• Geschiedenis

    Op 16 november werd er een meisje geboren, maar het was geen gewoon meisje, want zij miste 1 arm en de andere was krom en klein. Vanaf het eerste moment dat ze naar school ging werd ze al gepest, iedereen lachte haar uit en ze werd door ieder individu buitengesloten. Zelfs haar eigen vader verafschuwde haar. Iedereen liet haar vallen, behalve haar moeder. Ze was er altijd voor haar, en zorgde ervoor dat zij kon leven in een wereld van haat. Ze bedacht dingen zodat ze haar beperking op een andere manier kon gebruiken, een manier waarop het voordelig was. Het meisje groeide goed op en kreeg vrienden die ook beperkingen hadden. Ze was heel blij dat haar moeder er altijd voor haar was geweest, maar niet iedereen heeft iemand waarop diegene kan rekenen. Daarom heeft ze een huis gecreeërd en niet zo maar een, maar een waar mensen met een beperking kunnen werken en leren om om te gaan of zelfs de beperking te veranderen in een gave. Iedereen met een beperking was er welkom.


    Wat spelen wij?

    Kinderen komen overal vandaan om zich bij het huis te voegen. Het huis is gevestigd in het noorden van Engeland. Het huis zit ver verstopt tussen de hoge bomen en het terrein is voor normale mensen lastig te vinden. Voor de kinderen met een beperking is het echter een veilig haven in de wrede wereld. Doordat kinderen met een beperking als een taboe worden gezien is het voor hen erg lastig om normaal op te groeien, zo worden zij enorm gepest of zullen ze later enorm lastig een baan kunnen vinden. Zodra zij naar dit huis toe gaan maken zij voor zichzelf dan ook de keuze om hun studie niet op nummer een te zetten. In dit huis leren zij namelijk hoe ze hun beperking om kunnen zetten in iets positiefs, een nieuwe kracht. Om een voorbeeldje te noemen zal een blinde zijn beperking bijvoorbeeld om kunnen zetten in het zien van aura's. Het enige wat dit huis is hen begeleiden op hen zoektocht naar deze kracht, de kinderen zullen alles zelf moeten doen, van iedere kracht die ontstaat is er tenslotte maar eentje, de beperkingen komen daarentegen wel vaker voor en hierin kunnen de kinderen elkaar dan ook helpen. Voordat zij volwassen zijn zullen zij geleerd hebben om hun beperking zo goed mogelijk te gebruiken. Zodra ze volwassen zijn is het dan ook de bedoeling dat zij het huis zullen verlaten, nu kunnen zij er ook voor kiezen om in het huis te komen werken als begeleider. Hier zullen ze niks mee verdienen, het enige wat ze dan hebben is met zekerheid een dak boven hun hoofd en iedere dag iets te eten.
    De community is echter wel nog redelijk gelovig en ook de kinderen worden zonder enkel geklaag aan het werk gezet. Zo heeft ieder per week een andere taak om uit te voeren, de ene keer kan dit met iemand anders zijn de andere keer doe je het alleen. Voor het avond eten wordt vaak nog een woordje naar de heer toe gepreveld en het wordt ook zeker niet gewaardeerd als er een jongen op de meisjeskamer is. Relaties zijn verder wel gewoon mogelijk.


    Invullijstje
    -- Naam
    -- Leeftijd (Kinderen: 12 t/m 18 Begeleiders: 18 t/m 50)
    -- Afkomst
    -- Beperking // Kracht
    -- Innerlijk
    -- Uiterlijk
    -- Geschiedenis
    -- Extra

    Strange, I thought, how you can be living in you dreams and your nightmares at the very same time.

    Rollen
    Naam • Gebruiker • Faceclaim • Beperking • Pagina
    Meisjes
    Vol!
    -- Eveline Eloïse Eugerre-- Herfst -- Meika Woollar -- Blind -- 1.4
    -- Emily Thea Woods -- Pua -- Cloe East -- Doof -- 1.5
    -- Heidi Ece Collins -- Inktzwart -- Sage Tullis -- Licht spasme -- 1.2
    -- Naam -- Novembermeisje -- Faceclaim -- Beperking -- Pagina
    -- Daisy Grace Higgs -- Finkelstein -- Natalia Dyer -- Kan niet praten -- 1.3
    -- May Hazy Terrel -- totheground -- Emily Rudd -- Narcolepsie -- 1.6

    Jongens
    Vol!
    -- Crypto Ray Bet Farve -- Childhood -- Crypwolf -- Kleurenblind -- 1.3
    -- Naam -- Jurriens -- Luke Pasqualino -- Biopolair -- Pagina
    -- Merce Valhe -- Inktzwart -- Cazfhey -- Psycho/Afgressie problemen -- 1.3
    -- Ceri Tuure Reier -- totheground -- Faceclaim -- Afasie van Broca -- 1.5
    -- Percy Max Grimm -- Herfst -- Ko Grimmer -- Zware astma -- 1.6
    -- Naam -- Novembermeisje -- Faceclaim -- Beperking -- Pagina

    Begeleiders
    Nog 2 plekken vrij!
    -- Charlie Griffin Higgs -- Greenlight -- Mannnelijk -- Faceclaim -- 1.3
    -- Naam -- Gebruiker -- Faceclaim -- Beperking -- Pagina
    -- Naam -- Gebruiker -- Faceclaim -- Beperking -- Pagina


    Beperkingen/Krachten
    Deze dingen zijn al bezet
    Blind • Special bond
    Doof • Special bond
    Kleurenblind • Zien in het donker
    Kan niet praten • Banshee
    Psychopaat/Agressieproblemen • Pyrokinese
    Zware vorm van astma • Snelle reflexen
    Afasie van Broca • spreekt altijd de waarheid

    Regels
    -- Alleen Herfst en Pua maken nieuwe topics aan
    -- Minimaal 150 woorden per post
    -- Reserveringen blijven 4 dagen staan, tenzij anders gevraagd
    -- Hou het gezellig met elkaar
    -- Bestuur alleen je eigen personage, indien anders aangegeven
    -- En heel veel plezier!


    Praattopic 1
    Rollentopic 1

    Beginsituatie
    Het is een regenachtige dinsdag morgen, iedereen is net een uurtje uit zijn bed en met zijn allen hebben ze zich verzameld om de al gedekte ontbijttafel. Het ontbijt is al van start gegaan en zodra je klaar bent met eten, kun je even kijken wat wil je gaan doen als je er maar aan denkt dat de lessen om half elf zullen beginnen en je dan dus ook in het klaslokaal wordt verwacht. De mensen die staan ingedeeld voor het afruimen van de tafel zullen dit als eerste moeten doen.


    "The stars replaced the emptiness of my heart."


    ,

    DEAN MONROE JOSEPHS

    Loner, Grumpy, Hallway




    We leken net twee oude opa's die chagrijnig elkaar vertelden dat we op elkaars oprit stonden. 'Ik moet uitkijken?' vroeg Merce me geïrriteerd terug 'Hallo, ik ben pas net wakker gast,' ik vernauwde mijn blik even, hij had eigenlijk wel gelijk, gezien er plaats voor ons beide was op deze gang en ik gewoon de andere kant kon opgaan, zonder enige problemen. Echter de nood aan nicotine in mijn lijf en het feit dat ik het ijskoud had, zorgde ervoor dat ik op mijn lastigste stond en de jongen héél misschien wat uitdaagde. " Ja dat zie ik ." momeplde ik doelens, op zijn mottige hoofd waarna ik even lang hem heen liep en mijn kamerduer voorzichtig opende zodat ik mijn hoodie van de kapstok kon nemen en deze over mijn hoofd trok, voordat ik de kamer weer verliet en weer langs Merce liep met zijn ochtendhoofd. Echter vond ik hem wel oké, dus kon ik enkel een geamuseerd grijnsje naar hem sturen. vooraleer ik weer langs hem heen loop en een "ik ga roken" mompelde voordat ik de trappen afliep. De laatste twee treden miste ik bijna weer waardoor ik nogal stuntelig beneden belande en weer naar buiten ging.






    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Michael 'Mikey' Kieran Espinoza

    'I didn't go to high school
    I went to school high'


