• T H E      C I R C U S
    Cirque de la Lune is een zeer succesvol, Europees circus. Het circus is voornamelijk gericht op acrobatiek, en doet, op de voltige/trick riding na, niets met dieren. Het circus trekt altijd een groot bekijks en bestaat dit jaar al weer 23 jaar. Het circus maakt dit jaar voor het eerst een tour door Amerika, met hun nieuwste show. In dit RPG volgen we de circusartiesten tijdens hun tour.

    F U R T H E R      I N F O R M A T I O N
    • Het circus reist met caravans en campers van locatie naar locatie. Op locatie zijn dit ook de woonvertrekken van de artiesten. Over het algemeen wonen er drie of vier artiesten in een caravan of camper.
    • Het circus zal op populaire locaties langer blijven staan dan op anderen. Op het moment van de RPG staan zij bij de stad Chicago. Hier zullen acht shows worden gegeven. Op maandagavond, dinsdagavond en middag, woensdagavond, vrijdagmiddag, zaterdagmiddag, zondagochtend en zondagavond.
    • Circusartiesten worden verzocht het te melden als zij de stad in gaan en een tijd door te geven dat zij weer terug zijn.
    • Aan het einde van iedere show-week gaat het circus met elkaar uit eten
    • Het circus heeft aan het begin van de RPG elf show's achter de rug, acht in New York en drie in steden tussen New York en Chicago

    R O L E S
    [Guys/Girls: 5/9]
    V O L T I G E      A N D      T R I C K      R I D I N G
    Annika Mia Pilkvist — 21 — Bryden Jenkins — Aveyard — 1.4
    Naam — Leeftijd — Faceclaim — Whitethorn — Pagina
    Nathaniel Gabriel Maximus Montgomery — 21 — Simon Nessman — Olympiodorus — 1.2
    Nicolai Magnus Sørensen — 26 — Jon Kortajarena — Necessity — 1.4

    Mihai Alin Dalca — 23 — Damien Molony — MikeGClifford — 1.4


    A C R O B A T I C S,      A C R O B A L A N C E      A N D      A C R O      D A N C E
    Max Connor Prior — 25 — Sean O'Pry — Sonorous — 1.2
    Lukah Isabella Ratajkowski — 17 — Faceclaim — Ziegler — Pagina
    Aliz Malena Balázs — 20 — Faceclaim — Feyre — 1.4
    • Naam — Leeftijd — Faceclaim — User — Pagina

    T R A P E Z E,      M U L T I P L E      T R A P E Z E      A N D      F L Y I N G      T R A P E Z E
    Abigaïl Haylee Delvin — Leeftijd — Faceclaim — Yisha — 1.4
    • Naam — Leeftijd — Faceclaim — User — Pagina
    • Naam — Leeftijd — Faceclaim — User — Pagina

    K N I F E      T H R O W I N G
    Valeria Alexis Iphigenia Aurelius — 20 — Bridget Satterlee — Olympidorus — 1.2

    • Naam — Leeftijd — Faceclaim — User — Pagina

    A E R I A L      S I L K      A N D      A E R I A L      HOOP
    Sapphire Catherine Evans — Leeftijd — Kassi Smith — Sonorous — 1.2
    • Naam — Leeftijd — Faceclaim — User — Pagina

    T R A M P O L I N I N G
    • Naam — Leeftijd — Faceclaim — User — Pagina
    • Naam — Leeftijd — Faceclaim — User — Pagina

    T I G H T      R O P E      W A L K I N G
    Deirdre Bonnie Kincaid — 20 — Faceclaim — Catastrophes — 1.2
    Michiel Nathaniel Calligan — 23 — Sam Claffin — Florentina — 1.6

    R I N G M A S T E R
    • Naam — Leeftijd — Faceclaim — User — Pagina

    O T H E R      —      C A R E T A K E R S,      M E D I C S,      B U I L D E R S,      T I C K E T      S E L L E R S      E T C.
    Lydia Eden Young — 23 — Faceclaim — Waarzegster — Krueger — 1.3
    • Naam — Leeftijd — Faceclaim — Beroep — User — Pagina
    • Naam — Leeftijd — Faceclaim — Beroep — User — Pagina

    R U L E S
    R P G
    • Schrijf minimaal 200 woorden, naam, codes etc is uitgezonderd! Schrijf dus minimaal zo'n 7 regels.
    • Wees aardig tegen elkaar buiten het schrijven om.
    • De Huisregels van Quizlet gelden uiteraard ook hier.
    • Posts dienen geschreven te worden in correct Nederlands.
    • 16+ (sex, extreem geweld, etc) is toegestaan, maar meld dit wel even aan de bovenkant van je post, in het rood.
    • Enkel Jente en ik (Sonorous & Aveyard) maken nieuwe topics, tenzij anders vermeld. Als wij allebei drie dagen niet online zijn geweest, mag degene met de laatste post een nieuw topic aanmaken, mits hij de link zowel in het praattopic en zijn post in het dan oude speeltopic zet. (Bij speeltopics. Voor Rollentopics geld hetzelfde. Bij Praattopics gelieve enkel in de laatste post.)
    • Als je twee weken niet reageert, zal een van ons je een PB sturen. Als je een geldige reden hebt zal je niet uit de RPG gezet worden.
    • Als je niet meer met plezier meespeelt, meld je dan netjes af én schrijf nog minimaal een post over hoe je personage het gesprek af rond/het circus verlaat o.i.d.
    • Rollen dienen binnen drie dagen worden aangemaakt, en binnen vijf dagen afgerond te zijn. Uitstel vragen is geldig met een geldige reden.
    • Bespeel andermans personages niet zonder toestemming.

