Kris
Kris schaamde zich voor de gedachte, maar hij was opgelucht toen Fox naar de eetzaal ging. Drieënhalf jaar lang had hij ervan gedroomd om zijn vriend terug te zien. Nu het zover was, was het nogal overweldigend. Hij had geen flauw idee wat hij tegen de jongen moest zeggen - al helemaal niet nu hij deed alsof hij zijn herinneringen was kwijtgeraakt. Al een paar uur lang verdrong hij zijn tranen, maar zodra Fox de deur dichtdeed glipten ze langs zijn wangen.
Het was een wonder dat zijn vriend nog niets doorhad. Er waren een paar momenten geweest waarop hij zijn emoties niet helemaal had kunnen verbergen en daarnaast zou een oplettende geest vast opmerken dat hij wel héél snel toegaf aan een jongen die beweerde zijn vriend te zijn. Fox had echter geen redenen om aan zijn geheugen te twijfelen en voor één keer was hij blij met zijn naïviteit. Al merkte hij wel dat Fox veranderd was. Volwassener. De kinderlijke onschuld was uit zijn ogen verdwenen en het verdriet dat zijn leven had getekend in de tijd dat Kris weg was, was zichtbaar op zijn gezicht.
Het deed pijn.
Vanaf het moment dat ze samen waren geweest had Kris hem geprobeerd te beschermen, tegen wat dan ook. Uiteindelijk had hij daar vreselijk in gefaald.
Zebediah had met hem kunnen doen wat hij wilde.
Had hem zelfs laten moorden.
Zou Fox hem daarover vertellen? Hij wenste te kunnen zeggen dat hij er al van wist, zodat de jongen zich niet verplicht voelde om het allemaal weer op te rakelen.
Kris kwam overeind en strekte zijn rug. Hij voelde zich onrustig. Zijn blik viel op het spandoek dat aan de muur hing en hij glimlachte zwakjes. Alleen Fox deed zoiets.
Hij liep naar het raam toe, deed hem open en leunde met zijn onderarmen op de vensterbank. Het was lang geleden dat hij de buitenlucht had kunnen opsnuiven. Hij dacht terug aan de afgelopen uren. Fox had een paar van hun dates uitvoerig beschreven, daarna hadden ze samen naar Shutter Island gekeken. Het was heerlijk geweest om naar zijn stem te luisteren, zijn lach te horen, de twinkeling in zijn ogen te zien…
Vanbinnen was het een warboel.
Hij was nog steeds hartstikke verliefd op de jongen, maar het zoeken naar een goede omgang was vermoeiend en pijnlijk. Hij had al drie keer op het punt gestaan om de waarheid te vertellen, maar hij had zichzelf daar steeds op het laatste moment van weerhouden.
Hij moest nu volhouden.
Zebediah mocht niet te weten komen dat hij tegen zijn gave bestand was.
Uiteindelijk wenden Fox en hij wel weer aan elkaar. Hij zou zeggen dat er af en toe een herinnering terugkwam.
De deur ging weer open, sneller dan hij verwacht had. Kris had het gevoel dat hij zichzelf nog onvoldoende herpakt had, maar hij merkte ook dat hij opgelucht was dat zijn vriend weer terug was.
Voor hetzelfde geld had Zebediah hem ergens opgewacht en meegenomen.
Daar probeerde hij vooral niet aan te denken, zelfs al kon hij geen reden bedenken waarom die hufter dat níét zou doen.
Fox zette het dienblad op het bureau neer. ‘Voor jou kon ik natuurlijk geen eten meenemen, dus we moeten voortaan mijn eten maar delen.’
Kris wist dat Experium ieder experiment de ideale voedingscombinatie gaf en dat het ten koste van Fox zou gaan als die nog maar de helft van zijn eten binnenkreeg. Hij zag echter ook wel in dat hij moeilijk kon verhongeren.
