[150 - RPG]Connley High School for the gifted [Speeltopic] - Speeltopics

• DE SCHOOL •
De school bevindt zich in Ierland. Het ligt in een afgelegen, verlate bos. Echter, heeft de stichter van de school een enorme open plek gemaakt om de school te bouwen. Het is een oud gebouw met een klokkentoren, waar de poort zicht onder bevindt. Er bevinden zich drie grote zalen; één voor de gymlessen, één eetzaal en een zaal waar je je krachten kan oefenen. Als je binnenkomt via de hoofdingang, heb je een deur aan je linkerkant die je naar de gymzaal leidt. Aan je rechterhand heb je de zaal waar je je krachten kan trainen. Ga je rechtdoor, dan vindt je twee trappen die omhoog gaan, en een deur die nog op de begane grond staat. Ga je de linker trap omhoog, dan ga je richting de meisjes dorms en een paar van de vele lokalen. Ga je de rechter trap omhoog, kom je bij de jongens dorms en de overige lokalen. De deur in het midden leidt naar de eetzaal. Achter de school bevindt zich een groot grasveld met een paar bomen.

• ABOUT THE WAR •
De oorlog begon door een meningsverschil tussen twee zussen, beide slechts een tandwieltje in een groter geheel. De een vond dat er strenger op gecontroleerd moest worden op mensen met bovennatuurlijke krachten, de ander vond dit privacy schending. Na een lange discussie, waarbij ook de andere helden en zelfs schurken erbij betrokken werden, ging de ene zus weg met een deel helden en schurken die vonden dat zij gelijk had. De andere zus vervloekte de ander, en sindsdien is het oorlog. Telkens als ze elkaar zien, vloeit er bloed en worden er zware verliezen geleden. De ene heldengroep noemden zichzelf the Avengers(tegen het controleren van mensen met bovennatuurlijke krachten) , terwijl de anderen zichzelf de Justice League(voor het controleren van mensen met bovennatuurlijke krachten) noemden. Sorry, not sorry - lack of inspiration for names :')


• UNIFORMEN •
Meisjes:
> Witte blouse met lange mouwen
> Zwarte of grijze blazer met het schoollogo erop. (beide hebben rode accenten)
> Knielengte rok, ook in het zwart of grijs.
> Donkerrode das
> Grijze kniekousen
> In de winter is het toegestaan om een broek te dragen.
> Zwarte schoenen

Jongens:
> Witte blouse met lange mouwen
> Zwarte of grijze blazer met het schoollogo erop (beide hebben rode accenten)
>Donkerrode das
> Zwarte of grijze lange broek
> Zwarte schoenen

• KAMERVERDELING •
Meisjes:
- Quin & Dylan
- Olivia & Katya
- Arabella & Madeleine

Jongens:
- Eddie & Beau
- Hugh & Brian
- Joshua & Logan
- Richard & Cody


• Invullijstje •
Naam
Nationaliteit
Leeftijd[voor het gemak is iedereen 17 á 18 jaar]
Status op school
Kracht
Innerlijk
Uiterlijk [Foto, beschrijving en Faceclaim vermelding (als je die natuurlijk weet)]
Relaties
Voorkeur voor de Avengers of Justice League, en waarom?
Geschiedenis [Let erop dat niet ieder personage een zware jeugd heeft gehad]
Extra’s [likes, dislikes, etc.]

• ROLLEN •
Meisjes:
•Naam • Kracht • Faceclaim • Status • Aveyard
•Lune Sunset Hawk • Vliegen • Emilie de Ravin • Status • Wander
•Quintille "Quin" Cressidia Gabriel • Technokinese • Faceclaim • Status • MDC
•Katarina Udinov • Atmokinese • Alexandra Daddario • Status • Krueger
•Naam • Kracht • Faceclaim • Status • Firth
•Olivia Ariana Lewis • Pyrokinese • Emilly Rudd • Status • Eavan
•Arabella "Ar" Zara Devereaux • Astral Projection • Sasha Pieterse • Status • Iaetitia
•Dylan Victoria Montgomery • Superflexibiliteit en rekbaarheid •Faceclaim • Status • Ziegler

Jongens:
•Edward "Eddie" Matteo Crawford • Supersnelheid • Tim Borrmann • Jock • Valeska
•Beau Alastor Cyriacus • Algemene Telekinese • Connor Hill • Bad boy • Sonder
•Joshua "Josh" Ryber Easton • Cryokinese • Timur Simakov • Status • Yisha
•Hugh Simon Hobbs • Psychometrie • Wynston Shannon • Status • Arden
•Logan Daniël Kenneth • Invisibility • Freddie Highmore • Status • Ratonhnhake
•Naam • Kracht • Faceclaim • Status • Maja
•Naam • Ziels/lichaamsverwisseling • Douglas Booth • Status • Ratonhnhake

Wachtlijst:
-



• REGELS •
- Hou het realistisch; relaties kunnen niet binnen één dag ontstaan
- Maximaal drie personages
- Bestuur niet iemand anders personage zonder toestemming.
- 16+ onder een spoiler
- Geen Mary Sue's of Gary Stu's
- Kraak elkaar niet af
- Ruzies het liefst buiten het topic
- Het belangrijkste; Have fun!

