RPG — 200 — Cirque de la Lune — Schrijftopic - Speeltopics

22 nov 2015 - 10:03 EASE is offline

EASE 14238

T H E C I R C U S
Cirque de la Lune is een zeer succesvol, Europees circus. Het circus is voornamelijk gericht op acrobatiek, en doet, op de voltige/trick riding na, niets met dieren. Het circus trekt altijd een groot bekijks en bestaat dit jaar al weer 23 jaar. Het circus maakt dit jaar voor het eerst een tour door Amerika, met hun nieuwste show. In dit RPG volgen we de circusartiesten tijdens hun tour.

F U R T H E R I N F O R M A T I O N
• Het circus reist met caravans en campers van locatie naar locatie. Op locatie zijn dit ook de woonvertrekken van de artiesten. Over het algemeen wonen er drie of vier artiesten in een caravan of camper.
• Het circus zal op populaire locaties langer blijven staan dan op anderen. Op het moment van de RPG staan zij bij de stad Chicago. Hier zullen acht shows worden gegeven. Op maandagavond, dinsdagavond en middag, woensdagavond, vrijdagmiddag, zaterdagmiddag, zondagochtend en zondagavond.
• Circusartiesten worden verzocht het te melden als zij de stad in gaan en een tijd door te geven dat zij weer terug zijn.
• Aan het einde van iedere show-week gaat het circus met elkaar uit eten
• Het circus heeft aan het begin van de RPG elf show's achter de rug, acht in New York en drie in steden tussen New York en Chicago

R O L E S
[Guys/Girls: 5/9]
V O L T I G E A N D T R I C K R I D I N G
• Annika Mia Pilkvist — 21 — Bryden Jenkins — Aveyard — 1.4
• Naam — Leeftijd — Faceclaim — Whitethorn — Pagina
• Nathaniel Gabriel Maximus Montgomery — 21 — Simon Nessman — Olympiodorus — 1.2
• Nicolai Magnus Sørensen — 26 — Jon Kortajarena — Necessity — 1.4

• Mihai Alin Dalca — 23 — Damien Molony — MikeGClifford — 1.4

A C R O B A T I C S, A C R O B A L A N C E A N D A C R O D A N C E
• Max Connor Prior — 25 — Sean O'Pry — Sonorous — 1.2
• Lukah Isabella Ratajkowski — 17 — Faceclaim — Ziegler — Pagina
• Aliz Malena Balázs — 20 — Faceclaim — Feyre — 1.4
• Naam — Leeftijd — Faceclaim — User — Pagina

T R A P E Z E, M U L T I P L E T R A P E Z E A N D F L Y I N G T R A P E Z E
• Abigaïl Haylee Delvin — Leeftijd — Faceclaim — Yisha — 1.4
• Naam — Leeftijd — Faceclaim — User — Pagina
• Naam — Leeftijd — Faceclaim — User — Pagina

K N I F E T H R O W I N G
• Valeria Alexis Iphigenia Aurelius — 20 — Bridget Satterlee — Olympidorus — 1.2

• Naam — Leeftijd — Faceclaim — User — Pagina

A E R I A L S I L K A N D A E R I A L HOOP
• Sapphire Catherine Evans — Leeftijd — Kassi Smith — Sonorous — 1.2
• Naam — Leeftijd — Faceclaim — User — Pagina

T R A M P O L I N I N G
• Naam — Leeftijd — Faceclaim — User — Pagina
• Naam — Leeftijd — Faceclaim — User — Pagina

T I G H T R O P E W A L K I N G
• Deirdre Bonnie Kincaid — 20 — Faceclaim — Catastrophes — 1.2
• Michiel Nathaniel Calligan — 23 — Sam Claffin — Florentina — 1.6

R I N G M A S T E R
• Naam — Leeftijd — Faceclaim — User — Pagina

O T H E R — C A R E T A K E R S, M E D I C S, B U I L D E R S, T I C K E T S E L L E R S E T C.
• Lydia Eden Young — 23 — Faceclaim — Waarzegster — Krueger — 1.3
• Naam — Leeftijd — Faceclaim — Beroep — User — Pagina
• Naam — Leeftijd — Faceclaim — Beroep — User — Pagina

