Soren Virtanen
•••
Human • Guardian • 25 • Outfit • @ Woods • & Laurel, Maddie, Nox/Hadeon
|
Wanneer Soren de zachte snuit van de vrouwelijke alfa tegen zijn hand voelt, worden zijn gedachten ingenomen door de gewaarwording van haar aanraking. Alsnog glijden zijn kijkers af in richting van de wonden op haar lichaam — bloed nog steeds snel naar buiten stromend. Wanneer Soren de klauwen van de demoon voor de geest tracht te halen, schiet er een rilling langs zijn ruggengraat. Gedurende zijn vele reizen heeft hij dit nooit eerder gezien, een half demoon. Voor nu besluit Soren al zijn opkomende vragen naar de achtergrond te duwen, verdrukkend.
'Paarse substantie, Laurel. Paars — in het bos.' Alhoewel de woorden geen enkele betekenis hebben voor Soren zelve, voelt hij voornamelijk geïrriteerde gevoelens bij de zwakker wordende stem. Het was immers deze stem die hem zojuist heeft verteld over Noora's moordenaar — hem gebroken achterlatend. Ondanks zijn gevoelens weet hij zijn concentratie vast te houden, zwijgzaam. Daarentegen wordt Laurel alsmaar onrustiger — haar grommen nu en dan laag opvlammend. Wanneer ze zichzelf richting de rode wolvin tracht te draaien, ondersteunen Soren's handen haar kop. Ondanks haar verwondingen blijft Laurel een alfa — gevoelens van trots overspoelen hem. Alsnog maakt Soren zelf een grommend geluid wanneer de alfa moeizaam overeind tracht te komen, steunend op hemzelf. Natuurlijk zou Laurel nooit de tijd gebruiken om te helen — niet zoals hij zou willen. Wanneer Laurel zichzelf van de rode wolvin af heeft gedraaid, richt ze haar gouden kijkers bezorgd op de zwartharige jongeman. Voordat Soren het goed en wel in de gaten heeft — stapt ze moeizaam naar voren, nogmaals tegen hem aan vallend. De zachte vacht van Laurel streelt zijn handen wanneer hij haar zacht ondersteunt, voorzichtig. De blik in haar kijkers is voldoende — maar laat hem moeizaam slikken. 'Ja.' Het woord is een fluistering — maar Soren laat Laurel alsnog voorzichtig los. Voordat Soren zichzelf richting de zwartharige jongeman weet te begeven, graait hij zijn pistool van de bosgrond. Nadat hij een korte blik op zowel de jongen als het pistool heeft geworpen, stopt hij het achter zijn jeans broekband — het stalen metaal koud tegen zijn onderrug. Daarna knielt Soren neer bij de jongeman, zijn wonden inspecterend. 'Mocht er iets in je huidige toestand kennis hebben over mijn zuster Noora, vertel je het me beter.' Ondanks zijn harde ijskoude woorden, haalt Soren een klein tinnen blikje uit de binnenzak van zijn denim jack. Nadat hij het blikje stevig tussen zijn tanden heeft geklemd, haakt hij zijn vingers door de gaten — veroorzaakt door Laurel's scherpe tanden — in het shirt van de gewonde jongeman. Het duurt niet lang voor er een scheurend geluid klinkt, de doorweekte stof openvallend om de bloederige verwonding te tonen. Ondanks de bloedstroom weet Soren dat er slechts minimale littekens over zullen blijven. De jongeman had geluk dat Laurel zichzelf in bedwang heeft gehouden. 'Ik ben Soren — dit zal pijn gaan doen.' Terwijl zijn woorden de doodse stilte doorbreken, draait Soren het blikje open — de geur van kruiden sterk. Woordeloos haalt Soren zijn vingers door een dikke groene pasta, welke hij vervolgens ietwat hardhandig op de geopende wonden duwt. Met zijn vrije hand houdt Soren de vrije schouder van de jongen tegen — hem zo stilhoudend. 'Stil. Geef het een paar minuten. Het werkt verdovend.' Soren weet dat het de pijn niet weg zal nemen — dat gedeelte is slechts psychologisch — maar de verdovende werking is de werkelijkheid. Vanwege zijn contacten heeft hij de pasta gekregen van een warlock genaamd Halvard. Soren heeft het zelf meerdere malen gehanteerd — voor alles en nog wat — met geweldig resultaat. Grommend sjort Soren aan het witte shirt onder zijn trui, dusdanig hard totdat er een stuk afscheurt. Met beide handen wikkelt hij de reep stof rondom de nog bloedende schouder — de knoop aantrekkend met behulp van zijn tanden voor kracht. Snuivend test hij de stof op druk, tevreden toekijkend dat de bloedstroom langzaam vermindert. 'Voor nu is het het beste om m'n mes te laten zitten in je bovenbeen. Zo blijft het bloed binnen. Al je wonden zullen gehecht moeten worden.' Soren draait zichzelf om richting de alfa, zijn kaken strak op elkaar. 'Wiens huis is het dichtstbij? Hij moet niet lang wachten. Voor nu is hij stabiel.' |
|
[ bericht aangepast op 25 mei 2020 - 13:20 ]
•