RPG - {100} - Speeltopic - De Fabriek 2 - Speeltopics

Een groep jongeren wordt via de belofte van een hoog geldbedrag in ruil voor wat experimenten naar De Fabriek gelokt. Deze Fabriek blijkt op een nogal onopvallende plek te staan waar niemand achterkomt. Op het eerste oog lijkt alles normaal en in orde, maar als ze er eenmaal zijn kunnen ze niet meer weg. Ze worden opgesloten en gedwongen te werken aan computerprogramma's. Niet alleen de fysieke, maar ook de mentale omstandigheden zijn niet gezond. De 'bazin' treitert en mishandeld als ze vindt dat de jongeren niet hard genoeg werken. Tussen de jongeren ontstaan ook relaties (vriendschap, liefde, haat)

Brieven van Clementine staan onder spoiler knoppen!!

@Poshlost

Meisjes/jonge vrouwen:
1: Julia Lisa Dragon --> LisaDragonrider
2: Lynn Swan --> Knorretjuhh
3: Anna Hope van der Loo --> _AnneFleur_
4: Sil James --> Undertale
5: Romy Flavia Salvati --> Poshlost
6: Cinderella Marianne de Boer --> Shairell

Jongens/ jonge mannen:
1: Jonas Lynch --> HarryPotter_007
2: Bran Raven --> Necessity
3: Ryan Cooper --> Sheen
4: Albert Svendsen --> IJsvogel
5: Rick Spencer --> Sans
6: Randall Bruce Grey --> NeverTouchMe

Leider: Clementine Chevalier

Regels:
- Je post een stukje van minimaal 100 woorden, langer mag, korter niet.
- Post je 10 dagen geen nieuw stukje, dan stuur ik je een berichtje.
- Geen perfecte personages.
- Alleen ik maak nieuwe topics aan.
- Clementine Chevalier mag alleen door mij gespeeld worden.
- Alle posts zijn in ABN!
-16+ mag, maar onder spoiler knop!!!!




De brief die allen die uitgenodigd zijn hebben ontvangen:




Hier de links naar:
Het ideeëntopic
Het praattopic
Praattopic 2!
Rollentopic
Speeltopic 1


Uitgebreide verhaallijn:

Julia, Lynn, Albert, Bran, Anna, Ryan, Rick, Jonas, Sil, Romy, Cinderella en Randall hebben allemaal een uitnodiging ontvangen met de vraag of zij mee zouden willen werken aan één van de experimenten van Clementine Chevalier. 25 jongeren hebben een uitnodiging, maar alleen deze tien hebben ingestemd mee te doen. Ze hebben allemaal zo hun redenen om mee te doen. Veel doen het voor het geld, maar allen hebben een achterliggende reden. Toen ze een mail stuurden naar Clementine Chevalier hebben ze allemaal hetzelfde antwoord ontvangen:


Als de jongeren elkaar voor het eerst ontmoeten blijken ze weinig gemeen te hebben, niet wetend wat er volgt...

De plek waar ze naartoe worden gebracht is onvindbaar voor buitenstaanders en de sfeer in het gebouw is zeer onaangenaam. Als Clementine dan ook nog eens een naar persoon blijkt te zijn willen de jongeren niets liever dan naar huis, maar dat gaat helaas niet. Clementine laat de groep aan computerprogramma's werken en computerchips maken. Ze werken de meeste uren van de dag en komen amper toe aan slapen. Ondertussen ontstaan er in de groep allerlei relaties van vriendschap en liefde tot haat.

[ bericht aangepast op 29 mei 2016 - 0:13 ]

---

chaos makes the muse

Met een ruk draai ik mijn hoofd om en kijk Anna ietwat geïrriteerd aan. "Bedankt. Dat had ik niet door." zei ik gepikeerd. Eigen schuld, dikke bult, denk ik. Randall mag haar hebben. Ik begin mijn interesse in Romy te verliezen. Er is niets aan om 'het zielige huilebalkje dat niemand heeft' te spelen. Romy gaat mij niet raken in de volgende opdracht. Ze heeft genoeg andere jongens om uit te kiezen. Soms zijn er gewoon meisjes die voor alle jongens wel iets aantrekkelijks hebben, en zo is Romy ook. Net als Anna kijk ik naar de tijd. Een halfuur is om. Dat gaat snel, zeg. "Oei, een dropping met Raven... Succes," grijns ik. [ik meld me offline... Morgen weer school. Bah.]

