[RPG | 2OO] Little Pink Lady's — War of Love | Speeltopic 1 - Speeltopics

LITTLE PINK LADY'S — WAR OF LOVE

Speeltopic
Praattopic
Rollentopic

THE STORY Princeton South-East High — Californië 2003 — Een middelbare school in Amerika, een school zoals ieder ander. Een school met zijn eigen leerlingen en hun eigen schooldrama's. Zo bedachten de laatste jaars jongeren van 2003 een plan. Ze kochten een dik, groot schoolschrift en net voor de laatste maand dat ze naar school gaan bedachten ze een soort wedstrijd. Voor de laatste schooldag moesten de jongens een meisje uit de klas verliefd op hen laten worden, en degene die het niet lukte of degene die als laatste was moest iets vreemds doen. In 2003 was dat nog spring in de sloot, maar jaren later?       2017 — In de jaren daarna werd het feit van ''verliefd worden'' over gebracht naar ''kussen'' en uit eindelijk zelfs ''krijgt het meisje in bed.'' Ook werden de opdrachten voor de verliezer steeds pijnlijker, van spring in de sloot tot steeds iets idioter. Zo kozen de jongens hun meid voor dit jaar uit, alleen leek het ineens alles dit tegen te werken. Een homo die nog niet uit de kast is gekomen die moet vallen op een meisje? Wat nou als het meisje die verliefd op je moet worden een oogje heeft op een ander? Of wanneer juist je vriendin/vriend het meisje/de jongen krijgt die jij juist wil? Er is één ding zeker, dit jaar gaat lastiger worden dan voorheen.

PRINCETON SOUTH-EAST Stad: Princeton Hall Fictie Staat: Californië Grades: Freshmen (14-15 jaar), sophomores (15-16 jaar), juniors (16-17 jaar) en seniors (17-18 jaar) Schoolkleuren: Blauw, rood en wit. Sportteams: — Football: The Hawks | Hier heb je eens in het jaar try-outs voor. — Cheerleaders: The Winter Wings | Ook hier heb je eens in het jaar try-outs voor. — Overige sporten: Zwemteam, dansteam, atletiek, cricketteam en basketbal Schoolclubs: Dramaclub, schoolband, feestcommissie en schaakclub Princeton South-Easth is gebouwd in het stadje Princeton Hall. Het is geen groot stadje, maar ook niet klein. Het is zo dat iedereen hier elkaar wel kent, en zo is het dat nieuws zich als een lopend vuurtje verspreid. In deze stad heb je een pizzeria (Montenegro's Pizza's) en een normale snackbar (Crumbs). Als je verder de stad in rijdt krijg je de normale dingen. Een klein winkelstraatje, de supermarkt, bed&breakfest, de autowasserij, maar ook kan je er een drive-in vinden waar één keer in de week rond 20:00 een film wordt gedraaid, meestal kan je op donderdagavond hiervan genieten. Verder vind je vele huizen en gebouwen en het bos van Princeton. Een dansclub kan niet missen, en deze wordt meestal afgehuurd voor feesten. Vrijdag heb je meestal hun eigen standaard avonden. Het theater (The Canvas) wordt voornamelijk gebruikt door de school en hun dramaclub of theater voorstellingen, maar ook wordt hij gebruikt voor andere dorpse shows. CHARACTERS VROUWEN 1 MEISJE NODIG Naam • Status • Faceclaim • User • Pagina Chardonnay Parker Sweetwather • The ''One'' Person • Madelaine Petsch • Windvlaag • 1.3 Celeste Dariya Maksimov • Cheercaptain • Idk. • Greenlight • 1.2 Peaches Riddle • Status • Jessie Paige • Herfst • 1.5 Rosa Thomason • The Life of The Party • Faceclaim • Phortos • 1.2 Malin Gracie Newton • None • Scarlett Leithold • Virago • 1.3 Emily Eva Vanderbilt • The Quiet One • Lauren de Graaf • Sombre • 1.6 Ertha Latisha Green • The Newby • Bee Melvinn Windvlaag • 1,6 Lichelle ”Elle” Feyre Cohen • The Princess • Miranda Kerr • Aniketos • 1,6 MANNEN VOL Naam • Status • Faceclaim • User • Pagina Noah Christopher Andrews • The Hyper • Cole Sprouse • Windvlaag • 1.3 Roman Damario Montana • Latino Fuckboy • Maluma • Maluma • 1.1 Naam • Status • Faceclaim • philocaly • Pagina Parker Thomas Smith • The Jock • Idk • Obeah • 1.2 Tanner Jacob Smith • Potterhead • Idk • Obeah • 1.2 Naam • Status • Faceclaim • Epine • Pagina Jackson 'Jake' Beau Aguillard • The Charming Dickhead • Lauren de Graaf • Sombre • 1.6 Valentine Cooper Anderson • Prine Charming • Pierson Fodé • Vaiana • 1.5

LIST Naam Leeftijd Reputatie Geheim? Sommigen van deze high school zouden misschien bijvoorbeeld een geheim hebben waardoor ze niet meteen mee kunnen doen aan het geheime project van de jongens, of iets wat hun reputatie in de stad of school in gevaar zou kunnen brengen. Innerlijk Uiterlijk Geschiedenis Relaties Overig THE ''RELETIONSHIPS'' Chardonnay — Roman Celeste — Parker Malin — Tanner Rosa — Noah Peaches — Ertha — Lichelle — Valentine Emily —

RULES De huisregels van Quizlet gelden hier. Houd dames en heren gelijk. Niet meer dan twee personages per persoon, en dan zowel een jongedame als een heer. Schrijf 200 woorden per post. 16+ is toegestaan, wel graag aangeven. Ruzies alleen in de RPG alsjeblieft. Alleen ik, [url=]Amber[/url], maakt de topics aan, mits aangegeven van niet.

---

''With all due respect, which is none...''

