• T H E      C I R C U S
    Cirque de la Lune is een zeer succesvol, Europees circus. Het circus is voornamelijk gericht op acrobatiek, en doet, op de voltige/trick riding na, niets met dieren. Het circus trekt altijd een groot bekijks en bestaat dit jaar al weer 23 jaar. Het circus maakt dit jaar voor het eerst een tour door Amerika, met hun nieuwste show. In dit RPG volgen we de circusartiesten tijdens hun tour.

    F U R T H E R      I N F O R M A T I O N
    • Het circus reist met caravans en campers van locatie naar locatie. Op locatie zijn dit ook de woonvertrekken van de artiesten. Over het algemeen wonen er drie of vier artiesten in een caravan of camper.
    • Het circus zal op populaire locaties langer blijven staan dan op anderen. Op het moment van de RPG staan zij bij de stad Chicago. Hier zullen acht shows worden gegeven. Op maandagavond, dinsdagavond en middag, woensdagavond, vrijdagmiddag, zaterdagmiddag, zondagochtend en zondagavond.
    • Circusartiesten worden verzocht het te melden als zij de stad in gaan en een tijd door te geven dat zij weer terug zijn.
    • Aan het einde van iedere show-week gaat het circus met elkaar uit eten
    • Het circus heeft aan het begin van de RPG elf show's achter de rug, acht in New York en drie in steden tussen New York en Chicago

    R O L E S
    [Guys/Girls: 5/9]
    V O L T I G E      A N D      T R I C K      R I D I N G
    Annika Mia Pilkvist — 21 — Bryden Jenkins — Aveyard — 1.4
    Naam — Leeftijd — Faceclaim — Whitethorn — Pagina
    Nathaniel Gabriel Maximus Montgomery — 21 — Simon Nessman — Olympiodorus — 1.2
    Nicolai Magnus Sørensen — 26 — Jon Kortajarena — Necessity — 1.4

    Mihai Alin Dalca — 23 — Damien Molony — MikeGClifford — 1.4


    A C R O B A T I C S,      A C R O B A L A N C E      A N D      A C R O      D A N C E
    Max Connor Prior — 25 — Sean O'Pry — Sonorous — 1.2
    Lukah Isabella Ratajkowski — 17 — Faceclaim — Ziegler — Pagina
    Aliz Malena Balázs — 20 — Faceclaim — Feyre — 1.4
    • Naam — Leeftijd — Faceclaim — User — Pagina

    T R A P E Z E,      M U L T I P L E      T R A P E Z E      A N D      F L Y I N G      T R A P E Z E
    Abigaïl Haylee Delvin — Leeftijd — Faceclaim — Yisha — 1.4
    • Naam — Leeftijd — Faceclaim — User — Pagina
    • Naam — Leeftijd — Faceclaim — User — Pagina

    K N I F E      T H R O W I N G
    Valeria Alexis Iphigenia Aurelius — 20 — Bridget Satterlee — Olympidorus — 1.2

    • Naam — Leeftijd — Faceclaim — User — Pagina

    A E R I A L      S I L K      A N D      A E R I A L      HOOP
    Sapphire Catherine Evans — Leeftijd — Kassi Smith — Sonorous — 1.2
    • Naam — Leeftijd — Faceclaim — User — Pagina

    T R A M P O L I N I N G
    • Naam — Leeftijd — Faceclaim — User — Pagina
    • Naam — Leeftijd — Faceclaim — User — Pagina

    T I G H T      R O P E      W A L K I N G
    Deirdre Bonnie Kincaid — 20 — Faceclaim — Catastrophes — 1.2
    Michiel Nathaniel Calligan — 23 — Sam Claffin — Florentina — 1.6

    R I N G M A S T E R
    • Naam — Leeftijd — Faceclaim — User — Pagina

    O T H E R      —      C A R E T A K E R S,      M E D I C S,      B U I L D E R S,      T I C K E T      S E L L E R S      E T C.
    Lydia Eden Young — 23 — Faceclaim — Waarzegster — Krueger — 1.3
    • Naam — Leeftijd — Faceclaim — Beroep — User — Pagina
    • Naam — Leeftijd — Faceclaim — Beroep — User — Pagina

    R U L E S
    R P G
    • Schrijf minimaal 200 woorden, naam, codes etc is uitgezonderd! Schrijf dus minimaal zo'n 7 regels.
    • Wees aardig tegen elkaar buiten het schrijven om.
    • De Huisregels van Quizlet gelden uiteraard ook hier.
    • Posts dienen geschreven te worden in correct Nederlands.
    • 16+ (sex, extreem geweld, etc) is toegestaan, maar meld dit wel even aan de bovenkant van je post, in het rood.
    • Enkel Jente en ik (Sonorous & Aveyard) maken nieuwe topics, tenzij anders vermeld. Als wij allebei drie dagen niet online zijn geweest, mag degene met de laatste post een nieuw topic aanmaken, mits hij de link zowel in het praattopic en zijn post in het dan oude speeltopic zet. (Bij speeltopics. Voor Rollentopics geld hetzelfde. Bij Praattopics gelieve enkel in de laatste post.)
    • Als je twee weken niet reageert, zal een van ons je een PB sturen. Als je een geldige reden hebt zal je niet uit de RPG gezet worden.
    • Als je niet meer met plezier meespeelt, meld je dan netjes af én schrijf nog minimaal een post over hoe je personage het gesprek af rond/het circus verlaat o.i.d.
    • Rollen dienen binnen drie dagen worden aangemaakt, en binnen vijf dagen afgerond te zijn. Uitstel vragen is geldig met een geldige reden.
    • Bespeel andermans personages niet zonder toestemming.

    C I R C U S
    • Wees beschaafd tegen elkaar, het kan voorkomen dat je elkaar niet mag maar wees altijd respectvol naar elkaar toe!
    • Ga netjes om met alle materialen en apparatuur. We moeten niet hebben dat er een ongeluk gebeurt of dat iets voor aanvang van de show kapot blijkt te zijn.
    • Meld het als er dingen kapot gaan. Dit kan gebeuren, maar als het niet gemeld wordt kan er niks aan gedaan worden.
    • Train op de aangegeven momenten en wees op tijd aanwezig. (20 min. voor aanvang training, een uur voor aanvang v.d. show)
    • Het gebruik van verdovende middelen is absoluut verboden.
    • Je zorgt voor je eigen eten, kleding etc.
    • Laatkomers bij training moeten 20 extra burpees doen, bij te laat komen van de show wordt iets anders verzonnen.


