[RPG • 250] Snowed in - Speeltopic O1 - Speeltopics

SNOWED IN Jarenlang trok een vriendengroep van de middelbare school (Montpelier High), elke kerstvakantie naar de bergen van Vermont. Hier had een van hen een luxe chalet staan die wel even geleend mocht worden van de ouders. Het bleef een zeer hechte groep door de jaren heen en elk jaar dat ze terug kwamen, werd het nog leuker. Met hun diploma op zak gingen ze allemaal hun eigen weg maar de traditie bleef staan, ook die winter zouden ze weer met zijn allen terug keren naar hun eigen paradijsje in de bergen. Nou ja.. Dat was de bedoeling. De een ging toch liever naar familie na een paar hectische maanden, de ander had het veel te druk met de deadlines van de universiteit. Zo kwamen er steeds meer tot werd besloten het dit jaar af te lassen. Vanaf hier groeide de groep steeds verder uit elkaar, allemaal te druk met hun eigen levens waar de anderen simpelweg niet meer thuis hoorden. ---- 18 december 2017, Vermont USA Het is drie jaar later en degene die elk jaar zijn dierbare vrienden meenam naar de chalet besluit dat het tijd is om elkaar weer eens allemaal te zien. Hoe kan je dit nou beter doen, dan de vakantie te vieren zoals je het jaren geleden ook deed. The good old times. Iedereen weet de week vrij te houden en stuk voor stuk reizen ze af, terug naar de chalet tussen de bergen en bomen. Ze hebben elkaar al drie jaar niet meer gezien en de meesten hebben elkaar zelfs niet eens gesproken in de tussentijd. Time to catch up, maar is iedereen nog wel zoals ze vroeger waren? Oude banden worden afgestoft, kleine spanningen komen naar boven maar ook nieuwe banden worden gecreëerd tussen de oude kameraden. Als dit nog niet genoeg drama geeft merken ze al snel dat ze ook het huis niet meer uit kunnen. Een immense sneeuwval zoals ze het al vele jaren niet meer gezien hebben de oorzaak. Het is onbekend hoe lang ze vast zullen zitten en hoe lang het leven stil staat buiten de chalet. Er valt niemand te bereiken en het is niet te bereiken, je hebt alleen elkaar. Maar hoe ga je daar mee om als je oude vrienden misschien wel heel erg veranderd zijn?

---

ROLLEN Naam|Leeftijd|FC]Pagina|Username Mannen VOL • Santino Juan Reyes|22|Maluma|1.3 - Maluma • Esper Julian Méndez|22|Froy Gutierrez|1.3 - Ricciardo • Daniel Cayden Hayes|23|Noah Teicher|1.5 - Jowen • Augustus Abel Purdy|22|Markel Williams|1.6 - Changements • Arthur Yanis Clement|21|Timothee Chalamet|1.4 - GreenIight • Alexei Bailey Cordova|20|Kian Lawley|1.5 - Alegayrol • Joshua Adams Smith|20|Francisco Lachowski|1.7 -SphinxX Vrouwen VOL • Monica Everest Ray|21|Svetlana Bilyalova|1.7 - Maluma • Odelia "Odie" Alyson Pembrook|21|Haley Wight|1.3 - Obeah • Eirene Thindrel|21|Riley Rasmussen|1.4 - Necessity • Elodie Vesper Arthur|21|Adelaide Kane|1.3 - Remiinds • Julia Rose Morgan|21|Nicola Peltz|1.8 - lilangel • Sloane Lola Berkeley|22|?|1.6 - SIave • Camila Olivia Díaz-Williams|21|Kenza Zouiten|1.7 - WrittenWords

---

REGELS ~ Schrijf minimaal 250 woorden per post ~ Geen perfecte personages ~ Minimaal een keer per week reageren, dit is makkelijk haalbaar. | Als dat voor een bepaalde reden niet kan, meld het dan gerust. ~ Een reservering blijft een week staan! Als je langer de tijd nodig hebt, meld dat dan ~ 16+ situaties zijn toegestaan ~ No fights! In de RPG zelf mag dit natuurlijk wel. ~ OOC (zoveel mogelijk) in het praattopic! ~ Twee personages per account. Het liefst een jongen en een meisje. ~ Bij veel belangstelling kunnen er meer rollen vrijkomen! Dit is alleen als vrouwen en mannen gelijk zijn. ~ Weet zeker dat je mee wilt doen. Ik wil niet dat dit na twee dagen al dood loopt. ~ Als een speel- of praattopic vol is en ik ben niet online mag je een nieuw topic openen. Zet dan een link naar dat topic in het praattopic of anders het speeltopic.

---

El Diablo.

Ondanks dat Julia op tijd vrij had gevraagd van haar werk om een weekje op vakantie te gaan, was gisteravond toch de telefoon gegaan en verzocht haar baas haar toch dringend deze ochtend op haar werk te verschijnen. Wat dus een rustige ochtend had moeten worden was uiteindelijk een en al gehaast geworden om op tijd in de auto te kunnen stappen en naar de chalet te vertrekken.       Na een lange rit in de auto te hebben doorgebracht liep Julia nu al mopperend op haar hakken door de sneeuw, omdat ze de ochtend op kantoor had doorgebracht had ze geen tijd zich om te kleden, en haar platte schoenen had ze ergens onder in haar koffer gegooid, ze was er immers ook niet vanuit gegaan dat ze het hele eind de berg op moest lopen. Zuchtend gaf ze een ruk aan haar koffer wanneer deze weer ergens achter bleef haken, haar blik hield ze echter gericht op de chalet, waar ze tot haar opluchting vrij snel dichterbij kwam.       Eenmaal aangekomen bij de chalet liep ze gauw naar binnen, de verwelkomende warmte in. Kort liet ze haar ogen de ruimte rond dwalen om vervolgens bij de trap te eindigen. Kort beet ze op haar lip, ze zou straks wel gaan kijken of er al meer waren, ze wilde nu eerst haar koffer ergens plaatsen. Snel tilde ze haar koffer op en liep ze de trap op naar boven. Eenmaal boven gekomen liet ze haar ogen de gang rond dwalen, het was alweer een aantal jaren geleden dat ze hier voor het laatst was geweest, maar alles zag er nog precies hetzelfde uit. Een kleine grijns verscheen rond haar lippen terwijl ze naar de kamer liep waar ze de laatste keer ook in had verbleven. Zacht liep ze de kamer in terwijl ze de ruimte rond keek, zoals het leek was er nog niemand in deze kamer geweest, wat dus betekende dat Julia hem voor nu zou claimen.       Net toen ze haar koffer op het bed neer legde met als doel hem te openen, zag ze vanuit haar ooghoeken iemand in de deuropening verschijnen. Al gauw ontmoetten haar ogen die van de persoon in de deuropening 'Julia' kwam de vrolijke stem van Arthur haar tegemoet. Een kleine grijns verscheen op haar gezicht "Arthur!" begroette ze hem net zo vrolijk terwijl ze hem met haar ogen volgde toen hij de kamer in kwam gelopen. 'Wow, de tijd heeft iets goeds met je gedaan.' zei Arthur. Een lichte blos verscheen op haar wangen, niet dat ze nou zo verlegen was, maar het was gewoonweg iets wat altijd gebeurde wanneer ze een compliment kreeg. 'Nou ja, je was al knap hoor.' voegde Arthur er nog lachend aan toe. Julia grinnikte even zacht terwijl ze hem in zich op nam "Ik? Heb je jezelf al eens goed bekeken?" grijnsde ze. "Als iemand knapper is geworden, dan ben jij het wel." voegde ze er nog aan toe om vervolgens haar koffer open te maken. 'Dus hoe gaat het?' de vraag van Arthur liet haar echter weer op kijken terwijl er een glimlacht op haar gezicht verscheen "Goed, heel goed eigenlijk." antwoordde ze hem terwijl ze hem aan keek "En met jou?" vroeg ze hem hetzelfde.

