[RPG • 0] Experium || 01 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdiend heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Een leerkracht spreek je aan met dokter of professor. Er wordt les gegeven op school door de verschillende wetenschappers.
*Elk personage heeft een strict dieet dat speciaal afgestemd is op jou personage en zijn gave
* Je hebt je gave vanaf je geboorte of is op een bepaalde leeftijd ingespoten via een injectie.
(Wordt evt. nog verder aangevuld).

Rollentopic: Klik hier

---

Personages

      • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User
• Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater
• (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater
• Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter
•(studieobject) 7223 (Michiel)• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn

• Vienna • 20 • Telekinese • Williams • Slughorn
• Fayr Fixfault • 19 • Repareren • Navkar• ProngsPotter
•(studieobject) 8102 •15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter
• Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater
•Fersephone • 19 • Slopen • Gates • Slughorn

Kamerindeling

Er zijn vijf houses: Panthers, Lions, Elephants, Buffalow and Rhino's. Onze experimenten zitten in het Panthers house.

Panthers: Jongens • Onyx en Jester • 7223 en 8175

Meisjes: • Vienna en Fayr • Dezi en 8102

Rooster

---

We beginnen 's ochtends vroeg bij het ontwaken van de campus. De studieobjecten hebben hun eigen kamers op de campus, meiden en jongens apart.

[ bericht aangepast op 25 feb 2020 - 23:47 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Studieobject 7223

De vroege ochtendzon scheen op de muur van de campus, waardoor de velen namen zichtbaar werden. Sommige waren groot en krachtig op de muur geschreven, waar anderen zich immens klein verstopte tussen de andere letters. De muur was een wirwar aan kleuren en handschriften, sommige al vervaagd door de regen, anderen nog scherp en helder. 7223 lichtblauwe ogen scanden de muur op de verschillende namen. Dit jaar wordt het mijn jaar, dit jaar komt ook mijn naam op de muur. 7223 balde zijn handen tot een vuist en onbewust kleurde zijn haar rood. Hij zou er alles aan doen om dit jaar zijn naam te verdienen, daar konden ze op rekenen.

[ bericht aangepast op 23 feb 2020 - 10:58 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Opstaan was niet het favoriete moment van zijn dag. Zeker niet met de zon die altijd vrolijk in zijn gezicht scheen. Jester Madcap gromde en trok de dekens over zijn hoofd. Ooit zou hij eens proberen de zon te overtuigen een uurtje later op te komen. Nummer één op zijn bucketlist. Hoewel zijn bucketlist niet ontzettend realistisch was, maar hij hield ervan om het op zijn minst een keer te proberen. Dream big, weetjewel.       Genoeg slaap was daarbij wel een handig ingrediënt, anders kwamen die dromen nooit. Dat laatste schoot niet echt op als ze iedere ochtend voor dag en dauw uit hun bed geschud werden. Aan de andere kant, als hij gewoon zou gaan slapen wanneer dat de bedoeling was, dan had hij op zijn minst wel die acht uur slaap. Jester geeuwde en sloeg de dekens van zich af.       'Wat een afschuwelijk heldere morgen weer vandaag. Serieus, Onyx, kan het hier niet wat vaker regenen?' Hij rekte zich nog eens flink uit en begon een zoektocht naar zijn broek. 'Vandaag komt die nieuwe. Ik hoop dat er wat lol met 'm te beleven valt. Niet zo'n stijve hark die nog heimwee heeft naar thuis.'

[ bericht aangepast op 23 feb 2020 - 20:44 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Een beetje verloren keek Adam om zich heen. Niet zijn echte naam, ieder ander kende hem als 8175, maar het horen van dat nummer maakte hem altijd somber. Alsof hij niets dan dat was - een nummer. Hij was geen nummer, hij was een mens, en daardoor had hij zich maar naar de naam van het eerste mens genoemd. Dat zorgde ervoor dat hij zich iets minder vervangbaar voelde, zelfs al wist hij dat hij dat wel was. Nerveus vlocht hij zijn vingers in elkaar terwijl hij de ontvangsthal rondkeek. Hier zou hij de komende jaren verblijven. Zijn maag verkrampte van de zenuwen, hij wist niet goed wat hij moest verwachten. Na een jaar lang testen doen en herstellen van de impact die dat op zijn lichaam had gehad, moest hij zich nu onder de mensen begeven en zijn gave perfectioneren. Wat er voor die tijd was gebeurd, wist hij niet. Hij wist niet of hij ouders had, of vrienden. Hij wist niet wat hij leuk had gevonden om te doen, en dat was iets waar hij uren over kon piekeren.
Adam liep naar de muur toe en keek naar de vele woorden die daarop waren geschreven. Waren dat de namen die de andere leerlingen verdiend hadden? Zouden er veel andere nieuwen zijn? Zachtjes zuchtend keek hij opzij. Er stond een andere jongen naar de namen te kijken. Adam voelde zijn handen klam worden en streek langs zijn broek. Moest hij gedag zeggen? Hij durfde het niet goed. Hij wist niet wat hij van de mensen hier moest verwachten, eigenlijk had hij nooit anderen met een gave ontmoet.
De jongen leek zijn zucht te horen want hij draaide zijn hoofd opzij. Adams mondhoeken trilden toen hij naar de jongen probeerde te glimlachen.
'Hoi,' zei hij zacht. Hij schrok even toen hij zag hoe mooi blauw de ogen van de jongen waren en raakte er een beetje door van slag, waardoor hij vlug wegkeek.

[ bericht aangepast op 23 feb 2020 - 12:12 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

'Daar hebben we jou toch voor?' Onyx grijnsde uitdagend en leunde met zijn hoofd tegen de muur. Hij liet een glazen bol ter grootte van een een ei rond zijn vingers balanceren, zoals hij vaak deed wanneer hij zich verveelde. 'Laat hem midden in de klas strippen ofzo.'

[ bericht aangepast op 23 feb 2020 - 12:11 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

Experiment 8102 Tien seconden is niet zo lang en helemaal niet nuttig. 8102 kon wel een leukere gave bedenken dan helderziendheid en het hielp niet dat ze door honderden anderen was omgeven, die bijna allemaal veel nuttiger waren dan zij. Bíjna allemaal, want sommigen hadden het nog slechter getroffen dan zij. Eentje die ze tegen was gekomen kon onzichtbaar worden. In het donker. Dat was pas triest.       Haar eigen gave kwam en ging zoals het zelf wilde en daar had zijzelf helaas weinig inspraak over. Het enige moment dat ze er zelf werkelijk wat aan had, was als ze tien seconden vooruit keek en kon voorspellen of iemand het goede antwoord zou geven of niet. De schaduwkant was alleen dat ze de tien seconden ervoor zelf helemaal van de wereld was en dat schoot niet op. Iedereen had het meteen door als ze probeerde vals te spelen door een stukje vooruit te spoelen. De wetenschappers beweerden dat ze uiteindelijk het heden en de toekomst tegelijk kon verwerken, maar dat zag 8102 nog niet zo zitten. Verdorie nog aan toe, als haar gave kwam opspelen lag ze vaker wel dan niet vervolgens op de grond.       8102 haalde een hand door haar haren en staarde naar haar spiegelbeeld. Zelfs met de ruim acht uur slaap die ze achter de rug had, had ze wallen van hier tot Tokiyo. Tokiyo was een grote stad, dat wist ze. Groter dan groot. Huge. Vast met wolkenkrabbers en zoveel mensen dat de wegen er zwart van zagen. Dat wist ze allemaal. Of ze er zelf ooit geweest was, dat was een groot mysterie. 8102 sloeg de tas over haar schouders en liep naar de deur. 'Als ik jou was, zou ik opschieten, Dezi. Straks mis je het ontbijt!'

[ bericht aangepast op 23 feb 2020 - 13:02 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Vienna

Ochtenden... Het waren zeker niet haar favoriet. Vienna gooide haar kussen omhoog en ging ertegenaan zitten. Ze knipte het kleine nachtlampje naast haar bed aan en trok haar telefoon tevoorschijn. Zon vandaag, dat was een opluchting. De rest van de dag zag er namelijk nog niet zo veelbelovend uit. Haar dag zou namelijk weer beginnen met geschiedenis, hels om naar te luisteren als je toch al niet zo wakker was. Vienna streek de slaap nog eens uit haar ogen en keek toen naar haar buurvrouw, die nog altijd op haar zij lag te slapen. Hoe diep Fayr kon slapen, verraste haar elke keer. Met een grijns wees Vienna naar het kussen wat aan het voeteneind van haar bed lag. Met een zwiep van haar wijsvinger vloog het kussen in de lucht, de volgende zwiep met haar hand liet het kussen door de kamer vliegen in de richting van haar buurvrouw. Het kussen raakte Fayr vol in haar gezicht en Vienna kon met moeite haar lachen inhouden.

[ bericht aangepast op 23 feb 2020 - 12:58 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

'Gast, het draait allemaal om subtiliteit. Drie keer raden wie de latrines weer mag schrobben als de newbie ineens zijn ondergoed gaat showen.' Jester liep naar de wasbak en zette de kraan aan. Koud water, natuurlijk. Voor warm water kon je beter een ander experiment porren dan de wetenschappers lief aankijken. Hij was goed in zijn gave, daar niet van, maar warm water fixen voor op de slaapzalen was toch nog iets teveel gevraagd.       'Zoiets moet je langzaam beginnen. Misschien volgende week ergens.' Hij staarde naar het water en probeerde zich mentaal alvast voor te bereiden. 'Ik zal wel eens een praatje met 'm maken vandaag. Alvast een fundering leggen.' Hij nam een hap lucht en stak zijn hoofd onder de kraan en woelde zo snel hij kon met zijn vingers door zijn haren. Koud, koud, koud, koud, koud-

[ bericht aangepast op 23 feb 2020 - 20:44 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Fayr Fixfault

Een veld vol bloemen, een geruit picknickkleed en een mand vol koekjes. Fayr kon het leven wel enorm waarderen op zulke momenten, ontspannen in de zon met haar Ipod aan met opgewekte muziek. De vlinders-       BAF!       Fayr vloog overeind, het idyllische droombeeld vervlogen en vervangen voor de groene gordijnen van de slaapzaal en het kussen dat naast haar hoofd op de grond plofte. De zon scheen door het hoge raam al naar binnen en langzaam leek haar brein te realiseren dat het tijd was om weer eens in beweging te komen. Aan de andere kant van de kamer perse Vienna haar lippen op elkaar om niet in lachen uit te barsten en Fayr zond haar een dreigende blik.       'Oh my god, Vienna, ik leg ijsblokjes in je bed vannacht.' Ze greep het kussen vast en smeet het weer in de richting van haar kamergenootje. Een mooie worp, al zei ze het zelf, maar het kussen zou het doelwit nooit bereiken. Telekinese was gewoon valsspelen. Fayr schudde haar hoofd en maakte een mentale notitie om 8115 aan te schieten vandaag. Vienna kon wel wat ijs gebruiken. Ze moest er alleen wel voor zorgen dat ze het niet direct haar richting op geslingerd kon krijgen. Interessante uitdaging.

[ bericht aangepast op 23 feb 2020 - 21:44 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Studieobject 7223

"Hoi," antwoordde hij zachtjes terug. Nieuwsgierig keek 7223 naar de jongen naast hem. De jongen moest nieuw zijn, dat kon niet anders. Er waren nog maar weinig mensen die zo vriendelijk 'hoi' tegen hem zeiden, laat staan naast hem kwamen staan. Niemand wilde eigenlijk ook maar te maken hebben met die zielige 7223, die nog steeds zijn naam na een jaar niet verdiend had. "Je bent nieuw hier, niet waar?" vroeg hij daarom maar ietwat onhandig. Het was allemaal to obvious, maar 7223 wist geen andere manier om het gesprek op te starten. Een beetje beschaamd haalde hij een hand door zijn haar heen, terwijl deze een lichtelijk roze kleur aannam.

[ bericht aangepast op 23 feb 2020 - 12:53 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

Adam

Adam keek verrast naar het haar van de jongen, dat een roze teint kreeg.
'Ja, dat klopt,' antwoordde hij. Nerveus vlocht hij zijn vingers in elkaar. 'Ik ben best wel zenuwachtig.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Vienna

"Ah, Fayr. Niet zo boos doen." Vienna deed net alsof ze haar vriendin terecht wees met haar vinger. "Je moest wakker worden, het is tijd voor het ontbijt!" Voor heel even stond er een glimlach op haar gezicht, gevolgd door een diepe zucht. Vienna wilde zelf ook eigenlijk nog helemaal niet haar bed uit, maar ze had geen andere keuze. Ze sloeg de dekens van haar af en liep in de richting van de wastafel. Vienna bond haar donkere haren in een vluchtige knot, waarna ze een plens koud water in haar gezicht gooide om wakker te worden. "We hebben Professor Sugat vandaag, zo geen zin in." Vienna rolde met haar ogen, voor ze voor haar kledingkast ging staan om iets uit te kiezen. Wat werd het vandaag?

---

It's never gonna happen, Guys.

Onyx

'Doe je ding.' Het kon Onyx niet zo veel schelen wat voor type die nieuwe jongen was. Hij was hier toch niet om vrienden te maken. Het was zelfs makkelijker als hij dat niet deed. Als hij ooit voor elkaar kreeg wat hij voor elkaar wílde krijgen, dan was het alleen maar handiger als hij geen interne strijd hoefde te voeren om te doen wat hij wilde doen. Hij sloot zijn vingers om de glazen bal en wierp een blik op zijn roodharige kamergenoot. 'Ik ben wel benieuwd wat ie kan.'

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fayr Fixfault

'Jij hebt makkelijk praten, zonder een kussen naar je hoofd gesmeten te krijgen. Weet je wel dat ik echt een geweldig mooie droom had? Poef, verdwenen. Je wordt bedankt.' Nu stond Fayr ook zelf op. Ze was niet echt boos natuurlijk, maar er waren toch echt betere manieren om wakker te worden. 'En waag het niet om die blauwe jurk van me te stelen.'       Ze trok het dekbed weer recht en schudde haar kussen nog eens op, voordat ook zij zich naar de kledingkast toe draaide. Zelfs na al die jaren hier, bleef het raar om zonder Fersephone haar kleren uit te kiezen. Alles wat ze had, dat haar zus ook, maar dan net wat anders. Nu konden konden ze niets op elkaar afstemmen, want haar zus sliep heel ergens anders. Het verpestte het idee van tweeling zijn, zo.       'Voel je je nog vliegerig vandaag? Want ik wil eigenlijk Fer even opzoeken. Jester heeft m'n hand weer eens gebroken en het voelt nog steeds niet helemaal als nieuw.'

[ bericht aangepast op 23 feb 2020 - 21:45 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Studieobject 7223

Natuurlijk had 7223 gezien hoe verrast de jongen naar zijn haar had gekeken. "Gedaanteverwisseling," mompelde hij dan ook zachtjes, terwijl hij naar zijn haren wees. Even keek hij zelf verrast terug, toen de jongen vertelde dat hij zenuwachtig was. Hij had zo'n stoer uiterlijk, het zachtaardige wat daaruit kwam leek niet echt bij hem te passen. "Nergens voor nodig om zenuwachtig voor te zijn," antwoordde hij met een grijns. "Na een paar weken is alles doodnormaal. De school is niet zo eng, het is soms zelfs doodsaai. Zolang je maar uit de buurt blijft van Onyx en Jester kan je niets gebeuren." 7223 zijn haarkleur veranderde weer terug naar normaal, terwijl hij in gesprek raakte met deze nieuwe gast. "7223, " zei hij, terwijl hij een hand toestak naar de lichtgetinte jongen naast hem.

[ bericht aangepast op 23 feb 2020 - 13:27 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

      Jester trok met een ruk zijn hoofd weer overeind en de druppels water vlogen in het rond. Hij greep naar de handdoek die aan het haakje in en wreef verwoed zijn haren droog. Een ijskoude druppel liep vanachter zijn oor zijn shirt in en hij rilde. Afgrijselijk.
      'Volgens mij hoorde ik Cackle zeggen dat 'ie oud is. Ouder dan normaal. Ben benieuwd hoe die dat geflikt heeft.' Hij wierp een blik over zijn schouder. 'Ik gok dat 'ie een mentale gave heeft. Wedden?'

[ bericht aangepast op 23 feb 2020 - 20:45 ]

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.