Dit gedicht heb ik gisteren geschreven en ik heb een tijdje zitten twijfelen. Ik was pittig bang voor de reacties, waardoor ik het nog niet in alle volledigheid aan mijn vrienden heb laten lezen. Hiermee bedoel ik niet dat ik bang was dat ze het niet goed geschreven vonden. Het ligt vrij persoonlijk en ik heb geen zin om in real life tekst en uitleg te moeten geven.
Maar toch moet het eruit. Ik heb heel erg het gevoel dat ik dit ergens kwijt wil, alle gedachten die door mijn hoofd gingen toen ik dit schreef. Het is eigenlijk een verhaal dat ik niet letterlijk uit wil spreken en toch aan iemand wil vertellen. Vandaar dat ik het met heel deze tekst op Q. zet.
Omdat het ook meedoet aan POTM, zet ik wat op mijn hart ligt in dit topic en niet onder het gedicht zelf.
Het gedicht:
Rode Tranen
We dwaalden en verdwaalden en noemden sterren naar onszelf.
