Ik ben ten einde raad - Liefde, Vriendschap & Familie

Ik wil even wat kwijt. Het spookt al een tijdje in mijn hoofd en het lukt niet om het weg te krijgen.

Om te beginnen heb ik flink wat meegemaakt de afgelopen maand. Mijn stage bij de Sligro is ten einde gelopen met een lach en een traan. Ik had het daar ontzettend leuk en ik had er ontzettend veel geleerd. Mijn collega was zo enthousiast dat hij zei dat hij me aan had genomen als hij mocht kiezen, maar helaas was er geen plek meer bij de Sligro en bestond de functie niet. Vaag verhaal, ik weet het. Het is een beetje lastig uit te leggen.

Al vrij snel werd er een nieuwe stageplaats ontdekt die mogelijk geschikt zou zijn voor mij: iemand had mijn naam bij de Hanos (andere Horeca groothandel) laten vallen en ze leken enthousiast. Het gesprek, dat een tijdje terug op een woensdag plaatsvond, verliep goed en ik zou die vrijdag meer horen. De hele dag hoorde ik er niets van en ik had de hoop al opgegeven. Maandag kreeg ik dan ook een bevestiging dat mijn gevoel klopte: de stage ging niet door. Het lag niet aan mij, maar aan het bedrijf.

Degene met wie ik had gepraat, had me willen hebben. Dit moest hij overleggen met zijn leidinggevende, maar die was ontslagen. Het is een vaag verhaal, I know, maar nu komt het er op neer dat ik dus op zoek moet naar iets nieuws. Er is een tijdelijke plek beschikbaar voor mij, waar ik praktijklessen kan krijgen tot ik een nieuwe plek heb. Dit om te zorgen dat er een stijgende lijn in mijn leerproces blijft. Bij deze plek ben ik al twee keer geweest en dat beviel wel redelijk goed.

Pas ben ik ook weer naar de behandelend arts geweest, omdat ik al een tijdje in de knel zit met mijn medicijnen. Er was echter, volgens haar, geen alternatief mogelijk. Ze was wel een voorstander van het feit om de medicatie weer op te hogen, maar dat wil ik niet, want daar word ik nog ongelukkiger van. Ik krijg nog vrij regelmatig de gevoelens van leegte, somberheid en opgesloten zitten. Dat zou enkel erger worden als ik meer medicatie zou krijgen. Ook heb ik mijn maag-darmproblemen voorgelegd.

Ze vermoedde dat er misschien sprake zou kunnen zijn van een wondje in mijn slokdarm of dat ik een spastische slokdarm zou hebben. Op haar verzoek was ik naar de huisarts gegaan, ook omdat het 's ochtends net lijkt of mijn slokdarm smaller is. Slikken gaat dan moeilijk en 's avonds lijkt het net alsof eten blijft hangen. De dokter had me een brief meegegeven en ik moet komende donderdag naar een diagnosepunt voor een slik-foto; ik moet dan een af andere vloeistof opdrinken en dan gaan ze kijken (met röntgenfoto's volgens mij) hoe mijn slokdarm daarmee omgaat.

Ook heb ik pas knallende ruzie met mijn ouders gehad. Ik had al meerdere keren aangegeven dat ik het huis uit wilde, desnoods begeleid, maar iedere keer als ik het aangaf luisterden ze niet of ze wuifden het weg. Eergisteren had ik dus mijn punt flink gemaakt. Mijn ouders schrokken er nogal van, zeiden ze, maar de volgende dag deden ze weer alsof er niets gebeurd was en er kwam wederom geen schot in de zaak.

Nu zit ik in zak en as, omdat mijn ouders me op meerdere gebieden niet steunen; ze accepteren mijn keuze op religieus vlak niet, ze respecteren mijn gevoelens niet - sterker nog, dat willen ze niet snappen - en toen ik bij de arts zat en mijn verhaal deed zei mijn vader dat het misschien beter was om de medicijnen toch op te hogen, want zonder medicijnen zou ik onhandelbaar zijn.

