[150 - RPG]Connley High School for the gifted [Speeltopic] - Speeltopics

• DE SCHOOL •
De school bevindt zich in Ierland. Het ligt in een afgelegen, verlate bos. Echter, heeft de stichter van de school een enorme open plek gemaakt om de school te bouwen. Het is een oud gebouw met een klokkentoren, waar de poort zicht onder bevindt. Er bevinden zich drie grote zalen; één voor de gymlessen, één eetzaal en een zaal waar je je krachten kan oefenen. Als je binnenkomt via de hoofdingang, heb je een deur aan je linkerkant die je naar de gymzaal leidt. Aan je rechterhand heb je de zaal waar je je krachten kan trainen. Ga je rechtdoor, dan vindt je twee trappen die omhoog gaan, en een deur die nog op de begane grond staat. Ga je de linker trap omhoog, dan ga je richting de meisjes dorms en een paar van de vele lokalen. Ga je de rechter trap omhoog, kom je bij de jongens dorms en de overige lokalen. De deur in het midden leidt naar de eetzaal. Achter de school bevindt zich een groot grasveld met een paar bomen.

• ABOUT THE WAR •
De oorlog begon door een meningsverschil tussen twee zussen, beide slechts een tandwieltje in een groter geheel. De een vond dat er strenger op gecontroleerd moest worden op mensen met bovennatuurlijke krachten, de ander vond dit privacy schending. Na een lange discussie, waarbij ook de andere helden en zelfs schurken erbij betrokken werden, ging de ene zus weg met een deel helden en schurken die vonden dat zij gelijk had. De andere zus vervloekte de ander, en sindsdien is het oorlog. Telkens als ze elkaar zien, vloeit er bloed en worden er zware verliezen geleden. De ene heldengroep noemden zichzelf the Avengers(tegen het controleren van mensen met bovennatuurlijke krachten) , terwijl de anderen zichzelf de Justice League(voor het controleren van mensen met bovennatuurlijke krachten) noemden. Sorry, not sorry - lack of inspiration for names :')


• UNIFORMEN •
Meisjes:
> Witte blouse met lange mouwen
> Zwarte of grijze blazer met het schoollogo erop. (beide hebben rode accenten)
> Knielengte rok, ook in het zwart of grijs.
> Donkerrode das
> Grijze kniekousen
> In de winter is het toegestaan om een broek te dragen.
> Zwarte schoenen

Jongens:
> Witte blouse met lange mouwen
> Zwarte of grijze blazer met het schoollogo erop (beide hebben rode accenten)
>Donkerrode das
> Zwarte of grijze lange broek
> Zwarte schoenen

• KAMERVERDELING •
Meisjes:
- Quin & Dylan
- Olivia & Katya
- Arabella & Madeleine

Jongens:
- Eddie & Beau
- Hugh & Brian
- Joshua & Logan
- Richard & Cody


• Invullijstje •
Naam
Nationaliteit
Leeftijd[voor het gemak is iedereen 17 á 18 jaar]
Status op school
Kracht
Innerlijk
Uiterlijk [Foto, beschrijving en Faceclaim vermelding (als je die natuurlijk weet)]
Relaties
Voorkeur voor de Avengers of Justice League, en waarom?
Geschiedenis [Let erop dat niet ieder personage een zware jeugd heeft gehad]
Extra’s [likes, dislikes, etc.]

• ROLLEN •
Meisjes:
•Naam • Kracht • Faceclaim • Status • Aveyard
•Lune Sunset Hawk • Vliegen • Emilie de Ravin • Status • Wander
•Quintille "Quin" Cressidia Gabriel • Technokinese • Faceclaim • Status • MDC
•Katarina Udinov • Atmokinese • Alexandra Daddario • Status • Krueger
•Naam • Kracht • Faceclaim • Status • Firth
•Olivia Ariana Lewis • Pyrokinese • Emilly Rudd • Status • Eavan
•Arabella "Ar" Zara Devereaux • Astral Projection • Sasha Pieterse • Status • Iaetitia
•Dylan Victoria Montgomery • Superflexibiliteit en rekbaarheid •Faceclaim • Status • Ziegler