[ bericht aangepast op 28 dec 2017 - 20:21 ]

---

When you're broken and you're shatterd love will save you from disaster.

DANIEL CAYDEN HAYES

Met moeite wilde mijn auto nog door de sneeuw ploeteren, waardoor een grommende zucht mijn lippen verliet. Mijn ouders mochten misschien dan wel een aardig centje verdienen, ik mocht wel mijn eigen spullen kopen. En daarmee ook een tweedehands auto die niet zo goed tegen de kou kan. Ik haalde even een diepe teug adem om niet kwaad op mijn stuur te gaan kloppen en leunde even met mijn kin op het stuur waarda ik kort mijn ogen sloot. Ik kon nog terug keren, me in mijn bed rolen en netflix gaan kijken. Hmm het klonk zo verleidelijk. Echter moest ik me er eens overheen zetten en stoppen met het ontlopen van mijn problemen. Het feit dat Bailey me had uitgenodigd had me eigenlijk wel verbaasd, ik weet dat de jongen en ik ooit beste vrienden waren, maar na een avond... had ik gedacht dat hiij me liever niet meer zag. Al die jaren dat we hier waren geweest waren echt fijn gezweest, we waren een grote groep allemaal verschillende persoonlijkheden, maar daarvan ook veel mensen die ik ooit had gekwets en dat maakte me enorm nerveus. Ik schaamde me rot voor hoe ik me in hghschool had gedragen, en hoopte dat de meeste me ook zouden vergeven voor mijn gedrag van toen. Ik opende de deur van mijn wegen en nam mijn sportzak van de achterbank die ik vervolgens over mijn schouder hees. Na mijn auto te sluiten stak ik mijn sleutels veilig in mijn broekzak en keek ik even omhoog naar de Chalet op de top van de berg. "Oh god." mompelde ik, het was ijskoud en zeker nog zo'n vijf minuten omhoog klauteren door deze sneeuwhoop. Ploeterend door de sneeuw met mijn handen diep in mijn zakken was ik al onderweg toen ik niet veel verderaf twee meiden zag die sneeuw over elkaar aan het gooien warne. Ik vermoedde bij het zien van de blonde lokken dat het Odie was al betwijfelde ik het. Ze zat toch in het buitenland? Ik stak enkel mijn hand op om een soort van Hallo te zeggen , maar besloot dat ik ze zo toch binnen zou zien dus liep ik verder. Uitgewaaid kwam ik eindelijk boven en opende de deur van de chalet open en gooide opgelucht even de zware sport tas van mijn schouders af. Aah warmte. Ik nam ging mijn jas aan een kapstok en keek even rond, ik was zeker niet de eerste, dat was duidelijk maar ik vermoedde ook niet te laatste.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

20 ~ feeling awkward ~ Just arrived ~ upstairs making photographs ~ because fuck socialising Het werd plotseling onwijs stil en zelfs door het harde muziek van mijn oordopjes, merkte ik de afwezigheid van de motor die aan hoorde te staan. Het was stil, wat betekende dat we aangekomen waren. ‘Maak je je klaar voor de terugweg of hoe zit het nou?’ hoorde ik mijn vader, zachtjes van achter het stuur grommen. Ik trok mijn wenkbrauwen op, en met een kleine zucht rukte ik mijn oordopjes weg en stopte het netjes terug in mijn jaszak, voordat ik de deur van het auto met een klik opende. Voor een momentje stopte ik en luisterde, maar mijn vader bleef stil, wat niet ongewoon was. Ik schudde afkeurend met mijn hoofd voordat ik mijn voeten het sneeuw in zette en klaar stond om de deur achter mij dicht te klappen, tot mijn vader de keuze genomen had om toch nog wat terug te zeggen. ‘Moet je nou perse met die lui afspreken?’ En natuurlijk was het weer eens iets negatiefs. Om eerlijk te zeggen, was ik voor deze keer eens met mijn vader. Moest ik nou perse met hun afspreken na al deze jaren? Kon ik het niet afwijzen? Nee. Waarom? Tussen al die “lui” waren er toch nog een aantal mensen die mij overtuigt hadden om mee te kunnen komen. Indirect. Het Is eerder dat ik hoorde dat een aantal goede vrienden meekomen, waardoor ik uiteindelijk geen keus had om met de mensen massa a.k. onze vriendengroep mee te gaan. Met een zucht, knikte ik met mijn hoofd waarna ik de deur dicht sloeg en mijn vader al gelijk het raampje naar beneden rolde. ‘Je zou je tijd beter kunnen besteden aan-‘ ‘studeren? Ja. Ik heb mijn camera al bij me, Is dat niet genoeg?’ en met dat tilde ik de camera bijna spottend op die al een comfortabele zwaarte rondom mijn nek gaf. Vader keek mij nog afkeurend aan, voordat hij met een zucht “veel plezier” mompelde en de auto weer opstartte en zonder mij nog een blik waardig te gunnen, wegreed. Het duurde een tijdje tot ik bij de chalet aankwam, en begroet werd door twee meiden, onder anderen de vriendelijke Odelia die sneeuw over het andere meid heen gooide. Ik wilde ze liever niet storen, daarom perste ik mijn lippen maar op elkaar en hees mijn hand ietwat ongemakkelijk op om een halve zwaai naar te geven, voordat ik snel weer door beende en de chalet binnen kwam lopen. Die ene bekende chalet, eigendom van de ouders van Bailey, waar ik mij griezelig genoeg al meteen thuis voelde toen ik mijn eerste stappen erbinnen zette. Samen met de warme welkom van de zowat bekende chalet, kwamen ook eigenaardige herinneringen mijn richting op waaien. Herinneringen die precies op deze plek een aantal jaren terug gebeurd waren met een specifiek persoon. Maar ik schudde de eigenaardige gedachtes al meteen weg en zocht meteen naar vriendelijke gezichten. Echter waren er nog niet zo veel mensen gekomen, laat staan mensen waarmee ik een vriendelijk gesprek zou kunnen voeren. Ik zag wel oude gezichten, mensen die ik lang niet meer gesproken heb en gezichten die ik zelfs zou willen vermeiden. Waarom ben ik hier gekomen? Uiteindelijk zag ik een gezicht die mij al meteen een glimlach op mijn gezicht liet brengen. Namelijk Camila. Ik had genoeg moed bij elkaar geschopt om haar richting op te lopen, maar het was al te laat en spotte Esper, met wie ze aan het praten was, waardoor ik simpelweg een glimlach haar richting op stuurde waarna ik samen met mijn backpack langs de aantal mensen beende, richting het trap toe en naar de bovenverdieping toe klom. Beter kan ik ergens gaan wachten tot iemand, misschien wel Augustus komt, zodat ik niet zo Awkward erbij hoeft te staan. Wanneer ik bij de bovenverdieping kwam, kon ik het niet laten en haalde mijn camera van mijn nek waarna ik het ietwat twijfelend ophees. Een oud chalet midden in een winterse scène? Het Is sfeervol, en ik was altijd al beter in het fotograferen geweest dan socialiseren met oude “vrienden”. Waarom niet?