• SCHOOLREGELS •
- Maak geen misbruik van je krachten. Wordt je betrapt, staat er een passende straf op.
- Als het echt nodig is mag men bij elkaar op de kamer komen.
- Kom je te laat, dan wordt er een passende straf op bedacht.
- Als je niet aanwezig bent zonder geldige reden, blijf je na
- Pesten is ten strengste verboden
- Het gebruik van alcohol en verdovende middelen is ten strengste verboden
- Na 22.00 gaat niemand meer door de school dwalen.

• LINKS •
Lijst met bovennatuurlijke krachten
Praattopic: I
Speeltopic: [Not opened yet][/columns]

• ROOSTER •


• HET BEGIN •
Zaterdag avond. Ze zijn allemaal net aangekomen en moeten hun dorms inrichten. Er hangen roosters met wie je een kamer deelt. Daarna zijn de leerlingen vrij om te doen wat ze willen.

[ bericht aangepast op 14 nov 2015 - 21:48 ]

---

"At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

---

Verveeld kijk ik uit het raam en staar naar de buitenwereld, mezelf uitdagend te wisselen tussen stralende zon en lichte regenval – dit echter tot grote frustratie van mijn moeder die aan het stuur van de wagen zit, aangezien het uiteindelijk bij gebrek aan controle bij regen blijft hangen. “Katya,” zegt ze simpelweg afkeurend, doch ze haar blik niet van de weg laat afwijken. Geen wonder te begrijpen waarom, aangezien het makkelijk verdwalen is op weg naar de afgelegen school en het niet de eerste keer zou zijn dat we van het pad afwijken.
      Ik grijns even half naar haar en ga rechtop zitten, mijn gave late zakkend. “Ik wil naar huis,” mompel ik dan in het Russisch, waardoor ik dezelfde blik krijg die ze me altijd schenkt wanneer ik weiger in het Engels te spreken. Het is niet dat ik het niet prettig vind naar de school te gaan. Integendeel, ik zou uitkijken naar de lessen en het weerzien van de vrienden waar ik oprecht om geef, zoals Olivia, Hugh en anderen – ware het niet dat het betekent dat ik de veiligheid van thuis moet verlaten. Daar bovenop komt bovendien nog eens dat mijn cijfers vorig jaar niet al te fantastisch waren en ik daarom verplicht bijles zal moeten nemen om nog maar een kans te hebben op slagen. Vervloekte wiskunde. Onze relatie is er nooit één van de beste geweest.

      Na onze aankomst bij school en een ellelang afscheid, maak ik eindelijk mijn weg naar binnen. Er heerst reeds een vreselijke drukte in de hallen, aangezien ieder op zoek is naar zijn of haar kamer en er hartelijke begroetingen uitgedeeld worden na elkaar maandenlang niet gezien te hebben. In mijn gedachten kan ik me niet voorstellen dat ik hetzelfde zou doen – die omhelzingen, kussen of andere – maar ik kan niet ontkennen dat ik ernaar uitkijk de anderen weer te aanschouwen en spreken.
      Stilletjes stap ik doorheen de hallen met een papier in mijn handen, erop wijzend welke kamer de mijne zal worden – waarna ik bij de deur aankomen zie dat Olivia’s naam net bij de mijne geschreven staat. Meteen schiet er een vreugde door mijn lichaam, als ik besef dat niemand minder dan mijn beste vriendin mijn kamergenote zal worden. De jongedame met wie ik zoveel gemeen heb dat het bijna eng zou zijn, waardoor we perfect op elkaar in kunnen spelen en elkaars reactie bijna weten te voorspellen – zonder nog maar een woord te zeggen.
      Intens opgelucht stap ik naar binnen, tot ik tot mijn teleurstelling zie dat ze er niet is – waarna ik mijn koffer simpelweg op het bed leg en besluit later uit te pakken. Nu moet ik mensen spreken, dat zou ieder ander ook doen – en ik weiger mezelf toe te laten me weer geheel afzijdig te houden, denk ik. Met een zelfaangesproken zelfvertrouwen stap ik weer naar buiten en kijk om me heen, op zoek naar enig persoon welke ik herken en zou kunnen benaderen.

[ bericht aangepast op 16 nov 2015 - 0:11 ]

---

A girl who wonders.

