Behind Closed Doors • One Direction • Speeltopic 2 - Speeltopics

Er is een klein dorpje in midden Engeland, waar iedereen elkaar ken ten niemand geheimen heeft… Maar is dat wel zo? Zijn je buren wel echt wie je denkt dat ze zijn? En weet je wel echt wat er gebeurt achter de gesloten deuren van de huizen rond het dorpsplein van het kleine dorpje?
In dit kleine dorpje wonen vijf schijnbaar normale rustige Britse gezinnen: Horan, Malik, Payne, Styles, en Tomlinson. De vaders hebben normale banen, waar ze ’s ochtends heen gaan, en ’s avonds voor het eten weer van thuis komen, de moeders verzorgen thuis het huishouden en de kinderen, en de kinderen zijn perfecte studenten, maar is dit allemaal wel zo? Want zelfs in zo’n klein dorpje hebben mensen geheimen, van vreemde hobbies, tot affaires, en van geheime liefdes, tot geheime baantjes.


• Rollen •
• Familie Horan [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Malik [Plek voor 2 kinderen]

• Familie Payne [Vol]

• Familie Styles [Vol]

• Familie Tomlinson [Vol]

• Overige Buurtbewoners



• Regels •

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).


• Nu verder •
Het is zaterdag ochtend, 10 uur. Het dorpsfeest was gezellig, maar er zat toch wel een donker randje aan door de gebeurtenissen met een aantal van de inwoners voor het begin van het feest. Langzaam begint het leven toch weer, want zolang het geen effect heeft op je eigen leven kan je er moeilijk alles voor stoppen, toch? Het leven gaat door, voor alle inwoners van het kleine dorpje, al zal het nieuws over de kinderen in het ziekenhuis en de plotse verschijning van agent Styles in huize Tomlinson. Er zullen vast veel roddels de ronde gaan, terwijl iedereen verder gaat met zijn of haar leven.

[ bericht aangepast op 12 april 2015 - 10:33 ]

---

Bowties were never Cooler

Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
Ik vertel Louis dat ik naar Freddie gaat, maar ik krijg geen reactie van hem. Hij lijkt teveel in shock van wat er nu allemaal aan de hand is. Als hij het niet begrijpt, zal ze het strak als ze terug komt met Freddie, nog maar een duidelijk maken. Hij moet Harry vergeten en terug bij haar komen. Hij kan best opnieuw van haar leren te houden, ook al doet het pijn dat het niet meer is zoals het was. Ik loop naar Freddie en begroet haar zachtjes. Natuurlijk kan ze nog niks terug zeggen, haar spraakvermogen is nog niet terug. Jessie zou het vast leuk vinden om haar te zien, zeker na al dat drama. Een zuster hielp Freddie in haar rolstoel en ze bedankte het meisje en ze pakte toen de rolstoel vast. Ze wilde huilen, ze wilde boos worden, maar dat kon ze niet doen. Nu niet, ze moest zich sterk houden voor haar kinderen. Ze duwde de rolstoel uit de kamer en ging op weg naar Jessie. 'ik hoop dat je niet te moe bent, lieverd' mompelde ze tegen Freddie en streek over het haar van haar kind. Ze kwam de gang weer in en zag Louis staan, eigenlijk op dezelfde plek waar ze hem had achter gelaten. 'Louis, Freddie is hier' zei ze tegen haar man. Ze keek naar de man die in de deuropening van de kamer van haar zoon stond. 'Wat doet hij hier nog'? vroeg ze sissend aan haar man, 'Stuur hem weg, het kan me niet schelen dat zijn zoon bij Jessie is' Ze keek haar man met vlammende ogen ogen aan. Ze wilde geen ruzie maken in het zicht van iedereen, maar als het niet anders kan, dan zou ze dan doen. 'Louis' spoorde ze haar man aan en ze duwde Freddie door de deur en ze botste met de stoel tegen de man aan. 'Oh, ik zag je niet' zei ze knarsetandend. Ze was misschien nu wel een beetje kinderachtig bezig, maar ze wilde dat dat Louis hem weg stuurde. Hij leidde haar man af en hij had hier niks te zoeken, vond ze dan. Ze negeerde hem verder en liep de kamer verder in. 'Jessie' Ze voelde dat er weer tranen in haar ogen sprongen, maar ze wilde nu niet gaan huilen, al zag hij ook heus wel dat ze het zwaar had. 'Freddie is hier, Jessie' Ze duwde de rolstoel toen zijn bed en liep naar haar zoon toe en gaf hem een kus op z'n voorhoofd. 'Mijn lieve jongen toch' mompelde ze en deed toen een paar stappen terug.

