[RPG] It's a kind of magic [speeltopic] - Speeltopics

Je kan op elk moment meedoen als je wil! Dit is geen sneltrein-rpg

Het verhaal:
Dit rpg speelt zich af begin 19e eeuw. Adel en niet-adel zijn verenigd in een koninkrijk. De adel wonen met een aantal bedienden in een groot kasteel. De laatste tijd heerst er veel onrust in het koninkrijk, er dreigt oorlog te ontstaan. Daarnaast ontdekken een aantal mensen van adel en een aantal van niet-adel dat ze beschikken over magische krachten. De adel krijgt een speciale school om hun magische krachten te ontwikkelen, zij zullen ten tijde van de oorlog zich nuttig kunnen maken. Maar hoe staan de rest van de mensen die geen krachten hebben tegenover deze magische krachten? En hoe gaan zij die niet naar de school kunnen met hun krachten om? En wat als er mensen zijn die misbruik maken van hun krachten? Er zijn twee kanten tijdens de oorlog: Straveli en Gravel. Dit zijn twee gebieden die al langer dreigen met oorlog naar elkaar toe. Als personages mogen er mythische wezens worden aangemaakt (als heksen, magiërs, elfen, vampiers etc.) maar ook de adel kan verschillende rollen hebben (prins, koning, etc.) Overigens: niet iedereen heeft dus een kracht.

De rollen

Mannen (8 / ..):

-Van adel (1/ ..):
-Jared, van adel: prins, duistere / zwarte magie [topic 1, pagina 2]

-Niet van adel (7 / ..):
-Misha, niet van adel, arts in opleiding (bij het ziekenhuis van het kasteel), beheersing van het element vuur [topic 1, pagina 1]
-Mordecai, niet van adel: burger, kan mensen laten hallucineren en hypnotiseren [topic 1, pagina 3]
-Lucio, niet van adel, leerlingjager, kan teleporteren [topic 1, pagina 4]
-Zandro, niet van adel, kracht van verleiding [topic 1, pagina 5]
-Byron, niet van adel, half elf / half mens, heeft geen kracht maar wel scherper zicht en snellere reflexen [topic 1, pagina 6]
-Alvaro, niet van adel, warlock, heeft een helende kracht [topic 1, pagina 6]
-Robert, niet van adel, kapitein van de Koninklijke macht, kan in een sneeuwpanter veranderen [topic 1, pagina 8]


Vrouwen ( 6 / ..):

-Van adel (2 / ..):
-Meghan, van adel, dochter van de Koning ofwel prinses, tweede in lijn voor de troon, dingen laten exploderen [topic 1, pagina 1]
-Callidora, van adel, 3e in de lijn van troon opvolgster, gedachten lezen [topic 1, pagina 3]

-Niet van adel (4 / ..):
-Myrra - dochter van de raadsheer van de koning, kan wind en tornado's maken [topic 1, pagina 2]
-Shana, is officieel toezichthouder van de kelder van het kasteel, kan de toekomst zien [topic 1, pagina 2]
-Skye, dochter van de leider van de Koninklijke wacht, kan in dieren en andere menselijke gedaantes veranderen [topic 1, pagina 3]
-Sophia , niet van adel, mentor van Misha, telekinese [topic 1, pagina 4]

[ bericht aangepast op 23 jan 2016 - 17:46 ]

---

Aan niets denken is ook denken.

Ze reageerde op mijn woorden met een zachte, vreugdeloze lach. Waarna ze de wedervraag beantwoorde. "Te laat komen zoals altijd en mijn vader horendol maken door op zo'n gevaarlijke plek te gaan zitten." Antwoordde ze.
Dus, als zij zegt dat ze hem horendol maakt door zo hoog te zitten, betekend dat, dat hij weet waar ze uithangt? Fijn, dat is iets wat ik absoluut niet wil hebben.
Twee is sowieso al een menigte. Nog even en meer mensen zouden ons zien zitten en dan moest ik mijn schuilplaats op moeten zeggen.
Was dat eigenlijk wel zo erg? Vader zou razend op me zijn voor het onderbreken van mijn opdracht, maar aan de andere kant kon ik misschien zo naar mijn kamer glippen, een jurk van moeder aantrekken en toch nog genieten van de laatste uurtjes gala.
De hoop die bij me opkwam zakte al snel weer weg. Nee, dat ging niet. Dat zou vader nooit toelaten. De late uren waren altijd de gevaarlijkste. Dit zei hij al tegen me toen ik nog een klein meisje was en moeder nog leefde.
Ik weet de eerste keer dat hij het zei nog goed, het was ook laat en hij had met een fakkel in zijn handen toezicht op me gehouden terwijl ik als twaalfjarige in het donker boogschietoefeningen aan het doen was. Het was tevens een dag voor het kerstgala van dat jaar en moeder had al zitten mopperen dat hij me niet zo onder druk moest zetten in een periode van feest. Maar zoals gewoonlijk luisterde hij niet naar haar.
"Bijna iedereen heeft diens alertheid laten verzwakken, wat de perfecte tijd is om toe te slaan. Wij moeten de personen zijn die volhouden. Blijf alert."
"Ja vader."

