• Je kan op elk moment meedoen als je wil! Dit is geen sneltrein-rpg

    Het verhaal:
    Dit rpg speelt zich af begin 19e eeuw. Adel en niet-adel zijn verenigd in een koninkrijk. De adel wonen met een aantal bedienden in een groot kasteel. De laatste tijd heerst er veel onrust in het koninkrijk, er dreigt oorlog te ontstaan. Daarnaast ontdekken een aantal mensen van adel en een aantal van niet-adel dat ze beschikken over magische krachten. De adel krijgt een speciale school om hun magische krachten te ontwikkelen, zij zullen ten tijde van de oorlog zich nuttig kunnen maken. Maar hoe staan de rest van de mensen die geen krachten hebben tegenover deze magische krachten? En hoe gaan zij die niet naar de school kunnen met hun krachten om? En wat als er mensen zijn die misbruik maken van hun krachten? Er zijn twee kanten tijdens de oorlog: Straveli en Gravel. Dit zijn twee gebieden die al langer dreigen met oorlog naar elkaar toe. Als personages mogen er mythische wezens worden aangemaakt (als heksen, magiërs, elfen, vampiers etc.) maar ook de adel kan verschillende rollen hebben (prins, koning, etc.) Overigens: niet iedereen heeft dus een kracht.

    De rollen

    Mannen (8 / ..):

    -Van adel (1/ ..):
    -Jared, van adel: prins, duistere / zwarte magie [topic 1, pagina 2]

    -Niet van adel (7 / ..):
    -Misha, niet van adel, arts in opleiding (bij het ziekenhuis van het kasteel), beheersing van het element vuur [topic 1, pagina 1]
    -Mordecai, niet van adel: burger, kan mensen laten hallucineren en hypnotiseren [topic 1, pagina 3]
    -Lucio, niet van adel, leerlingjager, kan teleporteren [topic 1, pagina 4]
    -Zandro, niet van adel, kracht van verleiding [topic 1, pagina 5]
    -Byron, niet van adel, half elf / half mens, heeft geen kracht maar wel scherper zicht en snellere reflexen [topic 1, pagina 6]
    -Alvaro, niet van adel, warlock, heeft een helende kracht [topic 1, pagina 6]
    -Robert, niet van adel, kapitein van de Koninklijke macht, kan in een sneeuwpanter veranderen [topic 1, pagina 8]


    Vrouwen ( 6 / ..):

    -Van adel (2 / ..):
    -Meghan, van adel, dochter van de Koning ofwel prinses, tweede in lijn voor de troon, dingen laten exploderen [topic 1, pagina 1]
    -Callidora, van adel, 3e in de lijn van troon opvolgster, gedachten lezen [topic 1, pagina 3]

    -Niet van adel (4 / ..):
    -Myrra - dochter van de raadsheer van de koning, kan wind en tornado's maken [topic 1, pagina 2]
    -Shana, is officieel toezichthouder van de kelder van het kasteel, kan de toekomst zien [topic 1, pagina 2]
    -Skye, dochter van de leider van de Koninklijke wacht, kan in dieren en andere menselijke gedaantes veranderen [topic 1, pagina 3]
    -Sophia , niet van adel, mentor van Misha, telekinese [topic 1, pagina 4]

    [ bericht aangepast op 23 jan 2016 - 17:46 ]


    Aan niets denken is ook denken.

    Oh sorry ik pas het even aan. d: Haha


    Have Courage And Be Kind ~ Cinderella

    Shana Grace
    Als iemand me aantikt draai ik me verbaast om, ik zie veel verschillende dingen in een keer, de toekomst, mensen die ik misschien wel herken als ik ze weer zie. Maar ik begrijp uiteindelijk niks van wat ik zie, en als ik dit wil begrijpen moet ik dit echt met haar bespreken. Maar pas als ik een keer verward met mijn ogen heb geknipperd realiseer ik me dat het Meghan is die voor me staat, Meghan, de prinses van dit kasteel staat zomaar voor me? Ik maak mijn mooiste reverence en probeer goed rechtop te staan terwijl ik goed moet nadenken voordat ik kan bedenken wat ze net tegen me gezegd heeft nadat ik mijn visioen kreeg. ik probeer een beleefd gesprek te voeren maar dat lukt me niet helemaal, zodra zij begint te praten gaat mijn aandacht al naar wat ik net heb gezien, wat heb ik precies gezien? ik probeer het uit mijn hoofd te zetten en echt oprecht aandacht te besteden aan wat de prinses zegt, iets over een vervelende jongeman waar ik haar van gered heb. ik lach op een beleefde toon met haar mee, en kijk rond in het feest vol feestvierende mensen, Callidora met George? Ik kende George al van het gedeelte van het hof dat dicht bij de koninklijke familie stond. Hij verdiende echt het beste en dat gunde ik hem ook. En nu hij zo stond te stralen naast Callidora in haar prachtige jurk maakte ik me daar geen zorgen over. Er waren ook mensen die afwezig keken, alsof ze even konden uitrusten van het harde werk, natuurlijk was het niet voor iedereen makkelijk maar ik hoopte dat juist deze mensen konden genieten van het gala. Verder kijkens zag ik dat Micha alleen tegen de muur stond aan te leunen, meestal had hij wel vrienden om hem heen nu niet, maar dat duurde vast niet lang, misschien vond hij het ook wel prettig om niet de hele tijd bezig te zijn met anderen. Callidora was nu aan het dansen met allemaal kinderen om haar heen, dat kon ook niet anders, ze was een schat. wat hadden wij geluk met onze koninklijke familie, Meghan die zo aardig met me stond te praten en Jared, zucht. Geen spoortje van de oorlog te bekennen, ookal ging de roddel dat die in volle gang was. Op dat moment wou ik de toekomst niet weten, op dat moment was ik gelukkig.


