Na 26 jaren... - Liefde, Vriendschap & Familie

Gaan mijn ouders uit elkaar. Of 27, idk. Deze zomervakantie kreeg ik te horen dat er vanalles mis was in de relatie van mijn ouders, en dat mijn moeder dingen had gedaan waardoor alles nogal moeilijk werd. Het komt erop neer dat ze ruzie kregen over dat wat ze gedaan had en toen zei ze dat ze wou scheiden. De volgende dag heb ik ze nog zover gekregen dat ze het nog gingen proberen en dat hebben ze gedaan. Twee maanden zijn ze naar een psycholoog geweest en heeft mijn moeder alles wat haar dwars zat opgeschreven. Nou ga ik niet in details, maar dat was veel. Er was van alles mis, mijn vader had dingen gezegd in het verleden, of dingen niet gedaan, wat hij niet gezegd zou moeten hebben en wel gedaan zou moeten hebben. Mijn moeder heeft dat 27 of 27 jaar lang opgekropt...
Nu houd mijn moeder wel op een bepaalde manier van mijn vader, maar niet echt zoals mijn vader van mijn moeder houd. Mijn moeder is boos en verdrietig en gekwetst al zo'n beetje in heel hun huwelijk. Nu heeft mijn vader het wel echt geprobeerd, en ik ben hartstikke trots op hun, en mijn vader houd zielsveel van mijn moeder maar er is teveel gebeurd.
Ik wist wel al een tijdje dat er iets gaande was. En mijn zus en broer ook, maar vandaag kwam de klap echt nogal hard aan.

Hebben jullie nog tips hoe ik hier de komende maanden mee om kan gaan? En om het ook nog nuttig te maken: zijn jullie ouders bij elkaar of niet?

"I would have followed you, my brother... my captain... my king."

Ik was 4 toen mijn ouders uit elkaar gingen. En wat mij ook in de jaren daarna heel erg heeft geholpen is het zo zien dat het zo voor iedereen veel beter is. En dat klinkt rot maar dat is het wel. Het blijft moeilijk, jullie zullen er allemaal even doorheen moeten maar het is richting een goed doel dat ook jouw ouders op een andere manier gelukkig kunnen zijn. Ik zou als tip geven houd het contact hoog bij beide ouders. Heel veel succes, en mocht je willen praten mag je me altijd een berichtje sturen.

The truth is out there.

Sowieso is het belangrijk om je gevoelens niet in te houden, maar als je het gevoel hebt te moeten huilen ook gewoon te gaan huilen. En het zal ook zeker moeilijk zijn, dus ik hoop dat je vrienden hebt waar je op kan terugvallen.
Mijn ouders zouden afgelopen juli 25 jaar bij elkaar zijn... Inmiddels zijn ze nu anderhalf jaar uit elkaar (waarvan een half jaar ook echt gescheiden) en ik heb het er af en toe nog moeilijk mee. Dus makkelijk zal het nooit zijn, helaas.
Wat misschien ook handig is, is om te kijken of je ouders in ieder geval een goede band met elkaar kunnen houden, want anders voel jij je straks rot als je bijvoorbeeld gaat trouwen en je ouders kunnen niet langer met elkaar door één deur...

"Some day you will be old enough to start reading fairy tales again.” - C.S. Lewis

Ik was zeven, bijna acht, toen mijn ouders gingen scheiden. Ik was er kapot van, maar ik had geen broertjes of zusjes om er over te praten. Mijn beste advies is om echt iemand te zoeken hiervoor - je familie of een buitenstaander, maakt niet uit - en maak niet de fout die ik maakte. Als je er mee blijft zitten blijft het je achtervolgen en laat je het nog meer invloed hebben op je leven. Ga praten, praten en nog veel meer praten! Ook mijn inbox staat open als je iets kwijt wil aan iemand die buiten je gewone leven staat (bijvoorbeeld voor wat 'privacy' over hoe jij je er over voelt).
Ik wens je heel veel sterkte <3

[ bericht aangepast op 20 sep 2015 - 19:39 ]

Ik heb zelf nooit zoiets meegemaakt, maar het lijkt me altijd een erg lastige en nare situatie, zeker als je het niet echt verwacht. :c Sterkte!

"Just words." "But good words. That's where ideas begin." - Star Trek, The Wrath of Khan

Mijn ouders zijn nog bij elkaar, maar die van twee vriendinnen niet. De één is best aardig terechtgekomen (ondanks dat haar moeder er nooit echt voor haar is geweest), maar de ander heeft echt grote problemen aan die scheiding overgehouden. Sowieso hadden haar ouders een vechtscheiding van vier jaar, en stonden de kinderen daar niet bepaald op één. In plaats van dat ze vroegen naar hoe de kinderen zich bij de nieuwe situatie voelden, was het telkens 'niet tegen ... zeggen' en elkaar de schuld geven van alles. Mijn tip is dan ook om altijd goed te communiceren, want het had echt zoveel beter kunnen zijn had mijn vriendin met haar ouders gepraat. Of ja, had kunnen praten.

"She was fury, she was wrath, she was vengeance."

Mijn ouders zijn officieel nog niet uit elkaar, maar sinds de meivakantie zijn ze wel opgebroken en de scheiding komt er aan (na 33 jaar).
Het belangrijkste is dat je je ouders blijft zien als je ouders. Ze zijn niet je kinderen of je vrienden - hun problemen horen niet bij jou (ik weet niet hoe oud je bent maar vanaf een bepaalde leeftijd gaan ouders vaak dingen bij je 'dumpen') Het is belangrijk dat je met ze blijft communiceren, zeker omdat er veel keuzes vóór jou gemaakt gaan worden. Laat je nergens in dwingen.
En daarnaast: je emoties mogen er zijn. Je hebt het volle recht boos of verdrietig te zijn, en niemand heeft het recht om je te vertellen dat dat niet zo is.
Heel veel sterkte de komende tijd en mocht je met iemand willen praten die momenteel in hetzelfde schuitje zit dan weet je me te vinden.