    L I N K S
    Praattopic: 1
    Rollentopic: 1
    Information about the acts: Voltige, Trick Riding, Acrobatics, Acrobalance, Acro Dance, Trapeze, Multiple Trapeze, Knife Throwing, Flying Trapeze, Aerial Silk, Aerial Hoop, Trampolining, Ringmaster, Tighrope Walking

    C A M P E R / C A R A V A N      I N D E L I N G
    Wat hier nu staat kan aangepast worden op verzoek!
    3 personen per caravan, 4 per camper.

    • Personage Nichelle — Abigail — Sapphire
    • Deidre — Valeria — Max — Nathaniel
    • Isiah — Michiel — Nicolai
    • Annika — Dima — Mihai
    • Aliz — Lydia —Lukah


    T H E      S T A R T I N G P O I N T
    Dinsdag 22 september — 10.32 — Zonnig — 18°C





    [ bericht aangepast op 15 dec 2015 - 21:05 ]


    take me back to the basics and the simple life

    LUKAH ISABELLA RATAJKOWSKI




    Lukah was later dan de rest aangekomen bij haar camper, waardoor ze alleen was. De rest had al besloten om zich naar het kampvuur te begeven, waar Lukah hen groot gelijk in gaf. Ze liet zich neer zakken op de stoel voor de spiegel en begon zorgvuldig haar make-up eraf te halen. De schmink en dergelijke van haar act waren overdreven, omdat zelfs de personen achterin het publiek het moesten zien. Daardoor was het een hele taak om het er uiteindelijk af te krijgen. Toen het er eenmaal af was, haalde ze de tientallen schuifspeldjes uit haar haren en borstelde haar bruine lokken eens flink door. Daarna stond ze op en verwisselde ze haar sprankelende outfit voor een gemakkelijke broek en trui - eentje waarin ze wel twintig kilo zwaarder leek.
          Lukah liet zich neerzakken op haar bed en staarde naar de grond. Soms voelde ze zich wat eenzaam, omdat ze eigenlijk geen echte beste vriendin had in het circus. Ze was wat jonger dan de rest en daardoor voelde ze zich af en toe er niet bij horen. Lukah speelde wat met haar vingernagels en wiebelde haar voeten zenuwachtig op en neer. Toch kon ze zich makkelijk over haar eenzaamheid heen zetten. Ze was blij dat ze bij het circus terecht was gekomen. Haar ambitie en talent werd er gewaardeerd en ze kon dagelijks doen wat ze echt leuk vond.
          Ze staat weer op en verlaat haar camper om richting het kampvuur te lopen. Eenmaal daar aangekomen, laat ze zich neerzakken.


    Big girls cry when their hearts are breaking

    †NICOLAI MAGNUS SØRENSEN†
    "There are so many people out there who will tell you that you can’t. What you’ve got to do is turn around and say 'watch me'"
    26 years - Voltige and Trick Riding - Danish



    Gelukkig was ze inderdaad in de trailer en het duurde dan ook niet lang voor de deur openging en Lydia verscheen. Waarschijnlijk was zij zich net als vele anderen aan het omkleden geweest, want ze stond alleen in een topje en haar ondergoed. Nicolai stoorde zich er niet echt aan. Hij had genoeg dames in ondergoed – of minder – gezien en zeker in het circus als je je snel moest omkleden voor de volgende act, was in je ondergoed staan iets waar je snel aan moest wennen.
    Lydia was dan wel geen artiest, toch leek ook zij zich er niet echt aan te storen, aangezien ze hem eerst kort omhelsde – wat hij beantwoordde – en hem daarna binnen uitnodigde met de opmerking dat ze zich aan het omkleden was – wat overduidelijk was, tenzij ze normaal gesproken haar klanten in haar ondergoed ontving. In dat geval moest er misschien worden gekeken naar wat voor ‘toekomst voorspellen’ zij eigenlijk uitvoerde.
    Terwijl ze zich omkleedde, keek hij toch even nadrukkelijk de andere kant op om haar niet het gevoel te geven dat hij aan het kijken was hoe zij zich uitkleedde. Het gevoel dat zijn droom hem gegeven had, werd alleen maar versterkt door de sfeer die in de kleine trailer hing en het idee dat hij zijn droom zou moeten gaan delen. Hij kon zich nog terugtrekken met het argument dat hij haar alleen maar kwam ophalen voor het kampvuur. Hij hoefde niks te zeggen.
    “Er is iets,” zei Lydia, waarmee ze meteen zijn ontsnappingsroute teniet deed. Ze had het al gezien, zo duidelijk was het. Wie zou het nog meer hebben gezien? “Wil je nog snel een kopje thee, voor we naar het kampvuur gaan?” vervolgde ze en hij glimlachte even. Ze bood hem duidelijk de kans om erover te praten, maar ook de kans om het erbij te laten zitten als hij dat liever wilde. Dat ze de theekopjes al bijna gepakt had, maakte haar kans wel iets ongeloofwaardiger, maar dat kon hem niet storen. Hij was hier wel gekomen om te praten.
    “Thee klinkt goed,” zei hij daarom terwijl hij plaatsnam op een van de stoelen waar normaal gesproken haar klanten zaten.
    “Hoe was je act vandaag, Nicolai?” vroeg ze hem toen. “Ik vind het zo jammer dat ik niet kon komen kijken naar jullie.”
    “Dat betekent wel dat je veel klanten hebt gehad,”antwoordde hij iets te opgewekt. “Je hebt trouwens niks gemist. Het ging behoorlijk slecht vandaag. Niks lukte fatsoenlijk.” Hij aarzelde even of hij verder moest praten of niet. Hij was normaal gesproken een van de eerste die riepen dat zulke dingen onzin waren en het gewoon allemaal verzonnen was – wat de eerste keer dat hij dat tegen Lydia had gezegd niet heel goed in de smaak was gevallen, maar gelukkig leek ze hem dat te hebben vergeven – en nu stond hij hier toch voor een droom die zeer waarschijnlijk gewoon een nachtmerrie was geweest.
    “Dat brengt me ook op de reden waarom ik hier ben.” Opnieuw was hij even stil voor hij verder praatte. “Je weet ook wel dat ik niet echt in voorspellingen enzo geloof, maar ik had vannacht een droom, en het voelde zo… echt.” Hij was steeds zachter gaan praten, terwijl de droom weer voor zijn geest verscheen. “Zo… onheilspellend.” Hij hoopte maar dat Lydia hem ermee kon helpen, want zelfs hij wist dat dit zeer waarschijnlijk geen gewone droom was geweest.