    we are the ones with fantasy

    Mordecai Orthon Dalton

    Na wat een uur leek te duren hield het geluid van de harde stem op, en was er plotseling weer muziek te horen. De muziek wekte me uit mijn gedachten waardoor ik een paar knipperde, en vervolgens weer rondkeek. Voordat ik het wist dansten er weer mensen en hoorde ik overal gepraat en gelach. Een koppel kwam recht voor mijn neus staan en besloot nou net daar te beginnen met hun eerste ronde van dansen. Onmiddellijk liep ik een stukje weg, zo dicht mogelijk bij de muur blijvend zodat ik helemaal achteraan zou blijven staan. Af en toe kon ik een glimp van een bekend gezicht opvangen en ik zou zweren dat ik ergens de jurk van Meghan zag. Rustig bleef ik doorlopen totdat ik uiteindelijk bij een hoek uitkwam waar nauwelijks iemand stond, of voorlopig zou komen staan. Mijn ogen gingen meteen de zaal weer rond, eerst lettend op alle hoeken en muren van de zaal en daarna pas de mensen. Mijn blik bleef hangen bij een jongen die me bekend voorkwam: namelijk niemand minder dan Misha. Onopvallend bleef ik hem aankijken, af en toe streek ik subtiel mijn kleding wat recht als ik te lang zou kijken, en deed net alsof ik de knopen goed deed. Het was voor het gala gewassen zodat het nog een beetje schoon zou zijn. Geld voor een pak had ik niet, en hoefde ik ook niet. Ergens anders dan de herberg, de stad of het bos zou ik niet echt komen. Zoals ik mijzelf voorgehouden had startte ik met één van mijn doelen: Misha zich kapot laten irriteren. Als eerst zorgde ik ervoor dat zijn zicht op de zaal voor een enkele seconde wegviel door zijn gedachten in een zwart gat te zetten. Even wachtte ik, waarna ik hem liet zien dat een gordijn in brand vloog door een kaars die er dichtbij stond. De brand liet ik overgaan tot de andere gordijnen, en al snel de tafelkleden. Terwijl ik ondertussen vanuit mijn ooghoeken Misha aan bleef staren dook ik zo ver mogelijk in de hoek, de duisternis in. Zachtjes mompelde ik iets in mezelf wat verloren ging in het geluid dat door de zaal galmde. Omdat ik honderd procent zeker wist dat zodra Misha mij zou spotten hij zou weten dat de brand niet echt was, liet ik het nu maar bij vuur. Ik kon een kleine glimlach niet onderdrukken die waarschijnlijk twee keer zo groot zou worden wanneer Misha in paniek zou raken, kwaad zou worden of totaal niet zou weten wat hij zou moeten doen. Nog steeds mompelend wuifde ik een keukenmeisje weg dat aan kwam met weet ik veel wat op een gouden schaal. Wat beteuterd keek ze me nog een keer aan, om daarna maar ongemakkelijk weg te lopen. Ik voelde de afkeurende blikken van een aantal andere mensen op me branden en dezelfde blikken me van top tot teen bekijken. Pas na een minuut hadden de oudere mannen en vrouwen door dat ze me ondertussen al iets te lang aan zaten te staren en keken snel een andere kant op. Mijn armen vouwde ik over elkaar en ik draaide mijn hoofd weer Misha's kant op, mijn ogen nog steeds op hem gericht.

    [ bericht aangepast op 17 nov 2015 - 1:13 ]


    United we stand, divided we fall.

    Eerst wilde ik wachter op reacties van anderen maar ik maak hem toch maar.
    ~~~~~~~~~~~~~~~~
    Misha Calligan
    Het duurde even voordat hij bekenden had gevonden. Hij liet zijn blik even op hen rusten, om vervolgens ergens anders naar te kijken. Callidora zag er beeldschoon uit in haar jurk, en als hij hetero was geweest zou hij nog wel eens op haar kunnen vallen. Maar zij was niet de enige met mooie kleding aan. Hij zag Shana en Meghan bij elkaar staan. Ook zag hij Jared, en zijn pak misstond hem ook niet. Zijn blik ging weer terug voor zich. Het was dat een serveerster net voor hem dook, anders had hij zich wel gemengd in de menigte. Hoewel een momentje voor zichzelf ook prima kon zijn, was Misha niet het persoon om alleen te zijn. Hij had het liefst zo veel mogelijk mensen om zich heen of in ieder geval iemand om mee te praten of wat te drinken. Net toen hij wilde weglopen viel hem iets op, waardoor hij tegen de muur bleef staan. Plotseling werd het even zwart en leken zijn gedachten weg te vagen. Zag hij dat nou goed? Een kaars stond gevaarlijk dichtbij het gordijn en het duurde geen seconde voordat het gordijn in lichterlaaie stond. Zijn voeten bewogen zich niet, hij had zich anders al lang vergezeld door gezelschap. Zijn blik werd volledig in beslag genomen door het vuur, dat gevaarlijk snel zich leek uit te bereiden en het gordijn verslond alsof het niets was. Eigenlijk had hij moeten roepen ‘brand’, of beter nog: dit doen terwijl hij weg zou rennen, of kijken of er niet iets van water was om het mee te blussen. Misha panikeerde niet snel om iets en leek eerst eerder gefascineerd te zijn door de vlammen dan dat het hem alarmeerde. Het zou hem echter wel iets moeten doen, en dat deed het ook. Hij was te verrast om ook maar een woord uit te brengen of een stap te zetten. Zijn pupillen werden groot toen hij ontdekte dat niet alleen de gordijnen het te verduren kregen maar zelfs de tafelkleden. Hij stond strak tegen de muur aan en verroerde zich niet. Zijn huid was al bleek, maar blijkbaar kon deze nog een stuk bleker worden. Zijn blik was gefixeerd op de vlammen maar hij kon zich nog steeds niet verroeren. Hij wist zijn blik los te rukken en keek snel de ruimte op. Op het moment dat hij dat deed begon hem te dagen dat er iets niet klopte. Waarom deed niemand iets? Waarom raakte niemand in paniek en bleef iedereen rustig doorkletsen? Zelfs al kwam het vuur, zo leek het, dichterbij zijn voeten, er bleven nieuwe vragen in zijn hoofd opkomen die hij meer aandacht schonk dan zich af te vragen of hij hier niet gevaar liep. Hoewel het een hallucinatie was had hij dat nog niet door en kreeg hij het ook echt benauwd door de vlammen, waardoor hij nog bleker werd. Zijn bleke huid stak fel af tegen zijn zwarte pak.