    C I R C U S
    • Wees beschaafd tegen elkaar, het kan voorkomen dat je elkaar niet mag maar wees altijd respectvol naar elkaar toe!
    • Ga netjes om met alle materialen en apparatuur. We moeten niet hebben dat er een ongeluk gebeurt of dat iets voor aanvang van de show kapot blijkt te zijn.
    • Meld het als er dingen kapot gaan. Dit kan gebeuren, maar als het niet gemeld wordt kan er niks aan gedaan worden.
    • Train op de aangegeven momenten en wees op tijd aanwezig. (20 min. voor aanvang training, een uur voor aanvang v.d. show)
    • Het gebruik van verdovende middelen is absoluut verboden.
    • Je zorgt voor je eigen eten, kleding etc.
    • Laatkomers bij training moeten 20 extra burpees doen, bij te laat komen van de show wordt iets anders verzonnen.


    L I N K S
    Praattopic: 1
    Rollentopic: 1
    Information about the acts: Voltige, Trick Riding, Acrobatics, Acrobalance, Acro Dance, Trapeze, Multiple Trapeze, Knife Throwing, Flying Trapeze, Aerial Silk, Aerial Hoop, Trampolining, Ringmaster, Tighrope Walking

    C A M P E R / C A R A V A N      I N D E L I N G
    Wat hier nu staat kan aangepast worden op verzoek!
    3 personen per caravan, 4 per camper.

    • Personage Nichelle — Abigail — Sapphire
    • Deidre — Valeria — Max — Nathaniel
    • Isiah — Michiel — Nicolai
    • Annika — Dima — Mihai
    • Aliz — Lydia —Lukah


    T H E      S T A R T I N G P O I N T
    Dinsdag 22 september — 10.32 — Zonnig — 18°C





    [ bericht aangepast op 15 dec 2015 - 21:05 ]


    take me back to the basics and the simple life

    Alexa Winnforth
    Alexa strekte zich langzaam uit en keek even op haar wekker hoe laat het was. Oh, ze had nog alle tijd van de wereld. Wat ze van plan was in de middag wist ze nog niet, maar haar ochtend zou ze goed beginnen. Ze hoefde maar een hand door haar haren te halen om erachter te komen dat de krullen al helemaal terug waren gekomen. Ze trok haar rode glanzende badjas aan en ging op blote voeten naar buiten. Het boeide haar niet als iemand haar zo opmerkte. Ze deed dit iedere ochtend, om erachter te komen hoe warm het buiten was. Het weer verraste haar aangenaam, het leek helemaal niet koud te zijn en zelfs het zonnetje was te bekennen. Ze begon aan haar ochtendritueel, wat begon met douchen. Nadat ze dat had gedaan kamde ze zorgvuldig haar haren. Waarom deed ze eigenlijk zoveel moeite, er zouden toch zoveel krullen weer in komen en binnen no time had ze geen controle meer over haar haar. Ze trok haar sport-shirt en broekje aan. Deze kleding zat lekker strak. Wat ze elke dag ontbeet verschilde iedere dag, maar wat had ze vandaag toch een trek in pannenkoeken. Toch besloot ze om niet in haar eentje allerlei pannenkoeken naar binnen te werken, maar ging ze voor gezond. Ze had nog een groente-shake in de koelkast staan, met haar naam erop, je wist maar nooit wie het anders op at. Deze dronk ze op samen met een bakje yoghurt gevuld met muesli en vruchten. Omdat ze hield van stevig ontbijten gooide ze er ook nog een boterham met kaas tegenaan. Haar haar deed ze in een staart, dat was wel zo praktisch als ze ging hardlopen. Voordat ze de deur achter zich dicht deed, deed ze nog haar hardloopschoenen aan en nam ze haar Ipod mee. Ze was een vrij fanatieke hardloopster, elke ochtend dat ze zin had ging ze wel. En dat was vrij vaak. Ze rende eerst over het terrein van de campers heen, maar zat in haar hoofd al te bedenken waar ze nog meer heen kon. Het fijnste was om in het groen te lopen in de buurt, maar ze wilde ook wel eens een andere route proberen.


    If anyone wants to bump into Alexa, feel free to do so
    & kan Alexa bij de camperindeling worden ingedeeld?


    Aan niets denken is ook denken.

    LYDIA BERSALI



          Ik bijt zachtjes op mijn lip en hou mijn blik op Nicolai gepijnigde gelaat gericht, beseffend dat ik wel degelijk een snaar geraakt heb en er werkelijk iets achter hem schuilt. Ondanks ik normaliter blij zou zijn omdat mijn woorden betekenis hebben, had ik het hem zo hard gegund dat dat niet het geval zou zijn. Nicolai is één van de goeden en verdient niet het kleinste beetje pijn, net als vrijwel ieder hier bij het circus.
          ”Ja,” spreekt hij in een zachte fluistering uit en ik frons mijn wenkbrauwen. “Heb je wel eens iemand gehad die je met je leven vertrouwt? Iemand waarvan je weet dat hij altijd voor je klaar zal staan, no matter what?” begon hij. Kort zink ik in mijn gedachten weg. Ik heb namelijk vele mensen om me heen die ik als meer dan vrienden beschouw, maar nooit heb ik zo’n bijzondere persoon in mijn leven gehad. “Of iemand van wie je met heel je hart houdt? Iemand van wie je zeker weet dat je je leven met die persoon wil gaan delen? En stel je nu eens voor dat juist die twee personen je verraden op de ergst mogelijke manier.” Zijn stem is niet meer dan een fluistering wanneer hij de zin beëindigt.
          ”Je beste vriend en je geliefde?” spreek ik in een moment van shock uit, wanneer de realisatie op me neerdaalt. Zijn beste vriend en de vrouw van wie hij houdt. Ik kan me onmogelijk voorstellen wat voor pijn dat teweeg gebracht moet hebben, pijn die hij nog steeds met zich meedraagt. “Wat vreselijk, Nicolai. Het spijt me- Ik wist niet,” stamel ik, me schuldig voelend dat ik dit in hem naar boven heb gebracht.
          Met een zucht kijk ik hem aan en drink met een laatste slok mijn kopje thee leeg, beseffend hoe laat het ondertussen al is. “Misschien helpt het,” zeg ik voorzichtig, “Nu je het weet.. En anders zijn er nog andere manieren om het los te laten..”
    Ik vouw mijn hand nog een laatste maal om de zijne. “Ik ga dit met niemand delen, Nicolai – dus weet dat je altijd weer welkom bent als je wilt praten of gewoon heel lekkere thee drinken,” gniffel ik even, in hoop de sfeer te verlichten. “En als het slapen niet betert, mag je me eveneens weer komen opzoeken. Ik heb nog wel wat manieren of middeltjes.” Ik trek zacht een mondhoek omhoog en ga staan.
          ”Vergeef me – maar ik ga je omhelzen.” En met die woorden vouw ik mijn armen gebogen om hem heen.