Jongens:
•Edward "Eddie" Matteo Crawford • Supersnelheid • Tim Borrmann • Jock • Valeska
•Beau Alastor Cyriacus • Algemene Telekinese • Connor Hill • Bad boy • Sonder
•Joshua "Josh" Ryber Easton • Cryokinese • Timur Simakov • Status • Yisha
•Hugh Simon Hobbs • Psychometrie • Wynston Shannon • Status • Arden
•Logan Daniël Kenneth • Invisibility • Freddie Highmore • Status • Ratonhnhake
•Naam • Kracht • Faceclaim • Status • Maja
•Naam • Ziels/lichaamsverwisseling • Douglas Booth • Status • Ratonhnhake

Wachtlijst:
-



• REGELS •
- Hou het realistisch; relaties kunnen niet binnen één dag ontstaan
- Maximaal drie personages
- Bestuur niet iemand anders personage zonder toestemming.
- 16+ onder een spoiler
- Geen Mary Sue's of Gary Stu's
- Kraak elkaar niet af
- Ruzies het liefst buiten het topic
- Het belangrijkste; Have fun!

• SCHOOLREGELS •
- Maak geen misbruik van je krachten. Wordt je betrapt, staat er een passende straf op.
- Als het echt nodig is mag men bij elkaar op de kamer komen.
- Kom je te laat, dan wordt er een passende straf op bedacht.
- Als je niet aanwezig bent zonder geldige reden, blijf je na
- Pesten is ten strengste verboden
- Het gebruik van alcohol en verdovende middelen is ten strengste verboden
- Na 22.00 gaat niemand meer door de school dwalen.

• LINKS •
Lijst met bovennatuurlijke krachten
Praattopic: I
Speeltopic: [Not opened yet][/columns]

• ROOSTER •


• HET BEGIN •
Zaterdag avond. Ze zijn allemaal net aangekomen en moeten hun dorms inrichten. Er hangen roosters met wie je een kamer deelt. Daarna zijn de leerlingen vrij om te doen wat ze willen.

[ bericht aangepast op 14 nov 2015 - 21:48 ]

---

"At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

Thermokinese / 17 / *Ugh*

Na twee uren in de auto gezeten te hebben, naast Quin nog wel, is Cody eindelijk terug op school. Weer een jaar zijn zus zo veel mogelijk vermijden, yes! Snel loop hij door naar de roosters. Hij deelt een kamer met Richard, wie is die gast? Cody heeft nog nooit van 'm gehoord. Misschien kent hij hem wel van gezicht.
Dan loopt hij door naar zijn kamer. 'Wow, wat een saaie boel hiero', zegt hij hardop. De kamer is volledig grijs. Zijn bed is grijs, de kast is grijs en zelfs de muur is grijs. Hier moet verandering in komen, gelukkig heeft Cody zijn graffitibussen bij. Hij begint met de kast, hierop spuit Cody in grote letters zijn naam in het groen. Daarna spuit hij zijn bed zwart en als hij aan de muur wil beginnen komt er iemand binnen. 'Wat gebeurt hier?', vraagt de directeur.

[ bericht aangepast op 15 nov 2015 - 14:25 ]

---

~ Bleh. ~

[^ je kan best afspreken wanneer je andere chars bestuurt, aangezien Rick al naar Beau ging gaan (; )

---

Mhm?

Sonder schreef:
[^ je kan best afspreken wanneer je andere chars bestuurt, aangezien Rick al naar Beau ging gaan (; )

Oh haha sorry

---

~ Bleh. ~

Gedachteprojectie / 18 / Oh hell no

Maher stapte de auto uit en nam een hap lucht. Heerlijk, de frisse lucht en nog een jaar van leren en studeren. Hij lachte binnensmonds; dat kon hij niet zeggen zonder te schaterlachen. De jongen pakte zijn koffer en zijn sportzak en liep het schoolplein op. Nog steeds even groot als voorheen, al snapte hij niet waarom de school geopend werd met al die problemen tussen de twee verschillende groepen; de Avengers en de Justice League. Hij liep naar het rooster voor de kamerindeling en zag zijn naam niet staan. "Okay dan" zuchtte hij. Hij tilde zijn koffers weer op en liep naar het kantoor van de directeur. Onderweg naar het betreffende kantoor zag hij een jongen al vloekend naar de dorms lopen. Hij wandelde voort en klopte beleefd op de deur.

