|
|
|
RPG-REGELS |
|
everything, in time
The 100 [Speeltopic] - Speeltopics
-
13 juni 2017 - 21:28
13 juni 2017 - 22:27
13 juni 2017 - 22:27
Eliyah
20 jaar - the 100 - you are a diamond, dear, they can't break you -
Ik open mijn ogen en laat voorzichtig het harnas los. Mijn knokkels zijn wit van de kracht die ik op mijn handen heb gezet. Even dacht ik dat we met z'n allen dood gingen. Dat ons einde was gekomen. Het was allemaal zo snel gegaan. Midden in de nacht werd ik wakker door mensen die ik hoorde schreeuwen. Net op het moment dat ik op wilde staan om te kijken wat er aan de hand was kwam de bewaking ruw mijn cel binnen gevallen. Voordat ik het door had hadden ze me beet en werd ik meegenomen. Zonder ook maar iets te vragen wist ik dat het zo ver was. Ze hadden ons niet voor niets vastgehouden... Wij waren de uitverkorenen om naar Aarde te gaan.
Ik knipper met mijn ogen en her en der hoor ik wat mensen kreunen. De doffe klap die de val van het schip op aarde veroorzaakte dreunt door in mijn nek en schouders. Ik klik mijn riem en harnas los en sta op. Even wankel ik waarna ik onvast een paar passen zet. Voorzichtig loop ik naar de uitgang van het schip, mijn ogen beschermend tegen het felle licht van de buitenwereld. Ergens ben ik bang voor wat ik tegen ga komen. De verhalen van mijn grootouders voorspelden niet veel goeds. Mijn oma's vertelden vaak over de ravage die ze hadden achtergelaten op deze onbekende, verlaten planeet. Mijn verbazing is dan ook groot wanneer ik mijn voeten op de groene bodem plant, bedekt met grassoorten en kruiden waarover ik alleen gelezen had in de boeken. Natuurlijk hadden we op de Ark ook een aantal soorten kruiden en grassen waarmee we mensen probeerden te genezen, maar dit slaat echt alles. Ik blijf even staan, laat het beeld op me inwerken en vul mijn longen met lucht. Ik bijt op mijn lip en kan een grijns niet onderdrukken. Het feit dat ik nog niet dood neergevallen was maakte me blij, misschien was deze planeet toch al wel bewoonbaarder dan dat ze daarboven dachten. De gedachte aan mijn oude thuis maakt dat ik naar boven kijk. Het valt me nu pas op dat de lucht amper zichtbaar is tussen het dik bebladerde dak boven mijn hoofd.
Langzaam hoor ik hoe meerdere mensen me gevolgd zijn, de geluiden van opgewonden stemmen maken dat de stilte plaatsmaakt voor rumoer en gepraat en ik draai me om. Op het schip had ik nog niet echt de moeite genomen om me voor te stellen, ergens in mijn achterhoofd hield ik nog altijd de gedachte dat we elk moment neer konden storten en dat onze laatste uren geslagen hadden. Nu we veilig en wel waren geland moest ik me misschien toch iets socialer opstellen. Ik had Jolene ook nog niet gezien... Een naar buikgevoel komt opzetten en ik besluit terug te lopen naar het schip om te kijken of er mensen zijn die hulp nodig hebben.
Zarayda Willens
18 jaar - the 100 - 'You look like trouble... call me'
Een doffe klap, waarna ik een scherpe pijn voel in mijn schouder. Verwilderd open ik mijn ogen, terwijl ik me bewust word van het kloppende, pijnlijke gevoel in mijn hoofd. Langzaam dringt het tot me door, de gebeurtenissen van de nacht ervoor worden komen weer terug en mijn hart slaat een slag over. Aarde, we zijn op aarde! Ik probeer op te staan en besef me dan dat ik vastzit. Zodra ik een poging doe om mezelf los te maken schiet er een pijnscheut door mijn lichaam. "shit.", mompel ik zacht terwijl mijn gezicht betrekt. Om me heen zijn er enkele mensen al losgekomen en opnieuw doe ik een poging. Ik bijt op mijn lip wanneer pijn zich opnieuw meester maakt van mijn lichaam. Ik zie hoe een jongen zijn eerste stappen naar buiten zet en voel een golf van jaloezie opkomen. Dit wil ik ook, ik ben vrij! Na de jaren die ik doorgebracht heb in de cel kan ik niet wachten om vrij rond te kunnen lopen en te gaan en staan waar ik wil. Langzaamaan voel ik woede opkomen, ik laat me toch godverdomme niet tegenhouden door zo'n stom harnas. Met mijn goede arm geef ik een flinke ruk aan de riem waardoor deze losschiet en ik voel hoe het harnas naar boven gaat. Mijn hart maakt een sprongetje van vreugde en ik spring op. "Wel, godver.", met mijn goede arm grijp ik naar mijn schouder, die in een vreemde hoek staat, terwijl de tranen in mijn ogen springen. Shit, dit doet pijn. Ik haal diep adem leun tegen een van de wanden aan terwijl ik mijn ogen sluit. Dit was niet hoe ik mijn eerste stappen op Aarde had voorgesteld.
