[RPG | 15O] Pure Times Are Over — Speeltopic 2 - Speeltopics

never trade respect for attention

twentytwo • persephone • outfit minus bag • gabrièl and ruhn jonah • binnenplaats

---

Leya quietly watched the in paint-covered boy go. It was a bit concerning sometimes that he stayed up until ungodly hours to paint. Cute, but concerning. “Maybe we should crush some sleeping pills in his food so he’ll sleep at a normal time for once,” she muttered under her breath. Her eyes shifted towards Gabe, very well knowing that he’d be able to get said pills without much difficulty. Oh, she was definitely going to try that.       Unlike what Gabe thought, she was actually interested in finding her tutor, especially since her tutor was new, and had a high position with Lucifer. But before she could even reply, Gabe already dragged her along towards the edge of the courtyard. They found her sitting on one of the walls, as usual. “Hey there, Lolly,” Leya greeted the girl with a small smile. She turned around and leaned against the wall, observing the group of Voltaires. The corners of her lips curled up at the sight of the fights unfolding. “It’s not about to be boring for much longer. I’m staying. If you leave, at least be a good boy and bring me some snacks first?” she asked Gabe innocently.       Her eyes went back towards the courtyard. Laslo and Ramsey were being typical boys. Their fight was not that exciting, but she’d still ask Las later what was up. Maybe he could use Ramsey as target practice for some proper demons. Luca and Don, on the other hand, were more like a brewing storm. The small little angel stood in between them, but Leya doubted whether she’d be able to stop it if the guys went for it. A part of her hoped they would. The other part didn’t. Luca wouldn’t stand a chance against the broody demon. The third and final fight was the most interesting, between one of the angel teachers and her new mentor, Cyrus. Unlike the fight between the little troublemakers, this was not something you saw every day. Much to her dislike, the teachers were quickly interrupted by the Archangel, Evicka, and Kali came in between Las and Ramsey. “Oh boo, it just got interesting,” Leya pouted, watching the fights get dissolved. At least there was still the birthday boy’s party tonight, where she could poke the bear a little bit. Or rather, she’d push Ramsey a little to do it. Shouldn’t be too hard.       “Well. Sleeping with an angel can be rather fun,” she commented on Gabe’s question. Talking about sleeping with angels, her eyes fell on one angel in particular. “As long as I don’t have to sleep in the same room as Lara. Or with either of you, wouldn’t want to get tired of your presence.” Leya pushed herself away from the wall. “I’ll see you two lovelies later.” She started to walk away, but turned around after a few metres to look at Gabe "Arrange those pills, will you?" She gave them a ast, small wave and purposefully walked over to Jonah, who she had spotted earlier.       Once next to him, she peered into the cup he was holding. “Aawh, I’m proud to see your drinking tea. The only proper choice,” she smiled at him, giving a small pat on his shoulder. “Are you going to Laslo’s party tonight?”

[ bericht aangepast op 8 juni 2021 - 21:07 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

---

20 years ⋆ The Devilish Angel ⋆ Outfit ⋆ Courtyard ⋆ Laslo, Evelynn, Ramsey, Florence, Kali, Yuliya & Devrim

Waar mijn gesprek met Laslo en Evelynn goed begon, leek er een scherp randje aan te zitten zodra Ramsey en Florence zich bij ons drietal voegden.       Evelynn lachte kort op mijn grapje over haar bekende rechtse hoek en stootte daarbij speels tegen mijn schouder aan. “Ik red me wel,” zei ze, “ben tenslotte getraind door de beste! Wel heel lief van je.” Een grijns verscheen op mijn gezicht. Met moeite kon ik de nasleep van mijn huilbui van gisteravond nog in bedwang houden, dus de grijns zou er iets geforceerder uit kunnen zien. Ik had een hekel aan deze kwetsbare kant van mij echter kon ik niets aan het gemis van mijn broers veranderen. Misschien was dat de reden waarom ik ergens wel blij was met Ramsey en één van mijn beste vriendinnen hun tussenkomst. . .       Mijn roodharige duistere beste vriendin, die de rol van ‘mentor’ van Darrian overgenomen had, schraapte haar keel om beide mannen van hun repliek te dienen. “Ik denk dat ik prima zelf kan bepalen wie me wel of niet lastigvalt, jongens.” Ik knikte Evelynn goedkeurend toe, trots op haar onafhankelijke zelf die steeds meer naar voren was gekomen in de jaren dat ze getraind was door mijn oudere broer.       De manier waarop Ramsey zijn ogen over Evelynn liet glijden met Florence aan zijn zijde terwijl ik ook op de hoogte was van de situatie tussen Kali en hem maakte dat ik me niet geheel prettig voelde. Zeker niet toen hij aangaf dat Evelynn geen bescherming nodig had. Natuurlijk was dat zeker waar maar de manier waarop hij het zei stond me niet helemaal aan. Daarna drukte hij nog even met zijn vinger op de zere plek door naar Evelynn en Florence te wijzen en te vragen of zij vriendinnen waren.       “Ja, Ramsey. Zo is het wel genoeg. Met altijd iedereen uitdagen kom je ook niet ver.” Ik had de woorden nog nauwelijks uitgesproken of de bom ontplofte. Laslo gaf Ramsey een goedgemikte klap in zijn gezicht waardoor hij op handen en knieën op de grond belandde. Binnen enkele seconden stonden mijn beide vriendinnen om Ramsey heen om te kijken hoe het hem verging.       “Snap jij dit nou?” vroeg Laslo aan mij en vrijwel onmiddellijk voelde ik dat er een sneer aan zat te komen vanwege de eyeroll. “Laslo, laat nou,” begon ik waarschuwend, maar ik had niet het idee dat mijn ex (en nu goede vriend) dit door had. “Joh, zien jullie bloed op zijn gezicht? Het is duidelijk dat het prima met die lul gaat, doe eens rustig.”       Ik keek toe hoe Ramsey de hand van Eve vastpakte om overeind te komen. Zijn vrije hand legde hij tegen haar wang aan waardoor ik de rillingen over mijn ruggengraat voelde lopen. Ergens hoopte ik dat de zaak nu bekoeld was en dat we ieder onze eigen weg konden vervolgen. Ik had beter moeten weten. Het was immers Ramsey waar we over spraken. “Jemig, Laslo, als ik jou was zou ik maar oppassen. . . als je zo doorgaat maak je voor je 26ste nog een keuze tussen Lucifer en God. Dat moet wel een beangstigende gedachte voor je zijn, of niet?” Zijn ogen gleden in de richting van Florence, Evelynn én in die van mij. Alsof ik in een keer ook bestond. “Misschien kunnen ik en de knappe dames hier een weddenschapje opzetten. . .gaat deze grijze muis naar de hemel. . .of toch de hel. . . ik denk in ieder geval dat je beiden niet gaat halen. Wie wil er nu zo’n miezerig twijfelgeval als jou?”       Het volgende moment gaf Rasmey Laslo een kopstoot en werkte hem daarna naar de grond. Ik vloekte binnensmonds en was van plan om Laslo hardhandig onder Ramsey vandaan te trekken en hem de wind van voren te geven, maar gelukkig was daar Kali. “Ramsey. Opstaan. Nu,” siste ze op een toon die ze ook vaak genoeg bij mij aansloeg wanneer ik niet uit mijn nest te krijgen was.       “Ja Ramsey, luister naar deze wijze dame hier. Of is dat niet de vrouwelijke aandacht die je zoekt op dit moment?” sneerde Laslo nog snel tussen neus en lippen door. “Dat geldt ook voor jouw, Laslo,” zei ik terwijl ik Kali haar strenge toon nabootste met een variant van de mijne. Ik haakte mijn arm onder zijn oksel om Laslo overeind te hijsen.       “Excuseer?” vervolgde Laslo. “De enige die hier niks inde bovenkamer heeft zitten is toch echt je lover, hoor Kali. Hij valt mij uit het niets aan, terwijl ik een gezellig gesprekje sta te hebben met Evelynn.” Dit keer was ik degene die met mijn ogen rolde in de richting van Kali, Florence en Evelynn. Ik was er nu al helemaal klaar mee. Zelf had ik meer dan genoeg drama op mijn bord liggen en nu dit. Later zou ik aan mijn vriendinnen vragen wat deze heisa nou allemaal precies inhield. Ik was nog ergens blijven steken dat het liefdesverhaal zich alleen afspeelde tussen Ramsey en Kali.       Na nog een steek onder water van Laslo voegde een zesde persoon zich bij ons feestje. De docent Demonenleer, vermoedelijk de mentor van Ramsey wat te zien was aan de manier waarop ze hem aan zijn oor meesleurde. “Ramsey, mijn kantoor. De rest wegwezen. Bedankt Kali voor het zijn van de enige met een brein hier,” zei ze waarop ik mijn wenkbrauw optrok. “En bedankt. Volgens mij werkte die van mij ook nog prima, maar oké. Ach ja, Kali is niet voor niets de mama van de groep, toch?” Ik wilde haar plagend aanstootten met mijn heup, maar werd onderschept door een wervelwind aan glitters die zijn arm om mijn middel haakte en met zijn vleugel beschermend om me heen geslagen. Aan de rand van de binnenplaats houden we stil, mijn tas nog steeds staande bij mijn drie vriendinnen.       Fronsend nam mijn ontvoerder, Devrim, mijn lichaam in zich op en ik spreidde mijn armen. “Zie je? Niets aan de hand? Alles doet het nog. Misschien dat er een paar hersencellen afgestorven zijn, maar dat is dan ook het enige.” Voorzichtig kwam ik dichterbij en legde mijn vingers om zijn hand die het bekertje, waar voorheen vermoedelijk water in had gezeten, stevig omklemd had. Teder peuterde ik zijn vingers los en gooide het bekertje in de een prullenbak. Deze stonden meer tegen de zijkant van de binnenplaats en dus kon ik er gemakkelijk bij.       “What the fuck is er mis met dat stel malloten? Ben jij geraakt? Ik draai ook voor een minuut om, klootzakken.” Ik glimlachte om zijn bezorgdheid en schudde mijn hoofd. Mijn beide handpalmen legde ik tegen zijn gezicht aan waarmee ik hem dwong me aan te kijken. “Dev, ik lééf nog. En al zou ik geraakt zijn, kan ik prima mezelf verdedigen.” Dat gezegd hebben, liet ik hem los. Mijn armen liet ik losjes over zijn schouders hangen. “Ik ben immers de helse trainingen van Darrian gewend,” zei ik lachend. “Dus geen zorgen, oké?” Ik zocht zijn ogen weer op zodat ik zeker zou weten dat mijn boodschap overkwam.

---

I have seen my own sun darkened

Jaromir heeft een minimale conversatie met zijn mede docenten vrienden — voornamelijk klagend over toegewezen mentorleerlingen. Daarna zijn de woorden overgegaan op plagerijen, een gebruikelijke gang van zaken. Jaromir's interesse wordt aangewakkerd bij de weddenschap — een manier om het schooljaar enigszins ietwat uitdagender te maken. Uiteindelijk blijft de conversatie hangen bij de nieuwe mannelijke docent, het schoothondje van Satan zelve in Hellegat. Jaromir kan simpelweg niet geloven waarom de jongeman hier is op de tussenschool — diens kwaliteiten in het niets vallen bij de andere docenten aanwezig op Metanoia. En, dan ook nog docent schermen: hetgeen vele malen beter bij Jaromir zou passen en diens verleden.       Voordat de man kan antwoorden, wordt zijn aandacht getrokken door een stelletje in volle passie met elkaar — Devrim en Dinah. Grijnzend weet hij de jongedame een uitdagende knipoog te schenken, haar aanmoedigend de duistere zijde op te blijven zoeken in het aankomende schooljaar. Daarna gaan de vrienden uiteen, allen zoekend naar nieuwe gesprekspartners — deze her en der vindend. Schooljaaropeningen zijn interessant, de basis leggend voor het aankomende jaar, waarin alles kan gaan gebeuren in mogelijkheden.       Jaromir's kijkers worden opgevangen door een andere mannelijke docent: Jacob. Diens kijkers staan verlangend richting niemand minder dan Florence zelve — een engel van een leerling, met een bijzonder duivelse zijde. Regelmatig heeft ze geprobeerd Jaromir te verleiden, maar hij heeft de boot continu afgehouden: flikflooien met leerlingen gaat zelfs zijn verlangens ver te boven. Grijnzend stapt de man op zijn collega af met doelgerichtheid, daarna het opkomende gevecht negerend — geen aandacht schenkend aan het jonge gepeupel.       'Misschien had je beter een andere broek aan kunnen trekken, Jacob — hier doorheen is alles zichtbaar. . .' lacht Jaromir luid, inschattend dat Jacob's verlangen verder gaat dan alleen maar geestelijk. 'Hoe kan een eeuwenoude man zichzelf nou zo gedragen rondom een piepjonge Volitare?'       Daarna glijden Jaromir's kijkers richting de prachtige vrouw genaamd Evicka, een veel beter keuze in zijn hoofd. Vanwege hun kortstondige geschiedenis samen, weet de demoon zeker dat dit schooljaar interessant zal worden — later zou hij haar moeten gaan opzoeken, haar mening van hem peilen.       'Ga je me nog vertellen dat de arme jongedame daar jouw mentorleerling is? Ik heb medelijden met haar. . . Misschien wil ze van mij extra bijlessen? Om te kunnen compenseren voor jouw aanwezigheid?' Jaromir lacht hard, maar met een vriendschappelijke ondertoon. Jacob en hij hebben een bijzondere band, vol met plagerijen en meer. Jaromir slaat zijn hand tegen Jacob's schouders. 'Ik dol maar, Jake. Heb je goede mentorleerlingen gevangen? Plannen om andere Volitare's naar het licht te gaan begeleiden?'

---

Whatever causes night in souls, causes stars too.

Gedurende zijn ontsnappingsroute naar de zijdes van de wijde binnenplaats, zoeken Devrim's kijkers kortstondig richting zijn nichtje — Salhi. Wanneer hij kan bevestigen dat zijn geliefde familielid veilig is bij een vriend, verschuiven zijn zorgen opnieuw richting de jongedame in zijn armen. Alhoewel Devrim normaliter geen overbeschermend persoon is, willen zijn persoonlijke grenzen regelmatig vervagen rondom Dinah en Salhi — waardoor hij binnen een mum van tijd kan veranderen in een overbezorgde moederkip.       'Zie je? Niets aan de hand? Alles doet het nog.'       Dinah weet zijn zorgen op te vangen, waardoor ze accuraat kan reageren. Alsnog blijft Devrim haar bekijken, zoekend naar tekenen van wonden. Alhoewel hij van Ramsey niets anders verwachtte, had Laslo beter moeten weten rondom Dinah — zijn beste vriend te impulsief voor zijn eigen persoonlijke welzijn.       'Misschien dat er een paar hersencellen afgestorven zijn, maar dat is dan ook het enige.'       Devrim snuift eenmalig, momenteel te veel opgenomen in zijn bezorgdheid om te reageren. Langzaamaan voelt hij het samengeknepen bekertje uit zijn hand gepeuterd worden door Dinah, waarop zijn vingers pijnlijk strekken. Grommend uit hij vervolgens zijn overduidelijk ongenoegen.       Plotseling worden twee zachte handen tegen zijn gezicht aan geplaatst, waarop Dinah's hazelkleurige kijkers verschijnen vol kalmering. Direct voelt Devrim zichzelf enigszins rustiger worden — gewoon door de jongedame hier: zijn ademhaling langzamer en zijn schouders ontspannen.       'Dev, ik lééf nog. En al zou ik geraakt zijn, kan ik prima mezelf verdedigen.'       Alhoewel hij het niet leuk vindt om het te horen, weet Devrim dondersgoed dat Dinah gelijk heeft, verdomme — ze is sterker dan hijzelf, helemaal in gevechten. Dat heeft tussen de lakens voor uitdagende situaties gezorgd samen, waarbij Devrim volledig werd overrompeld.       'Ik ben immers de helse trainingen van Darrian gewend. Dus geen zorgen, oké?'       Devrim kan zichzelf haar duistere broer herinneren, waardoor hij een enigszins ongemakkelijk gevoel krijgt. Darrian heeft hij nooit begrepen, maar daarover houdt hij zijn mond jegens de jongedame zelve — aangezien hij weet hoe gevoelig het onderwerp van broers is, helemaal bij Dinah.       'Nou. . .' Overduidelijk zijn zijn redenen niet te verslaan. 'Ramsey had zichzelf moeten gedragen. Ik hoop dat Las hem goed te pakken heeft gekregen.' Onbewust plaatst Devrim zijn hand op Dinah's goed gevormde heup. 'Wellicht moeten we Rammie vanavond een bijzondere taak gaan geven,' mijmert hij dan. Devrim haat vechten, waardoor hij eerder voor slimme wraak gaat. Laslo zal daar gegarandeerd in mee gaan, ondanks de straffen. Grijnzend kijkt Devrim naar beneden, totdat hij zichzelf beseft dat Dinah haar zojuist heeft weggetrokken.       'Eh, sorry, overigens.'       Devrim weet goed dat hij en Dinah geen relatie hebben. Integendeel, het is eerder het tegenovergestelde. Gezamenlijk hebben ze veel plezier, maar hebben nooit verder gekeken dan dat. Waarom hij haar zojuist weg heeft getrokken, is hem een compleet raadsel.       'Ik ben normaal gesproken geen type voor de witte ridder, eerder zwarte kraai.' Ongemakkelijk schudt hij zijn vleugels kortstondig uit, de donkere kleur glanzend paars in zonlicht. 'Wil je terug naar dat stelletje holbewoners? Volgens mij zijn de herrieschoppers zojuist afgevoerd.' Devrim ontwijkt haar hazelkleurige kijkers, omdat zijn hoofd vol zit — momenteel té vol. Wellicht is het het overblijfsel van de alcohol van gisterenavond. Wellicht is het alsnog meer. . . Ondanks dat is het het verkeerde moment.

A little party never killed nobody.

---

Whatever causes night in souls, causes stars too.

---

She sees and calls out the good in them that they can’t even see themselves

"Dat gaan we zeker doen! Dankje Is, dit had ik echt even nodig." De brunette nam voldaan opnieuw een hap van haar brownie. Aly leek een stuk opgeluchter, dat deed Isara goed om te zien. Als haar vriendinnen gelukkig waren, dan was zij dat ook. Kort legde de brunette haar hoofd op Isara’s schouder. “Hoe gaat het trouwens tussen jullie?” Vroeg ze. Vragend volgende Isara haar blik en ontmoette zo die van Ruhn. Haar hart maakte een sprongentje en een grote glimlach verscheen op haar gezicht. Dat effect had hij nou eenmaal op haar. Verlegen sloeg ze haar ogen neer en een lichte blos verscheen op haar wangen. “Heel goed, om eerlijk te zijn.” Gaf ze aan haar beste vriendin toe, nog steeds met een lach op haar gezicht. “Nog steeds zo verliefd?” vervolgde Aly zoetjes en keek Isara aan. “Dat kan je wel stellen.” Isara slaakte een zucht en haar ogen twinkelde. Sinds Ruhn in haar leven was gekomen straalde ze, zelfs nog meer dan voorheen. Ruhn vulde haar aan en maakte haar compleet. “En hoe zit het bij jou dan nu allemaal?” Isara stond niet graag in het middelpunt van de belangstelling en probeerde zo de aandacht op haar vriendin te leggen. Al was ze wel oprecht geïnteresseerd.       "Wat hangt er in de lucht vandaag?" vroeg Alyssa zich plots verbaasd hardop af. Isara keek om zich heen en begreep waar Aly op doelde. Zowel Laslo en Ramsey, Donovan en Luca als Nikolas en Cyrus stonden als kemphanen tegenover elkaar. Ze begon alvast maar stilletjes te bidden dat Metanoia de dag zou overleven. "Met wie denk je dat je op de kamer zal komen?" Aly kantelde haar hoofd ietwat vragend. "Zullen ze rekening houden met vriendschappen?" een hoopvolle ondertoon kon de dame niet onderdrukken. “Ik hoop het.” Was Isara’s antwoord, met net zo’n zelfde hoopvolle ondertoon als haar vriendin. Anders moest ze wellicht nog wat meer bidden voor Metanoia’s veiligheid.       ”Hey, jij.” Een welbekende arm schoof vervolgens rond haar middel, waarna een zachte kus ter begroeting volgde. Dit kon niemand anders dan Ruhn zijn. “Ruhn!” Was Isara’s enthousiaste reactie op de begroeting van haar vriendje. Ze vloog hem om de hals. “Ik wilde je vanmorgen opzoeken, maar zou anders te laat zijn gekomen.” Hij lachte. “Dat is geen probleem! Je bent er nu.” Stelde ze hem gerust. Eigen tijd was zo belangrijk in een relatie en Isara liet hem graag zijn gang gaan. Schilderen was zijn passie en dat wist ze. “Zijn jullie blij met jullie nieuwe mentoren?” Ging Ruhn vervolgens verder terwijl hij Aly ook bij het gesprek betrok. Dat vond ze nou zo leuk aan hem, hij dacht altijd aan anderen en sloot haar vriendinnen, of met wie ze op dat moment dan ook was, nooit buiten. “Ja,” Antwoorden Isara enthousiast. “We zijn beiden ingedeeld bij Evicka!”. Plotseling klinken er enkele schreeuwen over het plein. Hoofden draaien zich in de richting van het lawaai. Laslo en Ramsey die elkaar te lijf gaan. Ze voelde de arm van Ruhn om haar middel zich op dat moment wat verstrakken, en ze vlijde zich wat meer tegen hem aan. Hij was zo lief en beschermend. Van een afstandje konden de drie het tafereel goed aanschouden. “Zo, het laatste jaar wordt wel goed afgetrapt op deze manier. . . Ik dacht dat het feestje vanavond voldoende zou zijn.” begon Ruhn nadat de rust was wedergekeerd. “Gaan we samen, trouwens? Had ik je moeten vragen? Fuck…” Beschamend kleurde zijn wangen rood. “Ik wilde er niet vanuit gaan dat…” Zoekend vond zijn blik die van Alyssa. 'Jezus, ik ben echt een lul,' flapte hij eruit. “Dat geeft toch niet, gekkie.” Isara moest lachen om zijn reactie. “We kunnen samen gaan, maar Aly gaat sowieso met ons mee.” Ze zou haar vriendin niet aan te kant zetten voor haar vriendje. Nooit. Chicks before dicks.

[ bericht aangepast op 9 juni 2021 - 16:04 ]

---

someone out there feels better because you exist

NIKOLᗑS ᗑNGELOV       Z I J N      krijtwitte verendek brieste nijdig in het zuchtje wind die er stond, terwijl zijn gouden veren hun belofte aan God trachten waar te maken. Elk woord dat uit Cyrus zijn mond rolde, deed hem innerlijk kokhalzen, de neiging hem voor eens en altijd het zwijgen op te leggen, was groot.       “You know some stains are impossible to erase, right?”       Nikolas vuurde terug, zonder enige aandacht te besteden dat hij hem ruw had onderbroken. “Nothing is impossible —you simply have to know the right method. If necessary, I’ll even cut it out.” Toen hij vervolgens zijn woorden door zette, kon Nikolas zweren dat er vuurpijlen van woede uit zijn ogen vlogen, recht op de Schaduw af. Zijn greep rond de kraag glipte naar boven, waardoor zijn vingers nu rondom zijn nek sloten als een slang die zijn prooi wilde wurgen tot de dood erop volgde.       “Stop talking. Before I rip out your tongue. Do not speak one more word about my students. Do.not.speak.at.all.” Met elk woord dat uit zijn keel rolde als een omineus gegrom sloten zijn vingers zich een stukje strakker rond de keel van Cyrus.       “I advise you not to test me. I might’ve shown my back once, but never more. You came upon the wrong Guardian Angel.” Hij moest alles in zijn vermogen gebruiken om hem niet direct te verdrinken in de waterfontein op de binnenplaats, of überhaupt elke andere watermassa dat diep genoeg was. Dat zou de ziel van Benjamin misschien iets van rust bieden, en zijn eigen gemoedsrust telde natuurlijk ook mee. Zijn ogen waren een vuur van pure razernij toen hij hem ruw op de grond neer gooide en bovenop hem sprong om zijn vuist tegen zijn gezicht aan te planten.       “And it proves nothing more than that you're a brainless bag of shit, not capable of having any human emotions.” Nog één. Nog één. Bij de vierde keer hing zijn vuist nog in de lucht toen hij plots stopte. Niet per sé omdat hij medelijden had voor de man, maar omdat de vleugelslagen achter hem erop duidde dat ze niet meer alleen waren. Voor hem was het al opvallend wie het was voordat zijn naam door de vrouw weerklonk. De donkere glans in zijn mosgroene kijkers weerkaatste in die van Cyrus het moment dat ze in de zijne priemden, een laatste herinnering dat hij nog lang niet klaar met hem was. Nikolas had genoeg inzicht om te weten dat hij nooit zijn gerechtigheid zou krijgen aan de kant van de Engelen.

▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁ 『 𝕳𝔢 𝓁𝑜𝓋𝑒𝒹 𝓶𝔂𝓼𝓽𝓮𝓻𝓲𝓮𝓼 𝔰𝔬 𝔪𝔲𝔠𝔥 • • 𝔱𝔥𝔞𝔱 𝓱𝓮 𝔟𝔢𝔠𝔞𝔪𝔢 𝓸𝓷𝓮.』 ▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁▁ Per slot van rekening had hij zijn volledige Tweede Leven eraan toegewijd, en besefte hij als geen ander dat het levenswijze van een Engel bestond uit vergiffenis —iets wat hij keer op keer had uitgeoefend. Totdat deze piece of shit op zijn pad was gekomen.       “Is dit nu werkelijk het voorbeeld dat je voor de kinderen wilt stellen? Je kent de regels. Regels waar we allemaal aan gebonden zijn.” Hij snoof. Zijn razernij overtrof de juiste verwoording dus zweeg hij, een zwaarwichtige stilte die genoeg zei voor de desbetreffende. Terwijl zijn kaken zich verstrakte, lag zijn ene hand met een vastgeroeste greep rond de kraag van Cyrus' trui.       "I need to pray." Met tegenzin verlieten zijn vingers ruw de stof, stond hij gedecideerd op en keerde zich naar Evicka toe, om haar geen woorden te gunnen. Behalve zijn hoofd schudden, liet hij geen enkele reactie merken. De stompe nagels boorden in zijn handen, zijn knokkels waren geschaafd en bebloed van het gevecht, en zijn lip was gebarsten doordat Cyrus hem zelf een aantal slagen had uitgedeeld. Bruusk beende hij met flinke stappen langs de Aartsengel heen, haar op een haartje na ontwijkende. Nikolas kwam met een rotgang de hoek om, en knalde bijna tegen de figuren aan die daar stonden. Voor hij naar binnenstormde, wist hij ervoor klaar te spelen die ene persoon met wie hij vaker dan eens in een clinch had gelegen, ruw aan de kant te duwen. Belial. Niet alleen zijn schouder schuurde ruw tegen de zijne aan, zijn vleugels fladderden eveneens zo nijdig dat deze zijn gezicht op een nippertje miste.       “I’ll make that piece of shit regret this. Just wait. . .” De woorden rolden fluisterend doch bruut, haast onmenselijk, over zijn lippen heen. Zijn ademhaling was zo onregelmatig en hees dat zijn borstkas haastig op en neer ging —alvorens hij naar binnen verdwenen was, om de komende uren daar biddend tot rust trachten te komen. Biddend dat Cyrus van deze aardkloot zou verdwijnen.

[ bericht aangepast op 10 juni 2021 - 19:57 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

---

In trying to avoid one sin, I've committed another

"Ja, we hebben je allemaal heel erg gemist.." Reageerde Eve, voordat Laslo nog maar de kans had, sarcastisch. “Lief doen, red head,” grinnikte Laslo, terwijl hij zijn hand op haar schouder legde. “Ja, lief doen, red head.” reageerde Florence liefjes en knipperde onschuldig met haar ogen. Ramsey kon het niet laten om nog wat olie op het vuur te gooien. “Jullie waren toch vriendinnen?” Lachte hij terwijl hij terwijl hij Eve en Florence om de beurt aanwees. “Ja, Ramsey. Zo is het wel genoeg. Met altijd iedereen uitdagen kom je ook niet ver.” Het was Dinah die gelukkig tussen beide kwam.       Daarna ging het snel. Laslo had een raken klap uitgedeeld en Ramsey ging down. In een reflex bekommerde Florence zich om Ramsey, maar werd al snel bijgestaan door Evelynn. Natuurlijk. “Joh, zien jullie bloed op zijn gezicht? Het is overduidelijk dat het prima met die lul gaat, doe eens rustig.” Was Laslo’s gepikeerde reactie op de behulpzame acties van zowel Florence als Evelynn. “Ik denk niet dat Eve een mislukking als jij wilt beschermen. Ze heeft wel wat beters te doen dan dat,” ging Laslo verder en richtte zich tot Ramsey terwijl zijn ogen terug naar Eve gleden. Waarom ging dit verdorie nog steeds over haar. “Ja het gaat wel, Flo, dankjewel.” Bedankte Ramsey haar, zonder op Laslo in te gaan, terwijl hij Eve’s hand aannam. “Misschien heb ik jouw bescherming wel nodig.” Zijn blik ging vervolgens van Flo naar Eve. Kots. Florence rolde met haar ogen. Als Ramsey achter een tweederangs meid als Eve aan wilde gaan, moest hij dat zelf weten. Little boys who plays with fire eventually gets their fingers burn. Zo simpel was het. Wie dacht hij wel niet wie zij was. Ramsey moest niet denken dat zij, dé Queen of Hearts achter hem aan zou lopen. Voor hem tien anderen.       “Jemig, Laslo als ik jou was zou ik maar oppassen.. als je zo door gaat maak je voor je 26e nog een keuze tussen Lucifer en God. Dat moet wel een beangstigende gedachte voor je zijn, of niet? ” Blijkbaar was Ramsey klaar voor ronde twee. Hij lachte zijn tanden bloot, terwijl hij kort naar Eve, Dinah en Florence keek. "Misschien kunnen ik en de knappe dames hier een weddenschapje opzetten... gaat deze grijze muis naar de hemel.... of toch de hel.. ik denk in ieder geval dat je beiden niet gaat halen. Wie wil er nu zo'n miezerig twijfelgeval als jou?"       “Weet je zeker dat het laatste jaar de plek is waar je thuishoort, Rammie? Je brein lijkt namelijk een beetje onderontwikkeld, gezien je al die basiskennis mist en ontzettend simpele en kinderachtige opmerkingen maakt. Als je mij wilt beledigen, kom dan op z’n minst met iets goeds.” Kaatste Laslo terug. Eindelijk liet Ramsey Eve’s hand los en liep op Laslo af. Vlak voor Laslo bleef hij staan, zodat hun neuzen elkaar bijna raakten. “En ik zei je toch, als je aandacht van me wilt, kun je het gewoon zeggen.” Ramsey’s stem klonk een stuk dreigender dan dat Florence van hem gewend was. Wat hem ergens toch weer een stuk aantrekkelijker maakte. “Happy Birthday, jongetje.”       “Ik heb het je toch gezegd, voor geld zou ik niet eens jouw aandacht willen. Snap dat het pijnlijk is om te ho-“ begon Laslo, maar werd onderbroken door een harde kopstoot. Vrijwel meteen na de kopstoot uitgedeeld te hebben vloog Ramsey Laslo te lijf. Shit just got real. Uitslover.       Gelukkig was daar vanuit het niets Kali, die het lef had Ramsey van Laslo af te trekken. Haar vingers hadden hun weg gevonden in het stof van Ramsey’s shirt. “Ramsey. Opstaan. Nu,” siste ze kwaad. “Ja Ramsey, luister naar de wijze dame hier. Of is dat niet het vrouwelijk aandacht dat je zoekt op dit moment?” sneerde Laslo naar de jongen. “Ik weet dat er bij jullie beide vrij weinig in de bovenkamers te beschadigen valt, maar dat betekend nog niet dat je gelijk op de eerste dag elkaars hersens maar moet inslaan.” Ging Kali kwaad verder. Waar Laslo zojuist nog Kali bij leek te staan, vlogen zijn ogen terug van Ramsey naar Kali. “Excuseer? De enige die hier niks in de bovenkamer heeft zitten is toch echt je lover, hoor Kali. Hij valt mij uit het niets aan, terwijl ik een gezellig gesprek sta te hebben met Evelynn.” Was Laslo’s reactie, waarna hij Ramsey ruw van zich af duwde. Eenmaal weer op zijn voeten klopte Laslo wat gras van zijn kleding. “Excuses voor dit, maar hé, Ramsey heeft nu eenmaal een heel zwak ego, kan die arme jongen ook niks aan doen natuurlijk.” Richtte hij zich tot Eve, Dinah en Florence. “Bedankt voor je lieve felicitaties, trouwens, Rammie. Dat had ik nog helemaal niet gedaan,” ging Laslo luchtig verder, maar zijn stem klonk lichtelijk uitdagend. De spanning leek nog niet weg te zijn. Op dat moment voegde een van de docenten zich bij de groep. Yuliya. Net op tijd. ”Ramsey, mijn kantoor. De rest wegwezen. Bedankt Kali voor het zijn van de enige met een brein hier,” sprak de dame op een toon die geen tegenspraak dulde, waarna ze Ramsey bij zijn kraag greep en hem begon mee te trekken. Laslo zwaaide hem nog naar hem, waarna de groep uit een leek te vallen.       Florence had het hele gevecht eigenlijk stilzwijgend vanaf de zijlijn gevolgd. Niet meer van plan om zich met zowel Ramsey als Laslo te bemoeien. Onbewust voelde ze hoe de haren in haar nek overeind begonnen te staan. Het gevoel dat iemand naar haar keek bekroop haar. Ze liet haar blik over de binnenplaats gaan en vonden de ogen van haar mentor. Jacob stond van een afstandje naar haar te kijken en ze maakte oog contact. Een grote glimlach verscheen op zijn gezicht en hij stak zijn hand op. Dat was haar teken. Ze beantwoordde zijn glimlach met een eigen variant en zwaaide terug. Nadat Ramsey met Yuliya vertrokken was viel er niet meer zoveel te beleven en ze waren immers verplicht om hun mentoren op te zoeken, dus het zou niet verdacht zijn als Florence nu op Jacob af zou stappen. Op dat moment voegde Jaroimir zich bij haar mentor. Een van haar andere favoriete docenten. Des te meer redenen om te gaan. Ze nam afscheid van de groep en slenterde op haar gemakje naar de twee docenten toe. “Heren, Jaromir, Jacob” begroette Florence het tweetal charmant. Haar ogen boorde zich in die van Jacob. “Heeft u misschien nu even tijd voor mij… voor ons mentorgesprekje?” vroeg ze haar mentor beleefd, maar de verleidelijke ondertoon in haar stem was duidelijk hoorbaar.

---

someone out there feels better because you exist

Jacob had maar oog voor één Engel op de binnenplaats op dit moment. Voor zijn gevoel kon hij er niets aan doen, hij moest naar Florence blijven kijken. Elke beweging die ze maakte, haar lach, hoe ze praatte en alle veren in haar vleugels.. het was betoverend. “Misschien had je beter een andere broek aan kunnen trekken, Jacob— hier doorheen is alles zichtbaar. . .” Jacob verslikte zich in zijn koffie, liet uit schrik zijn kop koffie uit zijn handen vallen en keek geschrokken op. “Hoe kan een eeuwenoude man zichzelf nou zo gedragen rondom een piepjonge Volitare?” Jaromir kwam op hem aflopen, maar Jacob stond voor een seconde aan de grond genageld. Doe iets! Ongemakkelijk en met een betrapt gevoel pakte Jacob zijn mok weer op. Fijn, nu kon hij een nieuwe mok gaan halen. Gezien zijn smetvrees was drinken uit een mok die zojuist op de grond had gelegen een absolute no-go. Was het zo duidelijk dat hij naar Florence had gestaard? Wat een schande! Een schande voor hemzelf en voor alle Engelen die voor hem en na hem zouden komen. Hij wist niet wat hij tegen Jaromir moest zeggen. Liegen was niet zijn sterkste punt... Hoe had Jaromir hem door? Zouden meer mensen het zijn opgevallen? Jacob hield zijn ogen op de grond gericht, waar de koffie inmiddels de grond in sijpelde. “Ga je me nog vertellen dat de arme jongedame daar jouw mentorleerling is? Ik heb medelijden met haar. . . Misschien wil ze van mij extra bijlessen? Om te kunnen compenseren voor jouw aanwezigheid?” Lachte Jaromir. “Ik dol maar, Jake. Heb je goede mentorleerlingen gevangen? Plannen om andere Volitare's naar het licht te gaan begeleiden?” Pas toen hij dat hoorde kon Jacob voor zijn gevoel weer ademen. Hij lachte een ongemakkelijke en korte lach. “Ja, Florence is mijn mentorleerling.” verklaarde hij. “Net zoals Zuzana.” Voegde hij er snel aan toe, om de aandacht van Florence af te leiden. “En ik dacht dat wij al decennia lang vrienden zijn. Dan weet je toch wel dat ik altijd van plan ben om volitares naar het licht te begeleiden.” lachte Jacob. “Wie zijn jouw mentorleerlingen dit jaar?” Het lot leek deze ochtend met hem te spelen. Vlak voordag Jaromir bij hem was komen staan had hij zijn hand opgestoken naar Florence, in de hoop een praatje met haar te kunnen maken. Nu Jaromir erbij stond, was dat echter een ander verhaal. Als hij alleen al aan zijn blik had kunnen zien dat zijn gevoelens voor de jonge Volitare niet strikt academisch waren, hoe zat dat dan wanneer ze een gesprek met elkaar voerden? Florence keerde zich om naar Jacob en ze maakten oogcontact. Instinctief wou hij omlaag kijken naar zijn broek, maar wist zich in te houden. Flo glimlachte en maakte haar weg naar de twee mannen. “Heren, Jaromir, Jacob.” sprak Florence met haar mooie stem en Jacob voelde zichzelf rood worden toen ze zijn naam uitsprak. “Heeft u misschien nu even tijd voor mij… voor ons mentorgesprekje?” Haar grote blauwe ogen bleven op Jacob gericht. Hij slikte en glimlachte. “Tuurlijk. Absoluut. Je mentorgesprek... Ja, laten we meteen een rondje lopen met z’n tweeën.” De woorden kwamen nog al hakkelig uit zijn mond. Hij wou niet het gesprek voeren in het bijzijn van Jaromir. Ten eerste wou hij Florence de privacy geven die ze misschien nodig had om haar twijfels te uiten. Ten tweede wou hij niet dat Jaromir nog meer opmerkingen zou maken die Florence konden afschrikken. ”Jaz, wij spreken elkaar later.” Knikte Jacob naar zijn vriend. “Zullen we?” Stelde hij aan Florence voor en hij liep samen met haar weg van de tafel met versnaperingen. ”Het jaar start goed, met alle onrust op de binnenplaats.” Opende Jacob het gesprek. “Ben je ongedeerd gebleven?” vroeg hij oprecht bezorgd.

24 — The Fallen King — Outfit - With Leya — Binnenplaats       Vanuit zijn ooghoeken had hij het voorval tussen de Volitares bekeken, geen behoefte hebbende aan erbij betrokken worden in welke manier dan ook. De groep leek steeds groter en groter te worden en zo werd ook de chaos groter. Iets van popcorn of chips had perfect geweest voor de ochtend, maar ze moesten het doen met andere lekkernijen. Lichtelijk geamuseerd nam Jonah een slok van zijn thee.       Het duurde niet enorm lang voordat de docenten besloten in te grijpen. Het leverde een licht gevoel van medelijden op. Docent zijn had toch ook verdacht veel weg van kinderdagverblijf medewerker en hij betwijfelde of dat hetgeen was waar ze de baan voor hadden aangenomen. Ruzie's hier, drama daar, genoeg te doen, dat wel. Aan de andere kant zaten er ook zat docenten tussen die genoten van dit soort chaos, en die juist het lesgeven verafschuwde.       Bij het doen van een tweede poging tot het vinden van zijn mentor Nikolas, stuitte zijn ogen op een wel heel erg bijzonder schouwspel. Verscholen in een uithoek bracht Nikolas herhaaldelijk zijn vuist naar bededen op het gezicht van een gedaante wat op de grond lag. Het duurde even voordat Jonah door had dat het Cyrus was. Met zijn hoofd licht gekanteld, en een lichte frons op zijn gezicht bekeek hij schouwspel. Zulke agressie had hij nooit achter Nikolas gezocht. Hij wist ook niet zo heel goed wat hij ervan moest vinden.       Erg lang om daarover na te denken had hij niet gezien zijn aandacht getrokken werd door een vrouwelijke stem naast hem. “Aawh, I’m proud to see your drinking tea. The only proper choice,” Sprak Leya gevolgd door een schouderklopje.       Hij wierp een korte blik op het bekertje thee, waarna zijn mondhoeken omhoog krulden tot een grijns. ''Ik kan wel goede keuzes maken.'' Hoewel hij de laatste jaren ook prima bewezen had wat voor ‘foute’ keuzes hij kon maken. Zijn verhouding met Leya behoorde ook tot die lijst, al was het maar een deel van hem die het als 'fout’ beschouwde. Het andere deel zag haar als zijn favoriete geheim.       “Are you going to Laslo’s party tonight?” Het feest, en voornamelijk ook het feest van de avond ervoor, was het gesprek van de dag. Ook Jonah was uitgenodigd voor het tweede feestje, tot zijn verbazing. Jarenlang hadden Laslo en Jonah elkaar niet gesproken, desondanks leek daar de laatste tijd weer wat verandering in te komen. Of de uitnodiging daar ook een resultaat van was betwijfelde Jonah. Zover hij wist was praktisch iedereen uitgenodigd. Het deed er eigenlijk ook niet zoveel toe. Hij had zin in een feest dus in zijn ogen was het feest van Laslo op het perfecte moment gepland.       ''Zeker weten, en jij?'' Hij nam haar kort in zich op, erg vermoeid zag ze er niet uit, maar dat viel natuurlijk ook te verbergen. ''Ben je gisteren nog heen geweest?''