‘Ik heb niet zo veel nodig,’ antwoordde Kris. ‘Ik ben het wel gewend. Een kwart is voldoende.’
Hij was er tenslotte echt aan gewend geraakt; Zebediah had hem soms rustig een paar dagen zonder eten laten zitten.
Fox keek hem sceptisch aan. ‘Je bent hartstikke mager, man. Ik ga eerder zelf op rantsoen dan dat jij dat doet. Als ik nog honger heb, jat ik wel wat uit de keuken.’
Zijn vriend keek hem koppig aan.
Zwijgend begon Kris van het bord te eten. De manier waarop Fox tegen hem praatte, gaf hem een bedrukt gevoel. Hij voelde zo anders, en tegelijkertijd zo vertrouwd.
Fox had het dienblad weer teruggebracht naar de keuken. Kris hoorde hem diep ademhalen toen hij weer binnenkwam, alsof hij moed aan het verzamelen was. Hij oogde zo onzeker… Het deed hem fysiek pijn. Kris nam het zichzelf kwalijk dat hij niet harder zijn best deed om de donkere gevoelens op afstand te houden, want hij wist dat hij de jongen daarmee had laten schrikken. Woorden alleen waren niet genoeg. Fox moest vóélen dat hij nog steeds van hem hield.
Kris dacht even na en kreeg toen een idee. Hij stond op en leunde tegen het bureau.
‘Hadden we geen speciaal liedje?’
Zijn hart sloeg een slag over toen hij zijn vriend zag blozen. ‘Er is wel een liedje dat me altijd aan jou deed denken.’
Paradise by the Dashboard Lights.
Kris herinnerde zich het nog als de dag van gisteren, dat ze samen op een feestje waren en Fox het liedje speciaal voor hem aanvroeg. Hij wist nog precies wat hij gezegd had, als antwoord op de lyrics. “Ik hou onmogelijk veel van je, ik zou niet zonder je willen en ik wil niets liever dan je gelukkig maken. En ooit, op een dag, haal ik je hier vandaan en maak ik je de mijne.”
“Je bent al de mijne,[/i]” had Fox geantwoord.
“Je zal altijd de mijne zijn.”
Er had een traan over Fox’ wang gerold - hij had Fox nog nooit zo gelukkig gezien.
Fox zocht het nummer op op zijn iNet en een paar tellen later schalden de tonen door de kamer. Kris kon de glimlach op zijn gezicht onmogelijk tegenhouden. Hij stapte naar voren, greep Fox handen beet en begon te dansen zoals hij alleen met Fox had gedanst. Zonder logica, niet eens goed op de maat.
Meer dan drie jaar had Kris niet gelachen, niet écht. Hij had zich nooit laten gaan, was überhaupt vergeten hoe het was om je blij te voelen. Die gevoelens kwamen terug nu ze samen zongen en dansten. De spanning trok weg uit Fox’ gezicht en Kris zag weer de achttienjarige jongen voor zich. Zijn lach kwam terug, net als de twinkeling in zijn ogen.
Kris werd spontaan weer helemaal verliefd op hem.
Bij het refrein liet hij zijn armen om Fox’ midden glijden. Zijn voorhoofd rustte tegen dat van Fox en hij keek in zijn ogen.
Hun lippen vonden elkaar.
Lang nadat het lied was afgelopen, stonden ze nog steeds te zoenen, midden in de kamer. Gevangen in herinneringen, in een liefde die nooit was overgegaan, bij geen van tweeën. Fox’ vingers gleden door zijn haren, zijn vingertoppen raakten lichtjes zijn nek. Een heftig verlangen kwam op. Het was zo lang geleden dat zijn vriend hem had aangeraakt… Hij hunkerde naar meer intimiteit, naar zijn warme huid op die van hem en de gelukzalige zuchten wanneer Kris zijn lippen over zijn hele lijf liet dwalen.
Daarna dacht hij aan zijn eigen verminkte bovenlijf en dat verlangen verdween.