"People aren’t always going to be there for you, that’s why you learn to handle things on your own."

[ bericht aangepast op 29 dec 2017 - 2:09 ]

---

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

---

'Sometimes, to stay sane you have to go a little crazy' 21 Years | Just Arrived | Upstairs, searching for a bedroom | With Julia and Joshua 'Arthur,' Julia had Arthur zijn naam al even vrolijk uitgesproken als hij de hare had uitgesproken, maar ze hadden elkaar dan ook al in geen tijden gezien. Hij had haar nog eens gezien op haar Instagram, maar social media was dan ook de enige vorm van contact die hij nog had gehad met Julia en de meeste van zijn andere vrienden. Voor de rest had hij met de meesten van hen geen woord meer gewisseld, Arthur wist niet of dit zijn schuld was of dat dit gewoon was hoe de dingen gingen. Hij had het zelf in ieder geval te druk gehad om zijn aandacht naar de buitenwereld te kunnen keren. "Ik? Heb je jezelf al eens goed bekeken?" zei Julia tegen Arthur, nadat hij de jongedame had gecomplimenteerd op haar looks. "Als iemand knapper is geworden, dan ben jij het wel." Een lach rolde over Arthur zijn lippen terwijl hij in een overdreven modellenpose ging staan om Julia zijn volledige schoonheid te laten bewonderen. 'Ik weet het.' zei Arthur lachend. 'Ik ben prachtig.' voegde hij er aan toe nog altijd druk met het modelleren van zijn nieuwe geweldige looks. Als ze eerlijk waren had Julia wel gelijk, in vergelijking met achttienjarige Arthur was hij tegenwoordig echt een god. Toen Arthur achttien jaar was geweest had hij al veel te lange ledematen waar hij duidelijk niet mee leek te weten wat hij moest, niet was echt in proportie gegroeid waardoor hij altijd erg slungelig over was gekomen. Inmiddels had de rest van zijn lijf zich een beetje aan weten te passen aan zijn armen en benen en leek alles een stuk beter te zijn, hoewel Arthur natuurlijk nog steeds niet zou beamen dat hij een Griekse god was. "Goed, heel goed eigenlijk, en met jou?" antwoordde Julia Arthur zijn vraag over hoe het nou eigenlijk met de jongedame ging. Als antwoord op de vraag die ze terug stelde haalde Arthur in de eerste instantie nonchalant zijn schouders op. 'Het gaat wel goed,' zei hij onverschillig, want hij ging de jongedame echt niet in de eerste minuut van hereniging vertellen dat het allemaal wat zwaarder was dan hij had verwacht. Dat zijn roos kleurige bril van vroeger allang ergens achter was gelaten op een bankje in Central Park, ja die was hij wel kwijt. Hoewel Arthur natuurlijk Julia nog zoveel te vertellen had werd hij al snel afgeleid van geluiden die nu van achter hem kwamen. Hij pakte Julia haar pols vast om haar mee de gang op te trekken, want ze waren net herenigd hij liet haar echt niet weer binnen twee seconden achter. Op de gang kwamen ze dan ook nog een bekend gezicht tegen, Joshua. Arthur merkte op dat zijn hart onbewust sneller begon te kloppen toen hij de jongen zag. 'Josh,' riep Arthur al even vrolijk als hij net Julia haar naam had geroepen. Arthur stoof op de jongen aan en trok hem in een korte omhelzing, iets wat hij klaarblijkelijk was vergeten bij Julia. 'Kijk, Julia, als we het over glow ups hebben dan heeft Joshua wel gewonnen.' zei Arthur vrolijk terwijl hij de jongen weer los liet. 'Ik wist niet dat je nog knapper kon worden dan je al was,' zei Arthur met een grote grijns op zijn gezicht tegen Joshua.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