II Olivia Ariana Lewis II Pyrokinese

      Ik kon zien dat hij mij ook herkende, al ging deze blik voornamelijk gepaard met verbazing; alsof hij me hier niet zou verwachten terwijl het logischerwijs niet meer dan normaal was. Mijn ogen haken zich vast in de zijne en hoewel ik was blijven staan, versnelde hij zijn pas mijn richting in.
      ”Olivia, ben jij dat?”
Een glimlach gleed soepel over mijn lippen heen terwijl een korte knik maakte om zijn vraag zo zonder woorden te beantwoorden. In een snelwandelend tempo overbrugde hij het laatste stukje afstand tussen ons in, waarna ik zijn armen om me heen voelde glijden in een omhelzing die ik niet onbeantwoord kon laten. Het korte moment dat ik in zijn armen rustte voelde als vanouds, maar tegelijkertijd bemerkte ik dat de manier waarop niet meer te vergelijken was met vroeger. Zelfs zijn geur was verandert en daar waar het vroeger naar zand, gras of jongensgel had geroken, heerste er nu de geur van mannelijke deodorant. Allemaal kleine dingetjes die subtiel lieten merken dat hij net iets anders was.
      ”Wow, je bent… veranderd.”
Stamelend rolde de woorden over zijn lippen heen terwijl zijn ogen kort over me heen blikte - zoekend naar die kleine herkenningspunten die beide overduidelijk nog hadden. Het verbaasde me echter niet dat ook ik in zijn ogen was veranderd. We waren beide ouder geworden en niet meer de jonge kinderen van een paar jaar geleden. Dat was precies hetgeen wat deze nieuwe ontmoeting een dubbel gevoel gaf. In hoeverre waren we in onze persoonlijkheden nu ook verandert? Vroeger was ik net zo stil geweest als nu, evenals dat ik nooit behoorde tot de populaire kinderen in de straat, maar bij hem was ik - net als bij mijn andere vrienden die ik het afgelopen jaar had gemaakt - ook niet altijd het stille verlegen meisje. Net als dat het niet deerde dat de een bekender was dan de ander. We waren ons zelf, dat was wat telde - en wat voor mij nog steeds gold.
      ”Hoe gaat het er mee?”
Zijn vraag doorbrak mijn stille gedachten waarop ik mijn aandacht weer volledig op hem richtten.
      ”Met mij heel goed,” reageerde ik met een kleine glimlach rondom mijn lippen terwijl mijn vingers zich in elkaar vlochten voor mijn lichaam. “En met jou, hoe gaat het met jou?” Kaatste ik de vraag subtiel weer terug. In de verte zag ik Katya aankomen, die vrijwel rechtstreeks onze kamers binnenliep en voor heel even baalde ik dat ik daar niet zat om haar te verwelkomen - iets wat ik dol graag hadden willen doen. Maar hoe graag ik ook naar haar toe wilde op dit moment, ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om bij Maher weg te lopen. Niet nu nadat we elkaar weer zagen en voor het eerst in die gemiste jaren weer iets tegen elkaar zeiden. Mijn nieuwsgierigheid naar hoe mijn jeugdvriend zich ontpopt had tot een volwassen man was enorm.
      ”Het is lang geleden dat we elkaar gezien hebben,” rolde er nog zacht over mijn lippen heen terwijl mijn ogen terug gleden naar zijn vertrouwde donkere kijkers.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

• • • • •

Madeleine 'Lanie' Cyriacus

—— Beau's tweelingszus
—— Loner

I fear.

• • • • •

Maddie — haar broer was inderdaad de enige die haar zo noemde — was bijna vergeten hoe het voelde om Beau's armen om haar schouders te hebben. Want zij was dan misschien wel de beschermende van de twee, Beau had zijn zusje in het verleden ook al onder zijn vleugels genomen. Beau duwde haar zachtjes van zich af, Madeleine voelde de schaamte over haar wangen kruipen. Ze had niet alleen zichzelf, maar ook haar broer in verlegenheid gebracht. Aangezien Madeleine een zomerkamp had gevolgd, ter voorbereiding van dit schooljaar, in de hoop dat haar gave zich niet zou blijven terugtrekken in haar binnenste, had ze haar broer nog niets gezien sinds hij uit de gevangenis was. Madeleine wist niet exact hoeveel Beau wist, maar aan de manier waarop hij haar bekeek, liefdevol maar berispend, voelde ze dat nu niet het moment was om te vermelden dat haar gave compleet verdwenen was. Ze veegde de tranen met een nijdig trekje om haar mond uit haar ooghoek.
      'Hallo, ik ben Madeleine - Beau's zus.' Ze stak haar hand uit naar de jongeman die de tweeling met een specifieke blik had staan aangapen.

