Behind Closed Doors • One Direction • Speeltopic 2 - Speeltopics

Er is een klein dorpje in midden Engeland, waar iedereen elkaar ken ten niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
In dit kleine dorpje wonen vijf schijnbaar normale rustige Britse gezinnen: Horan, Malik, Payne, Styles, en Tomlinson. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobbies, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime baantjes.


• Rollen •
• Familie Horan [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Malik [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Payne [Vol]

• Familie Styles [Vol]

• Familie Tomlinson [Vol]

• Overige Buurtbewoners



• Regels •

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).


• Nu verder •
Het is zaterdag ochtend, 10 uur. Het dorpsfeest was gezellig, maar er zat toch wel een donker randje aan door de gebeurtenissen met een aantal van de inwoners voor het begin van het feest. Langzaam begint het leven toch weer, want zolang het geen effect heeft op je eigen leven kan je er moeilijk alles voor stoppen, toch? Het leven gaat door, voor alle inwoners van het kleine dorpje, al zal het nieuws over de kinderen in het ziekenhuis en de plotse verschijning van agent Styles in huize Tomlinson. Er zullen vast veel roddels de ronde gaan, terwijl iedereen verder gaat met zijn of haar leven.

[ bericht aangepast op 12 april 2015 - 10:33 ]

---

Bowties were never Cooler

Liam Payne.
Hij dronk wat van het koude water om die vieze ijzerachtige smaakt uit z'n mond te spoelen, maar daarna moest hij wat slijm uit spugen en daar zat ook weer bloed bij. Hij keek er naar en toen Alexis vrij onverwachts binnen kwam, schrok hij zo dat hij met z'n rug tegen de douchecabine aan botste en een pijnlijke kreun ontsnapte uit z'n mond. Hij wreef over z'n pijnlijke rug en hoorde Alexis vragen wat er aan de hand was, met een strenge ondertoon in haar stem. Hij keek haar aan en hij zocht naar de woorden. Hij moest het haar echt vertellen en deze keer geen smoes vertellen. 'Alex' zei hij zacht en hij pakte haar hand, 'Laten we naar de slaapkamer gaan, daar kunnen we praten' Hij slikte en hij liep naar de slaapkamer, waar hij op de rand van het bed ging zitten. Ze moest de bloedvlek in z'n kussen gezien hebben, want ze had het slijm met bloed ook gezien. 'Alex' Hij wreef even in z'n ogen en hij keek haar toen recht aan. Haar hand hield hij nog steeds vast en wreef er over heen. 'Ik heb lang nagedacht hoe ik je dit het beste kon brengen' zei hij toen zacht, 'Maar niks leek goed genoeg en nu..nu moet ik het je echt vertellen' Het klonk een beetje onsamenhangend, het was vaag wat hij allemaal vertelde. Z'n ogen vulde zich met tranen en hij slikte, en hij slikte nog eens om die brok uit z'n keel te laten verdwijnen. 'Ik ben ziek' zei hij uiteindelijk met moeite, 'Ongeneselijk ziek, ik heb darmkanker' En toen hij het gezegd had, viel er een enorme last van z'n schouders, maar hij vreesde de reactie van zijn vrouw.

---

'Darling, just hold on'

