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Aurora Malia Yagami
Deze situatie had ik liever willen vermeiden. Het plan om te doen alsof hij lucht was werkte niet bepaald gunstig. Het feit dat hij hier rondliep werkte alleen maar op mijn zenuwen. Ik wist dat ik met mijn reacties hem plezierde, maar het was zo frustrerend dat ik niet niet kon reageren op wat hij zei. En hij wist het.
Verdomme.
Hem in het gezicht slaan leek met de beste optie die er tussen zat. Alleen was ik er niet helemaal zeker van of het dan beter werd. Voor mij allicht, maar voor hem? Dan zou ik nog gaan kunnen rennen voor mijn leven. Het enige dat ik wilde was rust hebben. Was dat dan teveel gevraagd?
Net zoals hij wilde ik het verleden in het verleden laten. Mijn karakter werkte me op zulke momenten tegen. Ik stelde me sterker op tegenover figuren zoals hij. Ik zou me er niet onder laten krijgen door zijn gezeur. Mijn felheid vond ik wel leuk. Je kon de meest uiteenlopende reacties krijgen en ja, toegegeven, ik vond deze situatie best plezierig omdat hij wel tegen me móést praten. Er was geen ontkomen aan.
      De herinnering aan die aanranding zou nooit van mijn netvlies verdwijnen. Vooral in het begin had ik er moeite mee gehad, merendeels vanwege het feit dat het zich steeds opnieuw en opnieuw afspeelde in mijn hoofd. ’s Nachts durfde ik te beweren dat diezelfde handen weer over mijn lichaam kropen. Aan zo’n trauma ontkwam je niet. Je moest er mee leren leven. Als Sal niet was komen opdagen dan waren ze nog verder gegaan. In dat opzicht mocht ik mezelf gelukkig prijzen. Maar dat vertelde ik hem niet. Nog in geen honderd jaar.
      Hoe meer ik mezelf opwond over hetgeen wat hij zei, hoe meer hij zich amuseerde. Vanaf het begin had ik al kunnen weten dat ik die confrontatie niet aan moest gaan. Daar had ik enkel mezelf mee. Maar om het nu helemaal terug te draaien kon ik ook niet. Wat gezegd was, was gezegd.
      Zonder te knipperen bleef ik hem aankijken. De smalende grijns negeerde ik. Als hij dacht dat ik daardoor af zou haken, dan had hij het mis. Alleen merkte ik iets anders op aan de manier waarop hij keek. Bijna alsof hij aan het wegdromen was. Maar dat was onlogisch..
Ik voelde hoe zijn blik zich verplaatste naar mijn hals. Echter keek ik naar zijn ogen. Die blik…. Daarbij reageerde hij ook niet gelijk op hetgeen wat ik zei. Dat had ik nog nooit meegemaakt.
Ik slikte. Zulke starende ogen stonden me niet aan. Ik kende die blik maar al te goed: een jager die zijn prooi op het oog had. Een onheilspellend gevoel bekroop me. Hij hoefde maar een verkeerde beweging te maken en ik zette hem in de hens!
      Een zacht jammerend geluidje aan mijn rechterkant maakte dat ik mijn blik losrukte van hem. Verdorie, tot zover mijn kalmte. Mijn ogen werden even iets groter. Ik had helemaal niet door gehad dat Liz mijn hand nog steeds vasthield! Daar moest ik later mijn excuses maar gaan maken. Vuur was gevaarlijk om mee te spelen, maar het hoefde niet met kwade intentie gebruikt te worden. En dat had ik ook niet gewild. Ik hoopte maar dat ze me nu niet gelijk zou zien als een monster. In tegenstelling tot Sal zou ik haar wel graag te vriend houden tussen al deze vreselijke mensen.
      ‘Helemaal niet, mop, in tegenstelling zelfs..’ hoorde ik me tegemoet komen. Lichtelijk uit mijn doen keek ik hem opnieuw aan. wat in de vredesnaam? Zodra hij zichzelf iets naar voren boog, trok ik een wenkbrauw op. Had hij niet door dat niet werkte?
'Wat denk je ervan een stap verder te gaan, hm?' vroeg hij vermaakt. Dit was het moment waarop ik een stap achter had willen doen, maar ik werd in mijn bezigheden belemmerd. In plaats van achteruit, ging ik vooruit.
      Ik botste tegen zijn borst aan waardoor ik verontwaardigd snoof. Mijn vroegere ‘ik’ zou hierbij spontaan zijn gaan blozen. Die persoon bestond echter niet meer. Ik werd er enkel boos om. Niet dat ik iets had tegen een spannende uitdaging of een wilde nacht, maar het was de persoon waarvan ik het bloed wel zou kunnen drinken die me in de weg zat. Er was altijd wel iets… en ik vertrouwde dat niet bepaald.
‘Waag het niet!” gromde ik zodra ik voelde hoe hij me iets van de grond tilde. Mijn verzoek werd alleen niet ingewilligd en dat maakte dat ik binnen enkele seconden over zijn schouder lag. Terugkomend op mijn eerdere beslissing hield ik me verrassend stil. Hij zou me vanzelf wel weer loslaten had ik het idee.
Zodra Sal me terugzette – of neer gooide - trok ik mijn kleding kalm recht voor ik hem aankeek. Mijn borstkas ging op en neer vanwege het feit dat ik mezelf dusdanig in moest houden. Anders had ik allang met vuur lopen gooien.
      Uit het niets trek ik een van mijn uitdagende grijnzen. ‘Is dit jouw versie van een stap verder gaan? Geen wonder dat vrouwen voor je weglopen. Daar is namelijk niets spannend aan te beleven’ wierp ik hem toe voor ik hem een klopje tegen zijn wang gaf.
Ik was hier degene met de gevaarlijke gave, maar ik wist goed genoeg hoe explosief zijn karakter kon zijn. Ik was sowieso wel benieuwd waarom hij het überhaupt nodig vond ik me de kamer uit te dragen. Opnieuw bekroop een merkwaardig gevoel me. Als dit maar goed ging.
I am not quite sure if my magic worked