[ bericht aangepast op 20 sep 2015 - 20:15 ]

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

Square schreef:
Ik heb zelf nooit zoiets meegemaakt, maar het lijkt me altijd een erg lastige en nare situatie, zeker als je het niet echt verwacht. :c Sterkte!

• It is often the biggest smile, that is hiding the saddest heart. •

Ik was zes, dus ik kan me er niet veel van herinneren en heb ook niet echt tips. Maar ik wil je wel veel sterkte wensen.

Han såg ut så som drömmar känns som.

Mijn ouders zijn inmiddels alweer bijna 36 jaar samen (waarvan 34 jaar verloofd) en zijn wel meerdere keren per week onenigheden tussen mijn ouders. Dan vraagt mijn moeder aan mijn vader of hij iets wilt opruimen, maar dat duurt meestal minstens drie dagen voordat het ook echt gebeurd. Mijn moeder moet er dan ook om blijven zeuren.
Vorige week had ik met mijn moeder een gesprek over scheiden, omdat er zo'n item op de televisie was over scheiden en toen zei mijn moeder dat ze voorlopig niet gaat scheiden. Het is meestal niet beter met een ander.

Daarnaast ben ik bevriend met twee tweelingen, waarvan hun ouders allemaal zijn gescheiden. Bij de ene tweeling wonen ze bij de moeder en zien ze de vader en hun stiefmoeder nauwelijks tot niet.
Bij de andere tweeling is er sprake van een co-ouderschap, waarbij ze een halve week bij de moeder wonen en de andere helft van de week bij de vader. Dat werkt voor hun prima.

"If you're gonna say that you've always been secretly gay for me, everyone always just kind of assumed it."

Watney schreef:
Ik was 11, volgens mij, toen mijn ouders uit elkaar gingen. Ik probeer die tijd eigenlijk vooral te vergeten.
En wat mij ook in de jaren daarna heel erg heeft geholpen is het zo zien dat het zo voor iedereen veel beter is. En dat klinkt rot maar dat is het wel. Het blijft moeilijk, jullie zullen er allemaal even doorheen moeten maar het is richting een goed doel dat ook jouw ouders op een andere manier gelukkig kunnen zijn. Ik zou als tip geven houd het contact hoog bij beide ouders. Heel veel succes, en mocht je willen praten mag je me altijd een berichtje sturen.

Don't walk. Run, you sheep, run.

Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik dertien was, maar eigenlijk waren ze al jaren geen koppel meer. Voor mij kwam het niet echt als een verrassing en ik heb er ook nooit lasr van gehad.
Ik vind het om eerlijk te zijn veel beter zo, er zijn veel meer voordelen aan en iedereen is een pak gelukkiger. Mijn ouders kunnen het wel nog heel goed vinden met elkaar, dat helpt ook wel.
Mijn tip is een beetje cru, maar goed: Maak er geen al te groot drama van. Ja, het is een hele verandering en ja, het zal eventjes duren voor alles een beetje gewend is, maar uiteindelijk wordt alles beter (:

Mhm?

Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik 9 maanden oud was, daar heb ik gelukkig nooit niks van meegekregen maar 2 jaar geleden is mijn moeder opnieuw gaan scheiden na een huwelijk van 18 jaar met mijn stiefvader.
Daar hebben mijn broertjes, zusje en ik met mijn eigen gezin behoorlijk wat onder geleden.
De tip die ik je mee zou geven; praat veel met een persoon van buiten het gezin, iemand waar je je gevoelens goed bij kunt uiten en waar je even alles kwijt kunt als het je te veel wordt. Iemand die ook bereid is om dit alles aan te horen, desnoods een professioneel iemand gezien die daarvoor zijn.
Ikzelf werd een soort pion binnen de scheiding van mijn moeder - een doorgeefluik die tussen twee partijen stond en van alles mocht/moest regelen - zorg iig dat je dit niet wordt en dat je je ouders de dingen, ondanks de scheiding, zelf laat regelen.
En hoop nergens op, klinkt misschien hard ( of ben ik te bevooroordeeld omdat bij ons alles totaal fout is gelopen ) maar als je teveel gaat hopen opdat het bijv. nog goed komt tussen hen, dan komt het alleen maar nog harder aan wanneer dat niet zo is.
Uiteindelijk moet je je ook voor houden dat ze gaan scheiden met een reden, en dat wanneer ze eenmaal gescheiden zijn en je de moeilijke periode door bent het voor iedereen beter is zo.
Verder zou ik zo even niks weten maar ik wens je heel veel sterkte toe voor de aankomende tijd.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Ik wil iedereen even bedanken voor de tips en de sterkte!
Als ik jullie verhalen lees besef ik me dat ik niet degene ben die het het moeilijkst gaat krijgen aangezien mijn ouders niet al ruziënd uit elkaar zijn gegaan en elkaar nu nog ook helpen enzo. Nogmaals bedankt!

"I would have followed you, my brother... my captain... my king."

Mijn ouders hebben mij ook pas geleden verteld dat ze willen scheiden.
Al komt het bij hun doordat ze geen gevoelens meer hebben en gewoon als vrienden uit elkaar gaan dus.

Al gaan ze niet officieel scheiden enzo omdat we een wat lastige geldsituatie hebben enzo.

Veel succes iig (:

"I'm in the mood for chaos." - Cheryl Blossom [Weggooiwashand --> Katalante]