Harry Styles.
De jongen leek na te denken over z'n antwoord en hij leek er wel iets van te schrikken dat hij boos was. Maar hij had alle recht om boos te zien. Je hoorde niet elke dag dat je zoon zichzelf sneed, je hoorde niet elke dag dat je zoon een zelfmoordpoging probeerde te doen. Hij vertelde me dat Jessie en hij al bijna zes maanden iets hadden en hij had het niet door gehad, dat z'n zoon vrolijker was dan voorheen. Ik schrok toen hij me vertelde dat hij al bijna twee sneed en ik schudde m'n hoofd lichtjes. 'Jongen toch' Ik luisterde verder naar zijn verhaal en haalde diep adem. 'Liefde alleen is niet genoeg Kevin' vertelde ik hem, 'Je moeder en ik gaan toch hulp voor je zoeken, want dit kan je niet alleen' Ik hoorde m'n telefoon piepen en ik haalde hem snel even uit m'n broekzak om te kijken wie het was. Toen het Louis was, moest ik moeite doen om niet te glimlachen, maar dat mislukte totaal, zodat er een half glimlachje op m'n gezicht verscheen. Waar was ik mee bezig? Ik had een gesprek met mijn zoon en dan gebeurde er dit. Ik stelde snel een smsje op en verstuurde die naar hem. Ik ben in het ziekenhuis, kom naar de tuin, achter de grote eik. - H. Snel borg ik mijn telefoon weer op en keek naar Kevin. 'Je had ons kunnen vertellen van je problemen Kevin, was naar je moeder of mij toegekomen en we hadden samen met jou een oplossing gezocht' Ik zuchtte en haalde een hand door m'n warrige haar en ik keek naar m'n zoon. Hij zag nog wel een beetje witjes. 'Ik ga er geen probleem van maken dat jij en Jessie samen zijn, je moeder heb ik het nog niet verteld, maar dat moet wel een keer gebeuren' vertelde ik hem streng, 'Je kunt geen dingen voor je moeder achter houden'

---

'Darling, just hold on'

Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
Natuurlijk wilde hij er niet heen, dat had ze al verwacht, maar ze had niet verwacht dat ze zo boos op hem zou worden. Ze probeerde zich nog in te houden, maar dat mislukte. 'Ze kunnen je daar helpen'! snauwde ze hard tegen hem. Het kon haar niks schelen dat er straks een legertje zusters om het bed zou staan, maar dit was haar zoon en haar zoon wilde geen hulp. 'Iedereen daar heeft het beste met je voor, ik heb je het beste met je voor, je vader heeft het beste met je voor, iedereen'! Ze haalde diep adem en keek hem woedend aan. 'Ze kunnen je helpen, zodat het niet nog eens gebeurd! Maar als jij zo koppig en bokkig wil zijn, ga dan vooral je gang! Gooi je leven maar naar de verdoemenis'! Ze voelde haar wangen nat worden van de tranen die op kwamen zetten en tot overmaat van ramp, voelde ze gewoon dat er een hoofdpijn op kwam zetten. 'Verdomme Jessie, we willen je allemaal graag helpen, zodat het niet nog eens gebeurd'! Ze schrok van zichzelf, normaal was zij diegene die altijd het liefst zo veel mogelijk ruzies vermeed, maar nu was ze de aanstichter. Ze was er niet trots op, maar de dingen die ze nu zij, moesten gewoon gezegd worden. 'En oké, als jij daar niet naar toe wilt, dan kan ik daar nog wel mee leven, maar dan ga ik maandag een psycholoog voor je zoeken' Ze wreef over haar slapen, om zo de druk in haar hoofd iets te verminderen. 'We houden van je' zei ze toen op iets zachtere toon, 'Maar of je het nu leuk vindt of niet, maar je hebt hulp nodig.

---

'Darling, just hold on'