    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    A N N I K A      M I A      P I L K V I S T
    “Things change. And friends leave. Life doesn't stop for anybody.”
    Trick Riding/Voltige • 21 • Outfit


    Toen ik zijn naam zei, leek hij me eerst even niet op te merken, maar niet veel later ging zijn gezicht van chagrijnig, naar lichtelijk geschrokken, naar een brede glimlach, waarvan ik niet kon laten hem terug te tonen. De glimlach sierde, zoals vaak, mijn gezicht. Aangezien ik me realiseerde dat als ik weer zou gaan liggen ik mijn haar weer weg moest halen onder mijn rug vandaan, duwde ik mezelf omhoog totdat ik in de kleermakerszit zat.
    "Annika," rolde er over zijn lippen, "Hoe gaat het ermee?" vroeg hij vervolgens.
    Ik draaide me iets naar hem toe. Het vuur zorgde voor een aangename warmte, maar was helaas enkel te voelen aan de kant van mijn lichaam die naar het vuur was gedraaid.
    "Gaat goed hoor," antwoordde ik hem.
    "Koud he?" merkte hij vervolgens op, waarna ik merkte dat hij zijn handen zo dicht mogelijk bij het vuur heeft om ze warm te houden maar niet te branden. Een lach verliet mijn keel.
    "Koud? Dat valt toch hartstikke mee?" reageerde ik dan ook. Misschien lag het er aan dat ik ben opgegroeid in een koud land, maar ik had het eigenlijk nooit koud. Ik was altijd degene die als laatste een winterjas aantrok, en degene die anderen altijd uitlachte wanneer zij hun dikke handschoenen en muts tevoorschijn haalde.
    "Serieus Michiel, zo koud is het niet."
    Meerdere mensen kwamen nu naar het kampvuur toe, en nog altijd sierde een glimlach mijn gezicht.
    "Hoe ging je act trouwens? Ik kon niet meer kijken, aangezien je na de voltige moest," vroeg ik hem vervolgens. "Naja, het ging vast wel goed. Het gaat altijd wel goed, toch?"


    take me back to the basics and the simple life

    Michiel Calligan
    Langzaam maar zeker leek het alsof er meer mensen een voor een bij het vuur kwam aandruppelen. Dit vond hij niet erg. Hij ging in de kleermakerszit zitten, dat was een houding die hij vader dan eens aannam. Even staarde hij in het duister, toen weer in de vlammen. Echt jammer dat ze geen drank hier konden meenemen. Dan waren er misschien al mensen geweest die zongen of zelfs een dansje durfde te wagen. Van dat soort spontane acties hield hij wel. Annika haar lach was ongelofelijk aanstekelijk, en hij vermoedde dat ze dat zelf ook wel doorhad. Het was voor hem onmogelijk en ook niet leuk voor haar om zijn chagrijnige zelf te blijven. Het vuur knisperde aangenaam op de achtergrond. "Gaat goed hoor," zei ze, nadat ze naar hem toe was gedraaid. In die tijd dat hij haar kende was ze geen spat veranderd. Hij mocht haar omdat ze zo lekker zichzelf kon zijn. “Mooi” zei hij en hij keek haar even vluchtig aan. Hij verbaasde zich erover dat ze moest lachen en keek naar haar. Hij zat hier te rillen en zij had het helemaal niet koud?? "Serieus Michiel, zo koud is het niet."
    “Echt wel” zei hij en hij zette even een pruillipje op. “Nee, maar serieus, heb jij het echt niet koud?” vroeg hij zich af en hij pakte zonder toestemming 1 van haar handen vast. Hij merkte meteen dat die een stuk warmer waren dan de zijne. Toen hij zich realiseerde dat zijn handen vast als ijsblokjes moesten aanvoelen liet hij haar handen snel los. “Hmm, waarschijnlijk ben ik gewoon een koukleum” zei hij met een glimlach tegen haar. Hij warmde zijn handen weer aan het vuur , al aftastend hoe dichtbij hij ze bij het vuur kon houden voordat hij zich zou verbranden. Net op het moment dat het te dichtbij zou worden, trok hij zijn beide handen terug. Hij deed ze in zijn hoodie, terwijl hij al zittend in kleermakerzit heen en weer wiebelde. Ook dat was iets dat hem rustig maakte, al kon hij niet goed tegen stilzitten. "Hoe ging je act trouwens? Ik kon niet meer kijken, aangezien je na de voltige moest," vroeg Annika hem vervolgens. "Naja, het ging vast wel goed. Het gaat altijd wel goed, toch?"
    “Zoals je zelf al zei, het ging inderdaad goed”. Iets anders had hij ook niet verwacht.
    “Wanneer zouden we weer eens vrij hebben?” vroeg hij zich hardop af. Het kwam niet vaak voor dat ze vrij hadden, en hij had eigenlijk wel de behoefte om weer eens vrij te hebben. Voornamelijk omdat hij niet kon wachten om andere landen te verkennen tijdens zijn reis. Hij had het nog steeds koud maar probeerde niet aan dat gevoel te denken. Hij knikte even ter begroeting naar Lukah. "Ben ik nou de enige die het koud heeft?" vroeg hij haar, stiekem hopend dat deze hem gelijk zou geven.


    --Michiel laat haar wel even in het gesprek komen---

    [ bericht aangepast op 23 nov 2015 - 23:09 ]


    Aan niets denken is ook denken.

    (iemand voor Lukah?)