[ bericht aangepast op 15 nov 2015 - 14:28 ]

---

We accept the love we think we deserve. [ Atlas went Amavi ]

II Olivia Ariana Lewis II Pyrokinese

      Met mijn blik vooruit gericht trok ik de rugzak - die half van mijn schouder afgegleden was - terug goed en greep ik de handvatten van de trolley langs me weer terug beet, waarna ik mijn pas hervatten en richting de ingang van de grote school liep. Met de stap die ik meer richting het grote gebouw liep herkende ik steeds meer andere leerlingen die ook op de school zaten. Van de een ving ik een groetende blik, de andere keurde me geen enkele waardig en een ander keek me aan met een blik die me vertelde dat ze me niet wisten te plaatsen binnen deze muren.
      Met name de laatste twee soorten blikken wist ik dat die kwamen doordat ik niet zo’n heel bekend persoon was. Ik viel niet in de categorie “Populaire Queens”, een plek waar ik eerlijk gezegd ook helemaal niet naar verlangde om er bij te horen.De mensen om wie ik gaf, waaronder mijn vrienden en vriendinnen, waren de enigste die me wel goed kenden en dat was voor mij meer dan genoeg. Ik hoefde niet opvallend te zijn, of een overheersend type, daarvoor hechtte ik op eerste gebied sowieso al te veel waarde aan mijn rust. Wat mijn plek op deze school dan ook moge zijn, het was voor mij perfect zo.

      Na een korte tocht richting de slaapkamer voelde ik de blijdschap door me heen stroken toen ik zag wie mijn kamergenote zou zijn; Katya. Iemand die erg veel leek op mij waardoor we haast in precisie wisten wat we van elkaar konden verwachten, maar tevens ook iemand die niet genoot van overheersende drukte. Wat mij betreft hadden ze me de perfecte kamergenote gegeven.
      Met een plof liet ik mijn rugzak op het bed neerkomen, waarna ik mijn trolley tegen de muur aanzetten. Het inruimen van mijn kasten liet ik voor nu even rusten. Nu wilde ik eerst eens gaan rondneuzen in de gangen, en hopelijk snel iemand bekends tegen komen.
Met een kleine glimlach rondom mijn lippen veegde ik een pluk haar uit mijn gezicht, blikte de slaapkamer nog een keer rond en maakte toen aanstalten om de ruimte te verlaten.

[ bericht aangepast op 15 nov 2015 - 19:13 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

"If payback is a b*tch and revenge is sweet..

..I must be the sweetest b*tch you'll ever meet."

---

Mijn blik gleed over de verscheidende freaks in de gangen. Vrijwel iedereen leek zich te amuseren, ondanks ze toch echt weer terug waren op school. Ik bedacht me dat ik nog niet eens wist bij wie ik op de kamer lag. Ik had me namelijk te druk gemaakt om het feit dat ik een heel uur in de auto moest zitten met de twee mensen die ik het meest haat. Ik liep richting het bord met de mededelingen, waarop een overzicht van de kamerindeling was geprikt. Vurig hoopte ik dat ik niet met Hugh op de kamer hoefde. Zijn kracht stond me nog altijd niet aan. Met Beau of Eddie zou ik meer vrede hebben. Die twee wisten tenminste wat een beetje lol was. Ook Joshua was wel oké. Toen ik een blik op de indeling wierp, zag ik dat ik was ingedeeld bij Cody. Ik kende de jongen niet bepaald goed. Integendeel, ik kende hem nagenoeg niet. Of dit een voor- of een nadeel was, wist ik niet. Waarschijnlijk zou ik daar snel genoeg achter gaan komen.

