• S U B U R B I A


    Welcome to Wisteria Lane,
    A peaceful street with selected neighbors, parks and the simplicity of 50’s houses. It’s the perfect place for those who want to escape the noise of the city.
          Or those that want to bury their secrets.
          Here, in Fairview, we do not judge you for your past actions. Heck, we might share some skeletons in the closet. But remember, be a good neighbor, or all the things you tried so desperately to hide will storm out before you get a grip of yourself.
    We hope you enjoy your stay, here in Paradise!

    R O L L E N

    —————————————————————————
    Charmaine —— Evangelina Rose Sánchez, 32 • 1,3
    Hopps —— Elea Crawford–Hull, 25 • 1,3
    Campeon —— Charlie Davina Hamilton, 16 • 1,3
    FinnBalor —— Piper Jaylene Steffanina, 33 • 1,3
    Micaela —— Caroline Yasmin Vasquez, 25 • 1,3
    Carneliana —— Skyler “Sky” Marcail Bailey, 10 • 1,3
    Sappho —— Eleonora Naomi Travers, 29 • 1,3

    Scurll —— Amara Johnson, 36 • 1,3

    —————————————————————————
    Charmaine —— Dmitri Weston, 42 • 1,4
    Webster —— James “Jem” Crawford, 27 • 1,3
    Campeon —— Jonathan “John” Reyes, 41 • 1,2
    Ziegler —— Isaac Jonathan Kowalski, 24 • 1,2
    Bbang —— Alexander David Garcia, 32 • 1,2
    Spaghetti —— Daniel Hamilton, 34 • 1,2
    Greenlight —— Benjamin “Ben” Declan Whithead, 30 • 1,3
    SebastianVerlac —— Douglas Wesley “West” Bailey, 27 • 1,2
    Vaiana —— Greyson Mozart Clark, 29 • 1,3



    De zwoele zomer brengt weer verschillende activiteiten met zich mee, en deze dag is niets anders. Terwijl sommigen doorwerken, hun kinderen wegbrengen naar een afspraakje of zelf wat op hun gemak doen, maken enkelen zich klaar voor de avond. Eén van de buurtfeesten staat namelijk weer voor de deur en alles moet perfect lopen! Dus haal je figuurlijke maskers uit de kast samen met je beste kleding, want dit zal zeker een avond worden die niet snel wordt vergeten.


    [ heaven knows ]

    Byron Rhys Vazquez

    Al na een paar seconden werd de deur geopend

    en kwam Byron oog in oog te staan met de breed grijnzend jongen. Hij zag er nog precies hetzelfde uit als toen Byron hem voor het eerst zag. Joey had schouder lang haar en had een beetje een mager figuur. Byron schatte hem nog geen 18 jaar oud, al kon hij dit niet met zekerheid zeggen.
    "Hey! Momentje ik kom zo," zei Joey en voordat Byron iets kan zeggen had hij zich alweer omgedraaid. Na een paar seconden kwam hij weer aandrentelen en hij sloeg de deur achter zich dicht. Lichtelijk verbaasd draaide Byron zich om om de jongen te volgen, hij had verwacht dat, omdat het iets belangrijks leek te zijn, ze binnen zouden praten. Hij zei echter geen woord, ook niet toen Joey zei:
    "Zin in een wandeling?" Het leek hem duidelijk dat zelfs als hij er geen zin in zou hebben, dat ze dat toch zouden doen. Stilletjes achtervolgde Byron hem de oprit af, waar Joey vervolgens weer begon te praten. "Best grappig eigenlijk dat je ook in Wisteria Lane woont, hopelijk stoorde ik je niet vandaag?"
    "Ja, ik heb je alleen nooit eerder in deze straat gezien. Nee, ik heb een vrije dag, dus je belde gelegen. Waar wilde je het over hebben? Is er iets gebeurd, beschuldigt iemand je weer van diefstal?" vroeg Byron met een opgetrokken wenkbrauw, terwijl hij het aanbod van een sigaret van Joey afsloeg. "Ik rook niet." De man moest denken aan zijn schatting die hij over Joey's leeftijd had gemaakt en keek de jongen die naast hem liet schattend aan. "Zeg, hoe oud ben je eigenlijk?" Vast niet oud genoeg om te mogen roken, maar dit is iets wat Byron er niet achteraan zei. Het was geen tijd om agentje te spelen.


    It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

    Caroline Yasmin Vasquez ~ 25 ~ Architect ~ Shopping with Piper





    Toen Caroline uit de auto stapte appte ze Joey nog vlug. Hoe gaat het met je? Kom je vanavond ook naar het buurtfeest? Ze wilde oprecht weten hoe het met de jongen ging en of hij zou komen of niet. Ze had het idee dat het hem goed zou doen. Niet dat Joey niet een sociale jongen was, maar ze wist wel dat hij wat problemen had soms met zijn draai in dit leven te vinden. Ze dacht altijd nog aan haar zus, en dan dacht ze weer aan hem, het maakte op haar al zo’n impact, dat ze zich niet kon voorstellen wat het met de jongen zou gedaan hebben. Ze wilde dan ook de goede ‘verzorger’ uithangen, maar ook weer niet te dicht op zijn huid te zitten. Bovendien had ze het te druk om altijd op hem te letten, maar een appje kon altijd zo tussendoor.

    Ze had een glimlach op haar gezicht. Hoewel ze nog niet begonnen waren, zat ze al helemaal in de shopping spree. "Ik weet het niet goed. Eerst dacht ik misschien aan iets dat toch wat opvallend kan zijn, maar aan de andere kant..." Caroline was nieuwsgierig naar wat Piper wilde. Ze knikte, ze begreep het. Zelf wilde ze ook niet zo snel opvallen. “Hmm we zien wel wat we tegenkomen, als het maar iets leuks is” haar glimlach stond nog steeds op haar gezicht. Het duurde niet lang of ze waren aangekomen bij de winkelstraten. Gelukkig hadden Caroline en Piper enigszins dezelfde smaak, anders zou Caroline shoppen heel vervelend vinden. Het was leuker met zijn tweeën, maar het kwam ook vaak genoeg voor dat ze alleen ging shoppen omdat Piper niet kon en ze niemand anders kon vinden. Soms was ze op vreemde momenten vrij, omdat ze nog niet veel klussen had.