R U L E S
R P G

C I R C U S

L I N K S
Praattopic: 1
Rollentopic: 1
Information about the acts: Voltige, Trick Riding, Acrobatics, Acrobalance, Acro Dance, Trapeze, Multiple Trapeze, Knife Throwing, Flying Trapeze, Aerial Silk, Aerial Hoop, Trampolining, Ringmaster, Tighrope Walking

C A M P E R / C A R A V A N I N D E L I N G
Wat hier nu staat kan aangepast worden op verzoek!
3 personen per caravan, 4 per camper.

• Personage Nichelle — Abigail — Sapphire
• Deidre — Valeria — Max — Nathaniel
• Isiah — Michiel — Nicolai
• Annika — Dima — Mihai
• Aliz — Lydia —Lukah

T H E S T A R T I N G P O I N T
Dinsdag 22 september — 10.32 — Zonnig — 18°C

[ bericht aangepast op 15 dec 2015 - 21:05 ]

take me back to the basics and the simple life

22 nov 2015 - 10:23 Innsaei is offline

Innsaei 5369

Mt.

Aan niets denken is ook denken.

22 nov 2015 - 10:37 reguluswife is offline

reguluswife 37248

MT.

To the stars who listen — and the dreams that are answered

22 nov 2015 - 10:42 KIaus is offline

KIaus 21035

Bowties were never Cooler

22 nov 2015 - 10:51 Yisha is offline

Yisha 82

MT.

22 nov 2015 - 10:53 Perseid is offline

Perseid 8184

MT.

Feel the fire, but do not succumb to it.

22 nov 2015 - 12:19 Innsaei is offline

Innsaei 5369

Michiel Calligan
Het was zo’n dag. Zo’n dag dat hij eigenlijk niet zo goed in zijn vel zat maar toch de dag moest zien door te komen. Het was hem eigenlijk wel enigszins meegevallen. Toch was hij vandaag stiller dan normaal. Meestal had hij altijd wel wat te praten, omdat hij aardig sociaal was, maar deze dag had hij meer naar anderen staan luisteren. Het was niet dat hij nerveus was geweest voor het optreden, dat was hij eigenlijk nooit. Het was ook niet dat er iets mis was gegaan tijdens het optreden, nee, het was juist boven verwachting goed gelopen. Er was niet misgegaan en aan het geklap van het publiek te horen hadden zij zich goed vermaakt. Hij had gewoon zo van die dagen, waarop niemand eigenlijk wist wat er met hem aan de hand was. Maar dan had hij zijn dag gewoon niet. Nu na het optreden was het de bedoeling dat ze gingen slapen of bij het kampvuur gingen zitten. Hij had nooit zin om vroeg te gaan slapen, dus werd het sowieso het kampvuur. Meestal hield hij van dat soort dingen, omdat hij erg sociaal ingesteld was en zich eigenlijk wel in elk gesprek kon mengen. Hij besloot echter om eerst nog even naar hun camper te gaan, die hij deelde met Abigaïl en 2 anderen. Ieder had zo z’n eigen plekje in de camper. Hij vond het helemaal geen punt om een camper te delen. Hij was gewend aan weinig privacy en vond het eigenlijk wel gezellig dat er altijd wel iemand was om mee te praten. Hij had niet zoveel bezittingen maar dat vond hij niet erg. Wat wel op viel was dat zijn stukje muur helemaal gevuld was. Het was een poging om toch was persoonlijks bij zijn bed neer te zetten. Er hing een grote wereldkaart aan de muur waarop plaatsen waren ingekleurd waar hij al was geweest en waarop stond waar hij nog graag heen wilde. Dat was iets dat hij het liefste deed in zijn vrije tijd, het avontuur op zoeken, op reis gaan. Ondanks dat hij weinig geld had wist hij wel wat voor elkaar te sparen voor reisjes, als hij het niet uitgaf aan zijn geliefde drank en drugs. Hij hoefde ook meestal niet zoveel te sparen, want backpacken vereist niet per se een grote portemonnee. Hij lifte vaak en kwam zo op de meest gekke plekken terecht. Op het prikbord dat naast de wereldkaart aan de muur hing was een fotocollage te zien. Dit waren allemaal verschillende foto’s te zien, veel met vrienden erop. Met vrienden (half dronken) in de bar, op het strand, in een open truck tijdens het liften, klimmend op rotsen. Veelal avontuurlijke foto’s, zoals het bungeejumpen, maar ook foto’s waarop te zien was dat hij toen een stuk gezonder eruitzag, en zelfs enigszins gebruind. Er hing ook een oude foto tussen, die hij koesterde, van hem en zijn broer. Een van de laatste foto’s sinds dat hij vermist was. Het leek hem koud buiten. In gedachten trok hij een zwarte hoodie en spijkerbroek aan. Ook pakte hij een grijze muts die hij op zijn hoofd zette. Hij vond het jammer dat er bij het kampvuur, vanzelfsprekend, niet gedronken zou worden. Dat zou hem misschien wat vrolijker maken. Hij had ooit een flesje gevuld met whisky, zodat het er net uitzag alsof hij een flesje water mee had en het recht voor een aantal mensen van het circus opgedronken. Maar zoiets zou heel stom zijn om nu te gaan doen. Hij liep richting het kampvuur en ging bij het vuur zitten om zijn handen te warmen. Damn, het was echt koud en daar werd zijn humeur niet beter op.

