Jullie hebben het vast wel gezien, mijn berichten in het ljh, mijn profielfoto, mijn zoals het blijkt negatieve reacties in topics(wat niet de bedoeling is). Dit alles heeft een reden. Wat er in dit topic komt te staan is maar een deel van alles wat er speelt, maar het is teveel om neer te schrijven. Wat je hier gaat lezen is van de afgelopen avond en deze dag.
Gisteravond kwamen mijn ouders thuis van een weekendje drukke markt. Zij wilde de hond uitlaten en ik wilde meegaan, waarna mijn vader meteen zei dat hij thuis bleef. Ik kreeg heel erg het gevoel dat het aan mij lag en dat zei ik ook, waardoor er meteen een soort irritatielevel omhoog kwam bij mijn beiden ouders. Echter mijn vader naar mij toe en mijn moeder naar mijn vader. . . jup.
Toen besloot hij toch wel mee te gaan, waarom weet ik niet, ik denk schuldgevoel of zo. Ik moest nog even naar de wc, en terwijl ik op de wc zat hoorde ik mijn ouders tegen elkaar mopperen, waarna de tussendeur met een harde klap dicht ging; mijn vader was blijkbaar boos geworden op mijn moeder en mijn moeder ging stampend naar boven. Nietsvermoedend kwam ik van de wc af en kwam mijn moeder naar beneden, waarna ze super bot zei: 'Nou, in de tijd dat jij op de wc zat hadden we al lang terug kunnen zijn.'
Ik wist niet wat er gebeurde dus ik vroeg waarom ze zo deed ,waarna ze meteen begon te schreeuwen. Nou, omdat ik al wat overprikkeld was door de spanning barstte ik in tranen uit en vluchtte naar boven. Mijn vader kwam even naar me toe en zei dat hij ook niet helemaal snapte waarom ze zo deed. Nou, ik heb die avond geen woord meer gewisseld met mijn moeder, omdat ik boven bleef.
Vandaag was ik dat van gister al wel weer vergeten en stond ik gewoon normaal op, deed mijn dingen en ging naar beneden. Ik voelde een soort spanning van mijn moeder afkomen en ook wanneer ze dingen zei kwam het er super kut uit, waardoor mijn humeur ook wel snel zakte.
In de auto kregen we al een discussie en toen uiteindelijk hebben we dat opgelost, maar thuis zat ze op haar mobiel en die maakte telkens een irritant geluidje als ze een berichtje kreeg, dus ik vroeg of ze dat uit wilde zetten, waarna ze begon te zuchten en dit dus niet deed.
Ik vroeg het nog een keer en toen wilde ze wat zeggen, maar ze zei het niet en deed toen haar mobiel zachter. Ik vroeg wat ze wilde zeggen en ineens begon ze tekeer te gaan met dat ik niet te genieten ben en dat ik de veroorzaker ben van de discussies en zo.
Ik heb boos mijn laptop, mobiel, lader en alles wat er in handbereik lag en ben naar boven gegaan. Echter kwam ze achter me aan en begon te schreeuwen. Eerst ben ik voor mijn deur gaan zitten zodat ze niet binnen kon komen, maar toen ze er hard tegen begon te duwen ging ik er voor weg. Ik ben op mijn bed gaan zitten en keek niet naar haar.
Toen zei ze dat weer dat ik de veroorzaker ben van al de spanning, en dat ik normaal moet leren doen en dat ze niet meer mee gaat met mij als ik dingen moet doen, zoals doktersbezoeken, naar de stad, naar verjaardagen, alles. Ook ze zei ze glashard dat ik maar even op moest gaan schieten met het vinden van een huis, omdat ze me weg wil hebben uit huis. Ik zei dat ik daar mee bezig was met mijn psycholoog, maar ze blèrde toen zo hard dat ik er haast achter moest zetten dat ik begon te janken.
Uiteindelijk heeft ze de deur dicht gesmeten en is ze naar beneden gegaan en hebben we tot nu toe al geen woord meer gewisseld. Het doet me echt zoveel pijn en ik trek het gewoon niet meer. Het liefst wil ik gewoon slapen en niet meer wakker worden, als is het voor een week, of twee.
Weet je, ik ga niet voor niets medicatie krijgen voor wat ik heb en waarmee ik kamp (ja ik ga het wel doen), want ik wil ook rust in mijn hoofd, maar als ze niet nog even het begrip kan opbrengen voor mij situatie, wat heeft het dan nog voor nut allemaal? Ik kan het gewoon niet meer aan ![:\](/images/smilies/irritated.gif ":\")
Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.
