[RPG] Sassenach || Speeltopic - Speeltopics

Sassenach

Het gras om je heen is langer, de struiken wilder en de natuur lijkt dezelfde maar toch ook weer niet. Je hoofd bonst als een gek, vast en zeker een kater van de vorige avond. De cirkel met stenen, Craigh na Dun, om je heen is er nog steeds en de verhalen van de plaatselijke bevolking die je de vorige avond half dronken hebt weggelachen, lijken opeens niet meer zo dom te zijn als ze eerst leken.

Als je verder gaat verkennen merk je dat de streek misschien dezelfde is, maar de tijd lijkt dat niet meer te zijn, ook al wil het rationele gedeelte van je verstand dat gewoon niet bevatten. Net wanneer je denkt dat je op een filmset bent beland, wordt er met scherp geschoten en is je hoofddoel opeens overleven. En wat moet je leerkracht Engels, meneer Randall, in een of ander gek kostuum met een rode vest?
Overleven in een land dat je amper kent, terwijl je geen idee hebt in welke tijd je bent beland om maar te zwijgen van alle andere ongemakken. En waar zijn je vrienden trouwens? Je zou zweren dat je ze nog gezien hebt toen je wakker werd.

Kort: Je belandt dus met een groepje unief-vrienden na een dronken nachtje whisky-‘proeven’ in 1743. Je hebt niets anders bij je dan de kleren aan je lijf.




Informatie

Hou er aub rekening mee dat je niet meer in de 21ste eeuw bent. Heel wat dingen zullen dus niet meer werken en ook zal de plaatselijke bevolking raar kijken van heel wat zaken die wij tegenwoordig gewoon zijn. Zo horen vrouwen te luisteren naar mannen en niet een grote bek op te zetten, maar zullen mobieltjes en dergelijke zaken gezien worden als het werk van de duivel en worden heksen nog altijd op de brandstapel gezet.

Als je iets niet weet, vraag het dan aub, ik heb nog nooit iemand opgegeten.



Rollen


Regels
• Minstens 250 woorden per post
• Minstens 1 keer per week reageren, ik wil deze rpg levendig houden.
• Reserveringen: max 48 uur
• Personages zijn niet perfect. Wil zeggen, niet godmodden of powerplay
• Hou het realistisch. Het is 1743, dus verwacht ook niet dat je mobiel het gaat doen….
• 16+ toegestaan, maar waarschuw of gebruik spoiler. Anders bestaat er ook nog iets als pb
• Alle topics worden enkel door mezelf, DarkAng3l aangemaakt
• Gelieve naamsveranderingen door te geven
• Er worden GEEN spoilers geplaatst over Outlander of de volgende boeken!!!
• De regels dienen nageleefd te worden, indien niet het geval, word je verwijderd


Begin
We starten als het groepje vrienden na een zware nacht feesten en drinken tussen de staande stenen van Craigh na Dun wakker worden. In de verte klinken schoten en gevecht, maar niemand staat echt stil bij wat er aan de hand kan zijn.
Als hun roes langzaam op trekt, merken ze dat ze zich niet bepaald bevinden waar denken te ze zijn. Of eerder wanneer. Komen ze bij de schermutseling terecht bij de Engelsen of de Schotten? En waar leid de weg hen dan heen?

[ bericht aangepast op 10 mei 2015 - 22:29 ]

---

"Nothing is True. Everything is Permitted"

| Hooray! Gaby in the house. |

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

(Mijn topics)

---

Physics is awesome

MT

---

Hi, I'm glad you're reading this....but this is worthless. :)

ik ga er eens een beginnetje aan maken he, lieve schatten (sorry, iedereen zijn schatten momenteel )


Skye Kenzie Freya MacLeod

Koppig hield ik m'n ogen dicht, ook al bonkte m'n hoofd me wakker. De pijn was niet bepaald iets wat ik aangenaam noemde, maar het was te erg om op te staan en iets van pijnstillers te gaan zoeken. Voor nu wilde ik eigenlijk het liefst blijven liggen en nog wat verder slapen. Op het moment dat ik me wilde draaien en wat makkelijker wilde gaan liggen, merkte ik dat er iets niet klopte. Onder me voelde ik niet m'n eigen zachte bed, maar ook niet het exemplaar van in het hotel en aan 'n gezicht kriebelde wat dat niet afkomstig kon zijn van een deken. Toen ik m'n ogen half opende, werd ik begroet door een zee van groen. Het duurde even om te focussen op m'n omgeving en terug scherp te zien.
M'n hoofd draaide als een tol toen ik recht kwam, maar ondanks dat waren de grijze vormen van de stenen niet te missen. Langzaam kwam het allemaal terug. De feestelijke avond, de flessen whisky, teveel eigenlijk om goed te zijn, de tocht naar Craigh na Dun en het in slaap vallen onder de sterren. Misschien moest ik me maar voornemen de volgende keer ervoor te zorgen dat we richting hotel trokken in plaats van naar een of andere rare heuveltop.
Met een tong die tegen m'n gehemelte plakte, probeerde ik recht te staan. M'n maag keerde zich weer en ik kon niet echt uitmaken of het kwam door honger of doordat ik zo misselijk was als wat. Ik was gewoonlijk geen grote drinker, maar dit keer had ik me laten meeslepen. De laatste keer nam ik me voor, al had ik het idee dat ik me daar niet aan zou gaan houden. Onderzoekend keek ik even om me heen. Alles leek te zijn zoals het hoorde. M'n vrienden lagen nog op de grond te slapen, duidelijk ook uitgeteld door de late avond. Zelf had ik behoefte aan water en liep dan ook naar het pad. Ergens aan de voet van de heuvel had ik een stroompje gezien de vorige avond en daar wilde ik nu naartoe.

---

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Ik heb dit gewoon niet gezien. . . Ik wilde niet de eerste post maken. Well, let's see if we can make it work.

Davina Iver Fletcher • Davi

Ik werd onverhoopt gewekt door een gekriebel over mijn onderarm. Slaapdronken trachtte ik mijn ogen te openen. Het felle ochtendlicht, gepaard met een gevleugeld insect over mijn arm zorgde er voor dat ik in een mum van tijd overeind zat. Mijn kijkers gedesoriënteerd over de lichamen naast en voor mij dwalend.
Het gras had afgegeven op mijn donkere skinny jeans, en aan mijn oversized sweater te ruiken was het zo gek nog niet dat we hier allemaal gevloerd op één of andere heuvel lagen. De whiskeygeur zorgde ervoor dat ik mijn neus ophaalde voor ik traagjes overeind kwam. Tot mijn grote opluchting droeg ik nog wel mijn schoenen, en was ik slim genoeg geweest om op mijn zwarte jack te gaan liggen. Die beestjes die vrolijk over het mosgroene gras kropen gaven me de kriebels.
Voorzichtig gapend raapte ik mijn jas van de grond voor ik deze over mijn armen trok. Met enige gedachten over hoe het verder zou moeten nam ik de afdaling naar het beekje, waar ik Skye had zien verdwijnen. Ondanks de bittere nasmaak van alcohol, had ik niet het idee dat ik brak was. Ik voelde me helder, maar muffig en zou ontzettend graag terugwillen naar het hotel.
‘Morgen.’ Ik kikte enigszins naar de jongedame die ik niet bijster goed kende. In stilte spoelde ik mijn mond met het helder uitziende water. Met een elastiekje rond mijn pols dwong ik mijn haren bij elkaar, niet bepaald geïnteresseerd in hoe ik er uit zou zijn. Erger dan gevloerd in de natuur slapen zou toch niet kunnen.
‘Ik wil niet eens weten hoe we hier zijn beland. Maar hoe komen we terug naar het hotel?’ Vreemd genoeg kon ik me niets herinneren van de reis naar deze heuvel. Vlagen van een wilde dans, scheuten alcohol en schaterlachen. . . Maar niets bruikbaars. Ik ademde diep in terwijl ik mijn hersenen liet kraken, me misschien wel voor het eerst openstellend voor deze prachtige omgeving.

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

(alvast MT)

Skye Kenzie Freya MacLeod
Eenmaal beneden, gelukkig zonder benen te breken, keek ik even op. Ik had wat gehoord achter me en van tussen de struiken zag ik een bekende zwarte jack aankomen. "Morgen." Een blik op Davina vertelde me dat ze zich vast net zo mottig moest voelen als ik zelf deed. "Ook morgen." Zwijgend volgde ik haar voorbeeld en dronk wat van het water, het was tenslotte de reden waarom ik naar beneden was gekomen eigenlijk. Zodra de nare smaak uit m'n mond was vormde ik een kommetje met m'n handen om ook even m'n gezicht te verfrissend, in de hoop dat ik me wat wakkerder zou voelen dan. Ik had het idee dat ik de hele nacht onder een pletwals geslapen had.
"Ik wil niet eens weten hoe we hier zijn beland, maar hoe komen we terug naar het hotel?" Even keek ik haar aan terwijl ik de meeste van de waterdruppels weg veegde. "Ik vermoed dat er whiskey in het spel geweest is, om hier te komen." De glimlach op m'n gezicht was behoordlijk schaapachtig. Zelf het kleinste kind kon dat geraden hebben. "Eum, ik denk dat het dichtste dorp ergens aan de andere kant van die heuvel ligt." Vaag wees ik over m'n schouder naar het ding waarvan we net naar beneden gekomen waren.
Langzaam stond ik op om de omgeving wat beter in me op te nemen. De natuur had iets wilds, wilder dan ik gewoon was eigenlijk. Alsof er nog niet mee gerotzooid was en ze nog steeds haar gang mocht gaan zoals ze al eeuwen deed. De lucht rook heerlijk fris eigenlijk en ik vond het een meer dan welkome afwisseling na die van uitlaatgassen verstikte steden. Even fronste ik toen ik in de verte stemmen hoorde. "Laten we gaan kijken. Misschien kunnen ze ons helpen." M'n blik ging terug naar m'n klasgenote. Ik kende haar misschien niet zo heel goed, maar als we ergens wilden raken, moesten we misschien maar onze nog half verdoofde breinen samen leggen. Het zou in ieder geval geen kwaad kunnen.

---

"Nothing is True. Everything is Permitted"

* Puts on Scottish accent *
Where's my Jamie at?

Davina Iver Fletcher • Davi

      ‘Ik vermoed dat er whiskey in het spel geweest is, om hier te komen.’ Ik knikte instemmend. Een drankproeverij was nu niet bepaald uitgelopen in iets onschuldigs. . . ‘Eum, ik denk dat het dichtste dorp ergens aan de andere kant van die heuvel ligt.’ Skye was net als ik nog behoorlijk suffig van deze geheel vreemde ochtend, dus nam ik de vage verwijzing maar halfjes in me op terwijl ik mijn haren probeerde te fatsoeneren en mijn kleding recht trok.
‘Laten we gaan kijken. Misschien kunnen ze ons helpen.’ Doelend op de stemmen verderop, liet ik een instemmend geluidje horen. De rest leek nog diep in slaap, en ik was niet van plan hen te wekken voor ik wist hoe we terug moesten komen; het laatste dat ik wilde was met een meute zeurende jongeren ronddolen in de wildernis. Daar was het hier veel te prachtig voor.
      ‘Hier is een pad, Skye.’ Nadat ik mezelf van stevige ondergrond had verzekerd, liep ik met theatrale pas langs de zijkant in de richting van het geluid. Maar nog voor we de mensen zagen, werd ik eerst bijna in het gras geslingerd door het gehinnik van paarden. Klaarwakker schoten mijn ogen over het beest, voor ik mezelf tot bedaren had geroepen en uit automatisme een rustigere opstelling aannam. Ik was opgegroeid tussen het vee van mijn opa: dit was alles behalve beangstigend.
      ‘Euh, Skye?’ Fronsend vonden mijn ogen de individuen die zich op de ruggen van de mooie dieren bevonden. Het leek op een theaterclubje, met hun Schotse ruiten en ouderwetse kleding. ‘Ik weet niet of zij ons kunnen helpen.’ Het was tot dan niemand van de personen opgevallen dat er een tweetal jongedames schuin voor hen stonden, klaarblijkelijk omdat ze in discussie waren. Ondanks mijn verwarring was ik trots blijven staan, mezelf afvragend of wij de enige waren die een rare nacht hadden beleefd. . .

---

Feel the fire, but do not succumb to it.

Leith Graham

De vieze nasmaak van whiskey was nog te proeven in de mond van Leith. De whiskey proeverij leek aan het begin zo een goed idee. Er waren wat gaten in zijn gedachte van hoe de nacht was gelopen. Hij keek om zich heen, Skye was water wezen drinken, Davina keek beetje verbaasd om zich heen en de andere deden precies het zelfde. Leith stond op en voelde een pijnschoot in zijn enkel. Plots wist hij weer wat er gebeurd was. Tijdens hun toch naar Craigh na Dun was Skye bij hem op de rug gegaan. Te veel alcohol en iemand op je rug was geen goed idee, bij het bospad was hij uitgegleden en door zijn enkel gegaan.
Leith voelde in zijn leren jaszak en haalde een pakje met vijf sigaretten te voorschijn, zijn motorsleutels, twee aanstekers en een pakje kauwgom. Hij schoof het losse gedeelte eruit en drukte een kauwpompje eruit en stopte deze in zijn mond. Het verhielp in ieder geval de ergste alcoholsmaak.
Leith keek naar de twee jonge vrouwen die ter paard waren. Het moest er vast idioot hebben uit gezien, een paar jongeren met hun brakke ochtend gezichten. Hij keek van Davina naar Skye die de vrouwen schaapachtig aanstaarde. De twee meiden keken elkaar aan en begonnen te praten over of de vrouwen hen wellicht wilde helpen.
'Dames, voor je.' Zei Leith terwijl hij erbij kwam staan, hij stopte een sigaret in zijn mond en stak hem aan met zijn aansteker. Nu nog een bak koffie en hij was van de ergste brakheid af. De vrouw die voor de meiden stond keek hem verschrikt aan en maakte een gilletje. Leith trok een wenkbrauw op, wat was dit nou weer? Dacht hij bij zichzelf.

Leith Graham

Leith nam een hijs van zijn sigaret en haalde zijn schouders op toen de vrouw begon te schreeuwen. Het was raar, ze gebruikte woorden die niemand meer gebruikten. Oud Schots. Wat was er mis met deze vrouw, Leith rolde zijn ogen hij kon dit niet verdragen met zijn hoofdpijn.
'Meiden zoeken jullie het uit.' Leith liep met sigaret en al weg, kijken hoe het bij de andere ging.

(sorry dat het zo kort is, maar niemand heeft al even geschreven in een paar dagen.)

[ bericht aangepast op 2 juni 2015 - 11:45 ]

---

Mijn ogen openen zich maar langzaam en ik neem even rustig de tijd om mijn omgeving te bekijken, voor zover ik die kan zien. Al snel komt de vraag in mij op waarom ik ben wakker geworden, zo te zien ligt iedereen nog lekker te slapen. Na nog eens goed rond te hebben gekeken, zie ik dat er drie mensen missen voor zover ik weet. Dus hijs ik mijzelf op mijn benen en besluit om even te gaan kijken of ze ergens in de buurt zijn. Hopelijk zijn ze nog niet ver weg want ik weet niet hoe ver ik kan komen met een hoofd dat bijna uit elkaar knalt door de whisky. Tenminste zo voelt mijn hoofd op dit moment. Dan ga ik voorzichtig een stuk lopen. Volgende keer moet ik toch maar niet kijken hoeveel whisky ik kan drinken, voordat ik dronken word, want ik drink al snel teveel en dan krijg ik het idee dat ik nog meer op kan. In de verte die ik iemand aan komen lopen, zodra ik wat dichterbij ben, kan ik zien dat het Leith is. Een van de drie heb ik al gevonden. Waarschijnlijk zijn de andere twee dan ook hier ergens en kom ik die ook zo tegen. Leith wordt steeds duidelijker zichtbaar dus ik besluit om een praatje met hem te maken. Hij weet vast wel of Skye en Davina in de buurt zijn en anders kunnen wij misschien samen op zoek gaan naar de twee meiden. Ter begroeting steek ik mijn hand op.

[ bericht aangepast op 1 juni 2015 - 12:13 ]

---

Physics is awesome

Leith Graham

Leith liep terug naar de groep, misschien waren er al mensen wakker geworden. Hij zag dat iemand naar hem zwaaide, blond, klein en zag er altijd goed uit. Hij zwaaide terug en liep haar kant op, het ging niet heel soepel gezien zijn enkel nog best pijn deed.
'Zo ook wakker geworden?' Hij nam een hijs van zijn sigaret, die na een paar hijsen wel op zou zijn. 'Ik kan echt een goeie bak koffie gebruiken zeg.' Hij wachtte niet op haar antwoord. Hij meende zich nog te herinneren dat zij gisteren ook niet zo lekker ging. Klein van postuur en te veel drank was een slechte combi. 'Hoe gaat het met jou, jij was gisteren pittig naar de klote.' Leith grijnsde een beetje omdat ze wat zuur naar hem terug keek. Hij nam nog een hijs en plofte neer in het gras. Hij wreef over zijn enkel. Niet alleen koffie had hij nodig maar ook een stevig ontbijt.


(sorry ik vind het moeilijk om aan 250 woorden te komen anders ga ik random tekst neerzetten dat niets toevoegt! sorry)

@Frequent ah, lassie, he's seeking trouble with the english I'm 'fraid. He won't be here for some time I ken

@allemaal. Sorry guys, Ik zit midden in de examens met echt een behoorlijk zwaar rooster om eerlijk te zijn. Ben dus zo traag als een slak, ik weet het


Skye Kenzie Freya MacLeod

---

"Nothing is True. Everything is Permitted"