    Big girls cry when their hearts are breaking

    LYDIA BERSALI



    Kort wrijf ik met een enkele vingers langs de rand van één van de kopjes, waarna ik oprecht een mondhoek omhoog trek bij het horen dat Nicolai zou blijven voor wat thee. Zonder aarzeling vul ik de beide kopjes bijna tot aan de rand met heet water en open het doosje met de verschillende soorten theezakjes naar hem toe, nadat ik er zelf eentje met citroensmaak van tussen geplukt heb en in het stomende water onderdompel. Al gauw bereikt de frisse geur mijn neus en voel ik een kalmte door mijn lichaam verspreiden, al richt ik mijn blik simpelweg naar Nicolai die net plaats heeft genomen voor me.
          ”Dat betekent wel dat je veel klanten hebt gehad,” reageert hij plots enthousiast op mijn eerdere opmerking, waarna ik even zachtjes grinnik en mijn handen om het warme porselein vouw, om daarna een slokje te nemen van mijn thee. Het voelt me nog steeds gek als de anderen me zoiets zeggen, alsof het een compliment is – zoals het ook voelt. Ik vind de acts die ze uitvoeren immers zoveel indrukwekkender dan wat ik de hele dag doe, wat naar mijn gevoel ieder zou kunnen als ze er de juiste passie voor hebben. Toch voelt hun waardering altijd maar al te prettig.
          “Je hebt trouwens niks gemist,” gaat hij verder, waardoor ik meteen diep frons, “Het ging behoorlijk slecht vandaag. Niks lukte fatsoenlijk.” Voor even voel ik een aarzeling in zijn spreken en besef hoe persoonlijk dit voor hem moet zijn, waardoor ik me zorgen maak of mijn uitnodiging niet compleet ongepast was – tot hij tot mijn eigen opluchting weer verder spreekt.
          ”Dat brengt me ook op de reden waarom ik hier ben.” Kort pauzeert hij in zijn spreken en laat ik mezelf toe met mijn hand kort de zijne aan te raken, in hoop een vorm van steun te tonen. “Je weet ook wel dat ik niet echt in voorspellingen enzo geloof, maar ik had vannacht een droom, en het voelde zo. . . echt. Zo. . . onheilspellend.”
          Weer sta ik mezelf toe hem met enig medeleven aan te kijken als ik zie hoe moeilijk hij dit vindt – wat me terwijl op een vreemde, absurde manier erg trots maakt op hem. Ik had al snel geweten van hem dat hij niet gelooft in wat ik doe en dat had ik hem ook net zo snel weer vergeven, er zijn er immers zovelen die sceptisch zijn naar mijn voorspellingen toe en dat is hun goed recht – zolang ze er maar niet te erg over gaan zeuren. Dat hij hier nu zo openlijk over praat, ondanks zijn stem bijna niet meer dan een fluistering is, betekent oneindig veel voor me.
          ”Nicolai..” zeg ik dan zacht en vol medeleven naar hem toe, vooral verrast om zijn woorden welke ik niet van hem had verwacht. “Bedankt, dat je dit met me deelt.” Ik nip weer even van het kopje en tik er zachtjes met één van mijn vele ringen tegen aan.
          ”De show was ongetwijfeld prachtig, dus niet te hard zijn voor jezelf. Je hebt een band met de paarden die ik eindeloos bewonder,” geef ik dan toe, maar kijk hem dan iets serieuzer aan – denkend aan zijn woorden over de droom. “Ik- Je weet dat ik geloof in vele dingen, het belang van dromen is daar één van.” Ik glimlach zachtjes en zoek zijn ogen even op. “Maar, hoewel ik eindeloos geloof dat ze een voorteken kunnen zijn van de toekomst, een soort teken. . . Kan het dat het net iets is van je verleden, wat je nog niet losgelaten hebt of nog vrede mee moet sluiten. Kan dat?”
          Ik bijt even op mijn lip. “Zou je- me erover willen vertellen? Alleen als je wilt, natuurlijk,” vraag ik hem aarzelend, denkend dat het kampvuur nog wel even kan wachten. Dit is immers duidelijk belangrijker - wie weet tot wat voor verleden of voorspelling zijn droom zou kunnen leiden?

    [ bericht aangepast op 24 nov 2015 - 1:03 ]


    A girl who wonders.

    A N N I K A      M I A      P I L K V I S T
    “Things change. And friends leave. Life doesn't stop for anybody.”
    Trick Riding/Voltige • 21 • Outfit


    "Mooi," antwoordde Michiel kort, nadat hij ook in de kleermakerszit was gaan zitten. Toen ik lachte, keek hij me enkel raar aan, wat er voor zorgde dat ik nog even wat langer moest lachen.
    "Echt wel," zei hij, "Nee, maar series, heb jij het echt niet koud?" vroeg hij verbaasd. Vervolgens pakte hij vanuit het niets een van mijn handen vast. Ik rilde even, zijn handen waren echt ijskoud. Hij liet ze snel weer los, en de glimlach die even van mijn gezicht was verdwenen, verscheen weer.
    "Hmm, waarschijnlijk ben ik gewoon een koukleum," kakelde hij er achteraan, vooraleer hij zijn handen weer bij het vuur begon te warmen.
    "Nope, ik heb het echt totaal niet koud, maar ik ben dan ook opgegroeid in een koud land, hé" reageer ik nog op hem, een speelse ondertoon siert mijn stem. Ik kijk Michiel even aan, maar kijk al snel weer weg naar het vuur. Op de een of andere manier heeft vuur me altijd gefascineerd.
    “Zoals je zelf al zei, het ging inderdaad goed," antwoordde hij nog op mijn eerdere vraag over hoe zijn act dit maal ging. Voordat ik echter kon reageren, pratte hij al weer verder. “Wanneer zouden we weer eens vrij hebben?”
    Over die vraag dacht ik eventjes na, waarschijnlijk niet binnenkort, nu we midden in onze tour zaten.
    "Geen idee, maar we hebben wel steeds tussendoor pauze. Morgen hebben we bijvoorbeeld geeneens training en we hebben komende week ook enkele vrije avonden als ik het me goed herinner."
    Niet veel later voegde er zich nog een persoon bij het kampvuur, Lukah. Ik glimlachte even naar het meisje, terwijl ik me iets minder in een 1-op-1 positie op stelde, aangevende dat ze welkom was om bij ons te komen zitten. Het meisje was nog erg jong, zeker als circusartiest, maar had onmiskenbaar veel talent.
    "Ben ik nou de enige die het koud heeft?" Was Michiels eerste reactie toen hij haar ook opmerkte, wat er voor zorgde dat er weer een lach mijn keel verliet.
    "Stel je niet zo aan, Michiel," zei ik dan ook, en ik gaf hem even een korte duw in zijn zij.
    "Hi, Lukah. Hoe gaat 'ie?" richtte ik mijn aandacht vervolgens op het meisje.


    take me back to the basics and the simple life

    LUKAH ISABELLA RATAJKOWSKI




    Pas toen Lukah zich echt gesetteld had bij het kampvuur viel het haar pas op dat ze dicht bij Annika en Michiel was gaan zitten. Algauw richtte de twee zich dan ook op Lukah. Even voelde ze zich wat ongemakkelijk. Niet omdat ze hen niet aardig vond, maar omdat ze het altijd moeilijk vond om een gesprek te beginnen. Lukah was altijd erg op zichzelf gericht en moest er dus keer op keer weer aan wennen om een gesprek aan te knopen.
          'Het gaat goed,' antwoordde ze vlug op de vraag van Annika. Ze sierde een glimlach rondom haar lippen en bekeek het tweetal. Ze had ongelofelijk veel respect voor alle circusartiesten, dus ook voor hen. 'Hoe gingen jullie acts?' vroeg ze toen om het gesprek gaande te houden. Terwijl ze luisterde naar hun antwoorden, speelden ze met een pluk van haar lange haren. Deze wikkelde ze steeds weer opnieuw om haar wijsvinger heen en liet het er weer vanaf glijden. Ondertussen trok Lukah haar benen op en sloeg haar armen erom heen. Niet omdat ze het koud had, maar omdat ze dat een fijne positie vond om te zitten.


    Big girls cry when their hearts are breaking

    Michiel Calligan
    Het heen en weer bewegen had niet zoveel zin. Het zorgde er niet voor dat hij zich wat warmer ging voelen, dus hield hij er maar mee op. Zijn handen warmden enigszins op maar hij had geen zin om ze de hele tijd bij het vuur te houden, dus sloeg hij zijn armen over zijn middel. Hoe lang zou het duren voordat de eerste ster aan de hemel zou staan? vroeg hij zich af. "Nope, ik heb het echt totaal niet koud, maar ik ben dan ook opgegroeid in een koud land, hé" Hij hoorde de speelse ondertoon in haar stem wel. “Hmmm” zei hij zachtjes terwijl hij in het vuur bleef staren. Ze had geluk dat ze in een koud land was opgegroeid en tegen kou kon, want hij kon het blijkbaar niet zo goed. "Geen idee, maar we hebben wel steeds tussendoor pauze. Morgen hebben we bijvoorbeeld geeneens training en we hebben komende week ook enkele vrije avonden als ik het me goed herinner."
    Daar had ze ook gelijk in. Het was niet per se dat hij meer vrij wilde, alleen hij was al druk bezig om in zijn hoofd reisplannen te maken van waar naar waar hij zou gaan. En als hij eenmaal dan een reis in zijn hoofd had, kreeg hij spontaan zin om meteen zijn rugzak in te pakken en gewoon weg te gaan. Niet dat het circus hem niet beviel, het was toch steeds dezelfde omgeving waarin je je begaf. Hij keek even naar Lukah, die zich bij het vuur begaf. Hoewel hij haar niet heel goed kende, mocht hij haar wel. Ze was, als hij het zich goed herinnerde, de jongste artieste die zich in het circus begaf. Daar had hij wel respect voor. "Stel je niet zo aan, Michiel," zei Annika op zijn opmerking, waarna ze hem een korte duw gaf. Hij verloor zijn evenwicht niet maar veerde rustig terug in kleermakerszit met een glimlach rond zijn lippen. Hij keek weer naar Lukah. Hij hoopte dat zij zich welkom zou voelen tussen hen, en de anderen in het circusgezelschap. Ze leek een beetje op zichzelf te zijn, maar dat vond hij geen probleem. 'Hoe gingen jullie acts?’ vroeg ze aan hen. ‘Prima’ antwoorde hij, en veel meer had hij er niet over te zeggen. Hij hoefde hier ook niet echt meer over te praten, maar het was wel aardig dat ze het vroeg. Hij wist niet echt wat om te zeggen en merkte dat een beetje van zijn chagrijnige bui nog niet was verdwenen. Hij staarde in de vlammen en liet het aan Annika of Lukah over om het gesprek weer op gang te brengen.

    Bij nader inzien besloot hij toch maar de stilte te doorbreken. Hij was nooit zo van de stiltes en erg gezellig was het ook niet als je bij een kampvuur zat om helemaal niets te zeggen. Hij keek even naar de lucht. Hoewel het donker was, was het nog niet diep in de nacht. Het kon hem eigenlijk ook niet zoveel schelen hoe laat het was, want hij ging toch altijd laat naar bed. “Dus morgen geen training, jullie nog plannen?” vroeg hij aan hen. Zelf had hij het idee om naar de stad te gaan, wellicht was er iemand die mee wilde. Dat was toch gezelliger dan in je eentje op pad gaan. Hij wachtte het antwoord van zijn vraag van de dames af. “Zouden jullie niet eens een andere act willen doen?” vroeg hij aan hen. Het was niet zo dat hij zijn act stom vond, maar hij vond het erg leuk om andere acts te leren en als hij niet tight rope walking had gekozen had hij ongetwijfeld iets anders leuk gevonden. “Messenwerpen, dat lijkt me wel wat” beantwoordde hij zijn vraag voor zichzelf. Hij hield van het risico, en gevaar dat bij de act hoorde. Hij had het enkel 1 keer geprobeerd, maar zou het zeker nog wel eens willen proberen. Inmiddels was het helemaal donker geworden en was zelfs een van de eerste sterren aan de hemel geklommen.

    [ bericht aangepast op 25 nov 2015 - 17:42 ]


    Aan niets denken is ook denken.

    †NICOLAI MAGNUS SØRENSEN†
    "There are so many people out there who will tell you that you can’t. What you’ve got to do is turn around and say 'watch me'"
    26 years - Voltige and Trick Riding - Danish