---

Mijn hand greep naar de wolken van donuts. Ze waren zo groot, zo mooi, zo kleurrijk en lekker. Wie hield nou niet van een beetje kleurstof. Ik greep naar een stukje donutwolk, voor ik deze in mijn mond propte. Mijn vingers al mee-etend. De engelen van de hemelpoort waren al aan het smoken in de Groene Vallei en ik kon alleen maar afvragen waarom ik daar niet was. Het feestje zag er hard uit. Ik knuffelde nog even de wolkendonut, voor ik opstond en richting de Groene Vallei liep. Magisch verscheen er paarse Champagne in mijn hand, hoewel het ook paars kon leken door de paarse glow in the dark lichten erin. W&W was aan het platen draaien op twee giechelende zonnebloemen, tot iedereen opkeek van een harde klap. Onweer? Of was er weer een nieuwe missie om Saruman en zijn wilde koffiebonen kwekers te verslaan? Wat het ook was, ik hoopte niet het laatste. Koffieboon kwekers waren praktisch onverslaanbaar als hun koffiebomen gestolen waren. Vorige keer had ik ze afgezet en ik heb nog steeds oorlogswonden ervan op mijn lichaam. Als ik ze likte, als een kleine stoute nyan cat, dat ik was, proefde ze naar aardbeien en frambozenjam. Ik kon niet klagen. Weer een klap volgde, voor ik mijn lichaam door elkaar gehusseld worden. ‘Saruman.’ Kreunde ik zachtjes, waarbij mijn ogen openschoten. Oef. De slaaplijm die zich vormde als je sliep, plakte nog aan mijn wimpers. ‘Bae, je gasten arriveren.’ Ik fronste even met mijn wenkbrauwen, voor ik even naar mijn ellenboog keek. Ik likte even aan mijn schaafwond – die nu niet meer naar frambozen of aardbeien proefde. Eerder naar bloed en zolang ik geen vampier was, proefde dit ook niet lekker. Ik pruilde even, voor ik op stond. Ik had net zo’n leuke droom. ‘Pak de camera alvast. Ik wil niks missen Thom.’ Ik wuifde even naar de deur zodat ik wat privacy kreeg, voor ik uit bed sprong. Vandaag was het alweer zo ver. Mijn oude highschool friends zouden naar mijn Chalet weer komen. Het was een paar jaar afgelast geweest. Niet dat dat vreemd was. Ik had geen zin om mensen uit te nodigen en ze te vertellen dat ik de Uni niet gehaald had. Niet dat het als een verrassing aan zou komen, ik was nooit de slimste geweest. Ik greep naar mijn mobiel en opende mijn aantekeningen; Saruman, koffiebonen, zonnebloemen en het belangrijkste; wolkendonuts. Wat had ik daar zin in nu. Ik pruilde weer; voor ik mijn mobiel weer lockte. Ik schoot snel onder de douche, voor ik weer bij mijn kleding kast kwam. Mijn vingers kozen algauw een kerstpak uit, want ja; somebody had to call out them Ho’s. Daarnaast stond rood me gewoon onwijs goed. Ik was gewoon een sexy rode kerstbal nu. Ik zetten mijn kerstmuts op mijn natte haren, voor ik naar beneden renden. Door de deur zag ik net Danny binnen komen. Hij leek mij niet in de gaten te hebben, maar dat kon ook komen door zijn tas. De jongen legde deze meteen neer op de grond, niet in de gaten hebbend dat er iets groters en zwaarder op zijn rug ging springen. Of nouja, groters? Ik kon vast wel in de tas passen. Ik waggelde snel de trap af en voor Danny de keuken in kon gaan, nam ik een sprintje en vloog ik op zijn rug. ‘Suprise attack hug, you can feel it but can’t come out of it. DANNI BOII’ Kirde ik, terwijl mijn armen rond zijn nek lagen. Mijn benen lagen rond zijn middel en daaruit rekenend dat, dat voldoende was, tikte ik met mijn hand tegen zijn bil aan – of misschien was het mijn eigen bil. Ik had geen flauw idee meer; maar ik raakte iets zachts. ‘Op naar de keuken!’ dirigeerde ik hem. In de keuken stond Santibaby. Een van de weinige waar ik wél contact mee had gehouden. ‘Sorry om je show te stelen, Santa, maar ik heb voor jou ook nog wel een kerstpak hoor. Wie wilt er een kerst elf zijn? Ik heb nog zoveel kostuums. Dit gaat gezellig worden.’ Juichte ik enthousiast, voor ik me van Danny afwierp en even op zijn borst klopte. ‘Maar voor jou heb ik een koeienpak. Omdat je zo graag aan langvormige uiers zuigt & trekt.’ Knipoogde ik hem.

[ bericht aangepast op 7 jan 2018 - 23:14 ]

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

---

---

Het was geweldig om Odie weer in het echt te kunnen zien. Hoewel Eirene en Odie vele uren aan de telefoon hingen, was dat toch niet hetzelfde als elkaar zien en in de armen te kunnen vliegen. Eirene was nou eenmaal een mens dat veel lichamelijk contact nodig had, ook gewoon vriendschappelijk. Even een hand op de schouder, een prik in de zij om te plagen of gewoon tegen elkaar kruipen omdat dat nou eenmaal lekker zat. Het was geen moment stil geweest vanaf het moment dat Odie haar had opgehaald om samen te reizen. Ze hadden elkaar zoveel te vertellen dat het bijna niet had uitgemaakt dat ze het laatste half uur te voet hadden moeten doen met een slee. Bijna. Eirene hield gewoon niet van kou. “Hé, Eirene?” hoorde ze op een iets te onschuldige toon achter zich terwijl Eirene de slee de laatste paar meter trok. Ze kende deze toon wel en het beloofde nooit veel goeds. Voor ze erop kon reageren, vloog er een sneeuwbal langs haar heen tegen de ruit. “Waag het niet!” probeerde Eirene serieus uit te brengen toen ze zag hoe Odie een nieuwe sneeuwbal maakte, maar ze moest te hard lachen om echt streng over te komen. De volgende sneeuwbal raakte haar vol in de rug. “Oh jij!” riep ze uit en ze liet de slee los. Dit kon ze niet over zich heen laten komen. Vliegensvlug maakte ze zelf een sneeuwbal en met hem in de hand begon ze achter Odie aan te jagen. “Hier jij!” Op de een of andere manier wist ze Odie uiteindelijk in te halen – zo snel was ze ook niet - en met een triomfantelijke kreet duwde ze haar sneeuwbal vol in de nek van Odie, om daarna zo snel mogelijk achteruit te springen om eventuele klappen te ontwijken. Tenminste, dat was het plan, want terwijl ze sprong, landde ze op een glad stuk en belandde vol in de sneeuw op de grond. Tijdens haar val had ze even een beschamend hoog kreetje geslagen, maar toen ze eenmaal op de grond lag – heerlijk midden in de te koude sneeuw – kon ze alleen maar lachen tot ze volledig buiten adem was en de tranen in haar ogen stonden.

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

MT.