Aan niets denken is ook denken.

22 nov 2015 - 12:59 Orwell is offline

Orwell 1264

[M.T.]

A girl who wonders.

22 nov 2015 - 14:20 Xanthopoulos is offline

Xanthopoulos 434

MT.

lowkey just wanna make sure you’re happy as fuck

22 nov 2015 - 16:22 Necessity is online

Necessity 5612

†NICOLAI MAGNUS SØRENSEN†
"There are so many people out there who will tell you that you can’t. What you’ve got to do is turn around and say 'watch me'"
26 years - Voltige and Trick Riding - Danish

]

Vandaag was het een dag geweest dat niks goed ging tijdens de show. Het publiek had waarschijnlijk niks gemerkt, maar het had niet goed gevoeld voor Nicolai. Het waren kleine dingetjes geweest, zoals een voet die toch iets wegschoot waardoor het alleen aan zijn ervaring te danken was dat alles veilig was afgerond, maar voor hem voelde het alsof hij gefaald had. Hij genoot altijd van het optreden en het publiek, maar vandaag was het applaus niet geheel terecht geweest volgens hem.
Terwijl hij de paarden nog even bedankte voor het feit dat hij weer was toegelaten op hun rug en dat ze hem niet hadden vertrapt of eraf hadden gegooid, stopte hij een sigaret in zijn mond. Hij had hem al bijna aangestoken toen hij zich voor de zoveelste keer bedacht dat de regels hier toch iets strenger waren dan bij zijn vorige circus en dat roken bij de paarden niet was toegestaan. Bij zijn vorige circus had het helemaal niet uitgemaakt wat hij deed, want hij was de ster van de show en kon eigenlijk alles doen zonder ooit problemen te krijgen, zolang hij maar goed presteerde tijdens de optredens en klanten bleef trekken. Hier was het echter iets anders, dus stopte hij de aansteker weer in zijn zak en na een laatste aai over de hals van een van de paarden, liep hij de stallen uit, om vervolgens zijn aansteker weer te pakken en nu zijn sigaret wel aan te steken. Langzaam begon hij richting het kampvuur te gaan. Het vuur was al aan, zag hij door het licht wat hem van een afstand tegemoet scheen, maar er waren nog maar weinig mensen te bekennen. De meesten zouden zich nog wel aan het omkleden zijn - die pakjes waren niet echt warm op een koude dag als deze - of zouden hun bed bijna induiken. Nicolai niet. Hij bleef liever iets te lang op om de volgende dag een beetje brak te zijn, dan zo vroeg zijn bed in te gaan. Hij kon sowieso wel goed functioneren op te weinig slaap, dus de noodzaak om meer slaap te krijgen was over het algemeen niet aanwezig - behalve op de momenten dat zijn wekker ging dan.
Hij zag licht bij Lydia's trailer en besloot een omweg te maken en te kijken of zij ook naar het kampvuur ging. Hij had sowieso weinig zin in alleen bij het kampvuur zitten, dus even wachten tot het wat drukker was, vond hij wel een goed idee. Hij had vannacht een nogal verontrustende droom gehad en hoewel hij eigenlijk behoorlijk sceptisch tegenover zulke dingen stond, had dit toch wel heel echt aangevoeld en hij hoopte dat Lydia hem er misschien meer over zou kunnen vertellen. Misschien was dat ook de reden dat alles behoorlijk slecht ging voor zijn gevoel, want hoewel het maar een droom was geweest, was hij er toch wel de hele dag mee bezig geweest in zijn hoofd. Het enige waar hij dankbaar voor was, was dat hij tenminste niet schreeuwend wakker was geworden ofzo, maar 'alleen maar' verlamd had geleken toen hij eindelijk wist te ontsnappen, want anders hadden al zijn camper-genoten ervanaf geweten.
Bij Lydia's trailer aangekomen, hoopte hij maar dat ze er echt was en dat ze niet toevallig de lamp aan had gelaten. Het leek best stil te zijn, maar dat was ongetwijfeld zijn verbeelding of een poging van hemzelf om toch zijn droom niet onder ogen te hoeven komen. Toch klopte hij op de deur terwijl hij zacht haar naam riep.

