Woensdag ben ik met school naar Ieper geweest en ik heb het op zijn zachtst gezegd indrukwekkend gevonden. Op dit moment ben ik er een blog over aan het schrijven, omdat ik het heel lastig vind om onder woorden te brengen:
Als volgende kwamen we bij een bos in de heuvels. Ik stond hier al foto's te maken voordat mij verteld werd van de ontploffingen die hadden plaatsgevonden en het landschap zo gemaakt hadden. Dit is denk ik nog wel het deel van het hele uitstapje wat ik het lastigste vind om te omvatten. Het hele landschap in de buurt, maar zeker dit bos, was zo vredig. Vredig is echt het perfecte woord om dit te beschrijven. Het is gewoon bizar om te beseffen dat deze mooie heuvels en meren gevormd zijn door ontploffingen, met het doel om de vijand te kunnen doden voor ze jou doodden. De laatste dagen heb ik al geprobeerd om dit met gedichten onder woorden te brengen. Tegelijkertijd voel ik me niet degene die iets over de oorlog kan schrijven. Ik weet er niets van, zelfs als ik er veel van weet. Ik heb geen idee hoe het was.
Anyway, in mijn poging het toch te verwoorden heb ik twee gedichten geschreven. Ik ben er nog steeds niet helemaal over uit wat ik er nu van moet vinden.
Het bos ademt
What has been done?
We dwaalden en verdwaalden en noemden sterren naar onszelf.
