[RPG] [300] Marauders era || Speeltopic - Speeltopics

De First Wizarding War was bloederig. Het was wreed en hartbrekend. Het leidde tot zoveel uit elkaar gescheurde families. Het was een generatie geboren in vrede, die realiseerde dat de wereld niet perfect was. Het was een generatie die had kunnen besluiten om de strijd op te geven. Het was een generatie waarbij 'verliezen' niet voorkwam in het woordenboek. Het waren kinderen, ja kinderen, amper uit school die hun leven gaven voor een toekomstige generatie die het misschien beter zou kunnen doen. Er stonden duistere tijden voor de deur en in deze duistere tijden was er niets belangrijker dan dat men er samen voor stond, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Niemand weet wie er te vertrouwen is in tijden van oorlog. Iedereen moet een kant kiezen, en laat dat voor sommigen de moeilijkste beslissing ooit zijn. Hoe kies je immers tussen je familie, je vrienden, je normen en je waarden? En zodra die keuze gemaakt is, wordt het alleen maar moeilijker. Hoe vecht je namelijk tegen je oude klasgenoten, dat meisje waarvan je ooit een boek mocht lenen of die jongen die een keer zijn inktpotje over je perkament heeft laten vallen? In deze RPG volgen we de studenten die tijdens de Marauders era op school zaten en die naast de oorlog ook nog puberproblemen aan hun hoofd hadden. "You don’t know who his supporters are, you don’t know who’s working for him and who isn’t; you know he can control people so that they do terrible things without being able to stop themselves. You’re scared for yourself, and your family, and your friends. Every week, news comes of more deaths, more disappearances, more torturing… The Ministry of Magic’s in disarray, they don’t know what to do, they’re trying to keep everything hidden from the Muggles, but meanwhile, Muggles are dying too. Terror everywhere… panic… confusion… that’s how it used to be." ROLLEN De x'en staan voor het aantal beschikbare rollen. Eenmaal vol, komen er een x aantal rollen bij, dit om naar gelijkheid te streven. Gryffindor TIJDELIJKE STOP OP GRYFFINDOR! (Tenzij je Alice wil) × Sirius Black || Gereserveerd door Anticyclone || Ben Barnes || 1.7 × James Potter || Gereserveerd door Philip || Aaron Johnson || 1.5 × Remus Lupin || Gereserveerd door Saralonde || Andrew Garfield || 1.5 × Peter Pettigrew || PeterMaximoff || Dominic Sherwood || 1.5 × Frank Longbottom || Gereserveerd door sIoane || Thomas Sangster || 1.7 × Marlene McKinnon || Supine || Nora Arnezeder || 1.4 × ?? || Gereserveerd door Heathens || ?? || ?? × Lily Evans || GredWeasley || Alina Kovalenko || 1.4 × Mary MacDonald || Gereserveerd door Remarkeyable || Lily Collins || ?? × Slytherin × Jonah Lockwood || Gereserveerd door calice || Robert Pattinson || 1.2 × Maxime Artemis Montgomery || Ziegler || Lucky Blue Smith || 1.4 × Lucinda Talkalot || Anticyclone || Alexis Ren || 1.7 × Hufflepuff × Edgar Bones || Supine || Zach Roerig || 1.4 × Finnagán Joshua Mitchell || PeterMaximoff || Evan Peters || 1.4 × Justin Rhys Yates || Aemilin || Tim Borrmann || 1.7 × × Ravenclaw × Ambrose Nyxe Clearwater || Gereserveerd door Camhanaich || Nathan Niehaus || 1.7 × × Hestia Jones || Cicatrice || Leighton Meester || 1.4 × Dorcas Meadowes || Gereserveerd door Ziegler || ?? || 1.6 Beschikbare originele karakters: Alice Fortescue - Severus Snape - Emmeline Vance - Amelia Bones - Evan Rosier - Mulciber - Avery - Stebbins VAKKEN × Astronomy × Charms × Defence Against the Dark Arts × Herbology × History of Magic × Potions × Transfiguration × Alchemy × Arithmancy × Care of Magical Creatures × Divination × Muggle Studies × Study of Ancient Runes QUIDDITCH TEAMS GRYFFINDOR • Captain: James Potter || Gereserveerd door Philip|| 1.5 × Keeper: × Chaser: James Potter || Gereserveerd door Philip || 1.5 × Chaser: Marlene McKinnon || Supine || 1.4 × Chaser: × Beater: × Beater: × Seeker: SLYTHERIN • Captain: Lucinda Talkalot || Anticyclone || 1.7 × Keeper: Lucinda Talkalot || Anticyclone || 1.7 × Chaser: × Chaser: × Chaser: × Beater: × Beater: × Seeker: HUFFLEPUFF • Captain: × Keeper: Justin Rhys Yates || Aemilin || 1.7 × Chaser: × Chaser: × Chaser: × Beater: × Beater: × Seeker: RAVENCLAW • Captain: Hestia Jones || Cicatrice || 1.4 × Keeper: × Chaser: Hestia Jones || Cicatrice || 1.4 × Chaser: × Chaser: × Beater: × Beater: × Seeker: PREFECTS GRYFFINDOR × Prefect: Remus Lupin || Gereserveerd door Saralonde || 1.5 × Prefect: Lily Evans || GredWeasley|| 1.4 SLYTHERIN × Prefect: Jonah Lockwood || Gereserveerd door calice || 1.2 × Prefect: HUFFLEPUFF × Prefect: Edgar Bones || Supine || 1.4 × Prefect: RAVENCLAW × Prefect: Ambrose Nyxe Clearwater || Gereserveerd door Camhanaich || 1.7 × Prefect: TOPICS Rollentopics × Topic 1 Praattopics × Topic 1 × Topic 2 Speeltopics × Topic 1 STARTERS Het is 10.30, woensdag 1 september 1976. Het nieuwe jaar staat op het punt om te beginnen. Iedereen verzamelt zich op perron 9 3/4 om in de trein te stappen die over een half uur zal vertrekken. Het is een redelijk mistige ochtend met een temperatuur van rond de achtien graden celcius. REGELS × Schrijf in ABN × Wees vriendelijk tegen elkaar × Minimaal 300 woorden per post (het kan best zo zijn dat je dit een keer niet haalt, maar probeer hiernaar toe te streven) × Houd het realistisch, niemand is perfect × 16+ is toegestaan, zet hier echter wel een waarschuwing bij voor degenen die het liever niet willen lezen c; × Anticyclone of Supine maakt de topics aan, tenzij anders aangegeven × In deze RPG volgen we de studenten in het zesde jaar × Er zit geen limiet op het aantal personages per persoon, maar zorg ervoor dat je ze allemaal onderhoud.

---

[ bericht aangepast op 11 juli 2016 - 23:20 ]

---

-

      Nadat ik mijn karretje heb weggezet, zodat ik toch wat bewegelijker ben door de mensenmassa, sleep ik mijn hutkoffer achter me aan over het perron heen. Nog steeds heb ik niemand kunnen spotten waar ik meer van ken dan het gezicht. Op dat moment loopt iemand zo hard tegen me aan dat ik met hutkoffer en al op de grond beland en een paar niet zo beschaafde vloekwoorden mijn mond verlaten. Echter is het persoon al weer verdwenen in de menigte voordat ik heb kunnen herkennen wie het is. Ik sta langzaam op en klop het vuil van mijn kleding af, om vervolgens te controleren of mijn hutkoffer nog steeds goed dicht zit. Dit zijn echt de momenten waarop ik langer zou willen zijn zodat ik over de menigte uit kon kijken opzoek naar iemand. Ik maak een afweging in mijn hoofd om al in de trein te gaan zitten of verder op zoek te gaan naar mensen, maar op dat moment hoor ik een stem achter me 'hé' zeggen. Ik draai me om en trek de eigenaar van de stem gelijk in een knuffel.
      "Max, hi! Hoe was jouw vakantie?" zeg ik met een grote glimlach nadat ik hem weer los gelaten heb.
      "Zullen we maar een coupé gaan zoeken?" zeg ik vervolgens. Ik wist dat Max dat graag zou gaan doen en zelf werd ik ondertussen ook een beetje gek van alle rondkrioelende eerstejaars. Het duurde nog ongeveer een half uur voordat de trein daadwerkelijk zou vertrekken en ik was blij dat ik dit jaar een beetje op tijd was gekomen. Vorig jaar was het namelijk echt rennen over het perron geweest. Ik had eigenlijk gehoopt Lily nog even te zien voordat ze aan haar prefect verplichtingen zou beginnen, maar dat zal later dan maar komen.