---

I'm A Slave 4 U

---

Om eerlijk te zijn was Esper op. Gisteren had hij 15 uur gereden, als je het een uur in de file eraf telt dan, naar Vermont, om die avond bij zijn ouders te blijven en momenteel was hij onderweg naar Camila, zodat zij samen naar de chalet konden rijden. De jongeman had de autorit overleefd met de muziek op de hoogste stand en erg veel koffie. Bij zijn ouders had hij gegeten, nou ja eigenlijk alleen met zijn vader. Zijn moeder had nachtdienst en zijn broertje Lyon zat in Philadelphia, waar hij studeerde. Het was alsnog erg gezellig geweest en Esper was blij dat hij zijn vader weer eens heeft kunnen zien. Zijn rechterhand pakte de koffie beker vast die in de bekerhouder stond en hij nam een slok. Momenteel was hij onderweg naar het huis van Camila, wat ongeveer nog 5 minuten rijden zou moeten zijn. Een glimlach sierde zijn gezicht bij de gedachten dat hij Camila weer zou zien. Hij had haar opgezocht in Argentinië en was blij om te zien daar dat de jongedame gelukkig leek te zijn. Esper zag het huis voor zich opdagen en zodra hij voor het huis stond, toeterde hij eventjes om Camila te laten weten dat hij er was. Vervolgens stapte hij uit de auto en leunde er lichtjes tegen aan. Zodra Camila uit het huis kwam, verscheen de lach weer op Esper zijn gezicht. Hij knuffelde haar terug. ''Het is goed om je weer te zien, Camila.'' zei Esper oprecht en hij sloot de deur nadat de dame in de bijrijdersstoel zat. Esper stapte zelf weer in de auto en startte deze. De autorit verliep stilletjes. Niet dat Esper dit persoonlijk erg vond, zelf was hij geen prater en bij Camila voelde hij zich op zijn gemak, dus hij had ook niet het gevoel dat hij moest doen alsof. ''Dank je, Esp.'' klonk het naast hem. De jongeman wist niet precies wat te antwoorden en kuchte eventjes zachtjes, waarna hij een lichte glimlach kreeg en zijn wangen lichtelijk rood werden. ''Geen probleem.'' klonk er zachtjes uit zijn mond. Na nog een klein stukje rijden merkte Esper op dat hij niet verder kon rijden, tenzij hij wilde dat zijn auto in de sneeuw vast bleef zitten, en stopte hij de auto. Een lichte zucht verliet de jongeman zijn mond. ''Ziet ernaar uit dat we moeten lopen.'' mompelde hij, meer tegen zichzelf dan tegen Camila. ''Gelukkig heb ik mijn hakken en koffer thuis gelaten,'' zei Camila en dit liet Esper eventjes lachen. ''Nah, anders had ik je gewoon gedragen.'' grapte hij tegen haar, terwijl hij zijn weekendtas uit de achterbak haalde. Hij wachtte totdat Camila haar tas had en gooide de achterbak dicht en zette zijn auto op slot. ''We kunnen dit wel, voor we het weten zijn we er.'' hoorde hij Camila ook nog zeggen, al klonk het eerder dat ze het tegen zichzelf had. Het lopen ging sneller dan dat Esper had verwacht en voor hij het wist, stonden Camila en hij voor de deur van de chalet. ''We hebben het gehaald.'' zei de dame naast hem met een glimlach. ''Eindelijk!'' sprak Esper dramatisch, terwijl hij de chalet instapte en de deur achter hem dicht deed. Vervolgens trok hij zijn jas uit en legde deze op zijn tas. ''Ik heb trek in warme chocolademelk,'' hoorde Esper, Camila zeggen. Waarna hij zag hoe ze een fles likeur erbij haalde.''wil je ook?'' Esper kreeg een grijns op zijn gezicht. ''Klinkt als een goed idee, lekker.'' grijnsde hij. Vervolgens keek hij om zich heen en knikte eventjes een seconde. ''het is goed om terug te zijn.'' mompelde hij.

[ bericht aangepast op 2 jan 2018 - 20:40 ]

---

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

Langzaamaan had ik meer stemmen gehoord en een lichte glimlach vormde op mijn lippen, ik had deze gasten wel gemist. Sommigen meer dan anderen. Iedereen leek het druk te hebben met een kamer zoeken of iets dergelijks, want nog niemand was de grote woonkamer ingelopen. Ik kan het ze niet kwalijk nemen, niet iedereen is tevreden met een bed dat goed ligt zoals ik. Stilletjes staar ik nog wat naar het vuur en drink dan in een paar teugen mijn glas leeg, even brand het in mijn keel maar niks dat ik niet gewend ben. Kort blijf ik nog zitten maar sta dan toch op om een nieuw glas te gaan halen en misschien wordt het ook wel eens tijd om de rest op te zoeken.
Eenmaal in de keuken schenk ik opnieuw een glas whiskey in, maar het duurt niet lang voor ik een wel heel bekende stem hoor. ‘Sorry om je show te stelen, Santa, maar ik heb voor jou ook nog wel een kerstpak hoor. Wie wilt er een kerst elf zijn? Ik heb nog zoveel kostuums. Dit gaat gezellig worden.’ Juichte mijn beste vriend enthousiast. Bailey.. Een van de weinige mensen die ik nog had gezien na High School en waarschijnlijk ook de enige in de groep die alles wist. Ik draai me om en zie dan ook Daniel staan naast hem. ‘Maar voor jou heb ik een koeienpak. Omdat je zo graag aan langvormige uiers zuigt & trekt.’ Ik lach zachtjes en neem een kleine slok van mijn whiskey, voor ik langzaam naar de twee toe loop. 'Steel jij niet altijd de show?' zeg ik tegen Bailey en pak de kerstmuts van zijn hoofd om zijn haar door de war te halen. Ik kijk even naar Daniel en glimlach, waarna ik hem snel een halve hug geef. 'Ik heb dit echt gemist.. Had het nodig.' zeg ik en knik snel naar Bailey. Hij wist wel waarom, het wereldje waar ik in vast zat was vermoeiend.

---

El Diablo.

.

[ bericht aangepast op 11 dec 2021 - 9:06 ]

DANIEL CAYDEN HAYES

Erg lang was ik nog niet binnen in de Chalet of ik werd al besprongen, iets wat ik niet meer gewoon was sinds een jaar of drie. Vroeger was ik het wel eens geboon om in één of andere fuif door de dames besprongen te worden , maar hier... Het kon maar één ding betekenen. Bails. 'Suprise attack hug, you can feel it but can’t come out of it. DANNI BOII’ kirde de jongen vrolijk wat me deed lachen waarna ik Zijn armen even vasthield, zodat de kleine waaghals niet zomaar van me af zou donderen -of net omdat ik hem er dan ook makkelijker van kon gooien, wie weet-. "Ook een hallo voor jou Bails." zei ik met een overdreven oogrol al was er toch een grijns om mijn lippen te vinden. ‘Op naar de keuken!’ beveelde hij me vervolgens waarna hij me een klap op mijn bil gaf. "Oh god je weet niet hoe graag ik je nu van mijn rug wil afgooien. Maargoed dat je stem soms op die van een meisje lijkt, beeld ik me in dat er een leuke chick dit zegt in plaats van jou. " zei ik plagend waarna ik de jongen zonder veel moeite mee nam naar de keuken. Bailey was een lichtgewichtje als je hem vergelijkt met de andere dingen die ik in de gym optilde. Eens in de keuken aangekomen kon ik het niet laten om te grijnzen bij het zien van Santino. We waren best goede vrienden geweest op highschool en dat mede door het feit dat we beiden graag een peukje bovenhaalden.
‘Sorry om je show te stelen, Santa, maar ik heb voor jou ook nog wel een kerstpak hoor. Wie wilt er een kerst elf zijn? Ik heb nog zoveel kostuums. Dit gaat gezellig worden.’ juichte Bailey enthouasiast waarna hij van mijn rug afsprong en even op mijn borst klopte alsof ik net een brave pony van hem was. ‘Maar voor jou heb ik een koeienpak. Omdat je zo graag aan langvormige uiers zuigt & trekt.’ knipoogde de jongen vervolgens tegen me waardoor ik hem kort met opgetrokken wenkbrauwen aankeek vooraleer ik al snel mijn woordje klaar had liggen. " Ah Bail jij bent diegene die graag 'beesten' berijd niet?" kwam er met een kort lachje over mijn lippen waarna ik even naar Santi mimicte dat ik geen flauw idee had waarover Bailey het had. Wie weet hoeveel van die suikerstokken dat de jongen al in zijn bloedsysteem had zitten om er zo hyperactief bij te komen lopen.
'Steel jij niet altijd de show?' wist Santino nuchter te zeggen waar ik hem dankbaar voor was, ik had niet veel zin om uit te leggen waarom Bailey le vergeleek voor een melkmachine. Met een glimlach haf ik Santino een brohug waarna ik weer naar de twee luisterde. 'Ik heb dit echt gemist.. Had het nodig.' vervolgde hij nog met een knikje tegen Bailey. Het was vreemd maar tot nu toe leek alles al beter te verlopen dan ik had verwacht. Naast het feit dan dat Bails seksueel getinte opmerkingen naar me kaatste die ik gewoon probeerde weg te lachen. Wat er gebeurd was tussen Bailey en ik had soort van onze vriendschap bijna gekost. Ik wist dan ook nog niet meteen wat ik ermee moest, ik wilde Bailey absoluut niet kwijt als beste vriend, maar veel zin om open en bloot te gaan verklaren dat ik biseksueel was had ik ook niet. Echter was het niet zo dat zijn woorden niets deden, oh nee de jongen had ooit iets in me opgewekt en wist het met zijn woorden gauw weer los te peuteren.
Ik keek op toen ik wat voetstappen hoorde en ja hoor wie kwam er de keuken binnen. Esper en Camilla. Die laatste mijn beste vriendin die ik zo gemist had. En me had achtergelaten zonder enige waarschuwing. 'Als dat mijn twee favoriete Santa's niet zijn' zei de Brunette vrolijk waarna ze Santi en Bails een knuffel haf. 'Hee' zei ze eens ze bij mij was aangekomen. De glinstering in haar ogen deden me natuurlijk ook glimlachen. "Hey." kwam er zacht over mijn lippen waarna ik haar stevig in mijn armen nam. 'Hoe gaat het met mijn favoriete man?' haar woorden deden me even lachen waarna ik mijn hand ook even door haar haren haalde. " Wel prima." vertelde ik haar eerlijk, mijn leven was niet super, maar dragelijk genoeg. 'Ik heb je gemist' vervolgde ze met een kus op mijn wang. " Ik jou ook, enorm." fluisterde ik haar toe waarna ik haar los liet. Camilla was er altijd voor me geweest en er was een moment geweest waar we iets meer van elkaar waren dan beste vrienden. Een verhaal dat ik ook met Bailey herhaald had. Echter haf Camilla me geen vonken meer. Haar plotste weggaan en het feit dat ik haar zolang neit meer had gezien was waarschijnlijk wel een reden hiervoor. Na een jaar kon ik niet langer wachten op haar en moest ik wel verder met mijn leven die op dat moment nogal een hel was. Eens uit mijn gedachten begroette ik Esper ook met een Hey vooraleer de brunette weer begon te spreken. 'Dus... Esp en ik wilden net gaan genieten van heerlijke warme choco met likeur. Wie wil ook?' ik keek even vragend naar Santino en Bailey waarna ik mijn blik weer richtte naar Esper en Camilla. " hoe kan ik daar nee tegen zeggen? Ik kan wel alcohol gebruiken met deze kou." grijnsde ik.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