    17 Years | Schizofrenia | Staring at his breakfast | With May

    Even werd Mikey afgeleid van May, doordat hij aan de andere kant van de tafel vrolijk naar hem zag zwaaien. Hadden ze vandaag dan echt allemaal zijn aandacht nodig? Kon niemand zien dat Mikey gewoon rustig wou eten of niet eten. Geen mensen die naar hem zaten te staren terwijl hij dit deed. Zat Daisy eigenlijk naar hem te staren? Mikey wis het niet precies, maar het voelde zeker wel als of ze dit deed. Als of de jongedame hem nou lettend in de gaten hield, misschien zou ze het wel tegen haar grote broer zeggen wanneer ze door kreeg dat Mikey niks eet. Charlie was nou eenmaal deel van de leiding, wie wist zou hij hem wel dwingen te eten. Natuurlijk zou de jongen dat doen, waarschijnlijk zodat iedereen het goed kon zien. Dan konden ze allemaal toekijken hoe Mikey werd vet gemest.
    Hoewel Mikey duidelijk zijn twijfels had bij het zwaaien van Daisy zwaaide toch kleintjes terug naar de jongedame, toen hij terug keek naar May leek de jongedame ineens veel dichter bij te zijn. Misschien was Mikey ook wel fout geweest en was het complot wat ze smeedden niet om hem vet te mesten, maar was het iets anders... Mikey moest alleen nog uit weten te vinden wat alle mensen hier met hem wouden, maar veel vertrouwen had hij er allemaal niet in.
    "Weet je het zeker?" vroeg May hem, Mikey slikte. Of hij zeker wist dat het oké ding? Nee eigenlijk niet, maar Mikey wist eigenlijk nooit iets zeker. Hij vroeg zich altijd af of iets echt was of niet, dus nee hij wist niet of het echt goed met hem ging. Hij wist ook niet of het echt slecht met hem ging, misschien was dat ook wel zijn hoofd die hem bedroog. Mikey wist het allemaal niet en hij wou hier ook niet met May over praten, haar vragen leken dingen dan ook niet echt beter te maken. "Want ik heb zo'n gevoel... dat je... eh, dat dit niet echt het hoogtepunt van je leven is." Een zucht rolde over Mikey zijn lippen bij het horen van May haar woorden. Hierna tilde hij zijn hoofd eindelijk een beetje op zodat hij de jongedame recht aan keek. 'Zie ik er ooit uit als of ik het hoogtepunt van mijn leven hier heb?' vroeg Mikey het meisje. 'Ik dacht het niet' antwoordde Mikey zijn eigen vraag al, waarna hij kort naar de rest van de tafel keek om te kijken of ze aan het luisteren waren. Ze zagen er niet uit als of ze aan het luisteren waren, maar Mikey was er van overtuigd dat ze stiekem echt wel naar hem aan het luisteren waren. Ze zouden alles doen om hem op een fout te betrappen, eigenlijk mocht hij geen misstap maken. 'Dus, lieve schat, als je je nu weer omdraait en weer gezellig gaat zitten slijmen bij de leiding, dan kunnen we zien of mijn dag misschien toch nog iets beter kan worden,' zei Mikey. De woorden die hij uitsprak waren alles behalve persoonlijk gedoeld, zelf al kwamen ze over als een persoonlijke aanval. Waarschijnlijk had Mikey tegen ieder ander persoon precies dezelfde dingen gezegd, hij kon gewoon geen mensen om zich heen verdragen. Er zaten al genoeg stemmen in zijn hoofd, om die van andere mensen ook nog aan te moeten horen... het werd soms gewoon te veel.


    I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

    K i l l      t h e      c o r p s e s !

    MAY HAZY TERRELL

    16 jaar | Narcolepsie | Praat met Mikey | Gekwetst

    Even werd Mikey afgeleid door Daisy, die vluchtig naar hem zwaaide. Toen vroeg hij, na een korte denkpauze: "Zie ik er ooit uit als of ik het hoogtepunt van mijn leven hier heb?"
          Een beetje verbaasd keek May hem aan. "Nou--" Het moet mogelijk zijn om dat te behalen.
          "Ik dacht het niet," zei hij echter al voor ze de rest kon uitspreken. Hij trok zijn ogen los van haar, wierp een snelle blik over de tafel. "Dus, lieve schat," ging hij verder, "als je je nu weer omdraait en weer gezellig gaat zitten slijmen bij de leiding, dan kunnen we zien of mijn dag misschien toch nog iets beter kan worden."
          May klemde haar lippen gekwetst op elkaar bij het horen van de venijnige woorden. Tranen van woede sprongen in haar ogen. "Dan niet," zei ze op haastige, schrille toon, en ze liep zo snel mogelijk weg, langs Merce en Dean, naar haar kamer waar ze zich op haar bed liet zakken en de vertrouwde duisternis over haar lichaam en betraande gezicht liet komen.

    Are you sick of hearing this "hakuna matata"-motto from people who won the lotto, WE'RE NOT THAT LUCKY!


    Lalala ik ben weer overdramatisch oeps

    [ bericht aangepast op 11 dec 2017 - 15:09 ]


    i wanna vincent van gogh cry in a corner

    Sorry, ik heb het echt geprobeerd, maar ik schrijf me toch uit. Ik voel me er gewoon niet goed genoeg voor, en met al deze beperkingen en stuff voel ik me bij een aantal nogal aangesproken. Helemaal mijn eigen schuld, en alle rollen hier zijn oprecht prachtig, ik voel me er alleen best wel slecht over, dus denk ik niet dat het slim is nog mee te doen.
    Voor Dean, je kan gewoon zeggen dat Merce als een chagrijnige sukkel weer zijn kamer in gaat of zo.


    obsessive rage

    Jammer :/


    i wanna vincent van gogh cry in a corner

    Nahw jammer. Maar begrijpelijk


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Quizlet is echt een kut site ze mij acound zomaar laten verbannen. Ze hebben al mij creaties en credits afgepakt vanaf vandaag kom.ik ook nooit meer!

    Eh. Aha.


    i wanna vincent van gogh cry in a corner

    Hatethissite schreef:
    Quizlet is echt een kut site ze mij acound zomaar laten verbannen. Ze hebben al mij creaties en credits afgepakt vanaf vandaag kom.ik ook nooit meer!


    I see.


    obsessive rage

    Emily Thea Woods
    ''At home, I was only a deaf person, here, I am more.''


    13 years ~ deaf ~ special bond ~ outfit ~ ''talking'' to: Eve and Daisy

    Ik zie dat Daisy zacht grinnikt. 'Altijd' grijnst ze gebarend. Ik glimlach naar haar. ' Maar insectenpraat tijdens het ontbijt is niet echt smakelijk.' gebaart ze daarna, waarna ze haar schouders ophaald. 'Nee klopt, gelukkig heb ik er geen last van,' gebaar ik terug met een lachje, al was het lachje wel stil, want ik wil geen geluid maken. Ik weet namelijk niet hoe ik klink en dadelijk is het helemaal verkeerd, daarom kan ik maar beter niks zeggen en geen geluiden met mijn stembanden maken.
    Ik kijk op als ik trillingen voel, ik zie May boos weglopen met tranen in haar ogen. Het heeft geen zin om achter haar aan te gaan, want we kunnen toch niet makkelijk communiceren aangezien ze geen gebarentaal kan. Ik draai me om naar Daisy en kijk haar vragend aan. 'Wat is er gebeurd met May?' gebaar ik naar haar.






    DAISY GRACE HIGGS

    No Voice | At the table | signing with Emily





    'Nee klopt, gelukkig heb ik er geen last van,' gebaarde Emily me waardoor ik terug glimlachte. Ik was rustig aan het genieten van mijn broodje, gezien May en Mikey toch verdiept waren in een gesprek besloot ik ook mijn aandacht ergens anders op te leggen, echter hierdoor wist ik ook niet waarom May plots van tafel ging en wegliep. Ik keek dan ook vragend naar de twee jongens aan de tafel en vervolgens keek ik even naar Emily die wat naar me gebaarde. 'Wat is er gebeurd met May?' Ik haalde mijn schouders op , ik had er geen idee van. Ik haalde dan ook mijn boekje boven waar ik snel wat inkrabbelde zodat ik het aan Charlie of Mikey kon tonen. 'Wat is er gebeurd?' stond er op het blad dat ik voor me hield. Vragend keek ik ze aan, zelf vond ik het erg vervelend dat ik niet naar haar toe kon gaan.









    ,

    DEAN MONROE JOSEPHS

    Loner, Grumpy, Hallway




    Die vijf minuutjes buiten, dede me meer dan goed. Ik had iedere ochtend gewoon een kleine dosis nicotine nodig voordat ik echt kon gaan functioneren, zoals anderen misschien koffie of chocola nodig hadden. Ik nam nog een laatste hijs van mijn vape vooraleer ik de kersengeurende waterdamp uitblies. Na het ding terug in de zak van mijn trui gestoken te hebben Echter net toen ik naar binnen ging, werd ik alweer bijna omvergelopen waardoor ik vragend opkeek naar de zwartharige dame die me daarnet voorbij gelopen was. Hoewel mijn instict me dan ook vertelde dat ik beter niet achter de dame zou gaan en gewoon mijn dag verder moest gaan door me naar de ontbijttafel te gaan begeven, wist ik zelf ook wel dat ik nu ook weer niet zo'n eikel was. Een zucht verliet mijn lippen waarna ik de trappen opliep en me richting Mays kamer begaf. Eens ik ook voor haar deur stond klopte ik even aan. "May? Alles wel goed?"

    [ bericht aangepast op 10 dec 2017 - 14:17 ]


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    K i l l      t h e      c o r p s e s !

    MAY HAZY TERRELL


    16 jaar | Narcolepsie | Praat met Dean | Kwaad

    "--wel goed?" was het enige dat ze met de klop op de deur hoorde nadat haar ogen wijd open waren gevlogen. Geschrokken zwaaide ze overeind, zich afvragend wat er gebeurd was dat ze in slaap was gevallen.
          ...
          Oh ja... Woede borrelde langzaam op. Hoe durfde hij, dacht ze kwaad, haar zo te benaderen, haar uit te maken voor iets dat ze niet was terwijl ze hulp trachtte te bieden.
          Haastig zwaaide ze haar benen over de rand van het bed en ze stond op, opende de deur. Even rustig, May, sprak ze zichzelf in haar hoofd toe. Deze persoon -- Dean, ontdekte ze -- had er niets mee te maken.
          Dus ze lachte beleefd. "Ja, waarom zou het niet gaan?" loog ze, hopende dat hij haar niet door de gang had zien stormen.

    Are you sick of hearing this "hakuna matata"-motto from people who won the lotto, WE'RE NOT THAT LUCKY!

    [ bericht aangepast op 11 dec 2017 - 15:18 ]


    i wanna vincent van gogh cry in a corner

    Michael 'Mikey' Kieran Espinoza

    'I didn't go to high school
    I went to school high'


    17 Years | Schizofrenia | Staring at his breakfast | With May

    De woorden die Mikey tegen May uit had gesproken waren op zijn zachts gezegd niet bepaald goed bij de jongedame gevallen. Maar het was toch niet zijn schuld dat ze zo overgevoelig was? Hij was ook gewoon zijn ontbijt aan het opeten totdat zij het nodig vond om hem lastig te vallen, dan kon ze ook niet van hem verwachten dat ze direct leuk en aardig tegen haar ging doen. Erg veel zei May er voor de rest niet over, blijkbaar was een paar woorden voor haar al te veel moeite, in plaats daarvan rende ze gewoon weg. Hoe onbeleefd.
    Als Mikey manieren had gehad was hij haar waarschijnlijk achterna gelopen om te zeggen hoeveel het hem speet, maar dat zou een leugen zijn. Het speet hem niet dat ze weg was gerend, hij was er eerder blij mee. Nu had hij in ieder geval zijn rust of dat was wat Mikey had gedacht. Blijkbaar was zijn gesprek met May niet on gemerkt gebleven, want toen hij opzij keek zat hij dat Daisy alweer één van haar eeuwige papiertjes omhoog hield.
    Het was misschien niet bepaald aardig, maar Mikey werd een beetje gek van die papiertjes, hij had liever gewoon dat iemand tegen hem sprak dan dat hij de briefjes moest lezen. Natuurlijk begreep Mikey wel dat het is Daisy haar geval gewoonweg niet anders kon, omdat ze haar tong verloren was of zoiets, maar nog steeds. Niemand voelde toch echt de behoefte om die briefjes grondig door te lezen, vooral wanneer je een echt gesprek met haar zou willen hebben. Dat was toch veel te veel moeite...
    Toch besloot Mikey deze keer het briefje toch maar te lezen, want ze leek het zo belangrijk te vinden. Snel liet Mikey zijn ogen langs haar letters glijden... Wat er gebeurd was? Moest hij nou echt gaan zitten uitleggen hoe hij May had verteld dat ze weg moest gaan? Het klonk nou niet bepaald als de meest beleefde actie ooit, maar ja hoe vaak kwam het nou eigenlijk voor dat Mikey een oprecht beleefde actie deed. 'May kan niet tegen een beetje kritiek, dus toen is ze maar naar haar kamer gevlucht denk ik. Hoewel ik eigenlijk gewoon denk dat ze haar ontbijt niet op wil eten, het je haar gezien. Ze is dun, man.' zei Mikey, waarna hij zijn mondhoeken even omhoog tilde in een geforceerde glimlach.


    I could be your perfect disaster, you could be my ever after.