---

-

Peter Puck Pettigrew
Gryffindor || Halfblood || 16 || 6th year || Back together again
Na een vriendelijk klap van Moony op mijn rug, begon hij te vertellen over zijn vakantie. Ik was er best heel jaloers op, want door mijn moeder's werk, konden we nooit in de schoolvakanties eens een weekje weg. Toch wilde ik niet klagen met alle tijd aan mezelf, een leuke baan, en fijne collega's. Voor nu nam ik meer dan genoegen met de verhalen van de jongens. Ik wilde eigenlijk Remus vragen door te vertellen, toen we besprongen werden door Prongs, wiens aftershave ik meteen herkende en mijn stomme hart een slag liet overslaan. Dat wilde ik helemaal niet. James was een van mijn beste vrienden, ik wilde niet verliefd op hem zijn, maar ik kon er gewoon niets aan doen. Ik leunde wat in zijn knuffel en omhelsde hem ook, natuurlijk net een seconde te lang zonde het zelf te merken, voor hij verder ging naar Remus, die mij ook weer in een knuffel trok. Ik grinnikte door James' woorden, maar keek wel naar Sirius, die een heel sneue puppy leek na te doen. Remus vloog er natuurlijk direct naartoe, waardoor ik met James overbleef, iets wat ik had willen voorkomen tot we goed en wel gesetteld waren in onze kamer. Ik plukte wat aan de stoppels op mijn bovenlip, gezien ik geen baard kon groeien, alleen een snor, die ik dan ook om de dag afschoor, zodat ik geen blonde Freddie Mercury snor zou krijgen. Toch kwam Remus al snel weer terug, om zich achter ons te verschuilen, waarschijnlijk van Padfoot's wraak. Nu dacht ik niet dat Padfoot ooit echt boos op hem, of wie dan ook van ons, zou worden, maar goed. Ik grinnikte bij Moony's woorden, maar voelde ergens een steek van jaloezie door me heen gaan, geheel ongegrond natuurlijk, toen Remus over James zijn kaak ging. Daarbij kon ieder van ons nu een baard laten staan, maar zat ik nog altijd alleen met die stomme snorharen. Ik greep Sirius bij zijn arm, en trok hem naar de groep toe. "Zullen we maar een plek gaan zoeken? Ik kan niet wachten om over jullie vakanties te horen en over de grootste plannen die jullie vast hebben gemaakt voor komend jaar." Nu had ik het toch vooral tegen James en Sirius, gezien die het het brein waren achter onze pranks. Remus had wel het beste brein van ons allemaal, maar op dit vlak waren die twee iedereen, zelfs de geesten, meester. Intussen was mijn uil het er ook echt niet mee mee eens om in een kooitje opgesloten te zitten. Normaal zag hij er al absurd uit, maar zo boos en flapperend in de kooi al helemaal. Ik had intussen mijn armen om James en Sirius liggen, waardoor dit toch weer een oor ons gebruikelijke cirkel des onheils werd, zoals enkele van de docenten het wel eens hadden genoemd, omdat er nooit iets goeds uit kwam. Ik vond het allemaal wel best, als ik mijn vrienden maar terug aan mijn zijde had, beloofde dit een heel goed jaar te worden.

---

Bowties were never Cooler

---

"What's all the drama about the prince on the white horse? I'm there for every girl who wants her prince charming to be the hottest black dog you've ever seen."

Zoals altijd tegenwoordig, heeft James me niet snel laten ontsnappen aan de greep van hem en zijn moeder. Wanneer ze wat snoepgoed in onze handen stopt, moet ik ook toegeven dat mijn mondhoeken lichtelijk omhoog krullen. Ik kan me niet herinneren dat ik ook zoiets heb meegekregen van mijn ouders. Het beeld wat nu in mijn hoofd wordt geproduceerd van een vrolijke Walburga Black, wie liefkozend eten meegeeft aan haar kinderen, laat me al bijna in lachen uitbarsten. En dat terwijl het hier allemaal zo gewoon lijkt. "Wormtail zou vast wel weer ergens vast zijn geraakt in een automaat vol kaasknabbels en stengels, waar Moony tegen aangelopen is met zijn neus in zijn gebruikelijke ‘intressante’ boeken en vervolgens een poging doet om hem eruit te trekken; echter denk ik dat een simpel antwoord als daar ook voldoet." Meteen nadat Prongs antwoord heeft gegeven op mijn vraag van net, merk ik dat ik of totaal over de twee heen heb gekeken - welke zich letterlijk nog geen meter van ons af bevinden - of dat ik officieel blind ben geworden. "Volgens mij heb ik een bril nodig." Zeg ik ongelofelijk serieus terwijl ik mezelf met een bril probeer voor te stellen. Waarschijnlijk staat het me ongelofelijk sexy en zal Marly gelijk weer naar me terug komen rennen. Als ik er zo over nadenk kan het nog best eens goed uitpakken. Voordat ik zelf ook maar de kans heb om rustig op ze af te lopen, sleurt Prongs me mee. Zijn greep op mijn hand is ze stevig dat ik me er met geen mogelijk van los kan maken. "Prongs!" Roep ik naar hem. "Probeer je ons te vermoorden?! Dude, ik snap dat je jong wilt sterven zodat we altijd handsome blijven, maar dit is het niet waard oké." Helaas geeft hij geen antwoord, omdat we al bij de Moony en Wormtail zijn aangekomen en een korte groepsknuffel met elkaar delen. In elk geval hoef ik me nu geen zorgen te maken om overreden te worden door de freaking trein. "Moonnnn.. Wormieee.. Ik mag hopen dat jullie nog op wat leuke pranks zijn gekomen deze zomervakantie gezien jullie zogenaamd geen tijd hadden om bij mij en pomsky pup te logeren. Kijk hoe verdrietig Pads ervan is, Moony." Na James' opmerking kan ik het niet laten om mijn zieligste gezicht op te trekken. Ik weet ik elk geval dat ik er goed in ben, want het is totaal niet zo geweest dat ik het het geoefend voor de spiegel. Offcourse not. Uhum. "Awh kom hier kleine pup." Zegt Moony. Zuchtend draai ik met mijn ogen. "Guys, ik ben geen pup, het is een gróte hond, met de nadruk op het grootse gedeelte." De jongens hebben nogal de neiging om me als pup of als een klein soort hondenras aan te spreken en dat irriteert me mateloos. Daarnaast weet ik niet wat er vandaag mis is met mensen, maar blijkbaar vindt iedereen het acceptabel om me overal naartoe te trekken zonder eerst mijn toestemming te vragen. Zo sluit Moony me even is zijn armen, waarna hij mijn-haar-door-de-war-brengt. Zodra ik dat eenmaal opmerk, is het al te laat om er iets aan te doen en is Moony achter Prongs en Wormtail gesprongen. "Moony, ik heb zo'n drie uur aan mijn kapsel gewerkt vanochtend." Zeur ik meteen. Mijn woorden zijn nog waar ook, Prongs is er om het te bevestigen, gezien dat hij naast me bezig was met het zijne. Meteen probeer ik het met mijn handen weer enigszins fatsoenlijk te maken, stel dat iemand het ziet. Hierna trekt Peter me weer naar de groep toe, zodat ik de kans heb om een zeker persoon ervan langs te geven. "Zullen we maar een plek gaan zoeken? Ik kan niet wachten om over jullie vakanties te horen en over de grootste plannen die jullie vast hebben gemaakt voor komend jaar." Als Wormtail het gesprek weer op gang brengt besluit ik Moony maar vrijuit te laten gaan, ik pak hem later nog wel terug. "Als je daadwerkelijk op de stoep had gestaan, had je al alles geweten over onze vakantie." Zeg ik terwijl ik bij de 'ons' en klein gebaar maak tussen mij en Prongs. Ik kan het niet laten om voor de rest van het jaar verontwaardig te gaan doen over het feit dat Remus en Pete niet zijn komen opdagen. De kans om mensen een schuldgevoel aan te praten, of om ergens geheimzinnig over te doen, kan ik gewoonweg niet aan me voorbij laten gaan. "Maar tja, ik begrijp het echt totaal als er bepaalde mensen - ik noem geen namen - te druk waren om hun geliefde vrienden op te zoeken." Terwijl we de trein in lopen, slaat Wormtail zijn armen om mij en Prongs heen. "Ehm, Wormtail, volgens mij is er iets mis met je uil. Wordt hij mishandelt?" Vraag ik als ik zijn uil helemaal tekeer zijn gaan in zijn kooi. Ik zelf doe niet aan uilen, of welke huisdieren dan ook, veel te veel werk als je het mij vraagt. "Of is hij gewoon ontzettend blij om mij weer te zien?" Ondertussen schuif ik de deur van onze vaste coupé open en til ik mijn koffer op, zodat deze in het rek neer komt. Meteen plof ik neer en ga ik languit op één van de banken liggen. Ik ben al helemaal klaar om de komende uren niet van positie te veranderen.

---

She was always looking for more..

---

Mijn vader moest werken vandaag, wat echt als een enorme verassing komt, niet dus. Deze zomer is hij zelfs nog doorgegaan op zijn eigen verjaardag, waardoor hij niet eens is komen opdagen om de suprise party die mijn broer Kieran en ik hebben georganiseerd. Mijn zus Alysha had hierop een cynisch klinkende 'Zie je wel, ik zei dat dit een verschrikkelijk idee was,' naar ons toegeworpen. Mijn moeder heeft echter wel vrij genomen, wat inhoud dat de tijd dat ze nu doorbrengt in het station, de eerste vrije minuten voor haar in jaren zijn. De laatste keer was de dag waarop ik voor het eerst naar Hogwarts werd afgescheept, net zoals het vandaag de dag is dat mijn broertje Raven voor het eerst naar Hogwarts wordt afgescheept. Zowel Kieran als Alysha zijn al een aantal jaar klaar met hun opleiding. Mijn ouders hebben al hun connecties uit de kast getrokken om mijn zus op het Ministerie te krijgen, waar ze het nu verrassend goed doet voor een tweeëntwintigjarige. Kieran is gevraagd als keeper voor de Ballycastle Bats, maar is zo dom geweest om die positie niet aan te nemen, omdat hij zegt geen toekomst te willen met Quiddtich. Als je het mij vraagt is hij gestoord, echt gestoord. Ik had hem serieus willen slaan en 'wordt wakker!' willen schreeuwen, maar niets heeft geholpen. Ik loop achter mijn moeder en Raven aan, door de muur heen. Ik weet dat dit niet mijn moeders favoriete plek is om te zijn, gezien haar afkeurende blikken naar alle muggles welke zich op het station bevinden. Zelf ben ik er ook niet echt een fan van, als het zou kunnen ging ik liever zelf naar Hogwarts, dit is me allemaal te veel gedoe. Eenmaal op het perron zeg ik al snel een korte doei tegen mijn moeder. Raven zoekt het allemaal zelf maar uit, het is niet dat ik zin heb om het hele jaar oppas te spelen van dat jong.

---

She was always looking for more..

Lily Evans || Gryffindor || Prefect || Nervous

---

Ik moet de behoefte om hard te vloeken met veel moeite onderdrukken. 1 September is altijd al chaos geweest sinds ik naar Hogwarts ga, maar dit jaar spant de kroon. Misschien komt het ook wel gewoon door mijn eigen zenuwen, hoewel ik met zekerheid kan zeggen dat andere factoren zeker meespelen. Neem nu bijvoorbeeld de mist op de weg. Alsof het Britse weer de versnelling in mijn hartslag aanvoelt en hierop inspeelt, alsof de mist de schimmen van afgelopen jaar belichamen en mij herinneren aan alles dat ik wil vergeten, alsof het mij wil waarschuwen niet te gaan.
Abrupt schud ik mijn hoofd. Ik had die gedachten weken geleden al afgezworen en geband. Dan moet ik er nu niet op terug komen. Ik ben een Gryffindor en ik laat mijn angsten niet meester van mij worden, mijn ledematen weigeren als aan touwtjes bespeeld te worden door vrees. Bovendien, ik heb ook verscheidene dingen om naar uit te kijken. Zo betekent mijn terugkomst op Hogwarts dat ik weer elke dag omgeven zal worden door de geweldige mensen met wie ik een slaapzaal deel in de toren van Gryffindor. Ik heb deze vakantie vooral heel veel contact met Marlene kunnen houden. Ik zou echt niet weten wat ik zonder deze fantastische meiden zou moeten. Zij zijn voornamelijk ook de reden dat ik niet eens weg zou willen blijven, als ik er even langer bij stilsta dan die korte opwelling. Ik heb geen vriendinnen meer thuis. De meeste mensen vinden mij maar raar in Cokeworth, te wijten aan mijn zus Petunia. Natuurlijk kan ik het haar niet kwalijk nemen, maar het maakt wel dat ik mij lichtelijk verloren voelde, toen ik eind vorig jaar de trein terug had gepakt naar het dorpje waar ik mij ooit zo thuis voelde.
Een zucht ontsnapt mijn lippen en ik kijk om mij heen of er iemand oplet. 'Mam, pap, ik denk dat er niemand kijkt. Kom,' mompel ik en met flink wat vaart duw ik mijn karretje door het dranghek tussen perron negen en tien in. Mijn ouders volgen onmiddellijk. Het is wel duidelijk dat ze mij liever niet uit het oog verliezen. Het blijft apart elk jaar weer naar Kings Cross af te reizen en door een overduidelijk vast object heen te gaan. Mijn ouders en Tuney zijn dan ook de tweede reden dat deze ochtend extra chaotisch is verlopen. Petunia maakt er elk jaar één groot drama van, waarop mijn ouders ruzie kregen of er iemand thuis moest blijven bij mijn zus, maar mijn vader had erop gestaan dat ze mij allebei af zouden zetten.
Het laatste punt dat de ongeregeldheden van deze ochtend versterkt heeft, is het feit dat ik voor mijn gevoel mijn koffer niet goed genoeg heb gecontroleerd en dus doodsbang ben dat ik iets vergeten ben. Nu ja, doodsbang, er heeft zich een knagend gevoel genesteld in mijn onderbuik en ik heb constant het idee dat ik iets mis. Normaliter controleerde ik elk jaar de inhoud van mijn koffer met hém, maar dat gaat nu niet meer. Maar het is beter zo. Ik moet sterk blijven. Misschien dat hij dan ooit inziet hoe fout is. En als dat nooit het geval is.
Ik slik. Niet aan denken Lils. Loop nu maar gewoon door. Ik weet dat alles daardoor komt, mijn nervositeit, de schimmenmist, de onzekerheid, de stress, de pijn, maar ik weiger eraan over te geven. Ik moet gewoon naar de prefect meeting of Marlene vinden, mijn ankers. Eigenlijk is elke vorm van afleiding welkom. Ik zou bijna wensen dat ik Potter en Black tegen het lijf loop, gewoonweg om afleiding te hebben. Ze doen immers vast wel weer iets wat mij reden geeft om kwaad tegen ze te schreeuwen. Daar zijn ze het best in. Ik schud echter weeral mijn hoofd. Mogelijk herinnert mij dat ook enkel aan het einde van afgelopen jaar. De prefect meeting en Marlene zijn dé uitkomst. Maar de één zou ik dan eerst moeten zoeken en ik moet opschieten wil ik niet te laat zijn voor de ander. Chaos, chaos alomtegenwoordig.
'Heel veel plezier lieverd. En niet teveel piekeren over je zus. Ze trekt wel weer bij.' Ietwat verbaasd kijk ik op naar mijn moeder, die mij een lieve warme glimlach schenkt. Ik was even compleet in mijn gedachten verzonken geweest, haast vergeten dat ik nu op het perron van de Hogwarts express sta. Langzaam verspreid er zich ook een glimlach over mijn gezicht. Ik omhels haar stevig en knik. Ze heeft gelijk. Ooit trekt men wel weer bij en komt het wel weer goed. Iedereen heeft immers iets moois in zich, ook al lijkt dat soms compleet te zijn verdwenen.
'En vergeet ons niet op de hoogte te houden van hoe het team van je afdeling ervoor staat met dat.' Mijn vader fronst even nadenkend. 'Quidditch of zo.' Hij schenkt mij een grote grijns voor hij mij optilt van de grond en zo een rondje draait. Ergens ben ik ontzettend bezorgd om zijn rug, maar tegenhouden kan ik hem toch niet en ik vind het ergens toch ook wel fijn om nog even door mijn vader als zijn kleine prinsesje te worden behandeld voor ik de harde echte wereld weer intrek en mogelijk geconfronteerd zal worden door het kliekje van Mulciber. Ik druk een kus op zijn wang.
'Dat is ook echt het enige waar jij helemaal geobsedeerd mee kan zijn,' grinnik ik. Hij zet mij neer en houd mij met zijn handen op een afstandje om mij te bekijken, ditmaal serieuzer dan zojuist.
'Helemaal niet, maar als je mij daarvan op de hoogte houdt, weten we tenminste dat het goed met je gaat. Doe voorzichtig, lieverd.' Hij geeft mij nu ook een kus op mijn wang, waarop hij mij met veel twijfel en moeite loslaat. Hij heeft er elk jaar weer moeite mee. Ik vraag mij af hoe dat gaat zijn als ik uit huis ga en hij weet dat ik niet meer terug kom in de vakanties. Ach, hij zal het vast wel overleven. Mijn lippen krullen om, wanneer ik voor een laatste keer een blik langs mijn ouders laat gaan.
'Altijd. En alles wat een gevaar voor mij vormt, kan ik gewoon vervloeken,' antwoord ik met een veel te lieve lach voor het geen dat ik zojuist gezegd heb. Mijn moeder kijkt mij echter onmiddellijk streng aan, dus mompel ik er maar meteen "grapje" achteraan, ondanks dat mijn vader het overduidelijk prachtig vindt.
'Nou, schiet op. Anders mis je de trein en die vergadering waar je vorig jaar nog zo uitermate enthousiast over was.' Mijn blik gaat over het oude kinderlijke horloge om mijn pols, waarop ik schrik. We hadden haast Lils. Hoe kan je dat nou vergeten? Snel werp ik hen nog een kushandje toe voor ik mijn koffer de trein in zeul. Dan pas bedenk ik mij dat ik helemaal niet op zoek ben gegaan naar bekenden. Ik frons. Meteen naar de prefect coupé gaan voor de meeting, of eerst opzoek gaan naar Marlene, Mary of iemand anders die ik aardig vind? Dat zijn op zich nog best wat mensen, dus het zou niet heel moeilijk kunnen zijn. Als ik op mijn tenen ga staan om te zoeken naar bekenden, twijfel ik echter weer. Verderop herken ik onmiskenbare ergerlijk zwarte rommelige haren, omringt door nog enkele zeer bekende jongens. Zo te zien gaan ze hun coupé net in. Juist. Misschien dus toch niet die kant op, hoewel ik Remus straks wel nodig heb voor de meeting, maar hij kan vast zelf de weg wel vinden.
Weer een zucht. Misschien kan ik één van de andere prefects vinden? Dat is waarschijnlijk het handigst. Lip bijtend kijk ik weer om mij heen. Juist, ik moet wel een keuze maken, want ik sta nu ongelooflijk in de weg.

