Behind Closed Doors • One Direction • Speeltopic 2 - Speeltopics

Er is een klein dorpje in midden Engeland, waar iedereen elkaar ken ten niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
In dit kleine dorpje wonen vijf schijnbaar normale rustige Britse gezinnen: Horan, Malik, Payne, Styles, en Tomlinson. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobbies, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime baantjes.


• Rollen •
• Familie Horan [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Malik [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Payne [Vol]

• Familie Styles [Vol]

• Familie Tomlinson [Vol]

• Overige Buurtbewoners



• Regels •

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).


• Nu verder •
Het is zaterdag ochtend, 10 uur. Het dorpsfeest was gezellig, maar er zat toch wel een donker randje aan door de gebeurtenissen met een aantal van de inwoners voor het begin van het feest. Langzaam begint het leven toch weer, want zolang het geen effect heeft op je eigen leven kan je er moeilijk alles voor stoppen, toch? Het leven gaat door, voor alle inwoners van het kleine dorpje, al zal het nieuws over de kinderen in het ziekenhuis en de plotse verschijning van agent Styles in huize Tomlinson. Er zullen vast veel roddels de ronde gaan, terwijl iedereen verder gaat met zijn of haar leven.

[ bericht aangepast op 12 april 2015 - 10:33 ]

---

Bowties were never Cooler

Louis William Tomlinson.
"Ava heeft me nog niks gevraagd, het is een beetje hetzelfde bij ons," zei Harry en verstopte zijn hoofd in mijn nek. "Ik wil jou ook niet kwijtraken, boo," beantwoordde hij mijn vraag toen en keek op, onzeker glimlachend. "Dat het nu anders is, betekent niet dat we... uit elkaar gaan en ons eigen ding weer gaan doen." Hij beet op zijn lip en zuchtte. "Ava weet nog van niks, net zoals Lizzy." Zijn grote hand woelde door mijn haar en zijn lippen raakte mijn neus. "Je bent belangrijk voor me, love." Ik glimlachte even. "Jij bent ook heel belangrijk voor mij."
"We kunnen elkaar dan wel wat minder gaan zien," zei Harry daarna en glimlachte triest. Ik knikte. "Dat kan inderdaad niet anders, helaas," zei ik zachtjes, want ik zou Harry echt missen op de momenten dat ik hem niet zag, dat deed ik eerst al en dat werd nu alleen nog maar erger omdat dit langer zou duren.
De woorden die Harry in mijn oren fluisteren deden toch weer een glimlachje op mijn gezicht tevoorschijn komen. Ik wist dat het goed kwam, zolang ik Harry had kwam het goed. "Je bent lief," zei ik, ietwat verlegen. Nog steeds was deze situatie raar voor mij. Normaal hadden we alleen seks, noemden we elkaar niet lief en spraken we elkaar geen moed in. Alleen seks, niet meer en niet minder. Maar al was het raar, het was niet onprettig raar. Ik voelde mij op mijn gemak bij Harry, ook op deze manier. Misschien was ik dan toch echt verliefd op hem, was het meer liefde dan lust.
Zachtjes leunde ik met mijn hoofd tegen Harry's borst aan. "Ik weet echt niet wat ik zonder jou zo moeten, Harry," verliet zachtjes mijn mond. "Helemaal niet in de situatie waar we nu beiden in zitten."

---

"Family don’t end in blood”

