RPG - {100} - Speeltopic - De Fabriek 2 - Speeltopics

Een groep jongeren wordt via de belofte van een hoog geldbedrag in ruil voor wat experimenten naar De Fabriek gelokt. Deze Fabriek blijkt op een nogal onopvallende plek te staan waar niemand achterkomt. Op het eerste oog lijkt alles normaal en in orde, maar als ze er eenmaal zijn kunnen ze niet meer weg. Ze worden opgesloten en gedwongen te werken aan computerprogramma's. Niet alleen de fysieke, maar ook de mentale omstandigheden zijn niet gezond. De 'bazin' treitert en mishandeld als ze vindt dat de jongeren niet hard genoeg werken. Tussen de jongeren ontstaan ook relaties (vriendschap, liefde, haat)

Brieven van Clementine staan onder spoiler knoppen!!

@Poshlost

Meisjes/jonge vrouwen:
1: Julia Lisa Dragon --> LisaDragonrider
2: Lynn Swan --> Knorretjuhh
3: Anna Hope van der Loo --> _AnneFleur_
4: Sil James --> Undertale
5: Romy Flavia Salvati --> Poshlost
6: Cinderella Marianne de Boer --> Shairell

Jongens/ jonge mannen:
1: Jonas Lynch --> HarryPotter_007
2: Bran Raven --> Necessity
3: Ryan Cooper --> Sheen
4: Albert Svendsen --> IJsvogel
5: Rick Spencer --> Sans
6: Randall Bruce Grey --> NeverTouchMe

Leider: Clementine Chevalier

Regels:
- Je post een stukje van minimaal 100 woorden, langer mag, korter niet.
- Post je 10 dagen geen nieuw stukje, dan stuur ik je een berichtje.
- Geen perfecte personages.
- Alleen ik maak nieuwe topics aan.
- Clementine Chevalier mag alleen door mij gespeeld worden.
- Alle posts zijn in ABN!
-16+ mag, maar onder spoiler knop!!!!




De brief die allen die uitgenodigd zijn hebben ontvangen:




Hier de links naar:
Het ideeëntopic
Het praattopic
Praattopic 2!
Rollentopic
Speeltopic 1


Uitgebreide verhaallijn:

Julia, Lynn, Albert, Bran, Anna, Ryan, Rick, Jonas, Sil, Romy, Cinderella en Randall hebben allemaal een uitnodiging ontvangen met de vraag of zij mee zouden willen werken aan één van de experimenten van Clementine Chevalier. 25 jongeren hebben een uitnodiging, maar alleen deze tien hebben ingestemd mee te doen. Ze hebben allemaal zo hun redenen om mee te doen. Veel doen het voor het geld, maar allen hebben een achterliggende reden. Toen ze een mail stuurden naar Clementine Chevalier hebben ze allemaal hetzelfde antwoord ontvangen:


Als de jongeren elkaar voor het eerst ontmoeten blijken ze weinig gemeen te hebben, niet wetend wat er volgt...

De plek waar ze naartoe worden gebracht is onvindbaar voor buitenstaanders en de sfeer in het gebouw is zeer onaangenaam. Als Clementine dan ook nog eens een naar persoon blijkt te zijn willen de jongeren niets liever dan naar huis, maar dat gaat helaas niet. Clementine laat de groep aan computerprogramma's werken en computerchips maken. Ze werken de meeste uren van de dag en komen amper toe aan slapen. Ondertussen ontstaan er in de groep allerlei relaties van vriendschap en liefde tot haat.

[ bericht aangepast op 29 mei 2016 - 0:13 ]

---

chaos makes the muse

Jonas Lynch

‘‘Dus Jonas, laten we maar beginnen.’’ Zei ze en draaide zich naar mij toe. ‘‘Hoe oud ben je, waar kom je vandaan, en waarom ben je hier?’’ "Dat zijn een heleboel vragen ineens! Dus, ik ben Jonas Lynch. Ik ben 16 jaar. Ik ben geboren in het Verenigd Koninkrijk. Op mijn vierde zijn ik en mijn ouders naar Antwerpen verhuisd. Daar werd mijn zusje, Elina, geboren. 2 jaar later zijn wij naar Brecht, ergens in de buurt van Hoogstraten verhuisd. Ik zit op school in Nederland. Ik ben hier omdat ik de uitkomst van het experiment wil weten, en er zelf bijzijn is natuurlijk leuker! Mijn hobby's zijn gitaar spelen, zingen, tekenen, badmintonnen, tennissen, ... En vertel jij nu eens alles over jezelf! ‘‘Met wie is je volgende opdracht?’’ Zei ze nog voordat ze had geantwoord op mijn vraag. "Met... Julia! En jij?" Ik bedacht dat Julia sowieso in de boot wilde zingen. Haha! Dat wordt leuk!

'Nu al?'
Ik keek op mijn horloge, en ik zag dat Raven gelijk had.
'O ja, maar even om je al veel eerdere vraag te beantwoorden,' zei ik lachend. 'Ik doe mee voor het geld. En mijn ouders zijn echt overbezorgd.'
Ik vroeg me af of deze zin conclusies zou trekken. Ik wilde niet overkomen als iemand die alles zou doen om iets gedaan te krijgen. Al was ik dat wel.
Ik hoopte dat Raven niet al te veel mensenkennis bezat. Ik bekeek hem eens goed.
Hij zal wel zo'n manipulatieve zijn. Iemand die je alles kan laten doen. Ik moet uitkijken. Anders word dit een val.

[ bericht aangepast op 1 juni 2016 - 10:59 ]

---

i wanna vincent van gogh cry in a corner

Lynn Swan - 18 jaar
outfit:

Nadat Jonas en ik over het hek een zijn geklommen lopen we richting de rest, Jonas kan al beginnen met zijn tweede opdracht, ik moet waarschijnlijk nog wel even wachten. Ik ga op een boomstronk zitten, en zag 'doei' tegen Jonas als hij samen met Romy wegloopt. Ik pak mijn tas op, op zoek naar wat eten en zie nog een boterham, ik eet hem snel op en pak mijn leesboek, ik ben blij dat ik die heb meegenomen, het is ook weer zo wat als je op iemand gaat wachten en dan even wat gitaar gaat spelen. Maar goed, Hoofdstuk 7.

---

Just be yourself

Zijn mond viel een stukje open, nu begreep hij waarom Anna zo afwezig was vandaag. Er waren maar weinig dingen die hem echt boos konden maken, maar verhalen zoals deze zorgde er wel voor dat hij daar heel dichtbij kwam. 'En dat zegt hij zomaar? Via de telefoon? Wat een-' hij ademde diep in en uit. Hij kon niet zomaar alles zeggen, die man bleef toch Anna's vader. Al gedroeg hij zich niet zo. Het was krankzinnig, niemand verdiende het om zo behandelt te worden en zij al helemaal niet. Ze had iets breekbaars over zich, iets liefs dat maar heel fragiel was. Zelfs nu ze zo triest keek was een deel van haar charme niet verdwenen.
'Ik snap het niet. Waarom zegt hij zoiets? Waarom wilt hij je het huis uit hebben?' zelf had hij een goede band met zijn ouders, hij kon zich niet voorstellen hoe het was om op te groeien met de vader die Anna beschreef. Het gezin waarin hij was opgegroeid was altijd heel hecht geweest, natuurlijke hadden ze wel eens ruzie, maar nooit iets dat zo heftig was als dat hem nu verteld werd. Dit moest zijn waarom Anna meedeed aan de experimenten, om even het huis uit te zijn. Het kon haast niet anders.