    Lydia vulde de kopjes met thee en Nicolai pakte zijn kopje aan, waarna hij Lydia’s voorbeeld volgde en zijn koude handen om het warme kopje vouwde.
    Toen hij eenmaal begonnen was met praten, raakte ze kort zijn hand aan en hij wist dat ze hem zo probeerde te steunen. Ze leek te beseffen hoe moeilijk het eigenlijk voor hem was om toe te geven dat deze droom misschien wel iets betekende en hij was stiekem toch wel erg opgelucht dat ze hem niet uitlachte en zei dat alles wat zij deed inderdaad slechts een leugen was. Ze nam hem tenminste serieus.
    “Nicolai…” zei ze zacht en hij keek haar even met een halve glimlach aan om ervoor te zorgen dat zij zich niet al te druk ging maken voor ze zelfs maar de droom had gehoord. Waarschijnlijk was het niks en hij wilde haar niet ongerust maken. “Bedankt, dat je dit met me deelt. De show was ongetwijfeld prachtig, dus niet te hard zijn voor jezelf. Je hebt een band met de paarden die ik eindeloos bewonder,” vervolgde ze en hij glimlachte even. Waarschijnlijk had niemand gemerkt dat er iets aan de hand was geweest, maar hij had het wel gevoeld, dus hoe prachtig het ook was geweest, voor hem was het verkeerd gegaan.
    Iets serieuzer vervolgde ze. “Ik- Je weet dat ik geloof in vele dingen, het belang van dromen is daar één van. Maar, hoewel ik eindeloos geloof dat ze een voorteken kunnen zijn van de toekomst, een soort teken. . . Kan het dat het net iets is van je verleden, wat je nog niet losgelaten hebt of nog vrede mee moet sluiten. Kan dat?” Hij beantwoordde haar blik en dacht even na voor hij antwoord gaf. Het kon wel waar zijn, hij had natuurlijk niet de allerbeste jeugd gehad, al wist hij ook wel dat hij niet zou mogen klagen. Hij was opgegroeid met een gezin, had altijd onderdak en eten gehad en was nooit iets tekort gekomen, dus hij had het beter gehad dan heel veel andere mensen op deze planeet.
    “Zou je- me erover willen vertellen? Alleen als je wilt, natuurlijk,” vroeg ze hem voordat hij de mogelijkheid had gehad om antwoord te geven. Ze leek een beetje te aarzelen, alsof ze er niet goed naar durfde te vragen.
    “Het zou wel kunnen,” antwoordde hij zacht. Hij had niemand over zijn verleden verteld. Dat kwam deels omdat hij niet dacht dat het voor anderen ook maar enigszins bijzonder zou kunnen zijn en het gewoon ontzettend vaak voorkwam, maar ook wel omdat hij het veel te persoonlijk vond om over te praten en het hem nog steeds veel pijn deed, zelfs al was het bijna 7 geleden.
    “Ik ben wel bereid je het te vertellen,” vervolgde hij en hij was heel even stil terwijl beelden van de droom weer tevoorschijn kwamen. Hij dacht even na over hoe hij moest beginnen, maar bedacht zich toen dat Lydia waarschijnlijk wel gewend was aan warrige verhalen van mensen die haar raad wilden hebben, dus hij begon maar gewoon te praten.
    “Ik stond onder een overkapping te schuilen voor een storm, toen er plots een aardbeving was, waardoor het dak bijna instortte en ik de stromende regen in moest. Ik had een rugzak op die met de stap zwaarder leek te worden, tot ik uiteindelijk door alle bagage niet meer verder kon. Toen ik de tas opende, zat hij vol asbakken. Toen ik er een probeerde te pakken, veranderde hij in een aap die mij in mijn hand beet en toen werd ik wakker.” Nu hij zijn droom hardop had uitgesproken, realiseerde hij zich pas hoe dom zijn droom eigenlijk klonk. Er gebeurde weinig in wat niet in de ‘gewone’ droom ook kon gebeuren. Het was niet eens zo eng geweest of iets waardoor het met goed recht een nachtmerrie genoemd kon worden. Het was gewoon het gevoel dat erbij kwam kijken.
    Hij keek naar zijn handen en zijn kop thee en eigenlijk alles behalve Lydia. Zijn droom klonk gewoon stom en hij had het nooit moeten vertellen, maar gewoon naar het kampvuur moeten gaan. Ze zou hem nu vast alsnog uitlachen. Dat zou iedereen hebben gedaan na zo’n rare droom.

    [Ik ben best wel een tijd bezig geweest met een droom maken, dusss... veel plezier met erachter komen wat hij betekent :Y) De woorden waar het om gaat, heb ik wel schuingedrukt gedaan voor je (:]


    The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

    Mihai Alin Dalca
    // Longeur, Paarden caretaker // 23 // Romania //
    Ik zat bij mezelf aan het kampvuur, terwijl Annika, Michiel, en Lukah zaten te praten, of eigenlijk meer beleefdheden aan het uitwisselen waren. Daar had ik het nooit zo op. Waarom zou je elke dag hetzelfde gesprek voeren? Eerlijk gezegd werd ik daar heel moe van. Ik staarde naar de vlammen en dacht over vandaag, maar vooral ook het leven. Ik zat hier echt wel fijn op mijn plek, maar aan de andere kant miste ik mijn familie heel erg en werd alleen met paarden werken soms heel eentonig. Ik had bij de grote baas wel eens gevraagd waarom er geen andere dieren waren, waarop ik alleen het botte antwoord had gekregen dat het gewoon zo was en niet ging veranderen. Daarna had ik nog wel eens gevraagd om een geit, of iets anders kleins, maar hij had me altijd afgekapt en gezegd dat dingen hier anders gingen dan in het Oostblok en hij al erg toegevend was met het feit dat ik Darius mocht houden. Voor de rest ging het echt wel goed tussen mij, de andere artiesten, en zelfs de grote baas, maar toch twijfelde ik zeker wel of ik geen circus had moeten uitzoeken met meer verschillende dieren. Je stapte in deze wereld, zeker tegenwoordig, niet zo een twee drie over, en al helemaal niet als je eenmaal mijn leeftijd had. Een diepe zucht rolde over mijn lippen en ik liet mijn ogen over mijn collega's en vrienden gaan. Ik zou ze ech niet willen missen, maar dat had ik ook altijd over mijn familie gedacht, en ook hen had ik verlaten toen de tijd er rijp voor was. Mijn ogen stopten bij Lukah, die nu op een punt stond waar ik een paar jaar geleden had gestaan. "Kan je het allemaal nog een beetje bevatten, Lukah?" vroeg ik aan het meisje. Het eeste jaar weg van je ouders was altijd het moeilijkst om door te komen. Alles was nieuw en je miste iedereen nog enorm veel. Ik hoopte dat het met haar goed ging, want het was zeker niet niets om als jonkie het circus in te komen. Nu was het voor haar vast een grotere stap geweest, omdat ze hier eigenlijk niet thuishoorde, terwijl ik in een circus was opgegroeid, maar goed. Ik wilde niet dat ze weg zou kwijnen. Dit Americaanse avontuur was allemaal wel interessant en spannend enzo, maar we waren nu allemaal heel ver van onze geboortegronden en ik had geen idee hoe iedereen daarmee omging, zeker als het reizende bestaan niet in je bloed zat. Of het nu America was of Rusland, ik had m'n eigen plekje in de camper en voor mij was dat genoeg om me thuis te voelen, mijn huis had nooit stilgestaan. Ik kon me dan ook niet voorstellen om op een plek te wonen, laat staan hoe het voelde als je van daar dit bestaan koos.