Ik draaide me weg van het prikbord. Het werd tijd om zo maar eens mijn spullen op de kamer te dumpen. Onderweg naar mijn kamer zag ik Beau staan. Het kon vast geen kwaad om een praatje met hem te maken, al zag hij er behoorlijk gefrustreerd uit. Ik liep naar hem toe en stak wat nonchalant mijn hand op. Als ik het me goed herinnerde, was Beau net weer de gevangenis uit. Als ik zijn gezicht zo zag, leek het haast alsof hij daar liever had gebleven.
      'Alles oké?'
Ik stopte de hand die ik op had gestoken weer terug in mijn zak. De sporttas die ik in mijn andere hand had, dumpte ik tijdelijk op de grond. Men had er maar omheen te lopen. Zo moeilijk was het immers niet om over een tas heen te stappen. Niet met al die gaven die iedereen hier bezat.

---

---

---

"A good book is always good, no matter how many times you've read it."

---

Het was nooit Dylan's sterkte kant geweest om op tijd te komen. Ze had haar koffer al helemaal in kunnen pakken voor de ochtend dat ze moest vertrekken, maar dat vertikte ze te doen. Dylan kwam namelijk altijd op het laatste moment met dingen aan die ze toch nog mee moest nemen, dus dat was geen optie voor haar geweest. Gehaast rende ze door haar slaapkamer heen. Overal lagen kleren en haar koffer puilde al uit, maar toch bleef ze er eigenwijs meer spullen in proppen. Uiteindelijk had ze toch een selectie gemaakt en wist haar koffer met moeite dicht te krijgen. Ze wandelde ermee de trap af en wachtte daar totdat haar ouders haar opmerkten. Ze waren immers net zo chaotisch als hun dochter dus wanneer ze een moment voor zichzelf gevonden hadden, namen ze die dan ook met beide handen aan.
      'Mam, pap' begon Dylan. Ze streek een rode pluk van haar haren uit haar gezicht en ging kort naast hen op de bank zitten. Ze keken haar aan en glimlachten. Ergens hadden ze het nog moeilijk met de mutatie van hun dochter, gewoonweg omdat ze geen doorsnee meisje was. Toch leken ze het ieder jaar iets meer te accepteren. Dat vond Dylan niet gek. Ze kon haar uiterlijk veranderen in dat van ieder ander mens, dat was gewoon vreemd. 'Ik moet gaan,' zei ze tenslotte. Ze kreeg een stevige, ietwat bezorgde knuffel van haar moeder en haar vader aaide eens over haar rossige haren heen. Gauw zei ze hen gedag en verliet het huis.
      Eenmaal op school aangekomen, wandelde Dylan acuut naar de roosters van de kamerindelingen toe. Hier zag ze dat ze was ingedeeld met Quin, dus een tevreden glimlach sierde haar gezicht. Ze kon het prima vinden met Quin, dus dat was mooi meegenomen. Dylan liep naar haar kamer toe en gooide haar koffer op bed. Ze liet zichzelf ook op het bed neer zakken en zuchtte even.

---

Big girls cry when their hearts are breaking

Beau Alastor Cyriacus Telekinese / Badboy / In a very bad mood / 17       Hij had de andere jongeman al voelen aankomen en kalmeerde lichtelijk. Hij had tenminste weer contact met mensen die wat anders van hem wilde dan antwoorden of stomme testen. Beau haalde nonchalant zijn schouders op en leunde wat tegen de deur van zijn kamer aan.       "Wel, ik mag nog minder dan voorbije jaren, er wordt elk moment op mijn vingers gelet én ik heb de meest fantastische kamergenoot van deze school. Niet echt een verschil met waar ik vandaan kom, maar ik overleef het wel," gromde hij. Hij keek toe hoe een jongere jongen bijna over de sportzak viel en moest er door glimlachen. Niet dat hij echt genoot van iemands pijn, maar het zag er vrij belachelijk uit.       "Wat jij? Heb ik nog wat grootse dingen gemist het laatste jaar?" vroeg hij nieuwsgierig. Het gebouw en de mensen zagen er niet bepaald anders uit, en hoewel hij wel een aantal blikken voelde, was zijn terugkomst niet zo'n groot nieuws als hij verwacht had. Hij was er blij om, maar ergens stoorde het hem wel. Werd iemand zo snel vergeten?

[ bericht aangepast op 15 nov 2015 - 21:20 ]

---

Mhm?

Aangezien Maher geen antwoord kon krijgen van de directie, ging hij wat ronddolen in de school; in de hoop dat hij bekenden tegenkwam. Hij kende wel redelijk veel mensen - maar Maher hield niet zo enorm veel van sociaal contact. Hij was liever die ene vriend die je advies gaf en je troostte als je down was. Dit leidde tot het probleem dat iedereen naar hem kwam voor relatie-advies terwijl hijzelf geeneens een relatie had. Hij keek even binnen bij bepaalde dorms en pakte een die nog helemaal leeg was. Er stond geen kamerindeling op de deur, dus Maher gokte dat niemand zich hier geplaatst had. Hij zuchtte van opluchting toen hij de sporttas eindelijk kon laten vallen van zijn schouder. De jongen vond de kamer er maar saai uitzien en besloot hem wat te pimpen. Hij verfde de kast wit en voegde wat zwarte accenten toe. Dit deed hij ook met zijn bed en zijn muren totdat de hele kamer een abstracte tint kreeg van wit en zwart. Hij verveelde zich enkel enorm en ging op ontdekking uit. Hij zwaaide even naar een oude vriend van de school, Beau. Straks zou hij wel even met hem praten; hij had nog een paar dingen te zeggen tegen hem. Toen Maher voor de derde- of was het nu vierde keer - een rondje had gelopen door de verschillende gangen; kwam hij een bekende brunette met een bekend gezicht tegen. "Olivia", zei de jongen binnensmonds.

[ bericht aangepast op 15 nov 2015 - 20:00 ]

---

We accept the love we think we deserve. [ Atlas went Amavi ]