    Reeds vroeg in de ochtend was ik opgestaan – met voorzichtigheid weliswaar, aangezien ik onder geen mogelijkheid mijn campergenoten wou wekken. Aangezien beide fantastische acrobaten zijn, hebben ze vandaag een zware dag voor de boeg en kunnen iedere vorm van rust gebruiken. Daarbij kan ik altijd niet anders dan glimlachen wanneer ik hun slapende gelaten zien – de ene al wat charmanter dan de andere. Mijn gesprek met Nicolai speelt nog in mijn gedachten wanneer ik mijn lange jurk over mijn schouders laat glijden en mijn haren half samenbindt, om er dan een felle bandana overheen te knopen. Ik verlang er naar langer met hem te praten, besef ik – al is het om te weten of hij deze nacht een betere nachtrust gevonden heeft. Echter wil ik hem niet pushen en betwijfel of het oké is als ik hem nu zomaar ga opzoeken.
          Vanaf ik gereed ben begeef ik me naar buiten toe en zie hoe de eerste zonnestralen al op onze fijne circus vallen, waardoor een onbewuste grijns om mijn lippen glijdt. Nog niet één dag was ik hier ontwaakt zonder me thuis te voelen en ook vandaag hoort daarbij. Onze eigen grote circus-familie, absurd. Maar toch zo vreselijk fijn.
          Enige tijd trek ik de omgeving in en zoek een paar fijne wandelroutes op, waarna ik me weer naar het circus begeef en besluit te gaan helpen met de voorbereidingen van de shows. Zelf heb ik immers weinig te doen nu en ik kan niet anders dan de anderen een handje toesteken, aangezien ze het zoveel zwaarder hebben dan ik zelf.
          Tot mijn verbazing is het eerste wat ik zie wanneer ik aankom, niemand minder dan Mihai – vrij schaars gekleed. Ik zie hem gehaast naar zijn trailer rennen en een grinnik ontsnapt aan mijn lippen, wanneer ik besluit hem achterna te stappen. Op dit uur zouden de meesten al wakker zijn, maar uit voorbehoud tik enkel zachtjes op de deur.
          ”Mihai?” fluister ik half-luid en gniffelend. “Gaat alles goed? Of vinden de paarden het simpelweg gezellig wanneer je ze ongekleed gaat bezoeken?”



    [ bericht aangepast op 15 dec 2015 - 18:22 ]


    A girl who wonders.

    †NICOLAI MAGNUS SØRENSEN†
    "There are so many people out there who will tell you that you can’t. What you’ve got to do is turn around and say 'watch me'"
    26 years - Voltige and Trick Riding - Danish



    Terwijl Nicolai langzaam wakker werd, registreerden zijn hersenen dat hij dus toch geslapen had. Het had lang geduurd voordat hij de avond ervoor in slaap was gevallen, maar de paar uur die hij had geslapen, had hij wel diep geslapen zonder dromen, dus misschien had het praten wel geholpen. Hij wreef de slaap uit zijn ogen en rekte zich uit, terwijl hij terugdacht aan het gesprek met Lydia de avond ervoor.

    “Je beste vriend en je geliefde?” zei Lydia in shock na zijn bekentenis. Dat had ze vast niet verwacht. Nicolai knikte alleen even en ze praatte door. “Wat vreselijk, Nicolai. Het spijt me- Ik wist niet,” ging ze stamelend verder. Ze wist duidelijk niet wat ze moest zeggen.
    “Het is niet erg,” zei hij. Zij kon het niet weten. Natuurlijk niet. Hij had dit zorgvuldig verzwegen voor iedereen.
    Ze verzekerde hem ervan dat ze het niet met iemand zou gaan delen – gelukkig – en dat hij altijd langs mocht komen om te praten of thee te drinken. Hij was haar dankbaar om haar grapje en lachte opgelucht. De sfeer die er tijdens en na zijn verhaal gehangen had, begon al wat af te nemen en dragelijker te worden.
    “Vergeef me – maar ik ga je omhelzen,” zei ze uiteindelijk terwijl ze haar armen om hem heen sloeg. Hij vond het niet erg, juist wel fijn, want meer dan ooit was hij nu toe aan gewoon een omhelzing.


    Hij was de avond ervoor meteen zijn bed in gekropen, waardoor hij zich nu niet hoefde aan te kleden en hij meteen op zoek kon naar iets te eten. Het was ook toen pas dat hij een blik op de klok wierp en zag hoe laat het eigenlijk was, hoewel dat niet betekende dat hij nou veel slaap had gehad. Hij had alleen een uurtje langer geslapen dan verwacht en blijkbaar had zijn lichaam die slaap hard nodig gehad. Michiel lag nog steeds te slapen en even twijfelde hij of hij Michiel wakker zou maken, maar hij koos ervoor om dat toch niet te doen. Ook Michiel had wel een ochtend uitslapen verdiend, zeker nu ze het eens een keer niet zo druk hadden.
    Isaiah’s bed was leeg en te oordelen aan hoe netjes hij was opgemaakt – en het feit dat Nicolai niet kon herinneren hem te hebben horen komen of gaan – ging hij ervan uit dat Isaiah vannacht niet in zijn eigen bed had geslapen.
    Hij pakte het eerste etenswaar dat hij zag – een pakje kale crackers – en liep de caravan uit, op zoek naar mensen die wel wakker waren. Meestal begon hij zijn ochtend met een rondje hardlopen, maar het was inmiddels zo laat dat hij ervoor koos om dat maar een keer over te slaan. Zijn ontbijt bestond over het algemeen uit het eerste wat hij tegenkwam, dus soms zoals nu gewoon crackers, soms fruit en ook wel eens de restjes van de avond ervoor. Hij had zelfs wel eens met een stuk taart ontbeten. Als anderen hem dwongen, ontbeet hij wel fatsoenlijk, maar dit was gewoon makkelijker en hij had er tot nu toe nog nooit problemen mee gehad – zijn lichaam had natuurlijk wel bepaalde stoffen nodig – dus hij was ook niet van plan om zijn ontbijtmethode aan te passen.


