[RPG • 200] University of Washington DC • Speeltopic - Speeltopics

"Good morning everyone, I hope everyone will enjoy this new school year. Be sure to keep an eye out, because I'm always watching. xoxo, yours truly" ●●● Antonio Romano      Rechten      Sombre      1.1      football captain Tyler Castillo      Geneeskunde      Maluma      1.4      Juaquin Powell      Geneeskunde      Naestivate      1.1      cheerleader Riley Haynes      studie      Pines      1.4      antisocial nerd Dawson Anderson      media      Kavinsky      1.4      the boy next door Daniel Dooley       Werktuig bouwkunde      IrisWestAllen      1.4      Righteous Rebel naam                  studie            Hopps            pagina naam                  studie            Writtenwords            pagina Layla Casey            studie            Ricciardo      1.2            cheerleader Alessandra Diangelo      Psychologie      Maluma      1.2      cheer-captain Safae Rahman      studie            Remiinds      1.2      fitgirl Dawn Thorne      studie      xJess      1.4      the nerdy one Jacinta Fray      Fotografie      nerys      1.3 Tempest Moore      Geschiedenis      Condor      1.3 Alaska Monet      Archeologie      Eostre      1.4      bones Jody De Lacour      Muziek geschiedenis      Sombre      1.4      musical rebel

---

●●● The dormrooms, De kamer beschikt over een bed, een bureau en een kast. Alles mag weg worden gehaald en opnieuw worden ingericht. Mochten de meubels niet worden terug gebracht, volgt er een boete van 1100,- per persoon. Dus ook bij een gedeelde kamer. Single room ●●● Double room ●●● Op de kamer mag officieel niet worden gerookt of gedronken. Geluidsoverlast bedraagt een boete van 150,- per kamer en bij geweld een verhoging van 200,- per persoon. Verder mag je mensen uitnodigen op je kamer en mag je je vriend of vriendin bij je laten slapen.

---

●●● START Washington DC      29°C      sunny      13:00      at the university Het is de eerste middag na de studenten zijn aangekomen. De eerste nacht is achter de rug en de studenten bereiden zich vandaag voor op de eerste schooldag die morgen begint. Vanavond is er een gemaskerd intro feest waar alle studenten zijn uitgenodigd, ook de studenten die niet in het eerste jaar zitten.       Ondanks de maskers weet de dame of heer die de roddels versprijd ongetwijfeld wie je bent. Denk na over wat je doet, met wie je dat doet en of dat wel zo slim is.       "I can't wait to see you all tonight. Wear pretty masks and hide yourselfs, because I'm on the watch. xoxo, yours truly"

---

---

- thank you for existing -

Van mij.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

MT

---

How far is far

Minee

---

El Diablo.

Mt

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

MT.

---

Tommi, ich glaub, ich hab' Heimweh. Ich will mal wieder am Rhein stehen.

MT

---

• His arms feel more like home than any house ever did. •

Mt

---

Bowties were never Cooler

mt

---

We were the forever that didn't last

• 23 • Fotografie • With Dawson •

Mijn kamer was nog een lichte puinzooi geweest toen ik hem verlaten had. Een van koffers lag wagenwijd open op bed, terwijl de andere twee nog in het midden van de kamer stonden te wachten tot ik ze een keer zou uitruimen. Een paar lege dozen stonden tegen de muur opgestapeld, welke ik nog van plan was in elkaar te vouwen en ergens achter in de kast te plaatsen, maar ik had er geen zin meer in gehad en had nood gehad aan wat bekende gezichten in plaats van de vier muren van mijn kamer waar ik nog een lange tijd moest vertoeven.
      Ik was oprecht blij geweest om een paar vriendinnen tegen te komen, waar ik een kort praatje mee had gemaakt alvorens ik Dawson tegen was gekomen. Mijn lippen vormde zich haast direct tot een glimlach zodra hij in mijn zicht verschenen was. Nu leunde ik lui tegen hem aan terwijl ik op mijn telefoon scrolde, op zoek naar een leuk masker voor het feest van vanavond.
      “Jij gaat toch ook?” bracht ik uit, doelend op het feest van vanavonden drukte het scherm van mijn mobieltje uit waarna ik me iets omhoog duw zodat ik mijn donkere kijkers over het gezicht van mijn beste vriend heen liet glijden. “Mag ik je masker zien?” grijnsde ik speels, waarna ik mijn hand onder mijn kin plaatse en er lichtjes op leunde. Ik kon me niet voorstellen dat Dawson een feestje over zou slaan, dus vermoedelijk was de vraag meer dan overbodig geweest, maar ik onderbrak zo de korte stilte die er even geheerst had; welke niet onaangenaam was geweest.
      ”Ik ben blij je weer te zien,” bracht ik vervolgens uit en grinnikte even vanwege het gegeven dat ik dit ook gezegd had toen ik hem eerder tegen was gekomen. Ik was sowieso blij geweest om de meeste van mijn vrienden weer te zien, maar dat Dawson net iets meer was, was op bepaalde fronten wel duidelijk.


[Firstposttrouble, dus een beetje crap, sorry. :')]

[ bericht aangepast op 5 sep 2018 - 20:52 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

JODY             history of music      21      first year      with dawn      outfit      hallway       Met een zucht gooide ik mijn kastdeur dicht. Eindelijk had ik iets wat ik aan wilde op deze dag. Het was dan misschien wel bijna dertig graden, maar toch had ik een trui aan. Nouja, trui, hij was doorzichtig? Ik wist niet helemaal hoe ik dit kledingstuk nou moest noemen. Ik trok mijn riem nog iets strakker aan en liet hem om mijn taille hangen. Ik trok mijn spierwitte Vans onder mijn broek aan en spoot als afsluiter nog wat parfum op. Ik had al wat mascara op en mijn wenkbrauwen door geborsteld, dat was eigenlijk ook alles wat ik deed. Neuriënd gooide ik mijn tas over mijn schouder en liep ik richting de deur, waarna ik de gang op ging. Bijna meteen liep ik tegen iemand aan.       'Jezus, kan m'n kont ook nergens keren in deze verdomde school.' Gromde ik dan ook meteen. Ik haalde even diep adem en bekeek de dame waar ik tegen op was gebotst.       'Uh, sorry, ben het hier nog niet gewend.' Probeerde ik het goed te praten. Het klonk waarschijnlijk niet heel gemeend, maar ik was nou eenmaal niet zo goed in mijn excuses aanbieden. Deze school ging daar vast geen verandering in brengen.

---

- thank you for existing -

MT.

---

and what about it?!

---

Dawson had geen flauw idee hoe hij het deed, maar binnen één dag had hij het voor elkaar gekregen zijn kamer of zijn helft van zijn kamer een complete rotzooi te maken. Gister had hij nog netjes al zijn kleding in de kast geduwd en al zijn spullen zo goed en recht mogelijk neer te zetten, maar vanochtend was hij alweer wat kwijt, iets wat had geresulteerd in dit. Het leek wel als of er een wervelwind door de kamer was getrokken. Wonder boven wonder had Dawson het in ieder geval nog net voor elkaar gekregen om de spullen echt aan zijn kant te houden, om een verloren sok onder Dan zijn bed dan, maar dat het bij die enkele sok was gebleven was al bewonderenswaardig. Snel viste Dawson de sok dan ook onder het bed vandaan en gooide hij die achteloos op zijn bed neer, dat kwam later nog wel. Net zoals de rest van zijn troep opruimen, tenminste dat was wat Dawson zich zelf voorhield, maar zich zelf kennende zou de kamer er pas weer echt netjes uitzien wanneer hij naar huis ging aan het einde van het schooljaar.
Dawson zijn plan was geweest om nog even snel naar de supermarkt te gaan die net buiten de campus lag, om wat eten op te zoeken, maar bij de supermarkt was Dawson een uur later nog altijd niet. De reden was Jacinta die Dawson tegen het lijf aan was gelopen en ja toen had hij niet eens meer gedacht aan de reden dat hij zijn kamer in de eerste instantie had verlaten. Inmiddels zaten ze ergens buiten op het gras, het was veel te warm om binnen te zitten. Veel te warm om binnen te zitten en veel te warm om een dikke trui aan te hebben. Het was wel duidelijk dat Dawson niet geweldig was in het weer inschatten, hij keek nooit naar hoe warm het was en deed alles dan ook op gevoel. Zijn gevoel vandaag was totaal verkeerd geweest. Daarom had hij zijn trui alweer uitgedaan en in het gras neer gelegd. Wat was het toch belachelijk warm. Jacinta die tegen hem aan leunde maakte dit niet meteen veel beter, maar toch zei Dawson er weinig van. “Jij gaat toch ook?” zei Jacinta, Dawson had half meegekeken op de telefoon van de jongedame en had gezien dat ze nog naar maskers aan het kijken was. Hieruit kon hij ophalen dat ze dus doelde op het feest vanavond. Dawson knikte, natuurlijk kon hij dat niet missen.
“Mag ik je masker zien?” Vroeg Jacinta vervolgens, een zachte lach rolde over Dawson zijn lippen heen. 'Het hele punt van zo'n gemaskerd feest is dat je niet meteen door hebt wie wie is.' zei Dawson. 'Als ik je mijn masker laat zien dan herken je me meteen, waar is de fun in dat?' Ergens gokte Dawson dat Jacinta hem als nog wel zou herkennen, een masker zou je iets van onbekendheid moeten geven ofzo, maar lieten we even eerlijk zijn... dat deed het niet. Dawson wist niet hoe het met andere maskers zat maar met zijn masker kon je alleen het gebied om zijn ogen niet zien, neus, mond en haar zou al genoeg verraden en als dat het niet was kon lichaamsbouw ook al veel zeggen.
”Ik ben blij je weer te zien,” zei Jacinta vervolgens, opnieuw, dit had ze eerder ook al laten blijken. 'Ik ook om jou te zien,' zei Dawson, terwijl hij iets achterover leunde. 'Weet echter nog niet of ik blij ben hier weer te zijn, het idee van vast zitten achter die ramen staat me ook niet meteen weer aan,' zei Dawson terwijl hij naar de ramen van het universiteitsgebouw knikte.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

---

---

Archeology — 21 — bones — kantine — outfit — alone       Ik staar ongelovig naar het aanplakbiljet in de kantine van de universiteit. In mijn hand hield ik een dienblad met een vegetarisch broodje met kaas, een pakje sojamelk en een zakje met snackwortels.       Hoe had ik kunnen vergeten dat er een gemaskerd bal was vanavond? Dat deden ze tenslotte elk jaar. Ik probeerde niet hardop te kreunen. Ik hield niet echt van feestjes, vooral niet van die feestjes waarvoor je je moest uitdossen. Vorig jaar was ik wel geweest, maar dat masker was al lang weg. Ik wist dat ik wel heen moest—al was het alleen al om niet ten prooi te vallen aan die man of vrouw die roddels verspreidt.       Ik liep weg van het afiche en ging aan een lege tafel zitten dat uitzicht bood over een stuk groen, iets wat ook in DC niet veel te zien was. Dat er uberhaupt iets groeide in zo'n grote, vervuilende stad vond ik bijzonder.       Ik nam een hap van mijn broodje en haalde een boek uit mijn tas. Ik had de hele ochtend gespendeerd aan het uitpakken van mijn spullen. Ik moest hierna nog één doos, en dan was ik klaar. Mijn maag was echter zo erg gaan knorren dat ik noodgedwongen naar de kantine moest om iets te eten—ik had namelijk nog geen boodschappen kunnen doen.       Ik zakte iets onderuit in mijn stoel en sloeg het boek open op de plek waar ik gebleven was.

---

We were the forever that didn't last

• 23 • Fotografie • With Dawson •

Een zachte lach rolt uit Dawson zijn mond zodra ik hem vroeg naar zijn masker alvorens hij knikte op de vraag of hij ook ging. Het was een stomme vraag geweest, uiteraard. Dawson sloeg zelden een feestje over en ik gaf hem daar zeker geen ongelijk in. Zelf hield ik namelijk ook wel van een feestje en was ik dan ook op de meeste wel te vinden, al was het maar om te dansen.
      ”Het hele punt van zo'n gemaskerd feest is dat je niet meteen door hebt wie wie is,” sprak Dawson vervolgens geamuseerd. “Als ik je mijn masker laat zien dan herken je me meteen, waar is de fun in dat?”
Heel even trok ik een pruillip, maar vormde mijn lippen al snel weer tot een glimlach. Hij had een punt, dat moest ik hem nageven, maar ik betwijfelde het of ik hem niet zou herkennen in een drukke menigte met gemaskerde gezichten. Om de een of andere reden reageerde mijn lichaam haast instinctief op het zijne, zelfs wanneer ik hem nog niet zag, maar wat ik dan ergens afschoof op het gegeven dat ik de jongen op bepaalde andere fronten ook net iets beter had leren kennen. Veel beter zelfs. Om eventuele opkomende blossen te verbergen beet ik op mijn onderlip en blikte over het lange grasveld heen.
      ”Ik ook om jou weer te zien,” reageerde Dawson ondertussen. “Weet echter nog niet of ik blij ben hier weer te zijn, het idee van vast zitten achter die ramen staat me ook niet meteen weer aan.”
Kort blikte ik naar hem op en kantelde daarbij mijn hoofd zo, zonder deze van zijn schoot af te halen. Ik snapte ergens wel waar hij op doelde, nu we weer terug waren betekende het dat we weer vele uren achter de lesbanken vertoefde en daar had ook ik niet evenveel zin in.
      ”Je overleeft het vast wel,” glimlachte ik zacht terwijl mijn vingers met een lange lok van mijn haar besloten te spelen. “En anders hebben we de weekenden toch nog, of eventueel een vrije avond?” Bemoedigend keek ik hem aan, waarna een blik vol ondeugd volgde. “Of we spijbelen stiekem een keer. . .”

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

---

- 20 - With Joaquin -

Haast vermoeider dan ik was voordat ik gisteravond naar bed was gegaan stond ik op. Ja, ik was gister veel te laat naar bed gegaan en had uiteraard ook nog uren liggen malen. Niet dat mijn slaapritme hiervoor zo goed was. Het werd iedere avond, of ochtend, wel vier uur. Ik zocht gewoon een uitweg, ik trok het niet meer op mijn oude universiteit. Ten eerste was de opleiding die ik daar volgde al niets voor mij en ten tweede waren de mensen daar net zo erg als de studie zelf. De keus voor de volgende opleiding was eigenlijk niet zo moeilijk, ik wist al heel lang wat ik wilde doen maar natuurlijk was ik bang dat ik het niet zou redden, dus koos ik maar voor de veilige optie. Wat hier dus in had geresulteerd. Maar desalniettemin had ik best zin in dit jaar. Niet alleen door het feit dat ik een opleiding ging volgen die ik wél leuk vond, maar ook om het feit dat Joaquin hier ook naar school ging. Het klonk in mijn hoofd nu echt heel stalkerig, en heel misschien was het dat ook wel een beetje. Ik ging niet liegen, ik had best wel een ding voor de jongen. Hij was ook gewoon enorm leuk, maar echt veel tijd had ik niet meer met hem door kunnen brengen voor we beiden onze eigen weg gingen. Ik vraag me af of hij mij überhaupt nog wel kent. Vast wel, toch? Ik kon alleen maar hopen dat hij me niet straal voorbij zou lopen. Stiekem had een groot deel in de keuze van mijn nieuwe universiteit er wel van afgehangen of Joaquin er wel of niet ook zou zijn. Het was niet alsof ik hier alleen voor hem was, ik vond de opleiding oprecht leuk, maar het had wel meegeteld. Snel had ik gedouchet en mijn kleding aangetrokken. De kleding waar ik gister een uur over heb gedaan om uit te zoeken, want veel verder dan grafische shirts van onder andere dingen zoals Marvel, DC en Ghostbusters kwam het niet. Toch had ik enkele "normale" dingen er tussen kunnen vinden en droeg ik nu voor het eerst in misschien vier jaar weer een blouse. Niet dat ik het nou zo comfortabel vond zitten, maar ik wilde niet weer gelijk de eerste dag overkomen als een enorme nerd, ook al was ik dat dus echt wel. Stiekem was ik best blij dat morgen de lessen pas begonnen, zo had ik vandaag de tijd om Joaquin op te zoeken. Daar was stalker Riley weer. Heel eerlijk had ik hem gewoon gemist. Hij was nou eenmaal al een hele tijd mijn beste vriend, dat ik hem leuk -leuk vond was pas van de laatste tijd. Dus ja, gemist had ik hem zeker. Eenmaal buiten begon mijn zoektocht naar de jongen. Gelukkig duurde het niet al te lang voor ik hem vond. Helaas stond hij tussen allemaal andere mensen, wat mij al iets zenuwachtiger maakte. Ik stond even stil in een poging al mijn moed bij een te rapen en op hem af te stappen. In plaats daarvan riep ik zijn naam, wat natuurlijk niet mijn helderste moment was aangezien nu al de aandacht op mij gericht was. Het hielp wel aangezien hij naar mij toe kwam lopen. Zonder ook maar iets tegen hem te zeggen omhelsde ik hem, wat misschien ook niet heel slim was aangezien we elkaar al een tijd niet gezien hadden. Al snel trok ik weer terug en richtte ik mijn blik wat beschaamd op de grond. 'Hey...' bracht ik wat dom grinnikend uit. Wat ging dit toch weer soepel. Ik wist mezelf niet zo goed een houding te geven, dus had ik mijn armen maar wat over elkaar en schonk hem af en toe een vluchtige nerveuze blik. 'Ik heb je gemist.'

---

How far is far