    "Ik sta gewoon niet graag in het middelpunt van de belangstelling, dus ik denk dat ik gewoon voor simpel, maar chique ga. En jij? Zat jij aan iets specifieks te denken? Iets met glitters en veel blingbling of toch niet?" “Ik eigenlijk ook niet. Maar toch is het af en toe wel leuk om te doen. Ik wil dan ook een chique jurk, bijzonder, maar niet met glitters.” Ze dacht even na. “Nee, ik ben gewoon niet van de glitters”

    “Laten we maar in deze winkel rondkijken” De etalage trok Caroline aan. Het was iets duurder maar ze wilde dan ook iets speciaals.

    [ bericht aangepast op 20 aug 2017 - 18:33 ]


    Aan niets denken is ook denken.



    Josué ‘Joey’ Ryder Diaz

    Stalker, At Aunties House, with Byron


    "Ja, ik heb je alleen nooit eerder in deze straat gezien. Nee, ik heb een vrije dag, dus je belde gelegen. Waar wilde je het over hebben? Is er iets gebeurd, beschuldigt iemand je weer van diefstal?" vroeg Byron me met een opgetrokken wenkbrauw waardoor ik even mijn hoofd schudde ,mijn bruine krullen wipten vrolijk mee. "Ik rook niet." sloeg de man mijn aanbod vriendelijk af, waardoor ik simpel mijn schouders ophaalde en de sigaret die tussen mijn lippen stak aanlichtte. Echter voordat ik echt kon antwoorden op de vraag wat nou de reden was waarom ik hem had opgebeld , vroeg Byron me een andere vraag. "Zeg, hoe oud ben je eigenlijk?" mijn blik gleed weer naar Byron, de rook van mijn peuk uitblazend -natuurlijk niet langs Byrons kant- . "Zeventien" zei ik simpel en keek even bedenkelijk voor me, kijkend hoe ik alles wat aan elkaar moest knopen van mijn woorden. "Nu we het daar over hebben, eigenlijk 'woon' ik niet echt hier in Wisteria Lane. Ik logeer namelijk bij mijn tante voor een korte tijd, maar kan daar niet blijven. " begon ik en keek Byron weer even aan. "Gezien mijn tante eigenlijk bij een vriend is ingetrokken, kan ik daar niet vast blijven en zoek ik een vaste verblijfplaats." met de onnodige handgebaren vertelde ik de man mijn verhaal. "Ik ben dus nog minderjarig dus kan geen stekje voor mezelf regelen, maar als ik bij een meerderjarige kan intrekken, tot ik achttien ben hoef ik niet naar een instelling te gaan." kort beet ik op mijn lip, ik kon absoluut niet terug naar de instelling gaan, dat is basicly the end of my future. "Het hoeft geen grote ruimte te zijn, een schuur of een opbergruimte, gewoon een plek om te slapen. Ik kan huur betalen en ben overdag wel uit het huis als je dat wenst." zei ik ietswat onzeker. Ik besefte wel dat ik veel vroeg van de man, zeker gezien ik nog een onbekende ben voor hem... Ik nam nog een hijs van mijn peuk terwijl ik rustig afwacht voor zijn antwoord. Ik voelde mijn mobiel even trillen waardoor ik deze even bovenhaalde. Tante Caroline

    To Auntie C : ' Gaat wel. het buurtfeest was bij de Hamiltons toch? Misschien kan ik wel voor een uurtje komen '

    To Charlie : 'Ey, ben je vanavond bij het buurtfeest?'


    Nadat ik de berichten gestuurd had stak ik mijn mobiel weer weg en haalde een hand door mijn krullen heen. " Het is maar voor een paar maanden en ik ben best een goede roomie? Je hoeft niet meteen te antwoorden, ik weet dat ik veel vraag, maar eh ja.. " ik wist niet echt wat ik nog moest zeggen tegen Byron om de man te kunnen overtuigen.


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Benjamin 'Ben' Declan Whithead

    28 Years | 4356 | Home | Alone

    'Mwah.. Zo nu en dan. Ze is meer een café type.. En ze heeft veel ochtenddiensten laatste tijd dus ze gaat sowieso niet vaak uit..' zei Charlie, de woorden klonken Ben niet helemaal overtuigend in de oren, als of de vriendin van Charlie als nog op zou kunnen komen dagen. Echter besloot hij dat hij misschien niet alles moest over analyseren, wat zou Carmen nou eigenlijk doen? Zelf al kwam ze opdagen ze was een vriendin van Charlie, ze zou zich hopelijk wel gewoon stil kunnen houden. 'Oké is goed, laten we gaan.' zei Ben. 'Morgen dan, ik denk niet dat er nu veel te beleven is in zo'n club.'
    Ondertussen at Ben rustig verder van het croissantje wat Charlie mee had genomen, tot dat de jongedame weer tegen hem sprak. 'Zover ik weet nog niet. Ik weet niet of Joey me nodig gaat hebben vandaag. Tot nu toe nog niet.' zei de jongedame, Ben knikte kort. 'Mooi.' mompelde hij, hij had wel wat behoefte aan Charlie tijd en zou haar dan ook graag de rest van de middag in zijn huis zien. 'Wat had je in gedachten?' vroeg Charlie toen aan Ben, iets waar hij niet zozeer een antwoord op had. Hij had niet echt iets bedacht wat ze samen konden doen, het liefst zou Ben haar ergens mee naar toe nemen, hij was meer van de actieve dingen. Echter zou dit betekenen dat ze eerst weer ergens naar toe moesten gaan en minstens een half uur in de auto moesten om min of meer veilig te kunnen zijn. 'I'm fine with anything.' voegde Charlie er nog aan toe, wat nou niet echt hielp. 'We kunnen een film kijken of zoiets.' zei Ben terwijl hij door Charlie haar lange blonde haar streek. 'Ik vind alles goed zolang je hier maar bent.' zei Ben, maar al snel schudde hij lachend zijn hoofd. 'God, dat klinkt cheesy zeg, ik had nooit verwacht dat ik in zo'n man zou veranderen.'


    I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

    Byron Rhys Vazquez

    Op de vraag of hij weer werd

    beschuldigd van diefstal, schudde de jongen zijn hoofd, waardoor zijn krullen begonnen te dansen. Byron had dit ook niet verwacht, anders was hij namelijk waarschijnlijk naar het politiestation gegaan in plaats van naar de man zelf. Na zijn sigaret aangestoken te hebben zei Joey:
    "Zeventien." Dit had Byron al wel gedacht, maar hij reageerde niet op de sigaret die de jongen eigenlijk niet had moeten roken. Joey keek namelijk bedenkelijk voor zich uit en pas na een aantal seconden begon hij te praten.
    "Nu we het daar over hebben, eigenlijk 'woon' ik niet echt hier in Wisteria Lane. Ik logeer namelijk bij mijn tante voor een korte tijd, maar kan daar niet blijven," begon de jongen en keek Byron aan. "Gezien mijn tante eigenlijk bij een vriend is ingetrokken, kan ik daar niet vast blijven en zoek ik een vaste verblijfplaats." Het begon Byron te dagen wat de jongen van hem vroeg, maar hij bleef nog even stil, wachtend op confirmatie. "Ik ben dus nog minderjarig dus kan geen stekje voor mezelf regelen, maar als ik bij een meerderjarige kan intrekken, tot ik achttien ben hoef ik niet naar een instelling te gaan. Het hoeft geen grote ruimte te zijn, een schuur of een opbergruimte, gewoon een plek om te slapen. Ik kan huur betalen en ben overdag wel uit het huis als je dat wenst." En daar was het, de confirmatie van wat hij al dacht. Joey vroeg hem of hij bij hem kon wonen.
    "Het is maar voor een paar maanden en ik ben best een goede roomie? Je hoeft niet meteen te antwoorden, ik weet dat ik veel vraag, maar eh ja..." Zei Joey er nog achteraan. Byron liet een zachte zucht uit, hij wist niet precies wat hij moest antwoorden. Hij had er geen probleem mee de jongen te helpen, maar bij hem wonen was toch iets meer en hij wilde het niet riskeren dat zijn geheim uitkwam. Daarbij was de jongen de helft van zijn leeftijd, wat zouden de mensen daarvan denken? Hij heeft er geen probleem mee met wat mensen denken, maar wel als het betekent dat de politie een onderzoek komt doen of alles wel in orde is, wat zijn verleden ook in gevaar zou kunnen brengen.
    "Joey, luister, ik wil je graag helpen enzo, maar..." Byron stond al op het punt om te weigeren toen hij even op de jongen blikte, die onzeker naar hem keek en hij zuchtte. Hij deed hem denken aan zichzelf toen hij in een narre situatie zat. "Oké, als je met een goed verhaal komt voor mensen waarom je bij mij woont, aangezien mensen nog wel eens willen gaan praten, en als je belooft niet door mijn spullen te gaan spitten, dan is het goed tótdat je achttien wordt." Byron voelde dat hij nu al een fout maakte, maar teruggaan kon hij niet meer. "Daarbij moet je tegen mijn honden kunnen en er zullen wel wat, nou ja je kunt ze regels noemen, waar je je aan zal moeten houden. Betaling hoeft niet, huishoudelijke hulp, zoals de honden uitlaten of zo, zou fijn zijn." Hij blikte even op de jongen naast hem. "Kun je daarmee leven? Want dat zijn mijn voorwaarden. Leef ermee of niet.

    [ bericht aangepast op 22 aug 2017 - 20:25 ]


    It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

    ELEA CRAWFORD-HULL
    "Love is sweet when it's new, but it is sweeter when it's true."


    25 • 4352 • married to Jem Crawford • in the front yard • Jem • outfit

    ’God, vrouwmens, ik zou je vraag om een kus gewoon moeten negeren nu.’ Ik grijns breed na die opmerking, ik weet voor 99% zeker dat hij gewoon naar me toe zal leunen en me een kus zal geven. Mijn voorspelling komt uit zodra ik Jems lippen op die van mij voel en ik grinnik. ‘Misschien maak ik er alsnog wel gebruik van at we de enige personen zijn die zichtbaar zijn in deze straat. Maar tegelijkertijd wacht er een reus genaamd Hagrid op me.’ Ik grinnik kort en schud mijn hoofd. Hij wil ook nog foto’s van het huis maken en hij vertelt dat hij graag foto’s van mij wil maken. Ik wiebel met mijn wenkbrauwen.
          ’Dat zou je kunnen doen,’ plaag ik. ‘Naakt of niet naakt?’ voeg ik er grijnzend aan toe. We maken weleens naaktfoto’s (ook van elkaar), maar die zijn slechts voor onze eigen ogen bestemd. Ja, hij heeft zo’n mooie, dure camera en ken totaal geen gêne als ik bij hem ben. Ik kan zo een hele dag naakt rondlopen in huis als ik weet dat alleen Jem me kan doen. Ik klop op zijn been en houd mijn hoofd schuin. Net op dat moment rijdt er een auto de straat uit en ik kijk die even na. Ik grinnik dan kort. ‘Misschien een andere keer… het lijkt erop dat ze wakker worden… en jij bent de enige aan wie ik mijn volledige naakte lichaam wil laten zien… en voelen.’ Ik lach geamuseerd en kijk kort naar zijn kruis. Hopelijk is het niet al te ongemakkelijk. Zittend valt het niet op, maar staand zullen de overburen het misschien wel kunnen zien. Ik open mijn eigen boek ook weer en val meteen in een leuke scène binnen. Bondage komt overmatig voor en ik heb er zo mijn eigen fantasieën over. Het meisje ben ik dan en mijn eigen Mister Grey heb ik hier naast me zitten.


    I, Tahani Al-Jamil, shall do my level best to make every event too much.

    Caroline Yasmin Vasquez ~ 25 ~ Architect ~ Home Alone



    Caroline keek op haar telefoon en appte Joey snel terug. Het ging een beetje onhandig, gezien ze net in de kleedkamer een jurkje uit was proberen te doen (het ding zat veel te strak en wilde nu niet meer uit) en tegelijkertijd bezig was met haar telefoon. Maar ze kende de jeugdige generatie –zo oud was ze nou ook weer niet!- en die verwachtten een snel antwoord. Eigenlijk plaatste ze Joey hier niet in, hij was anders, maar toch vond ze dat ze hem snel moest antwoorden. In ieder geval laten weten dat ze aan hem dacht.

    Het appje naar Joey was als volgt: ‘Ja, da klopt helemal. Zie je daar dan wel he! Al kom je maar 5 minuten, dan heb ik ook iemand om mee te praten’ Afgezien van die twee ontbrekende letters, viel het mee. Maar ze meende het. Dan had ze tenminste iemand interessants om mee te praten. Eigenlijk was Caroline helemaal niet zooo netjes als dat ze er uit zag. Ze verlangde stiekem naar wat avontuur in haar leven. Niet enkel op het vlak van de liefde –ze was immers iemand die op vrouwen viel en niet mannen dus haar liefdesleven was tamelijk uitgestorven (gezien iedereen dacht dat ze op mannen viel)- maar ook gewoon in het dagelijkse leven. Eigenlijk was leven met Alexander aan de ene kant daarvoor goed, omdat hij wel een aparte was en ze haar gelijke in hem kon zien (ambitieus, zelfstandig, geen giechelnicht maar een echte man) aan de andere kant was hij nogal van de controle. Niet een vervelend ding, maar het bracht minder leven in huis dan bijvoorbeeld een man die af en toe eens ‘los’ ging. Maar eigenlijk vond ze het juist fijn, die structuur had zij ook nodig.

    Ze was met Piper gaan shoppen en had van alles en nog wat gepast en gezien. Uiteindelijk werd het een kort, paars speels jurkje. Zeker opvallend. Ze had zwarte hoge hakken voor erbij en bijpassende paarse glinsterende oorbellen. Met de juiste make-up (nude, niet te opvallend) zou het goed komen. Ze had de foto’s wel doorgestuurd naar Wesley, voordat ze het jurkje had gekocht.

    Ze kwam nu thuis met haar gevulde tas en liep naar binnen. Daar zag ze al snel Alexander. ‘Hee Alex’ zei ze met een glimlach. Ze zette haar tas op de tafel. Op de grond vond hij vast niet fijn, gezien ze hem al snel leerde kennen als een nette man. ‘Ga jij vanavond ook naar het buurtfeest?’ vroeg ze nieuwsgierig. Hij zou toch moeten komen. Anders zou zij hem wel meeslepen! Stiekem wilde ze ook liever niet alleen gaan, gezien ze ook niet zoveel mensen kende. Oke, wel wat, maar ze wilde dus juist netwerken en ergens vond ze dat leuk maar ook weer spannend. Vooral met haar opvallende outfit. ‘Wil je mijn jurkje en hakken zien voor vanavond of geloof je het wel?’ Ze liet de keuze aan hem. Eigenlijk wilde ze best graag weten wat hij er van vond. Hij had ook wel een nette smaak, net als haar, dus zou hij dit dan ook goedkeuren of vond hij het te opvallend??

    [ bericht aangepast op 25 aug 2017 - 17:48 ]


    Aan niets denken is ook denken.

    Alexander David Garcia.
    De man met zijn achterover gestreken donkere haren. Zijn pak die hij altijd netjes heeft gestreken, met geen kreuk te bemerken. De lichtblauwe kleur ogen die dat beetje arrogantie door laat schijnen. Dat moest de bekende makelaar van Wisteria Lane wel zijn: Alexander Garcia. De vrouwenjager, de losbol, de "player" als het ware.
          Zijn overwinningen met vrouwen waren groots. Hij wist niet of zijn reputatie ook zo stond, maar daar bood hij geen aandacht aan. Het belangrijkste was voor hem zijn werk.
          In een verlaten huis van Wisteria Lane klonk er een voldaan gekreun. 'Oh, Alexander.' De man boog over een tengere vrouw heen, ergens eind 20, en tilde haar overeind op het kookeiland met zijn gespierde armen. "Dus het is een deal?" Lispelde hij met hese, zwoele stem in haar oor. Zijn lippen lieten een spoor van kusjes achter in haar nek.
          'J-ja..' Stokte ze met een verzadigde toon.
          Hij kreeg een glimlach op zijn gezicht en liet haar los. "Mooi." Alexander keek niet naar de vrouw die nu verbaasd naar hem opkeek. Ze wist niet wat er aan de hand was, maar hijzelf had dit al vaker meegemaakt — dat ze wat meer van hem wilden dan hij kon bieden, en daar was hij de man niet voor.
          "Wanneer ik contact met je opneem zullen we het contract bekijken en bekrachtigen." Sprak hij, terwijl hij zijn das om deed. Hij hoorde beweging achter hem en binnen enkele seconden volgden er een paar vrouwelijke armen rond zijn gespierde torso. "Als dat rond is, zal ik de sleutels afgeven van het huis."
          'Óf.. We kunnen morgenavond hier weer afspreken. Dingen doen waar we nog niet aan toekwamen.'
          "Dat zal niet nodig zijn, Jennifer Flores. U vindt de weg zelf uit het huis?"
          Ze knikte onthutst. Hij liep naar de deur, volledig weer aangekleed, en hij wist dat ze hem zou volgen.
          "Prettig zaken met u gedaan te hebben," zei hij toen hij stil stond bij de deur. Met een glimlach rond zijn lippen draaide hij zich om en liep terug naar zijn huis. Het was een paar huizen verder, dus met de auto gaan vond hij niet nodig geweest.

    Wanneer hij thuiskwam, zette hij zijn tas netjes naast zich neer en nam plaats op een stoel achter een tafel — een soort van vaste werkplek voor hem. Als hij daar niet zat, zat hij in zijn werkkamer boven.
          Eerst zou hij een begin maken aan het contract voor het huis dat hij zojuist verkocht had. Daarna was hij van plan te gaan douchen, zolang hij niet gestoord werd.
          'Hee, Alex.' Hij verhuurde een van de kamers in het huis aan haar. Het was niet dat hij haar vervelend vond, daarentegen juist, met de tijd heeft hij met haar leren leven. Hoewel hij op het begin moest wennen aan haar enthousiasme met tijden — was het tegelijkertijd verfrissend, niet irritant.
          "Hallo, Caroline."
          'Ga jij vanavond ook naar het buurtfeest?'


          Eerst typte hij zijn zinnen af voor hij hierop inging, dus bleef het voor enkele seconden stil. Wanneer hij sprak, waren zijn ogen nog steeds gefixeerd op het beeldscherm van zijn laptop.
          "Dat lukt niet voor mij, Caroline. Ik moet een contract opstellen en sleutels bijmaken. Dat wil ik eerst geregeld hebben voor ik nodeloze buurtfeesten ga."
          Toen hij dacht dat dit antwoord wel goed genoeg voor haar was, opende ze weer haar mond, echter ditmaal over haar outfit. Caroline mocht dan lesbienne zijn, en hoewel de stereotypen daar anders over zeiden, gaf ze nog steeds om de dingen als uiterlijk en shoppen. Typische vrouwendingen. Niet dat hij het erg vond. Zolang hij daarmee met rust gelaten werd, vond hij alles best.
          'Wil je mijn jurkje en hakken zien voor vanavond of geloof je het wel?'
          Hij slaakte een zucht en hield uit het niets op met typen. Wanneer hij zich omdraaide, was dat tevens het moment dat, sinds Caroline thuiskwam, dat zijn eerste blik op haar was. "Ik wil zeggen 'ik geloof het wel', maar waarom krijg ik het gevoel dat je daar geen voldoening aan hebt?" Hij rechtte zijn rug.
          "Goed. Laat het maar zien, maar snel, ik wil vanavond onder andere het contract af hebben en dat lukt niet als ik afgeleid word."
          Afwachtend zat hij op zijn stoel, tot Caroline terug zou komen van het omkleden.


    [ bericht aangepast op 26 aug 2017 - 20:11 ]


    Don't walk. Run, you sheep, run.

    Caroline Yasmin Vasquez ~ 25 ~ Architect ~ Home Alone



    Haar blik ging even over Alexander. Dit was nog altijd de beste manier om te zien hoe het met de beste man ging, gezien het niet een kerel was die over gevoelens ging praten. Zelf deed ze dat eigenlijk ook niet, waardoor ze hem des te meer begreep. Hij had soms niet eens het vermoeden hoeveel ze op elkaar leken. Maar zij zag het wel. Thuis was ze meestal wel wat losser, maar als zij op haar eigen kamer zat en aan het werk was, was ze minstens zo erg als hij nu in de woonkamer, met zijn gezicht voornamelijk op zijn laptop gericht.

    Ze zette een hand in haar heup en wachtte totdat hij klaar was met zinnen typen. Ja, hij mocht best even zijn tijd nemen om zijn werk af te maken, maar ze verwachtte wel een antwoord. "Dat lukt niet voor mij, Caroline. Ik moet een contract opstellen en sleutels bijmaken. Dat wil ik eerst geregeld hebben voor ik nodeloze buurtfeesten ga." Ze trok even een pruillipje. Ze had dit antwoord, of iets soortgelijks, zeker wel verwacht, maar toch was het jammer. “Hmm ik snap het” “Iemand heeft me ooit verteld dat het niet heel productief is om ’s avonds te werken” “En volgens mij kunnen ze ook wel even wachten op dat contract..” Ze kon het niet laten. Ze wilde de man gewoon overhalen om naar een van die nodeloze buurtfeesten te gaan. Niet alleen omdat ze vond dat hij zich meer tussen de mensen moest bevinden, maar ook omdat zij dan nog iemand had om mee te praten. Ach jee, waar was ze eigenlijk bang voor? Ze was een sociaal persoon, ze moest toch wel iemand vinden om mee te kunnen netwerken of desnoods gewoon praten??

    Ze grinnikte even kort toen hij een zucht sloeg. Ach jee, meneer was gestoord in zijn werk. Oops, wat herkende ze dat bij zichzelf. Zij was zelfs zo dat ze nog wel eens met dingen gooide, een papieren memoblokje, als mensen haar langer dan normaal van haar werk afleidde. "Ik wil zeggen 'ik geloof het wel', maar waarom krijg ik het gevoel dat je daar geen voldoening aan hebt?" “Je hebt gelijk, ik heb de mening van een echte man nodig”

    "Goed. Laat het maar zien, maar snel, ik wil vanavond onder andere het contract af hebben en dat lukt niet als ik afgeleid word." “Het zal niet lang duren” stelde ze hem gerust.

    Ze was dan ook in een mum van tijd met haar tas verdwenen en kleedde zich om. Het kostte ook niet veel tijd, want het jurkje ging soepel aan over haar lichaam en de hakken waren ook zo aan. Enkel een panty ontbrak, maar die kon hij er zo bij denken. Ze kwam voorzichtig van de trap af en liep de woonkamer binnen. Speels maakte ze een rondje, maar ergens was ze gewoon best wel onzeker.

    Ze keek hem aan. “Het is niet iets wat ik vaker koop, maar ik wilde wat anders. Zeg het maar eerlijk, is het niet te veel in your face? Te opvallend? Te sexy? Te veel kleur?” Ergens vulde ze al allerlei dingen in, gewoon omdat ze onzeker was en niet wist of ze eigenlijk wel zo moest verschijnen. Was het niet te vrolijk voor een buurtfeest? Had ze niet te veel haar best gedaan? Was het wel een geschikte netwerk-outfit?

    [ bericht aangepast op 27 aug 2017 - 11:52 ]


    Aan niets denken is ook denken.

    James Crawford
    I never wanted to change a single thing about her ——— except for her last name.

    27 • 4352 • Married, Elea Crawford—Hull • @ Yard • Elea

          ‘Dat zou je kunnen doen — naakt of niet naakt?’
          Jem kan niets anders doen dan grijnzen bij de voorstellende woorden van zijn vrouw, voornamelijk omdat enkele gedachten bij hem naar boven komen aan eerdere momenten waarop hij haar (en andersom eveneens) naakt heeft gefotografeerd. Jem heeft dat nooit ofte nimmer bij iemand anders gedaan, maar het is vreemd genoeg opwindend om op die intieme wijze naar elkaars lichaam te kijken en het tegelijkertijd op beeld vast te kunnen leggen.
          ‘Misschien een andere keer. . . Het lijkt erop dat ze wakker worden — en jij bent de enige aan wie ik mijn volledig naakte lichaam wil laten zien, en voelen.’
          Jem maakt een grommend, instemmend geluid. Alleen bij de gedachte dat iemand anders Elea’s naakte lichaam zou zien, voelt hij zijn lichaam langzaam aanspannen en in staat van paraatheid gebracht worden. God, de persoon die haar ooit naakt zou gaan aanschouwen, zou de volgende morgen niet meer meemaken. Jem is zijn gehele leven al bezitterig en jaloers geweest, maar Elea heeft dat naar nieuwe hoogtes proberen te brengen. Gelukkig voor Jem kan ze daar op goede manier mee omgaan, aangezien hij zichzelf ervan bewust is dat het op sommige momenten te erg kan worden.
          ‘Dat is je geraden, ja.’ Alhoewel Jems woorden een grappige ondertoon bevatten, weet Elea dondersgoed dat er een kern van waarheid in zit. Echter, weet Jem eveneens dat Elea loyaal is aan hem en hem op die wijze nooit ofte nimmer zou bedriegen — waardoor hij glimlacht en haar profiel bestudeert. Elea heeft hem vanaf het allereerste moment omver geblazen met haar schoonheid en nu kan hij nog steeds urenlang achter elkaar naar haar kijken.
    Wanneer Jem zijn kijkers opnieuw op zijn boek richt, merkt hij dat hij zijn aandacht er niet meer bij kan houden — zowel de warmte van de zon als het knellende gevoel in zijn broek, houdt hem bezig. Zuchtend legt hij het boek op de grond naast zijn stoel en komt dan overeind. Wanneer hij achter Elea’s stoel staat, start hij zachtjes haar schouders te masseren — terwijl hij wijs tracht te maken uit de woorden die ze op het moment aan het lezen was. ‘Bondage, hm? Volgens mij hebben wij ook nog ergens handboeien liggen,’ lacht hij dan zachtjes.




    EVANGELINA ROSE SÁNCHEZ.

    Al vroeg was ik opgestaan om zoveel mogelijk dingen voor te bereiden. Alles hoorde zo perfect te zijn dat zelfs als één dingetje in het water liep, niemand erop zou letten. Dit was niet enkel belangrijk voor de buurt, maar tevens voor mij; ik zou mijn gedachten weer kunnen verzetten van de hopeloze situatie waarin ik me begaf.
          Echter, ondanks het deeg die ik tussen mijn vingers voelde plakken en de geur van het gebak in de oven maakte dat het er niet beter op. Deze keer niet. Nadat ik vanochtend Daniel opnieuw op de bank had zien slapen, wist ik dat ik hem deze keer niet gemakkelijk af zou laten. Hij zou vanochtend gewoon naar zijn werk moeten gaan, zoals ieder ander persoon die zijn verantwoordelijkheden moest naleven. Dit was één van de redenen waardoor ik weer zo’n geërgerd gevoel ervoer dat ik elk moment zou kunnen uitbarsten. Als hij wist wat goed voor hem was en zou hij, in plaats van weer op de bank te liggen stinken, mij helpen. Hoewel ik zelfs niet wist of het wel een goed idee zou zijn nu, ik kon hem gewoon eventjes niet aankijken.
    Niet zoals Jem en Elea naar elkaar keken, waar ik vaak genoeg jaloers op was geweest en dat was wellicht ook wel te zien. Ik kon niet anders denken dan hoe ons huwelijk voor al deze miserie was.
          Zodra ik de deur dicht hoorde slaan en de blonde lokken van Charlie voorbij zag dwalen, wilde ik alles laten vallen om haar toe te roepen even bij me te komen, zodat ze kon helpen. Voordat ik echter bij de deur kon komen, ging de wekker af en moest ik snel de oven openen zodat het niet aan kon branden. Ik wist niet waar ze naartoe zou gaan, maar ik zou haar absoluut niet toelaten weer bij die Joey in de buurt te komen. Niet nadat ik te weten was gekomen wat voor een eng mannetje het eigenlijk was.
    Met een diepe zucht schudde ik mijn hoofd en liet het nu zoals het was, ze zou later wel van me te horen krijgen. Ik probeerde Daniel zo goed mogelijk te negeren toen hij eindelijk binnen kwam lopen.
    Zijn hand schudde ik van mijn zij af, om hem te laten weten dat hij me niet moest aanraken vandaag. Ik kon het ook niet bepaald waarderen dat hij figuurtjes in het bloem aan het tekenen was,maar dat trachtte ik zo goed mogelijk te negeren. Het moment dat hij hier was gekomen, voelde ik een gespannen lading tussen ons twee en die zou ons geen van beide helpen.
          “Moest Charlie niet naar school vandaag?” Met een diepe zucht liet ik weten hoe ver hij er weer naast zat. Het deed me eigenlijk pijn dat hij geen aandacht aan Charlie gaf, zijn eigen kind, niet de positiviteit die ze verdiende.
    Opzettelijk had ik zijn eerste vraag genegeerd, maar ditmaal kon ik dat niet. Hierdoor draaide ik mezelf naar hem om en keek hem kribbig aan.
          “Ze heeft vakantie, Daniel. Wanneer denk je eindelijk responsabiliteit te nemen voor--" Het geluid van zijn mobiel ging af, wat erop duidde dat hij een berichtje kreeg. Nijdig draaide ik me weer om, waardoor ik op het blad kon steunen. “Als je me niet nog bozer wilt hebben, bel je Charlie om uit te vinden wat ze aan het doen is en haal je Leila hiernaartoe.” Zonder nog aandacht aan hem te geven, opende ze de oven om er nieuw gebak in te plaatsen. Haar gezicht als zowel kleding zat onder het meel en verscheidene kleurstoffen, maar dat deerde haar niets. Het enige wat haar deerde was hoe het met haar gezin verging en ook nu was haar hoofd vol hiermee.

    [ bericht aangepast op 29 aug 2017 - 0:32 ]


    [ heaven knows ]


    Douglas Wesley 'West' Bailey
    • 27 • Veterinarian • At Work • Elbows deep in work • Wyatt •
    Het was een hele drukke middag en zelfs als Wyatt begon te huilen, had ik maar weinig tijd om hem te sussen, voor ik weer verder moest. Ik hield van mijn werk, maar het was zwaar, zeker met kleine jonge kinderen. Nu was Sky bijna 10, dus om haar had ik nog maar weinig zorgen op dit vlak, maar Wyatt was wel weer een grote zorg. Hij kon zichzelf gelukkig zelf best goed entertainen, maar als hij wilde eten of zijn luier vies was, moest ik toch tijd vrij maken, wat verre van altijd makkelijk was. Het leven zou een stuk makkelijker zijn geweest zonder de twee, maar ik wilde ze voor geen goud kwijt. Daarbij was deze weg als alleenstaande tienervader-student, en nu een alleenstaande vader van 2 met een fulltime baan, veel beter dan dat de verwachtingen voor iemand als ik waren geweest. Ik was mijn leven begonnen met een hele slechte start en stond nu toch hier met diplomas, een vaste baan, twee prachtige kinderen, een dak boven onze hoofden, eten in de koelkast, en geen angst dat iemand zomaar op ons huis zou gaan schieten. Uiteindelijk kreeg ik heel even 5 minuten tussen patienten door, waarbij ik voor Wyatt kon zorgen en op mijn mobiel kon kijken. Ik zag wat fotos van Caroline en stemde in met een van de jurkjes. Het was nog iets conservatief, maar wel stijlvol en vooral ook haar stijl. Toch moest ik al snel weer aan het werk. Ik drukte een kus op het hoofdje van mijn zoon, voor ik weer de personeelskamer uit liep om verder te werken. Zo zou Eleonora ook komen werken, waardoor we met net iets meer handen waren. Je zou denken dat het dan net iets minder hectisch zou zijn, maar dat was het niet, het werd tegen de middag vaak alleen maar drukker, zowel met afspraken als met spoedgevallen. We zouden het wel zien, en hopelijk zou ik op tijd thuis zijn om de kleintjes en mezelf klaar te maken voor het buurtfeest vanavond.


    Bowties were never Cooler

    Charlie Davina Hamilton
    16 || 4349 || Bens kitchen || Outfit + Shoes



    'Oké is goed, laten we gaan.' zei Ben. 'Morgen dan, ik denk niet dat er nu veel te beleven is in zo'n club.' Een brede, speelse grijns ontstond op mijn lippen. 'Yay!' zei ik en omhelsde hem, mijn armen om zijn nek geslagen. Ik hield van uitgaan en in mijn hoofd gelde zeker hoe later hoe beter. Mensen worden gezelliger laat op de avond, of ze nou wat op hebben of niet. 'Mooi.' net toen hij dat zei trilde mijn mobiel even, het scherm licht op. Ik glimlach zwakjes als ik Joeys naam zie, wat een timing heeft hij altijd. Mijn ogen gaan over het kleine stukje tekst en ik besluit meteen te reageren.
    To: Joey
    Helaas wel, ik haat die feesten :c Jij ook hoop ik dan?

    'We kunnen een film kijken of zoiets. Ik vind alles goed zolang je hier maar bent.' Ik grijns even en hou mijn hoofd wat schuin. 'God, dat klinkt cheesy zeg, ik had nooit verwacht dat ik in zo'n man zou veranderen.' Ik lach zachtjes. 'Tja...' begin ik en glijd langzaam van zijn schoot tot ik met beide benen op de grond sta. 'Ik heb nou eenmaal dat effect op mensen. Vooral jij.' plaag ik en geef hem een speelse knipoog. Ik loop langzaam naar de woonkamer en laat mezelf op de bank vallen. De tv zet ik aan en ik ga even langs de zenders. 'Ooh, wil je Keeping up with the Kardashians zien?' grijns ik en kijk even naar hem, voor ik weer verder ga langs de zenders. 'Hmh.. Ik denk dat Netflix een betere optie is hier..' mompel ik wat zachter en haal mijn schouders op.


    El Diablo.


    Josué ‘Joey’ Ryder Diaz

    Stalker, At Aunties House, with Byron



    Ik wist heus wel dat ik Byron niet om iets klein zoals een koekje vroeg, en ondanks dat ik hem niet zo goed kende had hij me wel aangeboden om te helpen als ik iets nodig had. Als een van de weinige personen zelfs die ik kende was hij iemand waar ik dit zelfs aan durfde te vragen. "Joey, luister, ik wil je graag helpen enzo, maar..." Daar kwam het al, de welbefaamde 'maar'. Een zucht had mijn lippen verlaten, afwachtend tot ik afgewezen werd. In mijn hoofd begon ik al te verzinnen wat ik de komende dagen zou gaan doen, ik kon max nog twee dagen bij tante Caroline blijven... Daarnaast, had ik wel een bankje in het park waar ik niet ver vandaan mijn stash had verborgen...
    "Oké, als je met een goed verhaal komt voor mensen waarom je bij mij woont, aangezien mensen nog wel eens willen gaan praten, en als je belooft niet door mijn spullen te gaan spitten, dan is het goed tótdat je achttien wordt." Oprecht verrast keek ik Byron aan. Geen nee? Had hij nou echt hiermee toegestemd.
    "Daarbij moet je tegen mijn honden kunnen en er zullen wel wat, nou ja je kunt ze regels noemen, waar je je aan zal moeten houden. Betaling hoeft niet, huishoudelijke hulp, zoals de honden uitlaten of zo, zou fijn zijn." Een enthousiaste en dankbare glimlach sierde om mijn lippen, ik had echt een plekje gekregen! Geen vieze oude instelling meer voor mij! En honden waren altijd een bonus, ik hield van dieren zolang ze maar niet groter waren dan mij. "Kun je daarmee leven? Want dat zijn mijn voorwaarden. Leef ermee of niet." zei Byron nog waardoor ik tevreden knikte , ergens wilde ik de man een knuffel geven uit spontaniteit, maar aan de andere kant ging dat misschien heel ongemakkelijk worden dus schonk ik hem een dankbaar knikje. "Erg bedankt, Byron! Je zult hier zeker geen spijt van krijgen." zei ik tevreden waarna ik dan ook het laatste stukje van mijn peuk uitrookte zodat ik deze kon uittrappen. "Weet je wat, laten we wat koffie gaan drinken ofso, op mijn kosten als bedankje." zei ik vastberaden , naast een bedankje zou het ook een goede manier zijn om Byron te leren kennen, want naast het feit dat hij politieagent was en ook een Zuid-Amerikaanse roots had, wist ik niet veel meer dan dat.
    Mijn mobiel had tijdens het gesprek nog een keer getrild wat erop duidde dat ik antwoord had gekregen.

    To Charlie: Yup, voor even om mijn tante plezier te doen. We kunnen daarna wel wegsneaken? Je ouders zullen mijn aanwezigheid toch niet waarderen ;')

    To Auntie C: Geloof me jij hebt hier veel meer vrienden dan ik tante ;p


    Na de berichtjes gestuurd te hebben moest ik toch zachtjes grinniken om de typfouten die mijn tante nog steeds maakte in haar berichten. Ik richtte me weer even op Byron die voor het komende jaar mijn nieuwe huisgenoot zou gaan worden. "Hoe heetten je honden?" vroeg ik hem om alvast een conversatie onderwerp te vinden.

    [ bericht aangepast op 30 aug 2017 - 16:20 ]


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH



    Daniel Hamilton

    in the little bakery of eva with leila • 4393


    Het had niet langer mogen duren, mijn handen werden sneller dan licht van haar zij afgeduwd en ik was geen blik waardig. Mijn vraag was dan ook volledig in de wind geslagen door de fanatieke vrouw die druk bezig was met deeg.
          Dat waren dan ook de laatste dingen waar ze druk bezig mee kon zijn, met mij was ze namelijk alles behalve fanatiek bezig. Slechts een enkele aanraking was er al een teveel.
          Eva slaakte een diepe zucht waardoor ik al wist hoe laat het was, ‘ze heeft vakantie, Daniel. Wanneer denk je eindelijk responsabiliteit te nemen voor–‘ Mijn telefoon had me overduidelijk gered van haar preek en ik draaide me weg van haar kribbige blik.
          Wat afwezig staarde ik naar mijn telefoon en zag het berichtje van Grey voorbijkomen maar besloot nog niet te reageren – dat omdat ik graag levend deze kamer wou verlaten.
          Eva had zich nijdig omgedraaid en leunde op het keuken blad, ‘als je me niet nog bozer wilt hebben, bel je Charlie om uit te vinden wat ze aan het doen is en haal je Leila hiernaartoe.’
          Mijn handen wreef ik gefrustreerd door mijn haar omdat ik absoluut nog niet lang genoeg wakker was voor deze onzin, wat afwezig volgde ik haar bewegingen en keek toe hoe ze een nieuw gebak in de oven plaatste. Alsof ik niet bestond ging ze verder met haar gezicht op onweer, ik vervloekte haar in mijn hoofd voor haar ongelofelijke houding maar hield wijselijk mijn mond.
          Vervolgens draaide ik me om en klapte de deur hard dicht en voordat ik Leila uit haar bed zou halen stuurde ik wat terug en ook wat naar Charlie.
    Ergens had Eva een punt maar ze had altijd wel haar punten, het leek wel alsof ik in haar ogen alles fout deed.
          Zachtjes opende ik de deur van ons tweede kindje, het meisje had prachtige haren en leek sprekend op haar moeder. Ik kon niet ontkennen dat ik verliefd was geworden op dit wonder.
    Ze was al wakker en keek me met haar grote, bruine ogen aan – met wat kracht tilde ik haar op en stapte ik met grote stappen naar beneden waarna ik na enkele seconden weer met dezelfde kracht naar binnenliep bij de ruimte waar Eva hard aan het werk was.
          De geur van het gebak in de oven was aardig doorgedrongen en ik snoof het even op voor ik tegen het keukenblad aan leunde met Leila op mijn arm.
    Mijn blik richtte ik op Evangelina en keek haar zonder blikken of blozen aan, ‘Leila, wist je al dat mama al de hele ochtend gemeen doet tegen papa? Volgens mij hebben wij geleerd dat je nooit gemeen mag zijn tegen enkel ander, dus wat gaan we daar aan doen?’
          Nu pas keek ik het meisje aan die duidelijk nog niet alles begreep maar al aardig in de buurt kwam, zachtjes wreef ik met mijn hand door haar haren alsof het mediterend werkte.
          ‘Je hebt weer goed de sfeer verpest, Eva,’ sprak ik zachtjes en schudde mijn hoofd. 'Kan ik je nog ergens mee helpen of was dit het?'

    To: Charlie
    Waar hang jij uit en waarom meld je gewoon niet waar je heen gaat?


    To: Greyson
    Het is goed zo, toch bedankt. Ik bewaar een koud biertje voor je tijdens het buurtfeest.



    Everything is illuminated by the light of our past.