"Jij bent Skye, toch?" De woorden die het meisje naast me sprak haalde me uit mijn gedachten. Oh de ironie.
"De dochter van dat paranoïde hoofd van de lijfwachten?"
Ik keek haar echter enkel aan. Misschien was ze toch niet zo onoplettend als ik altijd gedacht had. Mijn vader houdt altijd goed zijn gezicht in de plooi en is grotendeels vriendelijk tegen ander personeel en vooral mensen waarvan hij weet dat ze hoog staan binnen de kasteelmuren. Daar zou de dochter van de raadsheer toch ook onder vallen? Ondanks zijn radicale afschuw jegens magische volken laat hij dit niet al te dik doorschemeren en praat hij er alleen maar over als het nodig is. Maar toch, het meisje dat hier nu naast me zit beweerde dat het niet het geval was en ze kon zien hoe hij daadwerkelijk in elkaar stak.
Tot hoe ver?
"Sorry, dat had ik niet moeten zeggen..." De woorden leken wat nerveus uit haar mond te komen en een zucht ontsnapte aan mijn lippen.
"Je hoeft je niet te excuseren en ja, ik ben Skye." Ik had geen zin om verder op mijn vader in te gaan, dus ik hield het daarbij.
Ik zie hoe ze haar jurk gladstrijkt en naar naar beneden kijkt. Even vraag ik me af waar ze aan denkt, maar besloot al snel dat het me niets aanging en het me ook niet echt interesseerde.
Mijn ogen gleden daarom ook maar naar beneden en ik merkte dat de menigte al wat begon uit te dunnen. Vooral gezinnen met jonge kinderen thuis bleven nooit echt lang en stelletjes besloten om samen en wandeling of een hoekje op te zoeken voor de wat meer privé gesprekken.
"Waarom durf je niet bij de rest te komen? Ik heb zelfs een vampier gezien, meer dan dat kan je toch niet opvallen in een broek?"
Pardon?Ik durf niet?! Dacht ze dat ik dit vrijwillig aan had? Ze had dan wel geraden wie ik ben, maar ze weet schijnbaar verder niets van mij. Dit is de outfit waarin ik grotendeels mijn leven doorbreng, verplicht om te dragen door mijn eigen vader. Waar kwam het ook opeens vandaan dat ik niet zou durven om daar beneden te zijn? Ik was graag in een normale jurk daar beneden,lachend en dansend als een normale vrouw. Al deed het me waarschijnlijk nog steeds niet echt goed door mijn tekort aan vrienden, maar daar waren avonden als deze voor. Nieuwe contacten, het delen van gebeurtenissen.
Soms dacht ik wel eens dat mijn vader me expres weg hield van dat soort dingen.
Een zucht ontsnapte aan mijn lippen. "Ik zit hier niet geheel vrijwillig. Ik ben graag daar beneden." Waarom ga ik eigenlijk niet gewoon naar beneden en doe voor één keer even wat lakser met mijn vaders wensen? Ik verdien ook wel eens een dag dat ik wat losser mag zijn.
Mijn ogen gleden naar het meisje naast me. Ze was hier gekomen met een gave, wat precies had ik niet meegekregen. Maar ik zou haar absoluut niet de mijne laten zien.
"Excuseer mij, het is tijd dat ik naar beneden ga." Fier stond ik op en rekte de stijfheid van de tijd uit mijn spieren waarna ik behendig naar haar balk overstapte, haar nog een knikje met mijn hoofd toewierp en al springend me een weg baande over de balkonbalken. Ik moest uit haar gezichtsveld komen, dan kon ik me naar een uil veranderen om naar beneden te komen. Hopelijk zonder dat iemand het weer doorhad.
Aan mijn linkerkant merkte ik dat er een raam open stond, vreemd. Maar dat was voor mij nu het perfecte moment om weg te komen.
Het kon me nu niet meer uitmaken of ze me zag, misschien zag ze het wel niet eens.
In een flits veranderde ik weer in een kerkuil, keek nog even om en naar de menigte onder me voor ik door het raam heen dook en achter een boom op het gazon voor het kasteel neerdaalde en daar weer terug veranderde. De kasteeltrappen met de ingang naar de zaal was duidelijk te zien.
Zo. Nu kan ik me vrijer voortbewegen en me toch nog aan mijn opdracht houden. Maar als mijn vader mij nogmaals bedreigd is dat de laatste druppel. Dan zal ik een manier vinden om hem te vermoorden.
De wachters knikten even naar me toen ik langs hen heen liep en de hal achter hen tegen de muur ging staan. Nu kwam niemand meer binnen of buiten zonder aan mi voorbij te gaan.

