Qampvuur || Activiteitentopic Qamp 2018 - Stamcafé

D A G       1

19:30. Ardennen, België. De tassen zijn gepakt, tegen iedereen is gedag gezegd en je personage loopt het Qamp-terrein op. Het kampvuur begint langzaam meer warmte te verspreiden en de vlammen nemen steeds meer ruimte in beslag. Iedereen is lang onderweg geweest en overal rammelen lege magen. In een hutje tussen de bomen wordt eten klaargemaakt door de kampleiders - Lyle en Amy. Je personage bevindt zich er nog geen minuut, maar... Daniël Morrigan bevindt zich nog geen minuut op het kampterrein, maar hij drijft nu al de spot met het hele gebeuren om te verbergen hoezeer hij eigenlijk in de war is. Logisch ook, als je recht uit het jaar 1771 gekatapulteerd wordt om marshmallows te roosteren boven een vuurtje in het heden - anno 2018. Bovendien hebben Lyle en Amy al zijn bezittingen afgenomen onder het mom van 'kampveiligheid'. Dan snapt niet waarom hij geen opium of drank mag bijhouden, of zijn mes. Hij denkt er juist het tegenovergestelde van. Als hij nog een uur langer nuchter moet luisteren naar deze nitwits, pleegt hij een moord. Alsof je daar zelfs wapens voor nodig hebt. De sociale leider die hij is, stelt hij zichzelf wel meteen voor en neemt hij vanzelf dominant de plaats in als leider. 'Camp Captain,' noemt hij zichzelf dan. Aangezien hij nog steeds met zijn hoofd in de achttiende eeuw zit, zorgt hij ervoor dat hij ieders nationaliteit te weten komt. Hollanders, Spanjaarden en Portugezen gaan al meteen op zijn mentale haat-lijst. Terwijl hij zichzelf profileert in de groep, houdt hij echter een oog op de keuken. Er zal zeker wel alcohol gebruikt worden in het eten, redeneert hij. Hij kan vast en zeker wel een fles lenen uit de keuken.

---

Dag een

(Note op voorhand: Darcy is een jongen, maar doet zich voor als meisje. Noah weet dat hij een jongen is, Jasmine niet. Jasmine en Darcy mogen elkaar niet zo door een momentje uit het verleden. Darcy heeft btw ook de gave om vuur te creëren.)

---

Noah bevond zich slechts één minuut op het kamp toen Darcy en Jasmine elkaar troffen. Jasmines neusgaten gingen lichtjes open en met een zelfzekere pas stapte ze Darcy’s richting uit. Noah sprong overeind om haar tegen te houden. Onzeker stak hij zijn handen naar haar uit. Jasmine keek hem ontevreden aan.
      ‘Komaan, Jasmine,’ zei hij met een onzekere glimlach. ‘We zijn er om te genieten.’
      Jasmines kaak verstrakte. ‘Ik geniet pas als mijn vuist in haar vuile gezicht belandt.’ Ze schoof Noah voorzichtig opzij en zette haar tocht verder. De kampleiders keken haar even vragend uit, maar richtten zich vervolgens weer op het kampvuur. Dat blinde moment was voor Jasmine het signaal om toe te slaan.
      Ze raakte Darcy recht tegen zijn kaak. ‘Dat verdien je, bitch.’
      Darcy wreef over zijn pijnlijke kaak en grijnsde vervolgens breed naar Jasmine. ‘Wil je het zo spelen.’ Darcy’s vlammen knetterden al in zijn handen toen Noah zich tussen beiden zette.
      ‘Kunnen we alsjeblieft aardig zijn tegen elkaar?’
      ‘Tuurlijk,’ zei Jasmine. ‘Zodra zij aardig wordt!’ Ze wees uitdagend naar Darcy.
      ‘Ik groet mensen tenminste niet met een slag in hun gezicht.’ Darcy legde zijn handen op Noah’s schouder. Noah schrok lichtjes en keek Darcy met grote ogen aan. ‘Maar omdat jij het ben, zal ik mijn best doen.’ Vervolgens bracht hij zijn hoofd iets dichter bij Noah’s oor. ‘Kunnen we elkaar straks misschien even in het privé zien?’
      Een blos verscheen op Noah’s wangen, maar Darcy had zich al weer teruggetrokken bij de andere studenten van Lapis Lazuli.
      ‘Arrogant klotewijf,’ brieste Jasmine. ‘Ik snap niet dat je met haar om kan gaan.’
      Noah legde zijn handen op zijn warme wangen en knikte een beetje. ‘Ja,’ zei hij stilletjes.

Dag één
Als er iets was wat Remus niet wilde, dan was het wel dit kamp. Hij voelde zich zo misplaatst. Wat moest hij, een monster, nou tussen al deze mensen?
Het voelde vooral bedreigend om hier rond te lopen. Overal waren nieuwe geuren, harde geluiden, voorwerpen waar hij het bestaan niet van had geweten en waarvan hij ook zeker niet wist wat hij ermee moest. De leiding had hem gezegd dat hij een tent op moest zetten voor de nacht, maar wat was een tent en hoe zette je die op?
Sirius was ook geen hulp. In tegendeel, hij was de reden dat Remus hier nu was en hij leek in volle teugen te genieten van Remus' paniek. Het maakte dat Remus het drukkende gevoel in zijn borst wilde negeren en wilde doen alsof het niks was. Sirius mocht hem niet zien falen. De man wilde de weerwolf zien breken, en Remus was vastbesloten dat niet te laten gebeuren.
Hij faalde.
Zijn ademhaling ging sneller dan de bedoeling was en zijn hart maakte overuren. Hij was zich van niks bewust, behalve het gevoel van gras onder zijn voeten op de een of andere manier. Het was een nieuw gevoel, maar waarom merkte hij dat op tijdens een paniekaanval.
Een hand werd in zijn nek gelegd. Remus verkrampte bij de aanraking. Hij wist van wie die hand was en wilde vooral bij hem weg. "We gaan hier een hoop plezier beleven," werd er in zijn oor gefluisterd. De hand volgde een van de littekens op zijn schouder.
Nee. Nee, nee, nee, nee! Het was niet goed. Helemaal niet goed. Sirius was het enige bekende hier, en juist degene die Remus wilde ontlopen. Hij had al te veel steken onder water gehad, te veel opmerkingen die hem pijn deden. Sirius lokte hem keer op keer uit, en Remus was bang dat hij in deze onbekende omgeving niet sterk genoeg zou zijn en Sirius daadwerkelijk zou doden. Hij durfde niet het monster te zijn die hij wel was.

Voor Sirius was dit kamp een ander soort hel. Hij had besloten Remus hiernaartoe te brengen omdat hij wist wat voor angst de onbekende omgeving de wolf zou brengen. Wat hij alleen vergeten was, was dat dat ook zou betekenen dat hij Remus met de buitenwereld zou moeten delen. Anderen zouden hem zien, met hem praten (of juist niet als ze bang zouden zijn voor de weerwolf) en Sirius haatte het idee nu al. Remus was van hem.
Toch liet hij de wolf na zijn eerste opmerking alleen achter. Hij had drank nodig, en snel. Als ze zouden weigeren hem die te geven, zouden ze wat meemaken. Hij was een Black. Een Black kreeg altijd wat die wilde.
Vijf glazen whiskey later begon het kamp pas mee te vallen. Het kampvuur was gestart en Remus zat iets verderop in een hoekje de mensen gade te slaan. Geen mensen die Sirius zou hoeven te laten verdwijnen dus. Goed. Misschien zou na glas zes het kamp zelfs wel leuk worden in plaats van 'heel iets minder verschrikkelijk dan verwacht'.

Dag 1

      Azra
Nog geen minuut bevond ik me hier in dit kamp en ik zag nu al dat ik verreweg de jongste was. Niet alleen qua leeftijd was ik in de minderheid, ook mijn geslacht was niet veelvoorkomend hier tussen de bomen. Ik telde slechts vier andere vrouwen, waarvan één kampleidster was. Ik sloeg mijn armen over elkaar en nam de situatie nog eens in me op. Een ongemakkelijk gevoel bekroop me bij het zien van al die onbekende mensen - waarvan veel dronken mannen waren. Nu had ik twee vaders en was ik niet per definitie bang voor mannen, maar mijn vaders hadden me wel altijd gewaarschuwd voor dronken mannen; ze schenen snel handtastelijk te worden. Misschien was dit kamp een grote fout geweest. Ik wilde veranderen, meer vrienden maken en meer dingen doen, maar dit niveau was wellicht te hoog voor me. Deze mensen zagen eruit alsof ze alles wat het leven te bieden had al eens hadden meegemaakt, waardonder drank, drugs, seks - en rock 'n roll. Ik werd me ontzettend bewust van alle dingen die ik niet had gedaan en ik voelde me een kind. Thuis werd ik als volwassene behandeld, maar hier voelde ik me een twaalfjarige. Ik hoopte dat deze mensen niet zo gevaarlijk waren als een aantal van de mannen eruit zag. Zou dit wellicht een kamp zijn voor criminelen en was ik per ongeluk uitgenodigd?
      "Hey." Mijn hart leek een slag te missen en ik hapte naar adem, terwijl ik een stap opzij deed. "Sorry, ik wilde je niet laten schrikken," lachte het meisje. Afgezien van de hartverzakking die ze me had bezorgd, zag ze er erg vriendelijk uit. Het kampvuur scheen op haar gezicht en het wekte de illusie dat de sproeten op haar gezicht dansten. Ze had lichtblond haar tot boven haar schouders en dat maakte haar gezicht zo lief dat ik haar spontaan in mijn armen wilde nemen en wilde knuffelen. "De rest van de mensen hier lijkt niet echt van onze leeftijd te zijn, dus ik dacht dat ik het beste maar gewoon kennis met je kon gaan maken." Ze beet op haar lip en leek plots heel onzeker.
      Ik besefte me dat ik nog niets had gezegd en snel stelde ik me voor. "Nee, je hebt gelijk. Ik was al bang dat ik hier het enige pubermeisje was," lachte ik op mijn beurt. "Ik ben Azra." Twijfelend stak ik mijn hand uit. Was dat eigenlijk wel iets wat mensen van onze leeftijd deden?
      "Iva." Ze schudde mijn hand en de glimlach keerde weer terug op haar gezicht. "Kom, dan laat ik je de hut zien waar we slapen. Oh, en probeer die alcoholwalm te negeren." Ze knipoogde en nam mijn koffer van me over.

Dag 1

Toch een beetje onzeker kwam Alexander op het kampterrein aan, al liet hij hier uiterlijk niets van merken. Anderen mochten niet weten dat hij zich hier eigenlijk een beetje misplaatst voelde. Hij wist zeker dat hij bij verre de oudste was, behalve als er ook nog een andere onsterfelijke was, maar die kans was klein. Dat was helaas de keerzijde van ruim 2000 jaar oud zijn.
Toch had Hephaistion het een goed idee gevonden dat hij mee zou gaan op dit kamp, zodat hij hopelijk weer tot rust zou kunnen komen. De recente gebeurtenissen hadden veel van hem geëist en hij voelde zich gesloopt. Toch hoopte hij wel op nog een beetje actie tijdens dit kamp, want de hele tijd stilzitten was niets voor hem.
Hij kwam bij het kampvuur zitten en keek een beetje rond naar de andere mensen die er waren. Meer mannen dan vrouwen en ook redelijk veel van rond zijn uiterlijke leeftijd. De meesten zagen er uit als van deze tijd, maar er zat ook een man tussen die zomaar uit de 16e eeuw had kunnen komen, en zich ook direct nogal dominant gedroeg. Je wist maar nooit of dat ook daadwerkelijk zo was, misschien had Chronos hem wel naar het heden gestuurd, al vroeg Alexander zich af wat de prijs daarvoor dan geweest zou zijn. Alouden gaven nooit gratis geschenken.
Alexander wilde voorlopig nog even de kat uit te boom kijken, zodat hij wist wat met wat voor mensen hij de komende tijd zou moeten doorbrengen. Maar hij had nu al het vermoeden dat hij niet zo goed overweg zou kunnen met de vent die zich al "Camp Captain" had genoemd. Hij zou zelf zoveel beter zijn in het leiden van een groep, alleen al omdat hij wel wist hoe zich op te stellen naar de andere mensen. Jezelf opdringen wekte alleen maar weerzin op. Je moest juist subtiel de leiding nemen en zorgen dat ze je aanbeden.

Malise, Dag 1
Malise voelde de kriebels in haar maag, terwijl ze het kampeerterrein betrad. Het was lang geleden voor haar dat ze op aarde rond had gelopen, of als ze heel eerlijk was, zou ze eigenlijk pas over driehonderd jaar geboren worden. De aarde van deze tijd kende het meisje niet, de aarde van de toekomst was haar thuis - voor zover ze dat nog thuis kon noemen. In Lumorion had Malise haar ware plek gevonden, maar het meisje kon niet ontkennen dat ze het prettig vond om even uit de andere wereld ontsnapt te zijn.
      Het meisje ging vermoeid naast het kampvuur zitten, en strekte haar benen uit. Het was een lange tocht geweest naar het kamp, omdat Malise niet had geweten hoe het hedendaags vervoer te gebruiken. Ze had een raam in de buurt weten te vinden, waardoor ze deze wereld binnen was gekomen. Maar dat raam, die opening, was nog ver van het kamp geweest. En dus had Malise toch wat kilometers in de benen zitten. Met een lichte glimlach keek Malise naar het vuur. 2018, wauw. Het leek haast een droom om in de begin-eeuwen van de technologie rond te lopen. Malise was benieuwd naar wat voor primitieve technologie ze hier gebruikten. Waarschijnlijk was het rotzooi vergeleken met het spul wat ze bezat in het jaar 2363, maar het was nog altijd beter dan Lumorion, waar dingen zoals technologie helemaal niet bestonden.
      Nieuwsgierig keek het meisje om zich heen. Er was een enorme diversiteit van mensen in de kring. Een persoon die zo uit Lumorion haar gevolgd kon zijn, middeleeuws van kledij. Alhoewel, misschien net iets anders. Ze zag simpele shirts en broeken, jurken die kort en zwierig waren. Heel anders dan dat ze de laatste jaren gewend was. Maar wat vooral Malise gerust stelde, was dat niemand in militaire kledij was. Het jaar 2018 was een jaar van vrede geweest, de derde wereldoorlog moest ver weg zijn van deze tijd.

Even side note: Mijn personage komt uit een andere wereld, op dit moment. Een wereld met middeleeuwse invloeden. Om het heel moeilijk te maken: Officieel is ze geboren in 2348 (:

Movieposter:

Soundtrack: Klik

O N B E M A N D       H A R T

Soundtrack 1.      Imagine Dragons - Believer 2.      Panic! at the disco - Hurricane 3.      Woodkid - I love you 4.      Gregory Alan Isakov - This Empty Northern Hemisphere 5.      David Bowie - Stay 6.      James Blake - Retrograde 7.      Céline Dion - It's all coming back to me now 8.      Nicki Minaj - Chun Li 9.      Lucas Nord - Don't need your love 10.      Hamilton - You'll be back

(Qua cast ben ik enkel zeker over dat ik Eddie Redmayne wil als Thomas Garrick lol maar misschien dat ik me later nog waag aan een modellencast ipv hollywoodcast)