    Aan niets denken is ook denken.

    Callidora Sallisilan

    Uitgeput van het dansen zette ik me in een van de stoelen neer die in de zaal stonden. Ik moest echt even pauze nemen, die kinderen waren schatjes maar vergde wel wat energie. George kwam naar me toegelopen en glimlachte naar me. Aan de ene kant was George erg aardig en wilde ik hem steeds beter kennen en daardoor blijkt het toch dat hij steeds leuker word na mate ik bij hem ben. Maar ik wil mijn moeder niet gelijk geven, ik wil niet dat zij denkt ''zie je wel dat ik gelijk had.'' Geen idee of ze dat zou kunnen gaan zeggen, maar ik had daar niet zo'n zin in dus ik zat nu in een lastige positie. Moest ik nu mijn hart volgen of het negeren zodat mijn moeder geen gelijk krijgt? Ik moest er gewoon even een nachtje over slapen en vanavond was niet het juiste moment om over zoiets te gaan staan piekeren. Het was kerst en dat was wat telde deze avond. Een bediende kwam langs gelopen met een blad waar glazen met champagne op stonden, ik stond op en griste er een van het blad. Ik nam een slokje, ik had best dorst gekregen van dat dansen. In een oogwenk hoorde ik iemand zijn gedachtes. Ik verstond dat er vlammen zouden moeten zijn, maar bij wie kwamen deze gedachtes vandaan? Ik keek de zaal rond, uiteindelijk bleef haar blik hangen bij niemand minder dan Misha Calligan. De gedachte kwam bij hem vandaan, hij zag er wat bleekjes uit. Maar waarom dacht hij aan vlammen? Ik zag werkelijk niks.
    Dan begon er iets te dagen, wie was hier de gene die vuur beheerste? Omdat ik gedachtes kon lezen wist ik van de meeste wel welke gaves ze allemaal hadden en ik wist precies wie die zo genaamde vlammen veroorzaakte. Mordecai dat kon niet anders, hij en Misha waren niet echt close dus haalde ze vaak dit soort fratsen met elkaar uit. 'Callidora? Wilt u nog een laatste dans met mij?' hoorde ik de bekende stem van George vragen. Ik keek op en glimlachte.
    Hij was zo lief. Werd ik soms verliefd? Moest ik toch mijn hart volgen? Ja het moest, ik moest niet zoveel denken aan wat mijn moeder zou kunnen zeggen.
    Want was George een enorme arrogante kwal geweest dan had ik hem direct de deur gewezen. Maar ik moest toegeven dat ik hem best leuk vond en dat het vertrouwd voelde in zijn buurt en als dat gevoel ter sprake kwam dan wist ik dat het juist was wat ik voelde. 'Ja natuurlijk mag dat.' zei ik lachend.
    Glimlachend pakte George mijn hand en begeleide mij naar de dansvloer. We walste en zweefde door de zaal, ik genoot echt.
    Ik ging lieve George maar eens om raad vragen. Naast dat ik hem leuk vond was hij ook een klaagmuur voor me geweest meer dan eens en dat was zo nu en dan nodig. Dus ik kon aan hem alles kwijt zelfs gênante dingen. 'George..' vroeg ik twijfelachtig. 'Ja,' antwoordde hij en keek me vragend aan.
    Oh god nu durfde ik niet goed meer, maar ik moest nu wel echt iets zeggen. 'Uhm, onze ouders of mijn ouders zien graag dat wij samen komen toch?' vroeg ik.
    George knikte. 'Ja dat is zo, maar als je het echt niet wilt dan moet je het niet doen,' zei George. Ik schudde hevig mijn hoofd.
    'Dat is het nou juist, ik had bij voorbaat al nee gezegd maar...' zei ik. George grijnsde. Ik keek naar beneden mijn voeten werden ineens erg interessant.
    Ik voelde dat er een vinger mijn kin omhoog probeerde te duwen zodat ik hem aan moest kijken. 'Maar?' vroeg George. Ik zuchtte.
    'Nu blijkt dat ik verkeerd geoordeeld heb over jou en je echt heel leuk bent,' zei ik en glimlachte onschuldig. Ik voelde dat ik licht bloosde.
    Fijn dat kon er ook nog wel bij. George murmelde. 'Ik vind het erg moedig dat je dat durft te zeggen,' zei George.
    'Hoe denk jij erover? Het geeft niet als jij niet het zelfde voelt want je moet immers trouwen uit liefden en niet onder dwang,' zei ik. Verwachtings- vol keek ik hem aan. 'Ik voel ook het zelfde voor jou, misschien kunnen we eens thee gaan drinken samen? Of gaan paardrijden,' stelde George voor. Ik knikte. Dat leek me een uitstekend idee. 'Maar we overhaaste niets, we doen rustig aan,' zei ik en keek hem aan. Ik wist dat George oprecht was over wat hij zojuist had gezegd.
    Maar we moesten het niet gaan overhaaste. George knikte. 'Afgesproken,' zei George. Nu moesten we het blije nieuws nog aan mijn ouders vertellen.
    'Zullen we even naar onze ouders lopen?' vroeg ik. George knikte. En we liepen langs de menigte naar onze ouders, die druk in gesprek waren.