    Bowties were never Cooler

    A N N I K A      M I A      P I L K V I S T
    “Things change. And friends leave. Life doesn't stop for anybody.”
    Trick Riding/Voltige • 21 • Outfit


    "Het gaat goed," antwoordde het meisje op mijn vraag, waarna ik vriendelijk naar haar glimlachte.
    "Hoe gingen jullie acts?" De vraag, die altijd gevraagd werd, was waarschijnlijk eerder uit beleefdheid dan uit pure interesse. De vraag is namelijk hetgeen wat gesteld word om een gesprek op gong te houden, of om simpelweg een klein beetje interesse te tonen zonder iemand uitvoerig uit te horen. Ik liet mijn linkerhand even door mijn haar gaan terwijl ik in het vuur staarde.
    "Prima hoor," antwoordde ik tegelijkertijd met Michiel, waardoor een lach weer over mijn mond rolde. toen ik echter zag dat zowel Lukah als Michiel eigenlijk voornamelijk hun aandacht op het vuur richtten, en Michiel zelfs lichtelijk chagrijnig keek, verborg ik mijn lach en ruilde ik hem in voor een simpele glimlach. Ik ga Michiel een kleine por in zijn zij,
    "C'mon. Niet zo chagrijnig jij," plaagde ik hem een beetje. Het was even stil, totdat Michiel begon te praten. In de gloed van het vuur leken de zwarte haren rond zijn hoofd een goudachtige gloed te hebben, en niet zo goed wetend waarom, moest ik lichtelijk blozen. Hopend dat hij er niks van merkte, probeerde ik mijn aandacht meer te richten op wat hij zei.
    "Dus morgen geen training, jullie nog plannen?" vroeg hij, vooraleer hij al meteen weer vervolgde "Zouden jullie niet eens een andere act willen doen? Messenwerpen lijkt me wel wat," beantwoordde hij ook direct zijn eigen vraag.
    "Hmm, naja we hebben morgen wel twee shows, maar misschien ga ik 's ochtends Chicago verkennen. Alhoewel we later deze week ook nog tijd hebben natuurlijk. Misschien gewoon even wat drinken en een beetje oriënteren," ratelde ik terwijl ik al pratend wat opties overwoog. Ik wou in ieder geval niet de hele tijd hier blijven.
    "En nee, eigenlijk zou ik niks anders willen doen qua act. Ik zou wat meer echt willen rijden misschien, gewoon wat dressuur. Maar daar is nauwelijks tijd voor en niet alle paarden zijn gewend aan een zadel en hoofdstel, hoewel we ze wel zouden moeten hebben liggen," beantwoordde ik ook zijn tweede vraag. Ik vouwde mijn benen iets uit de kleermakers zit en stond even vlug op om wat gras weg te vegen van mijn broek. Niet dat dat veel nut had, ik ging namelijk toch meteen weer zitten. Dicht tegen Michiel aan. Gelukkig was hier niets raars aan, gezien ik eigenlijk iedereen waarmee ik bevriend was gewoon knuffels gaf en altijd tegen alles en iedereen aanleunde. zijn lichaam voelde warm aan, en een glimlach verscheen op mijn gezicht.

    [ bericht aangepast op 28 nov 2015 - 12:11 ]


    take me back to the basics and the simple life

    Michiel Calligan
    Michiel zijn ogen waren gericht op de hemel. Daar leken steeds meer sterren te komen. Het was een heldere en donkere avond, dus ze waren goed te zien. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat er nog een figuur bij het vuur was komen te zitten, Mihai. Hij kon niet verstaan wat hij zei maar hij vroeg wat aan Lukah. Hij hoorde Annika lachen omdat ze op hetzelfde moment hetzelfde antwoord gaven. Ze konden dit wel vaker doen, daar waren ze blijkbaar lang genoeg vrienden voor. Hoewel er bijna een glimlach rond zijn lippen zou vormen, zette deze niet door, wat ervoor zorgde dat hij enigszins chagrijnig keek. “Hé” Na de por in zijn zij keek hij naar Annika en brak er toch een glimlach door op zijn gezicht. Het was bijna onmogelijk om in haar aanwezigheid chagrijnig te zijn, wat haar zowel irritant als een van zijn beste vrienden maakte. "C'mon. Niet zo chagrijnig jij," zei ze. “Sorry, ik heb geloof ik vandaag mn dag niet” verontschuldigde hij zich. Hij kon er niet veel aan doen, toch vond hij dat zijn chagrijnige aanwezigheid niet op zijn plaats was naast de vrolijke en leuke Annika. En dus zorgde hij ervoor dat hij zijn chagrijnigheid op de achtergrond plaatste, of het in ieder geval niet zo opviel.

    Het vuur zorgde ervoor dat hij enigszins opwarmde. "Hmm, naja we hebben morgen wel twee shows, maar misschien ga ik 's ochtends Chicago verkennen. Alhoewel we later deze week ook nog tijd hebben natuurlijk. Misschien gewoon even wat drinken en een beetje oriënteren," hoorde hij Annika zeggen. Hij keek haar aan. “Dat is geen verkeerd idee, misschien ga ik ook wel even de stad in” zei hij even nadat ze was uitgesproken. Eigenlijk had hij nieuwe kleren nodig maar daar had hij nooit zin in, dus zou hij waarschijnlijk gewoon de stad doorslenteren zonder een doel te hebben. En wellicht nog wat goedkope drank scoren. Misschien dat Nicolai ook niets te doen had en ze samen konden gaan. Hij warmde eventjes zijn handen weer aan het vuur en dacht na over wat ze nog meer konden doen. Hij zou in ieder geval niet op het terrein van het circus blijven, nee dat was veel te saai voor hem. Wellicht was er nog wat avontuurlijks te doen in de buurt van Chicago, daar was hij wel voor in. "En nee, eigenlijk zou ik niks anders willen doen qua act. Ik zou wat meer echt willen rijden misschien, gewoon wat dressuur. Maar daar is nauwelijks tijd voor en niet alle paarden zijn gewend aan een zadel en hoofdstel, hoewel we ze wel zouden moeten hebben liggen," sprak Annika weer. Hij knikte. Hij begreep dat wel. Het allerleukste was natuurlijk wel om je eigen act te doen. “Aha” reageerde hij op haar, als teken dat hij naar haar had geluisterd. "Ik zou je altijd nog kunnen leren tight rope walking, mocht je dat willen" stelde hij aan haar voor. Hij was benieuwd naar of ze daar iets van zou kunnen maar meende het ook serieus, hij vond het leuk om nieuwe dingen aan mensen te leren.

