Op de moment dat ik dit schrijf, zit ik te twijfelen over hoe ik dit alles moet verwoorden. Dingen opschrijven en wissen.. Tweede keer nadenken over wat ik wil schrijven en wat ik heb opgeschreven. De zinnen zijn misschien niet zo vloeiend.
Ik voel me in het laatste jaar 6 vwo erg somber. Dingen als profielwerkstuk gaan verkeerd, de toetsen zijn lastig en ik vraag me af hoe ik überhaupt de motivatie terugkrijg om alles van 4 tot 6 vwo in mijn hoofd te krijgen. Net voor de vakantie heeft de Ak lerares, tijdens haar les, spottend gezegd dat ik nog een kind was en moest opgroeien ect. Niemand in de les vond dit kunnen en ik ben een paar minuten later de klas uitgerend om te huilen.
Ik heb me twee dagen leeg gevoeld. Alsof er een donker, zwart hol in mijn buik zat. Ik heb de tweede dag een glas port gedronken om mij van dat gevoel af te leiden. Het werkte, het warme gevoel in mijn keel stelde mij gerust.
Ik heb nu een week krokusvakantie gehad. Ik heb leuke dingen gedaan (logeren bij opa en oma, afspreken met vrienden, een dag wandelen), maar ik voel me schuldig dat ik niets voor school heb gedaan. Ik denk dan bij mezelf: 'zie je, je bent nog een klein kind. Zet je eroverheen.' Maar ik heb zo'n gevoel dat het niet lukt. En omdat het niet lukt; waarom de moeite doen? Ik heb zelfs gedacht aan zelfmoord, maar ik weet dat niet het antwoord is. Het is zonde om de mooie dingen in het leven te laten gaan door een paar rotte-appel-momenten.
Ik heb dit soort gedachtes al heel lang en eigenlijk schrijf ik dit alleen, omdat ze erger worden. Ik ga naar een huisarts psycholoog, maar ik moet nog een volgende afspraak maken. Het zou kunnen dat ik een depressie heb en de huisarts heeft ook nagedacht over het doorverwijzen naar een psycholoog.
Wat ik tenslotte wilde zeggen is; dankjewel voor het lezen en ik hoop dat het goed met je gaat. Als het slecht gaat, wens ik je alle steun en geluk van de wereld.
I'm living in dreamworld, where I make my stories and a dream.
Slughorn