    (Ik hoop niet dat dit te zoetsappig was? xD Sorry but i love Romance like this. d: )

    [ bericht aangepast op 25 nov 2015 - 21:05 ]


    Have Courage And Be Kind ~ Cinderella

    {Ugh, ik was al een tijdje aan dit stukje aan het schrijven, maar ik had even niet heel veel tijd doordat mijn Ipod crashte. Gelukkig doet die het nu weer, ook al heb ik hem helemaal moeten resetten en stond hij dus op fabrieksinstellingen. POEF, weg alles...}




    Met mijn vinger gleed ik over mijn lip heen en keek ernaar. Een druppeltje bloed sijpelde naar beneden. Waar had ik mezelf toch weer ingehaald?
    Vader had van me gevraagd of ik een schildknaap te grazen wilde nemen omdat hij zogenaamd informatie doorspeelde aan de vijand. Ik had ertegenin willen gaan, want wat hij van me vroeg vond ik ver beneden onrechtvaardig. Maar zo zat hij nou eenmaal in elkaar. Luisterde je niet naar hem dan zou hij manieren vinden om jou het leven zuur te maken.
    Vaak vroeg ik me af hoe hij het ooit zover geschopt heeft, voor de koning en zijn mannen lijkt hij wel een perfect man. Loyaal, sterk en besluitvaardig. Maar ik ken hem zoals hij werkelijk is; bedrieglijk, narcistisch en paranoïde.
    Ik durfde niet tegen hem in te gaan. Als ik niet naar hem luisterde zou hij me chanteren en desnoods op laten pakken door zijn wachters. Het zou hem niets uitmaken dat ik zijn dochter ben. Desnoods vermoord hij me net zoals hij met moeder heeft gedaan.
    Maar ik was het zat om me voor te doen als zijn loyale dochter. Het bloed begint steeds heter door mijn aderen te stromen als hij in de buurt is. Één dezer dagen zou ik hem zijn leven ontnemen en dan ben ik vrij, vrij om te gaan en staan waar ik maar wil. Niemand die me hier toch zou missen.
    Voor nu moest ik mijn rol op me houden, de rol van zijn perfecte sluipster.
    En dat bestond uit het bedreigen van een schildknaap.
    Ik had me hiervoor veranderd in een torenvalk en in het stallencomplex had ik eenmalig zo voorzichtig mogelijk uitgehaald naar zijn schouder. Maar ik verloor voor eventjes het bewustzijn en het dierlijke van de valk nam over, waardoor de klauwen dieper de huid doordrongen dan ik van plan was geweest.
    Zoals elk mens normaal is verdedigde hij zichzelf. Hij verweerde zich en voor ik het goed en wel kon ontwijken in de krappe ruimte had hij mijn tere lijfje geraakt waardoor ik genoodzaakt was om weg te vliegen. Ik had me niet veel later weer met wat moeite door de pijn in een mens veranderd en naar hem toegegaan om te kijken hoe erg de schade was. Ik schaamde me er altijd voor als ik zulke dingen moest doen, maar ik moest in het goede dagblaadje van mijn vader blijven.
    Het ergste was nog wel dat ik weet dat hij geen informatie doorspeelt aan de vijand. De echte dader had ik al neergehaald, maar mijn vader wilde dat niet op mijn woord geloven.
    "Fijne kerst." Nam ik voorzichtig afscheid van de schildknaap en ik snelde de stallen uit, op weg naar mijn eigen vertrekken. Mijn vader was gelukkig al weg in de laatste voorbereidingen voor het gala dat binnen nu en een uur zou beginnen.
    Ik weet niet of ik zou gaan. Grote sociale aangelegenheden bevielen me niet echt. Mensen die me nakeken, over me fluisterden alsof ik een ziekte was of me totaal negeerden.
    Ik heb er veel voor over om gewoon een normaal leven te leiden. Een jurk aan te trekken en me tot het midden van de danszaal te begeven waar ik met vrienden in de rondte zou zwieren.

    "Skye!"
    De harde stem van mijn vader schalde door de gang heen en meteen bleef ik stokstijf stilstaan.
    Zijn zwaardhand klemde zich om mijn arm heen en trok me een nis in. "Wat had ik je nou opgedragen? Je moest hem verwonden, dit lijkt er meer op alsof een kitten hem gekrabd heeft!"
    "het spijt me vader, het zal niet weer gebeuren."
    "Goed." Hij liet me los en beende langs me heen, maar hij leek zich te bedenken want hij draaide na een paar passen alweer om. "Ga naar de balzaal en hou het Koninklijk huis in de gaten, het is een gevaarlijke avond. Het is dan wel een traditie , maar als het aan mij lag zouden ze rond deze tijden het gewone volk niet binnen mogen laten."
    "Maar natuurlijk vader."
    Zonder me nog een blik waardig te keuren stampte hij de gang uit, mij alleen latend voor mijn kamerdeur, waar ik me dus jammer genoeg niet achter kon verschuilen voor de rest van de avond.
    Waar ik eerst nog niet wilde gaan moest ik nu wel, gedwongen door de woorden van mijn vader.
    Het was een opdracht, dus ik moest in de kleding die ik het meeste haat voor zulke gelegenheden.
    Het maliënkolder had ik tenminste uit, ik droeg een wit tuniek met een bruine leren broek. Over het witte tuniek zat nog een soort lichtblauwe jas en daarover had ik mijn halve schouderplaat, klein borstplaats, onderarm beschermers en mijn beenkappen. De helm hield ik af. Het zou alleen maar argwaan wekken als ik die op had bij het gala. Maar alsnog, mijn gehele outfit zou waarschijnlijk opvallen.
    De outfit die zoveel vragen oproept bij mensen en ervoor gezorgd heeft dat mijn leven er zo uitziet.