Hij wilde niet dat Fox al die littekens zag.
Wanneer Fayr weer hersteld was, zou hij haar vragen of ze alle aandenkens aan Zebediah kon weghalen.
Hij merkte aan Fox’ ademhaling dat hij ook naar meer verlangde dan een zoen. Zijn lippen loslaten kon Kris niet en ze verplaatsten zich naar het bed. Hij voelde Fox’ erectie tegen zijn lies duwen en vond het een helse opgave om zijn hand er niet langs te laten glijden. In plaats daarvan liet hij hem op zijn heup rusten. Om zowel Fox als zichzelf iets af te leiden, drukte hij plagerige kussen tegen zijn lippen en tenslotte op het puntje van zijn neus. Hij liet zijn vingers door Fox’ krullen gaan en sloot genietend zijn ogen toen Fox’ vingers zijn gezicht streelden.
‘Ik hou van je,’ fluisterde Fox. ‘Ik hou zo ontzettend veel van je, Kris.’
De jongen kroop dicht tegen hem aan en drukte zijn gezicht tegen zijn borst. Precies op een van de sneden die Zebediah had gemaakt. Het was niet moeilijk om de pijn te negeren. Hij had er duizend sneden voor over gehad om Fox weer in zijn armen te houden.
‘Ik ook van jou. Ik heb me drieënhalf jaar ronduit klote gevoeld, maar jij laat het me allemaal vergeten.’
Fox keek naar hem op. ‘Wil je… wil je erover praten?’
‘Niet nu, oké? Ik wil nu niet aan hem denken.’
‘Oké,’ zei Fox zacht. Hij glimlachte. ‘Dat snap ik. Maar als je klaar bent om erover te praten… dan ben ik er, hè?’
‘Ja,’ mompelde hij. Al was hij dat echt niet van plan. Het was niet nodig om Fox daarmee te belasten, hij zou het allemaal gewoon vergeten. ‘Thanks,’ zei hij toch. ‘Maar ik luister op het moment liever naar herinneringen van jou dan naar die van mezelf. Die zijn veel en veel leuker.’
Fox glimlachte. Hij liet zijn hand langs zijn kaak glijden en wreef met zijn duim over zijn lippiercing. ‘Zijn er specifieke dingen die je wil weten?’
‘Hmm.’ Er kwam een plagerige grijns om zijn lippen. ‘Ik ben wel benieuwd naar onze eerste keer.’
Een rode zweem verspreidde zich over zijn wangen. ‘W-wat voor eerste keer?’
‘Waar je nu aan denkt.’ Hij gaf hem nog een langzame, plagerige kus. ‘En waar je zo’n rooie kop door krijgt.’
Fox gaf hem een stomp op zijn schouder. ‘Dat is de enige reden dat je ernaar vraagt. Zodat ik als een idioot sta te stotteren.’
Kris grinnikte zacht. ‘Misschien. Het is namelijk wel fucking cute.’
‘Nou. Er was niets aan. Je was al na tien seconden klaar.’ Hij stak plagerig zijn tong uit.
Kris schoot in de lach. Hij schoof zijn arm onder Fox door en rolde hem boven op zich. ‘Helemaal niet, kleine pestkop.’
Fox leunde met één elleboog op het matras en ondersteunde zijn hoofd terwijl hij op hem neerkeek. Hij glimlachte van oor tot oor. Met zijn andere hand streek hij door Kris’ veel te lange haar. ‘Het was heel fijn - en dat terwijl ik zo nerveus was dat ik mijn naam nog amper wist. We sliepen een nacht in de kristallen wigwam - die waar ik je vanmiddag over vertelde, waar je me ook vertelde dat je verliefd op me was. Ik flapte eruit dat ik het wilde… en vervolgens raakte ik compleet in paniek en was ik alleen maar bang dat het pijn deed.’ De blos op zijn wangen werd dieper en hij keek hem verlegen aan. ‘Je was echt heel lief - en zo zelfverzekerd, ook al was het ook jouw eerste keer… Je vertelde me wat ik moest doen en zei hoe het voor je voelde en... ‘ Hij sloeg zijn ogen neer. ‘Het was echt perfect. Je gaf me zelfvertrouwen en nam mijn angst weg, en nadat ik alles bij jou had gedaan en jij dat lekker vond, was ik zelf uiteindelijk heel ontspannen. Je hoort wel vaak dat de eerste keer ongemakkelijk en pijnlijk is, maar ik vond het echt perfect - en daar had jij voor gezorgd.’
Kris sloot zijn ogen even. Hij had vaak teruggedacht aan die nacht, zeker tijdens zijn opsluiting. Het was inderdaad perfect geweest. Ergens dacht hij dat hij alles geromantiseerd had, gewoon om zichzelf op de been te houden, en het was gek genoeg een opluchting om het van Fox zelf te horen.
Zebediah had hem zo geterroriseerd met beelden van Fox en hem dat ze zijn eigen herinneringen waren gaan overschaduwen en hij soms getwijfeld had of zijn beleving net zo eenzijdig was geweest als die van Zebediah.
Zijn ogen prikten toen hij terugdacht aan al die vreselijke dagen dat Zebediah hem opsloot en non-stop met videobeelden bestookte. Hij haatte het dat Zebediah met zijn vriend geslapen had, puur en alleen om hem te kwellen. Hij had Fox gebruikt, op veel meer manieren dan Fox wist en hij had hem nooit met het respect behandeld dat hij verdiende. Hij had hun samenzijn gefilmd alsof hij niets dan een ordinaire pornoster was. Minder nog - als een hoer die je alleen gebruikte voor je eigen behoeften en om wraak op iemand te nemen.
Kris merkte pas dat er een nat spoor over zijn wang liep toen Fox die met zijn duim wegveegde. Zijn binnenste tintelde toen hij in die lieve ogen keek.
‘Jester kan je herinneringen wel terugkrijgen,’ zei Fox. ‘Dat wil hij vast wel doen, we moeten gewoon een beetje geduldig zijn.’
Oh Fox…
Dacht de jongen dat hij daarom een traan had gelaten?
Nou ja, misschien had hij dat ook wel gedaan als dat echt zo was. Het leek hem afschuwelijk om die herinneringen echt kwijt te zijn.
Hij schraapte zijn keel en glimlachte toen naar zijn bezorgde vriendje. ‘Ik ben blij dat je er zulke fijne herinneringen aan hebt. En je hebt gelijk - ik krijg ze ook wel weer terug.’ Hij wreef langs Fox’ wang. ‘Maar je vertelt zo levendig dat ik het helemaal voor me zie.’
‘Denk je, eh… denk je dat je het over een tijdje weer zou willen. M-met mij?’
Kris sloeg zijn armen om hem heen. ‘Foxie… Ik moet me nu al inhouden,’ zei hij eerlijk. ‘Maar het is nog chaos in mijn hoofd… we kunnen het beter niet overhaasten.’
Want heel eerlijk - hij wist niet hoe hij op Fox’ aanrakingen reageerde na zo lang alleen Zebediahs gezelschap te hebben gehad - en met de beelden van Zebediah en Fox nog steeds op zijn netvlies. Voor ze die stap weer namen wilde hij dat hij zijn lichaam niet meer verafschuwde - en hij wilde niet dat hij weer emotioneel dichtsloeg en Fox van zich wegjoeg.
Ze moesten elkaar weer opnieuw leren kennen, zowel mentaal, emotioneel als lichamelijk. Hij wilde dat dat gelijk opging. Zebediah had hem vaak genoeg gezegd wat hij met Fox wilde doen als hij alleen met de jongen was.
Zo wilde Kris niet zijn. Fox was veel meer dan zijn lekkere lijf alleen.
Every villain is a hero in his own mind.
Slughorn