{Ik sta trouwens nog niet in de beginpost, daarnaast weet ik niet of dat hier mag. Maar ik ben ook weer een RPG gestart en ik hoop nog mensen te kunnen vinden die mee willen doen. Het is wel een soort horror / overlevings RPG}

[ bericht aangepast op 10 dec 2015 - 18:39 ]

---

Credendo Vides

MT

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Callidora Sallisilan

[ bericht aangepast op 22 dec 2015 - 17:13 ]

---

Have Courage And Be Kind ~ Cinderella

Zandro Darfin Dolgur

De zon zien opkomen aan de horizon, was het mooiste wat ik me kon voorstellen. Ik was deze ochtend vroeg opgestaan om te gaan jagen en stond nu op een heuvel op de hei. Vanaf daar had ik een prachtig uitzicht. Ik was gisteravond niet naar het gala geweest, ik had er geen behoefte aan.
Bovendien had ik er ook geen zin in, ik had toevallig andere plannen gehad. In mijn ooghoek zag ik een paar hazen voorbij rennen. Zo snel als ik kon spande ik mijn boog en vuurde ik een pijl af. En nog een. Zoekend tuurde ik over de grasvelden. Volgens mij had ik ze. Ik liep naar de plek waar ik mijn pijlen heen zag gaan. Ik rende haastig van de heuvel af en kwam tot stilstand naast een dode haas. Ik had voor vanavond tenminste weer eten. Ik grijnsde en trok de pijl uit de haas evenals de andere. Ik nam een touw en bond de hazen aan elkaar en hing ze over mijn rug. Dit was voor vanavond wel genoeg, morgen kon ik wel weer opnieuw gaan jagen. Ik liep het bos in, het gezang van de vogels werd al luider. Ik nam mijn fluit en probeerde met hen mee te fluiten, mee te spelen op hun melodie. De enige plek waar ik veilig was, waar ik veilig en ongestoord kon spelen. De zon liet een oranje gloed door het bos ontwaken en scheen ook nog eens fel in mijn gezicht. Ik hield een hand voor mijn ogen zodat ik nog kon zien waar ik liep. Verderop in het bos stond mijn paard, die daar trouw op mij stond te wachten. Die had ik gekregen van mijn ouders in het elven rijk. Wat wel erg handig was, gezien ik vaak van huis was.
Ik steeg op en spoorde hem aan. Terug naar huis.

(Ik schrijf vanavond nog een stukje, deze is even om in te komen.) ^^

---

Have Courage And Be Kind ~ Cinderella

Misha Calligan
De avond was verlopen zoals hij van te voren had verwacht. Niets bijzonders, en hij was ook niet opgeroepen om te moeten ingrijpen als arts. Gelukkig maar, want hij had wel behoorlijk wat gedronken. Gebeurde ook wel vaker. Maar niemand had er last van gehad, want hij werd alleen maar gezellig als hij lichtelijk aangeschoten / dronken was. Niet vervelend dus. Hij had zich begeven onder zijn vrienden en zich er nog over verbaast hoe de adel zich kon gedragen. Wat zaten er toch vreselijke mensen tussen. Hij kon gewoon zien dat het hen alleen maar om statusvertoon te doen was. Maar die negeerde hij en met zijn vrienden kon hij nog wel een leuke avond hebben. Al was hij dan niet zo van de gala’s. Rond een bepaalde tijd, laat waarschijnlijk, had hij het wel gezien en was hij er tussenuit geknepen. Niemand die het door had gehad, waarschijnlijk. Hij was meer dan blij dat hij dat pak uit kon doen en belandde al snel in een rustige slaap. Uitslapen deed hij echter niet, waarschijnlijk omdat hij gewend was aan het vroege opstaan dat moest voor zijn beroep.

Hij kleedde zich ’s ochtends snel om in een bruine pantalon en zwaarte korte laarsjes met een simpele witte blouse bovenop. Hij had zin om zich buiten te begeven, voordat hij tussen de zieke patiënten zou zitten. Het buitenleven trok hem altijd wel. Het was naar zijn idee veels te lang geleden dat hij zich had begeven in de stallen, dus dat was ook de plek waar hij heen geen. Hij was een goede ruiter geworden in de tijd dat hij aan het hof had doorgebracht aan het hof. In zijn vrije uurtjes ging hij graag paardrijden maar de laatste tijd was ook dat er op de een of andere manier bij in geschoten. Hij was niet het soort dat van dressuur hield, maar meer van stevige ritjes, lekker snel rijden op een paard dat zich niet zomaar liet besturen. Hij hield van die koppige beestjes, omdat hij zelf ook zo kon zijn en hij dan spannende ritjes kon maken. Hij liep tussen de stallen door en bekeek een voor een de beesten. Een vast paard had hij niet, hij moest het doen met datgene wat bereden mocht worden in de stallen. Maar dat maakte hem niet uit, want hij kon de meeste paarden wel temmen. Zijn blik viel op een paard wat er vrij ruig en een tikkeltje wild uitzag. Toen hij zich omdraaide zag hij Jared achter zich. “He Jared” zei hij dan ook. “Weet je of deze bereden mag worden?” vroeg hij hem, ongetwijfeld wist hij dat als stalmeester wel.

---

Aan niets denken is ook denken.

