[RPG • 0] Experium || 45 - Speeltopics

---

Nodige informatie
* Het is een experimentenschool, je personage ondergaat dus ook allerlei onderzoeken naar de werking van je gave.
* Een naam moet je verdienen. Een nieuwe leerling komt binnen met alleen zijn experimenten nummer. De naam die je verdient, heeft te maken met de gave die je hebt! Je nummer heeft max. 4 cijfers.
* Je herinnert je niets meer van voor je 15e. Deze herinneringen zijn met zeer goede zorg gewist. Je kunt dus nog wel talenten hebben van voor die tijd, maar je weet er niets meer van.
* Je bent als personage geboren met de gave of je hebt als tiener een injectie toegediend gekregen om te zien hoe je erop reageert.
* Je maakt deel uit van een house, waar in totaal 10 personen in zitten.

---

Personages       • Naam • Leeftijd • Gave • Mentor • User • Onyx. • 23 • Muziek en dromen • Maneur • Croweater • (studieobject) 8175 (Adam) • 17 • Tijdreizen • Margeaux • Croweater • Jester Madcap • 20 • Overtuiging • Cackle • ProngsPotter •Merrin• 16 • Gedaanteverwisseling • Moreau •Slughorn • Yrla • 19 • Superspeed • Williams • Slughorn • Vienna • 20 • Telekinese • Maxwell • Slughorn • Fayr Fixfault • 20 • Repareren • Navkar• ProngsPotter •Nenya Agami•15 • Helderziend • Mentor? • ProngsPotter • Dezi • 20 • Samenvloeien met draak • Naam • Croweater •Fersephone • 20 • Slopen • Gates • Slughorn

LIONS ⚜️ •Fire • Vuur • Fox • In dieren veranderen. • Astreal • Astral projection. • Tony • Onzichtbaar in het donker. • Emil • Dupliceren • Onna • Ondoordringbare huid •Vera • Vliegen •Serena • Stembeheersing • Heidi • Groene vingers. •8226 • Praten met dieren

Elephants ⚜️ •Vision • Met zintuigen spelen •Dalit • Immuniteit voor gaven • Rai •Electriciteit •[Onbekend] • [Onbekend] •[Onbekend] • [Onbekend] • Kijo • Veranderen in een Oni. • Stella • Licht ombuigen. •Vera • Leugendetector. • Helene • Genezing. •Cherry • Voedsel toveren

Rhino's ⚜️ • Romeo • Emoties manipuleren • Damon • Dementor • Peter • Spiderman • Azrael • Krachten afnemen en aanvullen • Darian • Objecten materaliseren • Maaya • Hallucinates. •Melissa • Fauna manipulatie. •Alice • Spiegelloper •Medusa • Verstenen onder haar blik •Naamloos • Gedachtenlezer.

Buffalo's ⚜️ •Ednoces • Tijd bevriezen voor 10 sec •Nish • Aanwezigheid verbergen •Goliath • Ant-Man •Klaus • Necromancer •8167 • [Onbekend] •Evelin • Reizen tussen werelden/dimensies •8034 • Gevarensonar •Nemesis • Vloeistoffen sturen •Maevis • [Onbekend] •Sarah • Binding

---

Rooster

---

Eerdere topics

---

Rules
* Een reservering blijft 24 uur staan
* Je bent ten alle tijden welkom, vraag even aan ons op welke hoogte we zijn.
* Reageer vooral vanuit je eigen personage. Je mag voor een ander reageren als je dit overlegt hebt.
* Maak niet een te uitgebreide persoonsbeschrijving. Het is leuk als je personage zich ontwikkeld tijdens de RPG.
* Meedoen? -> Klik voor het rollentopic

[ bericht aangepast op 19 juli 2021 - 16:58 ]

---

It's never gonna happen, Guys.