    Annika was dicht tegen hem aan gaan zitten, wat hij niet erg vond. Integendeel, het voelde vertrouwd. Bij de meeste personen wilde hij niet dat ze dit soort dingen zouden doen. Lichamelijk contact met anderen, dat gebeurde bij hem niet zo snel. Maar Annika was een van de weinige personen bij wie hij dit wel fijn vond en hij was het ook van haar gewend. Hij merkte dat hij al een stuk warmer was geworden door het zitten bij het vuur. Hij leunde tegen haar aan. Eventjes leunde hij met zijn hoofd tegen haar schouder. Maar toen bedacht hij zich dat hij zin had om een sigaret op te steken, al was het alleen maar om de chagrijnigheid te maskeren. Hij graaide even in zijn zak om er een uit te halen. Om een vuurtje hoefde hij niet te vragen, bedacht hij zich, en hij stak de sigaret aan door hem even in het vuur te houden. Hij inhaleerde diep en ademde de rook uit, maar wel naar de andere kant van Annika, zodat ze geen last zou hebben van de rook. Toen hij naar de lucht keek merkte hij de sterren weer op. “Moet je zien Ann, hoeveel sterren er al aan de hemel staan” zei hij. Na even te hebben gekeken merkte hij een figuur op. “Moet je die groep sterren zien” zei hij en hij pakte haar hand om naar de sterren te wijzen die hij bedoelde. “Zie je daar niet wat in?” vroeg hij aan haar met kleine pretlichtjes in zijn ogen terwijl hij haar hand weer losliet en een trekje nam van zijn sigaret.

    [ bericht aangepast op 3 dec 2015 - 17:22 ]


    Aan niets denken is ook denken.

    A N N I K A      M I A      P I L K V I S T
    “Things change. And friends leave. Life doesn't stop for anybody.”
    Trick Riding/Voltige • 21 • Outfit


    "Dat is geen verkeerd idee, misschien ga ik ook wel even de stad in,” reageerde Michiel op mijn antwoord, waardoor ik opnieuw even glimlachte. Omdat ik niet wist waar ik heen moest kijken, staarde ik gewoon lekker in het vuur, keek toe en luisterde hoe het knisperde.
    "We zouden natuurlijk samen even de stad in kunnen gaan, tenzij je mijn aanwezigheid natuurlijk liever niet hebt," zei ik, waarna ik mijn hoofd een stukje draaide en omhoog keek om Michiel een knipoog te geven. Nu ik tegen Michiel aangekropen was, werd mijn zij/rug aangenaam verwarmt door zijn lichaamswarmte, terwijl de voorkant van mijn lichaam richting het vuur was gericht.
    Op mijn antwoord dat ik eigenlijk niet zo veel behoefte had om een andere act ooit eens te proberen, antwoord Michiel dat hij me altijd nog kon leren lopen over dat griezelige dunne koordje te lopen.
    "Ja joh, en jij denkt dat ik dat overleef?" Want ik moet eerlijk zijn met mezelf, ik had wel evenwicht als ik meer in beweging was, maar het idee van over een dun draadje lopen vond ik echt doodeng. Ik bedoel, ik zie mezelf al naar de grond mijn dood tegemoet vallen. Terwijl ik tegen Michiel aanzat, merkte ik dat hij zijn hoofd even op mijn schouder liet rusten, wat er waarschijnlijk best awkward uitzag, aangezien ik redelijk onderuitgezakt en tegen hem aangekropen zat, terwijl hij een stuk rechter zat. Toch zorgde de beweging bij mij voor rode wangen, en een tintelend gevoel in mijn maag. Het voelde fijn, dat kon ik niet ontkennen, maar ook lichtelijk ongemakkelijk. En dat laatste, dat had ik eigenlijk niet veel eerder meegemaakt. Nouja, ik had het wel vaker gehad als ik tegen hem aanzat, of als hij zo lief glimlachte, maar dat was toch altijd even wat minder, en de fijne gevoelens namen eerder de overhand. Toen hij zijn hoofd echter weer omhoog deed om iets uit zijn jaszak te halen, een sigaret, merkte ik op, verdween zowel die ongemakkelijkheid, maar daarmee ook het fijne gevoel. Niet dat dit niet fijn voelde, nee, tegen hem aanzitten voelde al hemels. Het was meer dat dat andere nóg beter voelde. Het was even stil tussen ons, en toen pas merkte ik dat Lukah niet op Michiels vraag had geantwoord.
    "Moet je zien Ann, hoeveel sterren er al aan de hemel staan," zei Michiel, waardoor ik vlug omhoog keek. De eerste seconden zag ik niet zo veel, maar al snel begon de sterrenhemel er zijn naam eer aan te doen door te vullen met sterren. Ik leunde iets meer tegen Michiel aan, en legde mijn hoofd op zijn schouder, waarvoor ik eerst wel iets rechter op moest gaan zitten. Dit was simpelweg een makkelijkere manier om mijn hoofd helemaal omhoog te houden zonder kramp, maar dat maakte even niet uit.
    "Moet je die groep sterren zien, " sprak hij, waarna hij mijn hand oppakte en wees naar wat blijkbaar een groep sterren moest zijn, al waren er voor mijn gevoel overal groepjes sterren te vinden, maar eigenlijk waren er ook weer helemaal geen groepjes sterren, en was het allemaal een groot geheel. "Zie je daar niet wat in?" vervolgde hij, waarna ik even opzij keek om zijn ogen op te zien lichten. Een bescheiden glimlachje vormde zich om mijn lippen, en ik kon het niet laten om hem iets langer aan te kijken, misschien kon je het zelfs wel staren noemen. Zelf toen hij mijn hand losliet en deze weer tussen mijn benen viel vanwege de zwaartekracht, want ja, wat zou er toch zijn als alles zomaar kon blijven hangen... Toen ik me realiseerde dat ik hem waarschijnlijk te lang had aangekeken, keek ik snel weer weg naar de sterrenhemel, terwijl mijn wangen rood werden.
    "Helemaal eerlijk? Ik zie d'r echt niks in. Serieus, het zijn gewoon sterren,"



    take me back to the basics and the simple life

    -- MT.


    " icarus had loved the sun, and so daedalus lost his. "