Meghan Sallisilan
De middag was al begonnen, voordat ik eindelijk mijn kamer eens uitkwam. Het was laat geworden met Mordecai gisteren en het was nog een heel gedoe geweest om ongezien terug te komen. Het zag er naar uit dat niemand me gemist had op het feest, zodat ik gelukkig naar bed kon gaan. Ik had heerlijk geslapen, en lang ook, blijkbaar. Normaal werd ik wel rond dezelfde tijd wakker, onafhankelijk van het aantal uren slaap dat ik had gehad. Misschien kwam het door de alcohol.
Ik had een donkere broek aangetrokken, met een bruine tuniek en had een donkergroene mantel om mijn schouders geslagen. Ik had absoluut geen honger en een lichte hoofdpijn, maar die zou gelukkig in de rest van de dag wel wegtrekken, wist ik uit ervaring. Ik had mijn kamermeisje weggestuurd, toen die kwam kijken of ik al wakker was. Zij hoefde niet te weten wat ik aantrok, en dus waar ik heen zou gaan.
Via een paar omwegen kwam ik in de stallen uit. Dat ik gisteren al een heel tijdje weg was geweest van mijn verplichtingen maakte geen verschil voor vandaag. Ik loop langs mijn witte merrie en aai haar even over haar neus. Dan loop ik verder naar een ander paard, iets verder de stal in. Deze is onopvallend bruin, wat me een stuk beter uitkomt voor vandaag. Ik zadel haar snel op en begeleid haar dan de stal uit. Soepel zwaai ik mezelf in het zadel, waarna ik de kap van mijn mantel over mijn hoofd doe. Het grootste gedeelte van mijn gezicht is nu verborgen in de schaduw. Tevreden duw ik zachtjes met mijn benen tegen de flanken van mijn rijdier. Zonder problemen kom ik de poort door. Eenmaal op het pad dat je vanaf het kasteel niet meer kan zien, laat ik mijn tot nu toe rustige draf overgaan in een vloeiende galop. Het paard reageert meteen en versneld. Genietend adem ik diep in, terwijl de wind mijn kap naar achteren duwt en door mijn haren heen wappert. Gillend van de lach rijd ik volle vaart over het pad. In de verte doemt het bos al op, zodat ik haar moet laten overgaan in draf.

[ bericht aangepast op 23 dec 2015 - 19:27 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Jared Sallisilan
      Ondanks dat het vrij vroeg in de ochtend was, stond hij al in de stallen. Alle drie zijn paarden stonden los, het voordeel was dat Zeus en Hera er een sport van maakte om alle losse sprietjes stro te vinden, wat betekende dat hij zo meteen het gangen pad niet meer hoefde te vegen. 'Hé Jared,' hij keek even kort om van zijn vlechtwerk. Aphrodite stond rustig stil voor haar stal met een emmer hooi voor haar neus. 'Weet je of deze bereden mag worden?' Misha keek naar een donkerbruine ruin die op het moment bezig was met tegen zijn staldeur aan trappen. 'Die is hier sinds vorige week, eigenlijk nog niet. Ik ben op het moment nog de enige die erop heeft gezeten, maar ga je gang. Ik kan eventueel wel mee op Aphrodite als je van plan was het bos in te gaan.' Hij vertrouwde Misha meer dan de meeste ruiters wanneer het aankwam op nieuwe paarden. Gelukkig was deze niet erg moeilijk. Hij had een duidelijke ruiter nodig en probeerde je in het begin uit, maar er stonden moeilijkere paarden op stal.
      'Niet doen,' hij gaf Aphrodite een flinke tik tegen haar neus toen ze in zijn hand wilde bijten. De merrie trok verontwaardigd haar hoofd weg, maar bleef verder staan.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Callidora Sallisilan

Terug gekomen op mijn kamer kleed ik me om. Ik deed mijn rijkleding aan, ik was van plan het bos in te gaan. Ik moest echt even mijn hoofd leeg maken en dat kon ik het best doen als ik paardreed. Ik deed mijn zwarte mantel om en liep vlug mijn kamer uit.
Ik kwam aan bij de stallen en zag Misha en Jared staan. 'Goedemiddag heren,' groette ik hen. Ik liep langs de stallen en aaide elk paard even over hun neus.
Algauw kwam ik uit bij mijn zwarte hengst, die zeker niet een van de makkelijkste was. Hij liet enkel mij op zijn rug toe en gooide een ieder ander van zijn rug.
Wat ik als een grote eer beschouwde. 'Ga je mee voor een ritje jongen?' vroeg ik aan de zwarte hengst.
Hij brieste en stampte ongeduldig met zijn hoef op de grond. 'Rustig maar Sparrow,' zei ik. Ik zadelde hem op en begeleide hem de stal uit.
Buiten steeg ik soepel op en Sparrow ging gelijk in volle galop ervan door. Dit deden we vaker, hij wist de weg en ik vertrouwde hem daar ook op.
Lachend scheurde we over het pad en Sparrow ging harder en harder. 'Ho!' zei ik streng. Hij minderde vaart en ging over in een onrustig drafje.
Ik snoof de geuren van het bos op, het rook altijd zo heerlijk hier. Serieus als ik geen prinses was geweest, had ik graag in het boos gewoond.
Het was er altijd zo heerlijk stil en er was bijna niemand die je op je vingers keek en zich met je bemoeide. Op een dribbeldrafje reden we verder.
Plots meende ik iets bekends te horen, gedachtes van iemand die ik kende. Ze waren in de buurt, maar nog wel ver genoeg zodat ik ze niet helemaal hoorde.
Het waren de gedachtes van Meghan. Was zij ook hier in het bos? Hopelijk kon ik eerst van mijn ritje genieten voordat ik Meghan zag. Dat hoopte ik ook voor haar.