‘Dat zijn er wel heel veel,’ grijnsde Fox. Hij gaf zijn vriend een knuffel. ‘Nou – eet smakelijk en… oh.’ Fox sloeg zichzelf vrij letterlijk van zijn hoofd en pakte toen het dienblad er weer bij. ‘Dat lukt je natuurlijk niet zelf.’ Hij sneed een sandwich in kleinere stukken en prikte die aan een vork voor hij die naar Jester uitstak. ‘Hopelijk is Fayr snel weer opgeladen zodat je weer alles kan!’

---

Every villain is a hero in his own mind.

'Een mens moet bij tijd en wijlen een dichterlijke overdrijving zijn toegestaan,' vond Jester. Hij grinnikte bij Fox' vergissing en haalde zijn schouders op, en deed zijn best zich er niet kut over te voelen. Het lukte. ...Half. 'Alleen als ze het zelf weer aandurft,' knikte hij. Maar ze hadden straks het hele weekend. Maandagochtend moest het wel lukken, toch? Hij hoopte het maar, want ondanks dat ze hier al vijf jaar opgesloten zaten, had hij zich nog nooit zo gevangen gevoeld.

---

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Fox was nog een tijdje bij Jester gebleven, tot zijn ontbijt op was. Daarna had hij voor Kris wat uit de keuken gestolen en maakte zijn vriend zachtjes wakker. In stilte at Kris zijn ontbijt op. Er zat een zenuwachtige knoop in Fox’ maag. Er was zoveel wat hij wilde vragen en vertellen, maar hij wist simpelweg niet waar te beginnen en zei uiteindelijk helemaal niks.
      Na een tijdje voelde hij Kris’ blik op zich rusten. Zijn wangen werden warm toen hij zijn blik beantwoordde. Kris zette het dienblad op de tafel naast hem, ging met zijn rug tegen de muur zitten, trok zijn knieën op en gebaarde Fox om tegen hem aan te komen zitten.
      Fox ademde hard uit, opeens zo gespannen als een veer terwijl hij inmiddels donkerrood moest zijn geworden. Hij schoof naar zijn vriend toe en ging tussen zijn opgetrokken benen zitten, met zijn rug tegen Kris’ borst.
      Kris sloeg één arm om hem heen en drukte een kus in zijn krullen. Met een lichaam dat van top tot teen tintelde, nestelde Fox zich tegen hem aan. De vingers van Kris’ rechterhand streken door zijn haren.
      ‘Vertel me eens over onze dates.’
      Fox keek over zijn schouder. Kris’ ogen namen hem nieuwsgierig op.
      Hij drukte een vlugge kus op zijn lippen, voor hij zich ietsje in zijn omhelzing draaide en met de zijkant van zijn hoofd tegen Kris’ schouder leunde.
      Toen begon hij te vertellen over hun eerste uitstapjes naar het bos.