---

'Nou als ik heel eerlijk ben wil ik je al de hele avond kussen, maar daar zal ik maar een ander moment voor kiezen dan,' zei Roman, waarna Celeste kort haar tanden in haar onderlip liet zinken. Ze wist eigenlijk niet of het vreemd zou zijn als ze Roman vanavond nog zou kussen. Eerder had ze er een groot punt van gemaakt om het nog even af te houden, maar alles leek plots zo omgeslagen te zijn dat ze het misschien wel toe zou laten. Celeste wist eigenlijk ook niet waarom ze nu zo dom deed, normaal gesproken deed ze nooit echt moeilijk over zoenen, maar ja nu was het misschien ook wel een stuk minder casual dan een random jongen die ze even tegen het lijf liep op een feestje.
. 'Nou ja.. Ik wist wat je favoriete wijn was en dat je dol bent op movienights. Maar het was inderdaad een behoorlijke sprint,' zei Roman vervolgens, nadat Celeste hem er op had gewezen dat hij het goed had gedaan. 'Ja, maar dat moest je ook maar onthouden,' zei Celeste, waarna ze naar Roman glimlachte. 'Niet iedereen zou die dingen onthouden en ik waardeer het echt,' voegde Celeste er nog naar toe terwijl ze haar vingers door die van Roman vlocht, ze was op het moment oprecht blij met hem, hij behandelde oprecht als of ze een prinses was.
Inmiddels had Celeste haar blik gericht op de film die begon, maar echt veel interesse leek ze momenteel niet op te kunnen brengen voor de film. Haar aandacht werd toch automatisch een beetje naar Roman getrokken. 'I missed this tho..' hoorde ze Roman uiteindelijk na een stilte zeggen, langzaam keek Celeste weer op naar de jonge. 'Ik ook,' zei Celeste terwijl ze haar hand omhoog bracht om haar vingers nu zachtjes langs Roman zijn kaaklijn liet glijden. 'Ik heb jou gemist,' fluisterde ze zachtjes.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

'Ja, maar dat moest je ook maar onthouden,' zei Celeste glimlachend. 'Niet iedereen zou die dingen onthouden en ik waardeer het echt,' vervolgt ze en ze vlecht onze vingers samen. Een lichte glimlach vormt weer op mijn lippen en ik haal lichtjes mijn schouders op. 'Ach, ik ben misschien niet de slimste en ik ben behoorlijk vergeetachtig soms. Maar de belangrijke dingen in het leven onthoud ik wel hoor,' zeg ik speels en lach zachtjes, waarna ik voor een kort moment naar de film kijk. Het eerste stuk heb ik blijkbaar al gemist maar dat deed me eigenlijk vrij weinig. Ik vond romantische films niet zo, maar ik vond het ook weer geen probleem om die voor haar te kijken. Daarnaast was de dame in mijn armen vele malen interessanter dan de cliché die zich op mijn scherm afspeelde.
Na mijn volgende woorden keek ze langzaam op naar mij. 'Ik ook,' zei ze en ze bracht haar hand omhoog waarna haar vingers zachtjes langs mijn kaaklijn gleden. 'Ik heb jou gemist,' fluisterde ze zachtjes. De blik in mijn ogen verzacht wat als ik in haar ogen kijk en op mijn lippen is enkel nog een kleine glimlach te vinden. Ik ben stil wanneer ik wat meer tegen de aanraking leun, waarna ik mijn hoofd wat kantel en een zachte kus op haar pols weet te plaatsen. Daarna til ik mijn eigen hand wat op en strook zachtjes door haar haar en vervolgens over haar wang met mijn duim. 'En ik heb jou gemist princess,' mijn ogen verlaten de hare voor geen seconden. Normaal gezien had ik een meisje allang al gekust, maar Celeste was anders. Zeker nu en ze had het over 'rustig'. Ik had geen idee meer, al wou ik het wel doen. Ik leun dan ook naar voren en plaats een kus net op haar mondhoek. 'Heel erg gemist zelfs...' fluister ik

---

El Diablo.

---

'Ach, ik ben misschien niet de slimste en ik ben behoorlijk vergeetachtig soms. Maar de belangrijke dingen in het leven onthoud ik wel hoor,' zei Roman, waarna Celeste opnieuw een beetje overdramatisch met haar ogen wist te rollen. 'Wat mijn lievelings wijn is, is niet het belangrijkste in het leven,' zei ze lachend tegen de jongen naast dat. 'Als dat is waar je prioriteiten liggen, dan is er iets goed mis,' voegde Celeste er nog aan toe, natuurlijk vond ze het lief dat Roman zo aan haar dacht, maar hij hoefde haar nou ook niet direct als nummer één prioriteit te zien. Er waren ook nog andere belangrijke dingen in het leven.
Daarna nam het gesprek toch weer een beetje een andere wending, met Roman die Celeste vertelde dat hij momenten zoals deze had gemist en Celeste die hem vervolgens had verteld dat ze hem had gemist. Het was ook zo eerst meer dan later, maar er was altijd wel een soort gemis gebleven naar Roman toe. Ze had het echter zover weg weten te duwen dat ze bijna was vergeten dat het er was, maar nu ze hier zo naast hem zat overviel het haar plots allemaal weer, ze had Roman echt gemist. 'En ik heb jou gemist princess,' zei Roman waarna hij een kus op Celeste haar mondhoek duwde. Celeste wist dat Roman zich inhield door dat ze hem had verteld dat ze rustig aan wou doen. Het was slechts enkele minuten geleden dat ze hem dit had verteld, maar rustig aan doen leek plotseling helemaal niet meer van pas te komen. Ze wou niet veel langer doen als of ze gewoon casual aan het daten waren, want er was zoveel meer tussen haar en Roman. Het idee dat Roman geen move maakte omdat ze hem dit had verteld, zorgde er voor Celeste enkel maar meer voor dat zij wel een move wou maken. Roman liet zien dat hij haar grenzen respecteerde, maar hoe meer hij liet zien dat hij het respecteerde hoe verder haar grenzen aan het vervagen waren. 'Heel erg gemist zelfs...' zei Roman en dat was het moment dat Celeste het laatste stukje afstand tussen de twee overbrugde en haar lippen op die van Roman duwde.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

De woorden hadden mijn lippen net verlaten, wanneer Celeste de afstand tussen ons overbrugde en haar lippen op de mijne duwde. Voor een kort moment ben ik volledig stil, maar als ik over de verassing heen ben kom ik gelijk in actie. Tot zover het rustige gedeelte eh? Niet dat ik klaag, zeker niet. Met gemak trek ik haar op mijn schoot en laat een hand omhoog gaan naar haar gezicht, om daar zachtjes over haar wang te strelen. Ik open langzaam mijn mond en laat mijn andere arm rusten om haar onderrug, waardoor ik haar dichtbij kan houden.
Het is pas een tijdje later dat ik wat terug trek en mijn voorhoofd tegen de hare aanleun, een lichte glimlach op mijn lippen. "Niet rustig?" fluister ik op een speels toontje, de glimlach weet ik echter niet van mijn gezicht af te houden. 'I'm not complaining..' vervolg ik en druk weer een zachte kus op haar lippen. Ik laat mijn blik over haar gaan en schud mijn hoofd lichtjes. 'Nou, hoe heb ik dit verdiend..' zeg ik licht plagend, maar ergens vroeg ik het me wel af. Ik sla mijn armen weer om haar heen en kijk op naar haar.

---

El Diablo.