[ bericht aangepast op 29 mei 2016 - 23:29 ]

---

I've hurt you again. How foolish can one man be?

ze groef diep in haar geheugen, Maar Aagterkerke kwam haar niet bekend voor. Domburg daarentegen... "Domburg! Daar ben ik vroeger echt vaak geweest. Ik en mijn ouders gingen altijd weekeendjes naar zeeland. Domburg is altijd een van mijn favoriete dorpjes geweest, ze hebben een mooi strand." Zei ze en pakte haar flesje water weer uit haar tas. Hij vroeg naar Italië en ze glimlachte. "Ik ben in Belgie geboren, maar mijn ouders hebben ons altijd meegenomen naar Italië. We hebben daar een vakantiehuis, we spreken de taal, we-" ze stopte abrupt met praten en nam diep adem. Ze had zich verstoken. Er was geen we meer, verdomme. "Ik, bedoel ik." Lachte ze ongemakkelijk en ging verder. "In ieder geval... Italië is gewoon mijn land. de mensen, ze cultuur. Ik zou mezelf nooit als Belg zien." Zo sloot ze haar speech over Italië af en knikte. "Vertel eens over je dorp. Hoe is het daar?"

[ bericht aangepast op 29 mei 2016 - 23:36 ]

---

tya

Anna Hope van der Loo

Ze grijnst naar Ryan. 'Hij valt best mee hoor. En zo niet raak ik hem wel kwijt.' Ze maakt het zichzelf iets gemakkelijker op het bankje. Ze heeft hem niks meer te vragen. Heel interessant vind ze hem nou ook weer niet. Hij had wat met Japan ofzo, had ze gehoord. Een van de weinige landen die haar niet trok. Ze haalde haar handen door haar haren en begon een vlecht te maken die ze vastzette met een elastiekje die ze om haar pols had zitten. Ze zuchtte en sloot haar ogen even. De zon brandde in haar gezicht.

---

chaos makes the muse

Hij was verbaasd toen Romy vertelde dat ze Domburg kende. Hij had haar verkeerd ingeschat, ze was er zelfs enthousiast over. Maar toen hij naar Italië vroeg lichtte haar gezicht echt op. Ze begon te vertellen en het was zo'n geratel van woorden dat hij er moeite mee had om alles bij te houden. Toen ze klaar was kon hij er een aantal dingen uitpikken. Ze was niet in Italië geboren, ze had er wel een vakantiehuisje, sprak de taal en was eigenlijk helemaal verliefd op het land. Zelf was hij nog nooit in Italië geweest, maar als hij haar er zo over hoorde praten zou hij het graag een keer bezoeken. Met een knik sloot ze haar verhaal over Italië af en vroeg hem nog eens naar zijn dorp.
'Het is klein en ligt dicht bij de zee. Het is zelfs zo klein dat we alleen maar een supermarkt hebben, een kerk, een souvenirwinkel en een fietsenmaker,' nu hij het hardop uitsprak besefte hij pas hoe vreemd het moest zijn als je er niet was opgegroeid. 'Voor al het belangrijke gaan we naar Domburg. Mijn broer is schipper dus ik kom ook regelmatig bij de haven in Vlissingen. Heb jij een broer of een zus?'

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

Albert vertelde over zijn dorp alsof hij er niet woonde. Alsof hij het zelf bizar vond. Ze vond het wel wat hebben, kleine dorpjes. Meestal hadden die een hechte gemeenschap. Schipper... wauw. Het leek haar best leuk om eens een keer mee te gaan met zo iemand. Romy hield wel van een avontuurtje. En toen vroeg Albert of ze broers of zussen had. Albert was makkelijk om mee te praten, te makkelijk bijna. "Ik..." Ze hield haar mond even dicht en schudde toen haar hoofd. "Sorry ik was even afgeleid. Nee, ik ben enigkind." Vertelde ze en leunde achterover. "Vind je het leuk in je dorp? Of wil je weg?" Haar oog viel op zijn schetsboek en ze glimlachte. "Als je tijd hebt..." Zei ze, en nam een belachelijke pose aan. "Then you can paint me like one of your French girls." Ze lachte om haar eigen ridicule en ging weer normaal zitten.