---

Have Courage And Be Kind ~ Cinderella

Misha Calligan
Hij keek nog even naar het paard, dat het blijkbaar vermakelijk vond om tegen zijn staldeur aan te trappen. Ongetwijfeld een eigenwijs beest. Hij keek even naar Jared. Wat voor andere paarden er in de stallen stonden wist hij niet. Als deze het niet werd, kon hij altijd nog verder kijken. 'Die is hier sinds vorige week, eigenlijk nog niet. Ik ben op het moment nog de enige die erop heeft gezeten, maar ga je gang. Ik kan eventueel wel mee op Aphrodite als je van plan was het bos in te gaan.' hoorde hij Jared zeggen. Hij dacht even na. Hij was wel van plan om naar het bos te gaan maar hoefde niet per se iemand om te vergezellen. Hoewel, het was wel een tijd geleden dat hij had paardgereden. En omdat hij dit paard nog niet kende besloot hij om het zekere voor het onzekere te nemen. “Ik heb al een aardige tijd niet paardgereden, dus vind het wel best als je meegaat naar het bos” zei hij. 'Goedemiddag heren,' hoorde hij iemand zeggen en hij keek even om, om te zien wie het was. Het was Callidora en hij knikte even ter begroeting. Hij keek even naar het paard en ging zijn stal in om hem op te tuigen. Het paard werkte natuurlijk in het begin niet mee maar omdat hij hem stevig vast hield lukte het wel om hem uiteindelijk op te tuigen.

---

Aan niets denken is ook denken.

{Oh, het is dus al de volgende ochtend? En Awh... Een aantal rollen zijn in de stallen (geweest), maar niemand heet even hoi gezegd tegen de stalmeester.. (; }

Het was vroeg in de ochtend. De eerste ochtendgloren waren nog maar net tussen de boomtoppen verschenen toen ik de voordeur van mijn huisje opendeed en de ochtenddauw tussen mijn tenen voelde kriebelen. De verfrissing ervan maakte me altijd direct wakker en de waas voor mijn ogen trok weg.
Ik had een korte nacht genoten, de stallen hadden gisteren door het gala uitgepuild met de paarden van de gasten. Iemand moest toch bij hen blijven om ervoor te zorgen dat alles goed met hen ging? Dat offer zou ik elke dag overnieuw maken.
Een gaap ontsnapte aan mijn lippen, doordat het feest tot zo laat door gegaan was waren vele paarden pas weer laat opgehaald. Natuurlijk vond ik dat niet erg, maar daardoor heb ik weinig tot geen slaap gehad vannacht.
Als de mogelijkheid ernaar stond moest ik vanavond dan maar iets eerder mijn bed in duiken, maar ik kan nu ook al wel raden dat ik dat toch niet zou doen.
In mijn hoofd ging ik het takenlijstje voor vandaag af.
Ik zou vanmiddag pas weer verder gaan met het trainen van de jongelingen. Om ze toch nog wat meer tijd te gunnen om bij te komen van alle heisa van gisteren.
Mijn voeten brachten me zoals gewoonlijk richting het stallencomplex, waar ik de hark pakte en begon met het uitmesten van sommige stallen.
Vaak waren het de stalhulpen die deze klusjes deden, maar ik vond het leuk werk. Het was simpel en therapeutisch en ik werd er altijd rustig van.
De stalhulpen lagen daarnaast ook nog te slapen op dit moment. Ik had hen vrijaf gegeven om gisteravond naar het gala te gaan of gewoonweg naar familie.
Sommigen zeggen dat ik te laks ben, maar ik vond het prima om alles alleen te doen.
Na het uitmesten van de stallen gaf ik elk paard diens verdiende portie ochtendvoer. Veelal hinnikten opgewonden toen ze de brokken in zicht kregen.
"Ja ja, het komt er al aan." Mompelde ik al lachend toen ik mijn favoriete merrie Andromeda diens haver gaf, waarop mijn favoriete hengst Aurelus ongeduldig brieste. "Wees gerust, jij krijg je eten ook."
Andromeda is een vriendelijke, hardwerkende grijswitte Shire. Ik had haar als veulen gevonden in het bos, waar die niet meer van mijn zijde wilde wijken. Sindsdien leeft zij onder mijn hoede en vertrouwd ze niemand anders. Ik vraag me nog steeds af wat er precies met der gebeurd is wat haar zo maakte.
Aurelus daarentegen is zo goed als het tegenovergestelde van Andromeda. hij is koppig, temperamentvol en ongeduldig. Hij heeft menig bereiders van diens rug af gegooid, tenzij hij je vertrouwd, dan is het en heerlijk rijdier. Vele mensen laten zich door hem foppen, met zijn zachte uitstraling en vredelievende ogen, hij is echter een echte wolf in schaapskleren
Misschien dat ik hem vanmiddag even mee uit rijden neem, na de training van de jongelingen.

De tijd verstreek en ik merkte op dat steeds meer mensen vroeg wakker schenen te zijn geworden. Het middaguur had al geslagen en ik had net de borstels opgeruimd die ik gebruikt had bij het borstelen van de drie oudste paarden die alleen nog maar van stal komen voor de beweging in het weiland toen ik merkte dat er mensen in de stallen waren. Eerder had ik prinses Meghan in het leek wel een rotvaart een paard op zien zadelen. Het was niet haar eigen gebruikelijke witte merrie. Maar om me er verder mee te bemoeien had me niet wijs geleken en daarnaast ging het me ook niet aan wat een prinses allemaal uitspookte.
Ik tuurde om de hoek en zag daar prins Jared staan, samen met een jongeman wiens naam me even ontschoten was. Niet veel later liep ook prinses Callidora het stallencomplex binnen. Ik zag haar de twee andere jongens groeten voor ze naar haar eigen hengst verdween.
Ik weet niet of ik het kon maken om hun gesprek te verstoren, dus liet ik hen maar voor wat het was en maakte me gereed om te beginnen met de training van de vier jongelingen die we hadden staan op stal. Twee daarvan waren nog niet zadel mak en de andere twee waren al aardig op weg.

[ bericht aangepast op 24 dec 2015 - 20:42 ]

---

Credendo Vides

Meghan Sallisilan

Echt in het bos kan je niet meer veilig helemaal in galop gaan, en eigenlijk jaag je daar ook alle interessante dieren mee weg. Vandaar dat ik mijn weg vervolgde in een langzaam tempo, en gewoon genoot van het bos dat elke keer weer iets nieuws leek. Aangekomen bij een klein beekje stap ik af. De leidsels van mijn paard maak ik vast aan een boom, hoewel ik me eigenlijk afvraag in hoeverre dat nodig is. Ik maak de singel iets losser, zodat het beestje ook weer wat gemakkelijker staat.
Zelf zoek ik een gemakkelijke boomstam uit, waarna ik met mijn rug er tegenaan ga zitten. Na een tijdje komen de geluiden van het bos dichterbij. Nu ik zo zit, zonder me te bewegen, is de mogelijke dreiging weggevallen en ben ik deel geworden van de omgeving. Een tweetal konijnen hupsen mijn blikveld binnen. Zachtjes glimlach ik, terwijl ik naar ze kijk. Ik ben normaal niet zo'n dieren liefhebber, ik eet ze liever op, maar dit vind ik dan nou weer wel leuk. Voor deze keer.
Na een tijdje begin ik het zat te worden, en sta ik weer op. Een paar vogels vliegen verschrikt weg, nu ik me plotseling beweeg en in geloof dat ik in mijn ooghoek een vos zie wegvluchten. Ik besteed er niet veel aandacht aan, maar ik vind het wel leuk dat die vos zo dichtbij was. Zonder moeite singel ik mijn paard weer aan, waarna ik weer in het zadel klim. In een rustig gangetje gaan we weer op weg naar de rand van het bos. Ergens speel ik met de gedachte om nog naar de stad te gaan, die hier niet zo heel ver vandaan is, maar ik besluit al snel dat dat toch niet zo'n heel geweldig idee is. Bovendien, in je eentje is er meestal niet veel aan. Het is opmerkelijk rustig en ik kom niemand tegen, waardoor ik zelf ook minder op mijn omgeving ga letten en verzink in mijn gedachten.

[ bericht aangepast op 24 dec 2015 - 14:22 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Callidora Sallisilan

Ik galoppeerde door het bos en genoot van alle natuur om mij heen. De energie van Sparrow was hoog en hij wilde vaak hard, als veulen zijnde had hij dat ook al.
Af en toe kon die ook rare buien hebben, dan kon die er in eens van door gaan alsof die dan ergens van schrok.
Maar de laatste tijd was dat minder, wat ik ergens wel fijn vond. Het was rustig en stil, niemand die zich nu in het bos begaf behalve ik.
In dit deel van het bos waren ook geen vampiers, dat was veel te dichtbij het paleis en het dorp voor hen. Ze zouden gesnapt kunnen worden en dan was dat meestal geen goed nieuws. Want of de vampiers gingen er aan, wat vaak niet het geval was, het geval was dat de soldaten het lootje lagen en de vampiers een nog slechtere naam kregen dan dat ze al hadden. Ik liet Sparrow over gaan naar stap en zuchtte even diep. Galop was een fijne gang en ik hield van snel maar ik moest daarna vaak wel even op adem komen. Belonend gaf ik hem een schouderklopje, dat had hij wel verdient.
In mijn ooghoek zag ik een appelboom, misschien dat we daar wel even konden stoppen om op adem te komen.
'Ho,' zei ik en Sparrow stond tot mijn verbazing meteen stil. 'Goed zo,' zei ik om hem te belonen.
Ik steeg af en liep met de teugels in mijn handen naar de boom. Ik plukte er een appel van en draaide me naar Sparrow.
'Hier, voor jou jonge, die heb je wel verdient,' zei ik en ik glimlachte naar hem. De zwarte hengst nam de appel gulzig aan en in een paar happen was deze zo op.
Ik aaide hem nog even over zijn hals en besloot dat ik weer verder wilde. 'We gaan weer,' zei ik.
Ik steeg op en spoorde hem naar draf. Ik was op weg naar de rand van het bos en vanaf hier kon ik zien dat ik niet de enige was.
Een bekende was daar ook. 'Meghan?' riep ik.

---

Have Courage And Be Kind ~ Cinderella

Meghan Sallisilan

Ik was dieper in het bos dan dat ik aanvankelijk had gedacht, waardoor het even duurde voordat ik in het minder beboste deel aankwam, dat aantoonde dat het einde van het bos dichtbij was. Niet dat ik dat nou heel erg vind, maar het zou wel goed zijn als ik rond theetijd weer terug op het kasteel ben. En even tussendoor douchen zou ook wel een prettige bijkomstigheid zijn.
Ik heb de bosrand net bereikt als ik achter me een stem hoor. Zonder me op te draaien in het zadel vloek ik zachtjes. In de eerste instantie wil ik de idioot die mijn naam roept, en dus mijn dekmantel van normale burger compleet overhoop haalt, onmiddellijk zijn of haar mond snoeren, in de tweede instantie zou gewoon maar de grond voor hun voeten laten verdwijnen de truc ook wel maken. Dan vind ik dat ik veel te veel overdrijf en besluit ik dat beide opties onzin zijn. Maar ik moet wel eens op zoek gaan naar nieuwe kleren. Blijkbaar herkent iedereen me hierin en dat is dus nou niet echt de bedoeling. Misschien als ik de roeper gewoon maar negeer, dan weten omstanders niet dat ik ik ben. En dan krijgt de persoon me ook niet te spreken. Als dat Mordecai is, is dat wel erg jammer, is het iemand van het kasteel heb ik er al veel minder problemen mee.
Ik besluit dat ik mijn naam niet gehoord heb, en rijd zonder om te kijken in een rustige draf verder. Als je me dan zo graag wil spreken, kom jij maar naar mij toe. Maar ach, wat komt, dat komt meestal toch, dus houdt ik mijn paard stil, totdat de andere ruiter de kans heeft gekregen op me in te lopen.
'In het vervolg,' spreek ik, met een ijskoude stem zodra ik het geluid van een ander paard naast me hoor, Mordecai heeft toch geen paard en verder maakt het me niet heel erg uit wie het is. 'Zou je er over kunnen denken de dekmantel van je prinses niet compleet overhoop te halen.'

[ bericht aangepast op 24 dec 2015 - 19:02 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Callidora Sallisilan

Vlak achter haar kwam ik tot stilstand. De gedaante verroer zich niet en hoewel ze onherkenbaar was voor andere was ze dat niet voor mij. Ik kon de gedachtes van andere onthouden en die van mijn zus herkende ik uit duizenden. Ik hoorde haar zachtjes vloeken. Wat me zacht deed lachen. Ze had misschien gehoopt dat ze niet herkent werd, wat ik heel goed snap. Dit zijn de enige momenten dat we even kunnen ontsnappen aan de werkelijkheid en aan het hof.
Nog steeds stonden we daar roerloos. En draaide Meghan zich niet naar mij, waarom niet? Had ze dan niet door dat ik het was?
Ik besloot haar gedachtes te lezen, zodat ik haar een beetje kon peilen. Goh, als ik geen gedachtes kon lezen zou ik echt radeloos worden, ik was het zo gewend geraakt en het was gewoon een deel van mij, als mijn gave zou verdwijnen dan zou ik verdwijnen.
Ik concentreerde me en ving iets op. '' In de eerste instantie wil ik de idioot die mijn naam roept, en dus mijn dekmantel van normale burger compleet overhoop haalt, onmiddellijk zijn of haar mond snoeren, in de tweede instantie zou gewoon maar de grond voor hun voeten laten verdwijnen de truc ook wel maken. Dan vind ik dat ik veel te veel overdrijf en besluit ik dat beide opties onzin zijn. Maar ik moet wel eens op zoek gaan naar nieuwe kleren. Blijkbaar herkent iedereen me hierin en dat is dus nou niet echt de bedoeling. Misschien als ik de roeper gewoon maar negeer, dan weten omstanders niet dat ik ik ben. En dan krijgt de persoon me ook niet te spreken. Als dat Mordecai is, is dat wel erg jammer, is het iemand van het kasteel heb ik er al veel minder problemen mee.
Ik besluit dat ik mijn naam niet gehoord heb, en rijd zonder om te kijken in een rustige draf verder. Als je me dan zo graag wil spreken, kom jij maar naar mij toe. Maar ach, wat komt, dat komt meestal toch, dus houdt ik mijn paard stil, totdat de andere ruiter de kans heeft gekregen op me in te lopen.''
Ze had dus gewoon niet door dat ik achter haar stond en inderdaad ze zou dan overdrijven in eerste instantie. Negeren? Kon ze niet de moeite nemen om te kijken wie er achter haar stond. Tot mijn teleurstelling gaat ze over in een draf maar staat daarna weer stil.
'In het vervolg,' zei ze met een ijskoude stem. Die mij deed rillen. Sparrow was ongeduldig aan het worden en brieste even.
Dus het kon haar niets schelen dat haar bloed eigen zusje achter haar stond? Zelfs ik zelfs na de ruzie hield ik nog steeds van mijn zus, dat bleef hoe dan ook.
'Zou je er over kunnen denken de dekmantel van je prinses niet compleet overhoop te halen.' zei ze erachteraan. Dat was ook niet mijn bedoeling geweest, maar met gedachte lezen was dat onmogelijk. Ik spoorde Sparrow aan en kwam tot stilstand naast Meghan. Eens moesten we elkaar weer onder ogen komen.
Ik keek naast me en keek haar aan. Ik glimlachte naar haar. 'Ik ben het Meghan,' zei ik. Opvallend genoeg bleef ik rustig en waarom zou ik dat niet zijn.
Wat gister gebeurde was gisteren en vandaag was er weer een nieuwe dag voor nieuwe kansen. Het voelde niet goed om het nu al over gisteren te hebben, daarom besloot ik eerst iets anders te zeggen. 'Hoe gaat het?' vroeg ik. Mijn stem was zacht en rustig. Iets wat ik nu wel kon waarderen.
'Meghan, het spijt me dat ik gisteren zo te keer ging,' zei ik toen toch maar. Een moest de eerste zijn en ik was ook de gene die heisa maakte.
Ik wilde het erg graag goed maken, geen idee of dat wel zo makkelijk ging. 'En dat meen ik, ik hou er niet van als we ruzie hebben, je bent mijn zus en ik begrijp ook heel goed waarom je zo reageerde, dat snap ik volkomen en hoe moeilijk ik het ook vind, ik geef toe dat ik koppig bezig was, het spijt me echt,' zei ik in een adem teug. Ik keek haar aan en wachtte op antwoord.

[ bericht aangepast op 24 dec 2015 - 20:35 ]

---

Have Courage And Be Kind ~ Cinderella

Zandro Darfin Dolgur

Dankzij het geld dat ik kreeg van mijn elven rijk kon ik mijn paard in de koninklijke stallen zetten. Voor de deur steeg ik af en nam mijn paard aan de hand weer mee naar binnen. Daar stond Jared. Hij was nog wel een van de adellijke familie die ik wel aardig vond. Ugh vanavond moest ik weer werken, wat ik op zich niet erg vond. Maar vandaag leek ik nergens zin in te hebben, dat jagen was leuk maar verder had ik weinig te doen. Ik zadelde mijn paard af en zette hem in stal.
Ik moest die hazen maar eens schoonmaken als ik vanavond nog wat te eten wilde. Ik liep de stallen uit en kwam als snel bij mijn huis.
In de keuken pakte ik een scherp mes en sneed vlug het vel van de hazen eraf. Daarna hing ik ze te drogen. Ik was daar best vlug in geworden.
Ergens bleef het een vies werkje maar ik wilde ook eten. Ik zette me neer en schonk voor mezelf wat water in, ik had mega dorst gekregen.
Ik had nog niet eens gegeten. Ik stond op en stookte het vuur aan bij het fornuis. Ik warmde nog wat pap op en nam een sneetje brood die ik in mijn mond stak.
Nu pas merkte ik ook hoeveel honger ik had, ondanks het geld dat ik kreeg vertikte ik het om in een gewoon huis te wonen met betere voorzieningen. Gewoon weg om dat ik dat niet eerlijk vond tegenover de andere dorpelingen. Ik nam genoegen met dit huisje en met wat ik had en verdiende in het café. Ik gebruikte het geld dat ik kreeg verder voor betere doeleinde zoals eten voor mezelf halen en zorgen dat ik hier kan blijven wonen. Ik nam een kom en schepte daar wat pap in en ik begon met eten.

Lachend schonk ik bier in voor de mensen die het besteld hadden. Meestal waren het vaste klanten, met de een had ik meer mee dan met de ander.
Ik had ergens medelijden met de vrouwen en kinderen, die moesten het doen met een dronken vader. Niet dat ik nooit dronken was geweest maar ik had dan ook geen kinderen waarvoor ik moest zorgen. 'Toby, hier,' riep ik naar een kale jonge man. Ik schoof kan met bier over de toonbank heen en Toby ving deze met gemak op en nam een flinke slok en stak zijn duim daarna op. En ik moest nog de hele avond. Dat ging wat worden. Overigens was het wel gezellig hoor, mannen onder elkaar dacht ik altijd.


(Is er iemand die naar Zandro wil komen? Of iets in die richting?)

---

Have Courage And Be Kind ~ Cinderella