[ bericht aangepast op 13 juni 2021 - 0:18 ]

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

ELIJAH

---

Lara leek erg blij met het idee om de ghostlady’s iets duisterderte maken, dus sloeg ik dit mentaal op, wetende dat ik zo meteen vast nog wat ging schetsen in plaats van naar Laslo’s feestje te gaan. Ik kon merken aan Lara’s gezichtuitdrukking dat mijn antwoord misschien iets botter over kwam dan ik wilde, waardoor ik na enkele seconden de nood had mezelf te verantwoorden. “Het is niet dat ik niet wil gaan met jou- graag zelf maar eh- het is Laslo’s feestje. En die vermijd ik liever, daarbij is feesten niet echt mijn ding eh , snap je?” probeerde ik al ratelend te verklaren. Algauw had ik spijt dat ik Lara aan het vervelen was met mijn geratel dus hield ik mijn mond weer. Misschien maar goed ook, want onze aandacht werd meteen getrokken door het gececht dat gaande ging. Een geamuseerde lichte smirk sierde mijn lippen bij het zien hoe Ramsey een mep kreeg , naast me hoorde ik Lara grinniken, waarna een “Nice one.” Haar lippen verliet, al snel gevolgd met een . “Niet zeggen dat ik dat zei!” ik gniffelde zacht om haar woorden en deed het ‘ik houd mijn mond’ gebaar om haar te verzekeren dat dit mooi onder ons bleef. Het was eens fijn om te zien dat ik niet de enige was die absoluut niet met deze pestkoppen om kon. Daardoor dat ik dan ook fluisterde naar Lara, dat ik hoopte dat Laslo een mep terugkreeg wat haar deed glimlachen. “Nee.Ik hoop dat ook.” Fluisterde Lara terug, waardoor ik weer even met een glimlachje terug naar haar keek.
“Maar ik denk dat dat met Ramsey slechts een kwestie van tijd is.” Het was wel geinig, we leken net twee roddel tantes zo, het hele gebeuren van een afstandje bekijkend. En ja hoor, ze had gelijk, Ramsey schonk de andere eikel een kopstoot, waarbij we beiden een “Oooeeh.” Uitlieten.
“En? Voelt dat goed?”Vroeg ze me vervolgens, waardoor ik mijn bruine kijkers van Ramsey en Laslo afscheurde en richtte naar Lara. “Enorm. Happy birthday Las.” Ik grimaste licht, al had ik liever nog meer van het gevecht gezien welke ondertussen uit elkaar gehaald werd, echter volgde algauw een zucht over mijn lippen. “ Ik hoop dat ik het nog een jaar uithou met die twee. “ mopperde ik zacht, wetende dat ze vast weer de das ontsprongen. Ik knauwde zacht op de binnenkant van mijn wang. “Nou… Mijn mentor in weg en de jouwe ook…” begon ik dan na een korte stilte, zelf niet echt wetende waar ik naartoe wilde met mijn woorden. “W-zullen we anders samen eens je tattoo uittekenen? T-Tenzij je ergens anders heen wil? Eh- “ ik hield mijn schetsboek iets tegen mijn torso aan.

LUCA

Het was nog maar de eerste schooldag of Metanoia leek al haast in brand te staan, en het was niet mijn schuld. In al mijn eerlijkheid kon ik dan ook beloven dat ik Donovan niet met opzet kwaad had gemaakt, dat we elkaar niet konden uitstaan tot daaraan toe. Maar dat gewoon gaan dansen met Zuzuna hem deed ontploffen was niet mijn probleem of die van Zuzuna. Natuurlijk voelde ik me ergens wel geintimideerd door Donovan, de donderwolk van een kerel dat het was had me al meerdere keren gevloerd in de lessen zelfverdediging. Ik wist dan ook wel dat hij me zo weer op de grond kon krijgen, maar toegeven aan zijn woede en ingaan op zijn dreigementen deed ik niet.
Ik hield mijn kin dan ook op en mijn vleugels iets bedreigd op toen Donovan me aan mijn kraag vast had zijn gezicht veels te dicht brengend voor mijn gemak. “Als je verstandig bent, denk je voortaan twee keer na voor wat je zegt of doet in de buurt van Zuze, big boy.” Ik fronste licht om zijn kalme maar dreigende woorden. “Althans, als dit leven hier je lief is. Ik waarschuw je. I am watching you.” Waarshuwde hij me nog alvorens me los te laten en nog een duw te verkopen, waardoor ik een stapje naar achteren strompelde. Ik snoof zacht, als ik één ding wist was dat ik niet bang was voor Donovan.
“En jij.” Donovan draaide zich naar Zusana toen ik hield echter niet van de toon die hij tegen haar opzette. “Jij kan beter je vriendinnen op gaan zoeken.” Ik zette een stap naar voren. “Hey, Zuze kan heus haar eigen beslissingen maken.” Verdedigde ik de brunette.
“Maar Luca is ook een vriendin,” protesteerde Zuze dan ook, wat me verrast naar haar deed kijken. “Vriend,” verbeterde ze zichzelf snel wat mijn verraste blik al snel naar en geamuseerde blik veranderde. Ze kwam naast le staan en ik voelde hoe haar hand in de mijne gleed, wat de lichte blosjes op mijn wangen enkel meer deden gloeien. Ik schonk haar dan ook een zacht bemoedigend kneepje, ik vond het erg bewonerenswaardig dat ze de grote brombeer voor haar tegen sprak. “Er is niks mis met hem. Hij is goed voor mensen, en hij staat altijd voor iedereen klaar, en geduldig, spontaan en sympathiek en hij krijgt van die lichtjes in zijn ogen wanneer hij l–,” Mijn blik was ondertussen naar haar toe gegleden, Donovans kwaaie blik compleet negerend. Meende ze al haar woorden? Ik voelde mijn hartslag sneller slaan en had een licht dromerige glimlach op mijn lippen. Ik had altijd geweten dat Zuze een prachtig persoon was, zowel haar warm knuffelig karakter als vanbuiten was ze ook een droom.
Ondanks dat de sterren er volgens haar niet perfect voor waren, had ik ze altijd al bewonderd.
“Wat ik wil zeggen is, het enige waar je je zorgen om hoeft te maken is de staat van mijn tenen na het dansen.” Besloot Zuze dan tegen Donovan te verklaren, waarna haar blauwe ogen de mijne vonden. “Als hij dat nog wilt.” En daar was het, de hopeloze vloek van mijn verkeerdlopende crushed shoot weer in de roos. Mijn hart maakte opnieuw een sprongetje en ik knikte met een oprecht glimlachje. “Natuurlijk wilthij dat.” Sprak ik iets in dromen verzonken. “Ik dat”. Verbeterde ik mezelf al snel, waarna ik me even naar Zuze toeboog en flusiterde zodat Donovan het niet kon horen. “Ik zie je dan vanavond, want ik denk dat hij me gaat doodbliksemen met zijn blik.” Fluisterde ik haar toe met een grappende ondertoon waarna ik haar ene oprecht glimlachje schonk en met mijn duim nog even over de rug van haar hand wreef, vooraleer ik deze -met heuse tegenzin losliet.
“Dan ga ik nu mijn Mentor opzoeken.” Verklaarde ik, het was het beste dat ik een verder conflict met Donovan vermeed gezien de docenten hun handen al vol hadden met Ramsey en Laslo. Ik nam enkele stappen naar achteren om toe te zien dat Donovan me niet achterna zou lopen en schonk de twee nog een beleefd knikje, vooraleer ik naar mijn Mentor Asteria toeliep. “Goedemorgen.” Begroette ik haar vriendelijk.

[ bericht aangepast op 11 juni 2021 - 22:24 ]

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

20 – The Halfblood - Outfit - Alone - Binnenplaats       Het was de eerste dag van het nieuwe schooljaar en Elias had zich verslapen. Hij had vrijwel zeker de openingsspeech gemist, al was dat niet vanwege het feestje van de avond ervoor. De afgelopen nacht werd hij geteisterd door nachtmerries telkens wanneer hij zijn ogen sloot. Van slapen kwam niet echt veel terecht, en elke keer dat hij wel wegzakte werd hij al vrij snel weer wakker. Wat er precies gebeurde in de nachtmerries kon hij zich niet meer herinneren. Enkel de angst die zich als een mist door zijn lichaam verspreiden. Het was voor zijn doen al een redelijke tijd terug sinds zijn laatste nachtmerries, al wist ook hij dondersgoed dat het een kwestie was van wachten tot de tikkende tijdbom afging.       Nadat hij zich zo snel mogelijk had opgefrist begaf hij zich naar de verzamelplek, vurig hopende dat niemand zijn afwezigheid had opgemerkt. In het specifiek de docenten niet. Zelf kon de openingsspeech hem vrij weinig schelen; het standaard riedeltje had hij inmiddels al vaak genoeg gehoord. Waar hij wel iets bezorgder over was, was het feit dat de docenten laatkomers absoluut niet toleren en als er iets is wat hij niet op zat te wachten aan het begin van het jaar dan was het wel een of andere sanctie.       Hij hoopte gewoon vurig dat hij over het hoofd gezien was. Eenmaal aangekomen, bleef hij rondhangen aan de rand van de bijeenkomst. Nonchalant, alsof hij daar al die tijd al was. Iedereen was opgesplitst in kleinere groepen en hoewel Elias zich wat verloren voelde—hij had immers geen idee wat de bedoeling was—probeerde hij dat zoveel mogelijk om te schakelen naar zekerheid.       Hij schudde zijn opgevouwen vleugel lichtjes uit en liet zijn handen in zijn broekzakken glijden waarna hij eens goed om zich heen keek. Er waren genoeg mensen om zich bij aan te sluiten, maar geen enkel groepje trok specifiek zijn aandacht. Of in andere woorden; er waren ook genoeg mensen waar hij op dit moment geen zin in had. Ondertussen hield hij ook de docenten in de gaten. Zo lang die in gesprek waren was de kust nog veilig. Desondanks wilde hij zekerheid. Zodoende dat hij afgezonderd bleef toe kijken naar de samenstellingen van de groepen.

[ bericht aangepast op 16 juni 2021 - 23:22 ]

---

Adventurer at heart, but oh how she loved to be home

NᗑIDᗑ ⭒ LOLᗑ ‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗ “GOD HELP a n y o n e      who disrespected THE QUEEN ‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗‗ — outfit —

Ze zou het gaan missen. Dit zou de laatste keer zijn voor ze zou vertrekken, en zichzelf eens goed uit zou leven. Echter, op de één of andere manier had ze er vrij weinig zin in. Desondanks had ze wel iets voorbereid, niet iets van haar gebruikelijke niveau —maar er was dan ook amper tijd iets voor te bereiden in zo’n korte tijdspanne. Haar violetgekleurde irissen keken uit over de vele onenigheden en theaterspellen op de open plek beneden. Hoewel er een grijns rond haar lippen krulde, bereikte de gewoonlijke voldoening die ze ervoer niet haar ogen. Met haar ene been opgetrokken, zit ze in een relaxte positie tegen een vuile muur aan. In haar handen heeft ze een schetsboek waarvan de helft al volgekrabbeld staan met allerlei tekeningen, en het fungeert dan ook tegelijkertijd als haar persoonlijke journal. Hier stonden haar diepste geheimen en prestaties, dingen die ook wel in de schoolkrant tevoorschijn waren gekomen. Ze bezat over een tal van deze boekjes, elk creatief ingekleurd en beplakt met herinneringen.       “Lola, my darling dearest”, het diepe stemgeluid liet haar opkijken, “I must say I missed you out there. I should hope you’ve heard all of Asteria’s words? You know how cranky these teachers get if you fail to comply with their demands.” Het verbaasde haar amper meer dat Gabriel haar elke keer wist te vinden. Al vrijwel vanaf het begin af aan konden ze al goed met elkaar opschieten, en op een gegeven moment waren ze haast onafscheidelijk geworden.       “Yes, I do know”, grimaste ze, waarna ze het schetsboek met een klap dichtsloeg en opstond, “About that, I need to talk to you about something.” Hoewel ze hakken aan had, moest ze desalniettemin op haar tenen staan om hem een kus op zijn wang te kunnen geven ter begroeting. Naar Leya gooide ze een verbale begroeting terug, na een glimlach gegeven te hebben. Gabriel zei nog wat over het mentor-gedoe, maar het kwam allemaal al niet meer binnen bij de creatieveling. Vrij ongeduldig wachtte ze totdat de twee klaar waren hun zegje te doen, en stak haar hand halfhartig op zodra Leya weer rechtsomkeert maakte om er vandoor te gaan. Direct omsloten haar vingers zijn pols om hem wat naar de zijkant te trekken, zodat ze geen pottenkijkers of afluisteraars hadden.       “Listen”, begon ze, samenzwerend, “Yesterday I had a trial, this was due to all the ‘horrible’ things I’ve done”. Ze rolde met haar ogen, horrible gequoted met haar vingers, duidelijk makende dat ze de docenten en engelen maar vond overdrijven. Met een dramatische zucht vervolgde ze haar woorden, al lag er nu ook een toon van droefenis in. “In any case, I’m expelled. . . I take it we won’t meet again. Worst case scenario is: I return. . . as an angel”. Ze gromde, wegkijkend van de jongen die haar het beste kende en die ze dan ook eerder als familie telde dan enkel dat.       “I’m not going out without a bang, though. Here”, grijnsde ze, haar oude vertrouwde expressie, terwijl ze haar journal aan hem toevertrouwde. “Do what you love most —Raise Hell. And do me a favor: start with exposing him.” Haar slanke vingers bladeren de pagina’s om totdat deze uiteindelijk openvielen op een schets van een mannelijke volitaire, naakt. Luca. Het verhaal ernaast was uitgedrukt in een comic, en vertelde hoe zij hem had beloofd te helpen met een date. Toen hij zich aan het klaarmaken was, zorgde ze ervoor dat de desbetreffende crush onwetend naar binnenliep en zo de schrik van haar leven had gekregen. Zo stonden er nog wel meer sappige dingen in, roddels waar waarheden in zaten, geheimen waar ‘niemand’ van af scheen te weten. Nu had ze er toch niet zoveel meer aan, maar Gabriel kon haar werk voortzetten en behoorlijk wat stennis schoppen met deze informatie. Alleen al de gedachte daaraan liet de vlinders in haar buik fladderen.       Opnieuw ging ze op haar tenen staan, ditmaal om een ketting rondom zijn nek te laten glijden.* “Goodbye, Gabriel”. Ze drukte haar lippen voor de laatste keer op de zijne, en ging er vervolgens zelf vandoor zonder om te kijken.

[ bericht aangepast op 14 juni 2021 - 16:35 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

---

In trying to avoid one sin, I've committed another

“Tuurlijk. Absoluut. Je mentorgesprek... Ja, laten we meteen een rondje lopen met z’n tweeën.” Jacob glimlachte. Dat zijn woorden wat hakkelig uit zijn mond kwamen was Florence niet ontgaan. Een minuscuul maar tevreden glimlachje speelde rond haar lippen. Ze had Jacob al precies op de plek waar ze hem hebben wou. Sterker nog, ze liep zelfs voor op haar planning. Als dit op deze manier doorging was die weddenschap die ze met Kali had gesloten een eitje. Geen slecht begin voor Florence dus, absoluut geen slecht begin.       Het begon allemaal een tijdje terug. Een van hun gezamenlijke lessen was uitgevallen waardoor Kali en Florence opeens een tussenuur hadden. Het liep al tegen de zomer aan en buiten scheen de zon vol op. Veel te mooi dus om binnen te zitten. “Kon het maar altijd zomer zijn,” had Florence gelukzalig, waarna ze neerplofte in het gras. Kali had gelachen en zich vervolgens naast Florence laten zakken. Goed gezelschap en lekker weer, dat waren volgens Florence de dingen die er echt toe deden in het leven. Gehuld in een zomers topje, dat perfect om haar lichaam sloot, had Florence menig blikken op weten te vangen van voorbij komend mannelijk volk. “Iemand kan zijn ogen niet van je af houden, Flo,” had Kali na een tijdje gegiecheld, waarna ze de blondine in haar zij had gepord. Florence had de blik van haar beste vriendin gevolgd naar een van de pilaren aan de overkant van het grasveld. Jacob, hun docent Engelenleer. Ook Florence grinnikte, waarna een uitdagende maar charmante glimlach op haar gezicht verscheen. “Oh nee.. die blik ken ik maar al te goed,” hoorde ze Kali naast zich lachen. “Flirten met een docent, dat gaat zelfs voor jou ver, Queen of Hearts.” Florence had echter alleen nog maar oog voor haar knappe docent Engelenleer, waarom was hij haar eerder nog niet opgevallen? Ze zwaaide naar hem, alvorens ze zich weer terug naar Kali draaide. “Maar hij is wel schattig, toch.” Knipperde ze quasi onschuldig met haar ogen, heel goed wetend dat haar charmes geen effect hadden op haar beste vriendin. “Over flirten met docenten gesproken,” ging Florence ietwat serieuzer verder. “Jij en Belial, hoe zit dat dan?” Geheimzinnig had Kali haar schouders opgehaald. Flo wist genoeg. “Hij blijft ook maar kijken,” grinnikte Kali doelend op Jacob terwijl ze een schuinoog wierp op de blonde engel, die voor de sier met zijn neus tussen de boeken zat. “Ik daag je uit om hem te zoenen,” Kali had duidelijk zin in wat leven in de brouwerij en Florence gaf haar groot gelijk. De laatste tijd was het maar rustig geweest op Metanoia. Té rustig. Waar was onze troublemaker Ramsey als je hem echt nodig had? Florence had vragend een wenkbrauw opgetrokken. Kali wist dondersgoed dat Jacob zoenen voor Florence kinderspel zou zijn. De manier waarop hij naar Florence keek zei al genoeg. Het verlangen was in zijn ogen te lezen. Een tevreden grijns verscheen op Kali’s gezicht bij het zien van het verbaasde gezicht van Florence. Precies wat ze gehoopt had. “Je hebt gelijk, dat is te makkelijk. Ik daag je uit om zijn hart te stelen, Queen of Hearts.” Florence dacht even na en stemde daarna in, ze had wel zin in het spel. Let the hunt begin. “Challenge accepted, maar alleen als jij…” Ze dacht even na. Belial was een man met een flinke reputatie, dat wist Florence maar al te goed. Ze had de spanning gevoeld die tussen Kali en hem inhing, dus het zou een kwestie van tijd zijn dat Kali bij hem in bed zou belanden, daar was ze van overtuigd. Daar moest ze haar vriendin misschien een beetje voor beschermen, niet dat zij het goede voorbeeld gaf, maar ze vond dat Kali echt zeker moest zijn van haar zaak voor ze in zee zou gaan met een man zoals Belial. “… zolang mogelijk probeert uit het bed van Belial te blijven.” En zo was hun weddenschap ontstaan.       ”Jaz, wij spreken elkaar later.” Knikte Jacob naar de docent Geschiedkunde. “Zullen we?” Stelde hij vervolgens aan Florence. Ze knikte en nam afscheid van Jaromir. Samen met Jacob verliet ze de binnenplaats om zo in alle rust te kunnen praten. ”Het jaar start goed, met alle onrust op de binnenplaats.” Opende Jacob op een gegeven moment het gesprek. “Ben je ongedeerd gebleven?” vroeg hij. In zijn stem klonk oprechte bezorgdheid. Wat vertederend. “Ja, maar jongens… die zorgen altijd voor problemen.” Ze lachte. “Was u mij anders komen redden?” grapte ze. “Maar ja, ik ben ongedeerd. Lief dat u het vraagt.” Beantwoorde ze zijn vraag beleefd, om ongemakkelijke stiltes te voorkomen. “Hoe was uw zomer?”

---

someone out there feels better because you exist

never trade respect for attention

twentytwo • persephone • outfit minus bag • jonah • binnenplaats

---

“Ik kan wel goede keuzes maken,” merkte de blonde jongen op, nadat hij een blik op zijn thee had geworpen. Zo te ruiken was het Earl Grey. Simpel, maar klassiek.       Leya haalde nonchalant haar schouders op. “Hmm, er zijn wel spannendere keuzes die je kunt maken,” merkte ze onschuldig op, waarbij ze een zachte tik tegen de zijkant van zijn beker gaf. “Earl Grey is wel heel… vanille.” Gelukkig was hij interessanter in bed dan zijn smaak in thee liet blijken, anders was ze er vrij snel klaar mee. Ondertussen had ze in haar hoofd al een lijstje opgesteld wie ze kon vragen om welke informatie over de ruzies die net hadden plaatsgevonden – een geheel ander soort thee. Uit Florence ging ze zeker wel wat kunnen krijgen. Don ging een stuk lastiger worden. Ondertussen had ze ook al ervaren dat hem drank voeren niks toevoegde aan zijn level van spraakzaamheid, enkel een verspilling van alcohol. Luca daarentegen… Haar ogen gleden voor enkele seconden naar de engel, die net richting zijn mentor liep. Een goede plan B.       'Zeker weten, en jij?” antwoordde Jonah op haar vraag over het feest. ''Ben je gisteren nog heen geweest?''       Leya knikte langzaam. “Hmmh, anders moet ik leven met een Laslo die mij de gehele dag aankijkt als een puppy die geen eten krijgt, daar kan ik niet tegen,” lachte ze. “Maar je hebt niet veel gemist, afgezien wat vals gezang. “Het is maar goed voor zowel de birthday boy als Devrim dat ze niet kunnen overlijden aan een alcoholvergiftiging.” Het was wel duidelijk dat de twee jongens er uit zouden zien als wandelende zombies de volgende dag, als het er die avond net zo hard aan toe ging gaan. Zolang Laslo zijn dronken ruzies maar beperkt hield tot Ramsey en niet weer dacht dat hij oudere demonen wel aan kon. Mannen. Hopeloos soms. “Als ik Dev moet geloven, wordt het vrij wild vanavond.” Praten over hem deed haar haast automatisch Salhi opzoeken in de menigte, zeker gezien ze haar gedachtengoed over menigtes wist. Haar vingers waren inmiddels niet meer verstrengeld met die van Aidan. De gehele houding van het jonge meisje verontruste haar. Als Leya later tijd had zou ze haar wel op zoeken.       “En, heb jij nog wensen voor je kamergenoten?”

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

"And in that moment, she was broken, But she was fearless and she was utterly alive."

⊱            Met een klein glimlachje op mijn gezicht sloeg ik alle vuurtjes gaande die waren ontstoken. Ik maakte geen aanstalten om iemand te hulp te schieten. Pas wanneer het écht uit de hand zou lopen, voelde ik me pas geroepen om actie te ondernemen. Ramsey en Laslo bleken het behoorlijk naar hun zin te hebben, tot een ongepaste wijze. Ik wierp een veelzeggende blik op hun mentoren, Belial en Yuliyah. Veel aandacht schonk ik niet aan het drama rondom de drie docenten verderop – voornamelijk aangezien twee van de drie hoog bovenaan mijn lijstje stonden van mensen waar ik weigerde mee in het gezelschap te verkeren.       Waar ik Belial en Yuliyah eerst een velzeggende blik had geworpen, was het nu aan mij on mijn mentorkinderen onder mijn hoede te nemen. Ik zuchtte en wreef over mijn bovenarmen. Dit was hetgeen wat ik het meest verachtte. Het contact met de leerlingen. De ukkies die de taken gingen vervullen die ik nooit op me zou kunnen nemen. En dan allemaal dankzij hém (Cyrus).       Een plotselinge “Goedemorgen” deed me doen opschrikken. Ik richtte me op tot mijn volle lengte waardoor ik iets naar beneden moest kijken om de jongeman in me op te nemen. Luca , één van mijn mentorleerlingen, was naar me toe gekomen. Mijn wenkbrauwen schoten een millimeter verrast omhoog.       “Goedemorgen, Luca,” begon ik met mijn kenmerkende hese stem. “Laten we het kort houden. Wat heb jij dit jaar van mij nodig?” Een tweede zucht ontsnapte aan mijn lippen terwijl ik terugdacht aan mijn vorige keren als mentor. Er zat er altijd wel eentje bij die mijn aanwezigheid, ondanks zijn eigen keuze, toch niet prettig vond. “Wil je anders ergens gaan zitten?” vroeg ik dan ook.

[ bericht aangepast op 14 juni 2021 - 23:21 ]

---

I have seen my own sun darkened