Avery Noah Winters.
Nog voor we goed en wel weg zijn, worden we vergezeld door de auto van mijn vader. Mannen en hun dure speeltjes. Voor mij was elke auto gewoonweg een koekblik op vier willen, maar zij gaven er allemaal dure namen aan.
‘Rijdt Ave met jou mee Quillian?” vroeg mijn vader aan Aedan. De relatie tussen die twee had ik nooit precies begrepen, maar het zat goed en dat was belangrijk.
Mij werd op het hart gedrukt dat ik een helm zou moeten dragen. Pfff. Nooit in heel mijn leven. Hoe kon je dan genieten van de rit? Natuurlijk beloofde ik anders zodat hij zich gerustgesteld kon voelen.
      De rest van de rit was stil. Geen van beide zei wat. Voor nu vond ik dat prima, ik had namelijk geen idee wat ik hem nog meer zou moeten zeggen. Het was goed zolang het goed was. Niet elke situatie had woorden nodig.
Bij aankomst zuchtte ik eenmaal diep. Hier had ik niet naar uitgekeken, maar ik zou mezelf er wel doorheen slaan, precies zoals ik dat met vele andere dingen ook deed.
We waren er nog maar net of Aedan was al verdwenen. Deze had blijkbaar andere dingen aan zijn hoofd dan op mij wachten. Mopperend haalde ik mijn bagage uit het zijvak. Twee stappen kon ik zetten voor mijn telefoon ging. Bij enig ander belletje zou ik het later wel hebben opgelost, maar deze ringtone was speciaal ingesteld voor iemand.
      Bij het opnemen kreeg ik alleen niet de kans om te praten. ‘'Het park, tien uur. Trek iets aan dat vuil mag worden.' Was de enige boodschap die ik doorkreeg voor er werd opgehangen. Mijn gezichtsuitdrukking veranderde van moedeloos naar vermaakt. Dit was precies het soort afleiding dat ik nodig had. Gelukkig had ik nu de perfecte reden om weg te sluipen vanavond.
Lopend naar de voordeur bedacht ik me dat deze dagen misschien nog niet zo erg zouden worden als ik had gedacht.

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

[Mrs_Hemmings -> HemmingsMyHero.]

[ bericht aangepast op 23 jan 2015 - 17:09 ]

---

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Aurora Malia Yagami.
De koele wind van buiten begroette me. Sal had ervoor gekozen om me naar de tuin toe te brengen. Daar waar ik meestal in alle rust kon genieten van stilte. Al had de stilte die tussen ons in hing een hele andere lading dan de stilte waar ik normaal van genoot. Eenmaal ik op mijn voeten stond, nam ik kort de tijd om de omgeving in mij op te kunnen nemen. We stonden een stuk verwijderd van het licht. Precies zo dat ik nog wel iets kon zien, maar niet genoeg om bepaalde bewegingen op tijd door te kunnen hebben. Het pad onder mijn voeten was gemaakt van hetzelfde grind als de oprijlaan.
      Mijn actie was waarschijnlijk niet het slim geweest want Sal greep mijn pols in een stevige greep vast. Ik probeerde eenmaal om mezelf los te rukken, maar eenmaal ik door had dat dat niet werkte, bleef ik staan. Mijn blik schoot naar argwanend. Wat wilde hij bereiken? De lach op zijn gezicht was verdwenen en had plaats gemaakt voor een wat duistere uitdrukking. Hoewel er een gebrek aan licht was, kon ik dat wel zien. Het merkwaardige gevoel wat me net was overvallen, werd enkel maar erger.
      ’O, dit is pas het begin…’ mompelde Sal mijn kant op. De onheilspellende toon deed mijn nekharen recht overeind staan. Wat als ik nu wel had geprotesteerd op het moment dat hij me had opgetild..? dan was het vast anders geweest.
Ik slikte. Dit was niet het beoogde doel dat ik voor ogen had gehad. Maar ik zou afwachten. Ik zou wel zien waar ik uiteindelijk belandde. Een ding had ik wel met me afgesproken, ik zou niet meewerken met de reacties die hij wilde hebben. Ik zou tegenstrijdig zijn op elk vlak. En wel zo dat hij in de war raakte.
Mijn emoties hield ik achter slot en grendel. Daar zou hij geen toegang tot krijgen.
      De greep rond mijn pols werd strakker. Ik gromde zacht bij dat gegeven. Opnieuw leek Sal een beetje van de wereld te zijn. Enigszins wilde ik wel weten wat er allemaal in zijn hoofd omging. Maar er naar vragen zou ik niet doen. Ik wist wel beter dan dat.
Ondanks mijn eigen voornemens stribbelde ik toch een beetje tegen toen hij me meetrok. Een grom ontglipte me zodra hij me tegen de muur drukte. Een pijnscheut trok door mijn heup heen. Urgh. Asshole.
Ik probeerde aan zijn blik te zien wat hij ging doen. Enkel had ik niet verwacht dat hij me zo ruw vast zou grijpen in mijn haren. Een geluid rolde over mijn lippen zodra hij mijn hoofd achterover trok. Ik voelde mijn adem enigszins versnellen. Het was al weer een tijd geleden dat ik zulke spanning had gevoeld – en ik probeerde te onderdrukken dat ik het enigszins opwindend vond.
      Zijn ruwe mond gleed over de mijne heen. De rode kleur van mijn lippenstift werd uitgeveegd, maar tevens belandde het op zijn lippen. Ik fronste mijn wenkbrauwen. Zodra ik de kans kreeg, beet ik in zijn onderlip voor ik zacht zei ‘Rood is niet jouw kleur,’
Ik wist dat hij wilde dat ik zou flippen. Hij had een van de meest gevoelige herinneringen uit mijn leven al aangehaald. Dus waarom nog niet meer?
‘Heb je nog contact met die vreemde ex van je? Cain, hm?”
Mijn humeur werd er zo niet beter op. ‘Waarom zou ik daar nog contact mee hebben?” ik snoof. Mijn borst ging enigszins sneller op en neer. Deze situatie maakte dat mijn hoofd tolde.
Ik was me enorm bewust van alle aanrakingen. Hoe zijn ruwe lippen over mijn tere huid richting mijn oor gleden.
'Ik zal je wel laten zien hoe een echte man is, Aurora, dan wil je niets anders meer.' Zijn stem leek meer een fluistering dan een krachtig geluid. Een grijns kroop op mijn gezicht. Ik zou het niet mogen doen, maar ik was zo nieuwsgierig..
Ik draaide mijn hoofd iets bij waardoor mijn lippen tegen zijn oor aan kwamen. Voorzichtig liet ik mijn lippen over zijn oorschelp heen glijden. Tergend langzaam, uitdagend. ‘Waar wacht je dan nog op?’ fluisterde ik zacht terug, voor ik een miniem kreunend geluidje produceerde zodra hij met zijn tanden langs mijn hals schraapte.
Hij kon met mij spelen, maar ik andersom net zo goed met hem.

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Aurora Malia Yagami.
Het doel van de avond bleef hetzelfde. Hij zou zijn zin niet krijgen. Hoever ik daar ook voor zou moeten gaan, dat maakte me niet uit. Zolang ik hem maar helemaal kon laten doordraaien. Dat was belangrijk. Of op zijn minst kon frustreren. Een van de twee.
Mijn frustratie probeerde ik op een andere manier te uiten; door zijn spel mee te spelen kon ik er zelf ook een zekere voldoening uit halen. Daarbij was het lang geleden dat ik zo dicht bij Sal in de buurt was geweest. Dat was niet erg goed voor me, dat was een feit. Ik moest daardoor wel erg voorzichtig zijn. Een verkeerde beweging, woord of actie en ik kon mezelf een probleem op de hals hebben gehaald.
      Het lage beeld dat Sal van vrouwen had, irriteerde me mateloos. Blijkbaar leefde hij in de verkeerde tijd. Hedendaags was het immers onmogelijk om een vrouw weg te denken uit het werkleven. Vroeger hadden ze maar twee functies gehad: achter het aanrecht staan en hun benen spreiden voor een man. Daar hoefde je nu niet meer mee aan te komen. Dankzij al dat feminisme kreeg je dan gelijk boze reacties. In dat opzicht zou hij het niet erg goed doen.
      De ruwe handelingen waren nog lang zo erg niet. Ze had altijd al wel geweten dat meneer niet makkelijk was in de omgang. Helemaal niet op dit soort gebieden. Het deed me echter een te groot plezier dat hij zich enigszins leek op te vreten door het uitblijven van mijn reactie. Of eerder een actie waar hij op wachtte. We waren als water en vuur – letterlijk. Maar dat vuur zou vanavond gedoofd blijven. Althans, het letterlijke vuur wel. Ik had geen idee waar dit naar toe ging of wat hij wilde bereiken. Als hij een soort aanranding wilde simuleren, dan deed hij het fout. Ik wist namelijk precies hoe dat in zijn werk ging en nee, dat was geen goede ervaring om te hebben.
      Verbaasd door de krachtige manier waarop hij het rood van mijn lippen haalde, keek ik hem boos aan. ‘Jouw haat tegen rood is niet mijn zorg. Daarbij weet je toch geen betere kleur dan dat,’ wierp ik hem in zijn schoot. Ik was er in elk geval zeker van dat zijn frustratie niet alleen voort kwam uit zijn haat jegens mij. Er zat meer achter. Eenmaal ik wist wat dat zou zijn, dan zou ik hem daar mee kunnen stangen.
      Heel even voelde ik zijn ruwe handelingen overslaan in verwarring. Een moment van triomf overviel me. Wie had gedacht dat ik hem van het pad af kon brengen? De altijd zekere Sal die precies wist waar hij mee bezig was. Tot aan zijn verandering hadden we goed met elkaar op kunnen schieten. Ik wist dat hij een zwak had gehad voor mijn haren. Geen wonder dat hij er zo obsessief zijn hand in vast klampte en er rukken aan gaf. Bijna alsof hij dacht dat hij het kon verwijderen.
Elke man had een zekere soort kryptonite. Iets wat hem zwakker maakte. Ik vond het vermakelijk om te weten dat hij zich toch niet altijd in kon houden in mijn buurt. Hij kon nog zo hard beweren dat hij me haatte, maar allicht was er te veel gebeurd om daar helemaal zeker van te zijn. Alhoewel ik met genoegen aan mensen meedeelde dat ik hem niet mocht.
      Lichtelijk verbaasd keek ik hem aan zodra hij me enigszins losliet. Wat had dat te betekenen? Wilde hij zich terugtrekken? Vast omdat hij zijn zin niet kreeg. Ik wilde lachen, maar ik hield me in. Het gaf me in elk geval even een moment om te kunnen ademen.
Helaas was mijn adem moment van korte duur. Sal zette zijn praktijken voort, wat inhield dat ik nogal geklemd zat tussen zijn lichaam en de muur. Zijn ademhaling was nogal onregelmatig geworden. Hij deed zijn best om het te verbergen, maar dat ging hem niet makkelijk af.
‘O, dit geeft je voldoening, liefje?” vroeg hij me terwijl zijn ene hand me op mijn plek hield en de andere langs mijn been op en neer gleed. De grijns kon hij niet van mijn gezicht afslaan. ‘Dat nog niet zozeer, althans, ik mag hopen dat dit pas het begin is,’ mijn blik stond op verleidelijk. Sal’s manier van handelen en kijken liet me weten dat hij in dit geval typisch man was. Eens kijken hoe hij zich verder zou gedragen.
      'Is dit hetgeen wat je opwindt na die gebeurtenis?' Ik snoof. Hij moest ook altijd die gebeurtenis erbij halen. ‘You have no idea what keeps me going,’ fluisterde ik daar zacht op terug. ‘Bespeur ik opwinding in je stem, Salgie? Is er soms iets wat je graag zou willen hebben?” Na dat gezegd te hebben, klemde ik mijn been – die hij om zijn middel had geslagen - wat strakker aan zodat hij nog dichter tegen me aan stond. 'Alles wat je hoefde te doen, is het lief vragen. Dan geef ik je die begeerte wel.'
‘Ik ben niet echt het persoon dat dingen vraagt van een ander,’ verzuchtte ik met de nodige drama voor ik een scheurend geluid hoorde. Daar ging een van mijn kousen. Normaal zou ik me daar enorm boos over kunnen maken, ditmaal haalde ik echter een keer goed adem. Verwarring en machteloosheid. Moest je hem eens zien. Dit was geweldig.
Mijn adem werd me benomen bij de ruwe manier waarop hij zijn lippen op de mijn duwde. Letterlijk. Het voelde niet enorm prettig aan, helemaal dat gebijt niet. Mijn lippen zwollen daar nogal tamelijk snel van op. Ik greep zijn kaak vast waarbij ik mijn lippen terug duwde op de zijne – op een net zo ruwe manier.
Meneer vergat allicht dat er wat jaren verstreken waren. Ik was niet meer zo zwak. En dat wilde ik ook niet meer zijn.

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

---

Een volwassen man komt in mijn richting gelopen. Ook hij ziet eruit alsof hij hier nooit eerder is geweest. "Hallo?" Ik steek mijn hand naar hem uit.
"Dale. Heel erg bedankt dat je hier bent." Ik glimlach naar hem, maar kan me niet herinneren wie hij precies is.
"Nee, ik ben hier helemaal gekomen zodat ik buiten op de oprit jullie kan komen bewonderen," zegt Dawn vervolgens. Ze stapt over de drempel en ik ben heel erg opgelucht dat ze tot nu toe zo voor alles openstaan.
"Wel het is een opluchting om te weten dat we hier niet zijn om allemaal vermoord te worden. Ik kan weer rustig ademhalen." Ik glimlach geforceerd. Ergens heeft het wel iets pijnlijks dat hij zo over ons denkt, maar het is te begrijpen. "Laten we maar naar binnen gaan." Uitnodigend houd ik de deur open voor iedereen.
"Heel erg bedankt dat jullie hier zijn. Het betekent heel veel voor mij."

---

#dealwithit (cool) NecklessOfHope --> Trohman