Liam Payne.
Zacht begon hij te neuriën, met Alexis in zijn armen. Het zou haar hopelijk rustig kunnen maken, zeker ook met het heen en weer wiegen. Hij fluisterde lieve woordjes in haar oor, vertelde dat hij bij haar was en dat hij niet weg ging. Hij bleef door gaan, in de hoop dat ze zou kalmeren. Hij vond het verschrikkelijk om haar zo te zien, dit had niet gehoeven, als hij zich maar een beetje in had kunnen houden. 'Alex' Hij kreeg deze keer reactie, ze draaide zich om en ze begroef haar hoofd tegen z'n borstkas aan en hij voelde dat ze huilde, dat ze eindelijk brak. Z'n shirt werd nat van haar stille tranen, maar dat kon hem niet schelen. Ze was gebroken en met een brok in zijn keel aaide hij zacht over haar, haar. Ze kon hem niet kwijt vertelde ze zachtjes. Ze hield van hem, zoveel en hij hield ook van haar en een traan liep over z'n gezicht, naar beneden. 'Ik hou ook van jou' fluisterde hij schor. Hij hield haar vast, stevig, want hij wilde haar gewoon niet loslaten. Het was niet eerlijk dat het bij hem overkwam. Hij had nooit iets verkeerds gedaan. Niet gerookt, nooit geen drugs gebruikt of hele flessen drank achter over geslagen. Hij was de rust zelve. 'Ik kan jou ook niet kwijt, god, dit is zo oneerlijk' fluisterde hij zacht. Z'n wangen waren nu nat van de tranen, maar dat mocht, toen hij het had gehoord had hij niet gehuild, toen de chemo niet aansloeg had hij niet gehuild, toen hij te horen kreeg dat hij nog maar kort te leven had, had hij ook niet gehuild. Maar nu brak hij. 'Ik wil niet dood' snikte hij zachtjes, 'Ik wil bij jou zijn, met jou samen oud worden, ik heb het je beloofd' Hij slikte om de brok in z'n keel te doen verdwijnen, maar hij leek alleen maar erger te worden. Hij drukte voorzichtig een kus op haar wang en zijn hand bleef over haar, haar strelen.

---

'Darling, just hold on'

Harry Styles.
Ik vertelde Louis dat we elkaar minder konden gaan zien, nadat we elkaar beide hadden verteld dat we er door mee zouden gaan, dat we niet zouden stoppen met elkaar te zien en onze seks escapades. Ieder ander zou dit een dom idee vinden en er mee gestopt zijn, maar wij niet. Ik voelde me anders bij Louis dan ik bij Ava was en misschien was ik wel verliefd op hem aan het worden of was het gewoon dat ik hem ontzettend mocht. dat hij gewoon een coole gast was en dat ik daarom bij hem was. De woorden dat ik lief was, deden me enigszins laten blozen en ik keek hem aan met een verlegen glimlach. 'Jij bent ook lief' Dit was nieuw voor me, dat we echt een gesprek met elkaar hadden, normaal was het alleen seks en niet meer dan dat, maar het voelde niet onprettig aan. Hij leunde tegen mijn borst aan en ik sloeg mijn armen nog wat steviger om hem heen. Dat kon zo makkelijk omdat hij kleiner was dan ik. 'Ik weet ook niet wat ik zonder jou moet boo' antwoordde ik terug en ik kuste z'n kruin, 'We slaan ons er wel doorheen' Ik dacht even aan Kevin, misschien moest ik hem mijn excuses aan bieden, mijn trotsheid opzij zetten en hem een beetje vaderlijke liefde geven. Dat had hij nodig, niet een vader die alleen maar boos op hem was en hem niet leek te begrijpen. 'Ik moet eigenlijk terug' vertelde ik hem zacht met duidelijke tegenzin, 'Maar ik wil je niet loslaten' Ik drukte hem nog wat dichter tegen me aan en ik drukte een kus op z'n wang. Misschien hield ik wel van hem, misschien ook niet, maar ik durfde het niet tegen hem te zeggen, uit angst dat hij boos werd. 'Je bent belangrijk voor me love' fluisterde ik zacht in z'n oor en dat was gewoon waar, 'Ik zou niet weten wat ik zonder je moest' Ava zou uit haar vel springen als ze dit wist, maar ze wist het niet en dat wilde ik zo houden. De roddels waren er toch al, maar niemand die echt de waarheid wist.

---

'Darling, just hold on'

Louis William Tomlinson.
Mijn woorden lieten Harry lichtelijk blozen, wat er naar mijn mening best schattig uitzag. "Jij bent ook lief," antwoordde hij met een verlegen glimlach. Zijn armen klemde zich nog wat steviger om mijn lichaam heen toen ik met mijn hoofd tegen Harry's borst leunde, wat makkelijk kon aangezien Harry best een stukje langer was dan ik was. "Ik weet ook niet wat ik zonder jou moet, boo," zei Harry terug op mijn woorden en drukte zijn lippen even op mijn kruin. "We slaan ons er wel doorheen." Het bleef heel eventjes stil, totdat Harry meedeelde dat hij eigenlijk terug moest, de tegenzin was duidelijk in zijn stem te horen en deze werd bevestigd toen hij zei dat hij mij niet los wilde laten. "Ik wil ook niet dat je gaat, Harry, wat mij betreft blijven we hier voor eeuwig staan," zei ik zacht. "Maar je moet natuurlijk ook naar je zoon, dat begrijp ik." Harry had mij intussen nog wat dichter tegen zich aangedrukt en kuste mijn wang. "Je bent belangrijk voor me, love," fluisterde zijn stem in mijn oor. "Ik zou niet weten wat ik zonder je moest."
Ik tilde mijn hoofd langzaam iets op en drukte mijn lippen zacht op de zijne, al moest ik mij hiervoor redelijk uitstrekken. Mijn hand ging even door zijn krulletjes. Na enkele seconden verbrak ik het contact tussen onze lippen weer en keek in zijn prachtige groene ogen. "Ik kan ook echt niet zonder jou. Maar je moet inderdaad terug naar je zoon, denk ik, ik moet ook maar eens teruggaan, voordat Lizzy ontdekt dat ik helemaal niet bij Jessie ben," zei ik, de teleurstelling was duidelijk in mijn stem te horen.

---

"Family don’t end in blood”

Frederica "Freddie" Kaya Tomlinson.

Ze zat vast, het was donker en ze zat vast, dat was alles. Het bonkte en af en toe voelde ze golven door zich heen gaan, misselijke golven, pijnlijke golven. Er gebeurde dingen om haar heen, ze hoorde het af en toe en ze vond het niet fijn, het klonk alsof mensen tegen haar aan het schreeuwen waren, maar toch kon ze het niet goed verstaan. Ze had geen tijdbesef, absoluut niet, en voor eens in haar leven verveelde ze zich ook niet terwijl ze daar lag. Ze had het koud, ineens werd het steeds frisser. Ze zou willen zeggen dat het vanuit haar tenen naar haar kruin ging, maar ze voelde haar lichaam niet, ze had totaal geen besef van haar eigen lijf. Er klonk weer een stem en na een tijdje herkende ze het, haar vader. Er kwam een stem bij en dat was weer teveel, maar toen er opnieuw maar één stem over was luisterde ze weer, vrouwelijk, haar moeder ditmaal. Toen ze zich er heel scherp op concentreerde galmde er wat woorden door haar hoofd, geen prettig gevoel, maar ze had enig idee wat er gezegd werd. Het klonk wanhopig en ze begreep niet wat er nou was, ze begreep niet waarom haar moeder ineens de behoefte had tegen haar te zeggen dat ze van haar hield in plaats van boos naar haar te schreeuwen over haar blauwe haar, of boos te zijn omdat ze een tatoeage of haar lippiercing ontdekt had. Ze wist echt niet meer wat er gebeurd was, waarom ze nu vast zat en waarom mensen zo deden. Maar ze wist wel dat ze los wou komen, ze wou niet vast zitten, ze wou door, ze wou verder gaan met haar idiote, zelfverwoestende leven. En op de één of andere wonderbaarlijke manier bewoog ze haar vingers en deed Freddie haar ogen langzaam open.

---

Reality's overrated.

Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

Ze knikte, inderdaad, het was oneerlijk. Hij was zo'n goed mens. Zo zag je maar weer, zij die het juist verdiende lang te leven storven vroeg, veel te vroeg. Hij begon ook te huilen en ze sloeg haar armen om hem heen, de Alexis die bang was voor intimiteit was even verdwenen, haar hand wreef over zijn rug. Ze was gestopt te huilen, maar eigenlijk wou ze het nog steeds. Ze was stil, ze wist eigenlijk niet zo goed wat ze moest zeggen. "Je verdient dit niet, als iemand het niet verdient ben jij het." Ze snoof zijn geur op, dat ze bedacht dat ze deze geur niet heel lang meer zou kunnen ruiken hielp niet bepaald. Ze keek op, op zoek naar zijn ogen. Zijn puppyogen, de chocoladebruine kleur die haar iedere keer weer verwarmden, deden smelten, die iedereen deden smelten. Het was niet eerlijk dat die ogen hun levenslicht zo snel zouden verliezen. Als ze kon had ze gewisseld, had zij gestorven in plaats van hij, en dat meende ze, ze kon gewoon echt niet bij het feit dat hij dood ging en dat er niks aan te doen was. Het was oneerlijk, zo vreselijk oneerlijk. Waarom ook hem, waarom ook precies Liam?

---

Reality's overrated.

Harry Styles.
Ik vertelde Louis dat ik hem niet kwijt wilde en dat ik gewoonweg niet wist wat ik zonder hem zou moeten. Hij was ontzettend belangrijk in mijn leven, dat was Ava ook. maar met Louis was het toch wel weer anders. Ik wist niet wat het was, maar het voelde fijn om bij hem in de buurt te zijn en nu hadden we geen seks en was het ook fijn, ook al hielden we elkaar alleen maar in onze armen. Hij kuste me zacht en ik kuste hem zacht terug en ik voelde zijn hand door mijn krullen heen gaan. Hij vertelde dat hij ook niet zonder mij kon, maar dat we nu toch echt terug naar onze kinderen moesten en met pijn in mijn hart moest ik hem loslaten. 'Ik denk dat Kevin wel bij Jessie zal zijn, hem kennende. Dus laten we maar samen gaan' Het zou toch niet heel vreemd zijn, als we beide naar hun kamer zouden gaan, er hoefde niet meteen allemaal rare dingen gedacht worden en ik wist zeker dat er in het ziekenhuis ook wel dingen werd gezegd, maar niet zo danig dat het ook echt uitgesproken werd. Ik hield Louis' arm vast en liep het ziekenhuis weer binnen, waarnaar ik zijn arm daarna los liet en we naar Jessie's kamer gingen. 'Het komt goed' fluisterde ik nog even snel in z'n oor en we liepen Jessie's kamer binnen. waar ik de twee in elkaars armen zag liggen. Ik was nog wel boos, maar boos op mezelf omdat ik het al die tijd niet gezien had, omdat ik teveel bezig was geweest met mezelf, Louis en Aaron. 'Kev, kunnen we even praten'? vroeg ik hem toen zacht en ik hoopte dat ik niet al te streng over kwam. maar het enige wat ik wilde was mijn excuses aanbieden aan mijn zoon.

---

'Darling, just hold on'

Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
Ze kwam bij haar dochter zitten, die in coma lag omdat ze weet ik veel niet hoeveel drugs tot zich had genomen en ze bijna dood was gegaan. Louis was net weg gegaan, had tegen haar gezegd dat hij naar Jessie zou gaan. Ze had eigenlijk gehoopt dat hij nog even bij haar zou blijven, maar voordat ze er wat van kon zeggen, was hij de kamer al uit en zuchtend ging ze naast het bed van Freddie zitten. Ze keek naar haar dochter en ze voelde woede, machteloosheid en verdriet. Woede omdat ze het gewoon niet had gezien bij haar dochter, woede tegen over haar en woede om haarzelf. Het was zo makkelijk om de schuld op andere mensen te schuiven, maar daar schoot je niks mee op. Ze was verdrietig omdat haar dochter hier lag, net als haar zoon. Ze begreep het niet en ze kon het nu eigenlijk nog steeds niet begrijpen. Ze streelde over het bewegingloze gezicht van haar dochter en vertelde haar dat ze van haar hield. Ze had wel eens gelezen dat mensen in coma alles konden horen wat ze tegen die persoon zeiden en ze hoopte dat, dat nu ook zou gebeuren. 'Freddie toch' mompelde ze zachtjes. Ze pakte de hand van haar dochter vast en kneep daar even in en kuste die hand. 'Liefje, word toch wakker' Ze hield de hand even tegen haar gezicht en ze verbeelde zich dat haar dochter haar vingers bewoog. Ze zag iets in haar ooghoeken bewegen en toen ze keek, sperde ze haar ogen wijd open en zag dat haar dochter haar ogen open had. En in plaats van dat ze nu eigenlijk de verpleging moest bellen, zei ze haar dochters naam. 'Freddie, Freddie lieverd, ben je wakker'? Ze beet op haar lip en net op dat moment kwam er een zuster binnen, die ook door had dat er wat aan de hand was en er gebeurde toen van alles tegelijk. Er kwam een dokter binnen gerend en toen nog een paar zusters en haar werd vriendelijk maar doch dringend verteld dat ze de kamer even moest verlaten. Ze was het er niet mee eens en ze wilde bij haar dochter blijven, haar dochter had haar nu nodig. Maar toch stapte ze de kamer uit, moe van alle emoties en ze kon het opbrengen om Louis een smsje te versturen. Freddie is wakker, wil je dat ook tegen Jessie zeggen? Ik hou van je, liefs. Het duurde een half uur en in dat half uur ijsbeerde ze door de gang en wachtte ze tot ze weer bij haar dochter mocht zijn en toen dat eindelijk weer mocht, ook al werd er tegen haar gezegd, dat het niet te lang mocht duren, ging ze naast het bed zitten en pakte ze de hand van Freddie vast. 'Hey' zei ze zacht, 'Hoe voel je, je'? Ze beet op haar lip en ze haalde diep adem om niet boos op haar dochter te worden. 'Je hebt ons flink laten schrikken' zei ze toen daarna wel wat botten dan de bedoeling was.