Ze schuiven alles op mijn medicijnen. Als ik humeurig ben, want negen van de tien keer komt door slecht slapen, zeggen ze altijd; "heb je - je medicijnen wel geslikt, want je bent echt niet te genieten vandaag!". Wat ze niet door hebben is dat ik crepeer van de pijn, minstens drie keer per week en daardoor niet kan slapen. Spastische darmen zijn daarvan de oorzaak, vermoed ik, want de pijn/krampen zitten vaak rond die plek.

Ugh. Nu weet ik het allemaal niet meer zo goed, maar ik ben blij dat ik dit even kwijt kon. Ook verwacht ik geen adviezen of reacties als "wat naar voor je", maar ik wilde het even kwijt.

[ bericht aangepast op 23 mei 2015 - 10:37 ]

---

26 - 02 - '16

Ik vind het eerlijk gezegd onbeschoft van je ouders dat ze niet eens naar je luisteren en het maar wegwuiven. Het is jouw leven, dus jij mag beslissen wat je ermee doet. Natuurlijk mogen je ouders je een tip of whatever meegeven wat ze denken dat beter is in hun ogen, het blijven wel je ouders, maar ik zie het eerder dat je moet doen wat hun willen. Kun je niet nog eens benadrukken dat je dat echt wil en dan erbij vertellen dat je het gevoel hebt dat er niet naar je geluisterd wordt?
      Ik heb alleen de negatieve verhalen gehoord, dus alleen daarop kan ik een enig beeld schetsen, maar voor de rest ken ik ze niet. Dat wil ik even benadrukken voor ik iets gezegd heb wat in het verkeerde keelgat schiet.

---

† Love? I want to sleep.

Je ouders zijn nog steeds je ouders en als het erop aankomt, dan houden ze echt van je en steunen ze je. Ik geloof dat ze echt van je houden, maar dat er een soort miscommunucatie zit tussen jullie. Zij zeggen iets wat een beetje fout geformuleerd is, jij vat het op als weer iets anders, terwijl het langs beiden kanten niet zo bedoeld is.
Probeer eens een goed gesprek te houden met je ouders. Begin niet met 'Jij doet dit fout of jullie begrijpen me niet.' Vertel over hoe jíj je voelt. Jíj voelt je rot en dan kan je gerust de reden vertellen. Ouders moeten hoe dan ook hun kinderen steunen in welke keuze dan ook. Ze hebben natuurlijk hun eigen mening, dat mag je niet vergeten, maar uiteindelijk zíjn ze er wel voor je. Waarschijnlijk verwacht je het niet, maar het zijn nog steeds je ouders.

Je kan ook altijd even uit het huis ontsnappen. Spreek wat af met vriendinnen, kom wat buiten. Je hoeft jezelf niet helemaal op te sluiten of te gamen en op Quizlet te zitten. (Hiermee bedoel ik niet dat je er vanaf moet gaan en nooit meer terug moet komen :'D) Maar de buitenlucht doet je goed, het maakt je geest weer helder. Zoek een leuk hobby, een bezigheid waar je sociale contacten kan leggen.

---

i can swear, i can joke – i say what's on my mind if i drink if I smoke – i keep up with the guys

Uptown schreef:
Je ouders zijn nog steeds je ouders en als het erop aankomt, dan houden ze echt van je en steunen ze je. Ik geloof dat ze echt van je houden, maar dat er een soort miscommunucatie zit tussen jullie. Zij zeggen iets wat een beetje fout geformuleerd is, jij vat het op als weer iets anders, terwijl het langs beiden kanten niet zo bedoeld is.
Probeer eens een goed gesprek te houden met je ouders. Begin niet met 'Jij doet dit fout of jullie begrijpen me niet.' Vertel over hoe jíj je voelt. Jíj voelt je rot en dan kan je gerust de reden vertellen. Ouders moeten hoe dan ook hun kinderen steunen in welke keuze dan ook. Ze hebben natuurlijk hun eigen mening, dat mag je niet vergeten, maar uiteindelijk zíjn ze er wel voor je. Waarschijnlijk verwacht je het niet, maar het zijn nog steeds je ouders.