    De muziek was al begonnen met spelen, wat het gelukkig makkelijker maakte om binnen te glippen zonder dat echt iemand het merkte en ik verstopte me direct in het hoekje het dichts bij het koningshuis.
    Even had ik de neiging om me te veranderen in een klein diertje en een tijdje boven op een steunbalk van het plafond plaats te nemen en daar de rest van de avond te verblijven, maar ook dat durfde ik niet. Bang dat ik de controle kwijt zou raken.
    Maar wat als ik er alleen maar heen vlieg en me dan eenmaal daar weer terug verander in een mens? De balken waren zeker sterk genoeg om honderd veertig kilo te dragen, laat staan een meisje van alles bij elkaar tachtig kilo.

    Op het moment dat er met veel bombast een nieuw nummer op werd gezet veranderde ik mezelf in een kerkuil en vloog zo snel mogelijk in een scherpe diagonale lijn naar boven.
    Hier ging ik even zitten en deed ik alsof ik mijn vleugels gladstreek met mijn snavel om de mensen af te schudden die me mogelijk hadden zien vliegen voor ik terug veranderde en tegen een verticale steunbalk aanleunde, mijn benen optrok en uitkeek over het hypnotiserende schouwspel van dansende mensen onder me.

    [ bericht aangepast op 22 nov 2015 - 13:51 ]


    Credendo Vides

    Mordecai Orthon Dalton

    Verveeld trok ik mijn wenkbrauwen op terwijl ik nog altijd Misha aanstaarde. Was dit werkelijk zijn reactie? Tegen mijn verwachtingen in bleef hij kalm en bleef in het niets voor zich uit staren. De kleine bewegingen die hij maakte zoals zichzelf tegen de muur aandrukken vielen me wel op, maar stelden me nogal teleur. Natuurlijk kon hij moeilijk 'brand' gaan schreeuwen, de muziek en het gepraat zouden boven hem uitkomen, maar hij kon toch op zijn minst proberen het beginnende vuur te doven? Misschien weg te rennen? Voor een seconde wilde ik nog overwegen om de hallucinatie nog iets erger te maken, maar ik wist dat het niet zou werken aangezien niemand anders erop zou reageren. Ontevreden schudde ik mijn hoofd en liet de hallucinatie vol tegenzin maar ophouden. Mompelend kwam ik het donkere hoekje uit en begon met grote passen naar Misha toe te lopen, terwijl ik onderweg twee glazen wijn van een dienstmeisje's dienblad afpakte. Één van de glazen wijn duwde ik met een overdreven glimlach in Misha's hand zodra ik aankwam. Net iets harder dan wat je vriendelijk op zou kunnen vatten sloeg ik mijn hand op zijn schouder, en keek hem met nog steeds dezelfde glimlach aan. "Misha, wat heerlijk om jou weer eens te zien! Hoe lang is het nu geleden? Een paar weken? Niet meer gesproken sinds die keer dat ik een aantal van je patiënten had bezocht," zei ik, met een hint sarcasme. Ik liet zijn schouder los en liet mijn glimlach overlopen tot een grijns. Een paar weken terug ergerde ik me enorm aan een paar mensen om een reden die ik alweer vergeten was, dus had ik ze laten hallucineren in de hoop dat ze hun mond zouden houden en weg zouden gaan. In paniek waren ze naar Misha gegaan aangezien ze door anderen voor gek werden verklaard en schijnbaar werd mijn actie niet bepaald gewaardeerd. Nog een tijd daarvoor had ik hetzelfde met enkel Misha gedaan, en dat was onze eerste ontmoeting. Waar ik echter geen rekening mee had gehouden was dat hij Meghan en Jared ook kende en we nu nauwelijks met elkaar in een kamer konden staan. Dat heeft nog wel eens voor problemen gezorgd. Rustig haalde ik een hand door mijn haar en begon weer met spreken. "Heb je genoten van het vuur? Om heel eerlijk te zijn, je hebt me wel wat teleurgesteld. Ik hoopte dat je misschien iets meer.. geschrokken zou reageren? Maar maak je maar geen zorgen, je reactie was wel heel schattig," grinnikte ik. Ik nam een grote slok van de wijn en bekeek Misha's gezicht nog eens goed. Schok was er niet echt op te zien, het leek erop dat het niet helemaal gewerkt had. Misschien een andere keer. Wat ik wel wist was dat hij niet echt blij zou zijn met mijn komst, en dat gaf al genoeg voldoening.


    United we stand, divided we fall.

    Edit: Ik ben iets te ongeduldig.. ghehe

    [ bericht aangepast op 23 nov 2015 - 22:15 ]


    Three words, large enough to tip the world. I remember you.

    Misha Calligan
    Hoe dichter het vuur bij zijn voeten kwam, hoe benauwder hij het kreeg. Ondanks dat hij wist dat er iets niet klopte wist hij nog niet precies wat en kon hij dat benauwde gevoel ook niet zomaar van zich afschudden. Zijn huid was nog steeds bleek en hij wist nog steeds niet hoe hij moest reageren, dus keek hij maar in de vlammen. Alsof die hem zouden vertellen wat hij zou moeten doen. Plotseling waren de vlammen weg en Misha keek gelijk om zich heen. Het had ook niet langer moeten duren of hij was hier, te midden van al die mensen, flauwgevallen. Iets wat hij liever niet deed. Nu hij weer normaal kon ademhalen kwam beetje bij beetje de zuurstof binnen die hij eerder had gemist. En beetje bij beetje kwam de kleur in zijn gezicht terug. Plotseling kreeg hij een glas wijn in zijn handen gedrukt. Meteen keek hij in het gezicht van een persoon die hij niet mocht, het was Mordecai. Zijn gezicht vertrok meteen tot een strak gezicht. Hij was niet van plan om meer seconden dan nodig in het gezelschap van deze man te verkeren. Als je het hem vroeg, vond hij zichzelf ook veels te leuk. "Heb je genoten van het vuur? Om heel eerlijk te zijn, je hebt me wel wat teleurgesteld. Ik hoopte dat je misschien iets meer.. geschrokken zou reageren? Maar maak je maar geen zorgen, je reactie was wel heel schattig,". Gelijk bij die woorden uit zijn mond wilde hij die grijns, of dat gegrinnik, van zijn gezicht af slaan. Hoe kon het ook anders, het was Mordecai die hallucinaties kon veroorzaken. Daar was hij achter gekomen nadat een paar arme slachtoffers bij hem waren komen aanzetten, omdat hij arts was natuurlijk, en het had niet lang geduurd of ook hij was een slachtoffer geworden. Eerst had hij gedacht dat hij misschien onbewust zelf het vuur had veroorzaakt. Hij was immers diegene die het element vuur als kracht had. Maar dat leek hem niet, zoiets moest toch bewust gebeuren. Dat het Mordecai was verbaasde hem niets, hij mocht hem niet en dat was wederzijds. “Dus je hebt hier niets beters te doen dan je op zo’n sneue manier te vermaken?” antwoorde hij met 1 opgetrokken wenkbrauwen. Hij had zin om het glas wijn in 1 keer achterover te slaan, deze man irriteerde hem enkel met zijn aanwezigheid en alcohol zou het wellicht iets draaglijker kunnen maken. Zoals hij al eerder dacht, zou hij niet langer dan nodig bij hem in de buurt gaan staan. Hij vervolgde op zachtere toon: “Als je ooit in het ziekenhuis terecht komt zal ik er persoonlijk voor zorgen dat niemand helpt en je doodbloed”. Niemand anders kon dit horen, en gelukkig maar, want zulke woorden hoorden niet uit de mond van een arts te komen. Voordat hij Mordecai met een zoetsappige glimlach ‘Nog een fijne avond’ toewenste kon hij het niet laten om net te doen alsof het glas wijn uit zijn handen viel. Om het vervolgens over Mordecai leeg te gieten. Hij had toch geen mooie kleren aan. Hij draaide zijn rug naar hem toe en begon snel met het zoeken naar beter gezelschap. Meghan en Jared stonden bij elkaar. Hij boog, zoals het hoorde, eigenlijk ook voor Meghan zodat ze niet meteen over hem kon klagen. Hij had zo’n vermoeden dat ze hem niet mocht. Hij zei beiden gedag en zei nog iets anders maar Meghan met haar arrogante stem onderbrak hem. Het zou ook wel niet eens dat hij op deze avond mensen tegen kwam waar hij het wel mee kon vinden.. Toen ze weg was zei hij “Die heeft vast haar maandelijkse periode” terwijl hij haar nakeek. Hij richtte zich toen op Jared. “Hoe gaat het met je?” vroeg hij hem, oprecht geïnteresseerd. Volgens hem was het een tijdje geleden dat ze elkaar voor het laatst hadden gezien.


    Aan niets denken is ook denken.

    Meghan Sallisilan

    De avond vordert en ik verveel me kapot. Mijn pogingen om een serieus gesprek aan te knopen lukken soms totaal niet, of te goed. In het ene geval staat iemand met knikkende knieën en zweethanden iets te mompelen over het paleis, maar de andere kant is een te zelfverzekerd iemand die een grondige analyse van het leger heeft gemaakt en uit zijn hoofd kent. En die met vreugde een half uur lang uitlegt. Stiekem het feest verlaten lijkt een steeds aangenamere optie. Jared lijkt al even geïnteresseerd. Hij staart een beetje glazig voor zich uit en het is duidelijk dat hij er met zijn hoofd niet bij is. Ik grinnik zachtjes en loop naar hem toe.
    'En, hoe geniet jij van deze avond? Voor mij een beetje stilletjes, een gesprek voeren met de prinses lijkt even gevaarlijk als je hoofd in de muil van een leeuw leggen. Heb jij daar geen last-' Ik stop halverwege mijn zin en maak een snuivend geluid. 'Natuurlijk heb jij er geen last van, want jij bent ongevaarlijke lieve Jared. Nee, dan die grote gemene zus van hem, die kan je zomaar laten ontploffen.' De ironie druipt van mijn stem. Jared houdt niet van zijn gave en houdt hem liever verborgen. Veel mensen weten dat hij een gave heeft, maar niet wat precies. Vanwege zijn voorliefde voor paarden wordt er al gauw iets in die richting aangenomen, wat een stuk minder afschrikwekkend is dan mijn gave. Terwijl Jared veel gevaarlijker kan zijn dan ik.
    'Hé hé, beetje zelfvertrouwen. Natuurlijk worden de meeste mensen zenuwachtig als je rondloopt in zo'n jurk, als jij langs komt word iedereen in een omtrek van twee meter omver gehaald door de brede rok die er onder zit.' Ik maak een kleine, sarcastische beweging als antwoord.
    Ons gesprek valt stil terwijl we ons allebei verliezen in onze eigen gedachten. Als ik een bekend gezicht naar ons toe zie lopen kreun ik zacht. Maar voordat ik een nieuw gesprek kan starten, zodat het onbeleefd wordt om dan nog in te breken in de conversatie is Misha er al. Vrolijk maakt hij een buiging, natuurlijk doet hij het wel volgens de juiste etiquette, zodat ik niets heb om over te klagen.
    Net voordat hij zijn mond open doet, zie ik Mordecai ineens. Hij staat met zijn handen in zijn zakken Misha na te kijken en om zijn lippen speelde een triomfantelijk glimlachje. Niet dat die zo opviel, daarvoor moest je hem kennen. Wat overigens wel opviel was het vocht dat een donkere vlek op zijn pak had gemaakt. Hij heeft waarschijnlijk iets met Misha uitgehaald, en dat vond die laatste niet zo leuk vermoed ik. Maar, dat moest ik toegeven, blijkbaar had Misha het laatste woord gehad. Misschien dat hij daarom bescherming zocht bij mensen met autoriteit. Dat was nou heel vervelend voor hem, want wat Mordecai kan, kan ik beter. En ik schep er echt plezier in om mensen te pesten, zonder dat ze ook maar iets terug kunnen doen. Een sluw lachje vormt zich om mijn lippen. De eerste woorden van Misha's poging tot gesprek heb ik gemist, maar dat interesseert me toch niet.
    'Heel interessant allemaal,' onderbreek ik hem, terwijl ik zoveel mogelijk arrogantie in mijn stem leg. Ik maak een minachtend geluid, zwaai mijn haar over mijn schouder en loop weg zonder verder ook maar iets te zeggen.

    [ bericht aangepast op 24 nov 2015 - 17:09 ]


    Three words, large enough to tip the world. I remember you.

    Jared Sallisilan
          Gaf hem een deken en wat kussens en het zou niet lang duren voordat hij in slaap was gevallen. De toespraak had hij inmiddels al meerdere keren gehoord deze week, was het niet aan het ontbijt werd het wel tijdens het avondeten opgedreund en minstens drie dagen van tevoren was zijn moeder begonnen met compleet hysterisch rondrennen omdat alles tot in de puntjes geregeld moest zijn. Want oh, er zal maar een klein deukje in de zogenaamd goede reputatie komen te zitten.
          'En, hoeveel voeren met de prinses lijkt even gevaarlijk als je hoofd in de muil van een leeuw leggen.' Toen hij de stem van zijn zus hoorde, draaide hij zijn hoofd haar kant op. Al minstens een kwartier stond hij ergens willekeurig in de zaal, niet van plan te gaan dansen of zich te mengen in de menigte. Hij vermaakte zich prima door af en toe een praatje te maken en wees dan ook stug alle alcohol af, hij kreeg er ontzettend snel last van en bleef liever de controle houden over wat hij zei en deed. 'Heb jij daar geen last-' Ze kapte haar eigen zin alweer af. 'Natuurlijk heb jij er geen last van, want jij bent ongevaarlijke lieve Jared. Nee, dan die grote gemene zus van hem, die kan je zomaar laten ontploffen.' Hij haalde een hand door zijn haar en verzette zijn gewicht iets op zijn andere been. 'Hé hé, beetje zelfvertrouwen. Natuurlijk worden de meeste mensen zenuwachtig als je rondloopt in zo'n jurk, als jij langs komt word iedereen in een omtrek van twee meter omver gehaald door de brede rok die er onder zit.' Ook hij wist prima dat Meghan soms een beetje fel over kon komen, maar hij vond het onnodig het voor de zoveelste keer te melden, ze wist zelf ook wel dat hij vond dat ze soms iets minder gepikeerd mocht reageren.
          Het gesprek viel stil en het duurde niet lang voordat Misha bij hen kwam staan. Meghan vond het geweldig commentaar te leveren, dus boog hij beleefd voordat hij een gesprek aan ging. Jared vond het onzin, het zou normaal moeten zijn dat mensen hem en zijn zussen aanspraken zonder te buigen maar iedereen die het niet deed, werd er uiteindelijk toch wel op aangesproken. Wat dat betreft was hij blij met de mensen in de stallen, ze wisten dat ze niet hoefde te buigen of beleefd naar hem moesten doen wanneer ze dit niet wilde. Het enige wat hij hoefde was respect en al het bijkomende vanwege zijn status vond hij maar onzin. 'Heel interessant allemaal,' onderbrak Megan Misha voordat hij alleen al wat kon zeggen. Ze zwaaide haar haren over haar schouder en liep weg zonder ook maar iets te zeggen.
          'Die heeft vast haar maandelijkse periode.' Ondanks dat het niet erg vriendelijk was, kon hij er wel om lachen. 'Volgens mij heeft ze die in vlagen verspreid over een hele maand. Kan jij er als arts niet toevallig iets aan doen?' Over zijn laatste vraag moest hij even nadenken, al zou het antwoord toch wel positief zijn. Want de adellijke familie had natuurlijk het perfecte leven en dat moest getoond worden ook. 'Afgezien van flinke hoofdpijn door al het geschreeuw de afgelopen week, goed. Met jou?'


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.

    Callidora Sallisilan

    Twijfels vlogen langs me heen, was dit wel de juiste keuze? 'Laat eigenlijk maar,' zei ik. George keek me verbaasd aan.
    'Is het goed als ik er nog even over na denk?' vroeg ik. Misschien was het wel een slechte beslissing geweest en was George niet mijn droomprins.
    'We kunnen zien hoe het loopt, we hoeven het niet perse al aan onze ouders te vertellen,' zei George glimlachend. Ik keek hem aan. Twijfelend beet ik op mijn lip.
    Misschien had hij gelijk, onze ouder hoefde het nog niet te weten en werd het niets dan konden we het nog altijd afbreken. 'Ja, dat is prima,' zei ik.
    'Ik ga denk ik nog even naar mijn zus, die heeft denk ik wel behoefde aan gezelschap,' zei ik. Hij knikte en ik liep van hem weg.
    Ik liep richting Meghan en Jared die stonden te praten. Ik las hun gedachten en wist precies waarover ze het hadden. Net toen ik een gesprek wilde starten zag in mijn ooghoek een bekend iemand. Mijn ogen worden groot, nee ze hoorde hier nu niet te zijn er waren te veel mensen. 'Sorry jongens, ik moet even weg,' zei ik. En snelde naar Serena. 'Sereen, wat doe jij hier?' vroeg ik verschrikt. Serena keek om en glimlachte.
    'Ik dacht laat ik eens langskomen, het is tenslotte kerst,' zei ze lachend. Haar half lange blonde haren zwierde langs haar bleke huid en haar rode ogen gaven vel licht. 'Je weet toch dat je niet in de buurt van mensen moet komen,' zei ik. Serena trok een wenkbrauw op.
    'Waarom? Ik ben een vampier ik doe wat ik wil,' zei ze arrogant. Ik zuchtte.
    'Als mensen er achter komen gaan ze op jullie jagen en ik wil niet dat er een bloedbad komt,' zei ik streng. Serena kijkt me boos aan.
    'Ik kom hier niet voor het bloed, ik kom hier om kerst te vieren met jou,' zei ze. kerst vieren met met mijn beste vriendin? Dat klonk niet slecht. Maar zij was een vampier en mensen zouden vragen kunnen gaan stellen over haar ogen. 'Maar wat nou als ze vragen gaan stellen over je ogen?' vroeg ik.
    'Dan verzinnen we wel wat,' zei Serena. Misschien kon ze toch even blijven, kon ik haar gelijk voorstellen aan Meghan.
    Ik knikte ter bevestiging. 'Zal ik je voorstellen aan Meghan?' vroeg ik.
    'Ja is goed, dat was je zus toch?' vroeg Serena. 'Ja dat klopt,' zei ik lachend. We liepen naar Meghan, ik keek even rond of ik haar zag en ik vond haar bij Mordecai.
    'Hey, dit is Serena mijn beste vriendin,' stelde ik Serena aan mijn zus en Mordecai voor.

    [ bericht aangepast op 25 nov 2015 - 21:27 ]


    Have Courage And Be Kind ~ Cinderella

    Leuk stukje!!
    Alleen, Jared praat momenteel met Misha aan de ene kant van de zaal, Meghan praat met Mordecai aan (ongeveer) de andere kant van de zaal. Maar wat een leuk personage!


    Three words, large enough to tip the world. I remember you.

    Ashallayn schreef:
    Leuk stukje!!
    Alleen, Jared praat momenteel met Misha aan de ene kant van de zaal, Meghan praat met Mordecai aan (ongeveer) de andere kant van de zaal. Maar wat een leuk personage!


    Oh foutje d: En vind je dat echt? En wat vind je er leuk aan? (Ben totaal niet nieuwsgierig ofzo (': ) xD Maar dankjewel!


    Have Courage And Be Kind ~ Cinderella


    Myrra "Myr" NeverMist


    Ik kom alweer te laat binnen. Het feest is natuurlijk allang begonnen als ik aankom, ik zucht. Tijd is niet mijn sterkste punt. Ik stap op één van de bewakers af een glimlach. 'Hallo, ik ben een beetje laat. Kan ik nog naar binnen?' vraag ik zo vriendelijk mogelijk.
    'Je kan wel zeggen dat je laat bent.' bromt de bewaker.
    'Dat weet ik al. Zeg nou maar gewoon of ik wel of niet naar binnen mag,' zeg ik kalm.
    De man kijkt me bedachtzaam aan. 'Goed, je mag er nog in,' zegt hij en ik geef een kort knikje.
    Ik loop naar binnen, waar alles weer helemaal versierd is, vol dennentakken en andere tierelantijntjes.
    Iedereen heeft zich al in een gesprek gemengd of is al aan het dansen, sommige werpen me even een blik toe, maar dan gaan ze weer verder met waar ze mee bezig waren. Ik kijk om me heen, op zoek naar bekende gezichten, maar die zie ik niet. Ik heb niet veel vrienden. Mijn blik glijdt omhoog, naar het plafond, om van de versieringen te genieten. In plaats daarvan zie ik iets anders, iemand anders. Een meisje, nee, een vrouw.
    Ze is ongetwijfeld al volwassen. Ze zit op de houten balken, ze kunnen haar makkelijk dragen. Ik frons, ik lijk de enige te zijn die haar heeft opgemerkt.
    Ik zou graag naar haar willen roepen, dat ze er beter vanaf kan komen, voordat ze valt.
    Maar dat durf ik niet.
    Ik moet bij haar zien te komen, denk ik in stilte, maar hoe?
    Ik kijk bedachtzaam om me heen. Ik laat mijn ogen over de muur glijden, zouden die versieringen sterk genoeg zijn? En hoe val ik niet op?
    Ik weet eigenlijk maar één manier. Dat is om mijn krachten te gebruiken om mezelf op te tillen en lichter te maken. Ik loop voorzichtig naar een donker hoekje, in de schaduwen. Ik hoop maar dat mijn witte jurk niet opvalt. Ik grijp een tak vast, met mijn andere hand creëer ik wind. Voorzichtig zweef ik omhoog. Ik durf niet op dezelfde balk te landen als de vrouw, misschien stort de balk wel in...
    Ik trek mezelf op de balk er naast.
    'Hé,' zeg ik zacht. 'Wat doe je hier?'

    Oké, het is een kort flutstukje, maar als ik eenmaal contact met anderen heb, zal het vast beter worden. Ik kan ook zeker lange stukken schrijven, maar ik denk dat het geen goed idee is met 700/ 800 woorden aan te komen.

    [ bericht aangepast op 26 nov 2015 - 11:07 ]


    obsessive rage