Dus open ik toch maar met een zwaar hart óók een zeiktopic. - Liefde, Vriendschap & Familie

Want ik heb het gevoel dat ik ga exploderen als ik dit niet de wereld ingooi. Ik hoef geen reacties (serieus, ik doe dit niet om aandacht te zoeken), maar ik wil dit gewoon graag even kwijt zonder het gevoel te hebben dat werkelijk niemand me hoort Excuses hiervoor, want het is ronduit stom om dit soort topics tussen je actieve topics te zien.
Ik wil toch even waarschuwen voor mogelijke triggers, want het is naar als je zoiets tegenkomt en er gevoelig voor bent. Een gewaarschuwd mens telt voor twee.

Ik ben sinds vorig jaar depressief geworden. Vorig jaar, ergens. Want in mei was de aanleidende trigger - het overlijden van een oud vriendin tijdens het bliksemongeluk Amersfoort, in augustus heeft mijn depressie zich ontwikkeld tijdens een vakantie waar ik niks deed en dus te veel nadacht, en ik oktober 2015 was het omslagpunt. Op die dag begon ook mijn automutilatieprobleem.
      Een maand later ben ik begonnen met het zoeken van hulp. Ik ben naar de huisarts gegaan en heb een consult aangevraagd. Toen ben ik naar Riagg gestuurd met mijn eerste labeltje: depressie. Riagg vond dat ik overdreef en heeft me weer teruggestuurd naar de huisarts, maar die heeft doorgezet en me naar een psycholoog gestuurd. Ik heb vier maanden op de wachtlijst gestaan waarin in een overbruggingspsycholoog had - verschrikkelijk mens - maar waarin het alsmaar slechter ging. Ik zit namelijk in mijn examenjaar en man, dat geeft een hoop stress.
      Ook dwong die lieve overbruggingspsycholoog me om mijn ouders er over te vertellen, dus dat koste ook weer een hoop stress en verdriet. Na vier maanden kwam ik bij mijn psycholoog, maar al gauw bleek dat niet genoeg te zijn - ik werd in de gespecialiseerde hulp gezet. Dat was vervolgens ook niet genoeg en daarom ben ik doorverwezen naar een psychiater. Die vond vervolgens dat ik véél te heftig was voor de hulp die hij en mijn psycholoog boden, dus toen ging ik naar Fornhese, die me nu in behandeling moet gaan nemen.

In de tussentijd heb ik mijn depressie ontwikkeld tot een zware depressie met burn-out verschijnselen, is het duidelijk dat ik een emotieregulatiestoornis heb en heb ik hele heftige zelfmoordgedachten ontwikkeld. Ik zit nu op het punt dat ik alleen maar leef voor anderen, want ik geloof niet dat dit ooit oké kan worden (het is echt een slachtveld in mijn hoofd, bovendien is het aangeboren dat ik depressieve klachten heb) dus het zal me mijn hele leven achtervolgen. Niet echt iets om naar uit te kijken.
      En verdomme, ik ben zo moe. Mijn examens zijn voorbij, maar ik heb nog steeds morele verplichtingen. Mensen verwachten dat ik meekom in de maatschappij, maar ik kan het niet. Fornhese doet alsof mijn problemen niks zijn - ik kan heel goed over mijn problemen praten alsof ze van een ander zijn - en probeert me simpele hulp aan te bieden. Kortom, het is hopeloos. Ik ben zo verdrietig en moe en ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik ben zo klaar met het vechten.
      Ik ben een ontzettend zware last voor iedereen om me heen, er moet altijd rekening met mij gehouden worden en iedereen heeft last van mijn negativiteit. Ik heb een serieus minderwaardigheidscomplex (ook een extra labeltje als ik er zo over nadenk) blijkt uit een onderzoek over mijn zelfbeeld, ik scoor 2 van de 7 punten het laagst mogelijk (letterlijk 0), en 3 andere punten zwaar onder gemiddeld. Daarnaast is mijn sociale ontwikkeling als die van een 19/20 jarige waardoor ik minder aansluiting vind met mijn leeftijdsgenoten. Ik heb een aantal dagen geleden de spiegels in mijn kamer weggehaald omdat ik het niet aankan om naar mezelf te moeten kijken. Ergens schrok ik wel van mezelf toen ik me besefte dat het zo erg was, maar zo is het nou eenmaal. Ik kan gewoon mezelf niet meer aankijken.

Officiële zeikwaarschuwing - hier begint het echte geklaag.
Ik voel me zo'n walgelijk mens, alsof ik de pest heb die ik verspreid onder mijn geliefden. Stel je voor: iedereen heeft wel iemand in zijn leven die hij echt niet uit kan staan, waarmee je niet langer dan 10 minuten in een ruimte mee kan zitten zonder geïrriteerd te raken of ronduit gek te worden. Stel je voor dat je 24/7 met diegene moet leven. Welkom in het leven van mijn geliefden om mij heen. Welkom in mijn leven.
      Ik weet het niet meer. Ik voel me zo hopeloos en ik kan er niks aan doen. Ik heb niet eens een goede reden - want die vriendin die overleed had ik zo'n 2 keer per jaar contact mee. Ik heb een perfect leven gehad, maar ik slaag er in het te verpesten. Kan mij het bieten dat mensen zeggen dat het aangeboren is en dat ik er niks aan kan doen. Ik kan er wél wat aan doen, en ik verpest alles. Pfff, so tired.

Goed, ik doe de naam zeiktopic wel eer aan. Het spijt me dat ik jullie hier lastig mee mocht vallen, jullie mogen nu weer gaan en van de geweldigheid van Q genieten want ik geloof dat het forum aardig actief is vandaag. Enjoy summer, enjoy the rain this weekend (bweh, broeierig weer) and enjoy your next snack. Have a lovely life. <3

Ik snap heel goed hoe je je voelt. Zo'n zware depressie is nooit fijn, zeker niet als anderen het ook niet begrijpen. Therapie werkte voor mij voor geen meter omdat ik nergens over kan praten en ze daar ook niet probeerden om mij te laten praten. Dat schijnt voor jou het probleem niet te zijn, eerder degene met wie je praat. Soms is het echt vreselijk om te zien wat voor mensen hulpverleners worden. Wat voor mij wel werkte, waren medicijnen. Ik weet dat het soms een nogal controversieel onderwerp is, want mensen willen niet graag daarnaar terug grijpen. Toch was het voor mij een hele hulp omdat ik in dezelfde situatie zat als jou, ik leefde voor de mensen om me heen en zou het totaal niet erg vinden om gewoon dood neer te vallen. Zulke gedachtes waren voor mijn idee echt te gevaarlijk, ik wilde een normaal leven leiden en dat ging echt een stuk beter met medicatie. Maar helaas werkt medicatie ook niet voor iedereen en is het soms een nogal vervelend proces.

Ik hoop echt dat je je snel beter voelt, want je bent echt een topmeid die dit totaal niet verdient. <3 Echt helemaal niet fijn om te zien dat het zo erg geworden is. Als je iemand nodig hebt om tegen te praten, mag je me altijd een berichtje sturen, al is het allemaal om iemand te hebben die naar je luistert.

Your make-up is terrible

Je verpest helemaal niets. Je voelt je gewoon ontzettend rot en slecht, en dat kan iedereen overkomen. De mensen die van jou houden willen je helpen en willen alleen maar dat jij je beter voelt. Momenteel voelt het misschien alsof je een last bent, een negatief punt maar dat ben je niet!

Je zegt dat je bezig bent met een psycholoog en dat is waanzinnig goed. Het wil zeggen dat je hier vanaf wilt en dat je daar je best voor doet, en dat is echt een enorme stap die je maakt. Verder kan ik je misschien niet heel veel advies geven, maar ik herken wel veel dingen. Wat ik je wel kan aanraden is om af en toe uit je comfortzone te gaan. Dat kan iets heel kleins zijn. Van mijn psycholoog moest ik bijvoorbeeld één keer in de les naar de leraar toegaan en iets tegen hem zeggen, al was het alleen maar 'hallo.' Voor mijn gevoel doodeng, maar uiteindelijk maak je een kleine stap als je het doet. En de volgende keer een grotere, enzovoort. Als jij schrijft dat je niet naar jezelf kan kijken, probeer dan eens een keertje via het raam naar jezelf te kijken. Je ziet minder details, maar toch zie je jezelf.

Maflodder -> Rozenthee / "Would you like an adventure now, or shall we have tea first?"