RPG - {100} - Speeltopic - De Fabriek 2 - Speeltopics

Een groep jongeren wordt via de belofte van een hoog geldbedrag in ruil voor wat experimenten naar De Fabriek gelokt. Deze Fabriek blijkt op een nogal onopvallende plek te staan waar niemand achterkomt. Op het eerste oog lijkt alles normaal en in orde, maar als ze er eenmaal zijn kunnen ze niet meer weg. Ze worden opgesloten en gedwongen te werken aan computerprogramma's. Niet alleen de fysieke, maar ook de mentale omstandigheden zijn niet gezond. De 'bazin' treitert en mishandeld als ze vindt dat de jongeren niet hard genoeg werken. Tussen de jongeren ontstaan ook relaties (vriendschap, liefde, haat)

Brieven van Clementine staan onder spoiler knoppen!!

@Poshlost

Meisjes/jonge vrouwen:
1: Julia Lisa Dragon --> LisaDragonrider
2: Lynn Swan --> Knorretjuhh
3: Anna Hope van der Loo --> _AnneFleur_
4: Sil James --> Undertale
5: Romy Flavia Salvati --> Poshlost
6: Cinderella Marianne de Boer --> Shairell

Jongens/ jonge mannen:
1: Jonas Lynch --> HarryPotter_007
2: Bran Raven --> Necessity
3: Ryan Cooper --> Sheen
4: Albert Svendsen --> IJsvogel
5: Rick Spencer --> Sans
6: Randall Bruce Grey --> NeverTouchMe

Leider: Clementine Chevalier

Regels:
- Je post een stukje van minimaal 100 woorden, langer mag, korter niet.
- Post je 10 dagen geen nieuw stukje, dan stuur ik je een berichtje.
- Geen perfecte personages.
- Alleen ik maak nieuwe topics aan.
- Clementine Chevalier mag alleen door mij gespeeld worden.
- Alle posts zijn in ABN!
-16+ mag, maar onder spoiler knop!!!!




De brief die allen die uitgenodigd zijn hebben ontvangen:




Hier de links naar:
Het ideeëntopic
Het praattopic
Praattopic 2!
Rollentopic
Speeltopic 1


Uitgebreide verhaallijn:

Julia, Lynn, Albert, Bran, Anna, Ryan, Rick, Jonas, Sil, Romy, Cinderella en Randall hebben allemaal een uitnodiging ontvangen met de vraag of zij mee zouden willen werken aan één van de experimenten van Clementine Chevalier. 25 jongeren hebben een uitnodiging, maar alleen deze tien hebben ingestemd mee te doen. Ze hebben allemaal zo hun redenen om mee te doen. Veel doen het voor het geld, maar allen hebben een achterliggende reden. Toen ze een mail stuurden naar Clementine Chevalier hebben ze allemaal hetzelfde antwoord ontvangen:


Als de jongeren elkaar voor het eerst ontmoeten blijken ze weinig gemeen te hebben, niet wetend wat er volgt...

De plek waar ze naartoe worden gebracht is onvindbaar voor buitenstaanders en de sfeer in het gebouw is zeer onaangenaam. Als Clementine dan ook nog eens een naar persoon blijkt te zijn willen de jongeren niets liever dan naar huis, maar dat gaat helaas niet. Clementine laat de groep aan computerprogramma's werken en computerchips maken. Ze werken de meeste uren van de dag en komen amper toe aan slapen. Ondertussen ontstaan er in de groep allerlei relaties van vriendschap en liefde tot haat.