---

'Darling, just hold on'

Jessie Connor Tomlinson
Ik probeerde het nog enigszins netjes te houden en niet te erge dingen te gaan zeggen, maar het was meer dan duidelijk genoeg hoeveel haat ik voor Harry op dit moment droeg. Het was niet bewust dat ik mijn nagels over het verband liet schrapen, het was een tik waar ik niet snel vanaf ging komen, het gebeurde altijd als ik me in het nauw gedreven voelde of als iets teveel werd. Het ergste was nog dat de man niet eens reageerde, zich niet eens verontschuldigde, dat soort menselijkheden zou je toch wel verwachten van iemand van de politie. Ik verzachtte iets toen ik Kevin naar me toe zag komen en wist niet zeker wat hij ging doen tot hij mijn handen pakte en ze stilhield. Ik had de pijn niet eens echt gevoeld, het was gewoon iets wat me helder hield. "Sorry, het gaat automatisch," mompelde ik als verontschuldiging, waarna ik stil werd om te luisteren naar wat hij verder te zeggen had. Hij had gelijk, mijn vader had minstens evenveel schuld in dit alles, maar hij wreef het er tenminste niet nog eens expres in. Ik was dus ook nog steeds ontzettend boos, maar probeerde me in te houden, dat was het beste voor ons allemaal. Ik knikte een beetje bij het voorstel wat Kevin deed nadat hij zijn lippen op mijn vingers had gedruk, ik was kapot, al was ik bang de slaap niet te kunnen vatten. Proberen kon wel. Voorzichtig pakte ik zijn hand vast toen hij op de stoel naast me was gaan zitten en wreef zacht mijn dum over de rug. Op dat moment kwam mijn moeder met Freddie binnen en ik kon niet anders dan blij en bezorgd zijn om hun beiden te zien. "Hey, mam. Gaat het?" vroeg ik haar zacht voor ze een kus op mijn voorhoofd drukte. Ik stond absoluut aan haar kant, zonder twijfel, dit moest echt ontzettend moeilijk zijn voor haar. Daarna richtte ik me op mijn zus en glimlachte naar haar. "Hoe voel je -je?" vroeg ik, ik was tot en met dit moment in het donker gelaten over wat er met haar was gebeurd, maar ze bleef mijn zus en het was niet alsof ik nou zo verantwoordelijk bezig was geweest. Ik maakte me gewoon zorgen om haar, om iedereen waarmee ik close was ondertussen zo'n beetje, mijn vader buiten de beschouwing gelaten. Hij mocht het uitzoeken en als er een scheiding plaats ging vinden ging ik echt niet om de zoveel tijd naar hem toe, ik was bijna meerderjarig en dan had geen van hun nog iets over me te zeggen.

---

Because I love him, do I need another reason?

Kevin Styles
Jessie was duidelijk woest op mijn vader. Daar had hij helemaal gelijk in, maar zijn vader had ook schuld. Ik vond het alleen minder dat de jongen zichzelf pijn begon te doen. Ik wilde dat tegenhouden, maar dat werd mezelf bijna funest. Ik viel bijna om door uitputting van mijn stokje en ging op de stoel naast zijn bed zitten. Ik was wel blij dat hij mijn handje vast hield, want ik was als de dood dat hij me alleen zou laten. Toen zijn moeder binnenkwam kroop ik iets in elkaar, war me zacht deed piepen van de pijn. Ik was heel bang dat er nu weer een grote ruzie zou uitbreken, vooral omdat ze enorm vijandig tegen mijn vader deed. Intussen was hij in de deuropening gaan staan en luisterde ik mee, terwijl Jessie met zijn zus begon te praten. Wat ik hoorde van het gesprek van mijn ouders deed me met grote ogen naar de man in de deuropening. Mijn moeder zou ons achterlaten, had ons misschien al achtergelaten. Ik wist dat ze familie in Italië had, maar daar had ze het maar heel weinig over. Langzaam begon het tot me door te dringen dat mijn familie nu echt uit elkaar zou vallen. Kijk, ik mocht ze geen van allen echt, ze waren er nooit voor me geweest en ik had altijd mijn eigen boontjes moeten doppen, maar ze bleven familie. Mijn ogen vielen op Jessie, met zijn moeder en zijn zus aan zijn bed. Bij mij was niemand gekomen behalve degene die me hier had gebracht. Nu zag Freddie er zo slecht uit dat die waarschijnlijk ook uit een van de afdelingen kwam, maar toch. Mijn broer en zus mochten me niet eens en mijn moeder zou zeker niet komen, die was weg en aan mijn vader te horen kwam ze nooit meer terug. Nu was dat opzich logisch, maar betekende wel dat ik nu zelfs geen verwaarlozende familie zou hebben. Ik drukte stil op de bel van de zuster, die eigenlijk meteen aan kwam lopen. "Mag ik even naar buiten?" vroeg ik voorzichtig. Ze knikte en begon van alles te doen om me uiteindelijk in een rolstoel met een zuurstoftankje achterop te helpen, waarmee ik naar de kleine patio werd gerold. Ik wilde gewoon even alleen zijn. Buiten liet de zuster me enigsinds alleen, al bleef ze waarschijnlijk ergens staan waar ze een oogje op me kon houden. Ik trok mijn benen tegen me aan, voor zover dat ging zonder pijn, en begon zacht te snikken. Meestal huilde ik aar heel weinig, hield ik alles binnen zolang er mensen in mijn buurt waren, maar ik hield het even niet meer. Het was gewoon veel te veel voor mij, zeker in een ochtend. Ik wilde even helemaal niets en had nu al teveel aan mezelf.