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

22 nov 2015 - 17:41 EASE is offline

EASE 14238

A N N I K A M I A P I L K V I S T
“Things change. And friends leave. Life doesn't stop for anybody.”
Trick Riding/Voltige • 21 • Outfit

Met zorgvuldige discipline haal ik de make-up van mijn gezicht af, om het te vervangen door een dun laagje mascara en een laag rode lippenstift op te doen. Ik zoek mijn outfit voor de avond bij elkaar en kleed me snel om. Dat er nog steeds een lichte paardengeur om me hangt maakt me niet zo veel uit. Niet veel later stap ik uit de caravan. In de verte zie ik dat er al een licht kampvuur brand. In plaats van meteen daar heen te gaan, loop ik eerst nog even naar de paarden. Ik stop als ik aankom bij Beau, een fjord en tevens mijn lievelingspaard, al zou ik eigenlijk nooit kunnen kiezen tussen de paarden hier. Ik stap zijn stal in en geef de pony een knuffel. Zijn lange manen golven over zijn hals en nog altijd vind ik het zonde dat ze niet gewoon geknipt worden, zoals de manen van een fjord er eigenlijk uit zouden moeten zien. Aan de andere kant ben ik ook wel weer blij met zijn lange manen, aangezien ik ze nu voor aanvang van iedere show invlecht. Ik geef hem een stukje wortel en moet lachen wanneer hij me bijna omver duwt. Ik stap vervolgens zijn stal weer uit en geef de rest van de paarden ook een stukje wortel vooraleer ik de stallen weer verlaat en richting het kampvuur loop. Hier eenmaal aangekomen zie ik dat enkel Michiel er nog zit. Aangezien het nergens op zou slaan om helemaal aan de andere kant van het vuur te gaan zitten, ga ik naast hem zitten en laat ik mezelf achterover vallen. Mijn haren verspreiden zich over het gras en ik til mezelf deels op en haal met mijn handen het haar wat onder mijn rug lag weg.
"Michiel," zeg ik vrolijk tegen mijn mede circusartiest en tevens goede vriend. De 'ie' in zijn naam laat ik wat langer doorklinken. Ik moet omhoog kijken om hem überhaupt goed aan te kunnen kijken en te glimlachen.

take me back to the basics and the simple life

22 nov 2015 - 18:19 Innsaei is offline

Innsaei 5369

Michiel Calligan
Hij was blij dat hij bij het vuur zat, want hij hield niet van kou en vond het nu al koud genoeg buiten. Zijn handen warmden zich langzaam maar zeker op. Gelukkig had hij ook een muts op die hem tegen de kou beschermde. Normaal gesproken was hij niet als eerste ergens. Nee, meestal was hij te laat en dat waren een aantal mensen zelfs al van hem gewend. Maar hij genoot wel even van het momentje even alleen voor zich uit staren. Een beetje in gedachten verzonken staarde hij in het vuur. Het knisperde geluid werkte kalmerend voor hem. Hij keek pas op toen hij “Michiel” hoorde. Blijkbaar was hij zo in gedachten verzonken dat hij niet had opgemerkt dat er iemand naast hem was komen zitten. Hij schrok zelfs even van haar. Hij keek snel naar haar op en zelfs zijn chagrijnige stemming kon door haar worden doorbroken. Tegen die glimlach van haar kon hij niet op. Hij schonk haar dan ook een glimlach terug, al was deze vluchtig en lachten zijn ogen niet mee. Dat laatste zou ze echter waarschijnlijk niet opmerken. Haar lichtblonde haar leek een beetje rommelig te zitten. “Annika”. Hij vond het eigenlijk altijd wel prettig om in haar aanwezigheid te verkeren. “Hoe gaat het ermee?” vroeg hij aan haar. “Koud he?” voegde hij er nog aan toe terwijl hij nog steeds bezig was met het warmen van zijn handen aan het vuur.

Aan niets denken is ook denken.

22 nov 2015 - 18:28 Ziegler is offline

Ziegler 20534

Big girls cry when their hearts are breaking

22 nov 2015 - 19:30 reguluswife is offline

reguluswife 37248

ALIZ MALENA BALÁZS

El mundo es bello, pero tiene un defecto llamado hombre

Aliz checkte snel door het raam van de camper of er daadwerkelijk niemand aan kwam en begon zich toen om te kleden. Ze mocht dan al wel een tijdje een camper delen met deze mensen en gewend zijn aan weinig privacy, dat wilde niet zeggen dat ze het niet ongemakkelijk vond om bijna naakt voor hun neus te snel. Vluchtig trok ze haar dunne optredenpakje uit en verving ze die door een warme hardloopbroek. Aliz wilde eigenlijk haar eigen oversized sweater aantrekken, maar ze die zo snel niet vinden. Toen viel haar blik op een hoodie van Isaiah en besloot ze om die maar aan te trekken. Ze leende a.k.a. jatte zo vaak zijn shirts of vesten dat hij er inmiddels wel aangewend moest zijn. Verder trok ze nog wollige sokken aan die tot net onder haar knieën kwamen en warme sloffen, die een harde onderkant hadden, waardoor ze die ook buiten kon dragen. Waarschijnlijk zat ze er niet uit zo, maar dat kon haar weinig schelen. Ze is zo'n persoon die het bijna altijd koud heeft en daar hielp het weer van die dag niet echt bij.
Voor ze de camper verliet, haalde ze haar make-up er nog af. Het zou typisch iets voor haar zijn om het anders te vergeten er af te halen, met als gevolg dat ze de volgende ochtend er uit zag als een pandabeer. Bovendien was het toch donker buiten en zag haar kleding er al belachelijk uit, dus veel erger kon het niet.
Ze was pas net de camper uitgestapt of ze kwam Isaiah al tegen. 'Ik leen je hoodie even, ik kan mijn grote sweater niet vinden,' meldde ze hem met een pruillipje. 'Maar ik heb het nog steeds koud,' vervolgde ze, waarbij ze lichtelijk op haar tenen stond en haar koude handen op Isaiah's wangen legde. 'Trouwens, wil je een pizza met mij bestellen? Ik heb honger, maar ik krijg zo'n pizza niet alleen op.'

[ bericht aangepast op 6 dec 2015 - 16:16 ]

To the stars who listen — and the dreams that are answered

22 nov 2015 - 20:15 KIaus is offline

KIaus 21035

Mihai Alin Dalca
// Longeur, Paarden caretaker // 23 // Romania //
Na de show had ik eerst de paarden op hun plek gezet, waarna ik me snel was gaan omkleden in mijn normale kleren, waardoor ik verder kon met mijn normale werk. Meedoen vond ik echt niet erg, maar mijn normale werk was toch wel echt iets waar mijn hart en ziel in zat. Er waren nog wel altijd wat dingen die ik hier vreemd vond gaan, maar ik voelde me hier wel degelijk thuis in dit circus. Ik had alle paarden van de voltige al compleet afgetuigd, toen ik de paarden van het trick-riding naar de ring moest brengen. Het ging gelukkig vrij soepel, want dit was toch een ander land, aan de andere kant van de oceaan, waar ik me toch best wat zorgen om had gemaakt. Inmiddels waren ze allemaal alweer afgetuigd en bijgekomen. Ik had ze allemaal in hun aparte stallen gezet en vers hooi en water gegeven. Zo zouden ze nog wat biks krijgen en dan zette ik het hier af. Nu waren er alleen nog allerlei mensen die aan het kroelen waren met de dieren. Ja zeg, die verdienden ook hun rust en kroelen kon morgenochtend na het ontbijt. Ik mopperde dan ook wat ik mijn moedertaal terwijl ik een emmers met namen erop vulde met de grijze brokjes. Stiekem betrapte ik mezelf er vaker dan eens ook op dat ik erg gehecht raakte aan deze werkdieren, zeker nu hier ook paarden waren die ik geheel vanaf het begin had getraind. Ik pakte alle gestapelde emmers met voer op en floot tussen mijn tanden om Darius te zeggen dat ik wilde dat hij wat voor me zou doen. Hij was een slimme hond, dus nu hij de emmers zag, begon hij al met zorgen dat alle paarden met hun hoofden over de hekken van het middenpad zouden staan. Het had in het begin wel gezorgd voor wat stres bij de paarden, maar nu ging het heel rustig. Ik kon zo rustig de emmers met touwtjes om de hoofden van elk paard hangen, zodat ze konden eten voor alles hier dicht ging. Ik ging rustig op een baal hooi zitten met Darius naast me, en keek rustig toe hoe de dieren hun eten aten. Ik aaide door de pluizige haren van de hond. Zo kwam ik na een drukke dag werken ook tot rust. Het was bijna over en ik was best moe, maar er was een kampvuur waar ik nog wel even bij wilde gaan zitten. Ik haalde een hand door mijn wild pluizende haren en stond met een zucht toch maar op. Ik borg de lege voeremmers weer op voor morgenochtend. Hierna sloot ik de hekken tot de stallen af en deed het licht uit. Ik gaf een van de paarden op de hoek, een scharminkeltje wat ik na veel overtuigen mocht meenemen uit Roemenië om te kijken of ik hem kon trainen. Het was een jonge hengst die ik zelf had geruint, die we als lopend skelet hadden gevonden langs de weg. Waarschijnlijk was hij gedumpt omdat zijn eigenaren hem niet meer konden betalen. Nu stond hij hier en het ging hem redelijk goed af, terwijl hij hier pas een paar maanden was. Hij was nogsteeds veel te licht, maar ik voerde hem bij en hij begon al best wat trucjes te leren. Het paard heeft van mij dan ook de naam Dukvakha gekregen, of Vakha als roepnaam, wat in Russisch Chechnya 'lang te leven' betekend. Het paard knabbelde nog wat aan mijn hand voor ik dan toch met Darius naar het kampvuur verdween, waar nog een paar anderen zaten. Ik ging rustig zitten en ging weer door Darius zijn vacht aaien, terwijl ik in het vuur keek en mijn hoofd wegtrok naar plaatsen ver van hier.

Bowties were never Cooler

22 nov 2015 - 22:11 Orwell is offline

Orwell 1264

LYDIA BERSALI

Met zachte muziek aan begeef ik me glijdend doorheen mijn knusse trailer, terwijl ik de laatste dingen weer op hun toebehorende plaatsen leg. Ondanks het er nog steeds heerlijk wanordelijk uitziet – door de vele prularia, souvenirs en memorabilia waarmee ik ieder schapje gevuld heb – voelt deze plaats nu weer heerlijk sereen aan, alsof alles perfect weet in te spelen op het ander. Een aangenaam evenwicht tussen chaos en orde – en naar mijn gevoel simpelweg heerlijk gezellig. Ik sluit de oranjegekleurde gordijntjes aan de ramen en kijk nog even rond, tevreden met het resultaat.
Vandaag had ik nauwelijks een moment de tijd gehad naar de anderen te kijken of ze een handje toe te steken, wat in zekere zin positief is – aangezien het betekent dat er zodanig veel mensen langs gekomen voor een blik of ondersteuning naar de toekomst toe, dat ik hier vast gekluisterd zat. Een feit wat ik niet eens erg vind, aangezien ik me perfect thuis voel in mijn knusse trailertje – ware het niet dat er vandaag een man adviezen kwam vragen over zijn affaire met een andere vrouw en of die in de nabije toekomst voor drama zou gaan zorgen. Ik hoop intens dat karma hem binnenkort bij de enkels neemt – of is dat slecht om te doen?
Ik schud de gedachten uit mijn hoofd en rommel even in het hoekje van de trailer, waar ik een lange, dieporanje jurk van tussenneem. Niet dat ik zo gefocust ben op mijn uiterlijk, maar ik vind het altijd fantastisch hoe het licht van de vlammen op de kleuren danst. In een vlotte beweging ontdoe ik me van mijn enkellange groene rok, waarna plots op de deur geklopt wordt.
”Lydia?” hoor ik een zachte stem roepen, welke ik meteen herken – Nicolai. Meteen verschijnt er een glimlach op mijn gezicht en stap ik naar de deur toe, welke ik opengooi – op dat moment beseffend dat ik momenteel in niet meer dan een topje en mijn ondergoed voor hem gepresenteerd sta. Toch kan ik niet anders dan gniffelen bij die gedachte, ik heb me er immers nooit zo aan gestoord.
”Nicolai,” zeg ik met een zeker enthousiasme en omhels hem kort. “Wacht, ik ben me aan het omkleden, maar kom maar binnen.” Ik glimlach zachtjes naar hem en stap weer verder naar binnen, zodanig ik met mijn rug naar hem toe sta. Pas dan doe ik mijn topje snel weer uit en trek de fleurige jurk over mijn schouders, zodanig ook deze net tot aan mijn gevlochten sandalen reikt.
Ik draai me weer naar hem toe en zoek zijn lichte ogen op, fronsend bij het besef dat er iets is wat hem dwars zit. “Er is iets,” zeg ik zacht en kijk even om me heen. “Wil je nog snel een kopje thee, voor we naar het kampvuur gaan?” vraag ik, hem de kans gevend te blijven om wat te praten, of niet. Ik gebaar even naar de tafel welke ik normaal gebruik voor mensen te ontvangen en waar mijn tarotkaarten nu nog steeds over verspreid liggen. In een vlotte beweging neem ik ze allen bij elkaar en rommel even in één van de kastjes, waar ik twee kopjes uit vandaan pluk, alsook een doosje met verscheidene soorten thee. Mijn waterkoker is gelukkig nog genoeg gevuld voor twee kopjes, dus ik moet niet al te snel op zoek gaan naar wat water.
Rustig ga ik aan de tafel zitten en richt mijn blik kalm naar Nicolai, me afvragend of hij zou gaan zitten of niet – daarbij kort de aandacht gevend aan het feit dat ik hem in zekere fascineer over hem en zijn band met de paarden.
”Hoe was je act vandaag, Nicolai?” vraag ik zacht. “Ik vind het zo jammer dat ik niet kon komen kijken naar jullie.”

A girl who wonders.

Index RPG Actieve Topics Zoek