---

Mijn enthousiaste begroeting leek niet geheel ten dank genomen te worden. Natuurlijk had Daniel zo hetero mogelijk geprobeerd te klinken – hoewel dat hem alleen maar homoseksueler liet klinken. Ik was misschien dronken geweest, maar sommige geluiden kon je niet faken. Net zoals sommige dingen eenmaal niet spontaan omhoog gingen als je iets tegen je plezier deed. Ik kreeg namelijk echt geen boner als ik mijn oma’s stoma verschoonde namelijk. Het moest je fetisj maar wezen. Zijn opmerking over het feit dat ik graag ‘beesten’ berijd, een opmerking wat behoorlijk dubbelzinnig was, kon ik dan ook niet ongemerkt voorbij laten glippen. ‘Geloof me, ik heb wel wat beters gehad dan een koe. Koeien zijn zo over-rated. Ze maken meer herrie dan er echt beweging in komt.’ Ik tikte even met mijn vinger onder zijn kin, wetende dat alleen wij twee wisten waar dit over ging. Een van de weinige geheimen die ik wel ooit had kunnen bewaren. Ergens had ik gedacht dat we er zand erover gingen gooien, maar ik had nog een vieze nasmaak van zijn eerdere woorden. Echter kon ik niet al te lang boos blijven en van mijn euforie genieten, toen Santi mijn muts van mijn hoofd nam en met zijn hand, mijn half natte haren, nog meer in de war maakte. Misschien moest ik zo nog maar even een schoonheidsspecialist inhuren, pruilde ik in mezelf. ‘Steel jij niet altijd de show?’ vroeg Santi aan mij, waar ik hem een klein duwtje verkocht. Niet dat het veel uithaalde. Santi trok Daniel in een omhelzing, wat mij een vrij briefje gaf om wat Jack in te schenken. Op de manier waarvan ik hield natuurlijk. 1/4e deel cola en 3/4e deel Jack. Het was niet gek voor mij om de dag zo te beginnen, hoewel dag, het was al 5 uur. ‘Ik heb dit echt gemist.. Had het nodig.’ Ging Santino verder, waarbij de man even naar mij knikte. Ik wist precies waar hij het over had. Het was waarschijnlijk – samen met het geheim tussen mij en Danny en het feit dat ik niet slim genoeg was voor Uni, waardoor ik maar een Youtube carrière begonnen was, de enige geheimen die ik ooit gehouden had. Dit laatste had ik dan ook deels gedaan om Santi te helpen, hoewel deze niet mijn geld leek te accepteren om uit de schulden te komen. Ongetwijfeld zijn pride dat hem tegenhield. Maar goed dat Aydin op haar leeftijd nog geen pride had, zodat ik haar lichtelijk kon verwennen als ik langs mocht komen Amelie. Ik kende haar weliswaar van Uni en via Santino. Ik was eerst wel jaloers geweest op het feit dat ik Santino’s ‘Baby’ niet meer was, maar ik kon Ayden algauw accepteren als baby sista. Wie hield er nou niet van kleine latino baby’s? ‘Als dat mijn twee favoriete Santa’s niet zijn.’ kwam Camila Cabello binnen, voor ik ook een knuffel van haar kreeg. Voor ik haar echter kon begroeten, duwde ze haarzelf tegen Danny aan. Mijn kaak verstrakte zich even, waar ik mijn glas in een teug achterover sloeg. Ik was even vergeten dat er net zoals tussen mij en Danny, Santino, ook tussen andere mensen wat gebeurd kon zijn. Ik had alleen niet geweten dat, dat ook was tussen Danny en Camila. Zeker niet na ons twee. Misschien moest ik toch maar een exotische schone over laten vliegen, want ik had geen zin om die twee samen te zien kwijlen. Wie had er geen zin in een hereniging meer, maar meer zin in Jack Daniels? Oh yeah, thats me. Rustig schonk ik dan ook weer een glas in, terwijl Camila en Danny nog druk bezig met elkaar waren. ‘Go get a room.’ Fluisterde ik ietwat schijnheilig naar Santino, terwijl ik op de aanrecht ging zitten. Mijn arm leunde op zijn schouder, terwijl ik mijn glas even voor Santino’s lippen zetten, voor ik er zelf weer aan begon. Als ik mezelf ging bezuipen, ging ik dit niet alleen doen. Daarnaast heb ik ook het een en ander voor Santino gedaan, toen ik ook naar dezelfde Uni ging als Santino. Niet dat ik daar spijt van had. ‘Dus… Esp en ik wilden net gaan genieten van een heerlijke warme choco met likeur. Wie wil ook?’ vroeg Camilla, waarbij ik meteen mijn hoofd schudden. Dingen op een lege maag gaan mixen, was nooit een goed idee. ‘Hoe kan ik daar nee tegen zeggen? Ik kan wel alcohol gebruiken met deze kou.’ Klonk Danny dramatisch, terwijl ik mijn benen wat uit elkaar trok, zodat ik de lade onder me open kon trekken. Ik viste daar de pizza van gisteravond vandaan. ‘Ik heb daar een haardvuur. Werkt vast ook.’ Seinde ik naar de woonkamer, terwijl ik wat stroop op de plakkerige hawaii pizza spoot. Achja, ik had wel raardere dingen voor vieuws gegeten. Ik snapte nooit waarom mensen problemen hadden met kattenvoer eten. Het smaakte gewoon naar blikjes tonijn. Ik schoof de pizzapunt naar binnen, terwijl ik nog een slok Jack nam. Camilla zei iets dat ze naar de wc ging, hoewel er op dit moment geen meisjes in de ruimte waren om haar te vergezellen. Poor girl. Normaal was ik wel mee gegaan, maar niet nu ik wist dat ze een ‘thing’ was met Danny. Nu mocht ze even in haar eentje in de wc pot verdrinken. ‘Kan iemand even de vet ton aangooien, ik heb een avondhumeur en ik heb zin in gefrituurde kip.’ *met vet ton bedoelt hij ofc frituur

[ bericht aangepast op 7 jan 2018 - 23:14 ]

---

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Ondanks dat Julia Arthur al in geen eeuwigheid had gezien, voelde het gelukkig niet awkward om de jongen weer te zien. Nee, in tegenstelling, het voelde eigenlijk wel vertrouwd en prettig om iemand van haar oude vriendengroep weer te zien. Heel af en toe had ze wel iets van Arthur op social media voorbij zien komen, maar daar was het verder eigenlijk bij gebleven, ze had het zelf immers ook te druk gehad om contact met iedereen te blijven onderhouden. Maar nu ze hier weer was, in het huis waas ze al zoveel hadden beleefd, merkte ze eigenlijk pas dat ze het best had gemist, dat ze haar vriendengroep best had gemist.       Toen Arthur haar een compliment gaf over haar looks kon Julia het niet laten hem een compliment terug te geven. Ze vond de jongen een aantal jaren geleden er al niet heel verkeerd uit zien, maar de jongen die nu voor haar stond was zeker weten knap te noemen. Hoewel Julia zelf ook niet mocht klagen over haar uiterlijk, toen ze nog gezamenlijk op school hadden gezeten was Julia compleet afgetraind geweest, ze had een sixpack gehad waar de meeste jongens jaloers op zouden zijn. Echter was het gewoonweg niet heel vrouwelijk om zoveel spieren te hebben. Ondanks dat het Julia haar droom was geweest de olympische spelen te halen, vond ze het geen probleem dat haar spieren waren afgenomen. Ze voelde zich nu vele malen vrouwelijker dan een paar jaar terug, haar sixpack had plaatsgemaakt voor een zachte, maar platte buik, haar armen en benen waren een stuk minder gespierd, en ze had zowaar borsten gekregen nadat haar spiermassa was afgenomen. Nee Julia mocht zeker niet klagen over haar uiterlijk, maar als het erop aan kwam keek ze toch liever naar mannen, en Arthur was zeker niet verkeerd om naar te kijken.       De lach van Arthur zorgde ervoor dat haar laatste beetje zenuwen als sneeuw voor de zon verdwenen en toen hij overdreven modellenposes begon aan te nemen kon Julia niet anders dan ook lachen 'Ik weet het.' zei Arthur lachend. 'Ik ben prachtig.' Hoofdschuddend keek Julia lachend toe terwijl Arthur nog steeds druk bezig was met het showen van zijn looks. Om hem nog wat aan te moedigen floot naar hem om vervolgens te grijnzen.       Al gauw vroeg Arthur hoe het met haar ging, waarop Julia niet anders kon dan antwoorden dat het goed met haar ging, ondanks enige tegenslag in haar leven, had ze haar leven nu op de rit en genoot ze er volop van. Toen Julia hem de vraag terug stelde haalde Arthur in eerste instantie slechts nonchalant zijn schouders op "Het gaat wel goed" was zijn antwoord, maar zijn stem klonk onverschillig, iets wat vraagtekens op riep bij Julia, iets waar ze hem later in de week zeker nog naar zou willen vragen, maar ze vond niet dat het daar nu het moment voor was "Dat is fijn om te horen" antwoordde ze hem dan ook.       Al gauw zag Julia dat Arthur werd afgeleid door geluiden die van de gang kwamen, iets wat haar deed glimlachen, ondanks dat zijn uiterlijk veranderd was, was zijn innerlijk dat wat dit betreft niet. Voordat Julia het goed en wel doorhad, had Arthur haar al bij de pols vast en trok hij haar mee de gang op. Om een één of andere valpartij te voorkomen besloot ze maar met hem mee te lopen, een geamuseerde blik in haar ogen.       Eenmaal op de gang ontmoetten haar ogen al gauw een andere jongen, Joshua. Net toen ze hem wilde begroetten was Arthur haar voor "Josh" riep Arthur, net zo vrolijk als toen hij haar net begroette. Geamuseerd keek ze toe hoe Arthur op Joshua afstoof en hem in een omhelzing trok. 'Kijk, Julia, als we het over glow ups hebben dan heeft Joshua wel gewonnen.' Zijn woorden deden haar grinniken waarna ze eindelijk haar kans zag Joshua te begroeten "Hee, Joshua" riep ze vrolijk naar hem. 'Ik wist niet dat je nog knapper kon worden dan je al was,' zei Arthur met een grote grijns op zijn gezicht tegen Joshua. Iets wat voor een geamuseerde blik in haar ogen zorgde "Oke, oke, I'll admit, Josh, you are looking good" grinnikte ze zacht.