---

Bowties were never Cooler

Elizabeth 'Lizzy' Tomlinson - Brown.
Samen met Freddie lopen we naar de afdeling waar Jessie ligt en ik houd even stil bij mijn man. Ik vraag, nee, ik eis dat hij Harry weg stuurt. Ik wil niet dat hij in de buurt van Louis is, mijn Louis. En als hij het dan toch niet zelf doet, dan stuur ik hem wel weg, maar dan gaat het niet op een vriendelijke manier. De haat voor hem, word met de minuut groter, dat hij mijn zoon heeft gered, vergeet ik even. Hij is met mijn man naar bed geweest, meerdere keren. Het is zijn schuld dat Louis nu twijfelt over onze relatie. Hij heeft het me beloofd, dat hij altijd bij me zou blijven. Hij kan geen beloftes breken, ik wil dat hij bij me blijft, hij kan me niet alleen laten. Hij is mijn alles. Ik duw de rolstoel met Freddie daarin naar de kamer waar Jessie ligt en ik kijk pissig naar de man die in de deuropening staat. Dat hij aan het bellen is, dat heb ik geen boodschap aan. Ik gedraag me misschien kinderachtig, maar hij is de boosdoener hier. Ik loop de kamer verder in en duw de rolstoel tot het bed van Jessie. Ik zet de stoel op de rem en loop naar Jessie en geef hem een zoen op z'n voorhoofd. 'Het gaat lieverd' Ik probeer te glimlachen, maar mijn ogen lachen niet mee, het kost moeite om mijn mondhoeken omhoog te houden en ik laat ze dan ook weer zakken. 'We slaan er ons wel door heen' Ik aai zacht over z'n haar en merk dat Kevin is verdwenen. Dat had hij niet hoeven doen. Hij kan er niks aan doen dat z'n vader vreemd is gegaan, hij had mogen blijven. 'Freddie heeft moeite met praten' waarschuw ik Jessie dan nog, als hij aan Freddie vraagt hoe het gaat. Ik bijt op m'n lip en kijk naar mijn twee kinderen, hoe ik mijn derde kind moet gaan vertellen, weet ik nog niet. 'Ik ga Kevin zoeken' zeg ik zacht tegen Jessie. Het lijkt er niet op dat Harry naar z'n zoon zal gaan, zoveel is hij met zichzelf bezig. Ik loop hem voorbij zonder een blik te wisselen en als ik Kevin dan eindelijk vind, zit hij op de patio. De arme jongen huilt en mijn moederhart breekt voor hem, Voorzichtig benader ik hem en ik leg een hand op z'n schouder en kom voor hem staan en ik ga voor hem op mijn hurken zitten. 'Kom maar hier Kevin' fluister ik hem toe en ik neem hem in een stevige omhelzing, 'Huil het er maar uit, dat is goed' Ik knipper en ik voel een paar tranen naar beneden glijden, maar ik hou de gebroken jongen stevig vast, alsof hij mijn eigen zoon is.

---

'Darling, just hold on'