Je kan ook altijd even uit het huis ontsnappen. Spreek wat af met vriendinnen, kom wat buiten. Je hoeft jezelf niet helemaal op te sluiten of te gamen en op Quizlet te zitten. (Hiermee bedoel ik niet dat je er vanaf moet gaan en nooit meer terug moet komen :'D) Maar de buitenlucht doet je goed, het maakt je geest weer helder. Zoek een leuk hobby, een bezigheid waar je sociale contacten kan leggen.

Hier ben ik het mee eens, je ouders bedoelen het vast goed. Ik heb ook vaak problemen met mijn ouders (tegenwoordig gelukkig wat minder) en het meeste daarvan is inderdaad miscommunicatie en gewoon het feit dat het altijd moeilijk is geweest om met hen te praten, ik kreeg de dingen niet verwoord die ik wilde zeggen en omgekeerd zij ook niet. Wat mij dan vaak hielp was het gewoon even allemaal op te schrijven en dan zo af te geven, dan kan je de dingen vaak ook beter op een rijtje zetten.

---

Niemand is dom, mensen zijn gewoon goed in andere dingen

Uptown schreef:
Je ouders zijn nog steeds je ouders en als het erop aankomt, dan houden ze echt van je en steunen ze je. Ik geloof dat ze echt van je houden, maar dat er een soort miscommunucatie zit tussen jullie. Zij zeggen iets wat een beetje fout geformuleerd is, jij vat het op als weer iets anders, terwijl het langs beiden kanten niet zo bedoeld is.
Probeer eens een goed gesprek te houden met je ouders. Begin niet met 'Jij doet dit fout of jullie begrijpen me niet.' Vertel over hoe jíj je voelt. Jíj voelt je rot en dan kan je gerust de reden vertellen. Ouders moeten hoe dan ook hun kinderen steunen in welke keuze dan ook. Ze hebben natuurlijk hun eigen mening, dat mag je niet vergeten, maar uiteindelijk zíjn ze er wel voor je. Waarschijnlijk verwacht je het niet, maar het zijn nog steeds je ouders.

Je kan ook altijd even uit het huis ontsnappen. Spreek wat af met vriendinnen, kom wat buiten. Je hoeft jezelf niet helemaal op te sluiten of te gamen en op Quizlet te zitten. (Hiermee bedoel ik niet dat je er vanaf moet gaan en nooit meer terug moet komen :'D) Maar de buitenlucht doet je goed, het maakt je geest weer helder. Zoek een leuk hobby, een bezigheid waar je sociale contacten kan leggen.

Dit. Daarnaast wil ik je een tip geven, mocht je daadwerkelijk last hebben van spastische darmen. Test uit bij welke voedingsmiddelen je meer last krijgt van je darmen. Mijn vader heeft dit ook gedaan, en heeft hierdoor zijn hele eetpatroon omgegooid, en nu heeft hij bijna geen last meer.

---

"Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

First of all: sorry dat ik zo laat reageer. Ik had de reacties wel gelezen, maar ik wilde eerst even mijn gedachten op een rijtje zetten voordat ik een reactie zou plaatsen.

Nebthet schreef:
Ik vind het eerlijk gezegd onbeschoft van je ouders dat ze niet eens naar je luisteren en het maar wegwuiven. Het is jouw leven, dus jij mag beslissen wat je ermee doet. Natuurlijk mogen je ouders je een tip of whatever meegeven wat ze denken dat beter is in hun ogen, het blijven wel je ouders, maar ik zie het eerder dat je moet doen wat hun willen. Kun je niet nog eens benadrukken dat je dat echt wil en dan erbij vertellen dat je het gevoel hebt dat er niet naar je geluisterd wordt?
      Ik heb alleen de negatieve verhalen gehoord, dus alleen daarop kan ik een enig beeld schetsen, maar voor de rest ken ik ze niet. Dat wil ik even benadrukken voor ik iets gezegd heb wat in het verkeerde keelgat schiet.

