Zo ook vandaag bij de tandarts.
Let op; Het kan als best schokkend ervaren worden, zeker door mensen met angst voor de tandarts. Echter is het een kleine levensles welke ik aan het einde ook meegeef.
Voor een paar weken geleden heb ik mijn kies(rechtsboven, tweede na de hoektand) laten vullen, omdat hier een gaatje zat. Echter kwamen we er op dat moment achter dat het gaatje wat dieper zat dan verwacht, dus heeft de tandarts, die ik even R ga noemen, geprobeerd hem schoon te maken, waarna hij hem weer dicht heeft gemaakt. We hoopten dat hij hem had gered en ook met die veronderstelling ging ik weer naar huis.
Tot drie vier nachten geleden, dat ik ineens wakker werd midden in de nacht (rond 4 uur) door een zeurend gevoel in die tand. Ik wist dat warmte geen pijn deed, dus had ik een washandje nat gemaakt en erop gedaan, waarna ik na anderhalf uur nergens meer last van had. De volgende dag heb ik meteen R heb gebeld en we maakten een afspraak voor vandaag.
Vol goede moed ging ik dan ook heen, wetende dat ik het kan en dat ik toch niets voel met de verdoving. (Disclaimer: Ik heb nogal een grote angst voor de tandarts, gehad en nu nog wel een beetje, dus dat ik iets laat doen is natuurlijk super goed!). Ik ging in de stoel zitten en liet me verdoven. Hij haalde de vulling van de vorige keer weg, waarna ik bijna over mijn nek ging, omdat het heel verbrand smaakte in mijn mond, bah.
Toen vertelde R dat hij bij de zenuw/wortel was en dat hij even ging kijken hoe het er aan toe was. Nou, dat heb ik geweten; Zodra hij zijn puntdingetje (geen idee hoe dat heet) er in prikte gilde ik van de pijn. Na veel tranen besloten we een verdoving er in te doen en zodra de naald er in ging, schreeuwde ik het uit, waarna de pijn wel verdween, maar nog geen twee minuten later was deze alweer uitgewerkt en ik was heel erg overstuur en bang voor de pijn als hij zou gaan beginnen. Ik zou vandaag een Wortelkanaalbehandeling krijgen maar dit ging dus niet door omdat ik te veel pijn had. Ik heb zelfs even terug rechtop moeten gaan zitten, waarna ik heb besloten dat ik liever had dat de tand getrokken werd. Maar of dat nou de beste keuze was. . .
Het eerste buisje verdoving was op, waarna we aan de tweede begonnen. Ik durfde niet meer een verdoving in de zenuw te krijgen, omdat ik bang was voor de pijn. Uiteindelijk begon R met het wiebelen van mijn tand, maar dat deed ook pijn, waarna hij nog wat verdoving toevoegde. Voor mijn gevoel hielp het echt niet meer, want zodra hij aan mijn tand zat, werd de pijn erger binnenin, hoewel de buitenkant nergens last van had. Uiteindelijk heb ik mij geprobeerd over de pijn heen te duwen, maar zodra hij begon te trekken, begon ik te schreeuwen. Echter ging R door, omdat de tand er nu eenmaal uit moest.
Op een gegeven moment hoorde ik een krak en dacht ik dat hij er uit was, waarna ik dubbel begon te zien en mijn lichaam even verloor. Na wat alcohol op mijn voorhoofd (en volgens mij kort te zijn flauwgevallen, maar ik weet het niet zeker) werd ik wat kalmer, maar toen voelde ik ineens dat ik nog pijn had, dus ik vroeg of hij er al uit was, wat niet zo was. Doordat de wortel nu bloot lag, deed het erg veel pijn en vroeg ik om nog meer verdoving. En dit moment. . . Dit moment was echt een hel, een vreselijke, ontiegelijke hel! Ik heb geschreeuwd dat ik dood wilde, want op dat moment was ik het leven echt zat.
Eerst verdoofde hij de buitenkant en binnenkant nog een keer, waarna er een helse pijn door mijn mond schoot en de gil die eruit kwam was oorverdovend. Daarna voelde ik niets meer, geen pijn, geen drukkend gevoel. . . Ik riep meteen dat hij hem eruit moest trekken en dit deed hij ook. Ik moest van R en zijn assistente N gaan tellen en dit deed ik ook, waarna we op een gegeven moment met z'n alle aan het tellen waren (mijn moeder, R, N en ik) en ik moest tot 60 tellen, doortellen vanaf 30, want de eerste ronde (dus tot waar hij er af/uit was) en bij de 57 was de hele tand er uit. Meteen was de pijn weg en voelde ik het alleen nog bonken. Ik heb ook een hechting gekregen van R, omdat het een best groot gat is.
Overigens hebben we in totaal 3 buisjes verdoving gebruikt. Mijn moeder vraagt zich nog steeds af of dat wel gezond is xd
Na het gaasje in mijn mond te hebben gekregen mocht ik overeind komen, waarna ik opnieuw bijna flauwviel. Ik moest mijn benen even omhoog doen en toen ging het al snel wel weer, waarna ik kreeg te horen dat ik het heel goed heb gedaan, ondanks de pijn en de angst die ik heb. Hij vertelde ook dat dit de ergste is die ik heb gehad en dat ik echt niet bang hoef te zijn dat het nog een keer zo heftig gaat zijn. Ik heb ook gezegd dat ik het niet meer zo ver ga laten komen, omdat ik nu weet hoe erg het kan zijn. 8 december moet ik nog wel een keer terug voor een kies onder, die ook verwijderd gaat worden, maar deze heb ik er zelf al uit lopen pulken, dus dat zijn de resten en als het goed is, is deze zenuw al dood. Ik hou mijn vingers gekruist, want stiekem ben ik nu best wel angstig voor 8 december, maar alles voor een goed gebit. Ik heb het al ver genoeg laten komen en ik wil hier vanaf!
Dit is dus mijn verhaal, over hoe het eigenlijk altijd wel anders gaat dan het hoort te gaan en dat heb ik heel vaak.
Ik wil ook even een mededeling doen:
Verzorg alsjeblieft je tanden, alsjeblieft! Door deze tand die er nu uit is, en mijn ondertand die er uit gaat, kan ik vreselijke gezondheidsklachten krijgen en zelfs hartkwalen eraan overhouden. Ik wil niet dat iemand dit ook echt overkomt, want dan ben je veel verder van huis. Als je last hebt van de tanden, ga dan alsjeblieft naar de tandarts. Ik als angstpatiënt laat nu zelfs verdovingen zetten en gaatjes vullen, dus het komt echt wel goed! Maar laat het alsjeblieft niet zo ver komen als dat ik het heb laten gaan, want het is niet fijn, echt niet.
Voor nieuwsgierigen die willen weten hoe de tand er uit ziet:
[ bericht aangepast op 24 nov 2016 - 20:00 ]
Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.