---

tya

Jonas Lynch

We kwamen gelukkig nog aan. "Succes Lynn. Ik zoek nu mijn volgende compagnon." Romy toch? Wat had ik haar te vertellen. Nu ja, we zijn wel. Ze zat samen met Albert de derde op een bankje. "Bezwaar?" Ze waren aan het praten over hun familie en geboorteplaats enzo. Albert en Romy waren, op Ryan na, de enigste waarbij ik kon inschatten vanwaar ze kwamen. Albert van Scandinavië en Romy van Zuid-Europa. Dat weet ik gewoonweg 100% zeker... Ik zag achter Albert en Romy een groepje eekhoorns zitten. Normaal gezien zijn de solidaire dieren en nu waren ze in een groepje. Snel even een foto nemen...

Anna Hope van der Loo

Net als Anna haar ogen opent om wat tegen Ryan te zeggen voelt ze haar mobiel trillen. Zo snel als ze kan pakt ze hem om te kijken wat het is. Ze ziet het blije gezicht van James op haar scherm staan. 'Sorry, deze moet ik even nemen.' Mompel ik naar Ryan terwijl ik weg loop. Het uurtje was toch al bijna voorbij. Ze drukt op het groene telefoontje en bracht de telefoon naar haar oor. 'Haai.' Zei ze vrolijk. 'Hey, hoe is het daar, leuke mensen?' Ze hoorde enthousiasme in de stem van James. 'Ja, het is hier best oké. De mensen ook. Ik slaap alleen met twee jongens op een kamer.' Ze hoorde James grinniken terwijl ze naar binnen liep. 'Good old days.' Antwoordde James. Doelend op de vakantie waarbij ze met zijn drieën een slaapkamer moesten delen. 'Hoe is het daar?' Vroeg Anna die ondertussen op haar bed was neergeploft. Het bleef stil aan de andere kant van de lijn. 'Hallo?' 'Ja, sorry daar belde ik eigenlijk voor. Pa en ma hebben flinke ruzie. Pa wil je uit huis schoppen en ma niet. Zelfs Carl vindt het belachelijk. Na ja weet dat je altijd bij mij en Lisanne terecht kan.'

---

chaos makes the muse

Hij pakte een van de aangeboden hamburgers aan en nam een hap. Ook koud waren die dingen nog prima te eten. Er was iets in de houding en woorden van de andere jongen waardoor Raven op zijn hoede was. Hij kende zulke types wel: gewend om gehoorzaamd te worden en altijd de sterkste. Hij maakte een mentale notitie om, wat hij en Randall ook deden, Randall niet te gaan vertrouwen, al zou hij dat natuurlijk nooit laten weten. Er was gewoon iets wat hem tot voorzichtigheid maande. "Zo te horen heb je al heel wat plannen," stelde Raven vast. Hij had besloten om mee te gaan in het spel van Randall, alleen zou hij Randall niet laten weten dat ook hij doorhad dat ze een spel aan het spelen waren en dat Randall niet de enige was die het spel kon leiden. Hij hoopte dat Randall hem een glimp achter zijn kaarten zou geven en tenminste een deel van de plannen zou gaan onthullen, al moest hij in zijn achterhoofd houden dat er altijd kaarten achter gehouden zouden gaan worden. "Maar als je nu al zo'n hekel aan dit hele project hebt, waarom doe je dan mee?" Hij verwachtte niet dat Randall daar echt antwoord op zou gaan geven, maar het was het proberen waard. Hij moest op een manier achterhalen hoe Randall precies in elkaar zat. “Heroes don’t exist and even if they did I wouldn’t be one of them”

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Romy leek te aarzelen toen ze zijn vraag beantwoordde. 'Ik ben enigkind,' zei ze uiteindelijk.
Albert kon zich er wel iets bij voorstellen. Sinds zijn broer en zus de deur uit waren was het een stuk rustiger geweest. Hij het niet heel erg gevonden, hij hield van ze, maar hij was ook graag op zichzelf.
Romy leunde achterover. 'Vind je het leuk in je dorp? Of wil je weg?' vroeg ze.
'Ik heb het er naar mijn zin. De mensen zijn warm, in het vakantieseizoen is het gezellig, daarnaast vind ik de zee echt geweldig,' gaf hij toe. 'Dat ga ik echt missen wanneer ik in Utrecht studeer,' de kunstacademie zou maar voor een paar jaartjes zijn. Daarna zou hij weer terug willen naar Zeeland, of misschien nog een tijdje in Noorwegen wonen. Maar Noorwegen was duur en zoveel geld had hij niet.
Romy keek naar zijn schetsboek. 'Als je tijd hebt...' ze nam een lachwekkende houding aan. 'Then you can paint me like one of your French girls,' ze ging weer rechtop zitten en grinnikte om haar eigen grapje.
Albert lachte. In zeker zin deed Romy hem denken aan zijn zus, Sigrid. Die kletste ook de oren van je hoofd. Er was altijd iets van chaos en drukte te horen in haar stem. Niet op een vervelende manier, het duidde erop dat ze barstte van de energie. Het leek hem leuk om er een portfolie van te maken, een schets van iedereen die meedeed aan het experiment. Maar hij betwijfelde of iedereen daar aan mee wilde werken.
Hij stond op het punt zijn potlood te pakken toen Jonas op hen af kwam lopen. 'Bezwaar?' vroeg hij en maakte een foto van de eekhoorns die achter hen zaten.
'Nee hoor,' Albert stond op om plaats te maken voor de jongen. Zelf zou hij een vragenuurtje hebben met Raven, maar hij betwijfelde of de muzikant zou opdagen. Voor zijn idee was het uur al bijna voorbij. Hij pakte zijn tekengerei en liep bij Romy en Jonas vandaan. 'Ik ga even kijken of Anna al klaar is, laters!'

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

Dus hij zou naar Utrecht gaan, natuurlijk. Het zou een gemiste kans zijn voor hem en de kunstliefhebbers all over the world als hij niet verder zou gaan met zijn talent. Albert lachte mee en pakte net zijn schetsboek op, toen ze onderbroken werden door Jonas. Eindelijk, de volgende opdracht! Ze had niet gedacht dat Albert serleus zou ingaan op haar grap. Dat betekende niet dat ze het niet leuk zou vinden om getekend te worden, dat had nog nooit iemand gedaan, buiten een gestoorde ex van haar. Die wilde een Anime figuur maken van haar. Hij was een beetje obsessed met alles wat Japans was. Jonas maakte een foto van iets in de verte en kwam naast haar zitten. Ze bekeek hem goed, ook hij was jong. ‘‘Dus Jonas, laten we maar beginnen.’’ Zei ze en draaide zich naar hem toe. ‘‘Hoe oud ben je, waar kom je vandaan, en waarom ben je hier?’’ Ze had nog niet veel meegekregen van Jonas, ze miste interactie met hem steeds net, en de eerste dag ging hij vooral om met 2 meisjes die ze ook niet kende. ‘‘Met wie is je volgende opdracht?’’ Vroeg ze nadat Jonas had geantwoord.

{as can be seen, mijn mega lange stukje is nogal mislukt, ik had geen inpspiratie :')}

---

tya

Anna Hope van der Loo

Licht geschokt hing ze op. Ze wist dat haar vader niet blij was met dit experiment en haar deelname daaraan, maar dat hij zo ver zou gaan had ze nooit gedacht. Het aanbod van James zou ze sowieso afslaan. Ze mocht Lisanne graag, maar wilde niet tussen haar en James in komen te staan. Waarschijnlijk zou het toch niet zo ver komen. Anna stond op en liep richting de badkamer. Ze plensde wat water in haar gezicht en keek in de spiegel. Ze zag er niet. Haar make-up werkte ze wat bij in de hoop er vervolgens ietwat frisser uit te zien. Haar volgende opdracht was varen met Albert, maar zover ze wist was Raven nog niet terug en moest Albert met hem de tweede opdracht doen. Ze zou op de kamer blijven zolang ze moest wachten.

