VIP — A scandal life — Speeltopic — {250} - Speeltopics

Vele beroemde mensen leven een heel normaal leven, tot een groepje VIP's een uitnodiging krijgen om samen te komen in een villa. Slechts 5 jongens en 5 meisjes worden uitgenodigd. Allemaal van een rijke familie en een hoge klasse. Hun families zijn allemaal bekend, maar niet altijd om de juiste dingen. Alle ouders van de kinderen hebben een schandaal begaan. Deze kinderen beginnen opnieuw in hun carrière. Hier krijgen ze een kans om uit te groeien en zelf op hun benen te staan. Elke dag bouwen de kinderen aan hun eigen toekomst. Het vreemde alleen is, sinds ze in de villa zitten, horen de kinderen niks meer van hun ouders. Niet op social media en ook niet meer in het nieuws. Dat alles is veranderd vanaf het moment dat ze voet zetten in de villa. Wat is er met hun ouders gebeurd? En wie heeft hun die vreemde uitnodigingen gegeven?

R o l l e n: Meiden — Angelica Lilith Delorè || Actrice || 21 jr. || HarleyQuinnx — Reyna Seraphina Hudson || Zangeres || 20 jr. || Growlithe — Bobbi Lia Hart || Model || 23 jr. || Westwick — Eloise Michelle Lemaire || Model || 22 jr. || Growlithe — Kylie Regina Rothschield || Model || 22 jr. || Camhanaich Jongens — Andrew Dennis Smith || Zanger || 24 jr. || HarleyQuinnx — Oliver Alexander Simmons || Modeontwerper || 23 jr. || Douceur — Dylan Everett Martinez || Kunstenaar || 21 jr. || Eudoxia — Bentley Samuels || Acteur || 25 jr. || Westwick — Gereserveerd voor Ravi

[ bericht aangepast op 16 aug 2016 - 19:25 ]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Mt (:

---

chaos makes the muse

Mt

---

We've lived in the shadows for far too long.

Naam: Reyna Seraphina Hudson.

---

---

Ik zzuchtte nog een keer terwijl ik de auto omdraaide en een andere weg opreed. Deze plek was echt onmogelijk te vinden als je niet wist waar het was. Mijn navigatie werkte al de hele weg tegen. Volgens mij was ik al twee keer zo lang onderweg als nodig geweest zou zijn in de meeste gevallen. ik beet op mijn lip, hopend dat ik nu goed ging. ik had geluk, het huis waar ik moest zijn doemde op in de verte. Het was redelijk afgelegen op het eerste gezicht en de reis ernaartoe sprak het zeker niet tegen.
Ik parkeerde mijn auto voor het huis en stapte uit. Er leek nog helemaal niemand te zijn, wat moest betekenen dat ik de eerste was. Ik was zelden de eerste die ergens was, was ik niet punctueel genoeg voor. Ik kwam vaak te laat en meestal lag het aan mezelf. Ik pakte met bede handen zenuwachtig mijn schoudertas vast. Dit was het dan, hier zou ik de komende tijd gaan wonen. Het idee had mij eerst niks geleken, omdat ik weg zou zijn van mijn vader, maar hij was ook juist diegene die mij had overtuigd om te gaan. Hij zei dat het goed voor mij was om even in een rustge buurt te gaan wonen, waar gaan fotografen rondliepen. Ik was nog steeds niet helemaal overtuigd, maar er viel niet te ontkennen dat het huis er prachtig uitzag. Als de mensen nu nog aardig waren zou alles ook wel goed komen, al had ik geen idee wat ik hier de hele dag zou moeten doen. Normaal was ik niet veel thuis, vooral veel op reis, veel feesten, veel met vrienden weg. Dat zou hier denk ik niet zo snel kunnen. Ik liep langzaam richting de voordeur van het huis, hopend dat de volgende persoon snel zou komen.

---

We've lived in the shadows for far too long.

MT.

---

Up with the sun. Gone with the wind.

"Honesty is better than sugar coated bullshit."

Een zucht van opluchtig rolde over mijn lippen toen ik eindelijk het gebouw waar ik zijn moest in mijn blikveld zag opdoemen. Ondanks dat ik het gevoel had dat ik al heel lang aan het rijden was, viel dat achteraf nog best mee. Het lag erg verscholen en was allesbehalve makkelijk te vinden. Ik liet mijn ogen over de voorkant van het gebouw glijden, alles eraan straalde luxe uit. Ondanks dat ik geen flauw idee had wat ik had kunnen verwachten verbaasde me het toch niet dat het er zo duur uit zag. Langzaam reed ik mijn auto dichterbij en parkeerde hem op een van de daarvoor aangewezen plekken. Niet voor de eerste keer vandaag spookte de gedachte of ik dit wel moest doen door mijn hoofd. Als eerste reactie had ik geen aandacht besteed aan de uitnodiging, maar het was toch in mijn hoofd blijven hangen en op de een of andere manier stond ik nu voor het desbetreffende gebouw. Ik hoopte van harte dat de anderen in de groep het me niet al te veel kwalijk zouden nemen als ik me niet teveel met hen bemoeide. Gelijk herinnerde ik me wat mijn moeder me op het hart had gedrukt voor ik van huis was vertrokken. Ze had me er op gewezen dat ik me wat socialer op moest stellen. Ik schudde alle gedachtes van me af, ik zou alles wel gewoon rustig afwachten. Ik stapte uit mijn auto en keek de plek rond. Opeens viel me op dat er nog een andere auto stond, het vebaasde me enigszins aangezien ik vaak veel te vroeg bij alles kwam. Ik keek even zoekend om me heen. Ik zag hoe iemand met lang blond haar richting de deur lopen en liep haar onopvallend achter na in de hoop dat ik niet raar over zou komen.

---

chaos makes the muse

---

" Emptiness is save. Keep it that way. "

Mijn ochtend begon al goed toen ik vanochtend in de file was beland en het dus nog langer duurde dan het al deed. Vandaag was dus echt gewoon al niet mijn dag, dat was al een feit. Alsof die file niet genoeg was, kreeg ik ook nog eens te maken met smalle wegen en een navigatiesysteem die ermee ophield. Gelukkig had alles op een kaart uitgestippeld en kon ik daarmee verder. Niet veel later zag ik het huis voor mijn neus verschijnen. Het was erg ver van de bewoonde wereld en echt iets wat je zou missen als je hier niet uit de buurt kwam. Op dit stuk was ik niet veel huizen tegengekomen en degene die ik tegen kwam, waren niet zo groot als deze. Het leek wel gebouwd voor meerdere mensen. Ik parkeerde mijn old timer achter een andere auto en stapte uit. Ik trok een wenkbrauw op toen ik de auto bekeek en schudde mezelf maar uit mijn gedachtes. Ik griste mijn tas van de bijrijdersstoel en liep toen naar de achterkant van mijn auto om daar nog een grote tas vandaan te halen. Met die twee tassen liep ik naar de voordeur en zag daar nog iemand staan. "Als het goed is, staat de deur open.", Zei Andrew.

[ bericht aangepast op 15 aug 2016 - 15:25 ]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Bobbi Lia Hart
Twenty-three | Aussie | Model | ready to make a fresh start

Een zucht van verlichting verliet mijn mond toen de taxichauffeur eindelijk een oprijlaan in reed. Voor mijn gevoel waren we uren onderweg geweest en de taxichauffeur had meerdere malen luid vloekend achter het stuur gezeten als het navigatiesysteem weer eens te wensen over liet. Mijn zucht van verlichting was voornamelijk te verklaren door het feit dat ik een hekel had aan auto rijden. Het maakte me nerveus omdat ik de controle op zo'n moment niet had. Natuurlijk zou het fijner zijn als ik zelf mijn rijbewijs zou halen, maar daar had ik vooralsnog geen tijd voor gehad. Daarnaast vond ik het niet erg om vanaf de achterbank naar het voorbijflitsende landschap te kijken. 'Miss Hart, dit moet de plek van bestemming zijn,' vertelde de chauffeur me. In zijn stem weerklonk twijfel, alsof hij nog niet zeker wist of hij wel goed gereden was. 'Ik zal uw koffer uit de auto pakken,' vervolgde hij toen. Ik knikte even en nam toen de tijd om het gebouw in me op te nemen. Hoewel het huis er luxe uitzag, was het vooral de kalmte die me aansprak. Ik was na alle schandalen en roddels van de laatste tijd toe aan een periode buiten de echte wereld. Ik haalde even diep adem en stapte toen uit de auto. Mijn dunne hakken zakten direct in de grond tussen de kiezels. De chauffeur had inmiddels mijn knalroze koffer uit de achterbak getild en hield deze nu vast. 'Dank u, ik neem de koffer zelf wel mee naar binnen,' zei ik vriendelijk. Ik viste een aantal biljetten uit de broekzak van mijn skinnyjeans en gaf deze aan de chauffeur. 'Het is goed zo, de rest is voor de moeite,' vertelde ik hem met een glimlach. Ik wist dat de fooi te hoog was, maar ik wilde de gefrustreerde man tegemoet komen. Ik pakte mijn koffer aan en begon die achter me aan te slepen richting de voordeur. Ik voelde opwinding toen ik twee mannen bij de deur zag staan. Ik was eraan toe om nieuwe mensen te ontmoeten en een nieuwe start te maken. Zo snel als mijn hoge hakken het toelieten, liep ik op hen af. 'Hey! Ik ben gelukkig niet de eerste,' zei ik met een oprechte glimlach. Ik had er niet aan moeten denken dat ik als eerste in het pand was aan gekomen en was er blij mee dat ik al direct gezelschap had. 'Ik ben Bobbi,' vervolgde ik toen, in de hoop dat de twee mannen mijn enthousiasme niet verkeerd zouden interpreteren.

---

I was an angel living in the garden of evil

Naam: Reyna Seraphina Hudson.

---

---

Ik schrok op uit mijn gedachte zodra ik de stem achter mij hoorde. Het was een jonge man geweest die zei dat de deur als het goed was open was. ik glimlachte naar hem en haalde mijn haar uit mijn gezicht. Vlak bij hem stond nog een jongen, die niks gezegd had. Voordat ik de kans kreeg om iets terug te zeggen liep er een andere vrouw, of een meisje, ik was er nog niet helemaal uit, het terrein op.
'Hey! Ik ben gelukkig niet de eerste,' zei ze me net iets te veel enthousiasme en een glimlach. 'Ik ben Bobbi,'
Ik zuchtte, geïrriteerd met het feit dat ik haar waarschijnlijk geeneens was opgevallen. Ik stapte bij de voordeur vandaan.
"Ik ben Rey, aangenaam," zei ik met een glimlach voor ik mij weer naar de deur omdraaide. Ik glimlachte even oprecht naar de man die als eerst gesproken had.
"Ik ging er al vanuit dat de deur open was, ik raakte alleen een beetje in gedachte voordat ik de deur echt bereikt had," gaf ik toe. Mijn koffers stonden nog netjes in de auto, die zou ik zo wel pakken als ik een kamer had uitgekozen. Ik bekeek de drie andere mensen, die er alle drie oprecht uitzagen als rijkeluis kindjes naar mijn mening, maar ze leken me niet geheel vreselijk. Ik opende voorzichtig de voordeur van het huis en draaide mij om naar de jongens.
"Ik ben benieuwd," lachte ik.

[ bericht aangepast op 15 aug 2016 - 17:49 ]

---

We've lived in the shadows for far too long.

Bobbi Lia Hart
Twenty-three | Aussie | Model | ready to make a fresh start

Ik voelde me betrapt en een tikkeltje schuldig toen ik een geïrriteerde zucht hoorde. Op de een of andere manier was de jonge vrouw met lang blond haar me nog niet opgevallen. Terwijl ik haar even bekeek, kon ik niet goed begrijpen waarom ik haar nog niet had gezien. Ze was een opvallende verschijning, met haar lange, lichtgekleurde haar dat afstak bij de donkere oog make-up. 'Ik ben Rey, aangenaam,' zei ze met een glimlach, waarna ze zich weer naar de deur omdraaide. 'Ik ging er al vanuit dat de deur open was, ik raakte alleen een beetje in gedachte voordat ik de deur echt bereikt had,' vervolgde ze daarna. Ze sprak duidelijk tegen een van de mannen die ook nog bij de deur stonden. Ik wachtte even toen ze de voordeur voorzichtig opende. 'Ik ben benieuwd,' zei ze met een lach. Even omklemde ik het handvat van mijn koffer. 'Ik ook. Ik vraag me af wat er hier precies van ons verwacht wordt, er stond niks over in de uitnodiging,' zei ik vluchtig, waarna ik even op mijn onderlip beet. Ik was niet echt bezig met het maken van een goede indruk besefte ik me. Tot nu toe had ik al iemand over het hoofd gezien, mezelf belachelijk enthousiast voorgesteld en veel te snel gepraat. Even ademde ik diep in om mezelf tot kalmte te manen. 'Het lijkt hier in ieder geval anders dan thuis, dat is al een goed begin,' mompelde ik toen, meer tegen mezelf dan tegen de anderen.

---

I was an angel living in the garden of evil

Van Sydney naar New York; het voelt alsof ik al een eeuwigheid onderweg ben. Jetlag siddert als iets venijnigs onder mijn huid, doet elke beweging voelen alsof ik me door kleverige modder heen moet sleuren. Ik heb meer slaap nodig, of koffie. Eenmaal op het vliegveld aangeland, geeft de drukte om me heen de energie die ik nodig heb te blijven bewegen. Het bruist van de levendigheid. Met mijn koffer in de hand begeef ik me naar buiten. Mijn rug kraakt als ik me uitstrek, de zon prikt veel te fel in mijn ogen en stap vervolgens in mijn taxi. Hopelijk kom ik niet te laat— nee, dat kan niet. Moeder heeft alles tot op de puntjes geregeld, en te laat komen is wel het laatste wat kan gebeuren. De gedachte van mijn moeder doet me grijnzen. Ik weet niet hoelang we onderweg zijn, maar uiteindelijk komen we aan bij mijn bestemming. Nerveus kijk ik op mijn horloge, en geeft de chauffeur de nodige geld. Hij stapt uit de auto, haalt mijn koffer uit de achterbak en doet vervolgens de deksel met een klap dicht. Niet lang daarna stap ik ook uit de auto met mijn blik op het luxueuze gebouw gericht. Met mijn koffer stevig en zweterig in mijn hand geklemt been ik me richting de voordeur. Ik voel de adrenaline in mijn lijf gieren als ik vier mensen bij de voordeur zie staan. Terwijl iedereen al lang en breed aan het kletsen is, sta ik nog met mijn koffer een eindje verderop. Het enige wat ik heb gehoord zijn woorden als 'uitnodiging' en 'benieuwd' en ik merk dat een bruinharige vrouw wat teleurstelling in haar ogen heeft, waar ik eventjes om moet grijnzen. "Niet zo sip kijken. Lachen staat je veel beter." Is het eerste wat uit mijn mond komt.

[ bericht aangepast op 18 aug 2016 - 22:26 ]

---

If you got my back in the darkest hours, I got yours for the rest of your life

"Honesty is better than sugar coated bullshit."

Voordat ik goed en wel had na kunnen denken over hoe ik een gesprek kon aanknopen met de blonde vrouw, kwam de volgende, dit keer een man, al aan gelopen. 'Als het goed is, staat de deur open.' Zegt hij. Met zijn zwarte haar en helderblauwe ogen is hij zeker een aparte verschijning. Ergens komt zijn gezicht me bekend voor, maar ik kan hem totaal niet plaatsen. Vrijwel meteen kwam er nog iemand aanlopen die ik meteen herkende, ondanks dat ik haar niet persoonlijk kende had ik wel degelijk van dit model gehoord. Hey! Ik ben gelukkig niet de eerste,' Het enthousiasme in haar stem liet me met mijn wenkbrauwen fronsen. 'Ik ben Bobbi,' ging ze vrolijk verder. De blonde vrouw die als eerste aanwezig was geweest liet een duidelijke zucht over haar lippen rollen. 'Ik ben Rey, aangenaam,' vertelde ze toen toch met een glimlach waarna ze zich terugdraaide naar de deur. 'Ik ging er al vanuit dat de deur open was, ik raakte alleen een beetje in gedachte voordat ik de deur echt bereikt had, ik ben benieuwd," lachte ze. 'Ik ook. Ik vraag me af wat er hier precies van ons verwacht wordt, er stond niks over in de uitnodiging,' ging de vrouw die zich voor had gesteld ald Bobbi erop in. 'Het lijkt hier in ieder geval anders dan thuis, dat is al een goed begin,' hoorde ik haar vervolgens mompelen, maar ik wist niet of ze dit in het algemeen zei of meer tegen zichzelf. Toch knikte ik even om haar gelijk te geven. In de verte stopte opnieuw een auto en degene kwam al snel onze kant op. "Niet zo sip kijken. Lachen staat je veel beter." Zijn de eerste woorden die hij zegt, gericht naar Bobbi die een sombere blik op haar gezicht had. Ik zucht even en laat mijn blik over de mensen voor me glijden. 'Ik ben trouwens Oliver.' Zeg ik dan, alsof het hen veel uit zal maken.

---

chaos makes the muse

---

Aan de chauffeur van mijn vader, merkte ik dat hij moeilijk had met de weg vinden, terwijl we hier uit de buurt kwamen en hier vaak reden. Hij liet een pijnlijke zucht horen toen de navi en error aangaf. Na zo vaak bochten hebben moeten nemen, kwamen uit bij een prachtige villa. Mijn ogen glinsterden bij het zich van het huis en ik klapte enthousiast in mijn handen. "Sebas! Zie je dat?!", Zei ik en slaakte een gil van enthousiasme. Ik wist niet hoe snel ik me uit de auto moest werken en stapte snel met mijn goud zilveren hakken in het grind. "Ach, wat boeit het.", Zei ik en deed ze uit en hield ze in een hand met in mijn andere hand een grote tas met kleding. Sebastian haalde koffers uit de achterbak en hielp me met het brengen naar de voordeur. Daar stond al een groepje mensen staan, waarvan een meid met blond haar en donker make-up en een man met zwart haar en hele lichte ogen, mij wel het meest opvielen. Daarna liet ik mijn ogen vallen op een man netjes in pak. Hij leek meer de boel te observeren. Ik merkte al dat meerdere mensen naar binnen liepen. Ik volgde maar hun voorbeeld en liep naar binnen, nu zelf met mijn koffers lopend. Ik draaide me nog even om en zwaaide naar Sebastiaan die weg reed. Alsof het huis zelf al niet mooi was, was de binnenkant nog mooier. Een hele grote open ruimte met uitzicht tot een grote achtertuin met zwembad. "Ik weet niet van wie dit huis is, maar het is schitterend.", Zei ik vol verbazing en mijn mond stond half open toen ik weer rond liep op mijn hakken. "Oh shit, het spijt me ik heb me niet voorgesteld. Guys, ik ben Angelica.", Zei ik en keek een beetje verlegen naar de jongens.

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

"Honesty is better than sugar coated bullshit."

Rustig keek ik toe hoe er steeds meer mensen binnen druppelden. Ze leken me allen ongeveer van dezelfde leeftijd te zijn, en hier en daar kwamen sommige gezichten me bekend voor, al kende ik er geen een persoonlijk. Ik liet mijn blik door de ruimte glijden, net zoals de voorkant straalde het een en al luxe uit. Ik fronste mijn wenkbrauwen even toen ik een blonde jonge vrouw binnen zag komen, met haar koffers achter zich aan. Net zoals ik bij een paar anderen had gehad, kwam haar gezicht me bekend voor. Ik werd uit mijn gedachten gehaald toen ze plotseling begon te praten. 'Ik weet niet van wie dit huis is, maar het is schitterend.' De verbazing weerklonk overduidelijk in haar stem en ondanks dat ik het niet liet merken was ik het roerend met haar eens. Ik hoorde het geluid van haar hakken tikken op de vloer. 'Oh shit, het spijt me ik heb me niet voorgesteld. Guys, ik ben Angelica.' Zodra ze haar naam had uitgesproken ging er direct een belletje bij me rinkelen. Voor ik het wist had ik een stap in haar richting gedaan en keek ik haar nieuwsgierig aan. 'Angelica Delorè, niet waar?' Ik had haar foto's van een bepaalde shoot ooit eens in mijn handen gehad, en haar opvallende blauwe ogen waren me op de een of andere manier altijd bij gebleven. Al wist ik niet meer om welke shoot het ging, ik herinnerde me haar vertoning en dat was al heel wat voor mijn doen.

---

chaos makes the muse

---

Met volle verbazing bleef ik nog steeds om me heen kijken, tot mijn ogen weer op de man in pak vielen. Deze keer kon ik hem betrappen op dat hij naar mij keek. Ik zette mijn koffer neer net als mijn tas. Ik had nu mijn handen vrij het voelde al een stuk beter. Al werd ik wel nerveus dat de man zo naar me keek. Ik werd altijd snel verlegen rondom mannen, maar als ze naar me kijken, wordt het alleen maar erger. Ergens kwam hij me bekend voor, maar kon niet plaatsen waarvan. Uit het niets kwam hij naar me toe toen ik mijn naam had uitgesproken. "Angelica Delorè, niet waar?", Vroeg hij en ik knikte beleefd. Ik durfde bijna geen woord te zeggen en merkte dat mijn wangen rood werden. "Uh ja dat klopt. Ben jij niet Oliver? Als ik het goed heb tenminste. Ik ben niet goed met namen.", Wist ik eruit te hakkelen. Ik probeerde mezelf in te houden en niet op mijn lip te bijten. Het was een van mijn gewoontes die ik deed als ik nerveus ben. "Het spijt me alvast voor mijn gedrag. Ik weet niet hoe ik me moet gedragen als het gaat om mannen. Ik ben daarin nogal verlegen.", Zei ik eerlijk tegen hem en keek hem even snel aan, wat ervoor zorgde dat mijn wangen alleen maar roder werden. Ik haalde even diep adem en toverde toen een glimlach op mijn gezicht. Een actrice moet doen waar ze goed in is, zelfs in de meest onhandige situaties. Ik rechtte mijn rug en keek Oliver nu recht aan met mijn ijsblauwe ogen..

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Bobbi Lia Hart
Twenty-three | Aussie | Model | ready to make a fresh start

Ik merkte hoe in de verte opnieuw een auto stopte. De jonge man met donkerbruin haar en sprekende ogen stapte uit de auto en kwam al snel onze kant op. 'Niet zo sip kijken. Lachen staat je veel beter,' zijn de eerste woorden die hij uitspreekt en ik merk dat ze naar mij gericht zijn. Automatisch verschijnt er een glimlach op mijn gezicht en bijt ik even op mijn onderlip. 'Ik ben trouwens Oliver,' zegt de andere bruinharig jongen en zijn groene ogen glijden even over alle aanwezigen. Ik knik even, als teken dat ik hem gehoord heb. Even knijp ik in het handvat van mijn koffer. Normaal gesproken ben ik spontaan en maak ik het liefst met iedereen een praatje, maar ik voel hoe mijn controledwang de overhand begint te nemen. Ik wil graag weten wat er van me verwacht wordt, maar kan ook niet wachten om het huis van binnen te gaan bekijken. Even wankel ik op mijn hoge hakken, waarna ik mijn evenwicht hervindt en het huis binnenstap. Mijn koffer sleep ik achter me aan, terwijl ik de nieuwe indrukken van het huis in me opneem. Mijn hart maakt onbewust een sprongetje bij het zien van het zwembad in de achtertuin. Na de lange autorit kan ik me niks prettigers bedenken dan een verfrissende duik in het zwembad en daarbij, vandaag heb ik nog maar weinig kans gehad om calorieën te verbranden. 'Zullen we de kamers verdelen? Dan kan ik even gaan zwemmen,' zeg ik, tegen niemand in het bijzonder.

---

I was an angel living in the garden of evil