[0] A Pirates Life for Me - Speeltopic - Speeltopics

Index RPG Actieve Topics Zoek

12 aug 2015 - 21:14

inktzwart 7080

Er zijn goede mensen, maar ook slechte mensen.
Het probleem is dat je goed en slecht zo moeilijk uit elkaar houd.
De mensen die dat heel moeilijk vinden, worden slecht genoemd.
Daar zijn heel veel groepen van.
Één van de groepen wordt piraten genoemd.

Ooit, lang geleden, is er een schip gezonken door een aanval van sirenes.
Je weet wel, die bloedmooie meiden die je verdrinken. Nu zinken er wel vaker schepen.
Maar in dit schip zat een heleboel goud en zilver.
Daarom zijn er zoveel schepen naar opzoek, honderden jaren later.
Helaas gaat dat niet héél makkelijk.
Je hebt een aantal dingen nodig:
Een zilveren kelk,
Het kompas van de koning,
De kaart in de schedel,
En het vertrouwen van een meermin.

De regels:
- Niemand is perfect
-Je mag nergens de beste in zijn. Dan bepaal je over karakters dat zij dat niet kunnen zijn.
- Het is komisch bedoeld, jonge karakters en niet zo depressieve mensen zouden heel fijn zijn. (Piraten snijden andere, niet zichzelf (

Het begint op een mooie morgen op zee. Iedereen wordt wakker, ze weten niet hoe dichtbij de andere twee vijandige schepen zijn. Al snel ontdekt iemand het...
[Bij de Pearl ontdekt Pixie het]

[ bericht aangepast op 12 aug 2015 - 21:23 ]
obsessive rage

9 okt 2015 - 20:28

Valkyries 4511

Genevieve Dumaine II 23 II Queen Anne's Revenge

Hij had de afstand tussen ons in aanzienlijk verkleind, iets wat me totaal niet zinde. Ik keek hem echter met gerechte rug aan, niet van plan zijn veel te doordringende blik te ontwijken.
“Ik kan je wel wat Spaans leren,” zei hij zacht, waarbij een grijns zich rond zijn lippen legde nadat ik iets te overmoedig had gereageerd dat ik Frans sprak, geen Spaans. Hij legde dwingend zijn hand onder mijn kin, me hierdoor totaal geen andere keus latend dan hem te moeten blijven aankijken. “Despiadado betekent 'harteloos', oftewel sans coeur. Dat begrijp je wel, toch?” Hij bleef me aankijken, duidelijk uit op het vermaak dat mijn reactie teweegbracht. Uit reflex wilde ik namelijk direct een stap achteruit zetten, zowel door de aanraking als door zijn woorden, maar hij plaatste zijn andere hand in mijn onderrug en trok me hebbelijk tegen zich aan. Het uitgesproken groen in het bruin van zijn ogen maakte zijn toch al knappe verschijning – wat me zeker niet was ontgaan, maar waar ik totaal geen acht op wilde slaan vanwege de onhebbelijke situatie –, zowaar nog imposanter.
Ik voelde dan ook alle kleur uit mijn gezicht wegtrekken door de mengeling van angst en nervositeit die door mijn lichaam jaagde. De kracht die ik in mijn armen legde, terwijl mijn handen tegen zijn borstkas drukten, verried dat alles in mijn lijf protesteerde, ondanks dat ik niet verder tegenstribbelde. Ik wist dat ik beter gedwee kon ondergaan van wat hij van plan was, dan was het ’t snelst voorbij. Fysiek er tegenin gaan zou het alleen maar erger maken dan het al was.
Tot mijn verbijstering, liet hij me echter los. Zomaar, uit het niets en hij zette een stap naar achteren. Ontsteld stond ik op de plaats waar hij me achterliet, en mijn longen zochten direct naar lucht aangezien het erop had geleken dat ze door zijn greep waren afgesneden van hun noodzakelijke zuurstof.
“Ik heb honger, wat jij?” vroeg hij vervolgens, alsof er niets gebeurd was. Ik wilde spreken, maar kreeg geen letter uitgesproken. Te verpletterd door de situatie waarin hij me plaatste. Ik kon het dan ook niet helpen dat ik hem aanstaarde, stomverbaasd en misschien zelfs wat schaapachtig.
“Je… hebt honger,” wist ik uiteindelijk uit te brengen, zijn woorden herhalend, en ik slikte. Het klonk zelfs dommig in mijn eigen oren, maar ik was te ondersteboven om er iets beters uit te krijgen. Ik was op veel berekend, maar dit was toch wel het allerlaatste wat ik had verwacht, en dat bracht me compleet van m’n stuk. Iets wat hem hoogstwaarschijnlijk meer dan plezier deed en hem nog het meest amuseerde.
Goed, ik weet dus niet echt iets anders toe te voegen op het moment, aangezien Gen dus gewoon vooral van der stuk is gebracht en ik stiekem veel te hard uitkijkt naar Des' vermakelijke reactie Moest je nu onverhoopt toch niks met m'n post kunnen, laat je het maar weten, dan poog ik nog wat toe te voegen.

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

10 okt 2015 - 16:06

Perseid 8184

Sinedad Fortescue

De flacon draait afwezige rondjes in mijn vingers, overwegend of ik het restje zelf opdrink of teruggeef. Hij ziet eruit alsof hij alles kan gebruiken. Zijn manieren brengen iets terug dat ik al heel lang niet meer heb gezien: beschaafdheid.
Isaiah wint mijn aandacht wanneer hij zich met enige aarzeling begint te ontdoen van zijn kleding. Ik wil er niet uitzien alsof ik geniet van zijn onprettige positie — dus kijk ik weg. Mijn kijkers speuren de horizon af, die zo helder is dat ik ze iets moet toeknijpen om een scherper beeld te kunnen stellen. ''En nu?'' Is het eerste dat me opnieuw naar hem toe dwingt. Ik verberg mijn glimlach door een mager slokje vloeistof te nemen, waarna ik richting de zee gebaar. De snelste manier om de gehate kledingstukken te dumpen is de bewegende wereld om ons heen. ''Mijn schoenen mag ik toch wel houden?'' Ik bekijk zijn schoeisel keurend, waarna ik mijn schouders ter gedeelte van een antwoord ophaal.
''Zolang ze geen link hebben met het uniform ben je veilig.'' Ik veeg een krul achter mijn oor voor ik soepel overeind kom. Het vat kraakt zodra ik het met een ferme ruk omhoog duw. Verderop krijsen meeuwen. Vreselijke beesten. Ik leun voorover in het vat, strek mijn arm en de flacon, en voel hoe het laatste restje water aan boord naar binnen loopt. De bodem rum is genoeg om het water te reinigen, maar zorgt ervoor dat ik niet iedere ochtend ontwaak met een immense hoofdpijn.
''Drink.'' Ik steek de fles naar hem uit, kijk kort over mijn schouder, en ga dan langs hem heen naar het luik dat naar beneden leidt. Het kraakt al even erg als het vat zodra ik het open — en is behoorlijk zwaar, waardoor ik enige moeite moet doen om het open te houden. ''Kom je nog?'' Ik knik naar de trap die uitkomt onderdeks. Het wordt tijd dat hij degelijke kleding en een lesje niet—opvallen geniet.

-- Sorry. Better late than never, right. :')

Feel the fire, but do not succumb to it.

Index RPG Actieve Topics Zoek