[ bericht aangepast op 16 nov 2015 - 17:49 ]

---

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

Maher Boyan Samay ~ Gedachteprojectie

Maher voelde Olivia's armen ook rond hem slaan, het gaf hem een gevoel dat hij vroeger altijd al had. Het gevoel van vriendschap; alleen voelde deze net wat anders als altijd. Het deed hem denken aan hun leuke dagen en nachten in Egypte, toen de regel "meisjes met meisjes" en "jongens met jongens" nog niet van toepassing was of misschien wel; maar dan hadden zij gewoon lak aan de regels. En dat vonden ze best wel spannend. Olivia en Maher waren speciaal - althans dat vonden ze - want niemand wist exact de reden waarom de twee elkaar niet meer spraken. Zelfs de twee betreffende niet. Hij zag Olivia in de verte staren maar kort daarna werd ze opgeschrikt door zijn vraag. Hij zag haar kleine handen zich in elkaar vlechten toen ze antwoord gaf, terwijl ze met een zachte stem antwoord gaf; "Met mij heel goed" en kort daarna de vraag terugkaatste. "Met mij gaat het ook wel" zei hij ietwat luider en vastberaden als zonet. Zijn hersenen moesten nog even wennen aan deze hele gebeurtenis. Olivia keek even kort naar haar dorm en hij zag haar gezicht even bezorgd en balend kijken. Hierdoor dacht Maher natuurlijk meteen dat hij iets had gedaan en hij voelde zich schuldig- gewoon voor heel even. Maar het deed toch wel pijn. Toen Olivia dan uiteindelijk bleef staan bij hem, ging er een scheut van geluk door Maher heen. Hij had Olivia immers nog enorm veel te vertellen en dat zou mettertijd wel komen, nu wou hij even heel rustig zijn jeugdvriendin omhelzen. Hij kon nog de woorden horen die Olivia zei. "Inderdaad, maar hier zijn we dan" zei Maher al knikkend en hij zag Olivia naar hem kijken en hij keek naar haar en dat was alles dat de jongen wou. Olivia eindelijk eens terug zien.

[ bericht aangepast op 16 nov 2015 - 18:10 ]

---

We accept the love we think we deserve. [ Atlas went Amavi ]

Edward "Eddie" Matteo Crawford

Zeventien // Jock // Speedster

Eddie struinde door de school, op zoek naar iemand die hij kende. Dit was echter mislukt, dus nu was hij weer op weg naar zijn dorm. Daar zag hij Rick, Beau en een meisje die hij niet kende maar wel op Beau leek staan. Bij Beau zette hij zijn vraagtekens, maar het kon niet kwaad om wat te gaan kloten met Rick en kennis te maken met het nieuwe meisje. Zonder dat hij het eigenlijk door had, stond hij een seconde later bij het trio.
      'Hiya Rick. Hoe was je vakantie? Heb je me gemist?' zei Eddie opgewekt, terwijl hij met zijn arm op Ricks schouder steunde. Hij negeerde Beau, al deed hij snel iets dat op een knipoog deed lijken. Toen glimlachte Eddie breed naar het meisje. 'Hey, mijn naam is Eddie. Eigenlijk is het Edward, maar ik prefereer Eddie,' zei hij vrolijk, nog steeds Beau negerend. Hij haalde even een hand door zijn blonde haren en toen richtte hij zich tot Beau.
      'Cyriacus,' zei hij uiterst zakelijk met een stijf hoofdknikje. Eddie kon maar beter een beetje normaal proberen te doen, gezien hij nog een jaar opgezadeld zat in zijn kamer. Okay, hun kamer. Niet dat het Eddie wat interesseerde.

---

"At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

Beau Alastor Cyriacus Telekinese / Badboy / In a very bad mood / 17       "Het lijkt erop dat je tijd in de bajes jouw effect op de meiden alleen maar heeft versterkt." Beau verbleekte van afschuw bij deze woorden. Niet omdat hij het zo erg zou vinden moest dat inderdaad zo zijn, maar omdat Rick het over zijn tweelingzus had en dat was fout op allerlei manieren.       "Dude, dit is mijn zus!," zei hij verafschuwd op hetzelfde moment dat Madeline zich voorstelde. Beau moest er even door glimlachen omdat het zo'n typisch tweelingenmomentje was. Die glimlach verdween meteen toen Eddie ineens bij het groepje stond. Beau voelde de woede in zijn buik samentrekken en als je goed luisterde, kon je een zwakke dof achter de gesloten deur horen, alsof er iets klein was omgevallen. Hij hield zich echter zo rustig mogelijk en verder bewoog er niet veel, op Eddies mond na dan. 'Hey, mijn naam is Eddie. Eigenlijk is het Edward, maar ik prefereer Eddie," zei de jongeman uiterst vrolijk tegen zijn zus. Hoewel het waarschijnlijk helemaal niet zo bedoeld was, vond Beau toch dat het niet iets te versierend klonk en hij trok zijn zus een tikkeltje naar achteren. Eddie richtte zijn blik op hem en Beau keek recht terug.       "Cyriacus."       "Crawford," antwoordde Beau even formeel, waarna hij naar de deur van hun gezamenlijke kamer keek. Hoe was dat in Godsnaam perongeluk gebeurd? Beau had het gevoel dat ze hem eigenlijk gewoon wilden uittesten. Misschien wilden ze dat hij weer over de schreef ging, zodat ze de toestemming hadden om al die testen op hem uit te voeren. Hij rilde bij de gedachten. Nee, hij zou zich inhouden dit jaar. Tenslotte was hij in feite nooit echt over de schreef gegaan. Hij moest enkel zien dat ze hem niet opnieuw er in konden luizen.       "Ik denk dat we wat afspraken moeten maken over dit ongelukkige... toeval," zei hij, terwijl hij op de deur wees.

