• Camp Halfblood
    "The journey of changing one's mind, heart, self or way of life"

    Half-Blood Hill, Farm Road 3.141
    Long Island, New York 11954


    Het zonlicht glitters uitnodigend over de roodkleurige aardbeien van de Delphi strawberry service. Een rustige oninteressante plek voor de meeste mensen, maar een veilige haven voor de jonge halfgoden. Want, op deze velden, houd zich een kamp schuil, namelijk Camp Halfblood.

    Verscholen onder illusies en beschermd dankzij het gouden fleece weet Camp halfblood als jaren een veilige thuis te bieden aan de sterfelijke kinderen van de goden, een plaats waar ze kunnen trainen of gewoonweg hun zomers kunnen spenderen. Sinds enkele jaren weten zich twintig cabins zich te huizen in Long Island. Eveneens een Archery field, zwaardvecht arena, klimmuur met lava een amphitheater, paardenstallen, een armory en 'The bog house'. Onder het strenge oog van Dionysus en Chiron worden deze jonge helden opgetraind om de wereld een veiligere plek te maken.


    However, there is a traitor between our mids, threathening to destroy the world as we know.







    Young Demigods


    Zeus The Greek god of the sky, thunder, lightning, kingship, honor and justice
    Since his oath with his Brother Hades and Posseidon, he was forbidden to have any more demigod children since they where very powerfull. However, Zeus didn’t keep that oath and beared a few more children. ( In deze Rpg geven we de big three elk maar Maximum 1 kind. So be fast)

    Zeus' Cabin is described as a marble building looking like a mausoleum, with heavy columns. The big bronze double doors are polished in such a way to provide a 'holographic' effect of lightning bolts passing across. It also thunders all the time. It is described as looking like a bank.
    Inside: The interior has a dome-shaped ceiling that is decorated with moving mosaics of a cloudy sky and thunder bolts. A statue of Zeus in a traditional Greek chiton is centered in the room.

    Hera The Greek Goddes of motherhood, marriage, family and women.

    The cabin of Hera is there as an ode to the goddesn however, since she’s the goddess of marriage, she never disproven her loyalty towards her husband Zeus.

    Hera's Cabin is a marble, formal-looking building, graceful with slim columns garlanded with pomegranates and flowers. It is done in a similar way to her husband, Zeus' cabin except smaller. However, Hera's cabin is more graceful, having slimmer columns with pomegranates and flowers around them. The walls also have images of peacocks carved on them, as well as the doors.
    Inside: The interior has a large statue of Hera in the center with a fire pit at its feet, like a temple. There is no furniture inside due to no one will ever stay in that cabin and is honorary (Hera is the goddess of marriage and "doesn't run around having affairs with mortals. That is her husband's job").

    Poseidon The Greek god of of the sea, storms, earthquakes, droughts, floods and horses. ( In deze Rpg geven we de big three elk maar Maximum 1 kind. So be fast)

    Poseidon's Cabin is a long, low building with windows facing the ocean. The cabin is made from rough sea stone, pieces of coral and seashell embedded into the outside walls, and a trident with a big bronze number 3 over the door.

    Inside: The interior has walls made of abalone. There are six neat bunk beds with silk sheets and a salt water fountain that was made out of gray sea rock, had a fish that spouts the water from its mouth, and had a coral decoration. The bottom was filled with golden drachmas for Iris message, although it is unknown if the coins will ever run out. Percy later sliced the fountain in half. There is also a sort of mobile of hippocampi or "fish-ponies" as Tyson calls them. He also added unknown underwater plants and corals, sitting in the window sill, "more beautiful than the Demeter kids could whip up," Percy commented.

    Demeter The Greek goddes the harvest, fertility, and agriculture

    Demeter's Cabin is covered in flowers and tomato plants grow on the walls and doorway. Wild flowers and roses grow on the porch. It has a real grass roof. The cabin is colored a light shade of brown.
    Inside: The interior has a grass floor and an oak tree in the center to hold up the ceiling.

    Ares The Greek God of war
    Ares' Cabin is badly painted red and has a large boar's head over the door with barbed wire on the roof. Annabeth mentioned it did have land mines, but she might have been joking. Rock music is constantly blaring from it. It's unknown what it looks like on the inside.

    Athena The Greek virgin goddess of wisdom, civilization, mathematics, strategy, defensive warfare, crafts, the arts, and skill

    Athena's Cabin is a gray building with plain white curtains and a design of an owl over the door.
    Inside: The interior has a workshop and a library. The library is filled with thousands of books and old scrolls, as well as tables and chairs for demigods to study and read. The workshop is crammed with tables and work benches, and the cupboards are filled with materials to build things. There are also several 3-D models of buildings, blueprints, old war maps, and armor. It was later said that the cabin was also filled with SMART boards and other things typically found in classrooms, with all the bunks shoved together against one wall, "as if sleep was not important". Percy described it as a "braniac's workshop."

    Apollo The Greek god of the sun, light, healing, disease, plague, music, art, poetry, archery, reason, knowledge, truth, and prophecy.

    Apollo's Cabin is made of solid gold and made to glow during the daytime - it's hard to tell if the gold is reflecting light or generating it.
    Inside: The interior has bunk beds on either side with a cot in the middle of the cabin for the injured. Rough cedar beams that rib the ceiling and the white plaster walls are bare except for a few hooks for coats and weapons. It smells of clean linen and dried sage. The cabin is described as modest by Apollo. The only decorations are some flowerpots on the windowsill, filled with cheerful yellow blooms from the island of Delos. They only grow in and around the cabin. Will has a bookshelf where to kept reference materials about his father Apollo to share with new campers. One of the flowerpots is filled with red and purple hyacinths.

    Artemis The Greek virgin goddess of the hunt, archery, wilderness, forests, the Moon, radiance, maidenhood, and childbirth
    Since Artemis is the maidengoddes, she has sworn to be a virgin goddes. Therefore she has no childeren.
    The cabin however is a place for 'Artemis' Hunters, young people who succomed themselves into the maidenhood.

    Artemis' Cabinis an all silver building with silver curtains, similar to the outfit of the Hunters. It also glows silver during night time as if reflecting the moon, but looks like a normal cabin in the day. It is decorated with paintings and carvings of wild animals, but mostly the stag. Because Artemis does not have children of her own and the cabin is honorary; however it is used by the Hunters, the adopted children of Artemis when they visit camp. It's unknown what it looks like on the inside.
    Hephaestus The Greek god of forges, fire, technology, craftsmen, sculptors, volcanoes, and blacksmiths.

    Hephaestus' Cabin looks like a small factory, with brick walls and smokestacks like the forges and lots of gears around the entrance.
    Inside: The interior has folded steel bunks against the walls that Leo describes to be like "high-tech Murphy beds". Each bed has a digital control panel, blinking LED lights, glowing gems, and interlocking gears. It has shiny metal walls and metal slated doors. It is noted for being unclean and messy, filled with junk most of the time. A fire pole comes down from the second floor. A circular staircase leads down into some kind of basement. The walls are lined with every kind of power tool imaginable, and a huge assortment of weaponry. A workbench overflows with scrap metal, screws, bolts, washers, nails, rivets, and a million other machine parts. There is also a tunnel underneath. It is associated with Bunker Nine. The most famous demigod son of Hephaestus was Archimedes.

    Aphrodite The Greek Goddess of beauty, love, desire, passion, sexuality, pleasure, and fertility.

    Aphrodite's Cabin is a wooden cabin with a painted blue roof, pillars, checkerboard deck with steps and gray walls. It also has a pink door and potted carnations by the window. It also smells heavily of designer perfume. Piper describes it as "a giant Barbie house where supermodels go to die."
    Inside: The interior has pink walls with white window trim. There is also lace curtains that are pastel blue and green which match the sheets and feather comforters on all the beds. The guys have one row of bunks separated by a curtain, but their section of the cabin was just as neat and orderly as the girls'. The cabin is always clean except for under the beds, which have chocolate wrappers, love notes, and other things under them. Every camper has a wooden camp chest at the foot of their bunk with their name painted on it. The only other bit of individualism was how the campers had decorated their private bunk spaces. Each have slightly different pictures tacked up of whatever celebrities they thought were hot. A few have personal photos, too, but most were actors or singers.


    Hermes he Greek god of roads, travel, loads, gymnasiums, athletes, diplomacy, orators, thieves, commerce, trade, and invention. He is the messager of the gods.
    Hermes' Cabin has peeling brown paint and a caduceus over the door. It is probably in such bad shape because it was so over-populated. Once more demigods started getting claimed and the minor gods' cabins were built, space conditions improved.
    Dionysus The Greek god of grape-harvest, wine, madness, parties, religious ecstasy, and theater
    Dionysus' Cabin has its roof and walls lined with grape vines. It is unknown what it looks like on the inside.

    Hades The he Greek god and ruler of the Underworld, the dead, and richesSince his oath with his Brother Hades and Posseidon, he was forbidden to have any more demigod children since they where very powerfull. However, Zeus didn’t keep that oath and beared a few more children. ( In deze Rpg geven we de big three elk maar Maximum 1 kind. So be fast)

    Hades' Cabin is a windowless cabin made of solid obsidian, with heavy columns and torches that burn green like Greek fire twenty-four hours a day and has a skull over the door.
    Inside: The interior has beds that resemble coffins, with mahogany frames, brass railings, and bloodred velvet blankets and pillows. According to Nico, "Apparently somebody thought that the children of Hades were vampires, not demigods." Hazel had partitioned off her side of the cabin with sheets so that "it looked like a quarantine zone," although they were most likely taken down by now.

    Iris the Greek Goddess of the Rainbow and the messager for the gods
    Iris' Cabin: The children of Iris stay here, but it is unknown at this time what it looks like.

    Hypnos the Greek god of sleep

    Hypnos' Cabin is described by Jason as an old-fashioned prairie house. It has a rush roof and mud walls. There is a wreath of red poppies on the door.
    Inside: The interior has a hearth with a crackling fire. Above the mantel hangs Hypnos' symbol: a poplar tree branch dripping water from the river Lethe, into a collection of tin bowls. Soft violin music is always playing, and the air always smells like fresh laundry. There are always plenty of warm, empty beds, all with feather pillows, fresh sheets and fluffy quilts.