---

'Darling, just hold on'

Frederica "Freddie" Kaya Tomlinson.

Zodra ze haar ogen had geopend kwamen er weer van alle kanten mensen. Eerst haar moeder en Freddie vroeg zich af waarom ze nou juist nu wakler moest worden, haar moeder was namelijk vragen om problemen en hoewel ze hier normaal wel om kon lachen had ze er nu niet erg veel zin in. De zusters en de arts daarna bleven haar maar vragen stellen en controleerde wat dingen, zette de machines om. Ze raakte steeds geïrriteerder, maar op het monent dat ze eindelijk wou reageren, al dan met een opmerking, kwam er niks uit haar keel. Ja, enkel een miniscuul klein geluidje, meer een half soort gegrom, zo zacht dat het waarschijnlijk niet hoorbaar was. Er werd opgekeken, frons in de wenkbrauwen en opnieuw werd ze overspoeld met vragen, over haar stem ditmaal, ze reageerde niet maar keek enkel strak voor zixh uit. Uiteindelijk werd ze met rust gelaten, maar janner genoeg kwam haar moeder de kamer binnen storten. De botte ondertoon kon Freddie niks schelen en ze haalde slechts onverschillig haar schouders op, om haar blik op het rsam te richten. Ze kon niet wachten hier klaar te zijn, al was ze pas net wakker, maar of ze haar zomaar zouden laten gaan? Ze had al wel snel besloten dat ze het bij incidentieel hield want dit kwam door de drugs, dat was duidelijk, ze zou gewoon zeggen dat ze zo geschrokken was van Jessie dat ze een klein beetje genomen had, maar omdat ze dus geen idee had hoe het werkte ze het verkeerd had gedaan, iets teveel had genomen. Iedere tiener heeft wel eens wat geks gedaan, haar vader sowieso, haar keer was gewoon net even fout gegaan, daar hield ze het bij. Het klonk vast stom, maar dit had het blauwharige meisje niet echt wakker geschud. Ze bedacht niet dat ze moest stoppen, af moest kicken, als ze stopte met het feesten, de deugs en de seks met de buurman kreeg ze meer tijd om te dansen, echt te dansen, en kon ze misschien haar examens halen. Nee hoor, ze zou zo weer doorgaan. Ze zat gewoon tot de nek an toe vast in haar eigen problemen en al was het nu fout gegaan - zo fout dat ze bijna dood was en dat de dokters nu in paniek waren over het spraak en haar reactieve vermogen - ze dacht enkel dst ze voortaan iets beter op moest letten, maar ze dacht vooral dat ze niet zonder kon, exht niet.