Ik vind het heel aardig dat je reageert, echt waar, dat waardeer ik heel erg (:
Tips mogen mijn ouders ook geven, graag zelfs, want ik doe ook niet alles perfect, maar wel tot een bepaalde grens. Als zij het er niet mee eens zijn dat ik niet naar de kerk ga, hoeven ze niet het geloof in mijn strot te blijven duwen door iedere zondag weer te vragen of mee wil, te eisen dat ik met een dominee ga praten en noem maar op.
In die ruzie heb ik ook heel erg benadrukt dat ik het gevoel heb dat ze niet naar me luisterden en dat ze altijd alles maar wegwuiven en dat het me een naar gevoel gaf. Helaas bereikte ik er niet veel mee, want ze schoten gelijk in de verdediging dat ze wel degelijk naar me luisterden. Dat mag dan best zo wezen, maar doe er dan ook iets mee als ouders zijnde. Dan geef je - je kind tenminste het gevoel dat je naar hem/haar luistert

Uptown schreef:
Je ouders zijn nog steeds je ouders en als het erop aankomt, dan houden ze echt van je en steunen ze je. Ik geloof dat ze echt van je houden, maar dat er een soort miscommunucatie zit tussen jullie. Zij zeggen iets wat een beetje fout geformuleerd is, jij vat het op als weer iets anders, terwijl het langs beiden kanten niet zo bedoeld is.
Probeer eens een goed gesprek te houden met je ouders. Begin niet met 'Jij doet dit fout of jullie begrijpen me niet.' Vertel over hoe jíj je voelt. Jíj voelt je rot en dan kan je gerust de reden vertellen. Ouders moeten hoe dan ook hun kinderen steunen in welke keuze dan ook. Ze hebben natuurlijk hun eigen mening, dat mag je niet vergeten, maar uiteindelijk zíjn ze er wel voor je. Waarschijnlijk verwacht je het niet, maar het zijn nog steeds je ouders.

Je kan ook altijd even uit het huis ontsnappen. Spreek wat af met vriendinnen, kom wat buiten. Je hoeft jezelf niet helemaal op te sluiten of te gamen en op Quizlet te zitten. (Hiermee bedoel ik niet dat je er vanaf moet gaan en nooit meer terug moet komen :'D) Maar de buitenlucht doet je goed, het maakt je geest weer helder. Zoek een leuk hobby, een bezigheid waar je sociale contacten kan leggen.

Het spijt me echt dat ik dit zeg en dat het daardoor lijkt alsof ik je reactie zomaar afkap, maar ze laten verdomd weinig merken dat ze van me houden. Iedere keer weer zeggen ze alleen maar dat ik negatief ben en dingen fout doe, dat ik niet te vertrouwen ben en dat ik maar beter meer medicijnen kan gaan slikken. Dat ben ik zat, dat pik niet meer. Ik doe mijn best om zoveel mogelijk dingen met hen te delen, maar als er iedere keer van die reacties op komen zoals "dit soort gedachten zijn raar" en geeneens een klein beetje begrip. Ook heb ik het idee dat ze nogal afstand creëren door alles te willen controleren wat ik doe. Als ik bijvoorbeeld met iemand op skype zit, willen ze per se weten wie het is, anders worden ze boos. Ik vraag hen ook niet met wie ze omgaan en waarom, dus ik vind dat een beetje irritant. Dat wekt irritaties bij me op. Als ik beneden zit, krijg ik te horen dat ik maar boven moet gaan zitten als ik wil skypen. Maar als ik eenmaal boven zit, komen ze wel honderd keer naar boven om te vragen of ik alsjeblieft naar beneden wil komen. What the fuck :"D

Bovendien, sociaal contact is voor mij niet makkelijk. Ik ben echt socially awkward en ik heb in Hasselt geen vrienden meer. Die zijn allemaal christelijk en willen daardoor niets met mij te maken hebben, of ze hebben me laten vallen zoals die zogenaamde beste vriendin die ik eerst had - die me vervangen heeft door een ander. Ik ben daardoor dus al snel aangewezen op Skype of Quizlet omdat daar mensen zitten die aardig voor me zijn, alleen wonen de meeste zo ver weg ):

Loras schreef:
(...)

Dit. Daarnaast wil ik je een tip geven, mocht je daadwerkelijk last hebben van spastische darmen. Test uit bij welke voedingsmiddelen je meer last krijgt van je darmen. Mijn vader heeft dit ook gedaan, en heeft hierdoor zijn hele eetpatroon omgegooid, en nu heeft hij bijna geen last meer.

Ik merk dat ik reageer bij gekruid eten en vettig eten, zoals shoarma en dergelijke. Dus dat soort gerechten probeer ik te vermijden. Bovendien werk ik aan een gezondere leefstijl en neem ik af en toe vezels extra zodat ik geen verstoppingen krijg.

---

26 - 02 - '16

Uptown schreef:
Je ouders zijn nog steeds je ouders en als het erop aankomt, dan houden ze echt van je en steunen ze je. Ik geloof dat ze echt van je houden, maar dat er een soort miscommunucatie zit tussen jullie. Zij zeggen iets wat een beetje fout geformuleerd is, jij vat het op als weer iets anders, terwijl het langs beiden kanten niet zo bedoeld is.
Probeer eens een goed gesprek te houden met je ouders. Begin niet met 'Jij doet dit fout of jullie begrijpen me niet.' Vertel over hoe jíj je voelt. Jíj voelt je rot en dan kan je gerust de reden vertellen. Ouders moeten hoe dan ook hun kinderen steunen in welke keuze dan ook. Ze hebben natuurlijk hun eigen mening, dat mag je niet vergeten, maar uiteindelijk zíjn ze er wel voor je. Waarschijnlijk verwacht je het niet, maar het zijn nog steeds je ouders.

Je kan ook altijd even uit het huis ontsnappen. Spreek wat af met vriendinnen, kom wat buiten. Je hoeft jezelf niet helemaal op te sluiten of te gamen en op Quizlet te zitten. (Hiermee bedoel ik niet dat je er vanaf moet gaan en nooit meer terug moet komen :'D) Maar de buitenlucht doet je goed, het maakt je geest weer helder. Zoek een leuk hobby, een bezigheid waar je sociale contacten kan leggen.

Dit

Ik heb trouwens PDS, ik krijg daar ook last van als ik vettig, pittig of iets zwaars eet. Normaal bestaat daar ook medicatie voor, ik heb daar namelijk toch iets voor.

---

16 - 09 - '17

Het spijt me echt dat ik dit zeg en dat het daardoor lijkt alsof ik je reactie zomaar afkap, maar ze laten verdomd weinig merken dat ze van me houden. Iedere keer weer zeggen ze alleen maar dat ik negatief ben en dingen fout doe, dat ik niet te vertrouwen ben en dat ik maar beter meer medicijnen kan gaan slikken. Dat ben ik zat, dat pik niet meer. Ik doe mijn best om zoveel mogelijk dingen met hen te delen, maar als er iedere keer van die reacties op komen zoals "dit soort gedachten zijn raar" en geeneens een klein beetje begrip. Ook heb ik het idee dat ze nogal afstand creëren door alles te willen controleren wat ik doe. Als ik bijvoorbeeld met iemand op skype zit, willen ze per se weten wie het is, anders worden ze boos. Ik vraag hen ook niet met wie ze omgaan en waarom, dus ik vind dat een beetje irritant. Dat wekt irritaties bij me op. Als ik beneden zit, krijg ik te horen dat ik maar boven moet gaan zitten als ik wil skypen. Maar als ik eenmaal boven zit, komen ze wel honderd keer naar boven om te vragen of ik alsjeblieft naar beneden wil komen. What the fuck :"D

Bovendien, sociaal contact is voor mij niet makkelijk. Ik ben echt socially awkward en ik heb in Hasselt geen vrienden meer. Die zijn allemaal christelijk en willen daardoor niets met mij te maken hebben, of ze hebben me laten vallen zoals die zogenaamde beste vriendin die ik eerst had - die me vervangen heeft door een ander. Ik ben daardoor dus al snel aangewezen op Skype of Quizlet omdat daar mensen zitten die aardig voor me zijn, alleen wonen de meeste zo ver weg ):

---

•

Yeoubi schreef:
First of all: sorry dat ik zo laat reageer. Ik had de reacties wel gelezen, maar ik wilde eerst even mijn gedachten op een rijtje zetten voordat ik een reactie zou plaatsen.

Het spijt me echt dat ik dit zeg en dat het daardoor lijkt alsof ik je reactie zomaar afkap, maar ze laten verdomd weinig merken dat ze van me houden. Iedere keer weer zeggen ze alleen maar dat ik negatief ben en dingen fout doe, dat ik niet te vertrouwen ben en dat ik maar beter meer medicijnen kan gaan slikken. Dat ben ik zat, dat pik niet meer. Ik doe mijn best om zoveel mogelijk dingen met hen te delen, maar als er iedere keer van die reacties op komen zoals "dit soort gedachten zijn raar" en geeneens een klein beetje begrip. Ook heb ik het idee dat ze nogal afstand creëren door alles te willen controleren wat ik doe. Als ik bijvoorbeeld met iemand op skype zit, willen ze per se weten wie het is, anders worden ze boos. Ik vraag hen ook niet met wie ze omgaan en waarom, dus ik vind dat een beetje irritant. Dat wekt irritaties bij me op. Als ik beneden zit, krijg ik te horen dat ik maar boven moet gaan zitten als ik wil skypen. Maar als ik eenmaal boven zit, komen ze wel honderd keer naar boven om te vragen of ik alsjeblieft naar beneden wil komen. What the fuck :"D

Bovendien, sociaal contact is voor mij niet makkelijk. Ik ben echt socially awkward en ik heb in Hasselt geen vrienden meer. Die zijn allemaal christelijk en willen daardoor niets met mij te maken hebben, of ze hebben me laten vallen zoals die zogenaamde beste vriendin die ik eerst had - die me vervangen heeft door een ander. Ik ben daardoor dus al snel aangewezen op Skype of Quizlet omdat daar mensen zitten die aardig voor me zijn, alleen wonen de meeste zo ver weg ):

Heb je al uitgebreid een gesprek gehad met je ouders? Maar dan ook echt gezegd hoe het me je gaat en duidelijk en helder uitgelegd waarom je niet naar de kerk wil of waaróm je je dat allemal zat bent. Probeer het gesprek op te bouwen en goed te ondersteunen met argumenten. Val ze niet meteen aan, maar maak hen wel duidelijk hoe je je voelt. Dat is de enige manier.

Ik ben dan wel jonger (vijftien) maar mijn ouders controleren me ook nog steeds op alles. Ze willen weten met wie ik op Quizlet praat, Skype, mensen op hobby's, etc. zolang ik onder hun dak woon, leef ik de regels na en zijn zíj verantwoordelijk voor me.
Dat ze je controleren wijst erop dat ze om je geven. Als ze niets om je geven, dan zouden ze je laten doen en stel dat er dan wat met je gebeurt? -- een foute meeting -- een pedofiel op Skype (Ik zeg maar wat :'D)

Vaak genoeg krijg ik ook te horen van 'KOM NU EENS BIJ ONS ZITTEN EN STOP MET SKYPEN.' Ed. ook ik heb het 'we moeten naar de kerk'-gezeur te horen gekregen. Tot mijn vormsel moest ik elke eerste zondag van de maand de mis bijwonen. Maar uiteindelijk accepteerden ze mijn keuze en uiteindelijk zullen zij dat ook doen. Het heeft tijd nodig.
Ouders vinden het vaak maar al te moeilijk om hun kinderen los te laten. Sommigen zijn er nu eenmaal losser of sneller in.

Zoek daarom een nieuwe hobby met nieuwe mensen. (: Zo erg kan het toch niet zijn? Je mag je echt niet als kluizenaar gaan gedragen.

---

i can swear, i can joke – i say what's on my mind if i drink if I smoke – i keep up with the guys