    Nemesis The Greek goddess of balance, retribution, and vengeance.

    There is a broken wheel above the door that resembles Pac-Man. Ethan Nakamura would have been the only known member of this cabin, but he died before it was built. It's unknown what it looks like on the inside.


    Nike Greek goddess of victory

    The children of Nike stay here. Designed by the architect, Annabeth Chase, the cabin has magical paint that can change the exterior color just by touching it. The cabin is four modules, back-to-back with two on each side, and has four entrances. The cabin also has a slanted roof and high ceilings. The cabin can be rearranged and moved as desired; this module can be as big or small as it needs to be. More campers can fit into the same amount of space as a regular cabin with more privacy and better accommodations.
    Inside: The interior has four main sitting rooms with two built-in cushioned benches that double as beds, in each, and storage space underneath for their clothes, armor, and weapons. There is also built-in, programmable furniture that can be collapsed, moved, and reshaped; with the snap of their fingers, the living area can be turned into a bedroom, gym, dining room, or military command center. There is also a dozen preprogrammed interior-decorating schemes. There is also state of the art private bathrooms with large shower. A narrow staircase leans against the back wall that leads up to the lofts with two more twin beds and extra built-in storage underneath the stairs. The loft can also be used as a meeting area, game room, whatever the campers want.

    Hebe the Greek goddess of youth and forgiveness

    The children of Hebe stay here. Designed by the architect, Annabeth Chase, the cabin has magical paint that can change the exterior color just by touching it. The cabin is four modules back-to-back with two on each side, and has four entrances. The cabin also has a slanted roof and high ceilings. The cabin can be rearranged and moved as desired; this module can be as big or small as it needs to be. More campers can fit into the same amount of space as a regular cabin with more privacy and better accommodations.
    Inside: The interior has four main sitting rooms with two built-in cushioned benches that double as beds, in each, and storage space underneath for their clothes, armor, and weapons. There is also built-in, programmable furniture that can be collapsed, moved and reshaped; with the snap of their fingers, the living area can be turned into a bedroom, gym, dining room, or military command center. There is also a dozen preprogrammed interior-decorating schemes and state of the art private bathrooms with large shower. A narrow staircase leans against the back wall that leads up to the lofts with two more twin beds and extra built-in storage underneath the stairs. The loft can also be used as a meeting area, game room, whatever the campers want.

    Tyche the Greek goddess of luck, chance, and fortune

    The children of Tyche resides here. According to Rick Riordan, the cabin looks like a minature Las Vegas casino. The cabin has magical paint that can change the exterior color just by touching it. The cabin is four modules back-to-back with two on each side, and has four entrances. The cabin also has a slanted roof and high ceilings. The cabin can be rearranged and moved as desired; this module can be as big or small as it needs to be. More campers can fit into the same amount of space as a regular cabin with more privacy and better accommodations.
    Inside: The interior has four main sitting rooms with two built-in cushioned benches that double as beds, in each, and storage space underneath for their clothes, armor, and weapons. There is also built-in, programmable furniture that can be collapsed, moved, and reshaped; with the snap of their fingers, the living area can be turned into a bedroom, gym, dining room, or military command center. There is also a dozen preprogrammed interior-decorating schemes and state of the art private bathrooms with large showers. A narrow staircase leans against the back wall that leads up to the lofts with two more twin beds and extra built-in storage underneath the stairs. The loft can also be used as a meeting area, game room, whatever the campers want.

    Hecate the Titan goddess of magic, the Mist and crossroads

    Hecate's Cabin looks normal but is built from blocks of stone with magic inscriptions written on them. If the blocks are dropped, they could explode or turn anyone within half a mile radius into trees. The cabin is four modules back-to-back with two on each side, and has four entrances. The cabin also has a slanted roof and high ceilings. The cabin can be rearranged and moved as desired; this module can be as big or small as it needs to be. More campers can fit into the same amount of space as a regular cabin with more privacy and better accommodations.
    Inside: The interior has four main sitting rooms with two built-in cushioned benches that double as beds, in each, and storage space underneath for their clothes, armor, and weapons. There is also built-in, programmable furniture that can be collapsed, moved, and reshaped; with the snap of their fingers, the living area can be turned into a bedroom, gym, dining room, or military command center. There is also a dozen preprogrammed interior-decorating schemes and state of the art private bathrooms with large showers. A narrow staircase leans against the back wall that leads up to the lofts with two more twin beds and extra built-in storage underneath the stairs. The loft can also be used as a meeting area, game room, whatever the campers want.











    Cabin 1 Zeus

    Name Daughter/Son DarkOne

    Cabin 3 Poseidon

    Tobias "Toby" Riley Summers 19 Son Dinkley


    Cabin 4 Demeter

    Nylah Lily Castro 19 Daughter Fika

    [R] Cabin 5 Ares

    Ronan Kearney 20 Son Rainbowtrout

    Cabin 6 Athena

    Silas Lincoln Perry 19 Son Goldentrout

    Cabin 7 Apollo

    Lesley Allan Son Dinkley
    Dorcas Allan 18Daughter Ristridin


    Cabin 10 Aphrodite

    Amor Chesterfield 17 Son Goldentrout

    Cabin 11 Hermes

    Anna Markovich 17 Daughter Klaus

    Cabin 13 Hades
    Hayden Bennet 19 Son Klaus

    Cabin 16 Nemesis

    Name Daughter/Son DarkOne


    Cabin 19 Tyche

    Evangeline Bell 19 Daughter xLiberosis

    Cabin 20 Hecate

    Ophelia Anderson 19 Daughter Heliophelia





    What if I'm not the hero? What if I'm the bad guy?



    Het is zaterdag 13 Juni 8;30. Een week voor de Zomer Solstice en ook de eerste week dat alle leden van Kamp Halfbloed terug op het terrein zijn. De meeste kampers hebben al ontbeten en zo ook de speech van Mr.D aangehoord over de flaggenjacht voor deze avond. Het kamp dient zich in twee teams te verdelen. Team rood, geleid door de Ares Cabin en Team blauw dat onder leiding van de Athena Cabin staat. De jacht winnen is zeker van belang ! HEt bepaald namelijk welke Cabins de comende maanden de stallen moeten schoonmaken. En niemand wilt achter de centaurs opkuisen...
    De festiviteiten zullen gevierd worden met een groots campvuur en feestmaal ! Maar voor nu is het belangerijk de ochtend te overleven -of voor de slaapkoppen uit hun bed te komen-. Er is namelijk veels te doen vandaag! Ga jij zwemmen of trainen? Of heb je een geheime agenda om je mee bezig te houden?



    CAMP RULES



    Zonder toestemming van HC mag je niet iemand anders Cabin binnen.
    Nooit alleen het bos betreden.
    Je zit altijd aan je eigen tafel tijdens alle maaltijden.
    Je mag het kamp niet verlaten zonder toestemming.
    Na 11 uur mag je je Cabin niet verlaten, of de Harpies zullen je opeten.
    Je bent verplicht deel te nemen aan de verplichte activiteiten.


    RULES

    Niet meer dan 3 personages per persoon.
    Eén kind van de Big Three per persoon.
    Eén Head Counselor per persoon.
    Niet meer dan één kind met een speciale kracht per persoon (dit liever ook niet).


    In deze RPG gelden de huisregels van Quizlet.
    Je schrijft een post van minimaal 300 woorden.
    Je probeert minstens 1 keer per week te posten mits je het druk hebt, gelieve het ons dan te melden.
    Lees het topic goed door voordat je een personage aanmaakt.
    Een reservering blijft 72H staan. Geef aan als je dit niet red vanwege omstandigheden.
    Maximaal 3 personages per persoon.
    Geen Mary-Sue's en Gary-Stu's.
    Alleen Sallyface of [qGoldentrout[/q] maken nieuwe topics aan, tenzij anders aangegeven.
    16+ is toegestaan, meld het echter liever wel boven een post.
    Sluit niemand buiten, geen ruzies.
    Vragen kunnen altijd gesteld worden en ideeën zijn ook altijd welkom.
    Naamsverandering graag doorgeven.
    De Percy Jackson francise behoort tot Rick Riordan.





    [ bericht aangepast op 27 juli 2020 - 12:47 ]


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    HI!!!


    Bowties were never Cooler

    D e      j o n g e m a n      was al sinds het ochtendgloren op, als het ware tot de rand gevuld met vastberadenheid en motivatie. Het was een drijfveer om een zeker persoon weer met de grond gelijk te maken, gezien hij de afgelopen malen verloren had. Iets dat Ronan maar al te graag liet merken, gezien hij zeker wist dat Silas er, in zijn plaats, eveneens niet voor terug zou deinzen. En wie was hij om hem van deze zoveelste herkansing af te houden?
    Met een zelfingenomen grijns en een arrogante tred die de Ares kinderen eigen waren, had hij zich over het veld begeven. Silas was een enkele tel na hem aangekomen, waar hij dan ook direct naar toekeerde het moment dat hij zijn zwaard beetnam.
          “Wat leuk dat je opnieuw bent komen opdagen voor je zoveelste vernedering,” had hij de Athena—nakomeling begroet, met eenzelfde zelfgenoegzame glimlach waar hij de hele ochtend al mee rond wist te paraderen. “Ik heb mijn trouwe, en erg aantrekkelijke supporter meegenomen,” vermeldde hij, waarbij hij naar Amor knipoogde, “die wilt graag een toeschouwer zijn van mijn overwinning.” Wat Ronan er niet bij zei, was dat hij de jongen praktisch moest smeken mee te gaan, gezien hij alles behalve enthousiast was om zo vroeg uit zijn bed gewerkt te worden. De man moest hem beloven flink bij hem in het krijt te staan eer hij met hem mee was gekomen, waar Ronan op zijn beurt absoluut geen problemen mee had — daar hij niets liever wilde dan zoveel mogelijk aandacht krijgen van de desbetreffende hartendief. Wat hem eraan deed denken. . .
          “Amor — vandaag is een belangrijke dag dus ik verwacht voldoende aandacht van je.” Zijn ogen gleden met een donkere belofte over de hemelse gestalte van de Aphrodite—afstammeling zonder nog belangstelling voor Silas te tonen — welke er al vrij snel genoeg van scheen te hebben. Om te match te beginnen, zette hij de punt van het zwaard tegen zijn nek aan, daar Ronan uiteindelijk wel aandacht aan hoorde te geven door zijn wenkbrauw nonchalant op te halen — alsof hij wilde vragen of hij het serieus meende.
          “Prima,” beantwoordde hij in ruil daarvoor, “als je zo staat te popelen om te verliezen, Perry.” Kearney was beslist niet van plan om te stoppen hem eraan te helpen herinneren hoe vaak hij al verslagen was door hem. Een uitdagende intonatie speelde in zijn stem terwijl zijn wijsvinger over de punt gleed en deze aan de kant duwde. In datzelfde ogenblik sloeg hij zijn zwaard tegen de zijne aan, duwde het weg en ontving de klappen die Silas uitdeelde waardoor ze voor een aantal minuten niets meer hoorde dan het schelle geknal van de twee zwaarden. Uiteindelijk sloeg de zoon van Athena met een fel gebaar het wapen aan de kant, waardoor de donkerharige het handvat steviger beet had gegrepen en met een vermakelijke glimlach om hem heen cirkelde — waar Silas hetzelfde deed. Beide met hun gevechtswapen in de aanslag was de lichtharige nogmaals degene die als eerste toesloeg, en de driftkikker deed zijn best alles te evenaren. Zo nu en dan sprongen ze net op tijd weg, draaiden zich om of, een enkele keer, was er zelfs over het gras gerold.
    Ronan hoorde Amor zo nu en dan wel wat roepen of zag hem in zijn ooghoeken, maar reageerde niet — daar al zijn oplettendheid bij het gevecht en Silas verbleef. Hij was zich niet bewust van hoeveel tijd er al voorbij was gegaan totdat de strateeg opnieuw degene was die een korte pauze had ingeschakeld door de scherpe punt door zijn zwarte t—shirt te laten glijden. Silas scheen dat nogal vermakelijk te vinden gezien er een kwajongensachtige glimlach rondom zijn mondhoeken speelde.
          Hij snoof. “Je hoeft het enkel te zeggen als je me halfnaakt wilt zien, Sil, dat weet je toch.” Met een licht gehijg van de inspanning prikte hij het zwaard in de grond, en trok hij in een soepele beweging het shirt uit om deze naast hem neer te gooien. Er welde een kleine druppel bloed op uit de minieme snede op zijn borstkas, maar het was niets waar hij bewust van was. “Ik heb me ingehouden tot nu toe. Kom maar op, bijdehand.” Ronan viel ditmaal als eerste aan, merkte de weerkaatsing van de zon op het metaal van de zwaarden, trachtte vals te spelen waar het kon. Toen hij een opening hiervoor zag, liet hij het metaal eveneens door de tegenstanders shirt glijden met een triomfantelijke grijns, en maakte een goedkeurend geluid wat op een gegrinnik leek. Op de één of andere manier was hun stijl nog intenser geworden, waardoor de handelingen elkaar steeds sneller opvolgden tot het uitmondde in een botsing. De Ares—afstammeling draaide het zwaard rond zodat Silas niet meer kon aanvallen en stond binnen de kortste keren op niet meer dan enkele centimeters afstand van hem.
          “Wat jij kan, kan ik beter, kleintje,” fluisterde hij, hem uitnodigende al z’n kolen op het vuur te gooien door hem op z’n kont te meppen. Het uitlokken ging vanzelf; Silas was degene die deze strijd begonnen was immers, en omdat hij altijd kon vertrouwen op zijn vermakelijke reacties was dit als vanzelfsprekend. Het ging allemaal perfect totdat Amor riep dat wanneer hij zou winnen een kus kon verwachten, waar hij zo afgeleid van raakte dat het gevechtswapen uit zijn hand werd gemept en opnieuw de punt tegen zijn keel gedrukt kreeg.
    Kearney, die het interessanter had willen maken met een weddenschap, schold onder zijn adem. In plaats van Silas voor een week als zijn volgertje te hebben, moest hij in plaats daarvan hem achterna lopen en al zijn wapens schoonmaken. Hij realiseerde zich al vrijwel direct dat zijn tegenspeler alles op alles zou zetten het hem elke.fucking.dag in te kunnen wrijven. Dus deed hij wat hij op zulke momenten kon doen.
          “Best 2 out of 3,” stelde hij voor. Al was het helemaal geen vraag, maar een eis — wat hij liet zien door zijn wapen van de grond te rapen, waarbij hij de triomferende blik van zijn tegenstander negeerde.


    RONAN

    KEARNEY




    [ bericht aangepast op 27 juli 2020 - 14:52 ]


    [ heaven knows ]

    MT


    How far is far

    MT


    Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

    Ophelia Anderson

    19 ━ Daughter of Hecate ━ Alone and tired of life

    Die ochtend had Ophelia haarzelf als eerste uit bed moeten sleuren voor ontbijt, waar ze nog een half uur langer had gezeten en het eetpaviljoen praktisch uitgestoven bleek te zijn toen ze het verliet. Haar lichaam weigerde om te functioneren tot er een aantal uren verstreken waren. Het was altijd hetzelfde verhaaltje. Ze was de tel kwijtgeraakt van het aantal keer dat ze luidruchtige kleppen van twaalfjarige enthousiasten wilden dichtsnoeren, letterlijk. Het was gewoon onmogelijk voor haar om voor te stellen hoe iemand zo vroeg op een dag zoveel energie kon hebben en het ook nog eens met de wereld wilde delen.
    Ten tweede had ze haarzelf nog eens naar de arena gesleurd. Hoe graag ze ook had gewild om terug in haar bed te kruipen. Er zat werk op haar te wachten en als compensatie leek het een goed idee om ergens in de tribune te zitten om mensen op hun smoel zien te gaan. Ze zocht een leeg plekje op, ver van eventueel andere toeschouwers, communiceren was geen optie voor Ophelia. 'Working hours after twelve' had er eigenlijk boven haar hoofd moeten staan.
    Met een zucht ging de dame in kleermakers zitten en haalde op een belachelijk langzame tempo haar spullen tevoorschijn. Flesjes, een kleine ketel, kruiden, stukjes botten, bessen en ga zo maar door. Ondertussen gooide ze wat kauwgom in haar mond met een veel te sterke munt smaak, het brandde haar neusholte nog net niet. Zelfs dat was niet genoeg om haar prefrontale cortex een extra duwtje te geven, laat staan koffie. Haar haren plakten nu al tegen haar nek en haar dag kon niet erger worden. Ophelia wapperde met haar t-shirt dat er ook zo verdomd belachelijk uitzag. Oranje. Gauw veranderde ze het misselijkmakende kleurtje in iets dat haar huidige humeur weerkaatste, zwart.
    'Denk Ophelia, waar was dit ook al weer voor?' Het drankje had ze gister al af moeten hebben maar ze was weer te druk bezig geweest met andere dingen. Ze had nog een klein uurtje voordat de eigenaar naar haar op zoek zou gaan om het te bemachtigen. Aha, een lichtje brandde op. Haar vingers gleden naar het benodigde flesje. Een glibberig klont van zeewier gleed uit een van de glazen en spetterde tegen de bodem van de ketel aan. Bijgevuld met visschubben en olijfgroene vloeistof waarbij Ophelia een spreuk moest mompelen. Haar vrije hand gloeide tegen de wand van de ketel aan om alles samen tot een geheel te smelten.
    Het proces duurde even, vooral omdat het rond deze tijdstip nog niet haar tijd was en het maakte haar ongeduldig. Haar kijkers dwaalden af en gleden langs de halfgoden die op het veld aan het sparren waren.
    ''Oeh.'' Ophelia deinsde licht naar achteren bij het zien van een gezicht dat met volle kracht tegen de grond werd geduwd. Haar gezicht vertrok toen het arme joch zijn gezicht weer naar boven wist te halen en keek weg naar het volgende duo. Één dat bekend voorkwam. Ophelia klapte haar kauwgom en keek nieuwsgierig toe. Een lichte maar ondeugende grijns speelde rond haar lippen nadat het shirt van Ronan verdween. Ze moest toegeven dat dit haar ochtend wel stukken beter maakte. De dame floot de jongen toe. ''Silas, nu is het jouw beurt!'' Met een ruk trok ze haar hand van de ketel weg en zag haar vingertoppen lichtelijk verbrand. “Fuck.” Alsof het universum tegen haar keerde en haar verbod voor vroegtijdige interactie.

    [ bericht aangepast op 28 juli 2020 - 14:52 ]

    Annie Markovich
    17 • Daughter of Hermes • Street Urchin • Want a smoke? • The Stands • Amor

    Het was vroeg en ik was het grootste deel van de nacht bezig geweest met een nieuw plan om zowel het kamp op stelten te zetten als om een zakcentje te 'verdienen'. Zeker nadat ik afgelopen week met Nicky en de rest van mijn familie had doorgebracht, was het even wennen terug op het kamp. Eigenlijk had ik nog willen slapen, maar net toen ik me nog eens omdraaide kwam er een kind te cabin in rennen met het bericht dat Ronan en Silas gingen vechten. Nu snapte ik nog altijd niet waarom we leerden vechten alsof we 2000 jaar geleden leefden, maar een gevecht en de kans wat geld te winnen met een weddenschap ging ik niet uit de weg. Ik sleurde mezelf dus maar uit bed om snel kleren aan te doen een mezelf naar de arena te begeven.
    Toen ik bij de arena aankwam was het al lang en breed begonnen. Ik was net op tijd om te zien hoe Silas Ronan's shirt af sneed. Dat was niet iets waar ik over klaagde, want hij zag er zeker goed uit zonder shirt. Ik keek nog heel even, voor ik een sigaret tussen mijn lippen stak. Eigenlijk mocht het niet, maar het was niet of iemand erover klaagde, in elk geval niemand waar ik respect voor had in mijn gezicht. Ik klom in de tribune, terwijl ik de sigaret aanstak en diep inhaleerde. De eerste van de dag was altijd de beste. Mijn ogen schoten kort over de tribune. Iets verderop zag ik Amor zitten, die volgens mij een van Ronan's beste buddies was. Ik zag Silas' buddy niet, maar dat was niet erg, want die gast was echt raar en een beetje een buzzkill. Ik plofte neer naast de krullenbol en stak mijn sigaret naar hem uit. "Zijn ze nu alweer bezig? Zou bijna denken dat er meer speelde tussen die twee." sprak ik, terwijl de rook in krullende wolkjes ontsnapte uit mijn longen. De slaap was nog duidelijk te horen in mijn stem, en waarschijnlijk ook nog te zien aan mijn uiterlijk. Ik stak snel mijn haar op in een rommelige paardenstaart en trok mijn baseball pet erover, waardoor ik er toch hopelijk redelijk toonbaar uitzag in mijn oranje shirt en verwassen jeans. Mijn oude afgetrapte kistjes, die ik ooit van een patio had gejat zaten ook niet helemaal goed vast. Ach, wat maakte het uit? Ik zou hier toch gewoon zitten roken en roddelen met Amor, tot lunch en daarna zou ik wel gaan douchen om me voor te bereiden op levend stratego, of hoe ze dat hier ook noemden.
    "Maar, hoe is het met jou, Amore mio?" Ik had Frans op school gehad, gezien we zo dicht bij Quebec woonden, maar toch had ik vreemd genoeg was het Italiaans van de achterburen blijven hangen. Dat kwam misschien ook omdat ik weinig tijd in school stak en de buren elke nacht naar elkaar stonden te gillen, ofwel uit woede ofwel uit liefde. Amor daarentegen sprak wel Frans, dat wist ik, maar toch was dit ook gewoon grappig. Amor was een schatje en een prima vriend, een beetje te lief voor de wereld, maar daar zou hij zelf wel achter komen over tijd. Ondanks alles, en hoe graag ik ook thuis was, had ik mijn onderonsjes met Amor wel gemist, dus ik was blij dat we wat konden bijpraten terwijl de twee jongens elkaar probeerden de hersens in te slaan.

    [ bericht aangepast op 28 juli 2020 - 14:47 ]


    Bowties were never Cooler

    Hayden Bennett
    19 • Son of Hades • Kiwi Loner • What's his problem? • The Arena • Alone

    Ik was al vroeg mijn bed uit. De zomer hier was me veel te warm en het feit dat de cabin zwart was hielp niet. Ook voelde ik me nog altijd heel alleen. Ik wist dat het veiliger was voor mijn familie om hier te zijn, maar ik miste ze allemaal heel erg. Daarbij had ik eigenlijk geen vrienden. Het was ook wel deels mijn eigen schuld, maar naast Silas had ik hier niemand, en met hem waren er andere dingen waardoor ik toch terughoudend was. Ik had vanochtend gedoucht in de hoop het zweet van me af te wassen, maar zelfs nu ik enkel in shorts rondliep had ik het verschrikkelijk warm.
    Ik had eigenlijk graag met Silas getraind vanochtend, bij het meer waar het koeler was, maar hij was niet komen opdagen, wat toch wel een steek gaf in mijn hart. Ik wist dat hij me niets verschuldigd was, en dat hij geen idee had hoe ik me voelde, maar toch deed het pijn en moest ik moeite doen me niet verraden te voelen. Dit was heel lastig en ik bleef er toch een beetje in hangen terwijl ik op mijn blote voeten door het kamp banjerde met Kara aan mijn zij. Alles veranderde toen ik het geluid van metaal op metaal hoorde komen van de arena. Zonder echt te denken liep ik erheen om te kijken. Ik had er eigenlijk helemaal geen zin in. Ik wilde naar de Athena cabin om Silas te vragen waarom hij me had laten stikken.
    Alles werd duidelijk toen ik Silas in de arena zag staan met de klootzak van een Ronan tegenover hem. Het bloed op zijn blote bast liet duidelijk zien dat mijn vriend toch niet hulpeloos was tegen hem. Ik leunde tegen de zijkant van de arena in een plekje schaduw. Ik snapte nog altijd niet wat Ronan's probleem was met Silas, of met mij. Als het zijn vriendje was, had hij een hele rare manier om dat te laten zien. Nu zei ik ook niets, maar ik probeerde niet elke minuut van de dag de jongen in elkaar te slaan. Toen de Ares zoon vroeg om het beste van drie, schoot dit bij mij in het verkeerde keelgat. Misschien omdat ik ergens toch beschermend was tegenover Silas, of omdat ik nog altijd zat met de nare gevoelens van vanochtend. Het maakte niet uit, want de gevaarlijke kilte in mijn stem was voelbaar. "Wat is jou fucking probleem? Hij heeft gewonnen. Laat hem eens even lekker met rust." siste ik, mijn ogen vol koud vuur. Mijn zware accent was heel duidelijk als ik mijn emoties ook maar iets toonde. Ik stond niet te springen om met Ronan te vechten, maar hij was een eikel die veel te veel plezier beleefde aan het vernederen van mijn vriend. Ik kon dan ook echt niet mijn mond houden, ondanks dat dat in deze situatie waarschijnlijk het beste was geweest. Ik wist ook dat Silas mijn hulp echt niet nodig had, maar door de negatieve emoties die in me waren blijven hangen, en het onterechte gevoel dat Ronan ervoor had gezorgd dat Silas niet met me was komen trainen, zorgde ervoor dat ik hier dan toch mijn mond opentrok en de Ares zoon een sneer toedeelde.


    Bowties were never Cooler

    Evangeline 'Eve' Bell

    19 | Daughter of Tyche | The arena | w/ Ophelia

    Vandaag was ze al vroeg op gezien de activiteiten die het kamp gepland had, sinds alle kinderen die tijdens de zomervakantie thuis zijn geweest nu teruggekeerd waren. Ook zijzelf was er even tussenuit geweest. Hoewel ze haar kampgenoten, vooral de Tyche kinderen, heel erg had gemist vond ze het ook leuk om zich weer in de ‘normale’ wereld te begeven. Toch wel een van de grootste pluspunten was dat ze thuis gewoon had kunnen uitslapen, in tegenstelling tot in het kamp.
    Normaal was ze al niet van het vroege opstaan, en het feit dat ze tot diep in de nacht met verscheidene Tyche kinderen nog aan de pokertafel had gezeten hielp zeker niet mee. Klaarblijkelijk was zij niet de enige die last ondervond van haar korte slaap, gezien een deel van haar halfzussen en broers, net zoals zij, half slapend aan de eettafel zat.
    Na gegeten te hebben liep ze doelloos een rondje over het terrein. Binnenkort zou er weer capture the flag gespeeld worden, wat was te concluderen uit alle halfgoden die op vrijwel elke mogelijke plek in het kamp aan het oefenen waren. Normaal gezien zou zij nu ook gaan trainen, maar de vermoeidheid weerhield haar hier toch van.
    Haar ronde eindigde voor de arena, waar ze aangetrokken werd door het geluid van twee metalen voorwerpen die met een enorme kracht elkaar raakten. Vol nieuwsgierigheid liep ze de arena binnen, waar ze niemand minder dan Silas en Ronan aantrof. Typisch. Kort bleef ze staan kijken, maar na enige tijd begon het toch enigszins repetitief te worden. Haar ogen dwaalden de tribune rond, bleven hangen op een zekere Hecate afstammeling die bezig was met who knows what.
    Snel maakte ze haar weg naar Ophelia, op tijd arriveerde ze om te zien hoe er een lichte grijns op het gezicht van de dame verscheen, wat eigenlijk nooit iets goeds kon betekenen. Kort daarna floot ze de twee jongens toe en riep Silas óók zijn shirt uit te doen, nadat Ronan zich van de zijne had ontdaan. ‘Oh my gods, O., gedraag je,’ sprak ze haar toe terwijl ze lachend haar hoofd schudde. Hetgeen wat daarna gebeurde was ronduit hilarisch te noemen. De Hecate dochter brandde haar vingertoppen aan de hete ketel die ze voor zich had staan. ‘En dat, my dear, noemen we karma,’ sprak ze terwijl ze plaats nam naast Ophelia.
    Enigszins gefascineerd keek ze naar de ketel en de ingrediënten die op de grond uitgestald lagen. Het aanzien van sommige zorgde voor een voelbare rilling die over haar rug trok. De meeste van deze producten zou ze niet eens willen zien, laat staan aanraken. Vervolgens wendde ze haar blik weer naar haar vriendin. ‘Je bent toch niet van plan om dit te gebruiken tijdens capture the flag, hé?’ Met enigszins gefronste wenkbrauwen hield ze haar blik op Ophelia gericht, haar reactie afwachtende. Ondertussen kende ze haar redelijk goed, goed genoeg om te weten dat het leek alsof de dame zich geroepen voelde om de regels te breken. Een van haar welbekende toverdrankjes gebruiken om de winst binnen te halen tijdens het geliefde spel was dan ook iets wat ze haar zonder twijfelen zag doen.


    SILAS LINCOLN PERRY

    Son of Athena - Headcounselor of the Athena Cabin - Winning from Ronan - The Arena



    Met een lichtte looppas haastte ik me naar de Arena toe. Het ontbijt had ik zowat volledig geskipt, gezien mijn mentale planning nu al een achterstand kende. Ik had een kleine tien minuten om Ronan te verslaan, dan een minuut om naar het meer te rennen zodat ik kon trainen met Hayden. Verdorie, waarom vergat ik altijd tijd in de plannen voor onvoorzieningen? Bijna iedereen in dit kamp was onvoorspelbaar wat me mateloos irriteerde, zo kon ik toch geen orde in mijn dag plannen? Ik schudde mijn hoofd. Ik kon ook de om hulp roepende satyr genegeerd hebben, dat kon me enkele minuten gespaard hebben... Had hij niet met zijn hoofd in die vaas vastgezeten... Wat me nogsteeds onmogelijk leek... Aan het gegiechel van de nymphen te horen had de jonge bok er zelf om gevraagd natuurlijk, maar tja... Ik kon me niet in een boom veranderen om hem te negeren. -wat oneerlijk was-
    Maargoed, met een looppasje kwam ik aan bij de arena waar Ronan al bleek te zijn. Great, mijn blik gleed even schaapachtig naar de tribune waar Ronan blijkbaar een Aphrodite telg als supporter meegenomen had. Ik rolde enkel maar met mijn ogen en had me naar de wapens gekeerd waar ik een zwaard uitkoos met stevige handgreep. “Wat leuk dat je opnieuw bent komen opdagen voor je zoveelste vernedering,” uurgh. Ik draaide me om naar Ronan die een enorme arrogante grijns om zijn lippen had zitten, de jonge Ares zoon had de afgelopen dagen van me gewonnen en ik kon niet wachten om die grijns van zijn smoel te halen. Ronan was zelf zo zeker geweest, een derde maal mij te kunnen verslaan, dat hij er gisteren zelf nog een weddenschap aan had verbonden. Als hij me nogmaals wist te verslaan, zou ik hem een week als een hondje achterna moeten lopen, als ik won daarentegen, mocht hij een week lang al mijn wapen opboenen. En laat ik nou net veel gepland hebben deze week.
    "Ik ben hier om je te verslaan Kearney, mijn wapens hebben nood aan een nieuwe poetsbeurt." klonk ik nuchter en hield mijn zwaard uitdagend naar hem uit. Ik had ook geen tijd voor zijn trashtalk, ik kwam hier om die grijns in de grond te trappen en dan weer door te gaan met belangrijkere zaken. “Ik heb mijn trouwe, en erg aantrekkelijke supporter meegenomen,” ging de Ares zoon gewoon verder wat me verveeld deed fronsen. Dit kon hij toch niet menen.. “die wilt graag een toeschouwer zijn van mijn overwinning.” de triomfantelijkheid in zijn stem maakte mijn humeur namelijk niet veel beter. “Amor — vandaag is een belangrijke dag dus ik verwacht voldoende aandacht van je.” Ronan keerde nu zijn Rug naar me toe waardoor ik uitermate geïrriteerd op mijn lip beet. " Stop met uitstellen Ronan, ik heb hier geen tijd voor." bitse ik hem toe, het puntje van mijn zwaard uitdagend tegen zijn keel richtend. Behoefte om te zien hoe Ronan anders nog vijf minuten zou zitten slijmen had ik zeker niet. “Prima, als je zo staat te popelen om te verliezen, Perry.” Klonk de Ares zoon, ik snoof enkel en keek toe hoe Ronan de punt wat naar beneden duwde, om me daarna zonder waarschuwing meteen in de strijd te gooien.
    Waar de oorlogszoon eender ander hierdoor misschien uit balans kon krijgen, wist ik mezelf tijdig op te vangen. Ik vocht bijna dagelijks met Ronan, waardoor ik veel van zijn sterkte en zwaktepunten kende. Hierdoor wist ik dan ook dat de Ares zoon sterk was in de aanval, waardoor ik hem nu tot verdediging dwong. Het geklets van metaal op metaal vulde de Arena en ondanks dat er nog trainingsessies aan de gang waren, was ons duel toch degene om te bezichtigen.
    Het stof van de droge bodem waaide op terwijl we onze passen zetten. Ik wist Ronans zwaard met een goede zwaai uit de weg te slaan, en hierdoor de jongen uit belans te krijgen, maar ik wist dat hij niet zo makkelijk neer te krijgen was. Ronan keerde enkele stappen terug en begon te cirkelen, waardoor ik zijn bewegingen spiegelde. Mijn concentratie helemaal op de bewegingen van de jongeman gericht. Als ik iets wist, is dat Ronan hield van schijnbewegingen en vuile spelletjes. Waar ik goed in was, was vluchtige aanvallen iets wat ik deed om de oorlogsgod de heet onder zijn voeten te maken. Snelle slagen schonk ik hem toe waar ik af en toe mee wisselde voor defensie, gezien hij me evenhard terugsloeg.
    Door Ronans bewegingen zo nauwlettend in de gaten te houden had ik ondervonden dat hij klappen van links iets trager opving, iets waar ik na een opening hem wist te raken. Een sneetje in zijn shirt maakte de demigod voor me dat hij niet onverslaanbaar was en een kleine glimlach krulde om mijn lippen. Ik had de eerdere dagen misschien niet helemaal op 100% gespeeld, maar vandaag hield ik me niet in. Normaliter hoorden we ons in harnas te kleden voor training met echte zwaarden, maar na bijna dagelijks voor 4 maanden dat ding aangetrokken te hebben, hadden we het gewoon geskipt. We waren sterke kerels, sneetjes deden ons niet veel meer. Ronan snoof enkel en keerde enkele stappen terug, waardoor ik ook even kort de tijd had om tot adem te komen. De tribune bleek zo al wat meer volk te trekken. “Je hoeft het enkel te zeggen als je me halfnaakt wilt zien, Sil, dat weet je toch.” Ik trok mijn neus op naar Ronan. "Please don't " zuchtte ik mijn ogen rollend om de show die Ronan opvoerde door zijn zwarte T-shirt uit te gooien iets wat natuurlijk aandacht van het publiek uitlokte. ''Silas, nu is het jouw beurt!'' klonk Ophelia uit het publiek en ik schonk haar enkel een niet begrijpende blik. Ik snapte niet wat dames zo intrigerend vonden aan een ontbloot mannelijk bovenlijf. Daarbij zou het opwellend stof enkel aan mijn lijf blijven plakken, gezien ik lichtelijk bezweet was en aangenaam was dat niet.
    “Ik heb me ingehouden tot nu toe. Kom maar op, bijdehand.” Sneerde Ronan me toe, tijd om een opmerking terug te bitsen had ik niet want de bullebak kwam met vol geweld op me af waardoor ik me nu in defensie moest plaatsen. Ik blokkeerde zijn meeste slagen en deed mijn best om zijn tempo bij te houden. Een verblinding van de zon op het metaal bestrafte me door een snelle pijn die van mijn borstkas naar mijn middel gleed. Daar ging mijn camp halfbloed shirt. Ronan deed me geen tijd cadeau voor een shirt uittrek tafereel en bleef klappen uitdelen, die ik elk wist te beantwoorden. “Wat jij kan, kan ik beter, kleintje,” klonk Ronan kleinerend waardoor ik hem een vuile blik toewierp echter wist Ronan zijn best te willen doen om me op de kast te jagen, door zich terug te trekken, waardoor ik naar boven strompelde, en hij de kans zag me een klap op mijn achterste te schenken. Een beschamend rood kleurtje kleurde mijn wangen. Oh nu kon hij het krijgen, zijn trots en glorie werd zijn ondergang. Ronan stond te genieten van de aandacht uit het publiek, dat hij vergat dat zwaardvechten niet alleen je tegenstanders handbewegingen in de gaten moest houden, maar ook moest begrijpen dat vluchtig voetenwerk je op de knieën kon krijgen. Ik liep op Ronan af, zwaard in de aanslag en maakte een schijnbeweging, waardoor ik met mijn voeten de demigod kon takkelen. Eens op één knie, sloeg ik zijn zwaard uit zijn hand en draaide me halfrond zodat mijn zwaard genadeloos tegen zijn keel aanprikte. Mijn borstkas ging hevig op en neer terwijl een kwajongensachtige glimlach mijn lippen sierde. There we go. Ronan kon stikken in zijn arrogantie terwijl hij mijn wapenarsenaal opblonk. " Als je je zo gemakkelijk laat afleiden Kearney wordt vanavond een makkie." was het nu mijn beurt om de jongen uit te dagen. " Hoeveel wins zou dat dat zijn voor Team Blauw? " klonk ik luchtig , wetende dat Blauw een tweetal wins meer had dan rood.
    "Maar mijn zwaard is goed vuil nu, haal je poetsdoek maar al boven." ik grijnsde tevreden en stak mijn zwaard in de aarde, zodat ik even tijd had om de schade die hij had aangericht te bekijken. Hierdoor was ik wel genoodzaakt mijn oranje shirt uit te trekken, waardoor ik met het ding ook meteen mijn gezicht afdopte . De schram was niet heel diep maar rijkte toch een kleine tien centimeter.
    Ik kon Ronan in zichzelf horen vloeken en tevreden duwde ik mijn blonde krullen uit mijn gezicht. Door de hitte van de spar sessie was ik al helemaal de tijd uit het oog verloren en toen Ronan eiste voor een “Best 2 out of 3,” was het iemand anders die voor mij bleek te antwoorden. "Wat is jou fucking probleem? Hij heeft gewonnen. Laat hem eens even lekker met rust." Het zware Nieuw-Zeelands accent herkende ik uit duizenden en meteen draaide ik me naar Hayden toe die uit de schaduwen tevoorschijn kwam. Een schuldgevoel bekroop me terwijl ik naar de stand van de zon blikte, ik had onze trainingsessie gemist. " Het is oké Hayden." sprak ik de jongen rustig toe, waarna ik terug naar Ronan draaide. "Maar hij heeft gelijk Ronan, ik heb gewonnen en jij komt onze deal dus na." vervolgde ik met een lichte grijns al betrok deze weer en draaide ik me weer naar Hayden toe. "Ik ben de tijd uit het oog verloren, wil je hier trainen?" vroeg ik Hayden, Ronan even negerend.

    [ bericht aangepast op 1 aug 2020 - 14:54 ]


    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Dorcas Allan

    Op zonnige dagen zocht Dorcas vaak de rivier op. De rest van het kamp begon langzaam wakker te worden, maar Dorcas had al gegeten en wandelde naar het beekje. De verkoeling was welkom, want hoewel het nog vroeg was, voelde je de hitte al. Ze plofte neer en trok haar schoenen uit, zodat ze met haar tenen in het koude water kon. De rivier kabbelde zachtjes, eigenlijk was het nauwelijks een rivier te noemen. Ze staarde voor zich uit, nadenkend. Het was prettig alleen te zijn, weg van haar broer Leslie. Ze had hem nog niet gezien vandaag, wat haar dag alleen maar beter maakte. Twee jaar geleden had ze het nog leuk gevonden om samen met hem van de zon te genieten, maar die tijden zijn voorbij.

    De zon was inmiddels al hoger en hoger geklommen en ook de temperatuur steeg. De geluiden vanuit de eettafels zwollen aan, maar Dorcas had geen zin om met mensen te spreken. Capture the flag kwam eraan en daar had ze al haar energie voor nodig. Want hoe leuk ze de meeste spellen ook vond, ze merkte zoveel op dat het altijd vermoeiend was. Het rumoer klonk niet als normaal, het kwam uit een andere richting. Ze zat erover na te denken om te gaan staan om te kijken wat er aan de hand was, toen Kostas aan kwam slenteren. Dit was zijn eerste zomer hier en Dorcas mocht hem wel. Toen hij dichtbij genoeg was om aan te spreken, vroeg ze wat er aan de hand was.
          "Oh, in de arena, bedoel je?" Hij gebaarde ernaar en keek vragend.
          "Ja, de arena!" Ze vond het stom dat ze het niet zelf al had gelokaliseerd, want ze had het best kunnen weten. Met al die halfgoden is er vaak iets te doen in de arena.
          "Silas en Ronan geloof ik, een soort gevecht. Ik weet het niet, ben niet gaan kijken."
    Kostas ging op een meter naast me zitten en keek een tijdje naar de rivier. Hij zei niks en Dorcas vond de stilte prettig, dus ze zaten ze daar bij de rivier, allebei in gedachten verzonken.


    Maar allemaal dragen we in ons hart een inwendig Ithaka.


    AMOR CHESTERFIELD

    Son of Aphrodite - Being a Cheerleader - With Annie at the Arena



    Het was me veels te vroeg geweest deze ochtend. Zomerkamp was wel leuk enzo maar ik besliste pas wanneer mijn dag van start ging en nee dat was nooit voor 9 uur. Maargoed, Ronan had het me echt gesmeekt waardoor ik al wakker was door het gesmeek van de knappe bruinharige man. Ik was akkoord gegaan op voorwaarde dat ik geen ene stap hoefde te zetten en ja hoor, Ronan had me al een prinsesje gedragen tot op de tribune waar ik met mijn luie bibs nu op zat. Ik had mijn hoodie zo over me getrokken gezien ik het wat koud had en nestelde me zo op de oncomfortabele bank. Ik moest mijn best doen om niet in te dutten zoals de laatste keer, gezien Ronan daar niet erg blij mee was. “Amor — vandaag is een belangrijke dag dus ik verwacht voldoende aandacht van je.” klonk Ronan en ik keek hem geamuseerd aan. "Tuurlijk alsof ik mijn ogen niet van je kan afhouden." flirtte ik onschuldig met een knipoogje naar de gespierde jongen. Ronans tegenstander, bleek er echter niet veel zin in te hebben dat Ronan enkel aandacht schonk aan mij waardoor ik de ongeduldigaard even aankeek met een opgetrokken wenkbrauw. Ik snapte niet echt waarom de twee zo obsessief over elkaar waren. Ik kon wel spanningen tussen hen twee aanvoelen maar mijn gaydar spotte slechts een kleine hint van seksuele frustratie tussen de twee.
    Niet snel daarna waren de twee jochies aan het vechten als twee kleine kereltjes die de beste willen wezen. Ik zuchtte zacht en leunde met mijn ellebogen op mijn knieën. en mijn hoofd in mijn handen terwijl ik naar het heen en weer gepingpong van de twee zwaarden keek. "Komop Ronan!" riep ik zo nu en dan eens om mijn belofte aan de Aresjongen na te komen. Het enige leuke wat ik aan trainen vond van het zien van alle spieren dat de andere hadden. Er begonnen stilaan meer toeschouwers te komen om de match tussen de twee te bekijken wat me aanspoorde om nogmaals voor Ronan te cheeren, zodat de andere dat misschien ook zouden doen. Toen Silas dan ook uithaalde had hij Ronans shirt mee, waardoor Ronan als wederreactie zijn shirt uittrok. Ik floot ook zoals sommige andere enthousiast mee en grijnsde toen ik Ophelia ook hoorde roepen dat de blonde jongeman zijn shirt moest uittrekken. Daar zou ik ook geen bezwaar tegen gehad hebben. De twee gingen al snel weer aan de haal al werd ik snel afgeleid door Annie die naast me kwam zitten. Ze had een peuk tussen haar lippen hangen, iets waar ik ook wel erg veel zin in had. Ik had namelijk nog geen goed ontbijt gehad. Ze stak haar sigaret naar me uit, wat ik gretig aannam en een goed trekje nam van de peuk, waarna ik het stukje peuk terug aan haar schonk. Ik liet de rook even goed door mijn longen gaan waarna ik ze weer uitblies. "Aah, het eerste trekje van de dag blijft de beste." zuchtte ik waarna ik me even uittrektte en mijn arm zo losjes over Annie heen sloeg. "Zijn ze nu alweer bezig? Zou bijna denken dat er meer speelde tussen die twee." Klonk Annie en ik haalde even mijn schouders op waarna ik toekeek hoe Ronan, Silas een klap op zijn achterste haf. "Ronan heeft zo zijn kinks, maar dat heeft hij met ieder levend wezen." mompelde ik. "Nu als het over sexuele aantrekking gaat kent Silas er niets van, de athena kinderen zijn maar rare kwibussen." vervolgde ik wat denigrerend. Wie kon er nou leven zonder liefde, sex of passie? Hmmm.
    "Maar, hoe is het met jou, Amore mio?" Ik grijnsde om Annies woorden dat speelse Italiaans deed toch iedereen glimlachen. "Je vais bien, Estoy bien, I am good darrrrlin." ik liet de r over mijn tong rollen als een krolse kat, terwijl ik in drie talen beantwoorde dat het prima met mij ging. " Ik leef op z'n minst nog." grijnde ik vervolgens, ik was geen gek die met zwaarden stond te zwaaien. "Maar hoe gaat het met jou? Heb je je mannetje gestaan met al je broers? ou still need to introduce me to them." ik wiebelde plagend met mijn wenkbrauwen en richtte me kort op het gevecht dat nog bezig was. "Komop Roman! Als je wint krijg je een kus van me!" riep ik mijn vriend toe al wist dit misschien iets te motiverend, gezien Ronan enkel nog ook had voor mij en door Silas onderuit ging.. "Oooh" klonk ik pijnlijk , waarna ik weer naar Annie blikte. "Ik hoop dat je niet op Ronan gegokt had." mompelde ik haar zacht toe. Ik wist dat de Hermes Cabine graag gokte op dit soort wedstrijdjes.
    Wat erna gebeurde wist ik niet helemaal gezien ik niet echt meer oplette... Het enige wat ik merkte was dat Hayden zich begon te moeien waardoor ik het niet kon laten om ."BOOO!" te roepen naar de pretbederver. "Die haalt zo het leven uit de leuke dingen." mopperde ik zuur, "Komaan, Nog een Match, Ronan kan jullie beide aan!"


    KOSTAS EMIL FLOROS

    Son of Posseidon - The new guy - At the River.




    Met een appel in mijn rechterhand zat ik even over het meer heen te kijken. Ik had de slaap niet kunnen vatten, maar kon s'nacht de Cabin niet uit waar ik blijkbaar toebehoorde. Ze hadden me gewaarschuwd dat Harpies me zouden komen opeten en waar ik eerst erom gelachen had bleken ze wel heel serieus te zijn. Dus was ik maar gehoorzaam blijven liggen. Vanuit de Cabin kon ik de zon zien ontwaken, waardoor ik ook vrij vroeg de slaapruimte uit geslopen was. Ik wilde mijn....halfbroer niet wakker maken. Met mijn surfshort, oranje shirt en sandalen schuifelde ik over het terrein heen. Ik had me een baan geleid richting de eettafels waar ik een appel uit de schaal aan de Poseidon tafel plukte . Echter om zo eenzaam aan de tafel te blijven zitten had ik niet, dus na een appel gepikt te hebben was het nog een beetje doelloos ronddolen op het domein. Erg veel honger had ik ook niet dus na één hap van mijn appel was dat het ook maar voor appetijt ... Omdat ik de appel niet zomaar wilde verspillen, besloot ik dan maar naar de paardenstallen te gaan. Het was voor het eert sinds jaren dat ik deze majestueuze viervoeters zag en toch voelde het erg vertrouwelijk aan. Ik rijkte voorzichtig mijn hand uit naar de bruine Merrie welke deze beantwoorde door haar neus in mijn handpalm te drukken zodat ik haar vertrouwen had. Ik glimlachte licht. "Hey daar, wat is jou naam?" vroeg ik haar zachtjes terwijl ik haar streelde. "Dit vind jij vast wel lekker?" ik haalde de appel boven, welke de merrie tevreden opknabbelde. Ik keek even de stal rond op zoek naar een naam voor dit beestje, al wist ik deze niet meteen te vinden. Toch zonder aarzelen leek ik te begrijpen wat haar gehinnik betekende. " Astra? Mooie naam." ik grinnikte zacht en aaide haar manen. De merrie leek mijn verband vast te hebben en trok er even aan, alsof ze wilde vragen wat ermee gebeurd was. "Oh, niets om je zorgen over te maken." mompelde ik zacht en trok mijn hand iets terughoudend terug. " Dat zijn dingen die ik eerder bij een tweede ontmoeting vertel, niet?" het paard hinnikte en ik moest ook zacht lachen. HEt zag er vast idioot uit mij tegen het schone beest zien pratend, maar het was wel opluchtend. Het voelde ook even normaler aan dan alle andere dingen die ik de laatste drie dagen meegemaakt had. "Ik zal morgen nog wat appels meenemen" beloofde ik de paarden in de stal, waarna ik het verband om mijn hand iets loste, zodat ik het weer beter kon omwinden. Ik zou deze namiddag best nog eens naar de ehbo cabin toetrekken voor controle.
    Ik wilde hier wel langer blijven zitten, maar ik voelde me iets schuldig dat ik voor de andere geen appels mee had, dus keerde ik terug richting mijn Cabin. Misschien was Tobias al wakker, ik had hem beter willen leren kennen. Ik volgde de weg van de rivier , met de stroom mee en schopte zo nu en dan een keitje uit de weg. Ik moest langer in de stallen vertoeft hebben dan gedacht, de zon stond al wat hoog aan de hemel en ik hoorde het geluid van slaand metaal. Ik keek even op om te zien waar het geluid precies vandaan kwam toen ik Dorcas tegen kwam. Ze was een aardige meid en had me eergisteren geholpen. Ik was namelijk verloren gelopen op het kamp en de blauwharige dame wist me terug aan bekend land te brengen. Ze was niet zo actief als anderen, en dat waardeerde ik op dit moment wel, het was een heus verschil met de Aphrodite dochters... Of die ene kerel ...
    "Goeiemorgen. Weet jij waar dat geluid is?" vroeg ik Dorcas "Oh, in de arena, bedoel je?" ik volgde haar bewegingen naar de 'arena'. Nu ze het zei had het inderdaad iets mee van een Griekse Arena, alleen wat kleiner. Ik knikte al wist ik al wat aaneen te kunnen breien wat het metaalachtige geluid zou kunnen zijn. "Silas en Ronan geloof ik, een soort gevecht. Ik weet het niet, ben niet gaan kijken." Vertelde ze me en ik keek ze even verrast aan. "Oh? Met echte zwaarden dan?" Dat was toch gevaarlijk... Ik besloot maar niet te gaan kijken, ik had Gladiator gezien, arena gevechten eindigden vaak in niets goeds.. Ik zag dat Dorcas neer ging zitten aan de rivier, iets waarbij ik in stilte haar voorbeeld bij volgde. De grond was iets mossig, maar wel zacht, waardoor het een soort kussentje leek voor een eigen rivierbioscoop. Ik plooide mijn benen in kleermakerszit en genoot even van de stilte.




    I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

    Ophelia Anderson

    19 ━ Daughter of Hecate ━ The Arena ━ Eve ━ Kind of waking up?

    Ophelia trok onschuldig haar schouders en wenkbrauwen op naar Silas, die haar met een vervreemd blik aankeek. Hé, je kon haar niet beschuldigen. Het was duidelijk dat zij niet de enige was, Amor bleek haar in dit geval wel te begrijpen. Ze schonk Amor een glimlach, net voordat haar blikveld werd opgenomen door een bekend gezicht. Haar glimlach werd breder bij het zien van Eve, maar die verdween weer als sneeuw voor de zon bij haar begroeting. ‘’I am behaving perfectly well, ma’am.’’ Snoof ze toe, alsof de opmerking haar pijn had gedaan en draaide haar hoofd koppig weg. Haar vingers tintelden nog licht maar haar niet-verbrande-hand liet het weer verdwijnen binnen een mum van tijd. ‘’I’m joking, kom hier.’’ Ophelia trok haar vriendin naar haar toe en gaf haar een stevige knuffel. ‘’Na-ah, karma voor wat? Een stap buiten mijn Cabin zetten voor zonsondergang bedoel je? Ach ja, ik ben er gewend aan geraakt. Anyways, zou je me geloven als ik je vertel dat ik je heb gemist?’’ De dame trok haarzelf weer los en ging weer fatsoenlijk zitten. In tegenstelling tot Ophelia, zag Eve er weer fantastisch uit, zoals altijd. Ondanks dat het nog te vroeg voor hun beide was. Misschien lag het aan haar het feit dat ze een Tyche kindje was, of dat Ophelia een Hecate kindje was. ‘’Ben ik de enige die 2 ton bakstenen onder mijn oogleden voelt?’’ Ze wreef het huid rondom haar ogen, maar er veranderde niks. Haar tweede muntblaadje ging haar mond in en hoewel het leek alsof Eve het niet nodig had, stak ze er ook een uit naar haar. ‘’Want some?’’ Vroeg Ophelia en volgde ondertussen de blik van brunette naar de borrelende ketel. ‘’Nee, ik zou niet zo vroeg opstaan om een ‘win-capture-the-flag-potion-van-Eve’ te maken.’’ Ophelia moest denken aan het aantal keer dat ze een manier had gevonden om deels tegen de gelukskrachten van de kinderen van Tyche te werken en daar gebruik van had gemaakt. Het was onschuldig en in haar opzichte, fair and square. Ze wilde zien hoe de kinderen van Tyche, vooral Eve, zonder al dat geluk van het hele universum aan hun zijde, werkelijk deden.
    ‘’Dit-‘’ Ophelia keek van Eve weer terug naar het groene vloeistof. ‘’-is een drankje dat je langer onderwater doet houden.’’ De eigenaar van het drankje zou elk moment kunnen verschijnen. Ophelia liet haar blijk weer even door de arena glijden en tot haar verbazing had Silas ondertussen ook zijn shirt uitgedaan. ‘’Heb ik je al gezegd dat je aanwezigheid me erg goed doet?’’ Merkte ze op naar Eve. Ophelia ging rustig verder met het roeren van haar drankje, dat inmiddels een erg sterke zeewier geur had gekregen. Gelukkig had ze wat munt in haar mond. Ze luisterde naar het geroep tussen wat nu een trio bleek te zijn met Hayden erbij. Ah leuk, ochtend drama, of was het al middag? Nothing better.

    [ bericht aangepast op 1 aug 2020 - 15:57 ]


    ZIJN weerkaatsende opmerkingen waren met een simpele handbeweging weggewuifd. Silas kon niet verwachten dat mits hij eindelijk eens op durfde te dagen ook nog eens onzin kon uitkramen. Het was allemaal behoorlijk aandoenlijk hoe hij dacht te winnen als hij de afgelopen malen zichzelf niet eens kon redden. Ronan glimlachte uitdagend en deed geen moeite erop te reageren.
          “Zodra ik win, laat ik je niet alleen je eigen wapens schoonmaken, maar ook die van mij. Het vuil aan de buitenkant kan er wel vanaf komen, maar de vernedering van het zovele verliezen, daar zal je aan moeten wennen,” vertelde Kearney hem, alsof het de meest normale zaken waren waar ze het over hadden. Silas had nooit tegen de provocerende uitspraken gekund, wat voor Ronan des te meer reden was ze te blijven maken. Voor niets en niemand maakte hij hier een uitzondering op, alhoewel. . . Misschien dat Amor de enige was. Hij wierp bij deze gedachte een blik op de Griekse God van de Liefde en glimlachte schaapachtig bij het horen van zijn antwoord. Ondanks het feit dat hij hem vanochtend naar de tribune heeft moeten dragen a lá bridal-style, schaamde hij zich er absoluut niet voor ━ daar zijn enige motief was om aandacht te krijgen van de Aphrodite-nakomeling. Ronan was er dan ook niet van gediend wanneer Silas dit moment ruw onderbrak door de punt van zijn zwaard tegen zijn nek aan te zetten.
          Het gevecht was geregeld met soepele bewegingen, mogelijk met luide kreten en niets minder dan een vurige energie tussen de twee gedaan. Vandaag echter scheen het heviger te zijn dan normaliter gesproken, alsof ze iets aan elkaar te bewijzen hadden. Silas’ zwakte was dat hij teveel in zijn hoofd zat, vergetende dat zijn rationaliteit het gevecht niet kon winnen. Soms poogde hij hierop verder te haken door hem aan te porren waar nodig; stiekem deed Ronan het allang niet meer om simpelweg te winnen, waar zijn satisfactie ergens anders lag. Winnen kon hij namelijk altijd, maar daadwerkelijk zegevieren uitte zich op een andere manier. Ronan had niet eens het aantal personen door die nu op de tribune gevestigd waren, daar al zijn aandacht uitging naar het gevecht en zijn blonde tegenstander.
          Uiteindelijk was het hem gelukt om Silas een klap op zijn achterste te geven, alsof het een ezel was die aangespoord hoorde te worden. Een felrode kleur veranderde zijn wangen, waardoor Ronan meer dan genoeg wist ━ hij had hem waar hij hem hebben wilde. Voor heel even genoot hij van het overwinnende moment, speelde mee met de uitdaging die gecreëerd was, tot het hemelse moment ruw onderbroken werd door niemand anders dan zijn persoonlijke Engel ━ Amor.
    Door de plotse aanval van Silas zat hij nu op één knie, omhoog kijkend naar de overwinnaar waarvan de gouden krullen zijn hoofd omringden als de felle zon achter hem. Hij snoof cynisch, kantelde zijn gezicht zo scheef dat het Haast Onthoofde Henk leek en likte traag over zijn droge lippen.
          “Well, crap, Silly, I forgot the engagement ring. I do wish you had confessed to me sooner.” Hij slaakte een dramatische zucht, alsof hij net zoals Atlas het hemelgewelf op zijn schouders had en maakte één of ander wuivend handgebaar. “This should do it for now.” Met een soepel handeling haalde hij het leren armbandje rond zijn pols vandaan om deze, wellicht ietwat honend, aan de man te schenken. “Here, take it ━ I always take responsibility for my suitors,” sloot hij af met een knipoog ━ opzettelijk niet inhoudelijk reagerend op zijn daadwerkelijke snauw.
    RONAN
    KEARNEY
    ▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁

    SENTIMENT IS A

    CHEMICAL DEFECT
    FOUND IN THE LOSING SIDE
    ▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁

    Toen Silas echter het wapen in het zand stak en vervolgens eveneens zijn shirt uittrok, rolde er een salvo aan scheldwoorden zijn mond uit ━ daar hij herinnert was dat dit alles behalve een eerlijke ondergang was geweest. Bloed, zweet en tranen ━ dat was waar het bij de Ares-zoon om draaide. Bloed en zweet waren al rekening mee gehouden, alleen de tranen nog. Maar er was geen haast; het was pas ochtend, er was meer dan genoeg tijd om iemand te laten huilen. Dit scheen sneller dan verwacht vervuld te worden in het opkomende moment. Zijn voorstel om nog eens te gaan werd niet gewaardeerd door meerdere kanten, waarvan er één uit onverwachte hoek kwam. Of wellicht niet zo onverwacht, die gast scheen immers aan Silas’ reet geplakt te zijn.
    Ronan was opgestaan en pakte zijn zwaard beet, terwijl hij rond zich heen keek om spottend te acteren of hij het wellicht tegen iemand anders had, om daarna in een bulderend gelach uit te barsten.
          “Je hebt het toch zeker niet tegen mij, hé, zeikstraal? Cuz I'll open the gates of Hell and escort your ass right on in ━ and I will do it with a smile. So, fuck off, miss lonelyheart." Ronan spuugde het haast, en op het laatst tufte hij ook daadwerkelijk voor hem neer alvorens zijn neus op te trekken en zijn shirt tevens op te pakken.
    Hoewel haat een woord is dat regelmatig in zijn woordenboek terugkwam, was er een zeker iemand die deze lijst wist te overtoppen door alles te doen en te zeggen om hem pisnijdig te maken. Zoals dat hij elke minuut van de dag als een hondje achter Silas aanliep, dat hij bodyguard speelde alsof Blondie volkomen hulpeloos was, en dat hij anderen altijd de schuld gaf wanneer het om Silas betrof. Maar het meest wrede vond hij nog wel het gegeven dat Hayden van alles kon maken bij Silas en hij zou ermee weg komen. Als hij degene was die deze dingen had geroepen bijvoorbeeld, had hij een stok tegen zijn kop gekregen. De band tussen die twee was hecht, en dat betekende dat het alleen maar een kwestie van tijd was voor de Athena-telg hem niet meer zou zien staan. Hij greep het handvat van het zwaard in zijn hand steviger beet, waardoor de knokkels een ziekelijk witte kleur kregen.
          “Weet je wat? Laat me dit voorstellen: als ik jou versla in een gevecht, trek je een week lang niet meer met Silas op ━ en vice versa. Als jij wint, wat niet gaat gebeuren, zal ik een week lang niet met hem optrekken.” Een zelfvoldane grijns sierde zijn lippen waarbij hij steunde op het handvat van de zwaard. Om Hayden wat aan te porren, gebruikte hij zijn kracht die de energie had haatvolle gevoelens in een persoon te laten groeien, om zo het gevecht te beginnen. Zijn blinde haat zou voor Ronan een voordeel zijn in het gevecht, daar er niet met verstand gevochten zou worden.
          “Come on now, hit me with your best shot. Of ben je een pussy?” Hij grinnikte. “Verbiedt het vrouwtje je het?” Doelend op Silas, waar hij dan ook een korte blik op gooide. “Misschien omdat hij al weet dat je keihard gaat verliezen.” Vergeet die poetsdoek: ik zal hem zo hard slaan, he'll be seeing white after I'm done with him ━ dacht de Demigod van de Oorlog.

    [ bericht aangepast op 2 aug 2020 - 0:55 ]


    [ heaven knows ]

    Evangeline 'Eve' Bell

    19 | Daughter of Tyche | The arena | w/ Ophelia


    Ophelia leek blij om haar te zien, maar algauw verdween de lach van haar gezicht en keek ze enigszins verontwaardigd. Zoals ze verwachtte draaide haar vriendin zich al gauw terug naar haar, waarna ze in een knuffel werd getrokken. Een tevreden geluidje verliet haar mond terwijl ze Ophelia een dikke knuffel teruggaf. Ze gaf het niet graag toe, maar ze had Ms. Grumpypants toch wel erg gemist de afgelopen weken.
    ‘Ik heb jou ook gemist. De afgelopen weken zonder jou waren lang niet zo leuk zonder jouw ochtendhumeur,’ terwijl ze dit zei plaatste ze haar hand op Ophelia’s arm, om duidelijk te maken dat ze het echt meende en niet als grapje bedoelde. ‘Mijn vader stelde voor dat je volgende zomer mee mag, als je wil. Stel je voor, O. Wij samen, in Parijs.’ Parijs, de huidige woonplaats van haar vader en Estelle, was een van haar meest favoriete steden ter wereld. Dolgraag zou ze die willen delen met de persoon die ze toch wel als een van haar beste vriendinnen zag.
    Overduidelijk had Ophelia nog last van het vroege opstaan, gezien de opmerking die de dame maakte. Haar ogen liet ze rollen bij het horen ervan, ‘god, wat ben jij een drama queen zeg,’ sprak ze lachend. Echter bracht Ophelia’s haat tegen de ochtend ook iets goed met zich mee; de muntblaadjes die ze altijd gebruikte om zichzelf enigszins wakkerder te laten voelen. Ook vandaag weer droeg ze deze met zich mee, waar ze er één van aanbood. Enthousiast knikkend reageerde ze op het aanbod. Haar tong stak ze enigszins uit haar mond, zodat haar vriendin het blaadje op haar tong kon plaatsen.
    Vervolgens gleed haar blik naar de ketel die Ophelia voor haar had staan. Goed, het was dus geen drankje voor capture the flag, wat dan wel? ‘Oh, geloof me, daar heb je echt geen drankje voor nodig. Na een aantal weken niet te kunnen trainen kan ik echt helemaal niks meer,’ sprak ze met een dramatische zucht, om de ernst van de situatie te benadrukken. Haar vader voerde een streng wapen verbod in het huis, waardoor ze weinig mogelijkheid had gehad om te trainen. De enkele wapens die wél in het huis verborgen lagen, lagen achter slot en grendel zodat zij er niet bij kon. Het liefste had de man niets in huis gehad, maar gezien de monsters die haar wel eens volgden bleek het wel nodig.
    De groenige vloeistof in de ketel bleek in plaats van een win-capture-the-flag-van-Eve-potion een drankje dat ervoor zorgde dat je langer onderwater kon blijven. Licht fronsend keek ze naar het toch ietwat vies uitziende drankje. Wie zou dat in godsnaam nodig hebben? Vlug keek ze op toen de Hecate dochter weer begon te spreken. De woorden zorgden voor een warm gevoel dat zich door haar lichaam verspreidde en er verscheen daarbij een grote lach op haar gelaat. Ze was blij dat ze zich beide over de ruzie hadden kunnen zetten. Ook al kon Ophelia wel een mopperkont zijn, ze was een van de meest supportive en liefdevolle personen die ze ooit had gekend, wat ook de reden was dat ze zich geen leven meer zonder haar zou kunnen voorstellen. ‘Dat waardeer ik echt heel erg, dankje.’

    T O B I A S      "T O B Y"      S U M M E R S

    19            Son of Poseidon            With Ophelia and Eve     


    Met een grote gaap haalde ik eens een hand door de warrige krullenbos op mijn hoofd. Hoewel de constante adrenaline die door mijn aderen stroomde ervoor zorgde dat ik meestal rond zes uur al naast mijn bed stond, waren ochtenden nog altijd niet mijn ding. Ik vond er gewoon niets aan. De meeste hadden toch wel last van een ochtendhumeur en je kon zien dat de wereld nog aan het opstarten was.
    Ik rekte me eens goed uit en wierp nieuwsgierig een blik op het tweede bed wat er zo plots was komen te staan. Ik was gewend de enige te zijn in de Poseidon cabin en dat was ook wel te zien. Overal hingen mijn posters, wat schetsen, hier en daar wat vage ideeën en hersenspinsels. De vloer had bezaaid gelegen met kleding en opengeslagen boeken. Ik was gewend de gehele ruimte voor mezelf te hebben en nu moest ik plots rekening gaan houden met iemand anders.
    Dat was nog niet eens zo erg, ik kon prima delen. Het punt waar ik wat zenuwachtig van werd was het feit dat ik nog nooit in mijn leven een broer of zus gehad had en nu had ik er plots een halfbroer bij... Het was allemaal erg surreëel.
    Aan de ene kant stond ik te springen om eindelijk een broer te hebben. Ik vroeg toen ik klein was niet voor niets de kerstman ieder jaar of hij alsjeblieft een broer door de schoorsteen wilde droppen.
    Maar nu ik er eindelijk eentje had wist ik niet zo goed wat ik er mee aan moest. Hoe gedraag je je rond je broer die je na negentien jaar pas leert kennen?
    Ergens werd ik er stiekem best een beetje nerveus van. Kostas zag er mannelijk uit, krachtig. In vergelijking met hem leek ik maar op een zoutzak. Ik had weinig spieren, was niet bepaald lang en ik was mijn bolle babywangetjes nog altijd niet kwijt. Hoe moest ik nou nog serieus genomen worden?
    Eigenlijk vond ik het wel leuk om eens een kamergenoot te hebben en ik wilde graag contact met hem zoeken. Ik had altijd al een echte broederband willen hebben. Toch keek ik de kat nog een beetje uit de boom. Wat als hij me maar een vervelend jong zou vinden? Toch moest ik mijn angst binnenkort misschien maar eens overwinnen.
    Ik fatsoeneerde mezelf wat en besloot maar even over de campus te lopen. Het zonlicht zou mijn warhoofd vast goed doen.
    Het was al flink druk en zo te zien waren de meeste kampers hun bed al uit. Eenmaal ik langs de arena liep werd het al snel duidelijk dat het meeste geluid hier vandaan kwam, iets wat meestal het geval was de laatste ochtend voor capture the flag. De meesten wilde dan hun strijdtechnieken nog wat aanscherpen. Ik nam het ze niet kwalijk, het ging er nogal... heftig aan toe. Het was eigenlijk nog niet eens zo'n slecht idee zou ik later vandaag ook even een poging in de arena wagen.
    Ik zag enkele bekende gezichten. Een aantal waren aan het proberen elkaar te spiesen en een paar begaven zich veilig op de tribune wachtend op het leedvermaak. Eenmaal ik doorhad wie zich op de tribune hadden vertoeft schoten mijn mondhoeken wat omhoog. Ophelia en Eve waren met elkaar aan de praat met een rokende ketel tussen hun in. Dit wekte mijn interesse en ik besloot maar even een kijkje te gaan nemen.
    'M'ladies,' knikte ik met een brede glimlach naar ze waarna ik Eve snel in een omhelzing trok. De dame was een aantal dagen weg geweest en het was, ondanks de vele kampers, aardig stil geweest zonder de excentrieke dame. 'Hoe was het om er even tussenuit te zijn?' vroeg ik alvorens ik naast haar op de tribune neer plofte.
    Ik kneep mijn ogen even speels tot spleetjes en richtte mijn blik vervolgens op de ketel. 'Jullie zijn toch geen geheim plannetje aan het uitvoeren hm?' grijnsde ik en keek ze beiden kort even aan. 'Don't worry, your secrets' safe with me.' knipoogde ik en deed net of ik mijn lippen dicht ritste en het sleuteltje weggooide. 'I promise,'
    Plots drong de hevige geur van zeewier mijn neus binnen en trok ik even een vies gezicht. 'Begrijp me niet verkeerd, ik ben fan van je kunsten Ophelia, maar dit is geen aanrader op een lege maag.' lachte ik zacht.
    'Is er al iets spannends gebeurd?' vroeg ik, doelend op het tafereel wat zich voor ons uitspeelde. Het was weer eens Silas vs. Ronan. Ik had eigenlijk niets anders verwacht. Ik wilde het eigenlijk niet toegeven, maar stiekem kon ik zo nu en dan ook wel een beetje genieten van een gezonde dosis leedvermaak.


    How far is far