    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    Michiel Calligan
    “Zullen we wat eerder doen? Half een misschien?” had Annika nog voorgesteld. Hij had niet geantwoord, maar herinnerde zich toen hij bij zijn camper kwam pas dat ze in de middag ook een voorstelling moesten geven. Dus was haar idee wel een goed idee. Anders zouden ze zo weinig tijd hebben dat het de moeite niet waard zou zijn. “Is goed, ik kan ook wel even aan Dima en Mihai vragen of ze nog mee willen,” had ze ook nog voorgesteld. Ook dat vond hij best. Hij voelde zich het prettigst met zoveel mensen om zich heen. Waarom wist hij niet precies, hij was wel heel sociaal en hield liever van ander gezelschap dan zichzelf.

    Na even te hebben liggen draaien viel hij in een rustige droomloze slaap. Het kwam niet vaak voor dat hij droomde en als dat gebeurde waren het meestal nachtmerries. Hij had goed geslapen en werd dus uitgerust wakker. Hij strekte zich even uit en zag dat Nicolai en Isaiah al wakker waren. Dat was voor hem geen verrassing, want hij kon altijd goed uitslapen als hij de kans daarvoor kreeg. Wat echter wel opviel was dat Isaiah zijn bed er te netjes uitzag om geslapen in te hebben. Het boeide hem echter niet waar hij dan wel had geslapen, hij was daar vrij relaxed in. Wat hem betreft doen mensen waar ze zin in hebben. Hij wierp snel een blik op de klok om te constateren dat hij niet te laat uit bed was gekomen. Gelukkig had hij nog even de tijd. Hij had echter niet zoveel tijd nodig, want zijn ochtendritueel was niet zo lang.

    Hij keek even naar buiten om in te schatten hoe warm het was. Een t-shirt was voldoende. Een grijs enigszins versleten t-shirt, waar zijn lichaamscontouren niet echt te zien in waren, deed hij aan, samen met een zwarte broek. Deze was qua lengte goed maar gewoonweg echt te groot, dus moest hij hem wel met een riem dragen. Hij deed het keukenkastje open, merkte op dat hij er nog steeds muesli had staan, om het vervolgens weer dicht te doen. Hoewel hij een tijd geleden nog wel af en toe ontbeet, had hij gemerkt dat hij het prima vond om het over te slaan. Het was de enige maaltijd van de dag waar hij als het ware controle over had en niet samen met anderen hoefde te eten. Geen schijn ophouden. Hij was toch geen ochtendpersoon, nee hij was echt iemand die het beste tot zijn recht kwam in de avond / nacht. Echter had hij wel een sterke behoefte aan koffie, om wakker te worden. Of een sigaret, of allebei.

    Een halfjaar geleden had het er nog heel anders uitgezien. Had hij vroeger zo junkfood (pizza, chips) naar binnen gewerkt zonder zich daar druk over te maken, nu zou hij er niet meer aan denken om zoiets te eten. Hij kwam er ook niet echt van aan, maar toch. Hij had naast junkfood een echte passie voor eten ontwikkeld. Door zijn toenmalige vriendin leerde hij wat gezond eten inhield en ging hij zich steeds meer bezig houden met eten. Hij begon zowaar gerechten uit tijdschriften te maken en werd aardig goed in koken. Er waren een aantal recepten waar iedereen hem om vroeg, maar hij hield ze geheim want hij vond het niet leuk als anderen zijn specials zouden maken. Echter waren ze wel blij als hij voor hen kookte. Dit alles leek van de ene op de andere dag te zijn veranderd. Na de vermissing van zijn broer gingen de kookboeken dicht en raakte hij geen pan meer aan. Af en toe bestelde hij zelfs eten, al was hij daar erg tegen, omdat hij geen zin had om te koken. Zijn interesse in eten verloor hij compleet en het werd zelfs een van zijn ergste vijanden. Zo kwam het voor dat hij geleidelijk aan steeds minder at tot het punt waarop hij nu was gekomen. Hij begon met het overslaan van 1 maaltijd en voordat hij het wist was dit ook een gewoonte geworden. Naast dat hij op deze manier was veranderd, was hij ook persoonlijk veranderd. Al zou hij dit ontkennen, want hij had het zelf helemaal niet door. Het kwam vaker voor dat hij stemmingswisselingen had en ook liet hij dingen meer over zich heen komen, alsof het hem niet zoveel kon schelen.

    Anyway, het werd dus koffie. Het liefst dronk hij hem zwart, zonder gedoe dus. Als hij wat meer geld had gehad, had hij hier sowieso zo’n fancy apparaat neergezet dat ook cappuccino kon maken. Dat was zo ongeveer het enige waarvoor je hem wakker kon maken in zijn slaap. Met zijn koffie liep hij naar buiten, waar je prima in het gras kon zitten terwijl de zon scheen. Hij had nog steeds geen schoenen aan en kon dus met zijn blote voeten het gras voelen. Dat was zo’n goed gevoel, het gevoel van vrijheid.

    [ bericht aangepast op 16 dec 2015 - 17:05 ]


    Aan niets denken is ook denken.


