RPG - {100} - Speeltopic - De Fabriek 2 - Speeltopics

Een groep jongeren wordt via de belofte van een hoog geldbedrag in ruil voor wat experimenten naar De Fabriek gelokt. Deze Fabriek blijkt op een nogal onopvallende plek te staan waar niemand achterkomt. Op het eerste oog lijkt alles normaal en in orde, maar als ze er eenmaal zijn kunnen ze niet meer weg. Ze worden opgesloten en gedwongen te werken aan computerprogramma's. Niet alleen de fysieke, maar ook de mentale omstandigheden zijn niet gezond. De 'bazin' treitert en mishandeld als ze vindt dat de jongeren niet hard genoeg werken. Tussen de jongeren ontstaan ook relaties (vriendschap, liefde, haat)

Brieven van Clementine staan onder spoiler knoppen!!

@Poshlost

Meisjes/jonge vrouwen:
1: Julia Lisa Dragon --> LisaDragonrider
2: Lynn Swan --> Knorretjuhh
3: Anna Hope van der Loo --> _AnneFleur_
4: Sil James --> Undertale
5: Romy Flavia Salvati --> Poshlost
6: Cinderella Marianne de Boer --> Shairell

Jongens/ jonge mannen:
1: Jonas Lynch --> HarryPotter_007
2: Bran Raven --> Necessity
3: Ryan Cooper --> Sheen
4: Albert Svendsen --> IJsvogel
5: Rick Spencer --> Sans
6: Randall Bruce Grey --> NeverTouchMe

Leider: Clementine Chevalier

Regels:
- Je post een stukje van minimaal 100 woorden, langer mag, korter niet.
- Post je 10 dagen geen nieuw stukje, dan stuur ik je een berichtje.
- Geen perfecte personages.
- Alleen ik maak nieuwe topics aan.
- Clementine Chevalier mag alleen door mij gespeeld worden.
- Alle posts zijn in ABN!
-16+ mag, maar onder spoiler knop!!!!




De brief die allen die uitgenodigd zijn hebben ontvangen:




Hier de links naar:
Het ideeëntopic
Het praattopic
Praattopic 2!
Rollentopic
Speeltopic 1


Uitgebreide verhaallijn:

Julia, Lynn, Albert, Bran, Anna, Ryan, Rick, Jonas, Sil, Romy, Cinderella en Randall hebben allemaal een uitnodiging ontvangen met de vraag of zij mee zouden willen werken aan één van de experimenten van Clementine Chevalier. 25 jongeren hebben een uitnodiging, maar alleen deze tien hebben ingestemd mee te doen. Ze hebben allemaal zo hun redenen om mee te doen. Veel doen het voor het geld, maar allen hebben een achterliggende reden. Toen ze een mail stuurden naar Clementine Chevalier hebben ze allemaal hetzelfde antwoord ontvangen:


Als de jongeren elkaar voor het eerst ontmoeten blijken ze weinig gemeen te hebben, niet wetend wat er volgt...

De plek waar ze naartoe worden gebracht is onvindbaar voor buitenstaanders en de sfeer in het gebouw is zeer onaangenaam. Als Clementine dan ook nog eens een naar persoon blijkt te zijn willen de jongeren niets liever dan naar huis, maar dat gaat helaas niet. Clementine laat de groep aan computerprogramma's werken en computerchips maken. Ze werken de meeste uren van de dag en komen amper toe aan slapen. Ondertussen ontstaan er in de groep allerlei relaties van vriendschap en liefde tot haat.

[ bericht aangepast op 29 mei 2016 - 0:13 ]