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

Ik kijk geïrriteerd naar Anna, die na haar telefoontje wegloopt. Wat ziet Albert in haar? Saai, onvriendelijk en arrogant typje. Tja, Albert moet het zelf maar weten. Van mij krijgt hij geen concurrentie. Hier zit ik dan. Jonas en Romy zijn pas begonnen, Randall en Bran zijn nog steeds in het bos. Ik besluit om een broodje te gaan halen uit de automaat. Ik loop er heen en laat het geld er in rollen. Een broodje met kaas, mayonaise en groenten. Met het broodje in mijn rugzak loop ik terug naar de bank, waar ik op mijn gsm kijk. Hee broertje! Hoe is het daar? Leuke meiden? Hier alles ok. Hopelijk heb je veel plezier! Ik glimlach en sms terug.

[ bericht aangepast op 30 mei 2016 - 20:04 ]

---

I've hurt you again. How foolish can one man be?

‘‘Ah! Nog een buitenlander.’’ Grapte ze en glimlachte. ‘‘Ikzelf ben Italiaans. Geboren in Belgie, Maasmechelen, maar we zijn vaak naar Italië gegaan en hebben daar ook een huis. Ik ben enigskind en ik ben hier omdat ik binnenkort op mezelf ga, en wat extra centjes zijn altijd fijn. Mijn hobby's zijn uitgaan, lezen, hardlopen of fitnessen, kamperen is ook leuk! Ehm...’’ Ze dacht even diep na en knikte. ‘‘Volgens mij is dit het zo'n beetje. Ik ben best saai.’’ Giechelde ze en knikte. ‘‘Julia, haar ken ik nog niet. Mijn volgende is met Ryan, hij is mijn kamergenoot.’’ Ze pauzeerde weer even en ging in kleermakerszit zitten. ‘‘Met wie zit jij op een kamer? Zijn ze aardig?’’

[ bericht aangepast op 30 mei 2016 - 17:51 ]

---

tya

Jonas Carson      Lynch ‘‘Ah! Nog een buitenlander.’’ Grapte ze en glimlachte. ‘‘Ikzelf ben Italiaans. Geboren in België, Maasmechelen, maar we zijn vaak naar Italië gegaan en hebben daar ook een huis. Ik ben enig kind en ik ben hier omdat ik binnenkort op mezelf ga, en wat extra centjes zijn altijd fijn. Mijn hobby's zijn uitgaan, lezen, hardlopen of fitnessen, kamperen is ook leuk! Ehm...’’ Ze dacht even diep na en knikte. ‘‘Volgens mij is dit het zo'n beetje. Ik ben best saai.’’ Giechelde ze en knikte. ‘‘Julia, haar ken ik nog niet. Mijn volgende is met Ryan, hij is mijn kamergenoot.’’ Ze pauzeerde weer even en ging in kleermakerszit zitten. ‘‘Met wie zit jij op een kamer? Zijn ze aardig?’’ "Ik zit met Julia en Sil. Julia is best aardig en Sil ken ik enkel als het kotsmeisje of als de schone slaapster... En mijn volledige naam is Jonas Carson Lynch..." Ik ging ook in kleermakerszit zitten en vroeg dan nog maar iets "Wat vind je van je kamergenoten?"

[ bericht aangepast op 30 mei 2016 - 19:50 ]

Anna Hope van der Loo

'Ik snap het niet. Waarom zegt hij zoiets? Waarom wilt hij je het huis uit hebben?' Albert keek kwaad, maar ze zag dat hij niet kwaad op haar was. Ze keek even om zich heen. 'Heb je even?' Probeerde ze met een glimlach te vragen. 'Mijn ouders hebben mij nooit zo begrepen. Ze waren gek op feestjes en drukke bedoeningen. Ik was liever alleen. Mijn moeder deed nog pogingen me te begrijpen, maar mijn vader zag ik toch bijna nooit door zijn werk.' Ze stopte even en slikte. 'Drie jaar geleden kreeg mijn vader een functie waarbij hij thuis kon werken en toen begon de ellende pas. Ik zag hem dag in dag uit en hij werkte me op de zenuwen. Er kwamen steeds meer dagen dat ik de hele dag op mijn kamer was en dat maakte hem kwaad. Een paar weken geleden is hij vreemdgegaan met een veel jongere vrouw en mijn moeder ging als reactie daarop met een jongen op stap.' Ze besefte dat, hoe waar het ook was, het in Alberts oren ongeloofwaardig moest klinken. 'Na ja, nu een van mijn broers uit huis is is het echt niet meer vol te houden. Mijn vader is kwaad dat ik hieraan meedoe en zijn telefoontjes negeer.' Anna sloeg haar ogen neer en gaat op het bed zitten. Ze kon het niet geloven, ze had nog nooit iemand het hele verhaal vertelt.

---

chaos makes the muse

‘‘Wat vind jij van je kamergenoten?’’ Vroeg hij en ik glimlachte. ‘‘Ik zit met Ryan en Randall, nou ja, Ryan wist je al. Ze zijn beide heel aardig, hoor.’’ Zei ze, en vroeg zich af wanneer Randall eens terugkwam van die wandeling. Hem kennende bleef hij langer weg dan nodig was. Ze keek even om zich heen en herinnerde zich toen de foto. ‘‘Hee, van waar maakte je net een foto?’’ Vroeg ze, en zag naast zich niks wat interessant genoeg was voor een foto. Net op dat moment ging haar mobieltje af, haar moeder. ‘‘Sorry, het is mijn moeder, ik neem deze even heel snel op.’’ Ze bleef zitten waar ze zat en swipete naar rechts om op te nemen. ‘‘Ciao mama.’’ ... ‘‘Si, bene bene. E lei?’’ ... ‘‘È bellisimo, madre.’’ Ze rolde lachend met haar ogen, haar moeder klonk zo bezorgd. ‘‘Domani.’’ ... ‘‘Mama, devo riagganciare.’’ ... ‘‘Si, ciao.’’ ... ‘‘Ciao ciao.’’ Ze hing op en grinnikte. ‘‘Zo, sorry daarvoor. Je kent moeders. Is die van jou ook zo?’’

---

tya

Jonas Carson      Lynch "Haha ja demijne is ook zo... Hoe heet dejouwe? Demijne heet Elizabeth Beckett. Maar jou moeder zal een vele zuiderse achternaam hebben waarschijnlijk!" Ik knipoogde. "Ik maakte een foto van een groepje eekhoorns. Ik hou van de natuur, en ik neem van alle natuurlijke verschijningen een foto. II heb thuis een fotocatalogus met bijna alle soorten fauna en flora die hier voorkomen. Maar, deze wordt natuurlijk nog vaak bijgevuld. Ben jij geïnteresseerd in de natuur?" Aan haar blik te zien niet. Maar je weet maar nooit. Nadat Romy had geantwoord zei ik "Heb je broers of zussen en nichten of neven?"

[ bericht aangepast op 30 mei 2016 - 20:01 ]

‘‘‘Mijn moeder heet Sara Salvati, maar haar meisjesnaam is Domini.’’ Antwoordde ze, en lachte om zijn knipoog. Of zij geinteresseerd was in de natuur? ‘‘Niet per se, ik vind kamperen leuk, maar daar houdt het ook mij op. Over bloemen of planten weet ik niks.’’ Gaf ze toe. ‘‘Ik heb thuis zo'n catalogus met outfits die ik leuk vind.’’ Grijnsde ze en schudde haar hoofd bij de volgende vraag. ‘‘Nee, mijn ouders zijn beide enigskind en broers of zussen heb ik niet.’’ Het deed nog steeds pijn om het te zeggen, maar het leek alsof ze het beter kon verbergen dan eerst.

---

tya

Jonas Carson      Lynch "Oke, ik heb enkel 1 zus..." Romy voelde zich schijnbaar ongemakkelijk bij haar antwoord dat ze enig kind was. Ik liet het maar zo. "Hoe bevalt alles je tot hiertoe? De mensen, de omgeving, het gebouw, ..." Ik keek om me heen. Er was amper iemand bezig met de opdracht. "Weet jij of Julia hier ergens is?" Vroeg in Romy dan maar. Ik dacht al te weten dag ze "Nee..." ging antwoorden, maar dat zei ik maar niet. Je wist immers nooit... "Weet je nog iets te vragen?" Ik begon me te vervelen. Met Julia kon ik zingen, met Lynn kon ik praten maar met Romy kon ik niet veel doen. Onze interesses lagen ver uit elkaar. Spijtig genoeg...

Zuchtend sta ik op en zwaai mijn rugzak over mijn schouder. Ik had dit vragenuurtje veel liever met iemand anders gehad en Anna klaarblijkelijk ook. Jonas en Romy zitten op een bankje en Romy kijkt ietwat ongemakkelijk. Ik vraag me af wat Jonas gezegd of gevraagd heeft. Waarschijnlijk iets met broertjes en zusjes? Daar doet Romy altijd zo geheimzinnig over, heb ik gemerkt. Wat zou er gebeurd zijn dat het haar zo raakt? Misschien een familielid dat vroeg gestorven is ofzo. Ik vraag er straks in de boot wel naar. Of is dat te onbeleefd? Ik weet het niet. Ik wandel richting het grote, grijze gebouw en kijk omhoog. Zoals ik al tegen Albert zei, verpest het de mooie natuur erlangs. Ik wandel naar binnen, ga de trap op en open de deur van kamer 4. Misschien kan ik beginnen lezen.

[ bericht aangepast op 30 mei 2016 - 21:04 ]

---

I've hurt you again. How foolish can one man be?

Hij luisterde naar Anna's hele verhaal en ging op het bed tegenover dat van haar zitten. Terwijl hij haar vertelling aanhoorde kreeg hij een nieuw soort respect voor haar. Ze was sterk om op eigen initiatief hier naartoe te komen, ongeacht de bezigheden van haar ouders. Het was haast psychische mishandeling. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Wat zei je tegen iemand die zoveel nare dingen had meegemaakt? Er was niets dat hij voor haar kon doen en het voelde machteloos. Hij kon alleen maar een luisterend oor bieden en hopen dat het haar opluchtte om alle gebeurtenissen eruit te gooien. Misschien kon ze het van zich afzetten in het weekje dat ze hier was. 'Dat is echt verschrikkelijk. Ik vind het heel dapper van je,' zei hij. 'Dat je ondanks alles hierheen bent gekomen en het durft te vertellen. Als je iets dwars zit of als er iets aan de hand is mag je altijd naar me toe komen, oké?'
Het was niet mogelijk om haar zorgen weg te nemen, maar hij kon haar wel even afleiden. Hij krulde zijn mondhoeken omhoog. 'Weet je wat jij nodig hebt? Een boottochtje. Kom, ' hij sprong van het bed af, pakte zijn schetsblok en opende de kamerdeur. 'En laat je mobieltje maar liggen, dat ding hebben we niet nodig.'

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

Het was duidelijk dat Jonas zich verveelde en ze grinnikte. ‘‘Nee, ik heb haar niet gezien, ga haar maar zoeken, dan zoek ik Ryan eens op.’’ Ze stond op en liep eerst een rondje om het gebouw. Hij was nergens te bekennen, dus liep ze maar naar de kamer, waar ze hem inderdaad vond. ‘‘Hey Ryan!’’ Ze plofte neer op haar eigen bed en kruiste haar benen weer. ‘‘Hoe was je wandeling?’’ Het leek erop of hij niet echt zat te wachten op haar, maar ach. ‘‘Zullen we ons eigen vragenuurtje maar houden? Jonas vond me niet zo leuk volgens mij.’’ Grinnikte ze en haalde wat van het eten uit haar tasje.

---

tya