    Mihai Alin Dalca
    // Longeur, Paarden caretaker // 23 // Romania //
    Ik had eigenlijk net een schone onderbroek en broek aan toen ik enkele tikken op de deur hoorde. Ik wilde ook nog mijn trui aantrekken, maar toen hoorde ik de stem van de dame waar ik toch heel veel ontzag voor had. Ik trok dus snel het shirt aan en opende de deur. "Lady, Lydia. Goede morgen" Ik dacht kort na over haar vragen, maar heel moeilijk waren ze niet. "Nu wel en geen idee. Ik hoop dat dit geen bezoek is met slecht nieuws." Ik had echt ontzag voor haar gave en had er best wel een grote angst voor, al zou ik dat nooit toegeven. Je moest het lot niet tarten en de toekomst hoorde voor ons stervelingen een geheim te blijven. Ik haalde een hand door mijn wilde haren en keek naar de dame. Ze was, of leek, in elk geval aardig, maar ik bleef normaal erg uit haar buurt, omdat haar gave me angst in boezemde. Toch had ik iemand nodig als ik het terrein af wilde, zeker met een paard, en ik had geen idee wie er voor de rest mee zou willen. Vanmiddag waren pas onze trainingen, en de stallen waren voor nu tip top in orde. "Wil je mee een stukje wandelen? Ik wilde gaan kijken hoe het met Vakha in het verkeer gaat, maar alleen met een onvoorspelbaar paard is nooit een slim plan." Ik probeerde mijn accent en mijn twijfels zo ver mogelijk weg te stoppen. Dat tweede vond ik aardig lukken, al lukte dat eerste me nooit, waardoor ik het normaal helemaal opgaf. Ik wilde alleen niet dat ze mijn angst en twijfel zou opmerken. Ze mocht niet weten dat ik door ontzag en angst haar vragen om een reading afwees, in plaats van dat ik te druk was, zoals ik haar zei. Hopelijk kon een gewoon wandelingetje met een mager Roemeens paardje geen kwaad, al was ik daar ook niet zeker van. Nu had ik gelukkig wel het paard als afleiding, al wist ik ook niet hoeveel goeds dat zou doen.


    Bowties were never Cooler

    LYDIA BERSALI



                Na wat zacht gerommel te horen, wordt de deur plots voor mijn neus geopend en verschijnt de jongeman wie ik ken als Mihai voor me. “Lady Lydia, goedemorgen.” Ik gniffel even, aangezien Mihai de enige is wie me ooit zo noemt – en er desondanks nog steeds in slaagt te klinken alsof ik een zekere nervositeit in hem teweeg breng. Vaker heb ik dan ook het gevoel gehad dat hij me probeerde vermijden, maar daar heb ik me zelden veel van aangetrokken. Voorheen vreesde ik dat hij me simpelweg niet mag – wat misschien wel het geval is – maar ik probeer er niet te veel gedachten aan te besteden en ik geloof hem ook wanneer hij zegt dat hij het te druk heeft. Daarbij is hij nog steeds altijd maar al te aardig, wat ik enorm waardeer.
          ”Wil je mee een stukje wandelen? Ik wilde gaan kijken hoe het met Vakha in het verkeer gaat, maar alleen met een onvoorspelbaar paard is nooit een slim plan,” spreekt hij enigszins onzeker uit, waardoor mijn mondhoeken zich omhoog krullen – terwijl er tegelijk een zachte frons tussen mijn wenkbrauwen verschijnt. Met een al dan niet wild paard op stap klinkt verontrustend, maar toch lijkt het me fijn met hem mee te gaan. Daarbij geniet ik altijd wanneer ik me in de aanwezigheid van de dieren bevind, ondanks ik niet half zo’n goede band met ze heb als degenen die met ze trainen.
          ”Heel graag zelfs, Mihai!” spreek ik enthousiast uit en grinnik dan even. “Een kort wandelingetje is altijd fijn. Plus het lijkt me fijn Vakha te zien.” Ik vouw mijn handen wat in elkaar en richt mijn heldere ogen op de zijne. “Leid de weg maar, ik volg. Misschien kan je met vertellen over wat je zal doen in de volgende show?” vraag ik dan oprecht geïnteresseerd. “Al kunnen we niet te lang wegblijven, er moeten nog genoeg voorbereidingen gemaakt worden.” Dit laatste spreek ik met een zekere spijt uit, aangezien ik oprecht graag rustig met anderen op stap ga. En ondanks weinigen het ons kwalijk zouden nemen, hebben we allemaal een verantwoordelijkheid tegenover het circus.


    A girl who wonders.


    Mihai Alin Dalca
    // Longeur, Paarden caretaker // 23 // Romania //
    Ik wist niet goed wat ik van haar gniffel moest denken, maar ik liet het maar gaan, om mezelf niet verder op te winden. Ik voelde me nooit 100% gemakkelijk rond deze dame. Toch vroeg ik haar mee op mijn trainingswandeling met Vakha. Ik wilde niet alleen en zij leek de enige die niet druk bezig was op dit moment. Ze glimlachte naar me, wat me aan de ene kant geruststelde, maar aan de andere kant ook wat nerveuzer maakte. Ze stemde in met min vraag en leek oprecht enthousiast. Dat kalmeerde me, maar toen ze me probeerde aan te kijken keek ik direct weg. Ik wilde niet in haar macht komen, want ik wilde mezelf kunnen blijven controleren en voor zover het kon mijn toekomst aan mezelf houden. Ik glimlachte toch een beetje bij haar woorden, al bleef het wat nerveus, wat ik wel weg probeerde te drukken, maar het lukte niet zo goed. "We hebben tijd zat. We hebben zeker nog twee uur voor we gaan trainen met de paarden." vertelde ik haar, voor ik voorzichtig langs haar stapte en richting de stallen begon te lopen. "Ik weer nog niets over de volgende show. Ik weet alleen wie ik moet klaarmaken en hoe die dieren zijn, meer niet." vertelde ik haar simpeltjes, om haar maar niet te irriteren door haar geen antwoorden te geven. Ik haalde een halster van de stapel en liep naar het nogsteeds magere paard. Hij was wel veel magerder geweest, maar zijn ribben zag je nog en hij was echt nog niet in een staat dat hij bereden kon worden. Lichte karretjes kon hij misschien wel trekken, maar meer echt nog niet. Ik deed het paard het halster om en nam hem mee de paddock uit. Met een paar zachte Roemeense woordjes stelde ik hem gerust over Lydia, want het paard was toch nog erg nerveus rond vreemden, maar vertrouwde mij genoeg om me te vertrouwen dat ik hem altijd zou beschermen. "Ik zag gister tijdens het lopen een bos, een treinbaan, en een drukke weg met veel verkeer en veel mensen. Daar wilde ik hem mee naartoe nemen." Het bos voor hem om uit te razen en dan de treinbaan en de weg om zijn angsten onder ogen te kunnen komen. Nu was ik we erg nieuwsgierig naar wat ze zou zeggen, of hoe ze zoizo zou regeren, omdat zij toch zou weten wat er zou gebeuren met ons.


    Bowties were never Cooler

    †NICOLAI MAGNUS SØRENSEN†
    "There are so many people out there who will tell you that you can’t. What you’ve got to do is turn around and say 'watch me'"
    26 years - Voltige and Trick Riding - Danish



    Nicolai was inmiddels aan zijn laatste cracker begonnen. Om hem heen begon iedereen wakker te worden en hij zag steeds meer mensen buiten lopen. Hij was duidelijk niet de enige die wat langer had geslapen.
    In de verte zag hij Alexa lopen en hij stak zijn hand op. "Alexa! Goedemorgen!" riep hij naar haar, voor het geval het nog niet duidelijk was dat hij het tegen haar had. Ze zag eruit alsof ze ging hardlopen, wat ze ongetwijfeld ook van plan was. Hij had wel eens samen met haar gelopen, maar over het algemeen liep hij liever alleen, zodat hij geen rekening met anderen hoefde te houden. Wat zij ervan vond, wist hij niet precies. Het kwam vaker voor dat ze elkaar tegenkwamen en als ze in dezelfde richting gingen een stukje samen liepen, maar op de een of andere manier hoefden ze niet zo vaak dezelfde kant op, dus bleef het meestal bij een groet.
    Sorry, heel erg kort. Annika kon ik er nog niet in betrekken want die is als het goed is nog binnen :')


    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    Ik snap dat je geen lange post kan maken. Die van mij wordt ook niet zo lang, maar dat hoeft ook niet altijd.


    Alexa Winnforth
    Ze strekte zich even uit en deed een aantal oefeningen. Dit deed ze altijd voordat ze begon met hardlopen, zo was ze zich er zeker van dat ze warm was voordat ze begon met lopen. Ze liep nogal op een hard tempo dus wilde ze er zeker van zijn dat ze er geen blessures eraan overhield. In haar hoofd probeerde ze uit te vogelen waar ze heen kon gaan om te gaan hardlopen. Ze kwam erachter dat ze vaak wel dezelfde route liep, in de tijd dat ze hier waren dan, eerst uit gewoonte, daarna omdat ze gewoonweg niet kon bedenken waar ze anders heen kon. Het was altijd lastig om wat te verzinnen. Ze hadden net te weinig tijd om de omgeving eigen te maken en het was ook weer wat te lang om steeds maar dezelfde route te lopen. Terwijl ze in gedachten aan het bedenken was of ze niet wat andere paden kende, deed ze haar oortjes van haar ipod in. Toen ze een figuur haar naam hoorde roepen deed ze deze uit haar oren. "Alexa! Goedemorgen!" hoorde ze, ze moest even kijken wie die figuur in de verte was, Nicolai zeggen. Ze rende het korte stukje dat de afstand tussen hen creëerde naar hem toe, en kwam voor hem tot stilstand. “Hallo Nicolai, Hoe gaat i ermee?” vroeg ze aan hem. Het was wel eens voorgekomen dat ze samen gingen hardlopen. Dat hoefde van haar ook niet iedere keer, het maakte haar eigenlijk niet zoveel uit. Als ze alleen hardliep kon ze haar eigen tempo beter aanhouden en ging ze vaak op in de muziek. Maar samen met iemand lopen had ook wel weer wat.

    Nu ze zo voor hem stond viel het haar weer eens op dat hij niet geheel onaantrekkelijk was. Integendeel, dat ongeschoren beginnende baartje stond hem altijd wel. Waarom ze eigenlijk niet met hem geflirt had, flirt die ze was? Misschien omdat ze hem als anders zag, ze zou hem eerder nog als broer beschouwen in de circusfamilie die ze hadden. Maar voornamelijk omdat ze relaties binnen het circus een echte no go vond. Daar zou alleen maar gedoe van komen.
    Ze vroeg zich af of hij wist waar je in de buurt verder nog kon hardlopen. Wie weet, zou hij wel wat weten. “Weet jij toevallig waar ik nog meer kan hardlopen in de buurt, behalve dat saaie parkje hiernaast?” vroeg ze aan hem, terwijl ze haar goed deed in haar staart. Hoeveel moeite het ook kostte om die krullen in zo’n staart te doen, dan bleven ze ook nog eens niet zitten. Had ze al bezweet voor hem gestaan dan had het haar nog niet kunnen schelen dat ze hem tegenkwam. Het kon Alexa namelijk niet deren wat andere mensen dachten. Ze was voornamelijk altijd bezig met zichzelf zijn en wat anderen daarvan vonden kon haar zeer weinig schelen

    [ bericht aangepast op 23 dec 2015 - 13:08 ]


    Aan niets denken is ook denken.



    Dima Aslanov


    Als ik klaar ben met het ontbijten, neem ik de tijd om mijn bord op te ruimen en schoon te krijgen. Ik heb toch geen plannen voor vandaag naast de shows. Ik ben net klaar met het opruimen, als ik een berichtje krijg van Sonyia, een van mijn beste vrienden die ik helaas veel te weinig zie.
    Privet Dima, kak pozhivayete?
    Ya skuchayu po tebe i ya ne mogu zhdat chtoby uvidet vas (:

    Ik glimlach meteen als ik de tekst lees. Voor de mensen die geen Russisch spreken, ze zei: Hallo Dima, hoe gaat het? Ik mis je en ik kan niet wachten om je te zien. Ik open het toetsenbord om meteen een tekst terug te sturen.
    Privet Sonyia (:
    Ya tozhe po tebe skuchayu. Ya delayu khoroso ):.
    Ya nadeyus chto on khoroso sochetayetsa s vami.

    Ik druk op de verzendknop en ik leg mijn telefoon direct in mijn rugzak zodat ik Soniya snel kan bereiken als ze mijn bericht heeft beantwoord. Ik loop naar buiten, waar een parkje is. Ik neem plaats op een bank terwijl ik op mijn telefoon mijn act terugkijk. Ik doe dat namelijk altijd zodat ik mij kan herinneren wat ik altijd doe en of ik mezelf moet verbeteren.


    ‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

    LYDIA BERSALI



          ”We hebben tijd zat. We hebben zeker nog twee uur voor we gaan trainen met de paarden,” informeert hij me, waarna ik een mondhoek omhoog trek als hij met een zekere voorzichtigheid langs me stapt en ik hem begin te volgen. “Ik weet nog niets over de volgende show. Ik weet alleen wie ik moet klaarmaken en hoe die dieren zijn, meer niet.” Mijn wenkbrauwen schieten lichtjes omhoog, omdat hij zijn taak bij de paarden zo minderwaardig weet op te stellen, terwijl ik het net prachtig vind. In plaats van hem tegen te spreken, kijk ik echter in stilzwijgen toe hoe hij naar het ondervoede paard toe stapt en hem op zachtaardige wijze een halster om het hoofd doet, alsook kalmerend een paar woorden fluistert in een taal die ik onmogelijk kan verstaan. Eerlijk toegegeven brengt het nieuwsgierigheid in me naar boven, verlangend te weten wat hij effectief gezegd heeft tegen het mooie dier.
          ”Ik zag gister tijdens het lopen een bos, een treinbaan en een drukke weg met veel verkeer en veel mensen. Daar wilde ik hem mee naartoe nemen.”
          ”Klinkt als een prima idee,” zeg ik kalm, “Al kan ik er wel geen twee uur over doen, ik moet mijn trailer over een uurtje openstellen voor eventuele klanten.” Toegegeven, ik heb zelf een persoonlijke voorkeur voor de meer kalmere omgevingen, maar ik heb nooit iets tegen menselijk contact gehad en ik ben zelf meer dan benieuwd naar hoe het lieflijke paard zal reageren op alles om hem heen – of simpelweg te aanschouwen hoe de relatie tussen Mihai en Vahka zich uit, is iets wat mijn interesse geëist heeft.
          ”Vergeef me dat ik het vraag, Mihai. En voel je ook niet verplicht mijn vraag te beantwoorden,” begin ik dan kalm en ietwat nieuwsgierig. “Maar wat fluisterde je het paard zonet toe?” Terwijl we stappen laat ik mijn handen langs mijn lange jurk glijden, iedere stap voorzichtig zettend. Doch ik immens hou van mijn aanwezigheid in het circus, vind ik de buitenwereld verkennen immers altijd zo fijn.
          Kort laat ik mijn blik naar hem glijden. “Wat is de reden dat ik je zo nerveus maak, Mihai?” vraag ik dan gewoonweg, ondanks ik bang ben dat ik daar een grens mee overschrijd. “Ik bedoel- Je hoeft het niet te vertellen, als je dat niet wilt. Maar ik hoop dat je weet dat ik echt geen slechte intenties naar je toe heb.”


    [ bericht aangepast op 27 dec 2015 - 0:06 ]


    A girl who wonders.



    ALIZ MALENA BALÁZS

    El mundo es bello, pero tiene un defecto llamado hombre


          Aliz schudde haar hoofd toen Isaiah vroeg of ze al lang wakker was. 'Niet heel lang, een halfuurtje denk ik, niet veel langer in elk geval. En ik heb nog niet iets gepland voor vandaag. Waarschijnlijk wat oefenen voor de volgende show.' Ze haalde haar schouders op en belegde haar pistoletje met een dikke laag Nutella. Ze was volledig verslaafd aan dat spul, al was de Amerikaanse versie wel een tikkeltje zoeter dan de Europese, wat natuurlijk wel te verwachten was. Ze had zelfs altijd ergens extra pot, goed verstopt zodat zij de enige was die het kon vinden, voor het geval iemand anders de Nutella op zou maken en geen nieuwe zou halen, waar ze zich ontzettend aan kon ergeren.
          'Wat vind je tot nu toe van Amerika?' vroeg Aliz vervolgens aan Isaiah. 'Ik vind het wel fijn om eens uit Europa te zijn en andere steden te zien.' Plus dat de kans dat ze hier haar ex-vriendje a.k.a. loverboy tegen zou komen vrijwel gelijk was aan nul procent. 'De mensen hier zijn wel echt een stuk dikker,' vervolgde ze met een lichte grijns. 'We hadden eigenlijk allemaal moeten ons gewicht moeten wegen voor we hier kwamen, en opnieuw wanneer we terug gaan.'


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    †NICOLAI MAGNUS SØRENSEN†
    "There are so many people out there who will tell you that you can’t. What you’ve got to do is turn around and say 'watch me'"
    26 years - Voltige and Trick Riding - Danish



    Gelukkig voor Nicolai hoorde Alexa hem ook echt zodat hij niet onnuttig aan het roepen was geweest en kwam ze naar hem toe. “Hallo Nicolai, Hoe gaat i ermee?” zei ze vervolgens toen ze tot stilstand gekomen was.
    “Wel goed,” antwoordde hij haar en op het moment was het ook wel de waarheid. Het ging niet geweldig, maar slecht ook zeker niet momenteel, dus ‘wel goed’ was een prima antwoord. “Met jou?”
    Het was misschien een standaardvraag, maar hij was wel echt geïnteresseerd en vroeg het niet alleen uit beleefdheid terug.
    “Weet jij toevallig waar ik nog meer kan hardlopen in de buurt, behalve dat saaie parkje hiernaast?” Hij grinnikte even bij de gedachte aan het parkje. Het parkje bestond uit een paar bomen, een pad vol met kuilen en uitstekende wortels en een vijvertje waar misschien in een ver verleden vissen en eenden hadden gewoond, maar die waren lang geleden verdwenen. Verder waren er nog wat sprietjes die misschien gras konden voorstellen als je niet al te goed keek. Hoe het parkje toch zo druk kon zijn was hem dan ook een raadsel.
    “Een paar blokken verder is een klein bos,” begon hij. Hij had daar voornamelijk gelopen. “Daar kun je ook wel mooi lopen, maar de afstand van hier naar het bos is wel redelijk groot, waardoor je wel echt moet oppassen dat je niet te lang in het bos blijft, want de terugweg is lang.” Het bos was niet druk bezocht en dat begreep hij ook wel, omdat het zo dicht was dat het er nooit echt licht werd en het er niet heel welkom uitzag in eerste instantie, maar wanneer je er eenmaal liep en je je door de stilte en de rust liet verwelkomen was het best een prettige plek om te lopen.
    “Ik zou er alleen niet in het donker gaan lopen, want de plek is nogal donker en verlaten en ik kan je niet zeggen wat voor types er verder rondlopen,” waarschuwde hij haar wel. Hij liep er al liever niet in het donker en voor een vrouw alleen - hoe racistisch het misschien ook klonk – was het helemaal geen slim plan, zelfs al wist hij ook wel dat Alexa zich prima zou kunnen redden.


    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.


    Mihai Alin Dalca
    // Longeur, Paarden caretaker // 23 // Romania //
    Lydia vond het schijnbaar wel leuk om mee te gaan, maar kon niet te lang mee. Nu wilde ik ook niet langer dan een uurtje met hem wandelen, want net als zijn gewicht, was zijn conditie ook nog niet op de standaard die hij moest zijn. Ik vond het fijn om zelf te werken, maar het paard zou er ook aan moeten wennen om rond andere mensen te zijn, en Lydia leek in elk geval een gezond respect voor de sterke majestueuze dieren. "Meer dan een uur tot anderhalf achter elkaar houd hij ook echt niet vol." zei ik terwijl ik rustig met de dame en het paard begon te lopen. Zelf liep ik tussen de twee in, op mijn hoede voor vreemde sprongen van Vahka en nogsteeds wa achterdochtig naar Lydia toe. Ik had nog altijd een groot respect en angst naar haar en haar gave toe. Toen ze begon met praten, bekroop de angst me toch, waardoor het paard ook wat onrustig werd. Ik ademde een paar keer diep in en uit, wat me kalmeerde, al hielp het vervolg van haar vraag me ook om iets rustiger te worden. "Ik vertelde hem dat hij niet bang hoefde te zijn voor je. Dat ik hem veilig zou houden en zou beschermen. Dat je hem niets zou doen, rond die lijnen. We komen uit hetzelfde land en het lijkt of hij me echt begrijpt." mompelde ik rustig, terwijl we het bos in begonnen te lopen. Bij haar volgende vraag voelde ik me toch een stuk minder prettig. Ik had me willen voordoen als sterk en in controle op alle fronten, maar het was duidelijk niet gelukt om mijn nervositeit rond haar gave geheel te verbergen. Ik beet op mijn onderlip en kriebelde wat achter Vahka's oor om hem iets te kalmeren en zelf ook wat rustiger te worden. "Dat heb ik nooit gezegd, dame. Je gave en magie zijn alleen geen dingen om licht op te nemen. Het moet met respect en ontzag worden gezien. De toekomst is iets wat een onzekerheid moet blijven voor normale stervelingen. Dat moet je niet tarten." Ik hield snel mijn mond toen ik merkte dat ik haar net een flink inkijkje in mijn opvoeding en angsten had gegeven. Ik richtte mijn ogen op de horizon en liet het halstertouw iets vieren, om te testen of het paard bij me zou blijven zoals hij op het circusterrein was. Gelukkig bleef hij dichtbij en zou ik straks kijken of hij ook zonder leidsel naast me zou blijven lopen, net als de andere paarden hier.


    Bowties were never Cooler

    A N N I K A      M I A      P I L K V I S T
    “Things change. And friends leave. Life doesn't stop for anybody.”
    Trick Riding/Voltige • 21 • Outfit


    Nadat ik eindelijk had ontbeten, stapte ik naar buiten. Alhoewel het nog lang geen tijd was om met Michiel af te spreken, hoopte ik toch ergens dat hij ook al buiten was. Toen ik naar buiten stapte echter, was Nicolai de eerste di eik zag, en daarna Alexa, die naast hem stond. Aangezien ik toch nog niet had afgesproken met Michiel, en hij zou vragen of Nicolai misschien ook mee wou, bedloot ik naar het tweetal toe te lopen. Ik ving kleine stukjes van hun gesprek op, wat over hardlopen ging op het moment, en de plekken waar je dat hier het beste kon doen.
    "Hey," zeg ik vrolijk wanneer ik bij de twee aangekomen ben. De 'ey' spreek ik extra lang uit, wat ik wel vaker doe. Nicolai ken ik erg goed, en ik geef hem dan ook een korte knuffel bij de begroeting. Aangezien ik Alexa wat minder goed ken, glimlach ik enkel naar haar. Ik haal een hand door mijn haar, en bedenk me net dat ik waarschijnlijk hun gesprek heb verstoord.
    "Oh shit. Jullie waren in gesprek, right?" floept er dan ook uit mijn mond. Ietwat ongemakkelijk zet ik een half pasje naar achter, al verbaas ik mezelf er mee. Even spookt het door mijn hoofd dat ik gewoon Michiel op moet zoeken om te kijken of we misschien eerder zouden gaan, maar met meerdere is altijd net wat gezellig. Toch betwijfel ik het of het handig om nu te vragen of Nicolai ook mee wilt, aangezien ik Alexa dan automatisch ook uit nodig, of uit zou moeten nodigen. De reden dat ik hierom twijfel is dat ik niet zeker weet of Michiel het hier mee eens zou zijn, maar het mij niet heel veel uit maakt. Hoe meer zielen hoe meer vreugd.
    "Lekker geslapen?" vraag ik daarom maar.


    take me back to the basics and the simple life