II Olivia Ariana Lewis II Pyrokinese

      Sjokkend door de gangen gleed mijn blik subtiel door de lange ruimtes van de school heen. Hier en daar liet ik hem een keer rusten op een nieuwe leerling die ikzelf nog niet kende, of schonk een ander een van de kleine begroetende glimlachjes die zich op mijn lippen wisten te krullen. Ergens verbaasde het me dat ik nog niemand bekends tegen was gekomen, dit met name omdat ik er vrij zeker van was dat er op zijn minst al één iemand moest zijn. Tenslotte kwam ik ergens vaak eerder te laat aan, dan daadwerkelijk veel te vroeg - laat staan precies optijd.
      Alsof ik de goden verzocht had, dook er plots een iemand op; Beau. Zijn blik stond nors en vanuit zijn uitdrukking kon ik er direct op uit dat hij alles behalve goed gezind was. Mijn wangen kleurde licht in het voorbij lopen gezien ik niet van plan was om halt te houden en iets tegen hem te zeggen - ik durfde er daarbij ook om te wedden dat de jongeman behalve mijn naam, amper wist wie ik was; hetgeen wat andersom ergens ook gold. Toch kon ik het verder niet ontkennen dat hij een uiterst aantrekkelijk verschijning was om te zien, vandaar de vuurrode konen die mijn gezicht kleurde. In een snelle pas ging ik hem voorbij, waarop datzelfde moment een andere jongen bij hem kwam staan en iets aan hem vroeg wat me geheel ontging. De plof die de tas midden in de gang maakte wist ik subtiel te ontwijken door opzij te gaan.
      Naarmate ik steeds verder de gangen in liep ontdekte ik langzaamaan steeds meer bekende, maar degene die ik echt zocht - Katya, Quinn of Hugh - leken nog nergens te bekennen. Met een diepe zucht besloot ik uiteindelijk om dan terug te gaan naar mijn kamers. Misschien zou ik Katya daar nu wel aantreffen en anders hield ik me wel bezig met het uitruimen van mijn tassen, en het inladen van mijn kasten - evenals het opdekken van mijn bed gezien ik er graag mijn eigen lakens om wilde doen. Zo gaf het in ieder geval de kamer al een wat meer huiselijkere sfeer, in plaats van het kille grijze wat de kamers nu moesten kleuren.
      Met een bedenkelijke blik sloeg ik uiteindelijk één van de gangen in die me terug zou leiden naar mijn kamer, tot een vrij bekend gezicht in de verte verscheen. Zelfs met het baardje wat hij nu had riep zijn gezicht vele herinneringen op; van de grappen die we samen uitgehaald of gedeeld hadden, naar serieuze momenten waarin we beide elkaar van alles konden vertellen, tot het moment waarop we steeds langzamer elkaar uit het zicht verloren - hetgeen wat uiteindelijk resulteerde in het feit dat we de laatste jaren geen contact meer hadden. We waren beide net twaalf geweest toen we elkaar leerde kennen doordat onze ouders bevriend raakten met elkaar vlak nadat zijn gezin Egypte had verlaten, en we waren nog geen zestien toen het contact tussen ons verwaterde terwijl onze ouders elkaar nog steeds zagen. Op dit moment vroeg ik me voor het eerst daadwerkelijk af wat de werkelijke reden nu precies geweest was.
      Zachtjes zonken mijn tanden in mijn onderlip terwijl mijn ogen hem nauwkeurig opnamen. Mijn pas was vertraagd en halverwege de lange bleef ik doodstil staan. Hij was volwassener geworden. De tienertrekjes - die hem vroeger een jongensachtige uitdrukking gaven - in zijn gezicht waren verdwenen en hadden plaats gemaakt voor een volwassene uitstraling. Ook zijn houding was verandert; van slungelig naar bredere en gespierdere schouders, en een rechtere, indrukwekkendere houding. Hij leek haast niks meer op de jongen die ik voor het laatst had gezien, en toch herkende ik hem uit duizenden gezien hij destijds veel voor me betekend had.
      ”Maher.”

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

"If payback is a b*tch and revenge is sweet..

..I must be the sweetest b*tch you'll ever meet."

---

      'Wel, ik mag nog minder dan voorbije jaren, er wordt elk moment op mijn vingers gelet én ik heb de meest fantastische kamergenoot van deze school. Niet echt een verschil met waar ik vandaan kom, maar ik overleef het wel.'
Ik begon langzaam te knikken, begrijpend wat hij bedoelde. Desondanks vond ik het niet enorm erg dat de freaks scherp in de gaten werden gehouden. Ik kon wel raden met wie hij op de kamer was geplaatst. Het kon haast niemand anders dan Eddie zijn, gezien er niemand was aan wie hij een grotere hekel had dan hij. Dat was één van de eigenlijk vrij weinige dingen die ik over de jongen wist. Ik wou net mijn mond open trekken, toen er een jongen over mijn sporttas struikelde. Vanuit mijn ogen zag ik Beau glimlachen. Ik kon het hem niet kwalijk nemen. Het is door mijn slechte humeur dat ik hier niet om kan lachen.
      'Wat jij? Heb ik nog wat grootse dingen gemist het laatste jaar?'
Ik stopte mijn andere hand ook in mijn broekzak en leunde wat nonchalant tegen de muur aan.
      'Mh.. Ik weet niet of ik blij moet zijn om terug te zijn of niet. Ze hebben me op de kamer geplaatst met ene Cody. Het is jammer dat ruilen tegenwoordig ook niet meer toe is gestaan. In ieder geval, ik geloof dat je niet veel hebt gemist. Boeiende dingen tenminste. De docenten zijn nog even slaapverwekkend en de meeste leerlingen zijn nog altijd een stel omhoog gevallen lui. Tenzij je het feit dat één van die gasten zijn pols heeft gebroken tijdens een wedstrijdje stoer doen meetelt, is er niets gebeurd.'
Ondertussen keek ik even om me heen, in de hoop een blik op te vangen van die Cody. Ik was ergens toch ook wel weer nieuwsgierig. Ik had immers wel een geheel jaar mijn kamer met hem te delen.

---

---

---

"A good book is always good, no matter how many times you've read it."

"Olivia, ben jij dat?" zei hij duidelijk verbaasd. Ze was heel erg veranderd sinds de laatste keer dat hij haar zag. En dat was misschien zo een 5 à 6 jaar geleden. Ze had nog steeds die ogen waar Maher verliefd op was toen ze klein waren en ze had nog steeds die schattige, tengere postuur als voorheen. Maher keek haar diep in de ogen en snelwandelde naar Olivia, gevolgd door een innige omhelzing. "Wow, je bent…veranderd" stamelde Maher zowat. Pas wanneer Maher dichterbij kwam, zag hij meerdere details; haar lippen waren schijnbaar voller geworden, ze had dat kleine neusje nog en haar wangen hadden een roosachtige tint. Toen Maher haar in de ogen keek, flitste de herinneringen voorbij. Schommelen, speurtocht spelen op de markt, samen verwonderd kijken naar de sterrenhemel en afvragen hoe dat allemaal zomaar ontstaan is, klagen over de hitte en onze avonturen op het speelplein. Toen kwam natuurlijk de periode waar we soort van gingen 'scheiden'. En Maher wist nooit waarom en had nooit de moed gehad om het te vragen. Olivia was ook de enigste die van zijn overgevoeligheid wist en had altijd zijn steun geweest. Toen leerden we onze krachten kennen en daarna praatten we niet meer met elkaar. Maher lag dagenlang te piekeren; had hij iets verkeerd gedaan, misschien was hij een slechte vriend of misschien had hij haar gekwetst. Bij elke Lewis-Samay bijeenkomst negeerden ze elkaar als het ware. Maar nu was Maher van plan het anders te doen en hij wist precies hoe. " Hoe gaat het ermee?"

[ bericht aangepast op 15 nov 2015 - 21:41 ]

---

We accept the love we think we deserve. [ Atlas went Amavi ]

• • • • •

Madeleine 'Lanie' Cyriacus

—— Beau's tweelingszus
—— Loner

I fear.

• • • • •

Madeleine sleurde met koffers en moest haar voeten gebruiken om de deur van haar kamer op te krijgen. Het stonk er naar verf, de geur deed de tranen in haar ogen springen. Eigenlijk was dat niet helemaal de waarheid. Ze had al de hele dag een krop in de keel, keek er ongelofelijk tegen op om naar school terug te keren, sinds haar gave was verdwenen. Op het moment dat ze dat besefte, is er een stukje van haar in slaap gesukkeld en sindsdien niet meer wakker geworden. Madeleine had de godganse rit hierheen zitten mompelen; 'Wat ga ik daar doen, ik zit er niet op mijn plaats, ik ga een buitenbeentje zijn.' Het feit dat haar ouders haar toch enigszins verplicht hadden, had haar eerst kwaad gemaakt, maar vervolgens gerustgesteld. Ze zette haar koffers in de kast, ze zou kunnen uitpakken tijdens een van haar slapeloze nachten, en volgde tot slot de menigte die naar eten op zoek, richting kantine wandelde. Maar nog voordat ze halverwege was, zag ze iemand elegant en arrogant tegelijkertijd, tegen zijn deurpost gezakt. Hij stond met een aantal jongens te praten. Beau.
      'Beau, hoi.' De krop in haar keel nam bizar grote proporties aan. 'Ik ben blij dat het goed met je gaa-'
      Madeleine barste in tranen uit en omhelsde hem, even vergeten dat hij omringd werd door 'populaire' mensen.
      'Ik ben zo blij dat je ongedeerd bent,' fluisterde ze. De belofte die ze zichzelf had gemaakt, 'zoek geen toenadering tot Beau', had ze flagrant gebroken. Ze had hem nog niet gezien sinds hij terug was en tot slot betekende hij zowat haar leven voor haar.

[ bericht aangepast op 15 nov 2015 - 21:43 ]

---

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Beau Alastor Cyriacus Telekinese / Badboy / In a very bad mood / 17       "Mh.. Ik weet niet of ik blij moet zijn om terug te zijn of niet. Ze hebben me op de kamer geplaatst met ene Cody. Het is jammer dat ruilen tegenwoordig ook niet meer toe is gestaan. In ieder geval, ik geloof dat je niet veel hebt gemist. Boeiende dingen tenminste. De docenten zijn nog even slaapverwekkend en de meeste leerlingen zijn nog altijd een stel omhoog gevallen lui. Tenzij je het feit dat één van die gasten zijn pols heeft gebroken tijdens een wedstrijdje stoer doen meetelt, is er niets gebeurd." Beau luisterde aandachtig en haalde opnieuw zijn schouders op. Hij had geen idee wie Cody was. Voor hij echter een deftig antwoord kon geven, had hij zijn huilende tweelingzus in zijn armen.       "Holy shit, Maddie, ik schrik me dood," mompelde hij geïrriteerd terwijl hij haar zachtjes, maar dwingend van zich aftrok. Hij kon niet ontkennen dat hij haar gemist had, maar hij had hun reünie liever wat meer privé gehouden, zeker omdat ze nogal dramatisch kon zijn. Toch was hij niet boos op haar, iets wat hij normaal wel geweest zou zijn in deze situatie, en hopelijk had ze dat ook door. Hij gebruikte toch zijn eigen bijnaam voor haar. Vreemd genoeg was hij de enige die haar Maddie noemde.       "Ik ben oké, echt. Alleen een beetje pissed," zei hij nog eens voor de zekerheid. Zijn blik gleed naar Rick en hij krabde zichzelf lichtelijk beschaamd in de nek. Hij had een irritant dubbel gevoel op het moment en wist niet goed wat te doen. Hij wilde zijn zus niet kwetsen, niet op dit moment, maar hij wilde ook geen drama midden op de gang hebben.

[ bericht aangepast op 16 nov 2015 - 22:26 ]

---

Mhm?

---

"If payback is a b*tch and revenge is sweet..

..I must be the sweetest b*tch you'll ever meet."

---

Nog niet koud had ik de woorden uitgesproken, toen een meisje vanuit het niets op leek te duiken. Het was iets dat ik eigenlijk al gewend moest zijn met de freaks, maar ik zou er waarschijnlijk nooit aan kunnen wennen. Zelfs al verraadde mijn houding niets aan het feit dat ik haar niet aan heb zien komen. Het meisje begroette Beau, maar halverwege haar woorden barstte ze in tranen uit en omhelsde ze hem, iets dat ik vrij ongemakkelijk vond. Desondanks liet hij niets merken. Ik was Beau niet afgevallen op het moment dat hij naar de gevangenis werd gestuurd, dus zou ik ook niet stom reageren op het feit dat dit meisje, dat ik tevens vaag herken, haar emoties niet bij hem lijkt te kunnen bedwingen. Ik wist dat Beau een bepaald effect op meiden had, maar dit had ik niet verwacht.
      'Ik ben oké, echt. Alleen een beetje pissed.'
Beau wierp me een blik toe. Hij leek enigszins gegeneerd. Ondanks het feit dat ik me op het moment behoorlijk misplaatst voelde, ging er toch een lachje vanaf. Het was eerder plagend bedoeld dan beledigend.
      'Het lijkt erop dat je tijd in de bajes jouw effect op de meiden alleen maar heeft versterkt.'
Ik bleef rustig tegen de muur staan, met mijn handen in mijn zakken en met een sporttas die nog altijd enigszins het gangpad versperde. Mocht die meid nu al Beau's zijn aandacht op gaan eisen, dan was het vroeg genoeg om te vertrekken.

---

---

---

"A good book is always good, no matter how many times you've read it."