---

Nog altijd lag Celeste haar hand op Roman haar wang en gleden haar vingers langzaam over zijn kaaklijn. Toen haar lippen die van Roman raakten voelde ze weer dat bekende gevoel, haar hart die tien keer zo snel begon te kloppen en de vlinders in haar buik die nu echt wakker werden. Voor een enkele seconde deed Roman niks, wat Celeste toch heel even liet twijfelen, maar daarna wist de jongen haar al snel op zijn schoot te trekken. Celeste legde legde haar armen in Roman zijn nek glijden en liet haar vingers langzaam door zijn haar glijden terwijl ze hem kuste.
Celeste wist niet hoelang ze daar hadden gezeten, maar op een gegeven moment trok Roman zich uiteindelijk toch een stukje terug. Hun gezichten waren nog altijd erg dicht bij elkaar, voorhoofden tegen elkaar aan. Celeste hoefde zich slechts een paar seconden te bewegen en haar lippen zouden die van Roman weer terug gevonden hebben, echter was dat niet wat ze deed. Ze zat daar gewoon met een stomme grijns op haar gezicht. "Niet rustig?" merkte Roman uiteindelijk op, wat Celeste even deed lachen. 'Je maakte het me wel onwijs moeilijk,' zei Celeste, terwijl ze een lok van Roman zijn haar om haar vinger heen wond. 'Onmogelijk moeilijk,' fluisterde ze.
'I'm not complaining..' zei Roman vervolgens. 'Nou, hoe heb ik dit verdiend..' zei hij uiteindelijk, waarna Celeste heel lichtjes haar schouders ophaalde. 'Ik weet het niet, je doet het gewoon goed ofzo,' zei Celeste terwijl ze iets naar achteren leunde om Roman helemaal in zich op te kunnen nemen. 'Ik bedoel... Ja,' Celeste leek even niet goed uit haar woorden te kunnen komen, want ze kon zelf haar vinger er ook niet helemaal op leggen wat het was. Het had gewoon goed gevoeld, als of iemand haar een seintje gaf dat dit het perfecte moment was geweest, als of ze geen keuze had. ' Roman,' verzuchtte Celeste uiteindelijk naar een lange stilte. 'Wat doe je toch met me?'

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

'Je maakte het me wel onwijs moeilijk,' zei Celeste en ik grijns lichtjes. 'Onmogelijk moeilijk,' vervolgde ze fluisterend. 'Ben je iets anders van me gewend?' zeg ik en grijns speels. 'Ik weet het niet, je doet het gewoon goed ofzo,' zei ze uiteindelijk en ze leunde naar achter om mij even op te nemen. 'Ik bedoel... Ja,' Ik glimlach even en hou mijn hoofd wat schuin. 'Roman,' verzuchtte Celeste uiteindelijk na een lange stilte. 'Wat doe je toch met me?' Ik haal lichtjes mijn schouders op. 'All good I hope?' plaag ik haar, gevolgd door een snelle knipoog.
Ik leun wat naar achter, tot ik weer met mijn rug op het matras lig. Ik kijk op naar haar en speel zachtjes met haar haar. Dan wordt mijn blik toch wat serieuzer, al kan ik de lichte glimlach niet tegenhouden. 'Weet je.. En misschien wil je dit niet eens horen maar... Ik kon je nooit echt uit mijn hoofd krijgen, je was altijd wel daar.' zeg ik zachtjes en ik zucht even. 'I guess I just need you in my life.' ik lach zachtjes en kijk weer op naar haar. 'Het heeft me alleen te lang geduurd voor ik het echt door had maar.. Ik denk toch dat het zo is.' fluister ik. Ik pak haar hand en speel met haar vingers, een ietwat dromerige blik in mijn ogen. 'Jij bent de enige waar ik mezelf serieus mee kan zien..' beken ik dan zachtjes en haal lichtjes mijn schouders op.

---

El Diablo.

---

Ik had geen warm onthaal verwacht voor mijn boodschap, maar toch doet de reactie van Malin me meer dan ik verwacht had. De manier waarop ze me zo stil, zo teer zit aan te kijken doet mijn hart kloppen in mijn keel en maakt mijn schuldgevoel groter dan ooit tevoren. “Ik moet even…” Heel even weet ik niet wat ik met mezelf aan moet als ze haar hand uit de mijne rukt. Moet ik opstaan en haar volgen, ondanks haar woorden, haar vastnemen? Moet ik weg gaan? Blijf ik zitten? Het is vreemd hoe je kunt denken iemand door en door te kennen, en dan toch op bepaalde momenten voor jezelf tegen een metershoge lamp aan te lopen. Een allesvernietigende gedachte trekt door me heen; dit had ik moeten weten. Als ik ooit echt van haar gehouden heb zoals ik altijd beweerde dan wist ik nu precies wat te doen. Dan had ik wellicht zelfs mijn woorden nog zorgvuldiger weten kiezen, haar meer uitleg kunnen geven. Maar nu... Nu voel ik me compleet en volkomen machteloos. En dat kan ik niemand anders dan mezelf verwijten. Elk sprankeltje hoop dat ik had haar niet al te veel pijn te doen zie ik met elke seconde slinken; als een lucifer wiens vlammetje langzaam maar zeker lager en lager zakt tot het uiteindelijk lelijk je vingers brandt. “Waarom?” richt ze zich na enkele minuten weer tot mij. Volslagen sprakeloos haal ik mijn schouders op. Mocht ik weten waarom precies ik haar beginnen bedriegen ben, zou ik het dan wel gedaan hebben? Zou ik, in de wetenschap wat er ook scheef zat op te lossen viel, met Newt naar bed gegaan zijn? Een blinde paniek grijpt me om het hart bij die laatste gedachte. Ik kan en wil me niet inbeelden hoe mijn leven er uit zou zien zonder Newt, ookal zou dat betekenen dat Malin en ik zielsgelukkig konden zijn met elkaar. “H-hoelang al?” Mijn gedachten worden bruusk opnieuw naar de werkelijkheid gebracht door de ietwat dwingende vraag van Malin. De krop in mijn keel zwelt tot twee keer zijn huidige formaat bij het idee dat ik daar eerlijk moet gaan op antwoorden. En tegelijk besef ik dat ik haar wel zoveel verschuldigd ben. Alleen... wil ze de waarheid, of de leugen? “Waarom?” Klinkt het opnieuw, haar stem net zo hopeloos als ik me vanbinnen voel. De waarheid, ik kan niet anders dan haar de waarheid vertellen. "Maanden," hoor ik mezelf zeggen. Per direct vloeien warme tranen eindeloos langs mijn wangen. Ik veeg ze weg met de rug van mijn hand, omdat ik het idee heb hier het recht niet toe te hebben. Ik ben degene die het verpest heeft, die haar vertrouwen geschaad heeft en haar teleurstelde. Het is mijn plek niet om te huilen. "Ik weet dat je er niks aan hebt, maar ik heb je nooit willen kwetsen. Ik wilde het nooit op deze manier laten eindigen. Het spijt me dat ik jou heb aangedaan wat je niet verdiende, dat je de verkeerde broer te pakken kreeg." Was Tanner degene geweest die haar eerst uit vroeg dan was dit alles nooit gebeurd. Dan was ze nu nog steeds gelukkig, en niet om een leugen. Uiteindelijk besluit ik haar toch nog één keer te proberen omhelzen, maar net wanneer ik mijn arm om haar middel wil leggen voel ik een hand op mijn schouder. Ik draai me om en kijk in de ogen van Tanner, die zachtjes zijn hoofd schudt. "Ik denk dat je beter gaat," fluistert hij me toe. Ik reik naar mijn achterzak, om hem de autosleutels te geven - ik wil geen van beide verplichten terug met mij in de auto te kruipen, en hen laten lopen is ook geen optie. Mijn broertje verzekert me echter dat hij dadelijk een Uber belt. Na een korte stilte neem ik de beslissing het tweetal aan elkaar over te laten, wetend dat Malin in betere handen is bij Tanner dan bij mij op dit moment. Terwijl ik me naar binnen begeef kom ik tot het besef dat ik hen echter vanavond weer tegen het lijf zal lopen, gezien Malin bij mij zou blijven slapen en al haar spulletjes ook bij ons thuis staan. Ik wil haar echter rust gunnen - ik zou mijn kop ook niet willen zien nu- en in een fractie van een seconde herinner ik me de chalet die grootvader aan mama heeft nagelaten in Marys Grove. Ik ga er wel vaker heen, als ik even mijn hoofd moet leeg maken. Maar nu is dat alweer enkele maanden geleden. Ik had er tot nog toe nooit iemand anders mee naartoe genomen. Niet Luís, niet Malin. "Newt," zeg ik stilletjes als ik plots het achterhoofd van de jongeman zie, in de hoop hem niet te hard te doen schrikken. Liefst van al wil ik hem bij de hand nemen en mee naar buiten leiden, maar ergens lijkt me dat geen goed idee. Ik geef een knikje richting de deur en loop zelf alvast naar de auto toe, waar ik zo rustig mogelijk wacht tot hij ook is ingestapt. Eén ding is zeker; zin om te feesten heb ik niet meer. Na een half uur in stilte gereden te hebben komt er een nieuwe gedachte in mijn hoofd spoken. "Moet je iemand verwittigen, dat je een nachtje weg blijft?" vraag ik, terwijl ik mijn ogen even van de weg af haal om hem aan te kijken. Zelf zou ik ook beter wat aan mam laten weten, maar dat doe ik wel als we er zijn - over ongeveer nog een keer een half uurtje. Terwijl mijn gedachten een trein beginnen te vormen komt het er plots tussen dat ik hem niet eens om zijn toestemming gevraagd heb, om zijn mening. "Als je dat zelf oké vindt, tenminste," voeg ik er een pak stiller aan toe, bang dat het antwoord nee zal zijn.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

De seconden voelen aan als uren, sinds ik Malin bij Parker heb achtergelaten. De hele tijd spookt het door m'n hoofd of ik niet had moeten blijven, of ik haar niet had kunnen helpen - of misschien zelfs Parker had kunnen helpen. Telkens opnieuw komt het inwendige antwoord dat dit iets tussen hen is, dat ze alleen moeten doen. Even had ik door de menigte gezworven, op zoek naar drank, naar een bekend gezicht, naar iets om me af te leiden van wat er aan het gebeuren was. Al snel had ik het feestgedruis echter verruild voor een plekje aan het raam naar de tuin toe; niet om hen te controleren, maar uit oprechte bezorgdheid naar mijn broer en mijn Gracie toe. Mijn hart breekt zowat als ik de blondine zie ijsberen, duidelijk op het punt in tranen uit te barsten. In mijn hoofd kan ik haar enkel toeschreeuwen dat ze zich voor niemand hoeft in te houden, al helemaal voor Parker niet. Alleen hoort ze natuurlijk mijn gedachten niet en ik kan niet anders dan denken dat dat altijd wel al het probleem geweest is, dat het veel makkelijker zou zijn mocht ze dat soms wel kunnen. Als ik echter mijn evenbeeld naar haar toe zie gaan en in de smiezen krijg dat hij haar een knuffel wil geven kan ik mezelf niet meer tegenhouden. Ik sluip naar buiten toe en weet hem nog net tegen te houden voor hij haar naar zich toe kan trekken. Gracie kennende is dat wel het laatste waar ze nu zit op te wachten, bovendien kan ik me inbeelden dat het een behoorlijk tegenstrijdige boodschap voor haar zou zijn - al weet ik ook dat Parker het enkel goed bedoeld, in welke mate dat mogelijk is bij een situatie als deze. Het laatste beetje waas dat ik net nog had is inmiddels compleet verdwenen en op één of andere manier ben ik er zelfs tevreden om, dat ik hier helder mee om kan proberen gaan. "Ik denk dat je beter gaat," spreek ik hem, zonder enig spoor van mijn woede van eerder, aan. Na een kort gesprek lijkt hij mijn advies te willen volgen, en zodra hij terug naar binnen toe is richt ik mijn aandacht op degene die deze nu het meeste kan gebruiken. "Gracie," zeg ik zachtjes, mocht ze mijn aanwezigheid nog niet opgemerkt hebben. Ik sluit mijn vingers losjes om haar pols en geef er een tentatief trekje aan. Als ik merk dat ze weinig weerstand biedt haal ik haar helemaal in mijn omhelzing binnen. Haar hoofd druk ik zachtjes tegen mijn schouder, waarna ik mijn armen om haar middel laat glijden. Mijn vingertoppen draaien krulletjes in haar lange haren, wetende dat haar dit altijd enigszins kalmeert. "Zoals ik het zie zijn er twee keuzes; we gaan naar binnen en proberen die roes van net terug te halen, of ik bel een Uber en we gaan thuis één van die vréselijke Marilyn Monroe films kijken die jij om één of andere reden zo leuk vindt," fluister ik haar toe. Het is misschien niet meteen tactvol, maar wel zeer tactisch. Hoewel ik weet dat de kans zo goed als nihil is hoop ik er toch een klein lachje mee los te weken. Ik zou liegen mocht ik zeggen dat ik het niet fijn vind die films met haar te bekijken. Heel even twijfel ik of ik het voorstel zou maken Parker's bed in de fik te steken, maar ik denk dat het beter is hem niet te vermelden en vooral vanuit haar te vertrekken. "Ik denk dat er nog een verse doos chocoladekoekjes in de kast ligt," gooi ik het vervolgens over een andere boeg, al spreek ik wel de waarheid. Ik ben er vrij zeker van dat ik mama vandaag had zien bakken én dat ik niet alles in een stoned bui heb opgevreten. "Schijnt dat chocolade helpt," voeg ik er aan toe, al was dat vast reeds overduidelijk. Ik breng mijn hoofd wat naar achter, zodat ik het blondje aan kan kijken en laat haar kortstondig los zodat ik enkele tranen van haar wangen kan vegen. Voorzichtig schenk ik haar een glimlach, hopend dat ze precies zal weten wat ik ermee bedoel: Ik weet hoe je je voelt. Laat me je helpen.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