---

When you're broken and you're shatterd love will save you from disaster.

---

21 | Arriving | Living room | Eirene, Baibey, Dan & Santino | Outfit

---

"Oh jij!” roept Eirene spontaan uit, zodra ze doorheeft wat er gaande is. Nog voor ik me goed en wel omgedraaid heb om te kijken wat ze van plan is zie ik haar al achter me aan rennen. Ik gil het opnieuw uit, terwijl ik ongeacht de koude mijn wangen voel gloeien van de warmte die het hollen me brengt. De sneeuw zorgt ervoor dat iets dat anders simpel zat is een heuse uitdaging wordt. “Hier jij!” Tussen het ontwijken van de sneeuwballen door zwaai ik vrolijk terug naar de mannelijke figuren, al komen ze me -zo dik ingepakt- niet meteen bekend voor. "Eirene!" brul ik lachend als ik onverwachts opeens een sneeuwbal in mijn nek voel. Blijkbaar was de roodharige dame sneller dan ik ingeschat had. Ik wil me omdraaien op om de één of andere manier wraak te nemen als ik merk dat Karma dat taakje al voor me opgelost heeft. Nog net zie ik Eirene een vreemde buiteling nemen, alvorens ze pardoes de sneeuw in rolt. Mijn eerste reflex is naar haar toe te gaan, om te kijken of ze zich niet bezeerd heeft, maar ik ben pas halverwege of ik hoor haar al lachen. Pas nu ik gerust gesteld ben dat ze in orde is sta ik mezelf toe ook om het hele voorval te lachen. Zulke stoten komen alleen wij tweetjes tegen. Ik ploeter nog wat verder door de dikke laag sneeuw en neem de hand van mijn zielsverwante in die van mij, zodat ik haar overeind kan helpen. "Komop, Blossom," grinnik ik, verwijzend naar de Powerpuff Girls zoals we vroeger wel eens deden. Hoe erg Santino het haatte om Buttercup genoemd te worden maakte het alleen maar leuker om het wél te doen. En Bubbels... Wel, wie beter dan ik, toch? "Volgens mij hebben we wel een warme choco verdiend." Ik ga achter Eirene staan en wrijf de witte vlokken van haar jas en broek af, waarna ik ook mijn hand een keer door haar haren haal om het merendeel van de sneeuw weg te vegen. Vervolgens sla ik een arm om haar middel en neem dan ook de slee mee tot aan de deur. Daar maak ik de koffers los en geef deze door aan Eirene, zodat ze ook binnen komen te staan. Als laatste stap ik zelf door de deur en sluit deze, zodat de heerlijke warmte binnen blijft. Mijn dikke winterjas hang ik aan de kapstok en ook mijn schoenen doe ik uit, zodat de vloer dadelijk niet vol derrie ligt. Hierdoor komen mijn twee verschillende sokken tervoorschijn. Ik grinnik een keer en wiebel met mijn tenen, om de laatste koude eruit te verjagen, alvorens Eirene opnieuw bij de hand te nemen en haar achter me aan de woonkamer in te trekken. De eerste persoon die me opvalt is een gek geklede man en amper een fractie van een seconde later weet ik zeker wie die man dan wel mag wezen. "Baibey?" lach ik luidop.

---

Bicycle, unicycle, unitard. Hockey puck, rattlesnake, monkey, monkey, underpants.

DANIEL CAYDEN HAYES

Camilla verliet de keuken even waardoor we nog met vier waren in de keuken, echter viel er toch een lichte stilte tussen ons. Ik mocht Esper wel, maar we waren niet echt vrienden, Bailey keek me even mokkend aan. ‘Ik heb daar een haardvuur. Werkt vast ook.’ Seinde de jongen met een kniktje naar de woonkamer. Vervolgens nam hij een pizza uit een lade wat me even deed fronsen, wat deed die pizza daar? En oh gosh. Mijn gezicht vertrok even van de vreemde combinatie dat hij nu in zijn mond propte. ‘Kan iemand even de vet ton aangooien, ik heb een avondhumeur en ik heb zin in gefrituurde kip.’ Mompelde de jongen vervolgens ik begon stilaan de eindjes aan elkaar te knopen. Ah iemand lijkt wat jaloers. Niet dat hij dat hoefde te zijn gezien Camilla en ik gewoon vrienden blijven.
"Baibey?" hoorde ik iemand plots luidop lachen, toen ik omkeek zag ik Odie en Eirene die ook eindelijk het huis bereikt hadden. Ik glimlachte vriendelijk naar de twee en wachtte geduldig af tot de meiden Bailey begroet hadden. Echter begon het towh wel druk te worden in de keuken wat de kans ook groter maakte dat Bails zijn mond voorbij zou gaan praten. Na enkele minuten tikte ik even Bailey aan waarna ik dichter naar de jongen toe boog. “Hey kunnen we even praten? Prive?” ik keek de jongen even aan in zijn bruine puppy ogen waarna ik niet echt wachtte op zijn antwoord, en Bailey kidnapte door de jongen over mijn schouder te gooien. “Ik breng hem zo terug.” Grijnsde ik naar de mensjes in de keuken waarna ik Bailey naar een lege kamer bracht die ik meende te herkennen als de berging. Het was een grote ruimte dus kon ik de jongen met gemak terug op zijn beide beentjes zetten. “Sorry daarvoor Bails.” Verontschuldigde ik me tegenover de jongen echter als ik hem zo zag in dit licht , zo dicht op elkaar… Voor ik het wist had ik mijn lippen al op die van Bails gedrukt, niet voor heel lang maar genoeg om een glimlachje op mijn lippen te bezorgen en helemaal warm te worden. “ Ik heb je gemist.” Zei ik oprecht tegen de jongen, hij was nog steeds mijn beste vriend. “ Maar.. Kunnen we dit tussen ons houden? Niet iedereen hier hoeft te weten dat ik bi ben.” Zei ik wat zachter tegen de jongen.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH