[RPG | 15O] Pure Times Are Over — Speeltopic 2 - Speeltopics

Als een blij ei was Laslo in de vroege ochtenduurtjes naar bed vertrokken, nadat hij een geslaagd verjaardagfeestje had gevierd in het demonen realm. Allemaal dankzij Devrim, de beste vriend en organisator die iemand zich kon wensen. Hoewel de jongen wakker was geworden met de ergste kater die hij in lange tijd had gehad, kon Laslo geen spijt ontdekken. Absoluut de beste manier om het begin van zijn vijfentwintigste levensjaar te vieren. En het allerbeste: voor het eerst in jaren had hij een normaal gesprek met Evelynn kunnen voeren zonder dat ze hem voor alles en nog wat uitmaakte.
      Hoewel Laslo het voor elkaar gekregen had zijn uitgeputte lichaam de douche in te krijgen en zichzelf een beetje op te schonen, zag hij er nog steeds uit alsof hij een zware nacht had gehad. Asteria’s speech drong dan ook totaal niet bij de jongen binnen. Iets over met je mentor praten en verhuizen naar je nieuwe kamer, of zoiets. Hij ging later wel een samenvatting vragen bij Leya. Laslo’ eerste plan van de dag was om verhaal te halen bij Evelynn en te vragen hoe het kwam dat zij hem gisteravond opeens wel kon uitstaan.
      Laslo had de dame snel gevonden en in een charmante beweging had hij zijn armen om haar lichaam geslagen. Hij onderdrukte de neiging haar een kus op haar wang te geven, zich realiserende dat het al een tijd uit was tussen de twee. “Goedemorgen liefste, heb je je vannacht een beetje kunnen vermaken? Je leek het in ieder geval wel heel gezellig te hebben, zelfs met mij,” zei Laslo, waarna hij de dame omdraaide, zodat hij haar in de ogen kon aankijken. Evelynn leek duidelijk ook niet veel slaap te hebben gehad, wat Laslo liet grinniken. Zijn feestje had iedereen goed aangepakt.
      ”Of gaan we vanaf nu weer terug naar elkaar negeren en mij slechte namen noemen? Ik vind allebei leuk hoor, maar mijn voorkeur ligt toch echt bij de eerste optie,” ging Laslo verder, een grote grijns rondom zijn gezicht. Hij keek weer even de ruimte rond, opzoek naar zijn mentor. Belial was ergens te vinden tussen andere demonen docenten en Laslo besloot dat hij hun gesprekje mooi ging uitstellen. Daarna focuste hij zich weer op Evelynn.
      ”Al blijkt maar weer dat je mij helemaal niet zo super vreselijk vindt als je blijft beweren, gezien je wel naar mijn verjaardagfeesten komt,” sloot Laslo af, waarna hij Evelynn een knipoog gaf.

Yuliya’s ergste nachtmerrie was weer opnieuw begonnen. Als er iets was wat haar spijt liet hebben van haar levenskeuzes was het verbannen worden naar Metanoia wel. Ze slaakte een diepe zucht en luisterde met een half oor naar wat Asteria te vertellen had. Het was ten opzichte van de voorgaande jaren niet veranderd en dus was het Yuliya inmiddels wel bekend. Een korte blik wendde ze op de nieuwe leraren, was benieuwd naar wie er vrijwillig was en wie, net zoals zij, verbannen. Daarna zochten Yuliya’s ogen haar mentor-leerlingen op, Ramsey, Evelynn en Elijah. Twee demonen, een twijfelaar. Met name Ramsey baarde de dame zorgen. Evenmin zijn redenen om voor haar te kiezen.
      Zodra de speech over was en iedereen vrij gelaten werd om op te zoeken wie ze wilden, werd Yuliya snel vergezeld door haar oudste vriend, Jaromir en haar oude vlam, Belial. “Nee,” reageerde ze kort op Jaz’ vraag. “Om een of andere reden heeft de grootste kleuter van de school om mij gevraagd als mentor, tezamen met een van de vele meisjes met wie hij flikflooit. Alleen bij Elijah voel ik enige blijheid.” Yuliya bromde even kort en keek toe hoe Jaromir zichzelf uitstrekte. Hij was nog steeds even knap als al die honderden jaren geleden.
      Een glimlach verscheen op Yuliya’s lippen bij zijn compliment, waarna ze een zacht grinnik liet horen bij de belediging richting Belial. “Hm, komt waarschijnlijk omdat de arme man te lang droog heeft gestaan. Moet hoognodig weer eens een leuk avondje beleven,” reageerde Yuliya, waarna haar glimlach speelser werd. “Niet met mij trouwens, ik ben veel te goed voor je.” Ze klopte een paar keer op Belial’s arm.
      Yuliya wendde een tweede blik op de nieuwelingen nadat Jaromir was begonnen over een weddenschap. “Ligt eraan hoe ze hier zijn gekomen. Hoewel, aan het gezicht te zien van een van hun, zal het zeker niet vrijwillig zijn. Die lijkt nu al spijt te hebben,” zei Yuliya. Ze zag haarzelf in deze docent. Immers had zij er drie jaar geleden ook zo bijgestaan. Toen Jaromir begon over de duistere protegé, gingen er een aantal onvrijwillige rillingen over haar rug heen. Niet dat Cyrus zo’n enge man was, eerder om zijn titel. De man stond veel te dicht bij Lucifer voor haar gevoel, wat alleen maar voor gedoe ging zorgen.
      ”Die Cyrus mag van mij weer heel snel terugkeren naar de diepte waar hij vandaan komt,” zei Yuliya kort, haar armen op elkaar vouwend. “Ik vertrouw hem niet. Die Evicka ook niet trouwens.” Toen Jaromir kort wegkeek, volgde Yuliya zijn blik. Ze grinnikte bij het aanzicht van twee volitaires die haast in elkaar zaten. Was het zo lastig om voor vijf seconden niet aan elkaar te zitten?
      "Ze beginnen al vroeg, zie ik," merkte Yuliya op.