---

chaos makes the muse

Nu we zo naast elkaar liepen viel me op dat Raven met zijn gedachten ergens anders was. Ging het over mij? Maar goed, het waren zijn gedachten, en daar had ik niks mee te maken.
'Zo... Waarom kwam je eigenlijk hier naar toe?' vraag ik uiteindelijk nieuwsgierig. Ik bedoel, ik loop geloof ik ook niet echt met geheimen te koop.
'En ik denk dat ik hooguit drie uur wegblijf,' volgde nog, toen ik plotseling weer aan Sil dacht. Ze leek me niet het meest geduldige persoon op de wereld, en ik had ergens opgevangen dat ze hard kon slaan. Maar drie uur is wel een uur te lang, en ik denk dat Clementine zo'n persoon is dat houdt van stipt zijn... Maar ik keek dus benieuwd naar Raven, en wachtte af wat hij ging zeggen.

[ bericht aangepast op 30 mei 2016 - 16:37 ]

---

i wanna vincent van gogh cry in a corner

Hij liep richting Ryan, maar stopte toen hij zag dat Anna niet naast hem zat. Was het uur echt al voorbij? Hij keek richting het bos, nog steeds geen teken van Raven. Hij zuchtte. Het zou maar zo kunnen dat Raven de hele dag weg zou blijven om vervolgens als het donker is binnen te wandelen, alsof hij nooit was verdwenen. Hoe laat zou het zijn? Hij had geen horloge bij zich en zijn mobiel lag nog op de kamer. Hij liep het gebouw in, als hij de tijd wist kon hij minstens zien hoe lang hij nog moest wachten. Misschien had zijn vader hem inmiddels een berichtje teruggestuurd. Hij liep de kamer binnen en hoorde het geluid van de kraan en een plens water. Zou Raven nog in de badkamer zijn? Hij liep verder en zag Anna staan.
'O, hier ben je!' hij glimlachte en legde zijn schetsblok naast zijn bed neer. 'Gaat het weer een beetje?'

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

Randall vroeg hem waarom hij hier eigenlijk was. Raven haalde zijn schouders op. "Ik heb het geld gewoon nodig," antwoordde hij. Echt uitgebreid was zijn antwoord misschien niet, maar hij was niet de enige die weinig vertelde over zichzelf. Het was hem niet ontgaan dat Randall zijn vraag niet beantwoord had, zoals hij ergens al wel had verwacht. Voor nu drong hij er ook niet over aan, maar hij zou het zeker niet vergeten. "Als je zo'n drie uur maar weg wil blijven, moeten we al bijna omdraaien," vervolgde hij. "We zijn al langer onderweg dan het lijkt." Hij had geen horloge om voor de tijd, maar een meisje dat hij ooit in Frankrijk had ontmoet, had hem geleerd hoe hij de tijd aan de stand van de zon kon zien en hoe hij zich kon navigeren aan de hand van de zon of de maan en sterren. Het waren op zich handige dingen om te weten en op momenten als deze kwamen ze ook zeker van pas. Raven had het idee dat hij inmiddels al wel een redelijk beeld van Randall begon te krijgen. Randall was de jongen die hard schreeuwde, graag problemen maakte maar ook zijn grenzen had, al zou hij die waarschijnlijk niet toegeven. Voor autoritaire personen had hij zo te merken weinig ontzag, maar ergens in die jongen zat wel een hart en was ook hij wel voorzichtig met wat hij deed. “Heroes don’t exist and even if they did I wouldn’t be one of them”

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Anna Hope van der Loo

'O, hier ben je!' Anna schrok van Albert die waarschijnlijk net de kamer in was komen lopen. Hij glimlachte naar haar en ze zag hoe hij zijn schetsboek weglegde. 'Gaat het weer een beetje?' Vroeg hij aan haar. Ze zuchtte. 'Het gaat prima.' Terwijl de woorden haar mond verlieten had ze al door dat ze veel te cynisch klonk. 'Sorry.' Mompelde ze. Ze kon maar beter eerlijk zijn, anders werd ze er naar weten niet vriendelijker op. 'Mijn vader wil me uit huis zetten, omdat ik net zo'n trut met kapsones ben als mijn moeder. Hij is nogal kwaad terwijl alles bij hem is begonnen. Maar ik heb besloten me er maar eventjes niks van aan te trekken, want wat ik ook doe het heeft toch geen effect.' Ze sloeg haar hand voor haar mond. Het was helemaal niet de bedoeling dat allemaal te zeggen. Beschaamd kijkt ze naar beneden.

---

chaos makes the muse