[ bericht aangepast op 18 juli 2016 - 19:57 ]

---

Happy Birthday my Potter!

---

'You guys are siriusly so deer to me.'

---

Voor iemand mij tegen had kunnen houden, had ik ze allemaal al genadeloos in een groepsknuffel, hoewel dit natuurlijk voor elk vriendschappelijk was. Een groepsknuffel als deze mocht dan ook maar op twee momenten en dat was op momenten wanneer de Marauders een tijd elkaar niet gezien hadden – ook al was dit overduidelijk Moony en Wormtails schuld, wie ging er nou op vakantie als je ook naar casa Potter kon – en het was toegestaan als we elkaar een lange tijd niet gingen zien, wat weer resulteerde op hetzelfde verhaal.
Algauw trok Pads al de meest verdrietige gezicht aller tijden wat me even tijd gaf het perron over te speuren naar de aardbei blonde lokken met de meest mooie groene ogen ooit. Op een of andere manier was het makkelijker om Worm te vinden – die namelijk haast even klein als het meisje zelf was – dan Lily zelf. Ik hoopte ergens dat haar niks overkomen was. In deze tijden was je er nooit zeker meer van. Ik beet even op mijn lip, voor ik een hand over mijn kaaklijn voelde gaan. Ik voelde de warme wolven adem van Remus al in mijn nekstrijken wat meteen al weg gaf van wie de hand op mijn kaaklijn was voor deze überhaupt een woord had uitgesproken. ‘Wat zie ik Prongsie. Heb je eindelijk meer haar weten te krijgen.’ Een grijns verscheen over mijn gezicht, waar ik me omdraaide naar de jongen toe en hem een zacht duwtje gaf. ‘Ben je weer jaloers, Moonie. Zal ik maar wezen ook want ik heb gehoord dat vrouwen voor baarden vallen.’ Een flauwe glimlach speelde bij die gedachten rond mijn lippen. Misschien was het vreemd maar soms hield ik ervan om mijn moeders magazines te lezen – hoewel ik me dan erg moest vervelen – maar er stonden soms altijd handige tips en tricks in.
‘Denk je dat Evans meer een baarden vrouw is of een - ik-houd-van-mannen-met-een-strak-geschoren-gezicht-vrouw?’ ik trok even een bedenkelijk gezicht, waarbij deze keer ik over mijn stoppels streek. Het was zeker de moeite waard om het in onze aankomende Marauder meeting te gooien gezien daar altijd belangrijke dingen in besproken werden zoals pranks, Evans, pranks, Evans, Snivellus en nog een hoop andere boeiende onderwerpen. Voor ik echter de rest van de onderwerpen kon opnoemen legde Wormtail zijn arm rond mijn nek en die van Pads, wat me ietwat naar de grond trok. Het was hoog tijd dat die jongen eens wat ging groeien, want dit was pure marteling. ‘Zullen we maar een plek gaan zoeken? Ik kan niet wachten om over jullie vakanties te horen en over de grootste plannen die jullie vast hebben gemaakt voor komend jaar.’ Schamper lachte ik even naar mijn pads, waar ik even oogcontact zocht met mijn zwartharige vriend, wier haar helemaal door de war was gehaald door Moony. Met moeite hield ik een lachje in; hoewel iedere seconden van de drie uur lang durende Pads voor de spiegel nog vers op netvlies branden. Hij had kunnen verwachten dat tenminste een van ons zijn haar in de war zou brengen. Daarnaast stond een wilde look hem nou eenmaal beter gezien dat zorgde dat hij op mij leek. Iedereen wist dat de meisjes als bosjes voor mij neervielen. Bij die hersenspinsel haalde ik al een gauw door mijn zwarte lokken en grijnsde even speels naar Moony, die ik een veel betekende blik zond voor ik naar Sirius seinde.
‘Als je daadwerkelijk op de stoel had gestaan, had je al alles geweten over onze vakantie. Maar tja, ik begrijp het echt totaal als er bepaalde mensen - ik noem geen namen - te druk waren om hun geliefde vrienden op te zoeken.’ Snel knikte ik bevestigend mijn hoofd toen Pads mij erbij betrok, waar ik de jongens een teleurgestelde blik zond. Echter bleef deze niet lang op mijn gezicht gesierd staan door de oranje lokken die door de wind sierlijk in de lucht danste. Helaas werd deze aanblik algauw verbroken door Pads, Wormtail en Moony die de coupe inliepen. Ik trok me gauw los uit Worms greep, waar ik snel naar Evans seinde. Iets wat ze hoogstwaarschijnlijk meteen begrepen gezien ze doorliepen. Snel draaide ik me weer om; waar ik weer de oranje harige meisje zag staan. Ze zag er nogal verloren uit, maar dat maakte haar enkel knapper. Een grijns was dan ook overduidelijk aanwezig op mijn gezicht door enkel het aanblik van het meisje. Er was iets aan haar wat me nooit kon doen stoppen met lachen noch naar haar laten kijken.
Snel haalde ik een hand door mijn zwarte lokken; waar ik naar het meisje toeliep. ‘Heei Evans. Leuke vakantie gehad.’ Zo nonchalant mogelijk leunde ik tegen de muur van de binnenkant van de trein, waar ik expres even over mijn zwarte stoppels streek met mijn vingers om haar aandacht te trekken. Ergens was ik wel benieuwd naar haar reactie op het feit dat ik nu een volledige man was met baardgroei en daarnaast vond ik wel dat ik een reactie verdiende. Ik had tot nu toe niks fout gedaan in mijn ogen en was zelfs zo vrij en beleefd geweest om eerst naar haar vakantie te vragen dan die van mijzelf. Trots prijkte de glimlach dan ook op mijn gezicht, waar mijn ogen op haar hutkoffer viel die ze in haar hand hield. ‘Zal ik je even helpen met je koffer?’

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Lily Evans || Gryffindor || Prefect || Nervous

---

Ik wil net besluiten dat Marlene zoeken in een overvolle trein waar zich ook mensen in bevinden die ik echt voor geen goud tegen wil komen niet het meest slimme plan is dat ik ooit heb gehad, als een maar al te bekende stem vrij vlakbij mij klinkt. Oké, rechtstreeks naar de prefect coupé gaat hem nu dus ook niet meer worden. Ik moet eerst James Potter weten af te schudden voor dat mij lukt. Ik kijk langs hem heen, maar stel dan vast dat de enige uit dat groepje waar ik op dit moment iets aan zou hebben, Remus, niet meer in zijn buurt is. Hij is alleen hierheen gekomen. Is dat even jammer.
Met veel tegenzin richt ik mij dan maar op de jongen voor mij en frons, om mijn blik met samengeknepen ogen langs hem te laten gaan. De zomer heeft zijn uiterlijk op zich goed gedaan, maar dat zegt niks. Een vlaag van een herinnering van vorig jaar, vliegt aan mij voorbij en ik merk hoe ik zonder er echt controle over te hebben van hem weg moet kijken en mijn spieren aanspan. Zoals al verwacht associeer ik zijn aanblik nu niet enkel met vervelende opmerkingen en irritant gedrag, maar ook met het moment dat mijn beste vriend even besloot met blote handen mijn hart uit mijn borstkas te rukken en er de twist op te dansen. Ge-wel-dig dit.
'Waarom zou mijn vakantie jou in Godsnaam interesseren?' Als je daarom had gegeven, had je Sev wel met rust gelaten in plaats van hem dusdanig te pesten dat hij zijn heil ging zoeken in de zwarte magie. Feitelijk heb je mijn vakanties tot een grotere hel gemaakt dan ooit. Ik laat die beschuldigingen natuurlijk achterwegen. Ik kan het hem niet kwalijk nemen, maar hoe vaak ik dat ook tegen mijzelf zeg, het blijft ontzettend verleidelijk. Hem en Black de schuld geven, is zoveel draaglijker dan mij af vragen wat er mis is met mij. Of mij af te vragen of de Sev die mijn beste vriend was nu officieel dood moet worden verklaard.
Ik dwing mijzelf weer naar hem op te kijken en merk dat hij een soort vreemde kin-aai tik lijkt te hebben ontwikkeld. Ietwat geobsedeerd door deze verandering van stijl, Potter heeft naar mijn weten altijd aan zijn warrige haren gezeten, niet aan zijn kin, negeer ik de vraag over mijn koffer. Het is immers vrij algemeen bekend dat ik niet zo snel hulp aanneem en ik kan mijn koffer prima zelf tillen. Daar heb ik geen achterlijke idioot als hij voor nodig. Dan zie ik de minuscule stoppels op zijn kin en moet mijn lippen op elkaar persen om niet heel hard in lachen uit te barsten. Aha, vandaar. Hij denkt vast dat hij extreem stoer is doordat hij nu gezichtsbeharing heeft. Waarschijnlijk denkt hij zelfs dat ik daar iets om geef. Wat vrij logisch is, als je ervan uitgaat dat elk meisje zo achterlijk is, als de giechelende meisjes die nu langs lopen.
Ik zet een stap aan de kant, om ze erlangs te laten en volg nog steeds met samengeknepen lippen even hoe ze zachtjes over hem fluisteren en dan weer giechelen. Niet lachen Lils, niet lachen Lils. Oké laat maar, dit is hopeloos. Ik sla nog net op tijd mijn hand over mijn mond voor ik uitbarst. Het is niet heel netjes om iemand uit te lachen, maar de manier waarop hij met iets simpels en natuurlijks als stoppeltjes op zijn kin pronkt als een trotse pauw, waarop dan vervolgens serieus mensen reageren, is mij echt teveel. Waar mensen wel niet om lijken te geven.
'Potter, stop alsjeblieft met zo belachelijk over je kin aaien,' weet ik al proestend uit te brengen. Het is dan misschien met wat haperingen, maar ik ben toch redelijk verbaasd over dat ik er nog een volzin uit weet te krijgen. Langzaam weet ik weer op adem te komen en de onophoudelijke lachstuipen onder controle te kijken. Wat is het toch ook een ongelooflijke sukkel. 'Je wil nu zeker dat ik een opmerking maak over hoe ontzettend knap en mannelijk die-' Ik buig even iets naar hem toe, om naar zijn kin te kijken alsof het een ongelooflijk moeilijk toverdrankje is en ik probeer te bedenken wat ik nu moet doen om de juiste uitwerking te krijgen. '-die kleine zwarte stipjes op je kin zijn?' Maak ik mijn zin af en moet dan mijn lippen weer op elkaar persen om niet weer in lachen uit te barsten. 'Dan moet ik je toch teleurstellen. Ik denk dat je bij hen een grotere kans maakt op een dergelijke reactie.' Ik wijs richting het groepje giechelende kippen dat nu een eind verderop loopt. Ietwat verveeld en wetend dat het echt niet netjes is om iemand én uit te lachen en dan vervolgens ook nog zomaar weg te lopen midden in iets wat je op zich een gesprek zou kunnen noemen, ga ik op de koffer zitten.
'En zoals elk jaar kan ik mijn koffer gewoon zelf tillen. Was er verder nog iets?' Ik sla mijn armen over elkaar en kijk hem inschattend aan. Moet ik nu al iets laten vallen over Marlene? We hebben immers het plan gemaakt om een neppe relatie aan te gaan. Voornamelijk in een poging Potter eindelijk eens duidelijk te maken, dat ik niet geïnteresseerd ben en het heel fijn zou zijn als hij mij niet meer zou lastig vallen, maar ik weet dat Marlene er mogelijk zelf ook nog iets uit zou willen halen. Ik ken haar langer dan vandaag. De Black jongen is nu echter niet in de buurt, maar ik durf te wedden dat Potter hem onmiddellijk in zou lichten. Ik moet het echter wel slim brengen. Anders gelooft hij het mogelijk niet. Vooral omdat ik geen denderende actrice ben. Dat kan ik veel beter aan Marlene overlaten.
Ik besluit voor nu nog even niks te zeggen. Op zich zou dat altijd nog kunnen. Kleine hints zijn ook beter dan dat ik het van de daken schreeuw. Dan is het al helemaal duidelijk dat er geen zak van klopt en komt het zeker gespeeld over.

[ bericht aangepast op 21 juli 2016 - 12:04 ]

---

Happy Birthday my Potter!

---

'I fell in love with your appearance, whilst knowing your personality would be even better.'

---

Overduidelijk streelde ik met mijn vingers over mijn stoppels, zodat het meisje het toch moest opvallen maar in plaats van daar als eerst een reactie op te krijgen, spande haar spieren zichtbaar aan. De sfeer was veranderd rond haar heen, iets wat gebruikelijk was hoewel ik nu geen flauw idee had wat ik fout had gedaan – zoals gewoonlijk. ‘Waarom zou mijn vakantie jou in Godsnaam interesseren?’ spuwde ze me dan ook toe, wat me heimelijk deed vermoedden dat het weer de tijd van de maand is. Maar goed dat mijn moeder wat heerlijks met chocolade had gebakken. Als dat geen verwelkoming in mijn gezin was dan wist ik het ook niet meer. Een zelfvoldane grijns prijkte dan ook op mijn gezicht bij dit idee. Ik nam het me voor om Sirius over mijn ingenieuze daad die ik op mijzelf zou uitvoeren te vertellen. Meisjes hielden van chocola.
Echter doordat ik zo in gedachten verzonken was, merkte ik niet de lachstuip op die rond haar lippen speelde en wier ze zo graag wilde verbergen met haar handen. Het viel me pas op toen ze voor een seconde uit mijn gezichtsveld verdween om een paar meisjes langs te laten. Meisjes die tenminste wel door hadden dat mijn stoppels aanwezig waren. Naar de geluiden te horen was dit slechts enkel positief wat moest betekenen dat mijn stoppels wel zeker op dit moment met de emoties van Lily speelde. Ook al zou ze het niet bekennen. Voor ik echter een nieuwe poging kon doen om aandacht van Lily te krijgen; kapte ze me al af. ‘Potter, stop alsjeblieft met zo belachelijk over je kin aaien.’ Proestend hield ze haar lach in; waar ze onwijs in faalde. Als ze dacht dat ik nu opeens sip en treurig ging kijken dan had ze het zeker fout. Ik, James Potter, Oprichter van de Maurauder Club en Map als Prongs, a noble deer, had Lily Evans laten lachen. Het feit dat ze me uitlachte liet ik achterwegen. Een lach is een lach en een lach betekende altijd iets positiefs.
‘Je wil nu zeker dat ik een opmerking maak over hoe ontzettend knap en mannelijk die - die kleine zwarte stipjes op je kin zijn?’ Geamuseerd keek ik naar het meisje die voor even haar brein verloren had door even dicht naar me toe te buigen waar ze zelfs enkele secondes gehangen had om te doen alsof ze me stoppels bestudeerde, wat ze ongetwijfeld deed en mijn vertrouwde bosrijke geur opsnoof. Waarschijnlijk overtrof dit luchtige gesprek al mijn treinreizen in een klap, hoewel de eerste keer dat ik het meisje voor me zag nog steeds de kroon spande.
‘Dan moet ik je toch teleurstellen. Ik denk dat je bij hen een grotere kans maakt op een dergelijke reactie.’ ik volgde haar vinger naar een stelletje meisjes die eerder al langsgelopen waren en nogal lawaai maakte als een stelletje hitsige kippen. Ik trok toch –ietwat afkeurend- mijn wenkbrauwen op. Evans wist wel beter dat dat alles behalve mijn smaak was; gezien ik maar een smaak had en dat was zij. Natuurlijk moest ik toegeven dat ik heus wel het een en ander bij andere meisjes had gedaan dan zij, maar dat kwam puur door haarzelf. Al die meisjes waar ik iets mee gedaan had was slechts oefening voor haar geweest of een opvulling voor haar. De Marauders hadden me wel eens geprobeerd te koppelen met een meisje wat – totaal niet identiek aan Evans was maar volgens hen wel – en dat was dan ook finaal verkeerd afgelopen toen ik haar Evans noemde in plaats van haar oorspronkelijke naam. Iets wat me ook een klap in mijn gezicht gekost had.
Ik schudden mijn hoofd, waar mijn blik weer op Lily viel die op haar koffer was gaan zitten. De koele sfeer die zojuist luchtig was geweest was weer terug en zoals altijd enkel van haar kant.
‘En zoals elk jaar kan ik mijn koffer gewoon zelf tillen. Was er verder nog iets?’ als een klein meisje sloeg ze haar armen over elkaar, waarbij ze mij overduidelijk in haar opnam. Waarschijnlijk naar een zwakte in me waar ze nog een messensteek in kon proberen te steken, maar wat haar toch niet zou lukken, nooit.
Ook al liet ik Evans altijd in haar persoonlijke ruimte, hoewel ik het nooit kon laten om stiekem dicht tegen haar aan te schuiven als de kans zich voordeed. Daarnaast had zij zojuist mijn persoonlijke ruimte betreden door naar mijn stoppels te kijken, dus ik vond dat het tijd was om haar schuld in te lossen door bij haar in het krijt te komen staan. Ik liep dan ook naar het meisje toe. Mijn handen plaatste ik naast haar op de koffer, waarbij ik iets omlaag hing maar net hoog genoeg zodat ik het meisje met mijn vertrouwde – en misschien toch wel vertederde - glimlach aanstaarde. De neiging om een van haar mooie rode lokken achter haar oor te schuiven was enorm hoog, maar hield deze handeling toch in door mijn vingers harder in haar koffer te laten drukken. Echter niet zo hard dat hij kon breken, natuurlijk.
‘Ik kan natuurlijk ook jou en de koffer tillen als je dat liever wilt, Evans.’ Ik hield mijn hoofd enkele millimeters scheef, waarbij mijn ogen geen enkele seconde haar groene kijkers verlieten. Er was geen enkele tint groen in de wereld die de schoon in haar ogen kon wedijveren. ‘Maar een compliment over mijn stoppels zal wel een goed begin zijn, tenzij je iets anders aantrekkelijker vind.’ fluisterde ik het meisje dan ook plagend toe.

[ bericht aangepast op 2 aug 2016 - 11:09 ]

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Remus John Lupin

Het was maar goed dat Remus snel weg was gesprongen nadat hij Sirius haar door de war had gebracht. Natuurlijk was de ijdele Sirius hier zacht gezegd niet amused om. "Moony, ik heb zo'n drie uur aan mijn kapsel gewerkt vanochtend." zeurt hij meteen. Waarschijnlijk zou Sirius nu wel een plan verzinnen om Remus terug te pakken hiervoor, al zou hij het misschien wel vergeten nu Remus over James stoppelbaartje begon. Althans dat hoopte Remus wel. Remus merkte dat zijn vriend afgeleid was geweest, want het duurde even voordat hij een vriendelijk duwtje kreeg van Prongs. "Ben je weer jaloers, Moonie. Zal ik maar wezen ook want ik heb gehoord dat vrouwen voor baarden vallen." zei James met een flauwe glimlach. "Ontzettend jaloers. Het is namelijk niet zo dat ik me al voor 2 jaar lang elke week moet scheren." antwoordde Remus. Al had hij niet echt het gevoel dat James echt op zijn antwoord zat te wachten hij leek erg afgeleid. ‘Denk je dat Evans meer een baarden vrouw is of een - ik-houd-van-mannen-met-een-strak-geschoren-gezicht-vrouw?’ zei James erg bedenkelijk. Remus grinnikte en rolde met zijn ogen. Volgens hem was Evans lang niet zo oppervlakkig dat ze alleen op jongens viel die al dan niet een baard hadden, maar hij zou de hoop van zijn vriend niet krenken door deze opmerking naar zijn hoofd te slingeren.
"Zullen we maar een plek gaan zoeken? Ik kan niet wachten om over jullie vakanties te horen en over de grootste plannen die jullie vast hebben gemaakt voor komend jaar." zei Wormtail. Remus knikte en liep achter zijn drie vrienden aan. Hij was net zo benieuwd als Peter wat Sirius en James allemaal bedacht hadden deze zomer.
"Als je daadwerkelijk op de stoep had gestaan, had je al alles geweten over onze vakantie. Maar tja, ik begrijp het echt totaal als er bepaalde mensen - ik noem geen namen - te druk waren om hun geliefde vrienden op te zoeken." Pads ging weer werken op het schuld gevoel van zijn vrienden, iets waar hij vaak succes mee had. Ten minste bij Remus dan. Het was voor Pads af en toe iets te makkelijk om Moony een schuldgevoel te geven. "Dit ga ik het hele jaar nog van je horen zeker." zei Remus terwijl hij even met zijn ogen rolde richting Sirius.
Remus trok zijn hutkoffer achter zijn vrienden aan hun coupe in, haalde snel zijn Hogwarts gewaad eruit met glimmende prefect badge, en slingerde hem in het bagage rek. Natuurlijk had Sirius al een bank geclaimd en lag hij lang uit. Die was niet meer weg te slaan uit dat plekje, Remus was het ook niet van plan het te proberen. Hij ging echter bescheiden op de andere bank zitten in het hoekje naast de deur en legde de kleding naast hem neer. Hij zou toch niet al te lang kunnen blijven voordat hij naar de prefect meeting moest.
"Hé waar is Prongsie gebleven?" zei Remus toen het hem ineens op viel dat hun groep nog maar uit 3 bestond. Hij stak zijn hoofd door de deur heen en keek de gang in. Al snel zag Remus hem een eindje verderop staan, iets wat hij al had kunnen verwachten, daar stond namelijk Lily Evans. Het roodharige meisje waar James nu al jaren een crush op had. Jammer genoeg voor hem zag Lily hem totaal niet zitten. Ook nu zat ze op haar hutkoffer met haar armen over elkaar en James had zijn handen zojuist op haar koffer geplaatst. Remus ging weer goed zitten en keek naar zijn vrienden. "Een keer raden waar Prongs is" zei hij. "Zou ik haar zo maar uit haar leiden verlossen door haar mee te vragen naar de prefect meeting of James meer tijd geef voor deze verloren zaak?" zei Remus bedenkelijk en meer tegen zichzelf dan naar Sirius en Peter toe. "Ik denk dat ik James nog maar wat tijd gun en me zo langzaam ga omkleden. Lily kan zich vast nog wel even reden en we hebben nog wel even voordat de meeting echt begint."
Na het incident van vorig jaar had ze vast niet heel veel zin om met James te praten, nog minder zin dan voor het incident. Remus vond het de laatste tijd steeds lastiger om zich met Lily en James te bemoeien, als ze bij elkaar waren of het over elkaar hadden. Aan de ene kant wilde hij zijn vriend helpen het meisje van zijn dromen krijgen, hij ziet hem namelijk niets liever dan gelukkig. Aan de andere kant had hij nu hij prefect was een redelijk goede band met Lily gekregen, terwijl ze hem daarvoor alleen maar als een van de marauders zag naar zijn weten. Hij zag haar nu toch ook wel een beetje als een vriendin.

Peter Puck Pettigrew
Gryffindor || Halfblood || 16 || 6th year || Back together again
James begon een verhaal op te hangen over zijn baard, maar zelf zag ik eerlijk gezegd maar bar weinig. Hij had iets van donkere donshaartjes, maar meer was het ook niet. Toch hield ik mijn mond, want hij leek er zo trots op, en ik had geen recht van spreken, gezien ik nog geen baard kon laten staan als mijn leven er vanaf hing. Sirius bleef intussen klooien met Moony. Ik wist niet heel goed wat ik daarvan moest denken, gezien het soms wel op meer leek dan alleen vriendschap, maar ik had het nooit durven vragen. Ik probeerde dan ook maar de jongens van de onderwerpen af te laten stappen, maar daardoor werden direct alle pijlen op mij gericht. Tja, ik had inderdaad niet op de stoep gestaan deze zomer, maar gezien ik altijd had moeten werken was dat ook niet gegaan. Ik rolde met mijn ogen en luisterde naar Remus' antwoord. "Wij allebei waarschijnlijk niet, Moony" zei ik tegen hem, voor ik met Sirius en Remus richting onze coupe liep. Ik sleepte mijn koffer en mijn uil mee, waarvan de laatste duidelijk niet meer gediend was van zijn opsluiting. Nu zag hij er zoizo al vreemd uit, maar als hij boos werd, werd het alleen maar erger. Natuurlijk moest Sirius er een lullige opmerking over maken. Hij had het niet echt op uilen en het was duidelijk dat het uiterlijk van mijn uil niet meewerkte. Ik gaf hem nog een klap op zijn achterhoofd, voor hij neerplofte op een van de bankjes. Intussen had ik veel moeite om mijn koffer in het rek te leggen, omdat ik de lengte gewoon miste. Uiteindelijk lukte het me net om mijn koffer in het rek te zetten, waarna ik met een lichtelijk rood hoofd naast Remus neer en hield de kooi met de uil erin op mijn schoot, waardoor hij iets meer kalmeerde en stopte met dat absurde geflapper. Ik keek erg uit naar de verhalen van Sirius en James, tot Remus zijn vraag uitsprak. Mijn hart zonk naar beneden, want ik wist precies waar James was als hij niet bij ons was, bij Lily. Nu was Lily een van mijn beste vriendinnen. Ze was een van de weinigen die mijn accent niet belachelijk maakte en het was echt leuk om met haar rond te hangen, als ik niet met de jongens was. Het enige was dat James alleen maar oog had voor de roodharige schone, en ik eigenlijk alleen maar oog had voor James. Het was een nare situatie, en een die ik eigenlijk zo veel mogelijk uit de weg wilde gaan, zelfs al kon het eigenlijk niet. Remus sprak wat over Prongs en Remus' eigen Prefects-meeting, maar mijn brein was nog zo ver op James gefocussed, dat het moeilijk was om het helemaal te volgen. Ik trok mezelf uiteindelijk met moeite uit gedachten. Ik wilde genieten van dit jaar en de tijd met mijn vrienden, niet denken wat James en Lily samen deden. Nu wist ik dat Lily niets van James moest weten, maar toch. Ik kon mijn hoofd niet tegenhouden om toch dingen te gaan denken. Met een diepe zucht richtte ik me weer tot Remus. "Gaat het een beetje, Moony?" Het zou toch wel bijna weer volle maan zijn, en dat kon niet prettig voor hem zijn. Ik kon het me niet eens voorstellen hoe het moest voelen voor hem, zeker voor hij ons had om bij hem te blijven. Ik speelde wat met wat veertjes van mijn uiltje. Mijn ogen vlogen even naar Sirius, die nog altijd op de bank lag. "Dus vertel ons eens over de plannen die jij en Prongs hebben gemaakt terwijl wij er niet waren, Padfoot. Moony en ik zijn nu denk ik wel erg benieuwd." Niet dat ik het erg vond dat ze met z'n tweeën van alles hadden gepland. Ik werkte graag mee aan alles wat die twee bedachten, maar het was altijd wel fijn om vooral te weten wat je ging doen. Kort haalde ik een hand door mijn haren, en rekte me uit. Zo kon ik net wat beter gaan zitten in de tijd dat het kostte om Padfoot aan de praat te krijgen. Ik was echt benieuwd naar de plannen van de jongens en hoopte dat James zich snel bij ons zou voegen, vooral omdat ik dan ook weer wat meer rust in mijn lijk zou krijgen.

---

Bowties were never Cooler

Lily Evans || Gryffindor || Prefect || Uncomfortable

---

Ergens diep in mij ontstond een licht triomfantelijk gevoel dat Potter het feit dat ik hem door trachtte te sturen naar de giebelende trutjes voor wie mijn respect toch voor een groot gedeelte verdwenen was niet kon waarderen. Nu was het wel degelijk zo dat als ik hem wist af te schepen en hem naar één van die meiden wist te krijgen, dat ik van hem af was. Er was echter ook nog een kant van mij, die het erg kon waarderen dat een enkele opmerking van mijn kant over alle aandacht die Potter mij schonk, ondanks dat ik daar helemaal niet om vroeg en hem eerder trachtte weg te jagen dan aan te moedigen, dat soort vervelende meiden onmiddellijk kon doen laten betrekken, waarna ze mij meestal met rust lieten. Dat was mogelijk het enige voordeel dat ik uit de situatie haalde waar ik inzat, namelijk met Potter als mijn persoonlijke stalker. Het zorgde er alleen wel voor dat hun haat jegens mij des te groter werd, maar zolang ik hen nog makkelijk de mond kon snoeren met waarheidsgetrouwe ietwat gemene opmerkingen, was dat wel prima.
Het enige probleem was nu, dat Potter zich nog steeds in mijn nabijheid bevond. Sterker nog, hij boog voorover en zette mij vast tussen zijn lichaam en de koffer, op welke hij zijn handen opvallend strategisch had geplaatst. Ik kon nog iets achterover buigen om de afstand te vergroten, maar dat was het. Als ik verder achteruit probeerde te deinzen, zou ik waarschijnlijk helemaal niet charmant achterovervallen, waardoor mijn benen in de lucht zouden schieten en mijn hoofd ergens achterop te vloer zou klappen. Dat klonk nou niet heel aanlokkelijk en dus zat ik vast in een zeer alarmerende positie. Ik liet mijn rechterhand dan ook onopvallend afdwalen naar de toverstok die verstopt zat in mijn zak, gewoon voor de zekerheid. Op het moment deed Potter nog niks waar ik hem voor kon vervloeken. Hij deed mij -mij enkel heel ongemakkelijk voelen.
Zijn glimlach was duizelingwekkend en ik wist dat menig vrouw nu aan zijn voeten zou liggen, maar ik hield mij sterk. In negentig procent van de gevallen, lachte hij omdat hij weer een nieuw slachtoffer van zijn pesterijen had gevonden. Althans, zo had ik hem toch dikwijls gezien de afgelopen jaren. Vooral wanneer hij Severus pestte, konden zijn mondhoeken ver omkrullen. Echter was dat nooit een oprecht mooie glimlach die zijn lippen dan sierde. Het was afstotelijk en maakte hem tot een afschuwelijk gedrocht, hoe knap zijn gelaatstrekken ook mochten zijn. Op dit moment, was de lach om zijn lippen echter wel oprecht en dan kwam ik in een veel benardere situatie terecht. Ik was er tegen bestand, ik was sterk genoeg, kon genoeg beelden van hem oproepen die mij totaal niet aantrokken, maar ik was ook maar een mens en dus moest ik toch even slikken. Ik moest hem uit mijn persoonlijke ruimte krijgen. Nu.
'Ik heb liever dat je mij met rust laat en noch mij noch mijn koffer aanraakt,' sprak ik daarom ook bars, zonder mijn blik af te wenden. Het voelde als een soort staar wedstrijd. Ik kon onmogelijk wegkijken, want dat zou insinueren dat ik zwak was en ik was verre van zwak. Ik weigerde toe te geven. Hij zou mij nooit krijgen, nooit. Dit was een spel dat hij onmogelijk kon winnen.
'En ik zou toch denken dat je onderhand wel weet wat ik aantrekkelijk vind,' ging ik op een iets zachtere toon verder. Wat hij kon, kon ik ook en dus verscheen er ook een glimlach om mijn lippen. Niet gemeend natuurlijk, ik was geen geweldige actrice, maar ik kon het spelletje best even meespelen. Ik liet de vingers van mijn linkerhand, degene die ik niet paraat hoefde te houden bij mijn stok, zachtjes langs zijn niet heel erg indrukwekkende stoppels gaan. 'Ik geef niet om uiterlijkheden, niet om stoppels of kracht. Wat heb je immers aan een knap uiterlijk, wanneer iemand verrot is van binnen.' De veel te lieve houding en uitstraling verdween nu langzaam van mijn gezicht en maakte plaats voor de walging en woede die daadwerkelijk in mij woedde, gevoed door de pijn die mij afgelopen jaar was aangedaan. Het was een eeuwig brandend vuur dat waarschijnlijk nooit gedoofd kon worden en een schild vormde tegen al Potters pogingen om mijn muren te doen doorbeken. Hij zou ter nooit doorheen kunnen komen, ze waren torenhoog en metersbreed, gemaakt van het sterkste steen dat deze aarde huisde. Mijn ogen vernauwden zich tot spleetjes, terwijl ik hem trachtte achteruit te bewegen met mijn gedachten. Als blikken konden doden, was ik nu een moordenaar geweest en hadden ze mij in het gevang moeten zetten. Ik betwijfelde of ik in staat was om vuiler naar iemand te kijken dan ik nu naar Potter deed.
'Denk je nou echt nog steeds na al die jaren, dat een paar stoppels ook maar een klein beetje opwegen tegen het gedrag dat je vertoont?' siste ik tegen hem. 'Vijf jaar, vijf hele jaren heb je mijn beste vriend verbaal gemarteld, fysiek gepijnigd en tot het uiterste gedreven. Ja, hij heeft zelf de beslissing genomen om zich tegen al het goede van deze wereld te keren, maar heb je ook maar voor een seconde nagedacht over wat er gebeurd zou zijn als je hem die vijf jaren met rust had gelaten? Heb je er ooit wel eens aan gedacht dat wat er eind vorig jaar gebeurd is, misschien nooit gebeurd zou zijn? Want ik wel. Ik heb daar zeker over nagedacht en ik zou willen wensen dat ik daadwerkelijk alle schuld in jouw schoenen kon schuiven, want dat zou de hele situatie een stuk draaglijker kunnen maken. Helaas ben ik realistisch en zie ik ook wel dat ik dat niet kan doen, maar de gedachte blijft. Ik associeer je met haat en pijn, Potter. Alles aan je stoot mij af, dus het maakt niet uit of je stoppels hebt of niet. Je innerlijk verpest alles al voor je. Dus op de vraag wat ik aantrekkelijk vind: lieve, trouwe, zorgzame, slimme en dappere types, die mensen willen helpen in plaats van hen pijn te doen. Mensen die van binnen schoonheid uitstralen. Alles wat jij niet bent.' Ik merk dat het niveau van mijn stemgeluid gestegen is, zonder dat ik er erg in had en moet enkele malen diep ademhalen om weer een beetje rustig te worden. Misschien had ik niet moeten zeggen wat mijn lippen zojuist verliet. Erg goed had ik er niet over nagedacht, zoals wel vaker het geval was als Potter mij lastig viel. Het was ontzettend vervelend hoe hij mij gemakkelijk mijn hersenen uit kon laten schakelen en naar primaire emoties kon laten handelen, emoties zoals woede. Het was nooit mijn bedoeling mensen pijn te doen, maar de woorden die ik naar Potter spuwde, waren nooit aardig geweest. Hij leek het altijd wel te kunnen hebben en bovendien wist ik dat ik geen reden had om mij schuldig te voelen. Mijn woorden waren meer dan waar, hij een Black gedroegen zich dikwijls als pestkoppen, vooral wanneer het aankwam op Severus. Het was afschuwelijk om te zien. Vooral omdat er bijna niemand was die tegen hen in ging. Iedereen vond het maar grappig. Toch was het niet mijn ding om zo uit te vallen tegen mensen in een poging hen zich vervelend te doen laten voelen en zou ik mij schuldig gaan voelen. Dat stond vast.

---

Happy Birthday my Potter!