Kevin Styles
Ik zat als een hoopje ellende buiten te snikken in de rolstoel. Ik voelde me echt helemaal verschrikkelijk, al was niets erger dan het gevoel dat ik Jessie kwijt was. Dat was het meest verschrikkelijke gevoel wat ik ooit had gehad. Ik schrok eigenlijk heel erg toen ik een hand op mijn schouder voelde. Ik keek met hele grote bange ogen naar Jessie's moeder, die naast me stond. Mijn ogen waren nogsteeds nat van tranen, net als mijn wangen. Ik wist niet zo goed wat ik hiervan moest denken. Ze leek me lief, maar leek ook weer intense haat te hebben tegenover mijn vader, waardoor ik bang werd dat ze mij iets aan zou doen om hem te zien lijden. Dit werd alleen maar versterkt toen ze me heel dicht tegen zich aantrok en zowel het buisje van tussen mijn ribben, als de buisjes die me zuurstof brachten, afknelde. Ik piepte van de pijn en hapte naar adem, terwijl ik met mijn handen haar zo goed en zo kwaad als het ging probeerde weg te duwen. Ik flapperde doodsbang met mijn armen. Hierdoor kwam er een zuster die haar armen wat losser maakte, waardoor ik weer de zuurstof in mijn longen kreeg waar ik zo hopeloos naar smachtte. Ik keek Jessie's moeder met grote, nu vooral bange, ogen aan. "Raak me alstublieft niet aan. U doet me pijn en ik heb al genoeg te voortduren gehad vandaag." piepte ik, voor ik haar echt met veel moeite wegduwde en me nu al bijna uitgeput wegreed. Ik wilde Jessie's moeder niet. Ik wilde mijn eigen moeder, maar dan een versie die wel om me gaf en me aandacht gaf, net als een liefdevolle aanwezige vader, die mijn moeder trouw bleef, en een lieve broer en zus, maar je kon niet alles hebben... Eigenlijk had ik er niets van. Nu had mijn vader verbetering beloofd, maar ik moest het eerst zien en dan geloven. Dat nu weer iemand anders dan hij naar me toe kwam, voor welke reden dan ook, zette hem niet in een goed licht weer. Misschien moest ik maar gewoon accepteren dat ik alleen in deze wereld stond, ik niemand's prioriteit was. Misschien moest ik maar weer gewoon iedereen buitensluiten, want het was wel duidelijk dat het binnenlaten van mensen niet goed voor me werkte. Jessie was de enige die me nog niet keer op keer had teleurgesteld en niet keer op keer een nieuwe kans kreeg door mijn weke hart dat hopeloos graag geliefd wilde worden.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles.
Het was eigenlijk allemaal niet te bevatten. Kevin die achter de affaire van Louis en mij kwam, ik die Louis de liefde verklaarde, recht in het zicht van zijn vrouw en misschien was ik daar iets te ver in gegaan en nu dit. Ava die me verlaten had omdat ze het al wist. Ava die niet alleen mij achter liet, maar ook haar kinderen, onze kinderen. Dat kon ze toch niet zomaar doen? Lizzy was ook vervelend, ze duwde met de rolstoel met haar dochter tegen me aan en schijnheilig deed ze of ze me niet had gezien, maar ik voelde het. Ze haatte me en zelfs een blinde kon dat zien. Ava hing op, zonder nog een woord te verspillen en haastig drukte ik het nummer weer in en belde haar opnieuw. Deze keer kreeg ik de voicemail en ik siste tegen het ding dat ze me toch niet zomaar kon verlaten. De kinderen hadden haar nodig, dit was complete bullshit. Met een grom drukte ik het gesprek weg en ik keek de kamer rond. Kevin was weg, sinds wanneer? Was ik zo met Ava bezig geweest dat ik niet had gezien dat Kevin weg was gegaan. De enige die er nu nog waren, waren Jessie en Freddie, maar die vonden me al helemaal niet aardig. Snel liep ik de kamer uit en ik keek om me heen, op zoek naar Kevin. 'Kev? Kevin'? Ik bedacht me dat hij door alle commotie misschien wel naar buiten was gegaan, dat hij behoefte aan frisse lucht had. Ik had het allemaal verknald. Ik liep richting de patio en zag Kevin eerst niet, maar toen ik beter keek, zag ik hem een stukje verderop zitten. Ik liep snel naar hem toe, maar hoe dichter ik bij hem kwam, hoe langzamer ik ging lopen. Hij huilde, dat zag ik zo ook wel. 'Kevin'? zei ik zacht en ik ging naast hem staan en aarzelend legde ik een hand op zijn schouder. 'Het spijt me, ik ben een slechte vader, ik heb het allemaal verknald' vertelde ik hem oprecht en ik beet op m'n lip en keek naar de fragiele jongen in de rolstoel. 'Het spijt me dat ik geen aandacht aan je schonk, het spijt me van alles' fluisterde ik zachtjes en ik ging naast de rolstoel zitten. Ik was lang genoeg daarvoor om nog steeds op ooghoogte met hem te kunnen zitten. 'Het spijt me zo, ik wil een betere vader voor je zijn, maar die kans heb ik waarschijnlijk al verknald' Ik zuchtte en keek naar mijn zoon, mijn zoon die zich nu vast verloren voelde.

---

'Darling, just hold on'

Frederica "Freddie" Kaya Tomlinson.

Haar vader stond voor de deur en nu stond het er wel heel dik bovenop dat er wat was, zeker toen haar moeder ook nog zo over de rooie ging tegen haar man. Raden wat er ongeveer aan de hand was -was niet erg moeilijk meer. Haar vader kwam uit zijn trance en keek haar even naar zijn dochter, er was een korte blije twinkeling in zijn ogen, blij dat ze nog leefde, maar daarna was de ernstige blik weer terug en vervoerde hij zich naar buiten. Toen haar moeder haar overduidelijk expres tegen de buurman deed botsen rolde ze haar ogen, wauw, al zeker dat acteerwerk, dubbele wauw. In de kamer vroeg Jessie aan hun moeder of het met haar ging, waarop haar moeder antwoorde, ook zei het mens dat ze moeite had met praten. Dit bracht Freddie weer terug naar wat de dokter had gezegd vlak nadat hij haar pen en papier had gegeven, hij had verteld dat het zorgelijk was wat er met haar stem aan de hand was, de kans was er dat er iets goed fout zat en dat ze zo zou moeten leven, en gezien zijn serieuze gezicht en toon was deze kans groter dan alleen daar. Ze pakte de pen en papier en begon te schrijven. Goed, met jou? Hierna legde ze deze beiden op haar schoot neer. Vroeger hadden ze een geheimtaal gehad, woordjes, maar ook gebaren, alleen zij begrepen het. Zij wist het nog, deed hij dat ook? Ze hoopte het. Wat is er met mam en pap? gebaarde ze. Ze wou weten wat er was, ze wou weten hoe het met haar broertje ging en heel graag horen dat het goed was, maar ze wou ook gewoon niet praten over wat er was. Ze wist dat ze niet tegen haar broertje kon liegen, ze kon met moeite zwijgen dat ze het met de buurman deed, ze kon met moeite niet heel casual een joint of lijntje nemen waar hij bij zat, liegen kon ze zeker niet, niet tegen haar tweelingbroer. En al deed ze het wel, hij zou het altijd doorhebben als ze dat zou doen. Zo was het tussen hen gewoon. Aan de ene kant was het niet altijd even handig, daarbij waren de vergelijkingen en het 'ja, maar jullie lijken helemaal niet op elkaar,' vrij vervelend, maar Jessie was haar beste maatje, absoluut, hij was haar tweelingbroer, en het was ergens ook nog wel eens fijn af en toe, elkaar begrijpen en zo nu dan tegen elkaar praten zonder dat de anderen het begrepen. En op het moment misschien nog wel belangrijker: Praten zonder een stem die er niet was.

---

Reality's overrated.

Kevin Styles
Gelukkig kwam Lizzy niet achter me aan. Het was misschien wel goed bedoeld, waar ik ook niet zeker van was, maar ook slecht uitgevoerd en belabberd getimed. De enige die ik nu echt rond me wilde hebben was Jessie. Hij kon alle problemen laten verdwijnen. Misschien als mijn vader kwam dat het iets zou helpen, of ik hem in elk geval weer de huid kon volschelden, dat hij niet voor mama vocht en dat het maar goed was dat ze weg was omdat hij haar niet verdiende. Ik zat een in een stil hoekje, waardoor mijn tranen weer boven kwamen drijven, door de pijn en het verdriet. Dat waren ook net de gevoelens die hadden gehoopt dat ik wel raak had gestoken en ik nu opweg zou zijn naar een zes voet diep gat. Ik keek met waterige oogjes op toen ik mijn naam hoorde en zag mijn vader, duidelijk opgelucht om een of andere reden, maar ook duidelijk verslagen door een andere, staan. Ik voelde zijn hand op mijn schouder, die meer verwarring bracht. Aan de ene kant wilde ik die wegslaan, maar daar had ik geen fut voor, aan de andere kant was het de enige houvast wat ik nog had, maar nogsteeds voelde ik me hopeloos verloren. De man begon vanalles te zeggen, maar het dronk maar heel langzaam door. Spijt had ik vandaag al vaak gehoord, net als beloftes van verbetering, en hij was wel gekomen, maar hij had niets eraan gedaan om mama te stoppen. Ik voelde me leeg en verward van binnen, alleen en verraden, angstig en verloren. Mijn vader hielp er niets aan om iets maar beter te maken. De emoties waren absurd en ik wist echt niet meer hoe ik ermee om moest gaan. "Ik wou dat ik raak had gezeten." mompelde ik zacht. Dat zou alles makkelijker hebben gemaakt. Papa en mama zouden niet uit elkaar zijn, omdat mama het niet wist, Jessie's ouders zouden geen ruzie hebben, Jessie zou nooit te hoeven kiezen, van niemand niet, tussen Ezra of mi. Ik zag geen nadelen. Tja, het zou waarschijnlijk heel pijnlijk zijn geweest, pijnlijker dan dit, maar dan zou het wel snel afgelopen zijn geweest zodra het blad weer uit mijn borstkas was geschoven. Ik haalde een hand door mijn warrige bruine haren en zuchtte zachtjes. "Ik wil niet meer, pap. Alles in de wereld doet zoveel pijn, zelfs de liefde. Niemand heeft meer oog voor elkaar en is alleen maar egoïstisch en negatief bezig. Het wordt toch niet beter, waarom zou ik dan niet ermee stoppen?" mompelde ik zacht. Deze gedachten hield ik verborgen van Jessie, gezien hij nog mensen en een toekomst had om voor te leven, en ik niet wilde dat hij die voor of door mij opgaf. Ik had niets en als ik er eenmaal niet meer zou zijn, zou hij hopelijk ook inzien dat zijn leven toch echt de moeite waard was.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles.
Toen ik er achter kwam dat Kevin niet meer in de kamer was bij Jessie, had ik daar eigenlijk niets meer te zoeken. Jessie en Freddie waren met elkaar in gesprek en die twee zagen me liever gaan dan komen en dat snapte ik ook heus wel. Ik liep de kamer uit en keek zoekend om me heen voor Kevin. Binnen was hij niet en de enige plek die ik eigenlijk nog kon bedenken was, dat hij naar buiten was gegaan en ik had gelijk. Toen ik de patio op kwam, zag ik hem eerst niet, maar toen ik wat om me heen keek, zag ik hem in een hoekje zitten en ik liep naar mijn zoon toe. Ik legde mijn hand op zijn schouder en zei z'n naam, zodat hij wist dat ik er was. Ik voelde dat hij verdriet had, dat hij boos op me was, misschien zelfs wel teleurgesteld. Ik verteld hem dat ik een slechte vader was, dat het me speet, van alles wat ik had veroorzaakt en dat ik te weinig om hem had bekommert. 'Zeg dat niet' fluisterde ik tegen hem toen hij zei dat hij wilde dat hij raak had gezeten, 'Dan had je Jessie nooit meer gezien, dat wil je toch niet'? Ik beet op m'n lip en keek naar mijn zoon. Hij zag er zo fragiel uit, met dat zuurstof slangetje in z'n neus en met donkere wallen onder z'n ogen. 'Ik ben een slechte vader, dat weet ik. Ik had voor mama moeten vechten. maar dat heb ik niet gedaan' Ik legde een hand op de zijne en kneep daar zachtjes in. 'Je hebt het niet voor het kiezen op wie je verliefd word Kevin, en het spijt me, dat ik jou pijn heb gedaan en dat door mij, mama nu weg is' Ik schudde mijn hoofd toen Kevin zei dat hij niet meer wilde. 'Dat moet je niet zeggen, ik hou van je, ook al heb ik dat de laatste paar jaren niet laten zien. Je bent en blijft mijn zoon. Jessie houdt van je, dat weet ik zeker. hoe hij naar je kijkt, dat zegt al genoeg. Je bent het waard om te leven, het leven gaat nou niet zoals we willen en we moeten altijd obstakels over winnen, hoe moe we ook zijn en hoe vaak we ook zeggen dat we willen stoppen. Zeg zulke dingen niet Kevin' Ik zuchtte en staarde naar het gras. 'Ik vraag je of je me nog een kans wil geven, om aan je te laten zien dat ik een betere vader kan zijn en ik begrijp het als je dat niet wil, maar je moet weten dat ik vader blijf en dat ik van je houd, ook al zie je dat misschien niet' Na mijn woorden hield ik mijn mond en ik hoopte en bad in stilte, dat Kevin me nog die ene kans wilde geven en als hij dat deed, dan moest ik die niet verkloten.

---

'Darling, just hold on'

Jessie Connor Tomlinson
Mijn moeder kwam binnen met mijn zus in een rolstoel, ze zag er niet geweldig uit, maar daar kon ik niet echt over beoordelen omdat ik er vast zelf ook als een lijk uitzag. Bezorgd vroeg ik aan mijn moeder of het ging, dit moest zo erg voor haar zijn, ik kon het me niet eens voorstellen. Eerst Freddie en ik die in het ziekenhuis terecht kwamen en nu mijn vader die haar al twee jaar bleek te bedriegen met een andere man. Als ik haar was zou ik allang geflipt zijn en ik had respect ervoor dat het nog niet gebeurd was. Ze zei wel dat het ging, ik kon aan haar zien dat het niet zo was en ik wilde erg graag geloven dat we hier samen wel doorheen kwamen, al leek het op dit moment onmogelijk. Ik merkte nu ook op dat Kevin mijn hand had losgelaten en was weggegaan, waardoor ik even van mijn stuk was gebracht, maar daarna sprak ik mijn zus aan, want ik moest toch ook echt weten hoe het met haar ging. Mijn moeder vertelde dat ze problemen had met spreken en vervolgens ging ze zelf achter de jongen aan. Freddie schreef op het kladblok op haar schoot dat het goed ging en vroeg daarna hetzelfde aan mij. "Het gaat wel, of zo. Mijn polsen brandden nog en het is niet alsof de sfeer zo geweldig is hier," zei ik schouderophalend en liet toen een diepe zucht gaan. Ze gebaarde iets naar me, wat ik vreemd genoeg ook nog begreep. Het was iets van vroeger, onze geheime taal zodat alleen wij begrepen wat er gaande was. "Pap blijkt al twee jaar vreemd te gaan met Harry en alles gaat kapot," vatte ik kort samen. Dat was eigenlijk ook het enige dat ertoe deed, alle drama eromheen hoefde zij niks van te weten. "En, wat heb jij gedaan dat je nu hier bent? Ik neem niet aan dat je net zoiets stoms hebt gedaan als ik," mompelde ik en glimlachte week. Het was nooit de bedoeling haar zo te laten schrikken, juist haar niet. Ze was nog steeds de enige die alles van me wist, en sinds gister ook echt alles. Het was best een fijn idee, dat ik het met haar overal over kon hebben. Alleen kon zij dat blijkbaar niet bij mij, hoewel ik hoopte dat ze het me nu wel kon vertellen want ik zou haar nooit zomaar beoordelen.

---

Because I love him, do I need another reason?

Liam Payne.
Alexis lag in zijn armen er vormde zich een brok in z'n keel, omdat hij niet wist hoelang hij haar nog op deze manier kon blijven vast houden. Het was niet eerlijk dat hij dood ging, het leven was oneerlijk. Hij snapte gewoon niet waarom het hem moest overkomen. Liam was niet gelovig, hij ging wel eens een kerk binnen, als ze eens dagjes uit gingen, die zeldzaam waren en dan branden hij een kaarsjes, maar je kon hem geen fanatieke gelovige noemen, maar op de dag dat hij had gehoord dat hij niet lang meer zo hebben, had hij God vervloekt. Alles gebeurde met een reden, dat geloofde hij dan weer wel, maar hij kon er gewoon niet bij met z'n verstand. Van Niall had hij niks meer gehoord nadat hij een berichtje had terug gestuurd, misschien wilde hij geen gesprek en hoe moesten ze hem vertellen dat hij een zoon had? En nu moest hij het z'n kinderen vertellen en hij had geen idee hoe. Hij pakte Alexis' hand vast en kneep daar zachtjes in en drukte er daarna een kus op. 'Ik vind het moeilijk' zei hij toen schor, 'Om het te kinderen te moeten vertellen' Hij trok Alexis nog wat meer tegen zich aan en verstopte z'n hoofd in haar hals. Na zo veel tranen die er waren gevloeid, dacht je toch wel dat de tranen waren opgedroogd, maar niets was minder waar en Liam voelde de tranen in z'n ogen branden. 'Ik wil je niet kwijt, ik kan je niet verlaten' mompelde hij zachtjes tegen haar. Hoe kon hij haar verlaten, hoe kon hij deze wereld verlaten? Hij wilde dat niet. Alexis was alles voor hem en andersom ook. Liam was haar grote liefde. Een snik ontsnapte uit z'n mond en snel drukte hij een kus op haar wang. 'Ik hou van je' fluisterde hij zacht, 'Ik hou zo verdomd veel van je'

---

'Darling, just hold on'

Frederica "Freddie" Kaya Tomlinson.

Haar broer legde uit dat hen vader al twee jaar vreemd ging met de gekrulde buurman en dat alles kapot ging. Ze keek hem aan en haakde enkel onverschillig haar schouders op. Maar al kon het haar nu weinig schelen, of deed ze alsof het haar nu weinig kon schelen, het zou maar xo kunnrn dat hij er ineens inslaat als een bom. Zijn vraag deed haar in haar lip bijten, hij wist het nog niet. Eigenlijk had ze nog iets stommers gedaan, zij had een foutje gemaakt en uit domheid teveel genomen in verkeerde combinaties, hij had het gewild en ze was bang dat dat nog steeds zo was, al leek het beter met hem te gaan, al was het maar een beetje, het was verschrikkelijk wat hij zichzelf aan had willen doen maar als ze het over een stomme daad hadden won die can haar toch. Ze kon niet liegen tegen hem, maar dat kon ze wel tegen de anderen, dus maakte het uitbeelden het alleen maar handiger, alleen zij begrepen het en het bleef tussen hun. 'Een overdosis,' vertelde ze met gebaren. 'Ik had al gesnoven en geblowd en na jou ben ik nog meer gaan snuiven en slikken en tsja, ik heb alles ingenomen en daar is het ergens misgegaan.' Nu moest ze ook vertellen dst dit nier de eerste keer was, absoluut niet, al vond ze nog altijd niet dat ze een probleem had en het dromg maar niet door dat het gevaarlijk was wat ze deed. 'Ik doe alsof dit de eerste keer was, of hoogdtens een tweede, maar,' ze haperde even, dat kon ook in gebaren als je dat nog niet wist. 'dat is het dus niet. Toen we veertien waren gebruikt ik voor het eerst coke. Dat is toen vanzelf meerdere malen per dag gekomen want het is fijn ofzo, naja. Het is niet erg hoor, echt niet, het ging alleen nu een beetje mis omdat ik overstuur was en niet na kon denken. En,' alles moest er nu uit, ook dat grootste geheim. 'Ik heb Niall Horan dus gedaan voor geld. Halverwegen vijftien had ik geld nodig en toen nam hij me mee en sindsdien hebben we betaalde seks.' Het is een sooet van een beetje een stomme brabbelflapuitverhaal maar het moest. Ik sla mijn ogrn neer, il weet dat Jessie me niet zomaar zou veroordelen en andermans idee ergens over kan me normaal ook niks schelen. Maar juist omdat dit Jessie is, ik wil zijn sterke zus zijn, niet een zus die iets stoms doet omdat ze in paniek was of de buurman neukt uit geldproblemen. Ze eou nniet overkomen als een hoer, maar eigenlijk was ze dat wel, hier had ze vrede mee gehad, maar dat zo tegen je tweelimgrboertje, je beste maatje, te vertellen is ook niet alles, nee, dat is beschamelijk.

---

Reality's overrated.

Jessie Connor Tomlinson
Het leek haar niet veel te boeien en dat verbaasde me ook niet. Freddie was nooit echt begaan met dit soort dingen, in ieder geval niet tot echt tot haar was doorgedrongen. Daarom zei ik er niks van, het kwam nog wel. Om diezelfde reden was het dan beter om van onderwerp te veranderen, dit had toch geen zin. Ik vroeg haar wat zei gedaan had om hier terecht te komen en dat het zeker niet stommer kon zijn dan dat ik had gedaan. Persoonlijk vond ik het nog steeds niet stom, maar anderen vast wel en daar ging ik dan in mee om geen extra zorgen op te wekken. Ik wist niet waarom, maar om de een of andere reden had ik dit antwoord ergens aan zien komen en was ik minder verbijsterd dan zou moeten. Immers had ik altid al vermoedens gehad dat ze gebruikte, niet zoveel, wel een beetje. Wat me wel verbaasde was dat ze al zo lang gebruikte, vanaf onze verdomme veertiende. Dus in de tijd dat zij begon met drugs was mijn grootste probleem natuurkunde. En wat toen kwam, dat ze de buurman deed voor geld, dat viel helemaal verkeerd bij me. Halverwege de vijftien, toen raakte ik depressief, zou het iets met elkaar te maken kunnen hebben? "Freddie, ik snap dat je geld nodig had, maar prostitutie… Dat kan de oplossing toch niet zijn? Ik weet niet waarom je begon met gebruiken en ik ga het ook niet vragen, zie je dan niet wat het met je doet? Het maakt je kapot, je was bijna dood. Wie weet gebeurt het nog eens en zijn ze er niet op tijd bij, dan ben ik je kwijt. Wil je dat? Je weet hoe jij je gister voelde toen ik bijna weg was, zou het andersom niet net zo erg zijn? Ik ga je niet dwingen, zeker niet, maar je bent mijn zus Freddie, en ik wil je niet kwijt door een inschattingsfout," vertelde ik haar zo rustig als dat nu ging. Fijn, nu had ik nog iemand om te haten en wie ik nog eens een stevig gesprek mocht voeren. Ik ging niet van Freddie verwachten dat ze zomaar haar manieren van leven ging veranderen, dat zou hypocriet zijn, ik wilde gewoon dat ze hopelijk een beetje inzag hoe het voor mij zou zijn als het fout ging.

---

Because I love him, do I need another reason?

Alexis "Alex" Bianca Payne-Dourdan.

Ze had haar ogen gesloten en was dicht tegen hem aangekropen, ze moest dit moment nog meer koesteren dan normaal, want ze had geen vijftig jaar meer om dit te doen. Ze had er nog niet eens één, ze had hoogstens een halve. Haar hand werd vastgepakt en haar man kneep hier zachtjes in, om er daarna een kus op te drukken. Ineens klonk zijn warme stem, maar niet steady, laag en helder zoals normaal, hij klonk schor, wat helemaal niet raar was. Hij vond het moeilijk, moeilijk om de kinderen te vertellen dat hij dood ging, zoals iedere ouder dat zou vinden. Hierna mompelde hij zachtjes dat hij haar niet kwijt wilde, dat hij haar niet wou verlaten. Ze schudde haar hoofd. "We gaan er gewoon de beste tijd van maken, zoveel mogelijk doen," zei ze, haar stem was weer rustiger, ze ging weer terug naar de Alexis die sterk wou zijn voor haar man, niet de dokter, maar daartussen. Zijn vrouw, maar niet het huilende, gekke mens. de snik die uit zijn mond ontsnapte deed een trilling door haar heen gaan, het was zo'n gruwelijk harde waarheid, het was zo verschrikkelijk dat dit juist hem moest gebeuren. "Ik hou ook van jou, heel, heel, heel veel. Meer dan dat ik ooit van iets heb gehouden, meer dan dat ik ooit van iets zou houden, meer dan ik voor mogelijk had gehouden." Het was waar, helemaal, ieder woord was waar. Ze kon niet zonder hem, hij was haar alles, ze hadden de kinderen, ze had de kinderen. Ze moest er niet aan denken hoe dit voor hen moest zijn. Eigenlijk hadden ze maar één ouder, één en een half misschien, de ander was daar en kookte, deed het huishouden, ruimde op en probeerde er voor hen te zijn, maar stond ook vaak genoeg alleen maar in de weg met haar gedrag. Hiermee zouden ze niet alleen die éne hele ouder verliezen, maar ook een groot deel van die half, er zou nog niet eens een kwart over blijven, nog niet eens een achtste, want die half stond er door hem. Ze zouden hun ouders verliezen en dat was iets wat je niemand aan zou willen doen - en dat sprak ze nog uit ervaring ook, dus ja, het was zo erg als in de boeken.

---

Reality's overrated.

Liam Payne.
De afgelopen maanden waren zo snel voorbij gegaan. Vanaf het moment dat hij hoorde dat hij kanker had, tot nu, dat hij het z'n vrouw had verteld. Hij was bang voor de komende maanden, bang dat het ook te snel zou gaan en dat niet kon genieten van de momenten die hij nog had met zijn vrouw en kinderen. Alexis zou kapot gaan van verdriet, hij was die veilige basis, als hij zou weg vallen, zou er misschien maar een klein gedeelte bij haar overblijven. Alexis bleef rustig, voor hem, misschien was ze nu weer die zakelijke dokter die haar patiënten toesprak. Misschien had hij dat toch wel nodig, dat ze rustig bleef, voor hem. Hij wilde het het liefst schreeuwen, huilen, gillen. 'Dat klinkt als een goed plan' mompelde hij zachtjes toen ze zei dat ze veel samen gingen doen, ook met de kinderen moest hij zoveel mogelijk tijd door mee zien te brengen. Hij zou ze missen, god, Alexis zou hij missen en dat wilde hij gewoon niet. De woorden die uit haar mond kwamen toen ze vertelde dat ze van hem hield, waren zo oprecht, zo puur en hij knikte en hij drukte een kus op haar hoofd. 'Jij bent mijn alles' fluisterde hij zacht, 'Als ik jou toch niet had..' Hij slikte en begroef zijn hoofd in het kuiltje van haar hals. Hij wist dat z'n pijnstillers waren uitgewerkt toen hij een stekende pijn in z'n onderlichaam voelde en hij moest zo echt z'n medicijnen in nemen. maar hij wilde zo lang mogelijk met z'n vrouw liggen. De vrouw van wie hij hield als van geen ander. 'Mijn lieve, lieve Alexis' mompelde hij zachtjes in haar oor. Hij bewoog een beetje, om te verliggen, maar hij bleef haar vast houden. De pijn werd iets minder omdat hij bewoog, maar hij kon het niet lang volhouden zo.

---

'Darling, just hold on'