---

chaos makes the muse

Het had even geduurd, maar ze waren nu toch op weg. Ze volgden niet de weg die ze eigenlijk zouden moeten volgen - als Raven het goed had gezien, leidde die weg over slootjes heen die misschien niet zo smal zouden zijn als je zou verwachten - maar ze liepen. Iedereen mocht heel trots op ze zijn. "Ik zou me maar vast voorbereiden op haar toorn als ik jou was," was zijn antwoord. Hij grijnsde en ze liepen even in stilte verder. Het weer zat mee gelukkig, maar aan de wolken te oordelen zou het niet heel vreemd zijn als ze toch nog een regenbui op hun hoofd kregen. "Verdwalen is ook een kunst op zich," vervolgde hij op het eerder gezegde van Randall. "Vooral in een bos als dit. Waarschijnlijk leiden alle paden naar hetzelfde punt." Ze hadden niet veel verder gelopen toen Ravens buik besloot om zich kenbaar te maken en te protesteren over het gemiste ontbijt en het te vroege avondeten. Hij ontbeet niet altijd en vaak ook wel laat, maar dan had hij rond één a twee uur vaak pas avondeten gehad, dus het gat tussen het eten was nu wel heel groot. "Ik vrees dat mijn maag het minder eens is met je plan om de hele dag te verdwijnen," zei Raven lachend. “Heroes don’t exist and even if they did I wouldn’t be one of them”

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Anna Hope van der Loo

Ondertussen ziet Clementine hoe langzaam de eerste duo's terugkomen van de eerste opdracht. Ze lacht tevreden. Even twijfelt ze of ze een gesprek met een van de jongeren moet aanknopen, maar laat dat toch aangezien ze het zo te zien toch te druk met elkaar hebben. Ze zou ze vandaag toch nog wel te spreken krijgen. Op haar hoge hakken paradeert ze over het grasveldje. Ze glimlacht naar iedereen die haar ook maar een seconde aankijkt, ze walgt van zichzelf. Ze denkt na over de groep, ze had geprobeert de namen uit haar hoofd te leren. Voor zover ze wist zou ze van Bran en Randall het meeste last hebben en van Anna, Albert, Lynm en Jonas nog het minste.

---

chaos makes the muse

'En daarom ben ik ook zo verstandig geweest om eten in te pakken,' zei ik, terwijl ik een zak chips, koude hamburgers en grote appelkoeken uit mijn tas opdook.
'Ik ga niet onvoorbereid te werk, in ieder geval. En om even terug te komen op zonet: Wat is Chevaliertje nou eenmaal. Een raar mens dat haar leven steekt in experimenten, en er nog heel veel geld kwijt aan raakt ook. Dus ik ben van plan om haar plan te verzieken, omdat ik haar niet mag. Zie me als een troublemaker.'
Ik kon zo idioot klinken, bedacht ik, terwijl een mysterieuze grijns over mijn gezicht gleed.
Maar soms was dat nodig voor vertrouwen. En Raven moest te vertrouwen zijn - al leek hij me niet echt het type om me te verraden - om alle plannen tegen Clementine - en Jonathan - ten uitvoer te brengen.

[ bericht aangepast op 30 mei 2016 - 13:38 ]

---

i wanna vincent van gogh cry in a corner

Anna vroeg waar ik heen wilde. "Eh... Niet binnen in ieder geval, het is zo mooi weer. Misschien gewoon dat bankje, dicht bij het bos?" stelde ik voor. Ze is toch niet zo verlegen als ik dacht. Ze had maar kort geknikt en geantwoord tegen Albert en wilde snel doorgaan. Ze vindt dit vast niks, deze opdrachten. En vooral geen vragen stellen. Met mij. Ik denk dat ik me een beetje inhoud, misschien had ik niet zo hevig moeten doen bij die tekeningen van Albert.
Anna vindt het bankje ook goed en we lopen er naar toe. "Jij mag beginnen," zeg ik.

[ bericht aangepast op 29 mei 2016 - 22:00 ]

---

I've hurt you again. How foolish can one man be?

Jonas Lynch

'Is het misschien handiger als ik eerst ga? ik heb denk ik niet genoeg kracht in mijn armen om mezelf op te trekken aan het metaal. Ik denk dat het jou een stuk makkelijker afgaat' "Oke, je hebt wel gelijk." Ik sprong er terug af en liet Lynn steunen met haar voet op mijn hand. Ze was gelukkig niet zwaar. Zo ligt als een veertje zelfs. Ze was er in een wip over. Daarna ik nog . Ik klom en klom en klom en was er uiteindelijk ook over geraakt. "Hèhè." We liepen richting de fabriek waar Clementine ons met een vriendelijk gezicht stond op te wachten.

Anna Hope van der Loo

'Jij mag beginnen.' Fijn, dacht Anna toen Ryan dat zij. Ze ging haar gedachtes af. In de bus had ze opgevangen dat hij 17 was en een tatoo had. Ze zuchtte die en pulkte aan het mos dat op het bankje groeide. 'Heb je leuke kamergenoten?' Als ze het goed had onthouden sliep hij bij Romy op de kamer, maar hij kon toch niet weten dat zij dat wist. Ze dacht na, maar kon nog steeds niet bedenken wie Randall moest zijn. Ze had hem waarschijnlijk over het hoofd gezien. Ze keek naar Ryan, hij had een aardig, maar erg jong gezicht. Zou hij echt 17 zijn?

---

chaos makes the muse

"Heb je leuke kamergenoten?" Weer die vraag. Ik antwoord standaard: "Ja, hoor, ik lig bij Romy - dat wist je vast al - en Randall, die jongen die met Bran is gaan wandelen. Allebei apart zijn ze tof, maar zijn ze samen... Dan besta ik niet meer," zeg ik. "Maar goed, ik heb niets te klagen, denk ik. Behalve als ze in mijn zicht gaan kussen of meer klefs," zeg ik en ik doe alsof ik het niet erg vind dat Randall Romy ook leuk vindt. Weet Anna veel dat ik Romy leuk vind. "En... Jij ligt bij Albert en Bran, niet? Tussen haakjes, ik vind dat Albert heel goed bij jou past," zeg ik en ik hoop dat Anna het niet vervelend vindt.

---

I've hurt you again. How foolish can one man be?

Offline. Ik moet naar bed. Morgen school...

---

i wanna vincent van gogh cry in a corner

En zo eindigde ze weer alleen. Ze besloot binnen even te checken of er nog wat lunch was. Ze gingen namelijk varen, dan zou ze ook wel honger krijgen. Eigenlijk had ze altijd wel honger, maar dat was natuurlijk niet zo gezond. Maar ach, ze kon het hebben. Op weg naar binnen kwam ze Clementine tegen, die haar een glimlach schonk. Dat was het enige wat ze deed. Rondlopen, en glimlachen. Ze gaf haar de kriebels, maar ze besloot maar terug te lachen. Ze smeerde wat broodjes en merkte op dat het eten was aangevuld, het zag er wel beter uit. Nadat haar tas weer vol zat met eten, liep ze naar buiten. Ze zette haar zonnebril op en sloot haar ogen. Heerlijk, de zon op haar huid. Het enige wat miste was een zwembad, een leuke bikini en een glas limoncello. Ze ging languit op het bankje liggen en kruiste haar benen. Ze was waarschijnlijk toch nog wel eventjes aan het wachten.

[ bericht aangepast op 29 mei 2016 - 22:21 ]

---

tya

Anna Hope van der Loo

Wat hebben die mensen vandaag. Eerst Romy en nu Ryan weer. Ze voelt haar wangen gloeien, ze hoopt dat dat nu eens stopt. Zij zelf wist helemaal niet zo zeker of ze bij Albert paste. Hij was sociaal en vriendelijk, zij vond het vaak lastig contact met anderen te maken en kon was nors overkomen volgens anderen. Ik besloot er niet op in te gaan en snel van onderwerp te veranderen. 'Met wie ga moet jij de volgende opdracht doen?' Vroeg ze omdat ze zo snel niks beters kon bedenken. Ik keek hem vragend aan en sloeg vervolgens mijn ogen neer. Dit zou een lang uurtje worden.

---

chaos makes the muse

Hij liep naar de kamer en sloot de deur achter zich dicht. Vluchtig wisselde hij van broek en pakte hij nieuwe sokken. Zijn natte sneaker legde hij op de verwarming in de hoop dat de schoen snel zou opdrogen. Hij ging op zijn bed zitten, pakte zijn tekenblok en zijn potlood. Hij poogde het beekje, de oude brug en gladde stenen weer voor de geest te halen. Maar elke lijn die hij zette werd vrijwel meteen uitgegumd. Het was te onrustig in zijn hoofd. Straks zou hij gaan varen met Anna. Zou ze dat wel eens eerder gedaan hebben?
Hij fronste zijn wenkbrauwen en gumde voor de zoveelste keer zijn schets uit. Hij had frisse lucht nodig. Zijn sneaker was nog lang niet droog, maar het was ook niet zo doorweekt als een kwartier geleden. Hij deed de schoen aan en liep, met zijn schetsblok onder zijn arm, naar buiten. Hij zou hier gaan zitten, dan kon hij Raven zien aankomen.
Romy lag op de bank, met gekruiste benen en een zonnebril voor haar ogen. Het was net een prinses op haar hemelbed. Albert lachte. 'Is er hier nog plek, hoogheid?'

[ bericht aangepast op 29 mei 2016 - 22:45 ]

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

Ze voelde zichzelf wegvagen tot een heldere stem haar moment onderbrak. Albert. Ze glimlachte en ging rechtop zitten. "Natuurlijk." Ze kruiste haar benen weer en zette haar zonnebril af, wel zo netjes. Hij had zich omgekleed, maar goed ook. Ze merkte op dat zijn kledingstijl erg net was, iets wat ze wel kon waarderen in een jongen. Ze vroeg zich af wat zijn verhaal was, helaas was het niet hun vragenuurtje. "Dus jullie hebben even gezwommen?" Grapte ze en dacht aan Albert's pijpen van zojuist. Ryan had ze gemist, die was meteen doorgegaan met Anna. "Met wie heb jij het vragenuurtje? Heb je je vragenlijst al klaar?" Haar woordenstroom was weer volop aan de gang dus stelde ze nog een vraag: "Zullen we ons eigen vragenuurtje maar houden tot ze er zijn? Vertel eens, waar kom je vandaan."

---

tya

Ik kijk haar verrast aan. Ze heeft mijn vraag niet beantwoord en verandert vakkundig van onderwerp. Even uit het lood geslagen zeg ik: "Eh.. Oké dan. Ik ga varen met Romy," vertelde ik. "En dan word ik gedropt met Julia, wat ik overigens niet erg fijn vind. En jij?" vraag ik. Terwijl ik op Anna's antwoord wacht kijk ik naar de andere duo's. Ik glimlach als ik Romy zie liggen op de bank en Albert ernaar staart. "Is er hier nog plek, hoogheid?" hoor ik hem vragen. Hm. Ik hoop dat ik Albert kan vertrouwen wat Romy betreft.

---

I've hurt you again. How foolish can one man be?

Anna Hope van der Loo

'Ik ga varen met Albert en dan heb ik een dropping met Raven. Daar zie ik ook wel tegenop.' Anna volgt de blil van Ryan. Hij leek zich ietwat zorgen te maken. 'Voor zover ik weet is ze geïtereseerder in een ander.' Ik maak een grijns aan het einde van mijn zin. Ik hoopte maar dat ik gelijk had. Romy was gewoonweg aantrekkelijk. Slank, lief, slim, zelfverzekerd. Het was zeker geen wonder dat jongens als bijen om haar heen zwermden. Ik haal mijn telefoon uit mijn broekzak, er was al een half uurtje voorbij gegaan. Gelukkig ging het best wel snel.

---

chaos makes the muse

Hij ging naast haar zitten en grinnikte toen ze vroeg of hij gezwommen had. 'Ja, ik dacht; het water ziet er zo helder uit, waarom ook niet?' Hij legde zijn schetsblok naast zich neer. 'Nee, we moesten over het beekje heen springen. Ryan heeft het droog gehouden.'
'Met wie heb jij het vragenuurtje?' vroeg Romy. 'Heb je je vragenlijst al klaar?'
'Raven,' hij haalde nonchalant zijn schouders op. 'Maar ik denk niet dat hij op mijn vragen zit te wachten. Om eerlijk te zijn, ik weet niet eens wat ik hem zou moeten vragen.'
Romy was echter nog niet uitgepraat, ze was echt de tegenpool van Anna. Ze stelde voor om een eigen vragenuurtje te houden en vroeg daar meteen achteraan waar hij vandaan kwam. Albert vond het best. Hij had nu toch niets beters te doen. 'Ik kom uit Aagterkerke,' vertelde hij. 'Ik weet niet of je het kent, het is maar een klein dorpje in de buurt van Middelburg en Domburg,' hij wist eigenlijk niet eens of ze dat wel kende. 'Dat ligt in Zeeland,' voegde hij er snel aan toe. Romy zag er uit als iemand die liever op vakantie ging naar warme landen dan naar de Zeeuwse provincie. 'En jij komt uit Italië, toch? Was je heel jong toen je naar Nederland verhuisde of kan je Italië nog goed herinneren?'

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •