Paniek en werk - Lifestyle

But perhaps the monsters needed to look out for each other every now and then.

Als ik jou was zou ik even gaan praten met de baas. Wees eerlijk dat je in paniek raakt van zodra je alleen bent, misschien dat er een oplossing gezocht kan worden. En als het je echt tegen zit, dan is weggaan inderdaad wel een goed idee. Ik vind dat je moeder en vriend ook wel enig begrip mogen hebben voor je situatie. Succes nog!

16 - 09 - '17

Ik kan je helaas geen tips geven, ik heb nog nooit een baantje gehad, maar ik ken het gevoel dat je beschrijft.
Maar misschien kun je er inderdaad met je baas over praten zoals hier boven is gezegd. Veel succes in ieder geval!

chaos makes the muse

- foutje

[ bericht aangepast op 14 aug 2016 - 22:11 ]

But perhaps the monsters needed to look out for each other every now and then.

Ik herken het, al heb ik geen echte paniek aanvallen, maar beweeg ik naar elke schaamte/afkeer gedachte spastisch.. Ik heb het school en met situaties waar ik me ontzettend voor schaam...
Wel rot... Ik kan helaas geen tips geven (ik ben maar 15)..

[ bericht aangepast op 14 aug 2016 - 22:13 ]

I'm living in dreamworld, where I make my stories and a dream.

Sandow schreef:
Als ik jou was zou ik even gaan praten met de baas. Wees eerlijk dat je in paniek raakt van zodra je alleen bent, misschien dat er een oplossing gezocht kan worden. En als het je echt tegen zit, dan is weggaan inderdaad wel een goed idee. Ik vind dat je moeder en vriend ook wel enig begrip mogen hebben voor je situatie. Succes nog!

But perhaps the monsters needed to look out for each other every now and then.

Ik denk dat iedereen wel in meer of mindere mate last heeft van zulke dingen op hun eerste baantje, maar bij jou klinkt het wel een stukje heftiger. Lijkt me ontzettend vervelend! Is het op je werk ook echt heftig of is het meer van te voren? Dat je helemaal zenuwachtig wordt en jezelf 'gek' maakt en dat het uiteindelijk wel mee blijkt te vallen? Sowieso zou ik proberen om gewoon afleiding te zoeken voor je moet gaan werken. Kun je het een beetje vinden met je collega's? Die kun je vast vertellen hoe je je voelt, desnoods met een 'lolletje'. En wees vooral niet bang om fouten te maken! Ik wilde zelf nooit dat klanten mij aanspraken omdat ik bang was iets doms te zeggen of iets verkeerds te doen. Maar toen ik dat eenmaal kon loslaten ging het veel beter. En ja dat zei ik weleens wat verkeerd en als ik het echt niet wist dan haalde ik er gewoon even een collega bij. Niets mis mee. Als ik zelf ga shoppen zie ik het ook heel vaak. Joh, ik had collega's die er al jaaaren werkten die nog niet alles wisten of dingen moesten opzoeken.
Maar ik snap wel dat het niet fijn werkt als je zelf eigenlijk nog niet echt wil. Is er een baantje wat je wel leuk lijkt? Doe je naast dit werk nog wat anders? Zijn je uren flexibel? Dan kun je het misschien nog 3 maanden volhouden. Als je denkt dat dat écht niet gaat, zou ik gewoon even rond te tafel met je baas.

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Wat ik met name heb geleerd van mijn baantjes: klanten zijn inderdaad koning, maar meer dan je best kan je niet doen. Als je klanten netjes uitlegt dat je er nog niet zo lang werkt en nog niet alles precies weet, zijn ze 99 van 100 keer hartstikke vriendelijk.
Daarbij heb ik tot nu toe drie baantjes gehad/heb ik nu, waar je voor klanten/gasten staat. Wat je eigenlijk het beste kan doen is een persoon spelen. Jij bent de ideale gastvrouw voor de klant/gast. Toen ik achter de kassa zat bij de Jumbo en de Hema, merkte mijn familie en vrienden altijd dat ik een 'ander' persoon werd. Puur door het feit dat het routine werk is en je behandelt (naar mijn idee) iedereen hetzelfde.
Nu bij de Efteling is het wel wat anders, maar ik heb inmiddels al heel wat werk- en sollicitatie-ervaring dat ik daardoor ook meer zelfvertrouwen heb.
Ik snap je paniekideeen wel hoor (ik heb er in mindere mate last van gehad). Ik heb daar wel wat last van gehad. Ik zou er eigenlijk gewoon met je baas toch over hebben, of je ouders, als dat fijner is. Die hebben daar vast ook wel ervaring mee en kunnen je ermee helpen. ^^
Wat ik altijd denk: je bent ook maar een mens, meer dan je best, kun je niet doen.
En ook: klant is koning, maar diegene mag er geen misbruik van maken.

Deep inside, I've never felt alive

Omg girl contact me I'm your significent other - ik heb precies hetzelfde! De angst, het er zo tegen op kijken en had het ook met school dit jaar! Ik vind het ook best moeilijk om te vertellen tegen mensen want die begrijpen niet hoe rot het kan zijn om zo angstig te zijn maar uitleggen is ook geen optie; bij mij was het op werk ook echt puur dat ik het goed wou doen en als het dan niet lukte werd ik onzeker en black ik out, weet niet of jij dat ook hebt maar gewoon die onzekerheid ook.

Everything is illuminated by the light of our past.

Meestal vinden klanten het niet erg als je zegt dat je er nog niet lang werkt en het zelf niet zo goed weet. Ik heb een baantje waar ik nu al 3 jaar werk en sommige producten kan ik nog steeds niet uitleggen of zeggen waar een product nu net precies staat. Ik geef gewoon eerlijk toe dat ik niet zeker ben of we het hebben en stuur hen in de richting waar dat product zou kunnen staan. Toegeven dat je iets niet weet is niet zo erg als het lijkt. Als de paniek blijft komen, zou ik er met je baas over praten. Hij kan er dan voor zorgen dat je niet meer alleen ingeroosterd staat. Als het echt niet leuk voor je is, kan je nog ander werk gaan zoeken.

Take me to wonderland

Bang zijn bij je eerste baantje is niet raar, ik denk dat iedereen dat heeft. Toen ik 15 was en voor de het eerst een avond ging werken heb ik denk ik wel 30 keer geplast van de zenuwen.

Maar afijn. Het lijkt er inderdaad op dat het meer is dan gemiddeld, en dat kan ook gebeuren. Het is natuurlijk fijn om te denken "ik stop gewoon", maar als je er echt problemen mee hebt is het misschien een idee om het proberen te minderen. Je baas erover inlichten is misschien inderdaad prettig, aan klanten vertellen dat je nieuw bent en dus niet alles weet helpt ook. De meeste mensen snappen het dan, en degenen die dan uit de hoogte gaan doen denken dat ze heilig zijn.
Ik heb ook een vriendin die zoiets had, heel erg. Ook rond haar 16e nog, maar ondertussen is ze (zijn we?) 20, nieuwe dingen vindt ze nog spannend en alleen zijn ook maar het gaat al stukken beter.

Een bijbaan - vooral in een winkel of horeca - zorgt ervoor dat je je beter op je gemak voelt bij vreemden. Het zorgt ervoor dat je ze eerder wat durft te vragen als het nodig is, dat je je prettiger voelt als je zonder iemand bent die je kent. Dat kan dus alleen maar positief uitpakken.

Wel ben ik van mening dat als je het werk zelf echt verschrikkelijk vind, dat je dan wat anders moet zoeken. Dus niet stoppen met werken, maar met dat baantje. Je kan bijvoorbeeld zoeken naar een kledingwinkel als je dat leuker vindt.

Edit: Het is met dingen die je eng vindt beter om kleiner te denken. Denk bijvoorbeeld niet "Ik moet de hele winkel kennen en meteen alleen kunnen staan", dat is niet realistisch, dat kan bijna niemand. Kleinere stapjes zijn realistischer en hierdoor merk je eerder vooruitgang bij jezelf waardoor het makkelijker zal gaan en het leuker wordt!

[ bericht aangepast op 15 aug 2016 - 16:37 ]

"Do you believe monsters are born or made?"