[ bericht aangepast op 29 mei 2016 - 0:13 ]

---

chaos makes the muse

Anna Hope van der Loo

Ondanks dat Anna helemaal geen behoefte heeft aan een gesprek met Romy, versnelt ze toch haar pas zodat ze naast Romy komt te lopen. Ze dacht diep na, ondanks ze al een paar keer mer Romy had gepraat wist ze eigenlijk niets over haar. Ze had opgevangen dat ze 20 was en haar ouders uit Italië kwamen, ook had ze gezien dat ze rookte en zeer aanwezig was. 'Eh..' begint Anna haar zin, nadenkend over wat ze nou eigenlijk wil vragen. 'Waarom doe jij hieraan mee?' Anna hoopt dat Romy dit niet al een keer heeft verteld, anders komt ze misschien stom over omdat ze het niet heeft onthouden. Terwijl ze wacht op antwoord van Romy haalt ze haar telefoon uit haar broekzak en opent de camera. Ze maakt wat foto's van de omgeving, het beekje, de lucht en het pad, om deze vervolgens aan haar broer James te versturen.

---

chaos makes the muse

Ze liepen een stuk in stilte door. Normaal praatte ze altijd mensen hun oren af, maar nu had ze besloten Anna het eerste woord te gunnen. En toegegeven? De stilte was wel lekker. Vooral in het bos. Het gaf haar herinneringen aan kampeervakanties van haar en haar zusje, en hoewel ze die gedachtes vaak verdrong besloot ze ze te omarmen. Goede herinneringen waren niet slecht. Zo wilde ze haar zusje herinneren, lachend, spelend, vies van de modder. Een korte glimlach kwam tevoorschijn op haar gezicht, en haar gedachten werden onderbroken door Anna. ‘‘Eh...’’ Het bleef eventjes stil. ‘‘Waarom doe jij hieraan mee?’’ Vroeg ze. Ze besloot iets langzamer te lopen zodat ze nu precies naast elkaar liepen en glimlachte. Het was leuk om Anna te horen praten, ze had een zachte stem, in tegenstelling tot haar hoge, vaak hese stem. ‘‘Ik ga binnenkort op mezelf wonen, en alle hulp is welkom.’’ Zei ze en knikte in de verte. ‘‘Het werd eens tijd, ik ben 20.’’ Ze pauzeerde even en keek haar aan. ‘‘En jij?’’ Anna leek niet echt vrolijk vandaag. Maar dat leek ze nooit eigenlijk. Ze haalde het flesje water uit haar tas en nam een slokje. ‘‘Wil je ook?’’ En ze hield het flesje voor Anna.

---

tya

Anna Hope van der Loo

Dankbaar nam Anna het flesje water dat Romy aanbood in ontvangst. Ze had zelf niks meegenomen en ondanks de belofte van Clementine had Jonathan hen niks gegeven. 'Bedankt.' Zei ze toen ze het flesje teruggaf aan Romy. 'Ik was het gewoon helemaal zat thuis. Mijn ouders gedragen zich als kleuters.' Anna twijfelt of ze de rest wel zal vertellen, kan ze Romy vertrouwen? 'Mijn vader heeft mijn moeder bedrogen met een jonge vrouw en in plaats dat mijn moeder een scheiding aan vraagt, natuurlijk niet, nee ze gaat op stap met een jongen van een jaar of twintig.' Ze stopt even. 'Ik zou ook wel op mezelf willen wonen, maar heb het geld niet en ik ben pas 18.

---

chaos makes the muse

Romy slikte, en ergens dacht ze dat dit de reden was dat Anna zo stil was. Zo zie je maar weer, geen enkele familie is perfect. Ieder huisje heeft zijn kruisje, zei haar moeder altijd. Ze knikte en beet op haar lip. ‘‘En dit is allemaal recent gebeurd, of...?’’ Ze vroeg het heel voorzichtig. Ze was vaker een flapuit, maar wist wanneer ze dat niet moest zijn. Dit was zo'n moment. Eerst denken, dan doen, Romy. Ze stopte het flesje water weer terug, en besloot wat advies te geven. ‘‘Luister, geloof me als ik zeg dat je echt niet zoveel geld nodig hebt als je denkt. Echt niet.’’ Ze pauzeerde even en lachte om het volgende wat ze ging zeggen: ‘‘Ik ben een nummer freak, oké? Ik hou van nummers, economie, accountancy, give it to me. Ik heb dus alles uitgerekend wat ik nodig heb, dat vind ik leuk om te doen, en het is veel minder dan ik had gedacht. Op veel dingen kun je héél makkelijk besparen. In nederland hebben jullie studenten gratis OV toch? Als je een kamer of studio buiten de stad pakt, ben je vaak al 30 procent goedkoper uit. Als je een beetje kunt budgetteren, heb je wekelijkse boodschappen voor 30 euro.’’ Ze was weer eens sneller aan het praten dan dat haar brein kon bijhouden, dus zei ze ten laatste: ‘‘Mijn punt is, ik raad het je echt aan. Van een verschrikkelijke thuissituatie groei je niet, ook al is dat wat mensen denken. En je kunt mensen niet helpen die niet geholpen willen worden, geloof mij.’’

[ bericht aangepast op 29 mei 2016 - 9:56 ]

---

tya

Ryan begon te blozen toen hij toegaf dat hij een oogje op Romy had en hoe hopeloos de situatie wel niet was omdat Randall in de weg stond.
Albert trok zijn mondhoeken naar beneden, hij kon het niet helpen toch wat medelijden met Ryan te hebben. Romy was een knappe meid, dat kon iedereen zien. Maar met Randall als concurrentie zou Ryan geen schijn van kans maken.
'Ze kijkt alleen naar hem. En het feit dat ik eruit zie als een 13-jarige helpt vast ook,' zei Ryan. 'Ik heb hem al gezegd dat hij haar mag hebben... Tja, je kan nou eenmaal niet alles hebben. Ik ben ook niet rijk thuis, en ik ben met vijf...'
Albert slikte, hij wist niet wat hij moest zeggen. Thuis leefde hij met zijn broer, zus en ouders van een uitkering. Hij begreep Ryan maar al te goed. 'Dat is niet makkelijk. Gelukkig krijgen we aardig wat geld als we hier klaar zijn,' hij deed zijn best om geruststellend te klinken, maar hij wist niet zeker of dat ook te horen was. 'En wat Romy betreft, jullie kennen elkaar nog maar net. Ik denk dat ze vanzelf gaat zien dat je een leuke gast bent.'
Ze liepen weer een bocht om en hij kon horen dat ze in de buurt van een beekje waren, of misschien wel de dam van gisteren. De grond was betegeld met gladde stenen. 'Kijk uit dat je niet uitglijd!'

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

Anna Hope van der Loo

Het laatste wat Romy zei deed Anna glimlachen. Daar had ze gelijk in. Want hoe vaak had ze tegen haar moeder gezegd dat ze van haar vader moest scheiden. 'Ik ga erover nadenken, maar mijn vader was al woest dat ik hier aan mee doe. Als je hem vanmorgen aan de telefoon had gehoord.' Vanzelfsprekend haalde ik mijn telefoon uit mijn broekzak om er op te kijken en ja hoor, 2 gemiste oproepen en 5 berichten. 'Heb je verder nog broers en zussen?' Vroeg Anna aan Romy. Toen James nog thuis woonde was het nog wel vol te houden, maar sinds hij een paar maanden geleden is samen gaan wonen met zijn vriendin is het een ramp.

[ bericht aangepast op 29 mei 2016 - 10:02 ]

---

chaos makes the muse

‘‘Je bent achttien. Je vader heeft niks meer over je te zeggen zodra je weg bent. Hij heeft jou in deze situatie gebracht, en is niet bereid het op te lossen. Dan moet je het op jezelf nemen om dat te doen. Jij bent de baas over je eigen leven, Anna.’’ Ze zag hoe Anna haar telefoon pakte en zag snel wat van de meldingen op het scherm. ‘‘Heb jij verder nog broers of zussen?’’ Ze slikte en antwoordde snel ‘‘nee’’, om vervolgens over een ander onderwerp te beginnen. ‘‘Dus, jij en Albert? What's up with that?’’ Grijnsde ze en keek even snel op de route. ‘‘Tot nu toe zitten we goed.’’

---

tya

Lynn Swan - 18 jaar
outfit:

'Bij wie zit je straks?' vraagt Jonas aan me terwijl hij naar de mooie natuur om zich heen kijkt.
Ik pak de witte brief uit mijn tas, en vouw hem uit 'Cinderella' zeg ik 'en jij?' Ik stop de brief weer terug, en we lopen verder over de smalle paden en Jonas maakt af en toe nog een paar foto's. Na een tijdje lopen komen we bij een riviertje, en ik kijk op de kaart 'Ehhm moeten we hier overheen?' vraag ik 'Het lijkt er wel op! Oke Jonas wie gaat eerst?' vraag ik nadenkend over hoe we hier het beste langs kunnen komen, ik bedoel de overkant ligt zo ongeveer 5 meter verderop.

---

Just be yourself

Anna Hope van der Loo

‘Dus, jij en Albert? What's up with that?’ Romy grijnsde terwijl ze Anna aankeek. Anna voelde haar wangen gloeien. Ze keek snel de andere kant op. 'Albert is wel aardig.' Zei ze tegen Romy. Ze kon kwalijk zeggen dat Albert tot de leukste personen die ze ooit had ontmoet behoorde, want dat deed hij zeker, ze vond de jongen gek genoeg nu al leuk. Als ze dat zou zeggen zou dat wel erg opvallend zijn. 'Hij is heel aardig en lief.' Zei ze terwijl ze nog steeds de andere kant op keek. 'Heb jij aardige kamergenoten? Met wie lig jij op een kamer?' Probeerde Anna snel het onderwerp te veranderen, in de hoop dat het rode uit haar gezicht zou trekken.

[ bericht aangepast op 29 mei 2016 - 11:52 ]

---

chaos makes the muse

"Dank je, Albert. Ik ben opgegroeid in Tokio, en daar hadden we het echt supergoed. Maar toen we naar België kwamen was het opeens heel moeilijk om geld te verdienen." Ik zucht. Ik wou dat mijn ouders nooit naar België waren verhuisd. Ik kijk naar het kabbelende beekje dat we aan het volgen zijn. "Heb jij je tekenblok eigenlijk bij?" vraag ik nieuwsgierig. "De omgeving is hier wel mooi. Jammer dat dat Experimenten- gebouw het komt verpesten." Ik trek een foto met mijn gsm. Misschien kan ik er een schilderij van maken, landschappen zjn niet al te lastig.

[ bericht aangepast op 29 mei 2016 - 12:09 ]

---

I've hurt you again. How foolish can one man be?

'Tokio? Dat is een groot verschil met België!' Hij was onder de indruk. Ryan had wel verteld dat hij Japans was, maar Albert had niet verwacht dat de jongen daar ook was opgegroeid. Hij vroeg zich af waarom Ryans ouders ervoor gekozen hadden om naar België te verhuizen, maar aan zijn zucht was te horen dat hij er niet graag over praatte.
'Heb jij je tekenblok eigenlijk bij?' vroeg Ryan. 'De omgeving is hier wel mooi. Jammer dat dat Experimenten- gebouw het komt verpesten.'
Albert zuchtte gefrustreerd. 'Nee, dat ben ik helemaal vergeten,' hij baalde, de omgeving was inderdaad prachtig en smeekte gewoon om vastgelegd te worden. Dat zou hij toch een andere keer moeten doen. Hij keek naar het gebouw dat hij nog net tussen de bomen door kon zien. Ryan had gelijk, het bedierf het groene landschap. Vanaf hier leek het meer op een grijze fabriek dan op een huis waar experimenten werden uitgevoerd. Het was ook nog zo afgelegen, tenminste, zo leek het.
Ryan maakte een foto met zijn gsm. Slim, vond Albert. Hij had zijn mobiel ook mee moeten nemen. 'Weet jij eigenlijk waar we zijn? Ik bedoel, waar precies in Nederland?

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

Het was duidelijk dat Anna hem leuk vond. Zoals ze al vanaf het begin zei, die twee pasten wel bij elkaar. ‘‘Hij is inderdaad heel aardig. Hij lijkt me een goede jongen.’’ Beaamde ze, en dacht even na over Ryan en Randall. ‘‘Ik lig met Ryan en Randall. We zijn R3.’’ Grapte ze, ze had het Ryan wel eens horen zeggen, en ze vond het wel leuk. ‘‘Ik vind Ryan echt een schatje. Hij is echt heel lief.’’ Zei ze en checkte nogmaals de route. Ze waren inmiddels toch al een tijdje aan het lopen. ‘‘En Randall is... knap. Ik denk dat we het daar wel over eens zijn.’’ Grijnsde ze en haalde haar schouders op. ‘‘Ik ben wel benieuwd naar hem.’’ Zei ze mysterieus. Eventjes liepen ze in stilte door tot ze weer bij een splitsing van paden aankwamen. Ze checkte haar horloge en kwam tot de conclusie dat ze toch al een uur bezig waren. ‘‘Daar is een bankje, wil je daar even zitte anders? Ik heb mueslirepen, lust je die?’’ Ze zocht in haar tasje naar de repen en sloeg vervolgens een mug van haar knie af. Rotbeesten. Ze zag dat ze van de kleine uurtjes zon toch al bruiner was geworden. Thank you, genes.

---

tya

"Hm. Nu je het zegt, ik heb eigenlijk geen idee waar we zijn." peins ik. "Clementine kennende zijn we zelfs niet in Nederland," lach ik het weg. "We zullen wel ergens in een uithoekje zitten, een privédomein... Tja. We zijn hier over ongeveer een week toch weg." Hoop ik. Er is iets heel eigenaardigs aan deze plek. Iets wat niet helemaal klopt. Misschien mogen we wel nooit terug naar huis, bedenk ik een seconde lang. Dan verwerp ik deze gedachten. Clementine is gewoon een vreemd mens dat er van houdt om commando's te geven, meer niet.

---

I've hurt you again. How foolish can one man be?

'Clementine kennende zijn we zelfs niet in Nederland,' zei Ryan. 'We zullen wel ergens in een uithoekje zitten, een privédomein... Tja. We zijn hier over ongeveer een week toch weg.'
Daar had Albert nog niet eens over nagedacht. De bus was heel lang onderweg geweest, dus ze zouden inderdaad in Duitsland kunnen zitten, of zelfs Frankrijk. Een rilling kroop over zijn rug, misschien dat hij het later op de dag aan Clementine zou vragen. Hij was er toch wel nieuwsgierig naar.
'Wacht eens,' hij keek naar de kaart. Er stond dat ze het beekje moesten oversteken bij een brug. Dezelfde brug die over de beek hing en er niet zo stabiel uit zag. Hij liep een stukje dichterbij. Het hout was helemaal verrot en begon uit elkaar te vallen. In het midden was een gapend gat. Met een beetje geluk konden ze over de beek heen springen, maar met een beetje pech zouden ze met een nat pak thuis komen. Hij keek naar Ryan. 'Wat vind jij? Zullen we het erop wagen of omlopen?'

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

Jonas Lynch

"Ik zit straks met Romy. In een vragenuurtje? Aiaiai..." We kwamen aan een plek waar we over een beekje moesten. "Ik doe mijn schoenen wel uit!" Ik gooide ze naar de overkant en ging in de beek staan. Voor mij lag een smalle, instabiele boomstam. "Lynn, jij gaat erover en ik houd je vast. Als je niet wilt, dan draag ik je wel naar de overkant." Deze woorden klonken heel raar uit mijn mond. Een bijna wildvreemd meisje over een beek dragen. Dat zouden mijn ouders zelfs nog niet eens goedkeuren. Ik hoopte dat ze gewoon over de boomstam ging proberen te lopen...