• Eighteen • Swimmer • Outside, with Tanner • Outfit •

Ik had het niet moeten vragen..
Dat is het eerste wat er door me heen gaat als ik opzij kijk naar Parker nadat de twee simpele woorden in een vraag mijn lippen verdrietig hadden verlaten. Iets harder dan normaal bij tik op mijn lip en wanneer een ko door me heen lijkt te trekken, grijpen mijn vingers het jack over mijn schouders nog steviger vast. Haast vanzelf sluiten mijn ogen zich terwijl ik troost probeer te vinden als ik Parker zijn antwoord hoor klinken.
      ”Maanden.”
Een snik rolt over mijn lippen heen nog voor ik hem heb weten tegen te houden en als de eerste paar tranen dan toch over mijn wangen heen glijden, weiger ik om nog maar een tel naar Parker te kijken. Maanden. Hij loog al maanden tegen me en telkens wanneer hij het bed met mij deelde, deelde hij deze later ook nog eens met een ander. Hoe kon hij zichzelf de afgelopen maanden recht aan blijven kijken in de spiegel? Of tegen mij zeggen dat ie van me hield terwijl hij me zo bedroog? “Ik weet dat je er niks aan hebt, maar ik heb je nooit willen kwetsen. Ik wilde het nooit op deze manier laten eindigen. Het spijt me dat ik jou heb aangedaan wat je niet verdiende, dat je de verkeerde broer te pakken kreeg.” Mijn stem weigert dienst. Al zou ik het willen, ik krijg nu niks meer over mijn lippen heen om tegen Parker nog te zeggen. Mijn hart huilt gebroken en hij liep nog een laatste keer stampend over de scherven heen. Het was daarom dat ik me afgewend van hem hield; niet meer in staat hem nu nog recht aan te kijken terwijl ik in stilte huilde van pijn en verdriet.
      Ik had Tanner dit keer niet aan horen komen, maar toch reageert er iets in mijn binnenste op zijn aanwezigheid zodra hij in de buurt. Stilletjes smeekte ze hem om troost terwijl ikzelf vocht tegen een kleine instorting. Ik hoorde niet hoe hij Parker weg stuurde, maar was er direct al dankbaar voor. Ik kon hem nu niet meer aan kijken. Zelfs de vraag met wie hij me dan wel niet bedrogen had, durfde ik niet meer te stellen — puur omdat ik bang was dat dát antwoord me nog meer pijn ging doen en voor vanavond had ik even voldoende te verwerken gehad.
      ”Gracie,” hoor ik Tanner zeggen en ik knijp mijn ogen dicht waardoor nog meer tranen over mijn wangen heen rollen. Ik verzet me geen seconde als ik het zachte trekje aan mijn pols voel en laat me volledig door hem binnen halen in zijn omhelzing. Direct verberg ik mijn gezicht in zijn shirt en drink de troost die hij me biedt dankbaar. Het was Tanner zijn aanwezigheid die voorkwam dat ik compleet zou instorten en waardoor het me lukte om recht op mijn benen te blijven staan na wat ik zojuist allemaal voor mij kiezen heb gekregen.
      ”Zoals ik het zie zijn er twee keuzes; we gaan naar binnen en proberen die roes van net terug te halen, of ik bel een Uber en we gaan thuis één van die vréselijke Marilyn Monroe films kijken die jij om één of andere reden zo leuk vindt.”
Ik had willen glimlachen, want dat zou me in ieder andere situatie direct gelukt zijn bij het horen van Tanner zijn voorstellen, maar nu lukte het me niet. Het verdriet was nog even te groot. Er was één ding in ieder geval zeker en dat was dat ik hier op het feest geen seconde meer wilde blijven. Ik had geen zin meer in gezelligheid daar mijn humeur er niet meer naar stond en er was dan ook nog maar één ding wat ik werkelijk wilde. "Ik denk dat er nog een verse doos chocoladekoekjes in de kast ligt,” gaat Tanner verder. “Schijnt dat chocolade helpt.” Na deze woorden gaat Tanner iets naar achteren, waardoor ik hem aan kan kijken als ik mijn hoofd iets opricht. Teder veegt hij de laatste paar tranen voor nu van mijn gezicht af en lees ik ergens de stille woorden in zijn ogen terwijl hij me alle troost geeft die hij me maar kan bieden. En ik ben hem dankbaar, zo ontzettend erg.
      ”Neem me mee naar huis, alsjeblieft?” vraag ik hem zachtjes. In stilte klamp ik me aan hem vast en hoor vaag in mijn achterhoofd nog hoe Parker me zei de verkeerde broer te hebben gekregen. Ik kon er nog geen acht op slaan, het hele gebeuren van net eiste nog teveel aandacht van alles op en het enige wat ik nu wilde was met Tanner mee om me samen met hem te storten op de afleiding die hij me schonk, tezamen met de troost die ik kreeg. “Chocolade koekjes en Marilyn Monroe films lijken me de beste cocktail die ik nu maar kan wensen,” voeg ik er mompelend aan toe en hoewel er een kleine glimlach in mijn woorden wist te verschijnen, bleef ze van mijn lippen nog even af.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

Een week geleden had Celeste het zich totaal niet in kunnen denken dat ze hier zou zitten met Roman of dat ze ooit nog eens zo dichtbij de jongen zou komen. Natuurlijk waren Celeste haar gevoelens tegenover Roman niet zomaar binnen een week of een paar uur opgebloesemd, ze waren er altijd geweest. Ze had ze alleen net zo ver weg kunnen duwen dat niemand ze zag en zelf Celeste er niet eens zozeer meer over na hoefde te denken. Echter wist Roman alle gevoelens terug te brengen en zo waren ze weer waar ze een aantal jaar geleden ook waren geweest. Toen een klein beetje naïefer, maar als nog, Celeste leek alweer even verliefd te zijn dan ze toen was. Ze wist dat ze zich zelf in zou moeten houden, toch nog een beetje voorzichtig moest zijn, maar Roman leek gewoon alles goed te doen en goed te zeggen. Grenzen aanhouden werd zo wel heel lastig.
'Weet je.. En misschien wil je dit niet eens horen maar... Ik kon je nooit echt uit mijn hoofd krijgen, je was altijd wel daar.' zei Roman terwijl hij zichzelf achterover op het matras liet vallen. Celeste volgde de jongen met haar ogen en liet haar lippen weer omhoog krullen tot een kleine glimlach toen ze zijn woorden hoorde. 'I guess I just need you in my life. Het heeft me alleen te lang geduurd voor ik het echt door had maar.. Ik denk toch dat het zo is.' ging Roman verder terwijl hij nu Celeste haar hand vastpakte. 'Jij bent de enige waar ik mezelf serieus mee kan zien..' Celeste haar hart maakte een sprongetje toen ze Roman zijn laatste woorden hoorde. Hij kon zichzelf met haar zien... Celeste wist niet eens meer wat ze terug moest zeggen zo overdonderd was ze door zijn woorden. Overdonderd, maar wel echt blij met wat de jongen haar had gezegd. Langzaam leunde Celeste voorover waardoor haar gezicht weer dichter bij die van Roman kwam. 'Dan bedoel ik dus, je laat me zo speciaal voelen,' zei ze terwijl ze met haar hand door Roman zijn haar streek. 'Ik waardeer het echt,' zei Celeste, ze vond ergens dat ze nu net zulke woorden over hem zou moeten zeggen. Dat ze hem ook nog eens uitgebreid moest vertellen hoe geweldig ze hem wel niet vond, maar misschien was dat net een stap te ver, voor nu. Dus gaf Celeste Roman alleen een snelle kus op zijn lippen waarna ze weer keek naar Roman zijn laptop die nog altijd de film afspeelde. 'Ik denk dat we nu al de helft hebben gemist, dat word dus ook niet heel erg veel meer,' zei Celeste waarna ze een lach over haar lippen liet rollen. 'Ach, waarschijnlijk had ik het toch niet kunnen volgen. Je was nogal een afleiding,'

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

Celeste leunde weer naar voren en de neiging om haar weer te kussen was groot. 'Dan bedoel ik dus, je laat me zo speciaal voelen,' zei ze en ze streek met haar hand door mijn haar. Ik glimlach, dat liet me altijd rustig voelen en zelfs nu had het nog hetzelfde effect. 'Ik waardeer het echt,' vervolgde Cel en mijn glimlach wordt wat breder. 'Dan doe ik mijn werk dus goed..' fluister ik.
Ze drukte een snelle kus op mijn lippen en dan volg ik haar blik naar de laptop. 'Ik denk dat we nu al de helft hebben gemist, dat word dus ook niet heel erg veel meer. Ach, waarschijnlijk had ik het toch niet kunnen volgen. Je was nogal een afleiding,' Ik lach zachtjes en haal langzaam mijn schouders op. 'Ben je iets anders van me gewend?' plaag ik en kijk dan weer naar haar. 'Besides, hebben wij ooit onaangebroken langer dan tien minuten naar een film kunnen kijken als we samen waren,' zeg ik en grijns lichtjes. 'Behalve als een van ons sliep, maar dat telt niet.' grijns ik. Ik sla mijn armen om haar heen en trek haar dicht tegen mijn borst aan, waarna ik een zachte kus op haar haren druk. 'Heb ik toestemming om je naam in mijn contacten weer te veranderen naar wifey?' zeg ik op mijn eeuwige plagende toon, de speelse grijns nog altijd op mijn lippen.

---

El Diablo.

---

”Neem me mee naar huis, alsjeblieft?” klinkt het na een korte stilte. Ik knik zachtjes en haal mijn mobiel uit mijn broekzak, waarna ik de Uber app op start en de benodigde gegevens invul. Het duurt wat langer dan het me anders zou kosten, omdat ik het niet over mijn hart krijg Gracie -die nog steeds haar armen om me heen heeft alsof haar leven er van af hangt- los te laten. Hierdoor heb ik slecht één hand vrij om te typen, maar uiteindelijk krijg ik het klusje ook geklaard. “Chocolade koekjes en Marilyn Monroe films lijken me de beste cocktail die ik nu maar kan wensen." Voorzichtig laat ik mijn blik naar beneden glijden, zodat ze zich niet al te bekeken zou voelen, en probeer te zien of er nog steeds tranen langs haar wangen bengelen. Haar toon klonk in elk geval toch een beetje luchtiger dan net. Het is niet verwonderlijk dat ze er nog steeds allesbehalve vrolijk uit ziet, maar toch voel ik opnieuw een steek door mijn hart trekken. Even raak ik afgeleid, door de bevestiging die ik krijg dat er een auto onderweg is en binnen tien minuten hier zal zijn. "Alles wat je maar wilt," verzeker ik Gracie nadat ik mijn telefoon terug opgeborgen heb. "Zolang ik maar niet mee hoef te zingen. Dat wil je echt niet horen," voeg ik er nog aan toe. Het zou niet de eerste keer zijn dat het blondje me gekke stoten laat uithalen ter eigen amusement, al heb ik daar tot nu toe nog nooit een probleem mee gehad. Langzaam dringt het tot me door dat we uiteindelijk wel aan de straatkant van het huis zullen moeten raken, willen we naar huis toe kunnen. Met tegenzin laat ik Malin, waarop ik het er op waag haar hand in de mijne te nemen. Zodra mijn vingers tussen de hare glijden voel ik mijn hart net dat ietsje sneller slaan terwijl mijn maag ineen krimpt. Ik moet mezelf er aan herinneren te blijven ademen en met het laatste beetje gezond verstand dat me op dit moment nog rest weet ik mezelf wijs te maken dat dit absoluut niet het moment is hiervoor. Natuurlijk kan ik die gevoelens niet zomaar uitschakelen, maar ik doe mijn uiterste best met beide voeten op de grond te blijven. Dit betekent niets voor haar, voorheen niet, nu niet en wellicht nooit. Ik leid de jongedame zo rustig mogelijk van de ene kant van het huis naar de andere kant toe, waarna ik de voordeur achter Gracie dicht trek. Mijn ogen glijden voor ik het kan helpen naar haar ranke benen, die slechts deels bedekt worden door het dunne stofje van haar jurkje. Ze ziet er zo verdomd schattig uit in dat ding, het zou illegaal moeten zijn. Wil ik wel de agent zijn die haar een boete uitsch- Nee, Tanner Jacob Smith! Gewoon nee. Ik dwing mezelf terug omhoog te kijken doe tegen beter weten in toch een stap dichter. Mijn jeansjack, dat nog steeds over haar schouders hangt probeer ik wat meer te sluiten, zodat ze toch net iets warmer blijft. Ik maak het middelste knopje dicht, waardoor het niet terug open kan vallen. "Heb je 't niet te koud?" vraag ik Gracie, waarna ik om me heen kijk of er nog geen spoor van de Uber te bekennen is. Ik wrijf een aantal keer mijn handen op en neer over haar armen, weten dat ze het liever net dat ietsje te warm heeft dan net dat beetje te koud. "Je kan straks wel een hoodie van me lenen," bied ik aan, niet wetend of ze een pyjama bij ons heeft - 's ochtends zat ze altijd netjes aangekleed aan tafel- of ze het gewend is van zonder te slapen. Een rilling loopt langs mijn ruggengraat en ik dwing mezelf niet verder op die gedachte in te gaan. "En je kan gewoon in mijn bed vanavond, dan slaap ik wel op de bank." Ik heb namelijk een donkerbruin vermoeden dat ze niet naar huis toe zal willen, aangezien dat een vragenvuur van haar ouders zou veroorzaken en ik snap heel goed dat ze daar nu geen boodschap aan heeft.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

---

Nogmaals wierp Celeste een blik op de laptop waar nog altijd twee mensen druk tegen elkaar aan het praten waren, dat was duidelijk het koppel to be. Celeste had de film nog niet gezien, maar het was allemaal vrij voorspelbaar, waarschijnlijk hoefde ze ook maar twee seconden van de films te kijken om te begrijpen waar het heen ging. Veel van die romantische films hadden een zelfde opzet, niet dat Celeste het heel erg vond. Ze kon vaak helemaal wegzwijmelen bij een romantische film, maar op een gegeven moment werd het grootste gedeelte toch een beetje cliché. 'Ben je iets anders van me gewend?' zei Roman, waardoor Celeste weer om naar hem keek. 'Besides, hebben wij ooit onaangebroken langer dan tien minuten naar een film kunnen kijken als we samen waren. Behalve als een van ons sliep, maar dat telt niet.' zei Roman, waarna Celeste instemmend knikte. 'Oké, films kijken is misschien niet onze specialiteit, maar ik had gedacht dat we het deze keer nog wel langer dan tien minuten vol zouden kunnen houden,' zei Celeste lachend. 'En het is trouwens niet helemaal waar, Frozen hebben we helemaal kunnen kijken zonder afleiding van elkaar, maar ja Frozen was dan ook wel heel leuk.' Celeste wist eigenlijk niet waarom ze bij Frozen wel had kunnen opletten, misschien was ze gewoon een iets te grote suckers voor Disney films. Vooral als het de Disney prinsessen films waren dan had je Celeste meteen hooked.
Vervolgens trok Roman Celeste weer dichter tegen zich aan, waardoor Celeste al snel weer tegen de jongen aan lag. De film had ze volledig opgegeven dus had ze haar hoofd ergens in Roman zijn nek liggen, waar ze zijn geur op kon snuiven. 'Heb ik toestemming om je naam in mijn contacten weer te veranderen naar wifey?' hoorde ze Roman toen zeggen, Celeste keek weer even op naar Roman en schudde lachend haar hoofd. 'Wifey,' herhaalde ze zijn laatste woord. 'Van mij mag je me noemen wat je wilt, maar wifey, kan je niet met wat originelers komen,' plaagde ze Roman.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

'Oké, films kijken is misschien niet onze specialiteit, maar ik had gedacht dat we het deze keer nog wel langer dan tien minuten vol zouden kunnen houden,' zei Celeste lachend. 'En het is trouwens niet helemaal waar, Frozen hebben we helemaal kunnen kijken zonder afleiding van elkaar, maar ja Frozen was dan ook wel heel leuk.' Ik knik. 'Oké oké, goed punt,' lach ik. 'Twee weken lang hebben we die nummers nog gezongen in de auto.' zeg ik en ik schud mijn hoofd. Ze had haar gezicht verstopt in mijn nek maar keek na mijn laatste woorden weer op.
'Wifey,' herhaalde ze. 'Van mij mag je me noemen wat je wilt, maar wifey, kan je niet met wat originelers komen,' plaagde ze en ik grijns even. Ik haal lichtjes mijn schouders op. 'Maar je bent een wifey, ultiem wifey material,' probeer ik mezelf te verdedigen maar kan de lach niet weghouden. 'Maar oké goed, wat kan ik voor jou verzinnen...' mompel ik en laat mijn blik over haar gezicht gaan. Dan glimlach ik en streel zachtjes over haar wang. 'I got it,' fluister ik glimlachend en neem zachtjes haar kin vast. 'Mi corazón..*' Ik glimlach en druk een zachte kus op haar lippen. 'Het is perfect voor jou.'

* = "my love"/"my heart"

[ bericht aangepast op 18 feb 2018 - 20:51 ]

---

El Diablo.

VALENTINE COOPER ANDERSON

'Dus, dit ziet er best ehm... apart uit,' Zei Emily toen we voor het gebouw stonden. Het was nou ook niet het meest uitnodigende gebouw van buitenaf gezien, maar het was een veilige buurt, iets wat voor mij ook wel belangrijk was, ik zou Emily nooit naar één of andere crack buurt gaan meesleuren. Haar ietswat twijfelachtige houding versterkte enkel toen ik door de ruit geklommen was. De blondine wiebelde wat onrustig heen en weer op haar benen waardoor ik haar verzekerde dat het wel zou lukken. 'Valentine ik heb een rok aan...' mompelde Emily , iets waar ik niet echt rekening mee gehouden had, waardoor het stofje van haar jurk dan ook luid scheurde toen ik haar binnen geholpen had. 'Shit,' snauwde ze waardoor ik haar ietswat schuldig aankeek, de rok was een heel eind gescheurd waardoor haar bovenbeen goed zichtbaar werd. Iets wat onhandig strompelde ze binnen waarna haar blik ook meteen naar haar kledingstuk gleed.
'Fijn, mijn rok is kapot.' gromde ze voordat ze naar me opkeek en hierbij ook meteen haar eerste blik liet vallen op het kleine biotoop dat zich hier gevormd had. Haar mond viel lichtjes open en het zorgde voor een oprechte glimlach op mijn lippen toen ik de glinsteringen van verwondering in haar ogen zag glimmen. 'Wauw, dit is echt fantastisch...' kwam er haast als een zucht over haar lippen. "Ik koop je wel een nieuwe rok als je dat wil? Maar eerst moet je dit zien." ik nam haar zachte hand vast, waarna ik haar zachtjes mee trok verder het gebouw binnen , zodat ze beter de grote zaal kon zien. Er was een oude boxring, waar het klimop zich al aan omhoog begon te klemmen, de punchbags waren wat mossig maar nog steeds in goede staat, er waren een boel spiegels die versierd waren met stickers van oude boxers. Er waren nog een paar oude apparaten die helaas wel verroest waren, maar de kleine bloemetjes die er begonnen te groeien maakte dat weer goed.
Ik drukte op één van de lichtknoppen, waarbij enkele spots aansprongen zodat de zaal beter verlicht werd en de felle groene kleuren zichtbaar werden. " Ik kom hier vaak als ik een slechte dag heb gehad, even stoom afblazen in alle rust." vertelde ik Emily waarna ik haar hand weer los liet en mijn sporttas neer zette op een bankje. " Heb je ooit al eens op een zandzak geslagen?" vroeg ik de blondine vervolgens terwijl ik mijn sporttas openritste en mijn shirt uitdeed zodat ik deze kon omwisselen voor mijn gymshirt. "Oh en ik heb nog een extra joggingsbroek voor je als je wil? " vroeg ik haar, nog steeds met bloot bovenlijf, afwachtend op haar antwoord. "Als je wil kan ik je zelf enkele kickbox moves leren?" het kwam er met een lachje uit, gezien ik de jongedame niet meteen zag boxen, al zou het wel eens leuk zijn om via deze manier Emily wat beter te leren kennen.

DAVID 'NEWT' NEWTON CHAMBERLAIN

at the party with Parker

Parker leek oprecht opgelucht te zijn dat ik niet weg ging, iets wat ik wel begreep. Hij zat in een moeilijke situatie eentje waar hij zeker niet alleen voor moest gaan staan. En iets wat ook niet zou gaan gebeuren, de twee Smithjes hadden nu wel een nare ruzie gehad, ik kende de twee broertjes goed genoeg om te weten dat ze hoe dan ook er altijd voor elkaar zouden zijn. Hoe moeilijk de situatie. Het kan misschien even duren, maar ze komen er beide wel.
Toen ik Parker dan ook vroeg of ik het best mee ging schudde de jongen zijn hoofd, iets wat me inwendig wel iets opluchtte. Veel zin om echt oog in oog te staan met Malin terwijl Parker haar zou vertellen wat er tussen ons zat. Echter zou ik het wel gedaan hebben als Parker dit wel had gewild, we waren beiden in 'fout' gegaan, al kon ik niet zeggen dat ik dit als een fout zag, eerder een uitkomst dat niet in de sterren geschreven stond en we via een grote en moeilijke uitweg toch gevonden hebben. Parker liet zijn vrije hand iets trillerig naar mijn gezicht glijden waar deze halt hield bij mijn kin, waardoor ik de jongen weer in zijn bambi ogen aan wist te kijken. "Mijn hele leven heb ik alles wat ik wilde op een presenteerblaadje aangereikt gekregen. En ik lijk er niet mee te kunnen gaan," zei de jongen stilletjes , ik voelde zijn onzekerheid waardoor ik hem een kneepje haf in zijn hand die nog steeds met de mijne vervlochten was. Het was een nieuw hoofdstuk voor ons beiden, maar dat betekende helaas dat het oude hoofdstuk gesloten moest worden. Ik weet dat dit niet gemakkelijk zal zijn voor Parker, maar eveneens voor mij. De eerste dagen en weken ... we zijn beide broos en ik hoopte maar dat Parker echt wist waar hij aan begon, want zelf had ik geen idee waar ik nu op had toegestemd. Het was iets nieuws en ongewoons. Althans voor mij.
"Misschien zijn de juiste dingen wel net het moeilijkst," Bevestigde Parker mijn gedachten waardoor ik mijn blik weer op hem richtte. Het feit dat hij dit bevestigde, me een teken haf voor dit te willen gaan. Het deed me wat. Parker had me een voorlopige laatste kus waarna hij me langzaam los liet al protesteerde mijn verstrengelde vingers nog wat, gezien ik Parker echt niet los wilde laten. Ik wilde hem niet in de steek laten. "Ik moet naar Malin toe," fluisterde hij, gebroken en iets verlagen, waardoor ik hem juist weer in mijn armen wilde nemen al wist ik dat dit het 'juiste' was om te doen.
"Haal een drankje, probeer wat te ontspannen. Ik zoek je straks," Ik knikte ietswat afwezig waarna ik zijn vingers door de mijne voelde glippen . Mijn hand gleed vervolgens ietswat radeloos door mijn zwarte lokken heen waarna ik mijn weg naar buiten vertoefde, ik had frisse lucht nodig. Eens ik dan ook buiten was geraakt haalde ik een diepe teug adem, mijn borst ging hevig op en neer en ik plofte me neer in het gras. "Fuck." waar was ik aan begonnen. Voordat mijn gedachten me vanbinnen konden opvreten en ik kon terugkrabblen haalde ik een pakje sigaretten boven en stak er snel een tussen mijn lippen om te kalmeren. Wat er binnen gebeurde wist ik niet, het enige wat door mijn gedachten raasde was Dit. Wat als we nooit betrapt geweest zouden zijn? of juist eerder...
Het was te veel om mijn hoofd over te breken , het enige wat ik op dit moment wenste was dat Parker gauw terug kwam. Ik wilde niet alleen zijn, niet meer eenzaam.
Mijn blik had ik kort gericht op Romans boomhut die verlicht bleek te zijn, de jongen zou eens moeten weten wat er gaande is op zijn feestje. Ik stak ondertussen al mijn derde peuk op toen ik besefte dat ik niet genoeg peuken had om hier vele langer te zitten draaien. Uggh. Ik stond op waarna ik slenteren terug naar binnen ging Lang was ik dan ook nog niet binnen of de vertrouwde stem van Parker deed me opkijken. Hij haf me echter een simpel knikje richting de voordeur waardoor ik ook wel wist wat hij bedoelde. Laten we gaan.
We zaten nu ook al een half uur in de wagen, ik had geen flauw idee waar we naartoe gingen al boeide me dat niet echt. Ik had mijn benen wat opgetrokken terwijl ik afwezig voor me uit had gestaart de hele baan door. Ik wist niet echt wat te zeggen tegen de jongen, wat moest ik ook zeggen? Hoe ging het, nam Malin het goed op dat je haar met mij bedrogen hebt? Nee dat komt er niet echt lekker uit.. "Moet je iemand verwittigen, dat je een nachtje weg blijft?" vroeg de jongen plots waardoor een 'huh?' mijn lippen verliet gezien ik niet echt met mijn gedachten in de auto zat. "Oh eh nee, ik blijf wel vaker weg thuis." zei ik Parker. Mijn moeder was het wel gewend, meestal bleef ik ook bij Joe's slapen na een lange nacht of sloop ik middernacht het huis binnen als ze zelf al een tijdje ko was. "Het maakt haar niet veel uit." kwam er weer afwezig over mijn lippen. Mijn moeder deed haar best, en ze zal heus wel iets sturen, maar vaak stuurde ik de ochtend erna wel waar ik uitgehangen was. "Als je dat zelf oké vindt, tenminste," ik knikte naar Parker. "Sure, ik heb wel nood aan dit." zei ik waarna ik voor de eerste keer tijdens deze autorit naar Parker keek. " Ik wil je niet alleen laten vannacht." ik weet uit ervaring dat alleen zijn in een kamer niet veel goeds doet na zo'n spanning en emoties. Daarom was ik ook bijna nooit in mijn kamer te vinden als het niet slapen was. "Waar gaan we eigenlijk heen?" vroeg ik de jongen vervolgens na een kleine minuut van stilte.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH