Het is vreemd hoe zo veel dingen verband houden met elkaar. Om precies te zijn, alles houd verband met elkaar. In een leven is niets echt zeker, niets is logisch en alles veranderlijk. Alles bij elkaar is alles toch logisch en elkaars gevolg.
Onduidelijk? Vast.
Een oneerlijke start hoeft geen eerlijk einde te betekenen, maar een eerlijke start bied ook geen zekerheid.
Zo vaak is mij gezegd dat ik het niet zou redden, dat ik (en misschien niet in exact deze woorden) een verloren zaak ben. Slechts een paar mensen waagde de gok en zagen dat kleine beetje in mij dat een grote drijfveer zou worden om te komen waar ik wilde zijn.
Maar voor dat dit bereikt zou zijn zou ik moeten luisteren naar de gemixte boodschappen van de wereld en mijn eigen hoofd. Denken en voelen hebben een diepe relatie al is deze vaak ongelijk en onrechtvaardig.
Het is wonderbaarlijk hoe mond, hoofd en hart zo diep in strijd kunnen liggen. Oorlog van diepe bodem die soms zonder bewustzijn ernstig word gevoerd.
Maar waar is de oorlog door ontstaan? Die vraag is soms bijna onmogelijk om te beantwoorden. Voor het antwoord zal men moeten graven in die bodemloze put van het bestaan, opzoek naar een scherp mes om zichzelf mee te snijden. Niemand heeft zin om zichzelf doel bewust pijn te doen, om in een beerput te springen waar het bijna zeker is dat je zult verdrinken.
Ik grinnik wanneer ik deze woorden zo vol vuur uitspreek en schud mijn hoofd.
Het is de angst om te verdrinken het water van het verleden en oud zeer die je de kop indrukt. Even terug naar die logica die niet logisch is: het verleden is onveranderlijk, de toekomst niet. Dat is een zekerheid. Volg je mij nog? Het is het verleden die je maakt tot wie je in de toekomst maakt. Het is onmogelijk om iets in de toekomst op te lossen wanneer je niet je verleden aanspreekt.
Mijn conclusie was dan ook: Je verdrinkt niet in het water van het verleden, maar in het water van angst om te graven naar een tumor uit je verleden.
Zo lang je die zogezegde tumor laat zitten zal hij uitzaaien over de toekomst, het verblind, het verdoofd en verstomd. Het is niet de toekomst die pijn doet, maar die groeiende tumor van het verleden die stukje bij beetje de toekomst infecteert en de logica totaal vertroebeld.
Ik kan mij voorstellen dat niemand dit kan volgen, maar als je naar deze tekst kijkt dan kan je zien dat elke zin gevolgd word door een nieuw gevolg dat aansluit op het einde. Pluk er een aantal zinnen tussen door en dit alles slaat nergens meer op.
Zo ook met het vergeten of wegstoppen van kernen in het verleden. Laat een of twee gebeurtenissen je bewustzijn verlaten en we zien ons eigen oorzaak gevolg niet meer. Het overzicht komt pas weer terug zodra we hebben gegraven en de etterende wond terug vinden.
Echter… het wegstoppen van confronterende gebeurtenissen is ook veilig. De chaos van de toekomst is ook veilig. Als je weet dat alles een totale chaos zal zijn kunnen wij ons voorbereiden op ongeluk en tegenspoed. Wij willen zekerheid, chaos is (hoe vreemd ook) een zekerheid.