---

Reality's overrated.

Niall Horan
Liam en Alexis verdwenen en lieten me hier hulpeloos achter. Ik kon niets en wist nogsteeds niet waaraan ik dit had verdient. Ik lag hier te creperen van de pijn in mijn knieën. Na een tijdje kwam er een ambulance aanrijden. Er kwamen twee mannen aanlopen met een brancard. Ik zwaaide wat onhandig en gelukkig lag ik al snel op de brancard. Ik vertelde de mannen wat er was gebeurt, terwijl ik naar de ambulance werd gereden. Daar werden mijn knieën en mijn neus nagekeken. Intussen pakte ik mijn mobiel en smste Liam, want het nummer van Alexis had ik niet. Ik wilde weten waarom hij zo boos was op me. Hey Liam. Hopelijk ben je iets gekalmeerd. Het spijt me voor wat ik dan ook heb gedaan, maar wat heb ik eigenlijk gedaan? Ik weet het oprecht niet, maar het moet erg zijn geweest, omdat je zo uit je vel bent gesprongen. Het spijt me. Niall stuurde ik hem. Inmiddels waren we al bijna bij het ziekenhuis. Daar zou mijn neus worden gezet, kreeg ik een ct-scan van mijn hoofd, en kreeg ik een röntgenfoto van mijn knieën. Ik zou Céline moeten bellen, maar dat mocht niet bellen in het ziekenhuis. Ik was gewoon enorm bang dat ik een spoedoperatie aan mijn knieën nodig had, want mijn knieschijven zaten niet goed. Die mochten ze alleen nog niet zetten omdat het niet mijn originele knieën waren. Ik had nog niemand vertelt over het feit dat ze weer achteruit gingen, en ik dus weer onder het mes zou moeten. Als het dan nu meteen zou moeten, zou het een schok zijn, die ik eigenlijk wilde voorkomen.

---

Bowties were never Cooler

Jessie Connor Tomlinson
Ik was het hem verschuldigd, Kevin verdiende het om in een omgeving te wonen waar hij zich prettig en veilig voelde en als hij dat thuis niet had was het niet meer dan logisch dat ik het aanbod deed dat hij bij mij mocht blijven. Mijn ouders vonden het vast niet zo erg en het zou beter zijn voor ons allebei. Net zoals dat ik het hem was verschuldigd hem te laten slapen, al kon ik zelf niet in slaap komen. Ik was te onrustig, hoe moe ik ook was, zelfs nu ging het niet. In de stilte die viel hield ik hem dicht tegen me aan, beschermend tegen wat dan ook. Ik wist maar al te goed hoe fijn het idee van bescherming was als je sliep, wat ik altijd bij mijn zus had. Nadenken over wat er straks, als we naar huis konden, moest gebeuren ging ook niet. Dit veranderde niets over hoe ik tegenover het leven stond, ik zou nu zelfs beter weten hoe ik het zou moeten doen als ik weer een kans kreeg. Misschien dat het hoogstens een beetje optimistischer was, maar daar bleef het ook bij. De geestelijke pijn zou ongetwijfeld nog voor een hele lange tijd bij me blijven. Omdat ik nog wakker was werd ik langzaam gek door de stilte, al was het kalmerende geluid van Kevin's ademhaling er nog, dit was een ander soort stilte dan ik fijn vond. "Hé, ik ben eenzaam," mompelde ik terwijl ik met mijn vingers over zijn wang streek in de hoop hem te wekken. Het was egoïstisch, maar ik kon hier echt niet tegen. Op dat moment kwamen zijn vader en de mijne binnen en ik liet een geforceerde glimlach zien, terwijl ik de jongen onopvallend steviger vasthield, terugdenkend aan wat hij over zijn vader had gezegd. Harry zei dat hij zich wilde verontschuldigen, maar ik ging niet loslaten totdat Kevin daar zelf ook mee instemde. Verder zei ik niets, er viel niets te zeggen en ik kreeg toch vast nog wel een heel verhaal van mijn vader, net zo een als mijn moeder had gedaan. Maar mijn besluit stond vast, ik ging helemaal nergens hier zolang ik hier dingen had die me werkelijk enige wil om te leven gaven. Als dat van me afgenomen werd door naar een of ander instituut te gaan wisten ze zeker dat ze me zo kwijt waren.

---

Because I love him, do I need another reason?

Liam Payne.
Ik snapte het niet, ik snapte het niet waarom ik nou juist degene moest zijn die ongeneeslijk ziek was. Ik had nooit gerookt, ik dronk amper, ik had nooit drugs gebruikt en toch was ik degene die dodelijk ziek was. Ik kon er gewoon niet met mijn hoofd bij. Ik had nooit iets verkeerd gedaan, en toch ging ik dood. Alexis was het met me eens en ze leek ieder moment zo in huilen uit te kunnen barsten. Hij trok haar naar zich toe en hij beet hard op z'n lip om de tranen niet de overhand te laten krijgen. Hij voelde z'n telefoon trillen en hij liet zijn vrouw even los om daarna z'n telefoon uit z'n zak te pakken en hij ontgrendelde het ding. Een berichtje van Niall en hij slikte even voordat hij hem opende. 'Niall heeft me ge'smst' vertelde ik zacht tegen Alexis, 'Hij snapt er niks van en dat snap ik wel' Ik zuchtte en haalde een hand door m'n warrige korte haar. 'We moeten met hem praten' zei ik stilletjes, 'En we moeten het Ezra ook nog vertellen' Ik opende een nieuw bericht en stelde een sms' je naar Niall op. Niall, het spijt me heel erg, ik wil het je graag persoonlijk uit komen leggen. Echt, het spijt me ontzettend. Liam. Ik liet het smsje aan Alexis lezen en keek haar even aan. 'Ik moet hem een keer onder ogen komen, beter over een paar dagen, dan helemaal niet' Ik zuchtte nog eens en keek nog eens naar het berichtje. 'Versturen dan maar' mompelde ik zachtjes en ondanks dat het een slecht berichtje was, was dat wat ik voelde wel echt gemeend. Het speet me echt, dat ik hem had aangevallen, want hij wist het echt niet, wat hij nu gedaan had. Ik verstuurde het berichtje en ik keek naar het scherm tot het langzaam zwart werd en ik me net zo leeg voelde als dat lege scherm.

---

'Darling, just hold on'

Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

Zo lagen ze dan, verdrietig om het feit dat Liam het leven ging verlaten. Ze zochten troost in elkaar en probeerden ondertussen de ander te kalmeren. Tot Liam's telefoon aangaf een bericht te hebben ontvangen. Haar man las het bericht en vertelde haar de inhoud. Ze beet op haar lip, maar knikte, ondanks het feit dat ze het enorm spannend en eigenlijk eng vond. Ze zou toch maar tegenover haar buurman staan en zeggen dat hij nog een zoon had. En dat terwijl hij niet eens meer herinnerde wat er gebeurd was, het had haar al die jaren bezig gehouden, maar hem niet, natuurlijk niet, en ze wist wel zeker dat er zovelen geweest waren, zo'n type leek hij wel in die tijd (voor zover zij hem kende dan, aka niet, behalve dan van die desbetreffende avond). Maar hij moest het weten, het werd tijd, al had het eigenlijk al veel eerder de wereld in moeten komen, ze had al veel eerder de moed op moeten rapen de test gewoon te doen en het Liam meteen moeten vertellen. Ze had meteen na de avond moeten vertellen dat ze vreemd was gegaan. Opnieuw knikte ze toen hij over het berichtje dat hij getypt had.

---

Reality's overrated.

Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
Toen ze na dertig helse minuten van alleen maar naar de deur staren en in haar handen wrijven, eindelijk weer bij haar dochter in de kamer mocht zijn, zuchtte ze dan ook opgelucht en ze ging naast haar dochter bij het bed zitten en de zuster vertelde haar dat Freddie niet kon praten, volgens haar dan en dat ze alleen maar wat kon grommen en ze bedacht dat, dat natuurlijk de bijwerkingen waren omdat ze in een coma had gelegen en dat ze vrij plotseling toch wel weer was wakker geworden en dat haar lichaam zich daar hopelijk vrij snel weer zou kunnen aanwennen om de gewone dingen te kunnen doen. Ze bedankt de zuster voor deze informatie en toen was ze weer alleen met haar dochter. Toen ze vrij bot tegen haar dochter zei dat ze hun had laten schrikken, kreeg ze alleen een lege blik toegeworpen en haalde ze haar schouders op. 'Freddie' Ze aaide over haar dochters arm, in de hoop dat ze een reactie kreeg, maar het meisje leek stoïcijns uit het raam te blijven staren en ze had geen idee hoe ze tot haar dochter kon doordringen. 'Freddie, hoelang gebruik je al'? probeerde ze. Ze beet op haar lip en dacht even aan Jessie, hij had hulp nodig, net als haar dochter, maar dat kon alleen als ze het zelf wilde en ze wilde hun allebei daar met alle liefde bij helpen. 'Frederica, we moeten hier wel uit komen' zei ze zachtjes en bleef zachtjes over haar arm strelen, 'We moeten een oplossing zien te vinden, zodat het niet nog een keer gebeurd' Ze sloot even haar ogen en haalde diep adem. 'Freddie, luister je wel'? vroeg ze toen wat boos, nog even en ze zou haar geduld verliezen. Maar haar dochter was zwak en kwetsbaar, daar moest ze proberen om geen ruzie mee te maken, ook al was dat heel lastig, want ze was best wel boos.

---

'Darling, just hold on'

Frederica "Freddie" Kaya Tomlinson.

Er werd over haar arm geaaid en ze trok deze ruw weg, wat haar toch wel een beetje deed duizelen. De vraag erna deed haar hoofd draaien en ze schudde deze, een poging om haar moeder zo te zeggen dat ze nooit eerder had gebruikt, een enorme leugen. Maar niet alleen wou ze gewoon doorgaan met de coke en eigenlijk alle soorten drugs, ze wou ook niet stoppen met de buurman, het was lekker, serieus, ze had er niet altijd even veel zin in, maar er waren keren dat het haar ook voldoening gaf en daarbij was de spanning ook wel leuk - en het geld natuurlijk. Maar het echte gevaarlijke wat dat betreft was voor de blonde Ier, hij belande hier gewoon voor in de gevangenis. Ze kon dit nu wel gewoon op tafel gooien, maar het zou hem nog veel meer kosten dan haar. En ze zou het dan nooit zeggen, maar als ze er op de één of andere manier achter kwamen waren ze verdoemd en het zou gisteren nog best kunnen dat ze een gevaarlijke fout had gemaakt voor niet alleen haar leven en het geheim van haar dubbele leven, maar ook het geheim hoe ze het bekostigsde. Ze wou wat zeggen, ze ergerde zich aan haar moeder, maar er kwam niks uit haar keel, niet eens het zachte geluidje van daarnet (het was niet eens een grom, enkel door de geïrriteerde ondertoon zou het daar nog enigszins naar kunnen wijzen maar zelfs dat was heel ver, het was een gek geluidje en het was zo zacht, het stelde niks voor), het frustreerde haar. Dus zond ze haar moeder enkel een blik toe, om daarna op naar de deur te wijzen, daarna op haar pols te tikken, er zat een infuus in haar arm, en daarna weer op de deur te wijzen. Hopelijk begreep ze dat ze naar Jessie wou. Om het nog extra duidelijk te maken vormde ze de naam van haar tweelingbroertje met haar lippen. Daarna begon ze met haar vingers aan het infuus te plukken, snel afgeleide ADHD-er die ze was, al betekende dat zeker niet dat ze haar broertje was vergeten. Ze wou weten hoe het met hem ging, wat, ze wist niet eens of hij nog leefde en haar ogen werden groot, ze dacht echt dat hij nog leefde, zo voelde het wel. En anders had haar moeder wel anders gedaan, wat voor irritant mens het ook was. Ze wou het infuus uit haar arm trekken, het liefst had ze het gedaan en ze lag er niet ver vanaf, Freddie moest haar frustraties er gewoon ergens uitgooien, zo was ze nou eenmaal.

---

Reality's overrated.