[ bericht aangepast op 23 juni 2017 - 10:22 ]
If you want someone to trust you, you should give them a reason.
13 juni 2017 - 22:29
14 juni 2017 - 11:17
Jolene Vaughn
Vanuit mijn plek is het best interessant om te zien hoe anderen reageren. Sommige mensen gillen, terwijl anderen er in een angstaanjagende kalmte bijzitten. Het observeren van anderen zorgt ervoor dat ik zelf rustig kan blijven, want dit is wel degelijk een 'fucked up situation'. Net als de landing overigens, want die gaat duidelijk niet zoals gepland. Met een harde klap raken we de grond. Het eerste wat ik doe is het sluiten van mijn ogen, focussen op mijn lichaam en als ik nergens enorme pijn voel, open ik ze weer. Dat ging, naar omstandigheden, best goed.
Pas na enkele seconden dringen de geluiden van de mensen om me heen pas echt binnen. Daarvoor zat ik enkel in mijn eigen wereld. Behendig maak ik de riemen los die me vastmaken en kijk links van me, maar daar is een lege stoel. Rechts van me zit echter een meisje met witblond haar. Ze scheld en grijpt naar haar arm.
'Stop,' zeg ik direct en ga voor haar staan. 'Je schouder is uit de kom, hoe meer je beweegt, hoe pijnlijker het zal zijn. Ik zal je losmaken en zoek ik iemand die hem terug kan zetten. Er moet iemand zijn met die kennis.' Ik maak voor haar de riemen los. 'Je moet de arm blijven ondersteunen,' voeg ik nog aan mijn woorden toe. Op dat moment zie ik iemand voorbij lopen, iemand die ik tenminste ken.
'Eli!' roep ik dan ook en trek hem aan zijn pols naar de jonge vrouw toe. 'Haar schouder is uit de kom, kun jij daar wat mee?'[ bericht aangepast op 27 juni 2017 - 14:44 ]
everything, in time
14 juni 2017 - 12:24
Eliyah
20 jaar - the 100 - you are a diamond, dear, they can't break you -
Opeens voel ik een ruk aan mijn pols en ik kijk op in het gezicht van Jolene. "Haar schouder is uit de kom, kun jij daar wat mee?" Er zit een meisje met witblond haar voor me, haar schouder staat in een onnatuurlijke hoek omhoog. Ik bijt op mijn lip en kijk van het meisje naar Jolene. "Hij moet zo snel mogelijk teruggezet worden, ik heb alleen geen spierverslappers of pijnstilling." Ik sluit mijn ogen even en probeer helder na te denken. Het terugzetten van de schouder is iets waar veel kracht voor nodig is en wat tegelijkertijd heel nauwkeurig moet gebeuren, wil ze er niks aan overhouden. Ik kijk naar het meisje. "Wat is je naam?" Ze stelt zich voor als Zara en ik knik even kort. "Oké, Zara. Ik kan je alleen vertellen dat dit veel pijn gaat doen, maar je moet me vertrouwen." Voorzichtig pak ik haar onderarm vast. "Jolene, kan jij op mijn teken aan haar onderarm trekken? Dan zet ik de schouderkop terug in het gewricht." Ik laat mijn ogen even op Jolene rusten. "Daarna heb ik iets nodig wat werkt als pijnmedicatie, want met een beetje pech heeft ze haar spieren verrekt" Ik ga naast Zara staan en leg één hand op haar rug. Met de andere pak ik haar bovenarm vast. Op die manier kan ik het gewricht sturen wanneer Jolene eraan trekt. "Je moet écht even op je tanden bijten, en het vooral niet proberen tegen te gaan, oké? Wanneer je je spieren aanspant kan ik de schouder niet terugzetten of verrek je ze nog meer." Ik was blij met de medische kennis die ik had opgedaan voordat ik werd vastgezet, hij zou vast nog vaker van pas komen en ik moet er niet aan denken wat er gebeurd zou zijn als ze met haar arm was blijven rondlopen.
Zarayda Willens
18 jaar - the 100 - 'You look like trouble... call me'
Voor ik het weet staat er een meisje voor me die me tegenhoud. "Stop. Je schouder is uit de kom, hoe meer je beweegt, hoe pijnlijker het zal zijn. Ik zal je losmaken en ik zoek iemand die hem terug kan zetten. Er moet iemand zijn met die kennis." Ze maakt mijn riemen los en voegt eraan toe dat ik mijn arm moet ondersteunen waarna ze een jongen bij zijn arm grijpt. Ik laat mijn ogen even over hem heen glijden en weet niet goed of ik blij moet zijn of niet. De gozer vraagt hoe ik heet. "Zara."', antwoord ik kort terwijl ik ogen dicht doe en diep inadem. Terwijl hij wat termen noemt pakt hij mijn onderarm voorzichtig vast. Mijn gezicht betrekt wanneer ik de pijn in mijn schouder voel. Ik was niet kleinzerig, absoluut niet maar op dit moment wilde ik het liefst huilen in een hoekje.
[ bericht aangepast op 15 juni 2017 - 13:38 ]
If you want someone to trust you, you should give them a reason.
14 juni 2017 - 13:04
Jolene Vaughn
Godzijdank weet Eli wat hij moet doen. Ik ben blij dat ik kan helpen, al betekent dat, dat we Zara voor een kort moment veel pijn zullen doen. Ik pak haar onderarm vast en werp haar een korte blik toe die duidelijk "sorry" zegt, al is het om haar te helpen.
Op Eli's teken geef ik een flinke ruk aan haar onderarm. Er is een luide knak te horen die aangeeft dat haar schouder terug schiet. Een enorm misselijkmakend geluid, waar ik dan ook snel even mijn ogen voor sluit. Daarna kijk Zara even bezorgd aan en als ik merk dat alles, op de pijn na, wel goed is, richt ik me tot Eli.
'We hebben niets aan medicijnen. Ze hebben ons niets meegegeven, Eli. Buiten zijn misschien wel kruiden, maar we weten niet eens of het veilig is daar.' Ik sta op en scheur een reep stof van mijn shirt. Daardoor verschijnt er wel een stuk huid, maar zolang ik een nog redelijk beschaafd bijloop, deert het me niet.
'Misschien kun je hier iets mee,' ga ik verder. 'Dit kunnen we misschien om je arm en schouder knopen, Zarah, als een soort mitella. Het is alleen niet echt stevig, maar het is beter dan een losbungelende arm.'everything, in time
14 juni 2017 - 14:55
OH SHIT, had dit nog niet gezien
als ik vanmiddag thuis ben lees ik mezelf even up to dateSlowly, yet surely I am slipping into the role that was made just for me.
14 juni 2017 - 19:43
14 juni 2017 - 20:01
15 juni 2017 - 16:02
Aleksia kom Trikru
'I may look sweet, but I can kill you easily''
Momenteel loop ik rustig door het bos wat deel is van het territorium van mijn clan, Trikru. Vandaag werd er besloten dat ik deze dag moet doorbrengen in de bossen om alles goed in de gaten te houden en het gevaar van ons af te houden. Deze periode is het heel erg rustig wat betreft ruzie tussen de clans, waardoor ik deze taak nogal nutteloos vind. Helaas moet ik wel. Doordat ik in opleiding ben om vaste krijger te worden, moet ik ook nu de taken doen waar sommige te lui voor zijn. Het is tenminste beter dan dagelijks op de kinderen te letten, of op zoektocht te moeten gaan om nieuwe nachtbloeden te kunnen vinden. Ik grijns een beetje, ik heb soms verhalen gehoord over andere taken binnen de clan waardoor ik dit algauw minder erg vind. Opeens zie ik iets uit de lucht vallen, waardoor ik raar opkijk. Algauw volgt er een klap waardoor ik snel naar mijn pijl en boog grijp. Na de klap zie ik veel rook en aangezien ik toch niks beters te doen heb, besluit ik om te kijken wat er nou in hemelsnaam is gebeurd. Na een tijdje kom ik aan op de plek van kwestie. Ik zie dat het ding wat gevallen is een soort schip is. Vervolgens zie ik er mensen uit lopen die nogal een beetje dom rond staan te kijken. Ik verstop me in de struiken om de situatie goed in me op te nemen zodat ik straks de clan goed kan uitleggen wat dit is en wat er daar gaande is. Het eerste wat me opvalt na het feit dat er nog meer mensen zijn, is het feit dat ze heel anders gekleed zijn dan ons. Ze zien er niet uit als grounders. Ze zien er ook niet uit op een manier dat ze ooit zoals ons zouden kunnen zijn. Ik besluit na een tijdje om gauw terug te keren naar mijn clan. Eenmaal aangekomen is de eerste die ik zie Naya, een meisje die ook krijger wilt worden net zoals ik.
"Hoe was je ronde?" vraagt ze glimlachend.
"Ik heb iets heel raars gezien' mompel ik terwijl ik veder loop naar een plek waar meerdere van ons zijn.
'Jongens," zeg ik "Er is een nieuw gevaar'.
‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina
15 juni 2017 - 19:27
haha fuck you | 20 | 100
Alfie wist niet dat de landing zo veel schokken kon veroorzaken, dus perste hij zijn lippen ijzerhard op elkaar. Hij had de goede beslissing gemaakt, ja, dat had hij gedaan. Toch bleven er allemaal doemscenario's door zijn hoofd spoken. Wat als Jolene niet eens één van de 100 was? Wat als hij hier voor niets was? Wie weet was ze gewoon ook verstopt? Hij schudde die gedachten weg en ging naar de poort. hij was onderweg toen hij opeens een gemoffeld gekerm hoorde. Als bij automatisme liep hij richting het geluid. Alfie probeerde zich te manoeuvreren langs de vele mensen waarna hij halt hield bij de plek waar het geluid van kwam. Voor dat hij de situatie goed en wel hadden bekeken, zag hij alleen maar een brunette met het gezicht dat hij hoopte te zien. Alfie wou zo luid schreeuwen als maar kon maar er kwam slechts een enkel zacht geluid uit. "J-olene?"
(best kort maar je kan er wat mee)[ bericht aangepast op 15 juni 2017 - 19:27 ]
Heaven is a place that we all have
15 juni 2017 - 20:11
R U D R A - K O M - T R I K R U
"Keep your eye out for anything, before you miss out on a miracle,''
Zand, modder en waarschijnlijk heel veel dierenpis kleefde aan mijn zweterige lijf, grassprieten die in mijn neus staken en mij bijna lieten niezen. Maar ondanks deze vele afleidingen liet ik mijn blik niet los van wat er voor me lag. Voorzichtig sloeg ik mijn arm voor me uit en zette ik me af met mijn linkerbeen om weer iets naar voren te kruipen. Voor me was een joekel van een zwijn te zien, en joh wat schreeuwde die! Ik had geen idee waarom, maar ik had zo'n vermoede dat hij zo'n hele familie hier in de buurt had zitten. Dat zou pas een echt festijn zijn voor onze clan, per direct zouden we een heel feest organiseren puur door zo'n lekkere vangst. Jammer, want dat ging dus echt niet gebeuren. Voor de zoveelste keer had ik me weer bij de jagers aangesloten, het verbaasde me hoe vaak ik wel niet met zo'n grote groep mee ging en dat niemand me herkende. Ik was geen stille jongen, maar ik zag het als een wonder dat ik moest aanbidden. Een grote groep krijgers in training waren nu de beschermposten aan het bemannen dus ik zag dit als de perfécte moment voor een dagje ertussen uit. Genieten van de natuur en alles wat het ons te bieden heeft. De zwijn bewoog zich tussen twee bomen door aan mijn rechter zijde en dus volgde ik zijn route en rolde met net genoeg snelheid om hem niet het stuipen op het lijf jagen die kant op, maar toch iets te veel waardoor de zwijn zich waakzaam gedroeg. Ik grinnikte in mijzelf, maar het lachen verging me toen ik iets merkwaardigs voelde. De grond onder mijn handen trilden, de spanning in de lucht nam toe en voor dat ik het wist voelde ik een hele aardbeving, eentje die ik al lang niet meer had meegemaakt. Dat kan toch helemaal niet. Ik schrok toen ik een hoop dieren mijn kant op zag rennen, inclusief het zwijn dat ik voor de lol zat te achtervolgen. Uit reflex bescherm ik mijzelf met mijn armen voor mijn hoofd en ging ik recht op zitten, verwachtende dat er en grote kracht mij achterover zou laten vallen. Met een paar botsingen had ik de vloed van levende wezens overleeft, maar uit voorzorg dat de aardbeving mij niet van dichterbij zou gaan raken sprong ik op en klom ik in een paar seconde een boom in. De aardbeving suste al en tegen de korte tijd die ik nodig had om op een van de hoogste takken te staan, kon ik de bron al niet meer ontdekken, behalve de rook in de verte. Wat is dat? Een aanvallende clan? Een dorpje dat geraakt is door... door wat? Ik had geen idee, maar ik had zo'n vermoede dat ze onze kant op zouden komen en dat het niet veel zoets zou zijn. Met een grote sprong kwam ik weer op de grond terecht en zonder twijfel begon ik een sprintje te trekken richting de clan, vastberaden ons te beschermen tegen wat het ook mag wezen.[ bericht aangepast op 15 juni 2017 - 20:11 ]
Slowly, yet surely I am slipping into the role that was made just for me.
16 juni 2017 - 13:16
Eliyah
20 jaar - the 100 - you are a diamond, dear, they can't break you -
Op mijn teken trekt Jolene aan Zara's onderarm. Met al mijn kracht duw ik het gewricht terug op zijn plek. Het geluid dat het lichaam maakt als reactie op de krachten die op 'm uitgevoerd worden laat weten dat het gewricht weer terug op zijn plaats schiet, gelukkig. Tot mijn verbazing geeft Zara geen kik. Ik inspecteer het gewricht en laat Zara haar arm voorzichtig bewegen. Buiten de blauwe plekken ziet het ernaar uit dat haar spieren een beetje verrekt zijn, maar er zijn geen ernstige verwondingen verder. 'We hebben niets aan medicijnen. Ze hebben ons niets meegegeven, Eli. Buiten zijn misschien wel kruiden, maar we weten niet eens of het veilig is daar.", ik kijk Jolene aan en wil net opmerken dat ik al buiten ben geweest wanneer ze een stuk stof van haar eigen kleding afscheurt en meedeelt dat we dat misschien als mitella zouden kunnen gebruiken. Ik knik kort, pak het stukje stof aan en knoop hem om Zara's goede schouder heen. "Het zal nog wel even pijn blijven doen. Ik probeer zou gauw mogelijk iets voor je te vinden wat die pijn een beetje tegen gaat. Verder zo veel mogelijk rust pakken.", geef ik mee als instructies. Dan kijk ik Jolene aan. "Thanks voor je hulp." Kort bijt ik op mijn lip. "Hoe is het met jou? Jij wel helemaal heel?", vraag ik dan zacht.
Zarayda Willens
18 jaar - the 100 - 'You look like trouble... call me'
Voordat ik het doorheb trekken ze met twee man sterk aan mijn arm. Ik bijt op mijn tong tegen de pijn. Langzaam voel ik hoe de ijzerachtige smaak van bloed mijn mond vult en ik slik moeizaam. Mijn ogen vullen zich opnieuw met tranen maar ik haal opgelucht adem zodra ik hoor dat mijn schouder weer op zijn plek zit. Ik luister naar de instructies van de jongen en knik terwijl hij de mitella op zijn plek zet. Meteen overspoelt een gevoel van opluchting me. Het doet niet meer zo veel pijn als eers. Ik kijk beiden aan. "Dankjewel.", ik glimlach kort en kom voorzichtig overeind. "Ik weet niet wat ik had gedaan als jullie niet voorbij waren gekomen.", zeg ik zacht. "Als ik ooit iets terug kan doen voor jullie, laat het me dan weten?"
[ bericht aangepast op 16 juni 2017 - 13:17 ]
If you want someone to trust you, you should give them a reason.
16 juni 2017 - 16:46
Jolene Vaughn
Eli kan gelukkig wat met het stukje stof. Ik kijk hoe hij de arm van Zara verbindt, in de hoop er iets van op te steken. Wie weet komt het later nog van pas. Zara houdt zich echt ontzettend sterk, daar heb ik zeker respect voor. In haar positie had ik het zeker wel uitgegild van de pijn. Ze ziet er ook uit als een sterk persoon,
sowieso vind ik haar stijl wel interessant.
'Dankjewel.' De woorden van Zara halen me uit mijn gedachten. Ik kijk op en glimlach naar haar. 'Ik weet niet wat ik had gedaan als jullie niet voorbij waren gekomen. Als ik ooit iets terug kan doen voor jullie, laat het me dan weten.' Ik wuif het weg, alsof het niets is. 'We moeten elkaar hier wel helpen, maar wie weet komen we ooit nog terug op je woorden,' glimlach ik kleintjes en richt me even tot Eli als hij me bedankt voor de hulp en me vraagt hoe het met mij gaat.
'Nee, jij bedankt. Jij hebt al het werk gedaan. Met mij gaat het prima. Deze hele situatie is fucked up . maar we hebben de landing overleefd, dus dat is al in ons voordeel. Hoe gaat het met jou?' Ik kijk van Eli naar de deur van het schip en terug, nog altijd wat wantrouwend om een voet buiten de grote, ijzeren deur te plaatsen. Er kunnen zoveel verschillende gevaren zijn, ik heb genoeg verhalen gelezen over dieren, straling en weersomstandigheden op Aarde.
Nog altijd wacht ik op antwoord van Eli, als ik achter me iemand mijn naam hoor zeggen. Gefronst kijk ik om en scan naar iemand die ik ken en mijn naam genoemd zou kunnen hebben.
'Alfie?' vraag ik vol ongeloof als ik hem daar toch echt zie staan. 'Sorry, Eli, ik ben zo terug,' zeg ik en zet voorzichtig wat stappen richting mijn broer. Vlak voor hem blijf ik stilstaan en slik. Dit alles voelt meer als een illusie, vandaar dat ik ook langzaam mijn hand uitsteek en zijn wang voel. Als ik merk dat mijn hand hem echt raakt, vlieg ik hem direct om de hals. 'Ik kan niet geloven dat jij het echt bent! Hoe kom jij hier? Ik heb je al jaren niet meer gezien!' ratel ik door terwijl ik hem stevig vast blijf houden.everything, in time
19 juni 2017 - 12:39
haha fuck you | 20 | 100
Vanaf het moment dat Jolene zich tot hem gericht heeft, weet hij dat dit echt is en geen droom. 'Ja, ik ben het,' hij lacht even, 'ik heb je al zolang niet meer gezien.' Het voelt op dit moment allemaal onecht en de rest van de omgeving lijkt even weg te vagen. Naast de jongen die ze daarnet Eli had genoemd. Alfie begon hem af te vragen of hij meer gemist had dan gedacht. Als de jongedame hem even aanraakt aan zijn wang, legt hij vol geluk zijn hand op de hare. Kort daarna vliegt ze hem om de hals. Hij knuffelt haar terug en wiegt zachtjes heen en weer. 'Ik ben het echt, ik zweer het,' hij slaakt een zucht, 'maar wat doe jij hier? Je moest toch veilig blijv-.' Hij eindigde zijn zin toen Alfie besefte dat hij tot later moest wachten voordat hij over dat onderwerp ging praten. 'Jij hebt klaarblijkelijk ook niet stilgezeten, hè,' zegt hij met een grappende toon. Hij probeert zo subtiel mogelijk de vraag van hoe hij hier was gekomen te negeren. Daarna fluistert hij kort in haar oor: 'Jolene en Eli zitten in de Ark, blablabla, ding dat rijmt op Ark, kus, kus, kus.' Alfie kende het rijmpje niet maar probeerde het wel in zijn lied te integreren. 'Ben je klaar om op de Aarde te stappen, zus?'
(best kort maar je kan er wat mee)Heaven is a place that we all have