[ bericht aangepast op 18 nov 2015 - 20:44 ]

---

Mhm?

II Olivia Ariana Lewis II Pyrokinese

      Als vanzelf krulde mijn lippen zich tot een welgemeende glimlach bij het horen dat het met Maher ook goed ging. Het deed me ook werkelijk een plezier om te horen dat het goed met hem gesteld was - al kon ik ergens niet om de steek van het gemis van de afgelopen jaren heen. Het leek me haast vanzelf sprekend dat daardoor de verhoudingen tussen hem en mij verandert moesten zijn, tenslotte waren we ouder en door de jaren heen een eigen weg in geslagen waarbij we geen deelnamen meer maakte van elkaars leven. Het zou eerder gek zijn als alles nog hetzelfde zou zijn, dat leek me haast onmogelijk.
      Vroeger was het zo anders geweest. Van de zeven dagen in de week konden we er vlot vijf in elkaars gezelschap doorbrengen. Regelmatig was het dan ook zo dat daar waar hij was ik was, of andersom. Onze moeders waren hele goede vriendinnen waardoor het ook geen gek voorkomen was dat die beide geregeld met elkaar weggingen - of dat beide ouders met z'n vieren ergens gingen eten terwijl Maher en ik thuis bleven onder het toeziende oog van mijn Grootmoeder - die ons op haar beurt bedolf onder de meest leuke, of gekke dingen. Een zwakke zucht rolde zacht over mijn lippen heen terwijl mijn gedachten heen en weer bleven gaan; van destijds terug naar het nu, en weer terug naar toen.
      ”Inderdaad, maar hier zijn we dan.”
Ook dit keer doorbrak zijn stem mijn stille overdenkingen waarop ik me weer bewust werd van het feit dat hij vlak voor mijn neus stond. Wederom kon ik het niet laten mijn blik over hem heen te laten glijden - alsof ik bleef zoeken naar kleine herkenningspunten van vroeger. Eerlijk toegegeven was het de vraag nog maar wat er precies van ons beide nog diep in onszelf verscholen zat. Losjes strook ik een losse pluk haar achter mijn oor en hield mijn hoofd een tikkeltje schuin toen ik weer naar hem opkeek; een klein dingetje wat nooit verandert was gezien hij altijd groter was geweest dan mij.
      ”Inderdaad, hier zijn we dan,” herhaalde ik zijn woorden. “Ik heb alleen nooit geweten dat je ook naar deze school zou gaan,” vervolgde ik. “Ken je al vele hier, of valt dat wel mee?”
Door mijn stem heen liet ik de oprechte interesse doorklinken. Ik was het namelijk ook - oprecht geïnteresseerd. Al vroeg ik me tegelijkertijd meer af hoe we elkaar hadden kunnen verliezen. Mijn moeder gooide het op het gegeven dat we elkaar gaandeweg we ouder werden ontgroeid waren. Dat onze wegen als vanzelf op een subtiele manier gescheiden zijn geraakt en dat door de vele dingen waar we mee bezig zijn geweest niet het besef hebben gehad dat we iets verloren waren. Nu ik daar zelf over nadacht klonk het ergens wel logisch, al kon ik het niet helpen mezelf af te vragen of dat ook daadwerkelijk een normale zaak was.
      Op dit moment kon ik me namelijk niet voorstellen een van mijn vrienden te verliezen - op wat voor manier dan ook. Een voor een betekende ze zoveel voor me en hechten ik me zo diep aan hen dat alleen het idee me al de rillingen gaf.

[ bericht aangepast op 16 nov 2015 - 23:50 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Maher Boyan Samay
Gedachteprojectie

Maher zag Olivia weer glimlachen maar had wel door dat er een duidelijke ongemakkelijkheid tussen de twee zat. Nu ja, dat is toch wel normaal als je elkaar al zes jaar niet meer hebt gezien. Naarmate dat Maher Olivia's gezicht geïnspecteerd had, kwamen er meer herinneringen naar boven. De oma van Olivia; die ons laat liet opblijven en snoepjes gaf of Maher's liefdevolle familie; die altijd inkopen hadden gedaan en de ouders altijd een verrassing meenamen. Het is heel lang geleden en even wou Maher de tijd tegenhouden - alles terugdraaien. Behalve waar hij Olivia had ontmoet. Het was een familiebezoekje en Maher was enorm verlegen - Olivia was nog het stille, verlegen meisje dat iedereen kent. Maar het meisje dat Maher kende was veel meer anders als het stille, verlegen meisje. Het was het meisje waar je plezier mee kon hebben in de raarste manier maar op hetzelfde moment ernstige dingen vertellen. Het was het meisje dat het ene moment serieus kon zijn maar ook het meisje dat twee seconden daarna in een deuk ligt. Het was het meisje dat je kon vertrouwen en Maher kon daar niks op aanvullen want als hij een jeugdvriend of vriendin moest kiezen ; dan zou het Olivia zijn. Ze hielden van elkaar op de broer en zus manier - zelfs al waren ze niet gerelateerd - en niemand had daar enige problemen mee. Hij zag Olivia's blik heel traag langs zijn uiterlijk gaan - alsof ze een duidelijke beschrijving moest gaan maken over twee minuten. "Ik had jou hier ook niet verwachten, wat een verrassing." zei hij nog wat in shock. "En ik heb wel veel vrienden - maar ik ga weinig met mensen om" zuchtte Maher eventjes. Olivia klonk alsof ze oprecht geïnteresseerd was over wat hij te vertellen had. En dat vond de jongen fijn want hij zag zijn oude vriendin terug. Hij kon het niet laten om snel een blik te glijden langs Olivia's lichaam en Maher beet heel onopgemerkt zachtjes op de hoekjes van zijn onderlip. "Ik heb je gemist" zei hij oprecht en hij pakte de handen vast van Olivia. "En deze keer ben ik niet van plan je te vergeten of te verlaten." zei hij met een twinkel in zijn donkerbruine ogen en een rooskleurige gloed op zijn wangen.

[ bericht aangepast op 17 nov 2015 - 7:41 ]

---

We accept the love we think we deserve. [ Atlas went Amavi ]

---

"If payback is a b*tch and revenge is sweet..

..I must be the sweetest b*tch you'll ever meet."

---

Terwijl ik de twee gade sloeg vanaf mijn plek tegen de muur, zag ik vanuit mijn ooghoeken Eddie deze kant al uit komen. Iets waar ik blij mee was, want ik voelde me toch enigszins het derde wiel aan de wagen met dit intieme momentje van de twee, al leek Beau te verstarren bij mijn woorden.
      'Dude, dit is mijn zus!'
Mijn blik ging van de een naar de ander. Ik heb nooit geweten dat Beau een zus had.
      'Ze lijkt niet erg veel op jou,' was het eerste dat in me op kwam om erop te antwoorden, toen Eddie erbij kwam staan, waardoor ik niet meer de mogelijkheid had er verder op door te gaan. Waarschijnlijk zou het toch enkel maar ongemakkelijker worden.
      'Hiya Rick. Hoe was je vakantie? Heb je me gemist?'
Hij begroette de andere twee, maar zijn begroeting richting Beau klonk vrij koel. Een bepaalde spanning hing tussen de twee in. Een negatieve spanning. Nu was ik ermee bekend dat de twee niet goed door een deur konden. Vandaar dat ik begreep waarom Beau zo geërgerd was op het moment dat de school hem had opgedragen met Eddie door een deur te gaan, letterlijk. Maar ik kon het goed met zowel Eddie als Beau vinden, wat het er niet bepaald makkelijker op maakte. Het feit dat ik hier haast de neutrale factor leek te zijn, vond ik ergens vrij vreemd. Ik was namelijk alles behalve neutraal, maar daar wisten zij natuurlijk zo goed als niets vanaf. Ik besloot het stuk over mijn vakantie over te slaan, gezien ik daar geen positief woord over kwijt kon, en ging door naar Eddies tweede vraag.
      'Natuurlijk heb ik je gemist. Nu heb ik in mijn eentje een rondje om het voetbalveld moeten rennen,' zei ik grijnzend, gezien ik dat normaal ook altijd deed. Eddie was immers te snel om bij te houden. Beau maakte nog een opmerking over het maken van afspraken. Ik besloot mijn mond maar te houden over de uiterst zakelijke toon. Het waren immers beiden geen formele types zoals ik ze kende. Ik begreep dan ook niet waarom die twee zo'n hekel hadden aan elkaar.

---

---

---

"A good book is always good, no matter how many times you've read it."

holy moly misklik

[ bericht aangepast op 17 nov 2015 - 0:26 ]

---

We accept the love we think we deserve. [ Atlas went Amavi ]

• • • • •

Madeleine 'Lanie' Cyriacus

—— Beau's tweelingszus
—— Loner

I fear.

• • • • •

Madeleines uitgestoken hand werd genegeerd, met een lachje — het zag er nogal dwaas uit — trok ze haar arm terug. Het gesprek tussen Beau en de jongen was een beetje spaak gelopen, toen Beau en Lanie op hetzelfde moment en met dezelfde verontwaardiging hadden uitgelegd dat ze broer en zus waren. Ongemakkelijk. Plots — echt plots, ze had zelfs geen voetstappen gehoord — kwam een derde jongen bij het groepje staan. Even plots wenste ze dat ze wel voetstappen had gehoord, zodat ze zich had kunnen voorbereiden op wat ze te zien kreeg. Edward, Eddie, zorgde er echter niet voor dat de ongemakkelijke sfeer verdween. Integendeel, zijn aanwezigheid zorgde voor een vreemde mengeling van ongemak, afgrijzen en spanning. Maar Lanie merkte het amper. Al waarop ze kon letten waren Eddie's ogen en de dwingende hand van Beau die haar een stap terug deed zetten.
Madeleine had het gesprek eigenlijk niet gevolgd, maar besefte dat haar adoratie voor Edwards ogen best bij adoratie voor Edwards ogen bleef, en geen stap verder ging. Beau en hij deelden een kamer — hoe was dat gebeurd? — en blijkbaar was Eddie de oorzaak geweest van het feit dat Beau opgesloten was. Of had hij er aandeel in gehad. Lanie had haar hand willen uitsteken om zichzelf voor te stellen, maar de twee jongens gingen vrolijk verder met elkaar steken onder water te geven. Elke lettergreep van elke formeel woord dat gezegd werd, kreeg een laagje irritatie en haat mee. Madeleine moest uit Eddie's buurt blijven.

---

Le Beau n’est que la promesse du bonheur | Will you dance, dear Emma? | page 28

II Olivia Ariana Lewis II Pyrokinese

      ”Ik had jou hier ook niet verwacht, wat een verrassing. En ik heb wel veel vrienden, maar ik ga weinig met mensen om.”
Een zachte grinnik was over mijn lippen heen gerold bij het horen van de licht geshockte woorden die uit zijn mond kwamen zodra hij toegaf mij hier ook niet verwacht te hebben. Van alle scholen was deze echter wel het beste aangeschreven voor mensen die net dat tikkeltje anders waren - mensen zoals ik en de rest van de leerlingen die hier op het terrein rondliepen. Op het eerste oog leken we allemaal doodsimpele jongvolwassene. Echter, daar waar ik mijn vlammen kon oproepen, kon Katya helse stormen creëren, een ander het water beheersen en Maher zijn gedachten projecteren. We waren alles behalve gewoon, hetgeen wat ons juist zo uniek maakten, maar tevens ook de reden dat we niet van een normale opleiding konden genieten. De risico’s die we konden lopen waren daarvoor alleen al te groot.
      Het deed me goed te horen dat Maher voldoende vrienden had - tenslotte had ik ook niet veel anders van hem verwacht aangezien hij wat dat betreft veel makkelijker was dan ikzelf - en verbaasde het me ergens ook weer niet zo heel erg dat hij desondanks weinig met mensen om ging. Wat dat punt hadden we aardig wat weg van elkaar; al had ik de nodige drang om zo nu en dan juist wel met vele om te gaan - die overigens allen vaak wel tot mijn vriendenkring behoorde omdat mijn timide karakter naar vreemden toe stappen lichtelijk beletten.
      ”Ik heb je gemist,” klonk Maher zijn stem met een oprechte ondertoon erdoor verworven, waarop mijn rode konen als vanzelf iets kleurde. Zijn handen grepen voorzichtig de mijne vast en daar waar het in het begin even vreemd voelde, paste het zich direct aan alsof het de normaalste zaak van de wereld was. De jongen die mijn handen vast hield - en waar mijn smalle vingers zich omsloten - was Maher, mijn beste vriend van vroeger en iemand die me haast door en door had gekend.
      ”En deze keer ben ik niet van plan je te vergeten of verlaten.”
Langzaam krulde mijn mondhoeken iets op terwijl mijn poelen de twinkeling in zijn donkere ogen opving. Zijn vastberadenheid was overduidelijk aanwezig, waarop je er zeker van uit kon gaan dat hij nu - uit alle macht - zou proberen zich aan zijn woord te houden. Eerlijk gezegd hoopte ik zelf ook niet dat hij weer zou verdwijnen. Het idee dat hij weer dichtbij was deed me goed, zelfs als dat betekende dat we elkaar opnieuw moesten leren kennen.
      ”Ik heb jou ook gemist,” sprak ik zacht naar waarheid, waarna ik één van mijn handen losmaakten uit de zijne en hem zachtjes met me mee trok terwijl ik achteruit stapte. “Kom, laten we gaan kijken er nog meer bekenden zijn, en vertel me eens iets over de afgelopen paar jaar, als je wil..” voegde ik er zacht aan toe en draaide me een klein stukje om waarbij ik in een gelijk tempo naast hem ging lopen en mijn ogen nog één enkele keer schuins op hem richtte voordat ik naar voren keek.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Edward "Eddie" Matteo Crawford

Zeventien // Jock // Speedster

'Natuurlijk heb ik je gemist. Nu heb ik in mijn eentje een rondje om het voetbalveld moeten rennen,' zei Rick tegen Eddie, op diens gezicht opnieuw een grote grijns verscheen. 'Doe je toch al,' reageerde hij met een knipoog. Nadat Beau het nog onbekende meisje wat beschermend naar achteren had geduwd, reageerde hij op dezelfde zakelijke toon als Eddie had gedaan. Hij was ook begonnen over de kamer, iets waar Eddie zich bij neer kon leggen.
      'We kunnen het midden af tapen; jij jouw kant, ik mijn kant. Als ik mijn troep aan mijn kant hou en jij hetzelfde doet is er wat mij betreft geen probleem. We zijn niet gedwongen om elkaars beste vrienden te worden om vervolgens in een huwelijk te eindigen,' zei Eddie, het laatste deel erg sarcastisch bedoelt. Hij wist niet of er iets tussen Beau en hem ging gebeuren, al wist hij wel dat hij achter de naam van het meisje ging komen, al was het Beau's kleine nichtje of zo. Zijn ogen dwaalden kort naar haar af en hij schonk haar een vriendelijke glimlach, waarna hij zijn hand door zijn haren haalde.

---

"At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

Beau Alastor Cyriacus Telekinese / Badboy / In a very bad mood / 17       Hoewel het een goed idee was en hij het er zeker mee eens was, kon hij zijn daaropvolgende irritatie toch niet verbergen. Hij deed er ook geen moeite voor. Hij zou het sowieso niet oké vinden als iemand voor zijn neus met zijn tweelingzus zou staan flirten, en al helemaal niet als het iemand was die hij niet mocht. Eddie viel duidelijk in die laatste categorie. Het gevolg: Een wel erg luide klap die vanuit hun kamer klonk. Het was niet Beau's zak.       "Ik denk," begon Beau ijzig kalm, maar met gespannen kaken. "dat je spullen gevallen zijn." Eindigde hij, waarna hij zijn zus bij de hand pakte en haar een beetje te ruw meesleurde. Hij maakte nog net een afscheidsgebaar naar Rick, voor hij de gang door stampte, zijn zus achter zich aan. Hij lette niet echt op voorbijgangers, hij wilde simpelweg ergens anders zijn.

[ bericht aangepast op 21 nov 2015 - 14:49 ]

---

Mhm?

---

"If payback is a b*tch and revenge is sweet..

..I must be the sweetest b*tch you'll ever meet."

---

Er werd overlegd over wat een geschikte oplossing zou kunnen zijn voor het kamerprobleem, als het tenminste al overleggen te noemen was. De irritatie weerklonk door de stemmen van beiden, maar ik besloot me er buiten te houden. Het was immers mijn probleem niet en als ik partij zou gaan kiezen voor één van de twee, zou het er hoogst waarschijnlijk niet beter op worden. Het zou me ook niet in dank worden afgenomen, gokte ik. Daarom was ik blij dat ik niet gedwongen werd partij te kiezen. Het resultaat, ik stond erbij en kon enkel toekijken, als een echte derde wiel aan de wagen. totdat Beau zijn zus meetrok en uit het zicht verdween. Ik knikte nog even vriendelijk, al ging ik er vanuit dat Beau het in al zijn opwinding niet op had gemerkt. Het zou me verbazen als dat wel het geval was. Ik pakte mijn sporttas, die nog onbewogen midden op het gangpad stond, op.
      'Ik moet zo ook maar eens mijn spullen lozen. Opruimen komt later wel,' zei ik tegen Eddie, gezien ik er vanuit ging dat hij zo ook wel weg zou lopen. Zij het om spullen op te ruimen, zij het om stoom af te blazen, ook al kende ik Eddie zeker niet als een heethoofd. Ik wachtte nog even een reactie af voordat ik echt zou gaan, omdat ik stiekem toch hoopte op wat gezelschap. Een hele vakantie op jezelf aangewezen zijn zonder ook maar een enkele vorm van liefde of vriendschap deed immers niemand goed. Zelfs zo'n verbitterd persoon als ik. Althans, dat is wat Marcus mij noemt.

---

---

---

"A good book is always good, no matter how many times you've read it."