Fox had zo’n beetje het hele eerste jaar van hun relatie samengevat toen zijn stem schor begon te klinken. Hij hield op met vertellen, maar bleef gewoon tegen zijn vriend aan leunen en sloot zijn ogen, genietend van zijn warme lichaam tegen het zijne, van het feit dat hij eindelijk weer bij hem was.
      Ze dommelden allebei een beetje in.
      Na de lunch waren de anderen ook vrij van hun lesuren en Fox stond te popelen om zijn vrienden aan Kris voor te stellen.
      ‘Jester heb je al ontmoet,’ zei hij. ‘Ik wil je ook graag aan Adam en Merrin voorstellen. Ze zijn allebei ontzettend lief en goede vrienden van me. Adam was de eerste met wie ik weer over je kon praten,’ zei hij met een blos. ‘Zal ik vragen of ze straks even langskomen?’
      ‘Tuurlijk.’
      Fox glimlachte, pakte zijn iNet en stuurde een berichtje naar Adam om te vragen of Merrin en hij straks Kris wilden ontmoeten.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Adam liep net samen met Nenya en Merrin terug naar de campus toen hij zijn iNet voelde trillen. Het was een berichtje van Fox. Hij draaide zich naar zijn vriendje toe. ‘Fox wil ons graag aan Kris voorstellen,’ zei hij.
      Over een uur had Merrin met Cherry afgesproken om aan hun opdracht te werken – iets waar hij morgen toch ook echt eens tijd voor moest gaan maken – en zelf wilde hij zijn strip nog afronden vanmiddag, maar ze konden vast wel even bij Kris en Fox langsgaan. Adam was benieuwd hoe het nu tussen de twee jongens ging. Hij kon zich wel voorstellen hoe rot het voor Fox moest zijn dat zijn vriendje hem niet meer herkende, maar als de situatie echt naar was of Kris het maar niets vond dat Fox zijn vriendje was, dan had Fox hen vast niet uitgenodigd.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fire had het gevoel dat iedereen aan tafel naar hem staarde – alsof ze allemaal wisten met welke geheim Onyx hem had opgezadeld.
      Tony was dood.
      Hoe moest hij dat aan de anderen vertellen? Natuurlijk – Tony was niet bepaald zijn favoriet geweest en hij had ook echt wel dubieuze dingen gedaan. Maar ze deelden toch al jaren een gebouw – hij was als een soort vervelend jonger broertje waarvan je hoopte dat hij op een dag volwassen zou worden.
      Nu werd Tony nooit meer volwassen.
      Hij had de twintig niet eens gehaald.
      En Onyx had dat meegedeeld alsof hij verteld had dat hij vanmiddag een broodje knakworst had gegeten.
      Hij dacht aan Astreal, die tot voor kort zo close met Tony was geweest. De schaamte door wat Onyx had gedaan – nota bene wéér Onyx – had ervoor gezorgd dat de twee jongens elkaar niet meer konden aankijken. Had hij gehoopt dat ze het op een dag toch weer goed zouden maken? Dat ze weer vrienden konden worden?
      En wat moest hij tegen Serena en Vera zeggen?
      Die waren ook al jaren met de jongen bevriend. Zelfs op het moment dat Fire partij had gekozen voor Onyx en Jester – of dat moest in elk geval zo op Tony zijn overgekomen – hadden die meiden wél Tony terzijde gestaan. Voor hen was hij een dierbare vriend geweest.
      Hoe kon hij ooit uitleggen dat hun nieuwe bondgenoten hem hadden omgebracht?
      Fire wist niet eens wat er was gebeurd. Waarschijnlijk had Tony zich door Dezi laten opzwepen en hadden ze samen Jester aangevallen. Dat was echt niet oké, maar om iemand nu te dóden?
      Jester was anders óók bijna dood geweest.
      Was dat voor of na Tony’s dood?
      De jongens hadden hem níéts verteld – dat deed je toch alleen als je je ergens schuldig over voelde? Als het een ongeluk was geweest, dan hadden ze dat wel gezegd. Maar nee – tot zijn laatste gesprek met Onyx had niemand er met een woord over gerept.
      Het vrat aan hem. Fire wist dat hij er met iemand over moest praten.
      Maar met wie?
      Fersephone was de eerste die in hem opkwam, maar het ging om Jester – haar leider. Hij wist niet eens of hij wel een bondgenootschap kon voortzetten na dit en het voelde verkeerd om dat al met zijn vriendin te bespreken. Hij moest een neutraler iemand vinden.
      Fox?
      Die was veel te druk met Kris. Bovendien stond hij hartstikke dicht bij Jester – in zijn ogen kon de Panther-leider vast niets verkeerd doen.
      Emil misschien? Dat was de laatste met wie hij een serieus gesprek had gevoerd. Toen had hij de Lions dichter bij elkaar willen brengen. Wat zou Jester in zijn plaats hebben gedaan? Hij was vast eerlijk geweest.
      Fire keek buikpijn van die gedachte.
      Hij was bang dat de mededeling van Tony’s dood álles zou veranderen – zeker als ze wisten dat de Panthers daar schuldig aan waren.
      Hij wierp nog een blik op zijn bord, maar hij had echt geen honger. Uiteindelijk stond hij op, liep ietsje opzij naar Emil en boog over zijn schouder.
      ‘Heb je zo even?’
      Emil keek om en knikte, een onderzoekende blik in zijn ogen.
      Die jongen was ook niet dom – hij voelde natuurlijk meteen aan dat er iets mis was.
      Misschien moest hij er een gewoonte van maken om dingen met hem te overleggen. Gewoon – omdat hij de sparringpartner miste die Jester wel in Onyx had. Emil was heel anders dan Fox – hij beoordeelde dingen minder op zijn gevoel en was minder gevoelig voor de vleiende praatjes van een ander.
      Ja – hij was oprecht benieuwd naar zijn mening.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Oke," stemde hij in met Adam. Hij zag Cherry toch pas over een uur, wat hem eigenlijk wel goed uitkwam. Als het niet beviel met die Kris, dan kon hij het als excuus straks gebruiken om te ontsnappen aan de jongen. Want hoewel hij voor Fox Kris echt een kans wilde geven, kreeg hij een beetje een naar onderbuikgevoel van de jongen. Merrin kon zijn norse gezicht nog goed voor zich halen en hoewel hij het niet probeerde, voelde hij toch een beetje de kriebels als hij eraan dacht. Hij hoopte maar dat deze norse jongen het echt was voor Fox. "Stuur maar terug dat we er met vijf minuutjes zijn."

---

It's never gonna happen, Guys.

Adam vroeg aan Fox of het goed was als Nenya ook meekwam – al verwachtte hij niet anders – waarna ze met zijn drieën naar de kamer liepen waar Adam tot voor kort zelf nog had geslapen. Hij was een beetje zenuwachtig, merkte hij. Hij wilde Kris heel graag aardig vinden, maar hij had vanochtend een nogal harde gezichtsuitdrukking gehad en hij was ook wel een beetje bang voor wat drie jaar gevangenschap met iemand deed – en hoe Fox daarmee zou omgaan. Hij klopte aan en deed de deur open toen hij Fox ‘kom maar’ hoorde zeggen. Even keek hij Merrin aan, waarna hij naar zijn hand zocht omdat hij dacht dat zijn vriend het niet minder spannend zou vinden dan hij.
      Kris zat op de rand van het bed, met Fox naast hem.
      Fox stond echter op zodra ze binnenkwamen.
      ‘Hoi!’ Hij keek een beetje zenuwachtig heen en weer tussen zijn vriend en de drie Panthers. ‘Uhm, ik wilden jullie voorstellen aan Kris.’ Hij keek daarna naar de donkerharige jongen. ‘Dit zijn Adam, Merrin en Nenya. Naast Jester en Fire mijn beste vrienden.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

Kris keek naar de drie jonkies die binnenkwamen voor hij weer naar Fox keek, die glunderde toen hij zijn vrienden aankondigden. De twee jongens hielden elkaars hand vast, waardoor hij wel begreep dat Fox naar hen toegetrokken was.
      Een beetje ongemakkelijk kwam Kris overeind.
      Aan hun blikken zag hij wel dat hij niet het type persoon was met wie ze doorgaans zouden optrekken.
      ‘Hé.’
      Veel meer kwam er niet over zijn lippen. Het was een gekke gedachte dat zijn leven in hun handen lag.

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Hi," zei hij een beetje ongemakkelijk. De jongen leek minder boos dan die ochtend, wat Merrin erg opluchtte. Maar waar het met Cherry makkelijk had geleken om kennis te maken, ze hadden de opdracht gehad om over te praten, was hij hier verloren voor woorden. Hij had namelijk geen idee wat hij van Kris wilde weten of wat hij moest vragen. En dus kneep hij Adam even kort in zijn hand, omdat hij werkelijk geen idee had wat hij moest zeggen.

---

It's never gonna happen, Guys.

Adam merkte dat Merrin niet zo goed raad wist met de situatie en Fox keek hem ook bijna smekend aan, alsof hij opgelucht was met deze onderbreking. Hij beet op zijn wang. Zelf wist hij ook niet zo goed wat je in zo’n situatie zei.
      ‘Leuk je eindelijk te ontmoeten,’ zei hij uiteindelijk met een glimlach tegen Kris. ‘Fox heeft een hele hoop over je verteld.’
      Zijn vriend kreeg een blos en keek een beetje verlegen naar beneden. Fox leek wel een heel ander persoon bij Kris – al kwam dat waarschijnlijk vooral door de onwennigheid.
      Kris wierp een blik op zijn vriend, waarna zijn gezicht weer een stuk zachter werd. Even bewogen zijn vingers en dacht Adam dat hij zijn hand naar die van Fox zou bewegen, maar uiteindelijk stak hij zijn hand in zijn zak.
      Adam dacht na. Zou hij voorstellen om een spelletje te doen? Vond Fox het fijn als er anderen bij waren of waren ze liever alleen?
      ‘Ik eh, ben Adam,’ zei Adam toen hij zich realiseerde dat de jongen niet wist wie wie was. ‘Of eigenlijk 8175 omdat ik mijn naam nog niet heb. Mijn gave is tijdreizen.’
      Hij keek even opzij, zodat zijn vriendje ook iets kon zeggen over zijn gave. Misschien dat dat een beetje het ijs brak.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fire was weggelopen voordat Emil had kunnen vragen of hij nú mee moest komen. Uiteindelijk besloot hij maar eerst gewoon zijn stamppot op te eten. Het had vast geen haast. Fire leek hem iemand die belangrijke dingen tot het allerlaatste moment bewaarde.
      Na het eten liep hij naar de campus toe, waar hij op de deur van Fires kamer klopte, niet wetend waar hij de jongen anders zou moeten vinden. Zodra hij een hummend geluid hoorde, ging hij naar binnen. De kamer van de leider was ietsje groter, met het kleine zithoekje waar het bij hem aan ontbrak – en dat terwijl Fire niet eens een kamergenoot had. Emil ging op de stoel tegenover Fire zitten.
      ‘Je klonk ernstig,’ begon hij aarzelend – al moest hij bekennen dat Fire vrij vaak ernstig klonk.
      Fire zuchtte. Hij leunde met zijn onderarmen op de tafel. Zijn glanzende, witblonde haar reikte tot zijn ellebogen. ‘Ik ben hier geloof ik niet echt goed in,’ mompelde hij. ‘Besluiten nemen die invloed hebben op anderen.’
      Emil speelde met het pootje van zijn zonnebril, die hij aan de kraag van zijn shirt had hangen sinds hij wist dat Zebediah nog steeds leefde. Het voelde alsof hij een beetje in een adviseursrol was gerold en hoewel dat hem vlijde, was het wel iets waar hij nog aan moest wennen – en Fire zo te horen ook.
      ‘Wat is er gebeurd?’
      Fire wierp hem een gekwelde blik toe en masseerde zijn slapen. ‘Ik heb net vernomen dat Tony dood is.’
      Emils ogen werden groot.
      Tony? Dood?
      Het was te onwerkelijk om iets anders dan verbijstering te voelen. ‘Hoe bedoel je?’
      Fire keek hem peinzend aan. Toen begon hij te vertellen – over Romeo die Fayr had bedreigd en hoe hij samen met Fersephone de jongen in een bunker had opgesloten. Na weken hadden Onyx en Jester hem echter zonder overleg bevrijd om hem te ruilen voor Fayr.
      Emil had Fire nooit hele lange verhalen horen houden, maar hij vertelde nog veel meer – waaronder het feit dat Dezi geprobeerd had om Jester te vermoorden, dat de jongen woensdag praktisch dood was geweest en dat Fire samen met Fayr en Sarah zijn leven had gered. Hij besloot het verhaal met het feit dat Jester zijn handen en voeten niet kon gebruiken en hij hem sinds woensdagnacht niet meer gezien had.
      ‘En nu hoor ik dus dat niet alleen Dezi – wat ik ook al via Fersephone te weten moest komen – maar ook Tony die avond is gestorven. En ze hebben me niets verteld! Hoe kan ik nog instaan voor een bondgenootschap als ze iemand van ons hebben omgebracht! Serena en Vera moeten al weinig van het bondgenootschap hebben sinds ze gehoord hebben wat Jester en Onyx Tony hebben aangedaan en nu moet ik ze ook nog dít vertellen? Ik kan dit niet voor me houden, toch? Dat Tony dood is? En dan moet ik ook nog eens uitleggen hoe dat gekomen is en wat kan ik doen om te voorkomen dat straks de hele school weet dat Jester en Onyx verantwoordelijk zijn voor twee doden? Ik wil niet eens weten wat ze uit wraak zullen doen! En ik wil hun verwijdering ook helemaal niet op mijn geweten hebben!’
      Emil kauwde op zijn lip. ‘Ik begrijp dat je iets wilt zeggen over Tony, maar is het niet verstandig om eerst met Jester en Onyx te praten? Als Jester woensdagnacht een tijdje dóód was, is het toch niet zo heel vreemd dat hij er nog niet met je over heeft kunnen praten? Het is nogal wat om door twee mensen bijna vermoord te worden. Misschien wil hij nadenken over hoe hij het nieuws het beste kan brengen.’
      ‘Nou, het zo bot via Onyx horen was in elk geval verre van tactisch,’ bromde Fire.
      ‘Dat was misschien ook wel niet hoe Jester het zelf voor zich zag. Weet jij veel wat het met die jongen gedaan heeft dat hij zijn vriend zag sterven? Onyx is wel eerder… van het padje af geweest, zullen me maar zeggen.’
      Hij kon de vreselijke woorden tijdens het bondgenotenfeestje nog steeds door zijn hoofd horen echoën – en hij herinnerde zich ook de paniek die uitbrak toen Nenya een voorspelling deed waaruit bleek dat Onyx zelfmoord had gepleegd.
      Fire zuchtte. ‘Denk je echt dat ik het kan maken om te doen alsof ik van niets weet?’
      ‘Dat lijkt me beter dan overhaaste beslissingen nemen. Als je het echt zo brengt dat Jester en Onyx onze afdelingsgenoot hebben vermoord, kun je een samenwerking niet langer verkopen. Zo’n besluit mag je best een nachtje overdenken. De kans was groot dat het zelfbescherming was – daar wil je dan toch niet alles voor opgeven? Geef ze een kans om zichzelf uit te leggen. Dan kunnen we daarna kijken wat we doen.’
      Fire wierp een blik op het raam en zuchtte nogmaals. ‘Goed dan. Ik vraag morgen wel of ze een uurtje voor ons kunnen vrijmaken.’
      Emil glimlachte. Hij vond het mooi hoe hun afdelingen elkaar tot nu toe geholpen hadden en het leek hem doodzonde om daar een einde aan te maken door een ondoordachte actie. Hij begreep dat Fire zich gepasseerd voelde doordat hij buiten zo veel dingen was gehouden, maar Emil geloofde ook niet dat ze dat hadden gedaan om hem te pesten.
      Er was gewoon veel gebeurd, de jongens hadden waarschijnlijk wel andere dingen aan hun hoofd. Geduld was een schone zaak.

---

Every villain is a hero in his own mind.

Fire was opgelucht dat hij zijn hart tegen Emil had kunnen luchten. Het was duidelijk dat die nog wel vertrouwen had in Jester en Onyx en eigenlijk wilde Fire dat ook gewoon heel graag. Het bondgenootschap opbreken leek hem niets – het voelde alsof er al te veel lijntjes heen en weer liepen. Fox woonde daar praktisch, zij hadden Dezi opgevangen, hij had een relatie met Fersephone, en Emil was bevriend geraakt met Yrla en Nenya. Ergens voelde het ook cru als die mensen de dupe werden van het feit dat hun leider te veel voor zichzelf hield.
      Zijn blik rustte op Emil, die nog niet was opgestaan en aan een leren bandje om zijn pols frunnikte. ‘Is er nog iets waar je over wilt praten?’ polste hij voorzichtig.
      Emil zuchtte. ‘Ik weet het niet. Misschien.’ Hij ontweek zijn blik. ‘Ik heb er behalve met Nenya nog met niemand over gepraat. Ja – met Tony, een eeuwigheid geleden. Maar die lachte me alleen maar uit.’
      De vriendschap tussen Emil en Tony voelde zo lang geleden dat Fire die haast zou vergeten. ‘Ik zal je niet uitlachen,’ beloofde Fire. Hij kon zich niet herinneren dat hij óóit iemand had uitgelachen.
      Emil kauwde op zijn lip. ‘Ik eh – ik vroeg me af… Geloof jij in geesten?’
      Fire wist niet wat voor vraag hij had verwacht – maar niet deze. Hij staarde hem dan ook een paar tellen aan, half verwachtend dat hij een grapje maakte. Maar dat deed hij niet – Emil zag er juist erg kwetsbaar uit.
      Of hij in geesten geloofde?
      Het was iets waar Fire zich eigenlijk nooit mee bezighield.
      ‘Ik denk het wel?’ antwoordde hij aarzelend. ‘Ik bedoel – er is een Buffalo die met de doden kan praten. Dan moeten er wel iets als geesten zijn, toch? Hoezo? Zie je… dingen?’
      ‘Nee.’ Emil hield zijn blik op het tafelblad gericht. ‘Maar… Soms zit er iemand in mijn hoofd. Dan krijg ik enorme hoofdpijn en praat ze tegen me.’
      ‘Is het.. iemand die je gekend hebt?’
      Emil antwoordde niet – al gaf dat Fire al een antwoord.
      ‘Wat zegt ze dan voor dingen?’
      ‘Dat het mijn schuld is dat ze dood is.’ Zijn woorden waren slechts een fluistering. Hij had zijn handen tot vuisten gebald. Fire hoorde hem diep ademhalen, en opeens stond hij op. ‘Ik had… ik had er niet over moeten beginnen.’
      Fire draaide zich opzij en maakte ook aanstalten om op te staan. ‘Je kunt me vertrouwen, Emil. Het klinkt alsof je hier al veel te lang mee hebt rondgelopen.’
      De jongen slikte. Hij keek Fire vluchtig aan en Fire zag de tranen in zijn ogen.
      Toen zakte hij verslagen weer in de stoel neer.
      ‘Ze haat me,’ murmelde hij. ‘Tuuli haat me.’

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Ik ben Merrin," zei hij toch na de aanmoediging van Adam. "Ik heb Fox ontmoet tijdens de enige keer dat ik straf had." Hij wilde om een of andere reden niet praten over zijn gave, het voelde niet goed. "Ik kan sindsdien geen kauwgom meer zien," zei hij met een grijns.

---

It's never gonna happen, Guys.

Fox knikte enthousiast, blij dat de jongens een gesprek gaande hielden. ‘Wat had je toen eigenlijk gedaan?’ Hij kon zich moeilijk voorstellen dat Merrin de regels overtrad – daar was hij pas net mee begonnen. Soort van.

[ bericht aangepast op 19 juli 2021 - 19:46 ]

---

Every villain is a hero in his own mind.

"Ik schrok zo erg van iets dat ik mijn tafel omgooide en van mijn stoel viel. Daarmee had ik de les verstoord," zei hij met een kleine grijns. Hij liet het geschreeuw maar even achterwege. "Maar heb zo'n gevoel dat Jester de docent een zetje heeft gegeven om me eruit te krijgen." Hij haalde even kort zijn schouders op, dat leek alweer lang geleden.

---

It's never gonna happen, Guys.