Kevin William Styles
Mijn vader begon weer over hulp. Ik wilde geen hulp, snapte hij dat dan niet, in elk geval niet van een vreemde. Ik wilde naar hem uitvallen, maar natuurlijk ging zijn telefoon en was die belangrijker dan ik. Ik wachtte stilletjes en werd langzaam steeds geïrriteerder met mijn vader. Hij wilde me helemaal niet helpen, hij wilde dat andere mensen me zouden helpen. Toen hij ook nog eens begon over dat hij het prima vond, maar ik het aan mijn moeder moest vertellen, was ik het eigenlijk zat. Zag hij dan niet dat dit niet niets voor me was. Ik had al niet naar hem uit willen komen, omdat ik bang was voor een reactie, en nu dwong hij me ook naar mijn moeder uit te komen. Waren we maar gewoon weggelopen en nooit teruggekomen. Dan had ik al dit gezeik niet gehad. "Luister je eigenlijk wel naar me, pap? Je doet nu of je alles weet, maar dat is niet zo. Hoe weet je dat liefde niet genoeg is? Dat is het inderdaad niet als je niet van plan bent het aan me te geven. Je telefoon is belangrijker dan je zoon. Je hebt liever dat ik met vreemden over mijn gevoelens praat, waarvan je zou weten dat ik dat niet kan als je me wat aandacht had gegeven. Je wil niet samen met me een oplossing zoeken, je wil me naar iemand brengen die voor je mijn problemen oplost, die tot vandaag geen problemen meer waren. Het had niets uitgemaakt of ik het had vertelt of niet, want jullie hadden toch niet geluisterd, dat doen jullie nooit. Of jullie hadden me naar een vreemde gestuurd om me mijn verhaal te laten doen, zoals je nu ook wil doen, waarvan ik je nu al kan vertellen dat het geen flikker zal schelen. En dan dwing je me ook nog uit de kast te komen, terwijl ik het in de eerste plaats al niet had gewild. Ik wou dat ik eerder was weggelopen. Dan had ik al dit gezeur kunnen voorkomen. Jullie houden niet van mij, maar van het idee van een perfecte derde zoon. Een die stil zit en ja knikt, zoals ik jaren heb gedaan, maar nu blijkt dat ik problemen heb mogen anderen dat oplossen en schrijf je direct mijn oplossing af. Ik weet toch wel wat ik nodig heb? Maar nee, dat kost moeite en tijd, dus dat zal het nooit worden. Flikker toch op." beet ik hem toe met tranen van frustratie en verdriet in mijn ogen. Ik was het nu echt helemaal zat. Als het zou kunnen, was ik nu weggelopen, maar mijn ledematen voelden nogsteeds heel slapjes. Nu hopen dat mijn vader de hint snapte dat ik hem even niet meer hoefde te zien, want deze irritatie en woede was gezien de piepjes niet echt goed voor mijn hart.

---

Bowties were never Cooler

Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

Hij schrok, wat niet haar bedoeling was. Hoe hij haar daarna aankeek bewees alleen maar dat het echt serieus was. Hij sprak haar naam zacht uit en pakte haar hand, om haar naar de slaapkamer te lijden. Ze luisterde naar wat hij te vertellen had en toen hij vertelde darmkanker te hebben knipperde ze enkel een keer met haar ogen. "Welk stadium?" vroeg ze toen emotieloos. Het was vast niet goed, hij zag er verschrikkelijk uit. Alexis had het gevoel dat een hand op haar hoofd gedrukt werd, dat ze kromp, opgeslokt werd door de wereld, nog meer dan normaal. Maar ze kon er niet aan toegeven, ze werkte met de ernstige gezondheidsproblemen en de dood, dus ze zette haar emoties uit, misschien ging het zelfs wel automatisch. Ze kneep lichtjes in zijn hand. Ze wou hem knuffelen en ze mocht dan wel doen alsof hij gewoon een cliënt was, maar vanbinnen werd ze steeds verdrietiger. Ze wist niet wat ze moest doen, wat ze moest denken, hoe ze hem nu moest behandelen. Het was raar, gevoelige Alexis kon bijna zakelijk hard zijn. Iedereen zou van haar verwachten dat ze meteen in huilen uit zou barsten of in paniek zou raken, dat laatste vooral. Maar helemaal niet, ze was eigenlijk best rustig, al betekende dat niet dat het haar niks deed.

---

Reality's overrated.

Jessie Connor Tomlinson
Mijn moeder kennende had ik aan zien komen dat ik er nog een preek bovenop kreeg, maar niet dat ze een halve uitbarsting kreeg. Geschrokken keek ik haar aan, wat naar mate ze meer zei omsloeg naar woede. Ze had geen enkel recht om zo tegen me te spreken. Ja, ze was mijn moeder, maar ze wist pas sinds gisteren dat er überhaupt iets mer me aan de hand was en nu dacht ze al alles te weten wat ik voelde en hoe ze me kon helpen. Correctie, hoe wildvreemden me konden helpen. Er knapte iets in me toen ze zei dat ik dan maar mijn leven moest vergooien, dat kon ik echt niet van haar hebben. "Dat is het hele punt! Ik wilde dat verdomde leven niet, is dat zo moeilijk om te begrijpen?" siste ik haar kwaad toe. Elk ander moment had ik me diep, diep schuldig gevoeld omdat de tranen op haar wangen glinsterden, maar op dit moment moest ik haar eens goed de waarheid vertellen want anders ging ze nooit begrijpen waarom ze fout zat. Het hielp mijn irritatie niet dat ze daarna opeens weer heel rustig tegen me sprak en het opeens niet erg was dat ik niet naar dat kamp wilde, waarna ze eraan toevoegde dat ze van me hield. "Mam, alsjeblieft. Als je toch niet van plan bent om iets van mij aan te nemen, wat ik denk dat goed is, dan is dit gesprek zinloos en verdoe je -je tijd. Ik hou van je en kan me geen betere moeder wensen, maar dit gaat niet werken, dat zie jij toch ook?" zei ik zacht, voor ik begon te hoesten en diep zuchtte toen ik gekalmeerd was. Dit was niet goed voor me, alle discussies. Het was nog steeds mijn leven en het was aan niemand behalve mezelf om te besluiten of ik dat eerder eindigde. Iedereen ging op een gegeven moment dood, dus dan maakte die paar jaar ook niet meer uit. Binnenkort kreeg ik geen kans meer, dat wist ik, maar op dit moment had ik nog iets om voor te blijven ademen en de eerste de beste keer dat ik dat kwijt was -was het over, punt. Niemand die me daar vanaf kon krijgen, niet nu tenminste. Misschien ooit, door de juiste personen op de juiste tijd, maar zeker niet snel.

---

Because I love him, do I need another reason?

Harry Styles.
Misschien was ik te hard voor hem, maar misschien ook niet. Hij was mijn zoon, minderjarig en hij hoorde naar me te luisteren. Ik wreef over mijn slapen, om mijn geduld bij hem te bewaren en ik haalde even diep adem, om dat ook weer zachtjes te laten ontsnappen. 'Ik wil je best helpen' zei ik toen met een langzame, misschien kille stem, 'Maar ik kan je niet alleen de hulp geven, daar heb ik ook hulp bij nodig en een professional kan daar misschien beter mee overweg, dan ik dat kan' Ik luisterde naar hem en ik werd eigenlijk steeds bozer toen hij zei dat we nooit echt naar hem geluisterd hadden en dat we dat nooit zouden doen. 'Verdomme Kevin'! viel ik tegen hem uit, 'Je bent mijn kind, natuurlijk ben je belangrijk voor me, maar als jij nooit met je problemen bij ons komt, hoe moet ik dan weten dat er wat is'? Ik had het gevoel dat ik rood was aangelopen. 'En ja, ik zat ook fout, dat geef ik eerlijk toe, ik had het moeten zien'! Maar ik had het niet gezien, ik was te veel bezig geweest met de ruzies tussen Aaron en mij, om mijn huwelijk te redden en vreemd te gaan met Louis. 'Ik zat ook fout, maar ik kon het niet hebben, dat hij gelijk had. 'Sla niet zo'n toon tegen mij aan jongeman'! snauwde ik hem toe toen hij me vertelde dat ik moest oprotten. 'Ik hou van je oké, verdomme! Waag dat nooit meer te zeggen dat ik niet van je houd'! Ik haalde trillend adem, ik moest hier weg. Ik moest afkoelen en hij ook. 'Ik kom wel weer terug als je afgekoeld bent'! mompelde ik boos en ik liep de kamer uit en sloeg de deur hard achter me dicht. Snel liep ik de afdeling af en liep richting de ziekenhuis tuin. Ik had Louis nu echt nodig, hij kon me vast wel van die boosheid af helpen. Grommend trapte ik tegen de eik aan en ging er achter staan en ik wachtte totdat Louis zou komen.

---

'Darling, just hold on'

Liam Payne.
Het was eruit, Hij vertelde Alexis eindelijk waar hij al zo lang mee rond liep. De terminale fase van Darmkanker was uitzaaiingen door z'n hele lijf. Bij z'n lever was het begonnen en de arts had hem verteld dat het daarna naar de longen zou overslaan. Ze bleef zo stil en ze keek hem zo zakelijk aan toen ze hem vroeg in welke fase hij zat. 'Laatste fase' zei hij schor, 'Terminaal, nog een paar maanden te leven, zes maanden, hooguit zeven' Er was een enorme last van zijn schouders afgevallen, maar ze bleef zo angstvallig rustig, alsof ze ieder moment gillend op kon springen en hem in het eerste geval uitschelden of in het tweede geval weg rennen. Maar dat deed ze niet en hij begreep het eerst niet, maar daarna besefte hij dat ze hem als een patiënt zag, dat ze hem daarom zo kil aan keek en daar kon hij niet tegen. Hij voelde wel dat ze zachtjes in z'n hand kneep en dat deed hem enigszins geruststellen, dat ze het toch wel begrepen had. 'Ik wilde het je vertellen..' Hij viel stil en hij schudde z'n hoofd, waarbij hij z'n ene vuist balde, 'Maar ik wist niet hoe, ik wist niet hoe' De brok in z'n keel leek alleen maar erger te worden en hij slikte, maar hij bleef er zitten. De pijn in z'n lijf leek even verdoofd te zijn, maar weldra zou het weer beginnen. Hij moest z' n medicatie innemen en hij bukte zich met een pijnlijk gezicht naar z'n aktetas die bij de kast stond en pakte daar alle potjes uit. Hij hoefde niet meer stiekem te doen. 'Dit is wat ik moet slikken' Hij liet de potjes op het bed vallen en hij voelde zich ontzettend uitgeput en hij liet van moeheid z'n hoofd vallen en hij voelde een traan over z'n wang lopen. Hij huilde en hij kon het niet helpen.

---

'Darling, just hold on'

Kevin William Styles
Mijn vader had dit keer wel geluisterd, maar mijn woorden stonden hem duidelijk niet aan. Misschien gooide ik mijn kont nu wel heel erg tegen de krib, veel erger dan ik ooit had gedaan. Sommige dingen had ik misschien niet mogen zeggen, maar het kon me geen zak schelen. Mijn hele leven waren hij en mama veel te druk geweest met van alles, en hadden nooit echt naar me omgekeken. Een paar jaar geleden had ik nog in de schoolmusical gespeeld en ze waren er niet eens geweest. Je zou denken dat als hij echt van me hield, hij niet alles alweer probeerde af te schuiven op een professional. Ik wilde geen man in pak, ik wilde mijn vader, snapte hij dat dan niet. Hij zei dan steeds weer dat hij van me hield, maar zijn acties, nog zijn beloftes, lieten dat ook maar een beetje merken. Hij wilde het niet eens proberen me te helpen zonder me direct mee te slepen naar een zielenknijper. "Flikker toch op en grow a pair." beet ik hem na voor ik me op het kussen liet vallen en me probeerde te kalmeren, want mijn ribben begonnen heel veel pijn te doen. Hij had niet eens de ballen om toe te geven dat ik gelijk had, nog om na 16 jaar echt eens op te staan als vader, nu ik meer nodig had dan een chauffeur of schone luiers, en er voor me te zijn. Ik had een knuffel nodig, kalmerende woordjes, zekerheid, liefde, en aandacht, geen psycholoog die ik niet eens kende, maar die ik wel alles zou moeten vertellen. Iedereen die me kende wist dat ik alles opschreef, in plaats van verbaal overbracht, omdat ik het vaak makkelijker vond. Zo slecht kende mijn vader me dus. Ik dronk mijn glas leeg en hees me toen met moeite mijn bed uit. Ik trok de schone boxer, broek en het wijde t-shirt aan wat mijn vader gister nog had gebracht, waarna ik stilletjes de gang op liep met mijn infuusstandaard als wandelstok en steuntje aan mijn hand. Ik liep moeizaam en langzaam, waardoor de zusters me allemaal erg bezorgd aankeken, maar ik bleef lopen tot ik bij Jessie zijn kamer aankwam, waar zich duidelijk hetzelfde afspeelde als net tussen mij en mijn vader. Ik liet me dus maar op het stoeltje buiten zijn kamer zakken om wat op adem te komen, terwijl hij het afhandelde met zijn moeder.

---

Bowties were never Cooler

Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
Ze had het niet verwacht dat haar zoon zo tegen haar uit zou vallen en knipperend keek ze hem aan. Elk woord dat hij zei, kwam donderend bij haar binnen, deed haar nog meer pijn. Het deed pijn om te horen dat hij niet wilde leven, dat hij dit leven niet wilde. Ze keek hem stil aan en ze wachtte tot hij was uit geraasd. Ze sloot haar ogen en ze haalde even diep adem en in de tussentijd bedacht ze, wat ze tegen hem kon zeggen. 'Jessie' Ze bleef kalm, door naar hem te luisteren en hem tijd te geven om z'n zegje te doen, was ze al iets gekalmeerd. 'Het spijt me' zei ze hem toen en ze wreef over haar wang, waar zojuist een traan naar beneden gleed. 'Ik hou heel veel van je, en het doet me pijn, wat je allemaal zegt' Ze slikte en beet op haar lip. 'En misschien moeten we hier samen een oplossing voor verzinnen' zei ze met een steeds groter wordende brok in haar keel. 'Ik had naar je moeten luisteren, ik had het eerder moeten zien, ik had je moeten helpen' Allerlei gedachtes dwarrelde door haar hoofd en ze probeerde te bedenken wat ze over het hoofd had gezien, waarom ze niet eerder had gezien dat het slecht ging met Jessie en ook met Freddie. Ze zuchtte en stond daarna op. 'Ik laat je wel even alleen, ik maak je teveel van streek' Ze aarzelde even, maar besloot hem toen toch een kus op z'n hoofd te geven en ze knuffelde hem voorzichtig. 'Sorry' fluisterde ze zachtjes in z'n oor en ze liet hem daarna los. 'Ik ben bij Freddie' ze ze nog tegen hem en liep toen de kamer uit en ze zag daar de jongen van Styles zitten. 'Hoi Kevin' zei ze moe, 'Jessie zal het vast fijn vinden dat je hem even komt bezoeken' zei ze hem met een kleine glimlach en ze knikte naar hem. Ze keek even om zich heen en besloot toen maar naar Freddie te gaan, daar was Louis vast ook.

---

'Darling, just hold on'

River Graig Payne

Het feest gisteren was leuk geweest. Niet slecht maar ook niet geweldig, gewoon leuk. Al waren er blijkbaar wel een aantal dingen gebeurd in het dorp en dan vooral in de familie Tomlinson. Ik wist er het fijne niet van en begreep dus ook niet wat er allemaal gebeurd was. Misschien moest ik straks maar eens bij Katherine langsgaan of haar bellen. Dan wist ik meteen wat er aan de hand was tenminste als ze er over zou willen praten.
Er gingen vele gedachten rond in mijn hoofd toen deze rustige gedachtengang verstoord werd door het wansmakelijke geluid van kots.
Met mijn hand probeerde ik mijn oren te bedekken zodat het geluid niet tot me door zou dringen. Ik had nooit tegen het geluid van braken gekund en bij de geur moest ik zelf haast beginnen braken.
Ik zuchtte. Waarschijnlijk had Ezra of Felicia gisteren te veel gedronken en moest een van hun twee het nu dus bekomen met hoofdpijn en braken.
Het eerstkomende halfuur moest ik dus nog geen eten zien. De combinatie van eten en het wansmakelijke geluid deed me al bijna kokhalzen.
Mijn gordijn deed ik open zodat er wat licht in mijn kamer binnenkwam. Daarna nam ik mijn iPod en zette ik klassieke muziek op om daarbij weg te dromen.
Ik droomde er van hoe het zou zijn om zelf mee te kunnen spelen in een orkest, bij een opera of eender waar. En toen stond mijn besluit ineens vast. Ik ging meedoen met de wedstrijd voor klassieke muziek. Misschien was het riskant en winnen kon ik die wedstrijd toch nooit, maar ooit wou ik meegedaan hebben. Dus waarom wachten als ik gewoon volgende week mee kon doen.

---

Ik wil vrij zijn zoals de wind

Jessie Connor Tomlinson
Afwachtend keek ik mijn moeder aan toen ik mijn verhaal had gedaan, hopend dat ze eindelijk mijn standpunt begreep en dat het laatste wat ik nodig had een psycholoog was. Een vermoeide zucht rolde over mijn lippen en ik glimlachte week zodra ze zich verontschuldigde. Het was fijn dat ze nu op zijn minst leek te proberen met me mee te werken en dat deze beslissingen niet eenzijdig moesten zijn wilde ze echt dat ik geholpen werd. Het was ook weer niet de bedoeling dat ze zich schuldig ging voelen, zij had er niets aan kunnen doen. "Mam, zeg dat nou niet. Ik had het je toch niet verteld en ik hield het goed verborgen, als gister niet was gebeurd had je het nog niet geweten. Er was geen enkele manier waarop je me had kunnen helpen. Ik vind het fijn dat je nu naar me luistert en als er iets gedaan gaat worden, moeten we dat inderdaad samen doen. Dank je," zei ik zacht, maar ze stond al op dus zou het gesprek snel over zijn. Ik knikte kleintjes toen ze zei dat ze wegging en bij haar voorzichtige knuffel hield ik haar even stevig vast. "Je maakt me niet van streek hoor, maar ik zie je straks wel. Zeg je wel nog even tegen pap dat ik hem nog wil zien?" mompelde ik voor ik haar losliet en knikte toen ze vertelde dat ze bij mijn zus was. Ik ging weer rustig liggen en zuchtte diep. Het zou fijn zijn om weer even wat rust te krijgen na een nacht als deze en zo lekker voelde ik me nog steeds niet. Mijn hele lijf deed pijn en voelde zwak, daarbij was ik nog steeds doodop en kon een beetje echte rust wel gebruiken. Waarschijnlijk kwam dat er ook niet van, want ik hoorde mijn moeder tegen Kevin praten, die zeker even bij mij wilde zijn. Dat vond ik dan nog niet zo erg, hij probeerde me niet tot dingen te dwingen die ik niet wilde en liet me niet druk maken om dingen. Ik wist niet wanneer ik naar huis mocht, maar ik wist wel dat ik voor die tijd nog even wilde gaan slapen, in mijn eigen kamer ging dat echt niet lukken gezien ik wel dacht dat er teveel stress was geweest voor mijn ouders om het bloed op de vloer op te ruimen. En dat ging ik zo snel niet aankunnen om aan te zien.

---

Because I love him, do I need another reason?

Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

Hij ging dood. Zes tot hoogstens zeven maanden had hij nog. Alexis slikte en bleef stil, om daarna te knikken, een beetje verbijsterd, ondanks dat het geen echte verassing was -was ze toch wel gechoqueerd. Ze wist dat er iets aan de hand was, maar dat hij dood ging. Hij liet de pillen zien en haar hart brak door hem zo te zien. Ze sloeg haar armen kort om hem heen en liet hem toen los, om zijn tranen weg te vegen en toen op te staan, om een glas water te halen en terug te komen, zodat Liam zijn medicijnen in kon nemen. Ze wist niet hoe ze er mee om moest gaan, dus ging ze nu als een robot rond, ze was nu even verdoofd en haar emoties waren bevroren. Toen ze terug kwam gaf ze het glas aan en ging weer naast hem zitten. "Hoelang weet je het al?" Ze wou met hem mee naar de arts, om hem te steunen, maar ook om de behandelend arts te spreken. Ze moest weten hoe het er precies voor stond. Nee, niet om iets te vinden om hem toch te redden, ze wist dat dit onmogelijk was op dit moment, maar ze wou de details weten en ze wou weten hoe ze het zo lang mogelijk konden vertragen - of misschien wou hij al die behandelingen helemaal niet, want dat gebeurde ook nog eens. Alexis werd verdrietig, maar bleef zichzelf maar toefluisteren niet te huilen en rustig te blijven. Rustig, rustig rustig. Maar het kwam niet goed, hij ging dood.

---

Reality's overrated.

Louis William Tomlinson.
Een tijdje zat ik daar maar wat, naast Freddie die daar lag, stil, zo kwetsbaar. Zo af en toe was er een traan over mijn wang gerold, die ik dan weer vlug weg had geveegd. Al die tijd had ik haar hand vast gehouden, al had het niet veel nut, want zij merkte er toch niets van. Ik pakte mijn telefoon toen ik het bekende piepje hoorde klinken dat aangaf dat ik een sms'je binnen had gekregen en opende vervolgens het berichtje. Het was, zoals ik al gehoopt had, van Harry. 'Ik ben in het ziekenhuis, kom naar de tuin, achter de grote eik. - H.' las ik. 'Is goed, ik zie je zo. - Louis.' stuurde ik terug en borg mijn telefoon toen weer op. Ik zuchtte even, drukte een kus op mijn dochter's hand en wilde net opstaan, toen Lizzy binnen kwam lopen. Shit, nu kon ik natuurlijk niet zo makkelijk wegkomen, ze zou hoe dan ook vragen waarom ik ineens vertrok en ik kon moeilijk zeggen dat ik naar de politieagent ging waar ik haar al een lange tijd mee bedroog. "Hey," begroette ik haar toen maar zachtjes. "Ben je net al bij Jessie geweest, of kom je hier net pas aan?" vroeg ik maar. Ik zou nadat ik Harry had gesproken ook naar Jessie gaan, maar toch hoopte ik dat ze mij al een beetje kon vertellen hoe hij zich nu voelde. Ik bleef nog een tijdje bij Freddie en Lizzy zitten, maar besloot toen toch maar te gaan. Ik kon Harry niet langer laten wachten, straks ging hij weg. "Ik ga trouwens zelf ook even naar Jessie toe, als je het niet erg vindt?" zei ik, maar wachtte haar antwoord niet af. Ik drukte vlug een kus op haar wang, mompelde gedag en liep toen het ziekenhuis uit, naar de grote eik waar Harry het over had gehad. "Hi," begroette ik hem en deed mijn best om een klein glimlachje te laten zien, al was dat niet makkelijk in combinatie met hoe ik mij voelde.

---

"Family don’t end in blood”

Kevin William Styles
Ik keek op toen ik mevrouw Tomlinson naar me toe zag komen. Ik keek haar aan en knikte dankbaar naar haar. Met veel moeite duwde ik mezelf omhoog en liep wat moeilijk en al van het kleine stukje buiten adem de kamer in. Ik liet me vallen op de stoel naast zijn bed. Daar had ik wel moeite om weer op adem te komen. Intussen zocht ik wel naar Jessie zijn hand. Uiteindelijk vond ik mijn adem en glimlachte naar de jongen in dat grote ziekenhuisbed. Ik schoof de school iets dichterbij en drukte mijn lippen zacht op de rug van zijn hand. "Heb jij ook zo'n klote preek gehad?" vroeg ik zacht, nog iets kortademig, terwijl ik mijn voorhoofd tegen de bedrand liet rusten. "Ik wou dat we alsnog vandaag gewoon weg konden, maar aan het wazige gevoel in mijn hoofd te voelen zit ik nog aan de morfine met een buisje uit mijn ribben, en zou armen zijn gewikkeld in meer verband dan nodig is om de wereld om te trekken. Niemand snapt dat zo'n vent in een pak niet gaat helpen met emoties en gedachten, maar onze ouders hebben liever dat anderen onze problemen regelen en ons weer als perfecte kinderen afleveren, dan dat ze er zelf wat moeite voor doen." mompelde ik uitgeput. Al dat lopen was verre van goed voor me. Ik voelde me een waar wrak. "Ik kom trouwens mogelijk vandaag nog naar deze afdeling." zuchtte ik zacht, voor ik hem aankeek. Ik was doodmoe, en hij zag er ook niet heel goed uit. Misschien konden we zo nog samen een dutje doen. De ruzie met mijn vader had heel veel energie gekost en ik was nu al op. Ik zag Jessie's ontbijt nog staan en legde mijn hoofd tegen hem aan. "Je moet wel eten, he schatje. Al is het maar een beetje. Ik weet dat het niet lekker is, en niet nuttig lijkt, maar doe het anders voor mij. Zorg alsjeblieft nog een beetje voor jezelf, voor mij, voor Ezra." zei ik met een kleine smekende toon. De laatste naam vond ik moeilijk om te zeggen, maar hij was ook heel belangrijk voor de belangrijkste jongen in mijn leven. Ik wilde hem nooit meer kwijt, zeker niet nu het zo dichtbij was gekomen. Morgen wilde ik nogsteeds iets met hem gaan doen, iets speciaals. Het was namelijk niet niets en voor alle andere maanden had ik ook wat voor hem gedaan, maar nu moest het echt wat groter worden, gezien een half jaar zeker niet niets was.

---

Bowties were never Cooler